ตอนที่ 2 แต่งค่ะ 1/3

“ให้เธอได้กับเขา และจงโชคดี อย่ามีอะไรให้เสียใจ ส่วนตัวฉันจะลืม ว่าเคยร้องไห้ ลืมว่าเคยต้องเป็นใคร…ที่เธอไม่เอา”

เสียงเพลงเศร้าคลอไปกับบรรยากาศคึกคักในร้านเหล้าแห่งหนึ่ง คืนวันศุกร์แบบนี้ ยิ่งดึกคนก็ยิ่งแน่น ใบหม่อนแหกปากร้องเพลงไม่สนใจใคร หลังจากเริ่มเปิดเหล้าขวดที่สอง

“มึงเมาเหมือนหมาเลยนะ กูนึกว่าคืนนี้เพื่อนกูจะมีผัวเสียอีก” มีนเอ่ยขึ้นมาก่อนจะหันไปสบตากับอิงฟ้าด้วยสายตาเอือมระอา

หลังจากถูกนันท์ปฏิเสธรักแบบซึ่ง ๆ หน้า ใบหม่อนก็พุ่งตัวออกจากร้านอาหารฝรั่งเศสระดับมิชลินสองดาว มุ่งตรงสู่ร้านเหล้าแห่งนี้พร้อมกับสองเพื่อนซี้ที่หนีบมาร่วมเมาด้วยกัน

เมา เมาให้ลืมอาย

อิงฟ้า เพื่อนสาวสุดแซ่บของเขาเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เธอเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยอมรับในตัวเขาและไม่ซ้ำเติมคุณหนูตกยากเหมือนเพื่อนคนอื่น ด้วยความจริงใจและความปากดีจึงทำให้ทั้งคู่คบหากันมานานจวบจนปัจจุบัน

ส่วนมีนนั้น มีนเป็นเพื่อนของอิงฟ้าอีกที แม้จะเพิ่งเริ่มสนิทกันไม่กี่ปี แต่ก็เป็นอีกคนที่เข้าใจใบหม่อนดีไม่แพ้ใคร

“สภาพพพ กูงงไปเลยนะ ปกติเห็นแต่มึงหักอกคนอื่น เลิกกับคนคุยคนไหนก็ไม่เคยจะเศร้าสักครั้ง” อิงฟ้าพูดขึ้นพร้อมมองใบหม่อนด้วยความสงสัย

“กูอุตส่าห์รีบขับรถออกจากซอย กำลังจะตกผู้ได้อยู่แล้ว แต่มึงน่ะมันขัดลาภกูจริง” มีนบ่นตาม

"ก็ในเมื่อกูไม่ได้ ก็ต้องไม่มีใครได้" ใบหม่อนพูดพาลเสียงยานคาง มือยกแก้วดื่มไปอีกอึกใหญ่

“ทำไมวะใบหม่อน คู่เดทมึงมันเหี้ยขนาดนั้นเลยเหรอ” อิงฟ้าถามด้วยความอยากรู้

ใบหม่อนที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่ม ตอบด้วยดวงตาปรือปรอย “เออ เหี้ย เหี้ยมาก ๆ ... แสนดีเหี้ย ๆ”

"เอ้า..."

อิงฟ้าและมีนมองหน้ากันอย่างระอาก่อนจะถามต่อ

“มึงเพ้อหนักแล้วนะเนี่ย ทำไม ไอ้เหี้ยนั่นมันทำอะไรเพื่อนกู มึงบอกกูมาเลยดีกว่า”

ใบหม่อนเบ้ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะเอามือเท้าคาง

“มันบอกว่าไม่ได้ชวนมาเดท แถมยังบอกว่าไม่ได้ชอบกูด้วย”

“ว้าายยยยยยย” สองเพื่อนประสานเสียงกันก่อนจะยกกล้องขึ้นมาเซลฟี่กับคนมั่นหน้าที่เพิ่งโดนหักอกมาหมาด ๆ

