หลังจากผ่านเหตุการณ์เข้าหออันดุเดือดเวลาก็ผ่านมาแล้ว 5 วัน และตอนนี้ทุกคนได้เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหม่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนมีห้องเป็นของตัวเอง ไม่เว้นแม้กระทั่งต้าหลาง มันเองมีบ้านหลังเล็กที่อยู่ถัดออกมาจากคอกของต้าหวัง ตอนนี้ลี่ถิงได้แต่ภาวนาว่าขออย่าตั้งท้องตอนนี้เลย นางยังต้องการหาเงินให้มากกว่านี้ ที่บ้านนี้นอกจากนางกับสามีแล้วมีเพียงเด็ก 2 คนเท่านั้น มีงานที่ต้องทำอีกมาก วันนี้ทุกคนช่วยกันปลูกแตงโม ไม่ว่าตอนกลางวันลี่ถิงจะทำงานเหนื่อยแค่ไหน แต่พอตกกลางคืนเฉิงคุณก็ไม่เคยปล่อยให้นางได้หยุดพักและก็เป็นเช่นนี้อยู่ทุกวัน บางวันตอนกลางวันหากน้องชายทั้งสองเข้าป่าไปเก็บผลไม้ป่าไม่อยู่บ้าน เขาก็ไม่เคยปล่อยโอกาสให้หลุดมือเลยสักครั้ง ลี่ถิงที่เหนื่อยแทบขาดใจก็ได้แต่อดทนสู้ไป ทนไม่ไหวก็หลับมันดื้อ ๆ อยากทำอะไรก็ทำไปนางเหนื่อยแล้วนางจะนอน แต่เจ้าคนหน้าด้านแม้กระทั่งนางหลับไปแล้วเขายังไม่ยอมหยุด ทำจนนางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง“ท่านพี่ ถ้าหากท่านยังเป็นเช่นนี้อยู่ ต่อไปข้าจะย้ายไปนอนห้องอื่น”“ไม่ได้นะถิงเอ๋อร์ เราเป็นผัวเมียกันจะแยกห้องกันนอนได้อย่างไร ข้าไม่ยอมหรอก”“ไม่ยอมแล้วยังไง ท่านไม่
หลังจากวันที่ไปร่วมงานมงคลของเซียวอี้ก็ผ่านมาแล้วนับเดือน ตอนนี้พืชผักที่ปลูกเอาไว้ก็เจริญงอกงามและเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างดี และเช้าวันที่ในตอนที่ทุกคนเตรียมตัวจะเข้าป่ากัน แต่ฝนตกลงมาเสียก่อนทำให้ไม่สามารถเข้าป่าได้ ลี่ถิงที่กลัวว่าสามีจะรังแกนางอีก ไหนฝนจะตกป่าก็เข้าไม่ได้แล้วนางจึงรีบเอาผ้าออกมาเย็บ ทำตัวให้ยุ่งวุ่นวายเข้าไว้เฉิงคุณที่เห็นเมียตัวเองเป็นแบบนั้นก็อดจะขำไม่ได้ นางช่างหวาดระแวงเขาได้ตลอดเวลา แต่พอเวลาเข้าหอนางกลับร้อนแรงจนเขาแทบจะสำลักความสุขตายทุกครั้งไป“ถิงเอ๋อร์ เจ้าอยู่ในบ้านไม่ต้องออกไปที่สวนนะ”“เจ้าค่ะท่านพี่ ท่านพี่เองก็ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะลมแรงมาก ”“อืม ฝนตกครั้งนี้ลมแรงมากจริง ๆ พี่กลัวว่ามันจะกลายเป็นพายุฝนถ้าฝนยังตกหนักแบบนี้พืชผักที่เราปลูกเอาไว้คงโดนน้ำขังเน่าตายหมดแน่ ๆ”“มันอาจจะไม่ร้ายแรงขนาดนั้นก็ได้เจ้าท่านพี่อย่าเพิ่งคิดไปก่อนเลยนะเจ้าคะ รอดูไปก่อน”“อืม เจ้าเย็บผ้าให้เสร็จเถอะเหลืออีกเยอะหรือไม่”“ไม่เยอะเจ้าค่ะ เสื้อกันหนาวของทุกคนข้าทำเสร็จหมดแล้ว เหลือแค่ของเจ้าสามตัวนั่นแหละเจ้าค่ะแต่ทำไม่ยากเพราะเป็นแบบที่ไม่ได้ซับซ้อนอะไร”“อืม เจ้าก็อย่าหักโ
