ผับเคทีแคท “ อ้าว นั่นเจนหรือเปล่า เจน! เจนทางนี้! “ เจระวี หรือ พลอยเจน หญิงสาวสูงราว 165 ร่างกายอวบอิ่มไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป เจ้าของผิวขาวผ่อง นัยน์ตาเฉี่ยว สวมชุดสีแดงรัดรูปก้าวขาเข้ามาในผับยังไม่ทันได้เห็นบุคคลที่เป็นเป้าหมายของตัวเธอด้วยซ้ำ แต่กลับได้ยินเสียงของชายหนุ่มออกสาวเรียกชื่อของเธอเสียงดัง ซึ่งดังกว่าเสียงเพลงเสียอีก พลอยเจนจึงรีบหันไปจ้องมอง “ เป็ด! เอ้ย ดักกี้เหรอ? “ เมื่อหันซ้ายมองขวาไปเจอต้นเสียง เธอก็ร้องชื่อของเขาคนนั้นออกมาอย่างตื่นเต้น เพราะได้เจอเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เห็นแบบนั้นหญิงสาวจึงรีบก้าวขาเดินไปหา “ กลับมาจากนิวซีแลนด์ตั้งแต่เมื่อไหร่ มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี่ย “ เจนเดินมาทักแล้วนั่งลงข้างเพื่อน “ ถึงจะเปลี่ยนไปเยอะแต่มึงก็ยังจำกูได้นี่ แต่ไม่คิดเลยน่ะว่าจะได้มาเจอที่นี้ ทั้งที่ไม่ได้เจอกันเกือบจะ 8 ปีแล้ว เป็นยังไงบ้าง “ คำถามสุดท้ายดักกี้ถามออกมาอย่างตื่นเต้น จนพลอยเจนพอจะรู้ว่าคนตรงหน้านั้นหมายถึงใคร “ ที่ถามนี้ ถามกูเหรอ “ “ ไม่! 3 หนุ่มฮอตเดอะแก๊งมึงต่างหากละ แต่งงานมีหวานใจกันหมดหรือยัง “ พลอยเจนเบี่ยงหน้าหนีพร้อมส่ายไปมาเบาๆ
“ เอากับผู้ชายมันสนุกมากเลยเหรอวะ! “ “ ห๊ะ มึงว่าอะไรนะ! “ ดักกี้แทบจะขยี้หูฟังใหม่ “ ก็กูไม่เคยนี่ ตั้งแต่เกิดมากูก็คบแต่กับผู้หญิง ไม่เคยคบผู้ชาย กูก็เลยอยากรู้ว่าการเอากับผู้ชายมันเป็นยังไง ทำไมผู้หญิงทุกคน..อย่างน้อยก็มีหนึ่งในคนที่กูคบอยู่ ถึงตัดใจจากของ..ของพวกผู้ชายไม่ได้ “ คนพูดรู้สึกเคืองมาก เพราะที่ผ่านมาเธอเคยคบผู้หญิงมา 4-5 คน แต่ทุกคนก็จะเข้ามาบอกกับเธอเสมอว่า ขาดผู้ชายไม่ได้ จนเธออยากจะรู้แล้ว ว่าไอ้นั่นของพวกผู้ชายมันมีดีอะไร! คิดแล้วมือสวยก็เอื้อมไปแย่งแก้วในมือเพื่อนขึ้นมากรอกปาก “ อ้าว แก้วกูอีเจน!” ดักกี้รีบร้องห้ามแล้วเอาแก้วใหม่มาแทนให้ “ วันนี้กูจะเมาให้สุด แล้วไปลองดู “ พลอยเจนตาเหลือกกว้างแหงนคอขึ้นไปมองห้องพักของเจ้าของผับอย่างเจ็บปวด “ มึงเอาจริงดิ! “ ดักกี้ก็ถามย้ำด้วยความเป็นห่วง “ ก็แน่น่ะสิ! “ พลอยเจนรีบตอบเสียงดัง มือของเธอวางแก้วลงโต๊ะเสียแรงจนก้อนน้ำแข็งกระเด็นออกมาจากแก้ว “ สวัสดีครับน้องสาว ทำไมดื่มหนักจัง ขอพี่ชนแก้วด้วยได้มั้ย “ หลังจากที่ดื่มไปได้สักพักพลอยเจนก็เริ่มเมา ซึ่งได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายเธอ หญิงสาวจึงทักทายเขากลั
