เข้าสู่ระบบแชร์
5 โฉมสะคราญในภาพวาด 3
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-26 10:43:42ไป๋ลู่เถียนมาทราบภายหลังว่า เป็นญาติของนางร่วมมือกับขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงจ้างวานมือสังหาร ด้วยต้องการฆ่านางให้ตาย จากนั้นสมบัติสกุลไป๋จะได้ตกเป็นของคนพวกนั้น
เมื่อไป๋ลู่เถียนเหลือตัวคนเดียวนางก็หวังพึ่งเจิ้งเสี่ยวหยวน ซึ่งเหมือนขอนไม้กลางแม่น้ำให้นางไขว่คว้ายึดเพื่อเอาชีวิตรอด
ทว่าสัญญาหมั้นหมายที่มารดาของเจิ้งเสี่ยวหยวนเคยให้ไว้กับปู่ของไป๋ลู่เถียนกลับไร้ความหมาย เมื่อนางตามหาเขาพบ ชายหนุ่มหาได้แสดงความยินดี มิหนำซ้ำยังบอกว่าเขากำลังจะเข้าพิธีมงคลกับเฉินมี่ ลูกสาวเจ้ากรมโยธา และมันคือสมรสพระราชทาน !
“อาเถียน ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้าจับใจ ทว่าเมื่อสิบปีก่อน หลังจากเดินทาง ออกจากเมืองเจ้อตงเกิดเหตุร้ายมากมาย รวมถึงเหตุน้ำท่วมใหญ่ ครอบครัวเล็ก ๆ ของข้าแทบไม่หลงเหลือสิ่งใด กระทั่งต้องไปอาศัยเรือนนอกของเจ้ากรมโยธาเพื่อรักษาชีวิต ตัวข้าป่วยหนักอยู่เกือบครึ่งปีและได้รับการดูแลจากคุณหนูเฉิน น้ำใจนางชาตินี้ข้าย่อมตอบแทนได้หมด”
“ฮึ แล้วแม่นางน้อยบ้านนอกที่ในอดีตคอยหุงหาอาหาร และปรนนิบัติทั้งแม่ของท่านและตัวท่านยามลี้ภัยสงครามมา เงินสักอีแปะก็ไม่เหลือติดตัว คุณชายเจิ้งลืมเรื่องราวเหล่านั้นไปหมดสิ้นแล้วหรือไร”
เจิ้งเสี่ยวหยวนถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก และกล่าวอย่างตัดบทว่า
“ยามนั้นข้าอายุเพียงสิบขวบ และช่วงที่มารดาเสียชีวิตจากน้ำป่า ก็ทำให้สติเลอะเลือน...ไปบ้าง เช่นนี้เจ้าจงอย่ารื้อฟื้นความหลังอีกเลย!”
ไป๋ลู่เถียนมาถึงสถานที่นัดพบกับอี้ฟาน นางค่อนข้างระแวดระวังภัย แม้จะดูเหมือนว่าช้าไปสักหน่อยที่คิดถึงเรื่องนี้ แต่ก็นั้นแหละ นางไม่ใช่ตัวร้ายโง่ ๆ อีกแล้ว เพียงแต่ยอมให้บทเดิม ๆ สานต่อเรื่องราว อีกทั้งนางจำเป็นต้องใช้อี้ฟานให้ช่วยจัดการหลายสิ่ง โดยเฉพาะการที่บุรุษผู้นี้จะพานางเข้าคฤหาสน์สกุลปัน ส่วนอี้ฟานจะมีชีวิตเช่นไรหลังจากนั้น
แน่นอนว่า เขาคงไม่ได้มีความสุขเหมือนเคย
“เข้าไปด้านในสิ” เหอชิงบอกนาง
“คุณชายฟานอยู่ข้างในเช่นนั้นหรือ” ไป๋ลู่เถียนถามและประเมินเรือนหลังเล็กเบื้องหน้า
“ข้ามีหน้าที่พาเจ้ามา อย่าถามให้มากความ เอาละ...หมดธุระเสียที” เหอชิงกล่าวจบจึงก้าวหลบไปอีกทาง
ในยามนั้นไป๋ลู่เถียนทำใจดีสู้เสือ อย่างไรชีวิตนางคงไม่ตายง่าย ๆ และจบลงที่นี่ เพราะยังมีผลประโยชน์ต่ออี้ฟาน เขาต้องการสตรีโง่เขลาสักคนที่ทำให้มีหลักประกันว่า บิดาจะให้อภัยในสิ่งที่เคยก่อไว้แต่หนหลัง ทว่าอี้ฟานกลับไม่เฉลียวใจสักนิด การที่อีกฝ่ายต้องการใช้ไป๋ลู่เถียนเป็นทางผ่านเพื่อกลับสู่สกุลปัน คนที่วางแผนไว้ตั้งแต่แรกก็คือนางต่างหาก ส่วนเขาหรือ ให้ดีที่สุดคงเป็นได้เพียงเบี้ยตัวเล็ก ๆ ในกระดานของนางเท่านั้น
เมื่อก้าวเข้าไปในสวนหิน คนผู้หนึ่งก็มองมายังไป๋ลู่เถียน สิ่งที่เห็นได้ชัดคือสีหน้าเขาค่อนข้างตกใจ ดวงตาคมคู่นั้นเบิกค้าง ก่อนจะยกมือกอดอกตน เขาหวงเนื้อหวงตัว และบอกให้รู้ว่ากำลังประหม่าเมื่อพบไป๋ลู่เถียน
และชายผู้นี้คือปันอี้ฟาน ตัวร้ายที่ทำให้ไป๋ลู่เถียนต้องพบกับหายนะในชีวิต!