ต้าหลางที่วิ่งกลับบ้านมาท่ามกลางสายฝน มันกลับมาถึงและรีบสะบัดน้ำออกจากตัวและรีบวิ่งเข้าไปหาต้าหวังและต้าฟงในคอก หลังจากนั้นต้าหลางก็เล่าในสิ่งที่มันได้ยินมาทั้งหมดให้กับต้าหวังและต้าฟงฟังจนหมด“หวังเกอ ฟงเกอ คนบ้านอันบอกว่าจะไปจ้างคนมาทำร้ายนายหญิงขอรับ”“พวกเขากล้าวางแผนขนาดนี้เลยหรือ นี่ถึงขนาดจ้างวานคนมาทำร้ายนายหญิง นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แล้วนะ” ต้าหวัง“แล้วเราจะทำยังไงกันดี ล่ะขอรับ ยายเฒ่าบ้านอัน กำลังวางแผนจะจับนายท่านไปเป็นลูกเขย และจะจับนายน้อยไปขายเป็นทาสด้วย”“เราต้องจับตาดูพวกมันเอาไว้ ต้าหวังเจ้าอยู่บ้าน ก็ต้องช่วยกันดูแลบ้าน ส่วนเจ้าต้าหลางเจ้าต้องคอยติดตามนายหญิงอย่าให้ห่างเด็ดขาด พวกเราไม่รู้ว่ามันจะลงมือเวลาไหน เจ้ากัดพวกมันให้ยับ แล้วพอนายท่านหรือนายน้อยจับพวกมันส่งทางการ เท่านี้นายท่านก็จะรู้ตัวคนบงการแล้ว” ต้าฟง“นางพวกนี้หน้าไม่อายเลยจริง ๆ ขืนปล่อยให้พวกมันสมใจ ต่อไปพวกเราลำบากแน่ ข้ากับเจ้าก็ต้องถูกขายไปตลาดค้าสัตว์ ส่วนต้าหลางคงต้องถูกถลกหนังไปขายแน่”“ต้าฟงเจ้าอย่าพูดน่ากลัวแบบนั้น แค่คิดข้าก็ขนลุกแล้ว” ต้าหวัง“แต่ข้าว่าไม่แน่หรอกนายหญิงของพวกเราอาจจะพอมีวิช
หลังจากที่สวี่คุณเห็นลี่ถิงยืนนิ่งอยู่แบบนั้นเป็นนานสองนาน เขาก็อดทนรอไม่ไหวอีกแล้ว จึงได้เอ่ยปากร้องเรียกนางเพราะตั้งแต่นางพูดกับเขาว่าเขาช่างมีสายตาที่ดี นางก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น เฉิงคุณที่ได้ยินน้องชายร้องเรียกลี่ถิงเสียงดัง เขาตกใจมากคิดว่าเมียของเขาเกิดเรื่องขึ้น ไม่รอช้าเขารีบวิ่งตรงมาหานางทันที“พี่สะใภ้ขอรับ พี่สะใภ้ ท่านเป็นอะไรไปอีกแล้ว แล้วเจ้าสิ่งนี้มันคืออะไรขอรับ”“น้องรอง พี่สะใภ้เจ้าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับนางกันแน่”“พี่ใหญ่ข้าเองก็ไม่รู้ขอรับ พอนางเห็นเจ้าสิ่งนี้นางก็เป็นอย่างที่เราเห็น”“ถิงเอ๋อร์ ๆ เจ้าเป็นอะไร เจ็บตรงไหนบอกพี่ เจ้าอย่าเงียบแบบนี้พี่ใจไม่ดีเลย”“ห๊ะ เอ่อท่านพี่ มีอะไรหรือเจ้าคะ แล้วนี้กินข้าวกันเสร็จแล้วหรือ”“เจ้าเป็นอะไรทำไมยืนนิ่งไปแบบนี้ พี่เรียกเจ้าตั้งนานสองนาน น้องรองเองก็ร้องเรียกเจ้าจนลั่นป่าไปหมดแล้ว น้องเล็กเองก็ร้องไห้ไปแล้ว เพราะกลัวว่าเจ้าจะเป็นอะไรไป”“ข้าไม่ได้เป็นอะไรเจ้าค่ะ ข้าสบายดี ข้าแค่ดีใจไปหน่อย พี่ขอโทษพวกเจ้าด้วยนะน้องรอง น้องเล็กที่ทำให้เป็นห่วง”“ท่านพี่เจ้าคะ ท่านดูเจ้าสิ่งนี้ นี่เรียกว่
หลังจากที่ทั้ง 4 คนรีบออกมาจากป่าและมาแวะจับกุ้งที่ลำธาร ลี่ถิงที่อยากจะขุดบ่อน้ำในที่ดิน ที่ซื้อมาใหม่เพื่อสำรองน้ำเอาไว้ใช้ในหน้าแล้ง แต่ที่ดินทั้ง 15 หมู่ที่ซื้อมาใหม่นี้เป็นที่รกร้างมานานและถูกปล่อยทิ้งเอาไว้ คงต้องจ้างชาวบ้านมาแผ้วถางเสียก่อน แล้วค่อยจ้างชาวบ้านมาทำรั้วต่อจากนั้นจึงจะสามารถขุดบ่อน้ำได้ ลี่ถิงตั้งใจจะใช้ที่ดินตรงนี้ทำสวนผลไม้ ปลูกข้าวยึดตามแบบเกษตรพอเพียงในโลกเดิมของนาง การเกษตรแบบผสมผสาน และสามารถปลูกพืชหมุนเวียนได้ถึงตอนนั้นครอบครัวของนางก็ไม่ขาดแคลนอาหารอีก หากเหลือกินก็สามารถนำไปขายได้เป็นการหาเงินเข้าบ้านได้อีกทาง นอกเหนือจากการเข้าป่าหาของป่า และล่าสัตว์ลี่ถิงเอาถังเช่าที่ขุดมาได้ไปล้างน้ำทำความสะอาด จากนั้นนำไปตากลมเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้ค่อยนำออกไปตากแดดให้แห้ง หลังจากนั้นนางก็เข้าครัวทำมื้อเย็นวันนี้ลี่ถิงทำกุ้งเผา ปลาทอดสมุนไพร และน้ำแกงกระดูกหมูกับหน่อไม้ ถึงแม้ว่าจะเป็นอาหารที่เรียบง่าย แต่รสชาติไม่ได้เรียบง่ายเลย อาหารทุกอย่างที่ผ่านมือของนางย่อมมีรสชาติที่ดีในขณะที่คนบ้านหยางกำลังกินมื้อเย็นด้วยความสุข แต่กับคนบ้านอันนั้นไม่ใช่ เป็นเพราะนางผิงจวนและ
เช้าวันนี้นางผิงจวนรีบตื่นขึ้นมาตั้งแต่ยามอิ๋นเช่นเดียวกัน หลังจากนางหุงหาอาหารเสร็จ นางจึงบอกกับสามีว่าวันนี้นางขอเข้าเมืองไปบ้านพี่ชายเผื่อว่าจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาด้วย อันซ่งเว่ยไม่ได้คัดค้านอะไรนาง หลังจากกินมื้อเช้าที่เป็นโจ๊กใส ๆ กับผัดผักป่าแล้ว นางผิงจวนเข้าเมืองไปบ้านพี่ชายของนาง ส่วนอันหนิงฮวาจำใจต้องไปทำงานในแปลงนากับผู้เป็นบิดาตอนนี้อันซ่งเว่ย ถึงแม้ว่าเขาจะเลวร้าย แต่เขาไม่เคยเลวถึงขั้นคิดเอาชีวิตใคร ผิดกับนางผิงจวนผู้เป็นภรรยานางทำได้ทุกอย่างเพื่อประโยชน์ของตัวเอง เมื่อก่อนนางคิดว่าเมื่อภรรยาของหยางหมิงเทียนตายไป เขาจะหันมาสนใจในตัวนางบ้าง แต่ไม่เลยเขากลับไม่เหลียวแลนางเช่นเคยแต่นางคงลืมไปแล้วว่าตัวเองก็มีสามีอยู่แล้ว และครั้งนี้นางต้องการให้ลูกสาวของนางได้ตกร่องปล่องชิ้นกับคนบ้านหยาง ในเมื่อหยางเฉิงคุณแต่งภรรยามาได้ นางก็ย่อมกำจัดได้เช่นกัน วันนี้นางตั้งใจจะไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย ให้จัดหาคนมาจับตัวน้องชายทั้งสองคนของเฉิงคุณไปขายเป็นทาสส่วนเมียของเขา นางตั้งใจจะยกให้เจ้าพวกคนอันธพาลพวกนั้นได้เล่นสนุกกับนางเสียหน่อย เมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็รีบเดินไปนั่งเกวียนรั
หลังจากเฉิงคุณและต้าฟงออกจากบ้านไป เพื่อเข้าไปขายของป่าในเมือง สามอันธพาลก็ไปซุ่มดักรอลี่ถิงและน้อง ๆ บริเวณชายป่า ลี่ถิงเองก็เตรียมตัวเข้าป่าด้วยเช่นกัน เพราะเห็ดสนได้ราคาดีมาก และเหมือนกับโชคจะเข้าข้างพวกนางอยู่บ้าง นางและน้องชายทั้งสองสามารถเก็บเห็ดสนได้เต็มตะกร้า วันละ 1 ตะกร้าทุกวัน แต่เห็ดสน 1 ตะกร้านี้เมื่อนำไปส่งที่เหลาอาหารก็สามารถทำเงินให้พวกเขาได้วันละ 50 เหรียญเงินเลยทีเดียวในแต่ละวันลี่ถิงจะแบ่งเห็ดสนที่เก็บมาได้ออกมาเพื่อทำอาหารให้ทุกคนในบ้านได้กิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฉิงคุณไม่ไม้แต่จะกล้าเอามันมากิน