นี่มันคือนาทีประวัติศาสตร์ชัด ๆ เพื่อนแท้เขาไม่มาปลอบใจกันหรอก

“ยิ้มหน่อยสิจ๊ะคนอกหัก” มีนพูดด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ พลางชูสองนิ้วในท่าถ่ายรูป ใบหน้าระรื่น

“ไอ้พวกเหี้ย...” ใบหม่อนสบถพลางมองหน้าพวกมันอย่างเหนื่อยใจ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดที่ชวนมาดื่มเหล้าวันนี้

“ไหนมึงบอกว่าลูกค้าทรงเสี่ยคนไทยเครซี่มึงมากไงวะ แล้วมันเกิดอะไรขึ้น กูอุตส่าห์เตรียมจุดพลุแล้ว นัดกันไปกินข้าวโรงแรมแท้ ๆ นึกว่าจะได้กินกันต่อหลังจากกินข้าวซะอีก” อิงฟ้าถามอย่างสนุกปาก

“กินกันบ้าบออะไร เขาก็คุยแต่เรื่องงาน กูนึกว่าเขาแสนดีเป็นพิเศษกับกู ที่แท้เขาก็แค่เป็นคนดีเฉย ๆ ที่ผ่านมา กูนี่เข้าข้างตัวเองสุด ๆ แม่งเอ๊ย กูไม่น่าชอบคนแก่เลยว่ะ เดาทางไม่ถูก” ใบหม่อนบ่นระบายอารมณ์อย่างหมดแรง

“นี่ไง! กูบอกแล้วให้คบกับไอ้ต๊อด มันชอบมึงมาตั้งนานแล้ว มึงไม่ใจอ่อนเอง” มีนพูดพลางขยิบตา

“ไม่เอาอ่ะ เด็กเกิน”

“ไอ้นั่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่ได้ งั้นมึงก็หาผัวแก่ต่อไปเถอะ” อิงฟ้าบ่นอย่างหงุดหงิด

“ไม่เอาแล้ว กูปลงแล้ว กูพอแล้ว กูจะหนีไปบวชชี” ใบหม่อนประกาศกร้าว

“ถุย! แบบมึงเข้าวัดก็คงร้อนแล้ว ยังริจะบวชอีก สรุปคือไอ้คุณเจ้าของวสุธรคนนี้ โดนใจมึงมากเลยอ่ะดิ มึงถึงได้เมาขนาดนี้ กูไม่เคยเห็นมึงเป็นบ้าแบบนี้มาก่อนเลยนะ” อิงฟ้าถามด้วยความสงสัย

“ใช่ กูไม่เคยเป็นบ้าแบบนี้มาก่อน” ใบหม่อนพูดก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอีกอึกใหญ่ “เพราะแบบนี้ไงกูถึงรู้สึกแย่ กูเสียหน้าว่ะ ไม่เคยโดนใครปฏิเสธซึ่ง ๆ หน้าแบบนี้มาก่อน ที่ผ่านมาเขาเที่ยวแวะมาหากูบ่อย ๆ ซื้อของที่กูชอบมาให้ ส่งข้อความมาคุยทุกวัน แม่งไม่มีอะไรเลยเว้ย” 

ใบหม่อนระบายอึดอัดออกมาด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

“กูคิดมาตลอดว่าเขาชอบกู เลยอยากลองเปิดใจ แต่แม่งเอ๊ย กูนก” เขาพูดต่ออย่างหัวเสีย

“เรื่องนั้นต้องโทษความมั่นหน้าของมึงค่ะ คิดว่าสวยตัวท็อปปลาหมึกแถวบน แล้วจะได้ทุกอย่างเหรอคะ” อิงฟ้าเอ่ยตรงไปตรงมา ตามคติธรรมะแท้ไม่มีคำปลอบใจฉันใด เพื่อนแท้ก็ไม่มีคำปลอบใจฉันนั้น

ใบหม่อนที่มีฉายาประจำตัวว่า ปากดี มั่นหน้า ขี้งก บางครั้งการตักเตือนกันแบบนุ่มนวลไม่ค่อยได้ผลเท่ากับการกระทืบซ้ำตอนเขายังมีแผล