ส่วนไป๋ลู่เถียนนั้น นางย้อนเวลากลับมาโลดแล่นในเรื่องนี้ โดยมีชื่อแซ่เดียวกัน ผิดแต่ไป๋ลู่เถียนผู้มาใหม่ มิใช่นางร้ายตัวตลกโง่งมที่มักถูกนางเอกและเหล่าเพื่อนนางเอกกลั่นแกล้ง ซ้ำร้ายยังแพ้ภัยตัวเองเสมอ เจ็บตัว เจ็บใจ สุดท้ายพระเอกไม่เห็นค่า ตัวร้ายยังย่ำยี
“เอ่อ... แม่นางเถียน”
อี้ฟานไม่ได้ขยับตัว เขาช่างดูเป็นผู้ชายขี้ขลาด แม้จะหล่อเหลาจัด ดวงตาคมกริบ ผิวขาวเหลือง ปากคิ้วนั้นรับใบหน้าเทพบุตร
“หากคุณชายฟาน อยากกล่าวขอโทษข้าเรื่องที่ผิดนัด รวมถึงการให้ข้าต้องเดินทางไกลครึ่งค่อนวันก็เชิญเถิด สตรีผู้นี้มีเหตุผลมากพอ”
ชายหนุ่มแสดงท่าทีกระอึกกระอักและเกร็ง แน่นอนแม้นางจะสวย หยาดเยิ้ม ทว่าเมื่อเปิดเปลือยผิวหน้าที่แท้จริง รอยด่างหลายแห่งนั้นย่อมทำให้คนไม่คุ้นชินครั่นคร้ามใจหรือถึงขั้นรังเกียจ
“ข้าไม่คิดว่า จะมีรอยประหลาดบนใบหน้าและลำคอของเจ้า”
ฮึ...ความบัดซบของชายงามล่มเมืองอย่างอี้ฟานบังเกิดขึ้นแล้ว
ชาติก่อนนางเมา ไร้สติ เพราะเสียใจที่เจิ้งเสี่ยวหยวนไม่เห็นค่า สุดท้ายก็เจอผีพนันอย่างอี้ฟานข่มเหงและยังบังคับให้นางยกโฉนดที่ดินหลายพันไร่ให้แก่เขา เมื่อเข้าสกุลปันได้นางยังถูกไท่ฮูหยินปันกลั่นแกล้ง
ฉากสุดท้ายที่จำได้ก่อนสิ้นใจ นางได้พบปันเส้าเฟิงและน่าเสียดายเหลือเกินที่เขายื่นมือมาช่วยเหลือช้าเกินไป กระทั่งสวรรค์หยิบยื่นให้นางได้เกิดใหม่ เป็นตัวละครเดิม เยี่ยงนี้นางร้ายไฉนจะไม่เปลี่ยนบทให้ตนมีอำนาจและวาสนากันเล่า
“ข้าป่วย...แต่ไม่ถึงกับตาย อีกอย่างมันแค่เปลือกหุ้มร่างกาย และหากคุณชายฟานมิชอบ ข้าจะกลับเสียเดี๋ยวนี้”
ไป๋ลู่เถียนไม่ได้กล่าวเล่น ๆ น้ำเสียงกับท่าทีของนางแสดงให้รู้ว่าพร้อมจากไปเสมอ
ยามนั้นอี้ฟานแยกเขี้ยวคม ๆ และฝืนใจก้าวเข้ามาใกล้ไป๋ลู่เถียน ท่าทางของเขาบอกให้รู้ว่าพยายามเหลือเกินที่จะใช้ความหล่อเหลาของตนมัดใจนาง ถึงอย่างนั้น ผู้ชายแสนร้ายและเลือดเย็น ก็ยังไม่กล้าทำอย่างที่ใจนึก ด้วยปกติมือไม้ของเขาไวอย่างกับลิง แต่ยามนี้กลับทำได้แต่เก้ ๆ กัง ๆ จะเอื้อมมากอด มาบีบนวลเนื้อนิ่มก็หาได้กล้ากระทำไม่
เมื่อเป็นเช่นนั้น นางร้ายผู้นี้ ย่อมต้องยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวเสียหน่อย ด้วยนางใช่ว่าจะมีเวลามากมาย เสร็จจากเรื่องของอี้ฟาน นางก็ต้องหาทางพบกับเหล่าตัวเอกของเรื่อง ทั้งเฉินมี่ เจิ้งเสี่ยวหยวนและตงเร่อ
“อ๊ะ...อุ๊ย...ทำไม ข้ารู้สึกหน้ามืด และหายใจไม่ออกเช่นนี้”
