บทที่ 35 ยอมรับผิด

แสงแดดทอทอดเข้ามาทางช่องหน้าต่างที่เปิดแง้ม ขวัญรดาตั้งใจจะเดินไปปิดมัน แต่สายตาแลเลยไปยังแม่น้ำกว้างที่อยู่ห่างจากบ้านไม่กี่สิบเมตร หลายสิ่งหลายอย่าง ณ ที่แห่งนี้ทำให้ความทรงจำที่ฝังอยู่ข้างในถูกขุดขึ้นมา

‘เมื่อไรพ่อจะกลับบ้าน’

‘พ่อไปทำงานจ้ะ เรารอพ่ออยู่ที่บ้านนี่แหละ’

‘ขวัญคิดถึงพ่อ ขวัญไม่เจอพ่อน้านนานเลย’

‘ขวัญเบื่อที่จะอยู่กับแม่แล้วหรือจ๊ะ’

‘ขวัญอยากอยู่กับพ่อ ขวัญอยากอยู่กับแม่ด้วย ทำไมพ่อถึงไม่มาอยู่กับเรา’

‘เดี๋ยวพ่อทำงานเสร็จเมื่อไร พ่อก็จะกลับมาหาเราเอง’

‘ไม่จริงสักหน่อย แม่ก็ทำงาน แต่แม่อยู่กับขวัญ พ่อทำงานเหมือนแม่ แต่พ่อไม่อยู่กับขวัญ พ่อไม่อยู่กับแม่ด้วย ขวัญรู้ พ่อไม่กลับมาแล้ว’

เด็กหญิงตัวน้อยตะโกนใส่แม่พลางร้องไห้ และเช่นเคยที่อ้อมอกอุ่นๆ ของแม่ทำหน้าที่ปลอบโยนเธอ มันเป็นอย่างนี้เสมอ ซึ่งต่างจากอ้อมอกของพ่อที่เธอถวิลหาอยู่ทุกคืนวัน หากเธอไม่อาจจดจำอะไรได้เลย...จำไม่ได้ แต่ร้องหาทุกคราเมื่อนึกถึง

มือบางวางทาบบนหน้าท้องแบนราบ หากย้อนเวลากล