เพราะต้องเอาไปขายเพื่อหาเงินเข้าบ้าน แต่ตอนนี้พวกเขาอยากกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น เมียของเขาเป็นลูกรักของสวรรค์แน่ ๆ ไม่ว่านางจะไปที่ใดล้วนได้เงินกลับมาทั้งนั้น“พี่สะใภ้ขอรับ พวกข้าเตรียมตัวเสร็จแล้วขอรับ”“อ้าว ต้าหลางกับต้าหวัง วันนี้พวกเจ้าก็ไปด้วยหรือ เช่นนั้นก็เอาตะกร้าไปเพิ่มก็แล้วกัน”“ขอรับพี่รองกำลังไปเอาขอรับ ข้าว่าเอาเสียมอันเล็กไปด้วยดีกว่า เผื่อว่าพี่สะใภ้ต้องใช้”“ขอบใจมากนะน้องเล็ก อย่าลืมเอาน้ำดื่มไปด้วยล่ะ”“ไม่ลืมขอรับ ข้าเตรียมใส่ตะกร้าเอาไว้แล้วขอรับ” “เช่นนั้
หลังจากที่จับตัวนางผิงจวนมาที่บ้านของหัวหน้าหมู่บ้าน ทันทีที่นางเห็นลี่ถิงและน้องชายยังอยู่ดีไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน แต่คนที่นางส่งไปมีสภาพปางตาย แบบนี้มันไม่ถูกต้อง คนที่สมควรมีสภาพปางตายต้องเป็นนางจิ้งจอกนี่สิ แล้วไอ้พวกนี้ เป็นผู้ชายแต่กลับไม่สามารถสู้ได้แม้กระทั่งผู้หญิงอ่อนแอและเด็ก 2 คน แต่นางผิงจวนไม่มีทางรู้เลยว่า ที่อันธพาลทั้งสามตกอยู่ในสภาพนี้นั้นหาได้เกิดจากฝีมือลี่ถิงไม่เมื่อพวกอันธพาลที่เห็นหัวหน้าหมู่บ้านนำตัวนางผิงจวนมา พวกมันก็รีบยืนยันกับหัวหน้าหมู่บ้านทันที ว่านางคือคนที่จ้างวานพวกมันให้มาทำร้ายลี่ถิงและน้องชาย“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ใช่นางขอรับเป็นนางที่จ้างวานพวกข้ามา”“พวกเจ้าพูดจาเลอะเทอะอันใด ข้าไม่รู้จักพวกเจ้าแล้วจะไปจ้างวานพวกเจ้าได้ยังไง”“ได้หรือไม่ได้เจ้าก็จ้างวานพวกข้าแล้ว ข้ามีหลักฐานขอรับ นี่คือถุงเงินที่นางใส่ให้กับพวกข้า ถุงเงินนี้นางปักชื่อตัวนางเองเอาไว้ด้วย และเจ้าคงไม่พูดจาอะไรสิ้นคิดเช่นว่าพวกข้าไปขโมยถุงเงินของเจ้ามาหรอกนะ”“เอาถุงใส่เงินมาให้ข้าดูสิ”“นี่ขอรับท่านหัวหน้าหมู่บ้าน”“เป็นเช่นที่พวกเจ้าว่าจริง ๆ เจ้ามีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่ผิงจวน”“ไม่ใ
หลังจากที่เฉิงคุณได้ซื้อพื้นที่ภูเขาและป่าเอาไว้เป็นจำนวนมากต่อมาไม่นานฮั่นคุณได้แต่งภรรยาเข้ามาในบ้าน เป็นบุตรสาวคนเล็กของท่านเจ้าเมือง ตอนที่เขามาบอกว่าจะตบแต่งภรรยาให้พี่สะใภ้อย่างลี่ถิงส่งแม่สื่อไปสู่ขอ ลี่ถิงตกใจมากแต่ไม่ได้ถามไถ่ให้มากความเพราะเชื่อว่าน้องชายของสามีคงดูคนไม่ผิดซึ่งก็ไม่ต่างกับที่ลี่ถิงคิดเอาไว้ เยว่ซินบุตรสาวของเจ้าเมืองคนนี้หน้าตางดงามอีกทั้งงานบ้านงานเรือนนางจัดการได้เรียบร้อยดีมาก หลังจากที่ฮั่นคุณแต่งภรรยาได้ไม่นาน ภรรยาของเขาก็ตั้งครรภ์อีกไม่นานเขาเองก็จะได้เป็นท่านพ่อแล้ว ส่วนสวี่คุณนั้นไม่มีทีท่าว่าจะแต่งงานเลยไม่อยากแต่งงานไม่ว่าแต่เขากลับทำหน้านิ่งทุกครั้งที่มีสตรีชายตามอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากแต่งภรรยาแต่เขายังไม่เจอสตรีที่เขาอยากจะอยู่ด้วยตอนนี้คงต้องเลี้ยงหลานไปก่อน