ไป๋ลู่เถียนแสร้งเซเสียหลัก แล้วมือเรียวสวยก็เกาะแขนชายหนุ่ม บีบต้นแขนกำยำเขาพอให้อีกฝ่าย รู้สึกถึงความเร่าร้อนระหว่างชายหญิง
อี้ฟานหน้าแดงระเรื่อ เพราะส่วนที่เก็บเรียบร้อยในกางเกงค่อย ๆ พองขยาย เมื่อไป๋ลู่เถียนหมุนตัวเล็กน้อย นางก็รับรู้ได้ว่าขาที่สามของเขาสัมผัสกับบั้นท้ายงอนหนั่นแน่น!
บทที่เกี่ยวข้อง
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 1 ปืนขึ้นเตียงพ่อสามี!
รัชศก กู้อิน ปีที่สิบสอง เมืองหรูฉาง แคว้นต้าโจว คืนนี้ซือหม่าปัน หรือ ปันเส้าเฟิง ผู้ซึ่งโสดมานานหลายปี เขามึนศีรษะอยู่สักหน่อย นั่นเป็นเพราะแม่ทัพเจิ้ง เพื่อนเก่ากลับมาจากเมืองหน้าด่าน มีความประสงค์อยากดื่มฉลองพร้อมพูดคุยถึงความหลังสมัยที่พวกเขาออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน หลายปีที่ผ่านมา เจิ้งคัง ผู้เป็นแม่ทัพเมืองหน้าด่านไม่คิดกลับเมืองหลวง สาเหตุคือ นานแล้วเขาปฏิเสธการสมรสกับองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ซึ่งไท่ซางหวงเป็นผู้แนะนำให้ กระทั่งหลานชายของเขากำลังจะรับตำแหน่งสำคัญในศาลหลักเมืองหรูฉาง ซึ่งมีฝ่ายรัชทายาทคอยให้การสนับสนุน เหตุนี้เจิ้งคังจึงเดินทางไกลนับพันลี้ มาร่วมแสดงความยินดี นอกจากกลับบ้านเกิดมาเยี่ยมครอบครัวแล้ว เจิ้งคังยังหอบหิ้วสาวงามมาหลายคน ซึ่งดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นคือสตรีที่อยู่ในห้องรับรองโอ่โถง ณ โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเมืองนี้และนางกำลังบ้าบิ่นถึงขั้นกล้าปีนขึ้นเตียงปันเส้าเฟิง แต่น่าประหลาดใจ สตรีนางนั้นทั้งที่ต้องมารับแขกที่เป็นขุนนางชั้นสูง แต่กลับครองสติแทบไม่ได้ เพราะดื่มสุรามามิน้อย มิหนำซ้ำดูเหมือนต้องพิษราคะ
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 2 มันกลืนได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ
แม้จะเป็นแผนการของไป๋ลู่เถียนที่หวังว่าพลีกายและส่ายสะโพกยั่ว ๆ บด ๆ หวังให้ซือหม่าปันหลงใหลในกามา เพื่อภายหน้าจะได้ก้าวขึ้นเป็นสตรีข้างกายเขา ทว่าพอถึงบทบาทยามเขาปรารถนาโจนจ้วงความใหญ่โตเข้าสู่กลีบสวาท เรื่องที่ชวนให้ตื่นตระหนกก็เกิดขึ้น หลังจากนางเรียนรู้การใช้ปากกับกลางกายเขาพักใหญ่ ไป๋ลู่เถียนก็ถูกปรับท่าทางให้เป็นฝ่ายนอนราบไปบนพื้น สองขาถูกจับแยกให้กว้างก่อนที่ปันเส้าเฟิงจะสำรวจทุกซอกทุกมุมบนเรือนกายอย่างพึงใจ “ความฉ่ำหวานในเนื้อนุ่มนิ่มนี้นับว่าดี