4 โฉมสะคราญในภาพวาด 2

จากนั้นก็ชี้มือไปยังรูปภาพของสตรีที่ปันเส้าเฟิงอยากพบหน้าในยามนี้ แม้ไม่ถึงกลับพลิกแผ่นดินตามหา ทว่าการที่เขาจ้างนักเล่านิทาน กล่าวถึงเรื่องสตรีที่อุ่นเตียงด้วย และวาดภาพนางให้คนทั้งเมืองหลวงเห็น นับว่าเป็นเรื่องดี ตามประสงค์ที่ไป๋ลู่เถียนได้วางแผน

            เหอชิงก้าวไปยังป้ายที่ถูกติดประกาศไว้ มองแล้วมองอีก ก็ให้ฉงนใจ กระทั่งหันหน้ากลับมา และเห็นไป๋ลู่เถียนยิ่งสังหรณ์ใจแปลก ๆ

            “เฮ้อ สตรีคนใดกันงามหยาดเยิ้มได้เพียงนั้น เสียแต่คนวาด คงเติมแต่งมากไปสักหน่อย ปากเอย คิ้วเอย ดูแล้วราวกับนางฟ้า นางสวรรค์ ไม่เห็นเหมือนคนเดินดิน!”

            แม่บ้านว่าและคิดในใจ หากไม่เอ่ยออกมาภาพดังกล่าวละม้ายคล้ายไป๋ลู่เถียนมากถึงสามส่วนเลยทีเดียว ผิดแต่สตรีตรงหน้าซึ่งอี้ฟานอยากพบหน้ายังเป็นสาวน้อย ดูซื่อและบริสุทธิ์เกินกว่าจะเป็นหญิงงามร่านสวาทดั่งในรูปภาพ ซึ่งผู้คนกล่าวขานกันว่านางปรนเปรอความสาวและบ้าบิ่นถึงขั้นมีความสามารถทำให้ปันเส้าเฟิงบอกรักไปถึงห้ารอบในคืนเดียว!

            ไป๋ลู่เถียนใช้เวลานั่งรถม้าเกือบหนึ่งชั่วยาม เส้นทางที่ออกจากเมืองหรูฉางนับว่าคดเคี้ยว สองข้างทางมีแต่ป่าเขา ตัวนางไม่ชอบใจและระแวงมาก ทว่าอย่างไรเรื่องนี้มันต้องเกิดขึ้น นางย่อมต้องไปพบอี้ฟาน และเขาจะเป็นฝ่าย พานางเดินเข้าคฤหาสน์สกุลปันในฐานะลูกสะใภ้ปันเส้าเฟิง ส่วนสิ่งที่จะเกิดต่อจากนั้น ไป๋ลู่เถียนย่อมพลิกสถานการณ์ให้ตนมีแต้มเหนือทุกคน

            แน่นอนทุกอย่างนับจากนี้ไม่ง่าย แต่สตรีที่มาจากโลกอื่น มีชีวิตโลดแล่นในนิยายเรื่องนี้อีกครั้งในบทบาทนางร้าย ไฉนจะยอมให้ทุกอย่างเดินเส้นทางเดิมอีกเล่า

            รถม้าจอดพักชั่วครู่ เนื่องจากเบื้องหน้าเส้นทางมีขบวนศพผ่านมาพอดี ตอนนั้นไป๋ลู่เถียนเอ่ยถามเหอชิง ผู้อ้างตัวว่าเป็นแม่บ้านของอี้ฟาน ทว่าฝ่ายนั้นกลับไม่ไขสิ่งใดให้กระจ่าง บอกเพียงคร่าว ๆ ว่า สถานที่นัดพบอยู่ห่างจากเมืองหลวงสักหน่อย นั่นเป็นเพราะ อี้ฟานมีสิ่งที่ต้องจัดเตรียมเพื่อให้ทันวันที่เขาต้องกลับคืนสู่คฤหาสน์ของบิดา

            “หลังจากทุกอย่างที่เตรียมการไว้สำเร็จลุล่วง พยัคฆ์ก็จะกลับคืนถ้ำเสือในคฤหาสน์หลังใหญ่”

            ด้วยคำพูดดังกล่าว ดึงให้ไป๋ลู่เถียน ย้อนถึงสิ่งต่าง ๆ และมันพุ่งไปมาในหัว ยิ่งคิดยิ่งคับแค้นใจ

            ที่เป็นเช่นนั้น เพราะนางถูกอดีตคนเคยรักกันในวัยเด็กเพิกเฉยต่อสิ่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ยามนี้ต้องแบกหน้าไปพบอี้ฟาน ชายซึ่งล้มเหลวในทุกด้าน ให้ดีสักหน่อยก็คือเขาเป็นลูกชายของปันเส้าเฟิง ผู้ที่นางจะเกาะขาทองคำในวันข้างหน้า