ในที่สุดหมู่บ้านตระกูลหยางได้ก่อตั้งขึ้น เฉิงคุณเป็นผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน หมู่บ้านตระกูลหยางมีบริเวณกว้างใหญ่และเจริญรุ่งเรืองมาก คนงานในไร่ที่ตอนนี้กลายมาเป็นคนในหมู่บ้านตระกูลหยางแล้ว เหวินข่ายเองก็ช่วยงานเฉิงคุณอย่างไม่ขาดตกบกพร่องที่หุบเขาหนานซานไม่เพียงแต่มีชื่อเสียงในด้านการแพทย์แต
หลังจากที่ลี่ถิงปวดท้องได้ไม่นานยายเฒ่าหมอตำแยและหนี่ฮวาพร้อมทั้งสาวใช้ในเรือนคอยช่วยอยู่ไม่ห่าง อยู่ ๆ ฝนก็ตกลงมาทั้งฟ้าร้องฟ้าผ่าทั้ง ๆ ที่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะตกลงมาเหตุการณ์นี้ทำให้เฉิงคุณเป็นกังวลใจเป็นอย่างมากแต่ลูกชายทั้งสามนั้นบอกว่าไม่มีอะไร ขอท่านพ่ออย่าได้กังวล ในเวลาไม่นานเสียงทารกร้องไห้จ้าดังออกมาจากข้างในห้องพลันพายุฝนที่โหมกระหน่ำอยู่เมื่อสักครู่ก็หยุดลงเหมือนกับว่าไม่เคยมีพายุฝนเกิดขึ้นมาก่อน เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับชาวบ้านและคนบ้านตระกูลหยางไม่ได้ ยังไม่ทันหายตกใจ อยู่ ๆ ฟ้าก็ผ่าลงมาอีกครั้งนี้ไม่มีลมหรือพายุฝนแต่กลับมีสายฟ้าผ่าลงมานับไม่ถ้วนท่ามกลางสายฟ้าที่กระหน่ำลงมาเสียงเด็กทารกร้องไห้จ้าขึ้นมาอีกครั้งและครั้งนี้ก็เหมือนเดิมสายฟ้าที่กระหน่ำฟาดลงมาปานทัณฑ์สวรรค์ก็มิปาน พอเด็กทารกคลอดออกมาและส่งเสียงร้องไห้จ้าเหตุการณ์น่าสะพรึงเมื่อสักครู่ก็หายไปทันทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอกไม่เว้นแม้กระทั่งบรรดาเหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลาย ยังไม่ทันที่คนบ้านหยางจะได้ตั้งตัวครั้งนี้กลับมีนกจำนวนมากบินอยู่เหนือพื้นที่บ้านตระกูลหยางราวกับว่าพวกมันกำลังดีใจและแ
หลังจากที่ทั้งสองคนได้ตกลงนัดแนะเวลาเดินทางกลับบ้านในครั้งนี้แล้ว เป็นเวลากว่า 4 ปีที่พวกเขาจากบ้านมา ครั้งนี้ซูไคไม่ได้ตามกลับไปด้วยเพราะต้องดูแลในส่วนของกองกำลังลับการเดินทางครั้งนี้จึงมีเพียงต้าหลง เสี่ยวหลง และผู้ติดตามเท่านั้นส่วนองครักษ์เงานั้นต้าหลงได้สั่งให้ไปดูแลที่บ้านตระกูลหยางก่อนหน้านั้นแล้วจำนวน 50 นาย ตอนนี้หวังเต๋อคือมือขวาของต้าหลง เสิ่นหยางคือมือขวาของเสี่ยวหลงเสี่ยวอั่งเป่าและเสี่ยวกู่จื่อม้าทั้งสองตัวตอนนี้มันเติบโตขึ้นมาอย่างสง่างามสมเป็นม้าฝีเท้าดี ที่รู้ใจเจ้านายของมันมาก ตอนนี้พวกมันเองก็ดีใจเป็นอย่างมากที่จะได้กลับบ้านไปเจอพ่อแม่พี่น้องและฝูงของมัน“ท่านประมุขขอรับ เรื่องของฝากให้นายหญิงใหญ่ข้าเตรียมเอาไว้หมดแล้วขอรับ”“ดีมาก เจ้าส่งคนไปแจ้งที่หุบเขาหนานซานหรือยัง พี่ชายข้าว่ายังไงบ้าง”“ท่านประมุขชิงหลง บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีขอรับ เจอกันที่จุดนัดพบได้เลย”“อืม เจ้าไปเรียกประชุมผู้อาวุโสข้าจะไปแจ้งอาจารย์ปู่"“ขอรับ ท่านประมุข”หลังจากจัดการทุกอย่างที่หุบเขาเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนออกเดินทางกลับบ้านทันที เสี่ยวหลงพาคนติดตามมารอพี่ชายที่จุดนัดพบเมื่อต้าหลงมา
หลังจากผ่านพ้นงานแต่งงานอันแสนวุ่นวายของต้าเซิ้นไปได้เพียง 3 เดือน ก็มีเหตุการณ์วุ่นวายเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อบรรดาภรรยาเหล่าต้าพร้อมใจกันคลอดลูกในวันเดียวกันยกเว้นแต่ภรรยาของต้าหวังที่คลอดไปก่อนหน้านั้นแล้วเฉิงคุณและคนงานในไร่ต่างวุ่นวายกันมากการที่แม่วัวทั้งสามตัวต่างคลอดลูกในวันและเวลาเดียวกันทำเอาเสี่ยวตั้นและสวี่คุณวิ่งวุ่นไม่แพ้ผู้เป็นพี่ชายและนายท่านส่วนพ่อวัวทั้งหลายก็พากันตื่นเต้นและยังคุยกันว่าใครจะได้ลูกชายหรือใครจะได้ลูกสาว ต้าหลางได้แต่มองบนใส่บรรดาเหล่าต้าเกอของมันจะตื่นเต้นอะไรนักหนากะอีแค่คลอดลูกได้ทีละตัวเนี่ย ต้าหลางนั้นใคร ๆ ก็มองว่ามันยังโสดไม่มีภรรยาแต่หารู้ไม่ว่าต้าหลางนั้นเก็บความลับของมันได้ดีมากไม่มีใครระแคะระคายเรื่องนี้เลยต้าหลางความจริงแล้วไม่ได้โสดสนิทขึ้นคานเหมือนที่ต้าเซิ้นปรามาสเอาไว้ ต้าหลางมีภรรยาแล้วอีกทั้งนางยังเป็นจ่าฝูงของหมาป่าขนเงินที่อยู่กลางป่าลึกและที่สำคัญนางยังให้กำเนิดลูกชายให้ต้าหลาง 11 ตัวตอนนี้ลูก ๆ ของมันมีอายุได้ 3 เดือนแล้ว ไม่แปลกที่มันจะมองบนใส่เหล่าต้าเกอของมัน หลังจากวุ่นวายมา 2 ชั่วยาม ภรรยาต้าฟง คลอดวัวตัวผู้ออกมา เช่นเดียว
เหวินข่ายให้หนี่ฮวาไปตามนายหญิงส่วนตัวเขารีบควบม้าเข้าเมืองเพื่อไปตามนายน้อยทันที ครั้งนี้ต้าเซิ้นทำเกินไปจริง ๆ ใครจะไปคิดว่าเจ้าลิงนี่ที่วัน ๆ เอาแต่อยู่โรงหมอและเข้าป่าหาสมุนไพรจะก่อเรื่องขึ้นได้ลี่ถิงเองก็ตกใจมากนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หนี่ฮวามาเรียก นางก็รีบพาลูกชายลูกสาวไปหาสามีที่ศาลาริมธารท้ายไร่ทันที“หนี่ฮวามีใครไปบอกน้องรองแล้วหรือยัง”“มีแล้วเจ้าค่ะ ข้าให้เสี่ยวตั้นไปเรียนนายน้อยแล้วเจ้าค่ะนายหญิง”“เจ้ารู้หรือไม่มีเรื่องอะไรกัน ต้าเซิ้นก่อเรื่องอะไรขึ้น ปกติข้าไม่เห็นว่าต้าเซิ้นจะเกเรเลยสักครั้ง”“ข้าเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ พี่เหวินข่ายบอกข้าให้มาเรียนนายหญิงส่วนเขาเข้าเมืองไปตามนายน้อยตามคำสั่งนายท่านเจ้าค่ะ”ลี่ถิงและลูก ๆ มาถึงศาลาริมธารท้ายไร่ ก็ตกใจกับฝูงลิงขนาดใหญ่ นางไม่รู้ว่ามีกี่ตัวกันแน่ แล้วมีตัวที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าฝูงนั่งจ้องต้าเซิ้นอยู่ไม่วางตาแต่ยังไม่กล้าลงมือต้าหลางอยู่ตรงกลางระหว่างฝูงลิง ต้าหวัง ต้าฟง เสี่ยวซี เสี่ยวเป่าและบรรดาภรรยาวัวมากันครบ ส่วนเมียของต้าหวังไม่ได้ออกมาจากคอกเพราะนางท้องแก่เต็มที“เกิดอะไรขึ้นท่านพี่ ลิงพวกนี้มาทำไมเจ้าคะ”