ส่วนของข้ามีน้ำหล่อลื่นชุ่มตลอดลำนับว่าพอเหมาะ เพียงแต่กลีบเจ้าคับแน่นเหลือเกิน ทั้งยังบริสุทธิ์มาก อาจต้องเจ็บและบอบช้ำสักหน่อย หากข้าพามะเส็งยักษ์เข้าไปบุกทะลวงอย่างลึกซึ้ง!” ไป๋ลู่เถียนขัดเขินเหลือเกิน เขาชมนางไม่พอ ยังแทงนิ้วเข้าใส่ความตอดรัดไม่หยุดด้วย ฝ่ายนางก็หาได้ออมแรงที่จะเอาอกเอาใจเขาสักนิด นอกเหนือจากนั้นนางยังขับน้ำใส ๆ ออกมาจนชุ่มนิ้วเขา “ดูสิ แม้แต่นิ้วข้า เจ้ายังดูดมันเข้าไป แล้วบีบรัดได้ถึงใจเพียงนี้ อ่า!” เขาบอกนาง แล้วครางเสียงทุ้ม ๆ สลับการหายใจที่ถี่ต่ำ ยา
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 3 โฉมสะคราญในภาพวาด 1
ขณะที่ไป๋ลู่เถียนก้าวไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ ฝ่ายแม่บ้านเหอที่มาเป็นธุระให้แก่อี้ฟานหันไปสนใจคนเล่านิทาน พร้อมอีกฝั่งหนึ่งมีการแจกกระดาษที่มีการเขียนบรรยายถึงคนผู้นั้นพร้อมรูปวาด เพื่อตามหาสตรีปริศนาผู้ขโมยหัวใจปันเส้าเฟิงไป เมื่อสถานการณ์ตอนนี้ถูกกล่าวถึงในวงกว้าง ฝ่ายไป๋ลู่เถียนก็อมยิ้มบาง ๆ บนสีหน้า นางเล่นเล่ห์กลเล็กน้อย อีกอย่างใบหน้าที่แท้จริงของไป๋ลู่เถียนในชาติภพนี้ ต้องยอมรับว่ามีตำหนิอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นแม้งามอยู่มาก แต่เมื่อเปิดเปลือยผิวที่แท้จริงไม่ได้พอกแป้งไว้ ก็เห็นว่าผิวเป็นด่างขาววงใหญ่หลายวง จนคนทั่วไปคงไม่อยากมองนางมากนัก และนี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่นางถูกอดีตชายหนุ่มบ้านเดียวกันเจิ้งเสี่ยวหยวนปฏิเสธ และไปคบหากับลูกสาวขุนนางใหญ่เฉินมี่ แต่ก็นั่นแหละ นิยายเรื่องเดิม บทที่เขียนไว้ก่อนหน้านั้น ทั้งคู่เป็นพระเอกและนางเอกในเรื่องที่ออกแนวผัวโฉดเมียชั่ว และปากบอกทุกคนว่า ทำทุกสิ่งเพื่อเรียกร้องคุณธรรม ส่วนไป๋ลู่เถียนคือนางร้ายที่แสนจะอาภัพ แม้สวยหยาดเยิ้มแต่ดันโง่ ดังนั้นชีวิตจึงมีแต่ไฟแค้นสุ่มอก ทำสิ่งใดมักย้อนกลับมาเป็นผลร้ายใส่ตนเองและครอบครัว อ
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 4 โฉมสะคราญในภาพวาด 2
จากนั้นก็ชี้มือไปยังรูปภาพของสตรีที่ปันเส้าเฟิงอยากพบหน้าในยามนี้ แม้ไม่ถึงกลับพลิกแผ่นดินตามหา ทว่าการที่เขาจ้างนักเล่านิทาน กล่าวถึงเรื่องสตรีที่อุ่นเตียงด้วย และวาดภาพนางให้คนทั้งเมืองหลวงเห็น นับว่าเป็นเรื่องดี ตามประสงค์ที่ไป๋ลู่เถียนได้วางแผน เหอชิงก้าวไปยังป้ายที่ถูกติดประกาศไว้ มองแล้วมองอีก ก็ให้ฉงนใจ กระทั่งหันหน้ากลับมา และเห็นไป๋ลู่เถียนยิ่งสังหรณ์ใจแปลก ๆ “เฮ้อ สตรีคนใดกันงามหยาดเยิ้มได้เพียงนั้น เสียแต่คนวาด คงเติมแต่งมากไปสักหน่อย ปากเอย คิ้วเอย ดูแล้วราวกับนางฟ้า นางสวรรค์ ไม่เห็นเหมือนคนเดินดิน!” แม่บ้านว่าและคิดในใจ หากไม่เอ่ยออกมาภาพดังกล่าวละม้ายคล้ายไป๋ลู่เถียนมากถึงสามส่วนเลยทีเดียว ผิดแต่สตรีตรงหน้าซึ่งอี้ฟานอยากพบหน้ายังเป็นสาวน้อย ดูซื่อและบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นหญิงงามร่านสวาทดั่งในรูปภาพ ซึ่งผู้คนกล่าวขานกันว่านางปรนเปรอความสาวและบ้าบิ่นถึงขั้นมีความสามารถทำให้ปันเส้าเฟิงบอกรักไปถึงห้ารอบในคืนเดียว! ไป๋ลู่เถียนใช้เวลานั่งรถม้าเกือบหนึ่งชั่วยาม เส้นทางที่ออกจากเมืองหรูฉางนับว่าคดเคี้ยว สองข้างทางมีแต่ป่าเขา ตัวน
บทล่าสุด
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 5 โฉมสะคราญในภาพวาด 3
ไป๋ลู่เถียนมาทราบภายหลังว่า เป็นญาติของนางร่วมมือกับขุนนางใหญ่ในเมืองหลวงจ้างวานมือสังหาร ด้วยต้องการฆ่านางให้ตาย จากนั้นสมบัติสกุลไป๋จะได้ตกเป็นของคนพวกนั้น เมื่อไป๋ลู่เถียนเหลือตัวคนเดียวนางก็หวังพึ่งเจิ้งเสี่ยวหยวน ซึ่งเหมือนขอนไม้กลางแม่น้ำให้นางไขว่คว้ายึดเพื่อเอาชีวิตรอด ทว่าสัญญาหมั้นหมายที่มารดาของเจิ้งเสี่ยวหยวนเคยให้ไว้กับปู่ของไป๋ลู่เถียนกลับไร้ความหมาย เมื่อนางตามหาเขาพบ ชายหนุ่มหาได้แสดงความยินดี มิหนำซ้ำยังบอกว่าเขากำลังจะเข้าพิธีมงคลกับเฉินมี่ ลูกสาวเจ้ากรมโยธา และมันคือสมรสพระราชทาน ! “อาเถียน ข้ารู้สึกผิดต่อเจ้าจับใจ ทว่าเมื่อสิบปีก่อน หลังจากเดินทาง ออกจากเมืองเจ้อตงเกิดเหตุร้ายมากมาย รวมถึงเหตุน้ำท่วมใหญ่ ครอบครัวเล็ก ๆ ของข้าแทบไม่หลงเหลือสิ่งใด กระทั่งต้องไปอาศัยเรือนนอกของเจ้ากรมโยธาเพื่อรักษาชีวิต ตัวข้าป่วยหนักอยู่เกือบครึ่งปีและได้รับการดูแลจากคุณหนูเฉิน น้ำใจนางชาตินี้ข้าย่อมตอบแทนได้หมด” “ฮึ แล้วแม่นางน้อยบ้านนอกที่ในอดีตคอยหุงหาอาหาร และปรนนิบัติทั้งแม่ของท่านและตัวท่านยามลี้ภัยสงครามมา เงินสักอีแปะก็ไม่เหลือ
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 4 โฉมสะคราญในภาพวาด 2