“ ปล่อยนะ จะพาเจนไปไหน ปล่อย “ พลอยเจนที่โดนอาเจตของเธอลากออกมาเริ่มมีอาการต่อต้านเขา จิรกิตติ์ก็หันมาจ้องดุเธอ “ กลับบ้านไง เดี๋ยวนี้หัดเป็นเด็กใจแตกแล้วเหรอ “ คนเมาก็ไม่ยอมให้เขาตะคอกว่าเธอฝ่ายเดียว “ เด็กบ้าอะไร เจน 30 แล้วนะ ไม่ใช่เด็กแล้ว “ เธอตะคอกว่าเขากลับ ซึ่งตัวเธอตอนนี้ก็โดนเขาดึงออกมาจนถึงลานจอดรถ “ แต่สำหรับอา เจนก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่งนั้นแหละ! “ ร่างบางโดนผลักดันให้หันหลังชนกับรถสปอร์ต “ ถามจริงๆ นะเจน ทำไมถึงได้ทำตัวแบบนั้น แล้วอีกอย่างมาที่นี้ทำไม ปกติไม่มาที่แบบนี้ไม่ใช่เหรอ “ คำถามของจิรกิตติ์ทำให้พลอยเจนที่กำลังเมา คิดเห็นร่างกายแฟนสาวตอนกอดรัดฟัดจูบกับชายอื่น เข้าห้องต่อหน้าต่อตาเธอ มือเล็กจึงได้ดึงคอเสื้อคนตรงหน้าให้โน้มมาหาแล้วจูบเพื่อไขข้อข้องใจ “ อืม “ ตอนแรกเจ้าของร่างใหญ่ก็พยายามต่อต้าน แต่เมื่อหญิงสาวไม่ยอมปล่อย เขาจึงช่วยสอนการจูบในแบบของเขาให้เธอ มือใหญ่ที่เคยจับตรงสองบ่าอันบอบบางเปลี่ยนไปทาบไว้ที่รถหรูแทน ใบหน้าของเขากดเข้าใกล้เธอมากขึ้น ดูดเม้มตรงมุมปากของคนตรงหน้าอย่างหิวกระหาย พลอยเจนที่ตอนแรกใจกล้ารุกจูบชายตรงหน้าก่อนเริ่มหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ ไม่เอานิ้ว “ เธอจ้องเขาด้วยแววตาเซ็กซี่ หญิงสาวไม่อยากได้ของพวกนั้น เธอแค่อยากรู้ว่าตรงนั้นของผู้ชายจะเป็นเช่นไร มือน้อยเอื้อมขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของชายตรงหน้า แววตาของเธออ้อนอ่อยให้เขารีบๆ ปลดกางเกงตัวนั้นออก คนแก่เห็นเช่นนั้นเหตุใดจะทนไหว ไม่นานนักร่างกายของทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด ตาเฉี่ยวของพลอยเจนจ้องไปตรงสิ่งที่เธอใคร่รู้ ซึ่งกำลังตั้งผง่านชูชัน ใกล้กับหว่างขาของเธอ “ เอามันเข้ามาเลยสิ “ เธอเงยขึ้นไปจ้องหน้าเจ้าของมันด้วยแววตาสั่นๆ ฤทธิ์เมาทำให้หญิงสาวมองไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เมื่อแท่งร้อนของเขายัดใส่เข้ามา ปากอิ่มก็กรีดร้องอย่างเจ็บแสบ รับรู้ว่ามันคงจะใหญ่กว่านิ้วเป็นไหนๆ “ อ้า…อ้าก..