หลังจากที่เหล่าต้าทั้งหลายเข้าป่าเพื่อหาของป่าตามที่คุณชายระบุในจดหมายครบแล้ว เวลาก็ผ่านมาได้ 5 วันแล้วทุกอย่างเตรียมเรียบร้อย ถังหูลู่ 500 ไม้ เนื้อแห้งอีกหลาย 100 ชั่ง ลี่ถิงไม่รู้ว่าลูกชายทั้งสองต้องการของมากมายขนาดนี้ไปทำไม เหมือนกับว่าจะเอาไปเลี้ยงคนได้หลายสิบคนเลยทีเดียวแต่ลี่ถิงเองก็ไม่ได้สงสัยในตัวลูกชายทั้งสองนางยังเคารพในการตัดสินใจของลูกชายเสมอ ส่วนเฉิงคุณก็เอาผักดองแบบกิมจิมาจากร้านของฮั่นคุณเอาใส่รถม้าไปให้ลูกชายด้วยเพราะเขารู้ว่าลูกชายอย่างเสี่ยวหลงนั้นชอบมากส่วนคำขอที่ลูกชายได้ขอมานั้นเขาและภรรยาตกลงที่จะทำตามคำขอ แต่ต้องรอให้น้องชายน้องสาวมีอายุครบ 5 ขวบเสียก่อนต้าหลงและเสี่ยวหลงนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าหนึ่งในนั้นต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าหุบเขาหนานซาน หมอเทวดาอู๋จี้ผู้เป็นเจ้าหุบเขาเวลานี้ได้มีการพูดคุยกับทั้งสองคนเอาไว้แล้วและให้สองคนพี่น้องไปตกลงกันเอง เขาไม่ได้ระบุว่าใครขอเพียงเป็นหนึ่งในสองคนนี้ก็พอแล้ว ส่วนซูไคตอนนี้ไม่ว่าศิษย์หลานทั้งสองจะทำอะไรเขาก็เห็นดีเห็นงามไปหมดทุกเรื่อง และซูไคเป็นอีกคนที่ตามใจสองแฝดมาก เขาทำประหนึ่งว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของเขาเสียอ
หลังจากที่ลูกชายออกไปได้ไม่นานลี่ถิงเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน เพื่อดูแลลูกสาวคนเล็กทันที ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองจะไม่มีอะไรให้นางต้องเป็นห่วง แต่หัวอกคนเป็นแม่ย่อมรักลูกเสมอ สำหรับลี่ถิงแล้วนางรักลูกเท่ากันทุกคนวันนี้สามีของนางยังคงยุ่งกับการค้าอยู่ตลอดเวลา ฮั่นคุณเองก็กลายมาเป็นกำลังหลักเพื่อช่วยเหลือพี่ชายที่โรงหมอของสวี่คุณถือว่าไม่มีอะไรวุ่นวายนัก มีแค่ชาวบ้านเจ็บป่วยเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมาก เขาเองไม่ได้คิดอยากจะหาเงินกับโรงหมอ ที่เขาเปิดโรงหมอขึ้นในหมู่บ้านเช่นนี้เพราะต้องการช่วยเหลือชาวบ้าน ถ้าตอนนั้นที่หมู่บ้านของพวกเขามีหมออยู่ท่านแม่คงไม่จากไปเร็วขนาดนี้“พี่รอง วันนี้ไม่ไปโรงหมอหรือ”ฮั่นคุณที่เดินมาดูร้านผักของหลานชายก่อนที่เขาจะออกไปทำงานช่วยพี่ชายในเมืองเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่ชายอีกคนของตัวเองกำลังสั่งให้คนงานขนผักและไข่ไก่มาเติม“เดี๋ยวไป แวะมาดูร้านให้เจ้าใหญ่ เจ้ารองน่ะ”“ขอรับ เช่นนั้นพี่รองก็ดูไปเถอะ ข้าไปช่วยพี่ใหญ่ก่อน ตอนนี้ร้านค้าในเมืองยุ่งมาก”“แล้วพี่สะใภ้ว่าอย่างไรบ้าง”“พี่สะใภ้บอกว่าต่อไปหากมีคู่ค้าคนไหนยินดีมารับผลผลิตที่หน้าไร่ พวกเรา