จากนั้นก็ชี้มือไปยังรูปภาพของสตรีที่ปันเส้าเฟิงอยากพบหน้าในยามนี้ แม้ไม่ถึงกลับพลิกแผ่นดินตามหา ทว่าการที่เขาจ้างนักเล่านิทาน กล่าวถึงเรื่องสตรีที่อุ่นเตียงด้วย และวาดภาพนางให้คนทั้งเมืองหลวงเห็น นับว่าเป็นเรื่องดี ตามประสงค์ที่ไป๋ลู่เถียนได้วางแผน เหอชิงก้าวไปยังป้ายที่ถูกติดประกาศไว้ มองแล้วมองอีก ก็ให้ฉงนใจ กระทั่งหันหน้ากลับมา และเห็นไป๋ลู่เถียนยิ่งสังหรณ์ใจแปลก ๆ “เฮ้อ สตรีคนใดกันงามหยาดเยิ้มได้เพียงนั้น เสียแต่คนวาด คงเติมแต่งมากไปสักหน่อย ปากเอย คิ้วเอย ดูแล้วราวกับนางฟ้า นางสวรรค์ ไม่เห็นเหมือนคนเดินดิน!” แม่บ้านว่าและคิดในใจ หากไม่เอ่ยออกมาภาพดังกล่าวละม้ายคล้ายไป๋ลู่เถียนมากถึงสามส่วนเลยทีเดียว ผิดแต่สตรีตรงหน้าซึ่งอี้ฟานอยากพบหน้ายังเป็นสาวน้อย ดูซื่อและบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นหญิงงามร่านสวาทดั่งในรูปภาพ ซึ่งผู้คนกล่าวขานกันว่านางปรนเปรอความสาวและบ้าบิ่นถึงขั้นมีความสามารถทำให้ปันเส้าเฟิงบอกรักไปถึงห้ารอบในคืนเดียว! ไป๋ลู่เถียนใช้เวลานั่งรถม้าเกือบหนึ่งชั่วยาม เส้นทางที่ออกจากเมืองหรูฉางนับว่าคดเคี้ยว สองข้างทางมีแต่ป่าเขา ตัวน
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 3 โฉมสะคราญในภาพวาด 1
ขณะที่ไป๋ลู่เถียนก้าวไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ ฝ่ายแม่บ้านเหอที่มาเป็นธุระให้แก่อี้ฟานหันไปสนใจคนเล่านิทาน พร้อมอีกฝั่งหนึ่งมีการแจกกระดาษที่มีการเขียนบรรยายถึงคนผู้นั้นพร้อมรูปวาด เพื่อตามหาสตรีปริศนาผู้ขโมยหัวใจปันเส้าเฟิงไป เมื่อสถานการณ์ตอนนี้ถูกกล่าวถึงในวงกว้าง ฝ่ายไป๋ลู่เถียนก็อมยิ้มบาง ๆ บนสีหน้า นางเล่นเล่ห์กลเล็กน้อย อีกอย่างใบหน้าที่แท้จริงของไป๋ลู่เถียนในชาติภพนี้ ต้องยอมรับว่ามีตำหนิอย่างเห็นได้ชัด ดังนั้นแม้งามอยู่มาก แต่เมื่อเปิดเปลือยผิวที่แท้จริงไม่ได้พอกแป้งไว้ ก็เห็นว่าผิวเป็นด่างขาววงใหญ่หลายวง จนคนทั่วไปคงไม่อยากมองนางมากนัก และนี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่นางถูกอดีตชายหนุ่มบ้านเดียวกันเจิ้งเสี่ยวหยวนปฏิเสธ และไปคบหากับลูกสาวขุนนางใหญ่เฉินมี่ แต่ก็นั่นแหละ นิยายเรื่องเดิม บทที่เขียนไว้ก่อนหน้านั้น ทั้งคู่เป็นพระเอกและนางเอกในเรื่องที่ออกแนวผัวโฉดเมียชั่ว และปากบอกทุกคนว่า ทำทุกสิ่งเพื่อเรียกร้องคุณธรรม ส่วนไป๋ลู่เถียนคือนางร้ายที่แสนจะอาภัพ แม้สวยหยาดเยิ้มแต่ดันโง่ ดังนั้นชีวิตจึงมีแต่ไฟแค้นสุ่มอก ทำสิ่งใดมักย้อนกลับมาเป็นผลร้ายใส่ตนเองและครอบครัว อ
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 2 มันกลืนได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ
แม้จะเป็นแผนการของไป๋ลู่เถียนที่หวังว่าพลีกายและส่ายสะโพกยั่ว ๆ บด ๆ หวังให้ซือหม่าปันหลงใหลในกามา เพื่อภายหน้าจะได้ก้าวขึ้นเป็นสตรีข้างกายเขา ทว่าพอถึงบทบาทยามเขาปรารถนาโจนจ้วงความใหญ่โตเข้าสู่กลีบสวาท เรื่องที่ชวนให้ตื่นตระหนกก็เกิดขึ้น หลังจากนางเรียนรู้การใช้ปากกับกลางกายเขาพักใหญ่ ไป๋ลู่เถียนก็ถูกปรับท่าทางให้เป็นฝ่ายนอนราบไปบนพื้น สองขาถูกจับแยกให้กว้างก่อนที่ปันเส้าเฟิงจะสำรวจทุกซอกทุกมุมบนเรือนกายอย่างพึงใจ “ความฉ่ำหวานในเนื้อนุ่มนิ่มนี้นับว่าดี ส่วนของข้ามีน้ำหล่อลื่นชุ่มตลอดลำนับว่าพอเหมาะ เพียงแต่กลีบเจ้าคับแน่นเหลือเกิน ทั้งยังบริสุทธิ์มาก อาจต้องเจ็บและบอบช้ำสักหน่อย หากข้าพามะเส็งยักษ์เข้าไปบุกทะลวงอย่างลึกซึ้ง!” ไป๋ลู่เถียนขัดเขินเหลือเกิน เขาชมนางไม่พอ ยังแทงนิ้วเข้าใส่ความตอดรัดไม่หยุดด้วย ฝ่ายนางก็หาได้ออมแรงที่จะเอาอกเอาใจเขาสักนิด นอกเหนือจากนั้นนางยังขับน้ำใส ๆ ออกมาจนชุ่มนิ้วเขา “ดูสิ แม้แต่นิ้วข้า เจ้ายังดูดมันเข้าไป แล้วบีบรัดได้ถึงใจเพียงนี้ อ่า!” เขาบอกนาง แล้วครางเสียงทุ้ม ๆ สลับการหายใจที่ถี่ต่ำ ยา
พ่อสามีนางร้ายจะอุ้มท้องให้ลูกท่านเอง 1 ปืนขึ้นเตียงพ่อสามี!
รัชศก กู้อิน ปีที่สิบสอง เมืองหรูฉาง แคว้นต้าโจว คืนนี้ซือหม่าปัน หรือ ปันเส้าเฟิง ผู้ซึ่งโสดมานานหลายปี เขามึนศีรษะอยู่สักหน่อย นั่นเป็นเพราะแม่ทัพเจิ้ง เพื่อนเก่ากลับมาจากเมืองหน้าด่าน มีความประสงค์อยากดื่มฉลองพร้อมพูดคุยถึงความหลังสมัยที่พวกเขาออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กัน หลายปีที่ผ่านมา เจิ้งคัง ผู้เป็นแม่ทัพเมืองหน้าด่านไม่คิดกลับเมืองหลวง สาเหตุคือ นานแล้วเขาปฏิเสธการสมรสกับองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ ซึ่งไท่ซางหวงเป็นผู้แนะนำให้ กระทั่งหลานชายของเขากำลังจะรับตำแหน่งสำคัญในศาลหลักเมืองหรูฉาง ซึ่งมีฝ่ายรัชทายาทคอยให้การสนับสนุน เหตุนี้เจิ้งคังจึงเดินทางไกลนับพันลี้ มาร่วมแสดงความยินดี นอกจากกลับบ้านเกิดมาเยี่ยมครอบครัวแล้ว เจิ้งคังยังหอบหิ้วสาวงามมาหลายคน ซึ่งดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นคือสตรีที่อยู่ในห้องรับรองโอ่โถง ณ โรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเมืองนี้และนางกำลังบ้าบิ่นถึงขั้นกล้าปีนขึ้นเตียงปันเส้าเฟิง แต่น่าประหลาดใจ สตรีนางนั้นทั้งที่ต้องมารับแขกที่เป็นขุนนางชั้นสูง แต่กลับครองสติแทบไม่ได้ เพราะดื่มสุรามามิน้อย มิหนำซ้ำดูเหมือนต้องพิษราคะ