อือ ซี้ด โอ้ ทำไมมันถึง “ คนกระทำยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ เขายัดเข้าไปแค่หัวเหตุใดเธอจึงร้องโหยหวนเช่นนี้ ตอนแรกจิรกิตติ์ก็ลังเลเล็กน้อยกับเรื่องนี้ แต่เมื่อคิดเห็นตอนที่เธอยั่วยวนคนอื่นเขาก็เกิดโมโห อยากทำให้เธอรีบๆ เป็นของเขาให้มันจบๆ “ อ้า…อือ เจน..” เมื่อยัดแกนกายใส่เข้าไปลึกขึ้นชายวัย 45 เช่นเขาก็ร้องครวญครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ร่างกายของหญิงสาวมันช่างอุ่นและรัดแน่น สมแล้วท
“ อือ “ ร่างของหญิงสาวรู้สึกตัวก็มานอนอยู่ในห้องพัก มือบางยกขึ้นก่ายหน้าผาก คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนพลางตาเหลือกโผน ตัวเธอรีบดีดลุกนั่งมองดูสภาพตัวเองกับคนข้างกาย “ มาอยู่ในห้องตั้งแต่ตอนไหน ? “ พลอยเจนหวนคิดอีกครั้งจนจำได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้หยุดอยู่แค่บนรถ แม้เธอจะจำเรื่องราวต่อจากนั้นได้เลือนลาง แต่ผ้าปูที่นอนที่ทั้งสองนอนอยู่ ก็สามารถบอกได้ว่าตอนเข้ามาตรงนี้ไม่ได้มีแค่มานอน พลอยเจนจ้องไปที่หน้าของคนที่เธอเรียกว่าอาเจต เขาเป็นรุ่นน้องคนสนิทของพ่อเธอ ที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ใบหน้ารูปไข่ก็ร้อนผ่าวและส่ายไปมา “ บ้าเอ้ย แกจะลองกับใครก็ได้ แต่ทำไมต้องเป็นเขา! “ เธอจ้องคนที่หลับอยู่อย่างไม่พอใจ แล้วรีบลุกดึงผ้าห่มมาปิดกายเพื่อจะออกไปเอาเสื้อผ้าบนรถ “ แล้วจะใส่ยังไงวะเนี่ย “ เธอบ่นจ้องชุดสีแดงรัดติ๋วในมือที่ขาดไม่เหลือชิ้นดี มือเล็กทิ้งมันลงแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาขึ้นมาแทน “ เจน! “ ระหว่างที่ติดกระดุมเสื้ออยู่ เจ้าของเสื้อก็เดินออกมา เธอหันไปสะดุ้งจ้องมองเขา ที่มีใบหน้าเหมือนรู้สึกผิดกำลังจะเอ่ยบางอย่างกับเธอ “ คืออา—- “ “ ไม่ต้องพูด! เงียบ! ส่วนเรื่องเมื่อคืนก็ลืมๆ
บ้านของจิรกิตติ์ ร่างของชายหนุ่ม ซึ่งใส่แค่กางเกงผืนเดียวนั่งอยู่บนโซฟา ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก “ มึงทำอะไรลงไปวะไอ้เจต ทำไมไม่รู้จักหักห้ามใจให้มากกว่านี้ “ เขาหลับตาปี๋นิ้วมือจับเข้าที่สองขมับอย่างปวดหัว เหตุจากเขานั้นเป็นรุ่นน้อง แสงรวี พ่อของพลอยเจนที่รู้จักกันมามากกว่า 30 ปี และตัวเขาเองก็เห็นหญิงสาวมาตั้งแต่เกิดแม้ว่าช่วงวัยรุ่นของเธอเขาจะเริ่มตีตัวออกห่างมาได้หลายปีจนไม่สนิทกันเหมือนก่อนแล้ว