            “แม่บ้านเหอ หมายความเช่นไรหรือ”

            น้ำเสียงไป๋ลู่เถียนห้วนกระด้าง ไม่อ่อนหวานอย่างก่อนขึ้นรถม้า

            “คุณชายฟานไม่ใช่คนธรรมดาหรอกนะ เขาคือลูกชายคนเดียวของขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในแคว้นนี้เชียวละ เช่นนั้นแม่นางเถียน จงทำตัวให้ดี ๆ” เหอชิงว่า และมองใบหน้าเป็นด่างดวงของไป๋ลู่เถียนก่อนส่ายหน้าราวกับไม่พอใจ

                “ใบหน้าเจ้า หากปกปิดด้วยแป้ง หรือครีมพอกจะทำให้ดูงดงาม เช่นสตรีทั่วไปใช่หรือไม่”

            ไป๋ลู่เถียนไม่ได้ตอบทันที แต่ถามกลับ

            “ข้าเป็นโรคด่างขาว ไม่ใช่โรคติดต่อผู้อื่น อีกทั้งตัวข้าเลือกเกิดไม่ได้ แต่หากทำให้ท่านไม่สบายใจ ข้าจะแต่งหน้า แต้มสีสันให้งดงามดั่งเช่นสตรีทั่วเมืองหลวงย่อมได้”

            “โถ แม่นางเถียนกล่าวราวกับน้อยเนื้อต่ำใจ ข้าเพียงสอบถามเพราะ ไม่อยากให้เจ้าต้องอับอายสายตาผู้อื่น หากต้องถูกดูแคลน!”

            เอ่ยแล้วเหอชิงก็หันไปสนใจสิ่งอื่น ฝ่ายไป๋ลู่เถียนนึกย้อนถึงเรื่องราวที่นางจดจำได้ เมื่อชาติก่อนอันเกิดขึ้นในนิยายเรื่องนี้ โดยมีอดีตคนรักของนางเจิ้งเสี่ยวหยวนกับเฉินมี่เป็นคู่หญิงโฉดชายชั่ว

            โดยเส้นเรื่องเดิมนั้น ไป๋ลู่เถียนหลังจากเสียใจเพราะต้องการบีบบังคับเจิ้งเสี่ยวหยวนให้แต่งงานด้วย นางทำตัวเหลวไหลเมาสุราอย่างหนัก กระทั่งตกเป็นของอี้ฟานอย่างไม่เต็มใจ ฝ่ายนั้นติดการพนัน ทั้งยังเงินขาดมือ เมื่อได้พบไป๋ลู่เถียนก็กระโดดเข้าใส่ ดังนั้นนางจึงได้เป็นภรรยาอีกฝ่ายอย่างไม่เต็มใจ

                และย้อนกลับไปเหตุการณ์ก่อนหน้า อี้ฟานเป็นคนเกเรในวัยหนุ่มน้อย จึงถูกปันเส้าเฟิงคาดโทษขับไล่ไปอยู่เรือนบรรพบุรุษห่างไกลเมืองหรูฉางนับพันลี้ กระนั้นปันเส้าเฟิงไม่ถึงกับตัดขาดลูกชายเพียงแต่บอกเขาว่า หากต้องการกลับคืนสกุลปัน เขาต้องสร้างเนื้อสร้างตัวของตน และการที่อี้ฟานพบไป๋ลู่เถียนคือสิ่งที่ฟ้าประทานพรแก่เขา ด้วยนางแม้จะเป็นสตรีบ้านนอก ทว่ายามอยู่เมืองเจ้อตงทางภาคตะวันออก นางคือหลานสาวของท่านเจ้าเมืองที่เขาตั้งใจมอบสมบัติให้ และนางมีที่ทางทำกินนับสองพันหมู่ (ไร่) อีกทั้งเงินทองมีมิน้อย เพียงแต่ไป๋ลู่เถียนหัวดื้ออยู่สักหน่อย นางประกาศต่อทุกคนหลังปู่เสียชีวิตว่า จะตามตัวเจิ้งเสี่ยวหยวนกลับไปแต่งงานตามสัญญาหมั้นหมายให้จงได้ พร้อมไว้ทุกข์ให้กับปู่ที่เป็นเจ้าเมือง

            แรกเริ่มนางมาเมืองหลวงพร้อมคนสนิทและหน่วยอารักขา ทว่ามีช่วงหนึ่งที่พวกเขาประสบเหตุร้ายถึงขึ้นบาดเจ็บหนัก ก่อนทยอยล้มตาย