หลังจากวันที่หนิงฮวาพาครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านเดิม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้นับเดือนแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาลี่ถิงและสามีก็ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือนางกับสามีด้วยความเต็มใจกัวจื่อเหลียงลี่ถิงให้ไปฝึกงานกับจางอ้ายเทียนที่โรงเตี๊ยม ส่วนหนิงฮวานั้นลี่ถิงหางานอย่างอื่นให้นางทำที่บ้านจะได้ดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ของนาง ด้วยความช่วยเหลือจากคนบ้านหยางทำให้หนิงฮวาและครอบครัวไม่ได้รับความลำบากมากมายอย่างที่คิดเอาไว้ หนิงฮวาย้อนคิดถึงอดีตหากว่าตอนนั้นนางร่วมมือกับท่านแม่ทำร้ายลี่ถิง นอกจากนางจะทำไม่สำเร็จแล้วนางยังจะได้มีชีวิตที่ดีอย่างเช่นทุกวันนี้อยู่หรือไม่ลี่ถิงกับเฉิงคุณนับว่าเป็นคนที่ดีมากหนิงฮวาได้แต่คิดว่านางต้องติดหนี้บุญคุณลี่ถิงอีกกี่ครั้ง เพราะลี่ถิงเป็นคนที่มีจิตใจดี หากว่าเป็นคนอื่นจะยอมให้อภัยและให้ความช่วยเหลือแก่นางหรือ เรื่องนี้หนิงฮวาย่อมกำชับสามีให้ทำงานด้วยความตั้งใจและซื่อสัตย์อย่าได้มีใจมักได้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง ซึ่งนางเองก็ทราบดีว่าสามีของนางเองไม่ได้เป็นคนที่มีนิสัยแบบนั้น แต่นางเพียงต้องเตือนเขาเอาไว้แล้วก็มาถึงวันที่โรงหมอของสวี่คุณเปิดให้การรักษา ทุกอย่างดำเนินไ
อันหนิงฮวาพาสามีและลูกชายหญิงกลับมาถึงบ้านเดิมที่เมืองจินหลิง นางเองก็ไม่แน่ใจว่าบ้านของนางยังจะสามารถพักอาศัยอยู่หรือไม่ เพราะนางออกจากบ้านไป 8 ปีกว่า ๆเมื่อนางกลับมาถึงบ้าน ก็ต้องตกใจเพราะสภาพบ้านของนางไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะลี่ถิงคอยมาดูแลและซ่อมแซมให้อยู่เสมอ“ท่านพี่ถึงแล้วเจ้าค่ะ”"ถึงแล้วหรือ นี่มันดีมากเลย พี่ขอโทษนะฮวาเอ๋อร์ที่ไม่สามารถดูแลพวกเจ้าแม่ลูกให้อยู่อย่างสบายได้ ทำให้เจ้าต้องบากหน้ากลับบ้านเดิมมาทั้งอย่างนี้“ท่านพี่อย่าคิดมากเลยเจ้าค่ะ ดีแล้วที่พวกเราออกมาจากตรงนั้นเสียได้ หากเราไม่ออกมาชีวิตพวกเราแม่ลูกยิ่งจะแย่มากไปกว่านี้นะเจ้าคะ ท่านคิดว่าป้าสะใภ้ของท่านจะปล่อยให้พวกเราแม่ลูกมีชีวิตที่ดีหรือเจ้าคะ”“พี่เข้าใจแล้ว ต่อไปนี้คนพวกนั้นจะไม่สามารถมารังแกพวกเราได้อีก”“เข้าบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ ลูก ๆ คงหิวแล้ว”“ท่านแม่นี่คือบ้านของเราหรือขอรับ”“ใช่แล้วลูก นี่คือบ้านของพวกเราต่อไปนี้เราจะอยู่กันที่นี่ ต่อไปนี้จะไม่มีใครมาทำร้ายพวกเจ้าได้อีก”“ใหญ่โตมากเลยขอรับ”หลังจากนั้นหนิงฮวาและสามีก็ช่วยกัน ทำความสะอาดบ้านและหุงหาอาหารให้กับตัวเองและลูก ๆ เมื่อก