แต่อย่างไรก็ตามพลอยเจนก็คือคนที่เขาบอกใครต่อใครว่าเป็นหลานสาว แม้จะกระดากปากทุกครั้งที่พูดก็ตาม “ ทั้งๆ ที่เราพยายามหักห้ามใจมาได้หลายปีแล้วแท้ๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ “ ยิ่งคิดภาพของเมื่อคืนก็ยิ่งชัดเจนในหัว ความรู้สึกผิดก็มีเพิ่มมากขึ้นแต่ก็พลันรู้สึกดีไปด้วย จนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว “ เฮ้ย! “ เมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ เขาก็รีบดึงสติตนเองกลับมาด้วยการส่ายหน้าไปมากลางอากาศ “ เราต้องบอกเรื่องนี้กับพี่แสง พี่จ๊ะจ๋า มั้ยวะ? “ ความรู้สึกอยากจะรับผิดชอบหญิงสาวแล่นเข้ามาในหัว ปากของเขาเผยยิ้มไม่หุบเมื่อคิดว่าถ้าทั้งคู่ได้แต่งงานกันจริงมันจะเป็นอย่างไร เพราะตัวพลอยเจนนั้นแหละค
หลังจากนั่งคุยเล่นกับเพื่อนไปสักพักทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ พลอยเจนเองก็ขับรถกลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยเพลีย “ สงสัยจะได้หยุดปิดร้านสัก 2-3 วันไหมเนี่ย ทำไมช่วงนี้เหนื่อยง่ายจัง “ ขายาวก้าวลงจากรถเพื่อไปเปิดประตู เนื่องจากเธอกลับบ้านดึกแบบนี้ทุกวัน เลยไม่ได้ให้แม่บ้านรอเปิดประตูให้ “ โอ้ย อ้วก “ เมื่อเดินมาจนจะถึงประตู หญิงสาวก็รู้สึกพะอืดพะอม รีบก้มลงไปอ้วกที่มุมรั้ว แต่เมื่อเธออ้วกเสร็จเงยหน้าขึ้นกับหน้ามืดเซถอยหลัง วินาทีนั้นพลอยเจนตกใจมากเพราะกลัวจะทำตัวเองล้มหัวฟาด แต่เธอก็ยังโชคดีที่มีร่างใหญ่ของบางคนซึ่งยืนซ้อนอยู่ด้านหลังของเธอนานแล้ว หญิงสาวจึงได้ล้มลงไปใส่อกของเขา “ อาเจต! “ เจระวีตาเหลือกโผนเมื่อเงยหน้ามองแล้วเห็นว่าเป็นใคร เธอรีบดีดตัวออกจากเขา แต่กลายเป็นว่าหน้ามืดรีบรอบ ทำให้จิรกิตติ์ต้องรีบกอดเอวเธอเอาไว้ “ อยู่เฉยๆ สิ เดี๋ยวก็ล้มหัวฟาดหรอก นี่ดื่มเมามาเหรอ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ตัวก็ไม่ได้มีกลิ่นเหล้านี่ “ คนพูดสูดดมไปตามซอกคอและต้นแขนของคนตรงหน้า “ คนทะลึ่ง อย่ามาทำแบบนี้นะ “ เธอเอียงหน้าไปดุเขา “ ทำไม ทำเยอะกว่านี้ก็เคยมาแล้วนี่ “ ใบหน้าโกรธปรากฏขึ้นมาบนหน้าสว
“ มีแฟนหรือยังเจน “ คำถามที่คนเป็นพ่อถามทำให้หญิงสาวสำลักนม “ เจน ..” จ๊ะจ๋าจึงได้รีบหยิบทิชชู่ส่งให้แก่ลูก ได้เช็ดหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำนมออก “ ทำไมพ่อถึงได้ถามแบบนี้คะ “ แสงรวีคิ้วชนกันเมื่อลูกตอบกลับมา เพราะเขาไม่ได้ถามคำถามนี้ครั้งแรก “ ก็ลูก 30 แล้วนะเจนควรจะแต่งงานมีครอบครัวได้แล้ว คบใครอยู่ห๊ะ บอกพ่อมาสิ ใช่หนึ่งในสองคนเพื่อนลูกหรือเปล่า “ แสงรวีถามขึ้นมาอย่างมีความหวังเพราะคิดเอาเองว่าลูกอาจจะแอบคบใครอยู่แต่แค่ไม่กล้าบอกตน “ ถ้าเป็นสองคนนั่นพ่อไม่ติดหรอกนะ คนไหนก็ได้ แต่ขอแค่รีบมาขอรีบแต่งเสียที “ พลอยเจนรีบส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ “ โอ้ยพ่อ ไม่ค่ะ “ “ อ้าว ไม่ใช่สองคนนั้นเหรอ แล้วใครล่ะ พ่อเห็นผู้ชายที่พัวพันในชีวิตลูกส่วนมากก็มีแค่สามคนนั้นไม่ใช่หรือ หนึ่งเดียวก็แต่งงานไปแล้ว ก็เหลือไนยะกับโอมไม่ใช่เหรอ “ ตัวเขาเองเพิ่งจะกลับมาจากทำธุรกิจต่างแดน จึงไม่ทันได้รู้เรื่องคุณหมอไนที่เพิ่งจะแต่งงานไป “ ไม่เหลือสักคนแล้วค่ะพ่อ ไนเพิ่งจะแต่งงานไปเมื่ออาทิตย์ก่อน คุณแม่ก็ไปด้วยนี่ ไม่ได้เล่าให้กันฟังหรือคะ “ แสงรวีมองหน้าเมียที่กำลังพยักหน้าให้เขา “ เหรอ พ่อก็ไม่
“ ว่าอย่างไร คุณประธานบริษัทคนสวย “ เมื่อเห็นคนที่กำลังรอก้าวขาเข้ามาในห้อง เพื่อนๆ ที่รออยู่ก็แซวใหญ่ “ จะให้ว่ายังไงล่ะ ก็เหนื่อยน่ะสิ “ พลอยเจนปลดกระเป๋าสะพายลงแล้วนั่งลงข้างๆ ครีมหอมพร้อมกับถอนหายใจโล่งอกที่วันนี้มันผ่านไปได้สักที มือของเธอก็พลันหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า “ ของขวัญเรียนจบสำหรับน้องสาวคนสวยของพี่ค่ะ “ ครีมหอมตาโตแสดงท่าทีดีใจออกมา แล้วรีบรับเอาโดยไม่ลืมเข้าสวมกอดและหอมพลอยเจนเพื่อเป็นการขอบคุณ จนเสี่ยโอมเริ่มไม่พอใจรีบดึงเมียออก “ พอแล้วครีม มันบาดตาบาดใจพี่นะ โอ้ย “ เสี่ยเลยโดนแฟนสาวหันมาหยิกแขนให้ด้วยความหมั่นไส้ แล้วครีมหอมก็หันกลับไปยิ้มให้พลอยเจน มือเล็กยกขึ้นพนมไหว้แนบอกพี่สาว “ ขอบคุณมากๆ นะคะพี่เจน ขนาดงานยุ่งยังมีเวลาหาของขวัญมาให้น้องด้วย “ “ ครีม “ เสี่ยโอมรีบกอดเอวเมียให้ขยับออกมาหาเขา แม้ว่าพลอยเจนจะแต่งงานมีผัวเขาก็ไม่ไว้ใจ ดูสายตามันสิ หยุดแพรวพราวได้สักที่ไหน “ ไว้ครีมจะมาช่วยงานนะคะพี่เจน พรุ่งนี้เลยก็ได้ “ คนฟังขมวดคิ้ว “ แล้วเสี่ยโอมของน้องจะยอมเหรอ “ คนถูกโยงถอนหายใจแรง “ ถ้าครีมต้องการฉันจะขัดอะไรได้ล่ะ ที่สำคัญมึงก็ยังล
9 เดือนต่อมา ที่คาเฟ่เจระวี “ ยินดีด้วยนะครีม เรียนจบสักทีแบบนี้ก็แต่งงานได้แล้วสิ “ จีนเน่เดินเข้ามาทักครีมหอมซึ่งนั่งรออยู่กับเสี่ยโอมในห้องนั่งเล่นประจำของพวกเขาก่อนที่คนอื่นๆ จะเดินตามเข้ามา “ ครีมไม่รีบหรอกค่ะพี่จีน ความจริงยังไม่คิดอยากจะแต่งด้วยซ้ำ “ เสี่ยโอมถึงกับจ้องหน้าเมียด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เขาอุตส่าห์รอเธอมาตั้ง 3 ปีเลยนะ ทำไมถึงพูดแบบนี้ “ แล้วนี้ยัยเจ้าของร้านไปไหนแล้วล่ะ “ ไนยะเข้ามานั่งตรงข้ามเสี่ยโอม แล้วถามหาอีกคนที่ควรจะอยู่แต่ไม่อยู่ คนที่นั่งหน้ายุ่งงอนแฟนสาวอยู่จึงได้ตอบ “ วันนี้มันเข้าไปดูงานที่บริษัท บอกว่าตอนนี้กำลังจะออกมา “ ไนยะพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เสี่ยโอมพูด “ สงสารพี่เจนนะคะ ต้องเลี้ยงทั้งลูกต้องไปบริษัทให้อาเจตแถมยังต้องมาดูแลคาเฟ่อีก พี่เจนเป็นผู้หญิงที่โคตรแกร่งเลย “ ณิหลาเป็นคนพูดขึ้น ทุกคนที่ได้ฟังก็คิดแบบเดียวกับที่ณิหลาคิด “ อืม ครีมว่าถ้าวันไหนว่างครีมมาช่วยงานที่ร้านนี้ให้พี่เจนดีไหม ยังไงทุกวันนี้ครีมก็ยังไม่ได้ทำงานยู่แล้ว “ นางแบบคนสวยของเสี่ยโอมหันหน้าไปถามเขา เสี่ยเองก็มองเมียด้วยแววตานิ่งๆ เมื่อไหร่เธอจะรู้ตัวว่าเขางอนในส
โรงพยาบาล ร่างของพลอยเจนนั่งร้องไห้อยู่กับจีนเน่ ไม่นานพ่อกับแม่ของเธอก็รีบวิ่งเข้ามาหา “ เจน เจนลูก “ จ๊ะจ๋ารีบมานั่งข้างลูกสาวแล้วสวมกอดลูกของเธอเอาไว้ “ แม่ ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เจนยังไม่ทันได้คืนดีกับเขาเลยนะ ทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้ “ “ ไม่เอาสิเจน ไม่ร้องไห้นะลูก เจตต้องปลอดภัยสิเชื่อแม่ “ จ๊ะจ๋าพยายามจะปลอบใจลูกที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนไม่มีแม้เสียง จีนเน่เองก็รีบยื่นมือมากุมมือเพื่อนไว้ “ ใช่เจน มึงตั้งสติก่อนนะ ไนมันเก่งมันต้องช่วยให้อาเจตคืนกลับมาหามึงกับลูกได้แน่ “ สักพักเสี่ยโอมกับหนึ่งเดียวก็วิ่งเข้ามาสมทบหลังจากไปจัดการจับนกน้อยส่งตำรวจ ในอ้อมแขนของเสี่ยโอมก็อุ้มหลานสาวตัวน้อยที่พลอยเจนฝากกับมุกดาไว้ที่ร้านมาด้วย ทารกน้อยก็กำลังร้องไห้เหมือนรับรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น “ เอาน้องแจมมาให้พ่อนะลูก “ แสงรวีเดินเข้าไปอุ้มเอาหลานจากเสี่ยโอม เสี่ยจึงได้เดินมาหาเพื่อนรักของเขา “ ไม่เป็นอะไรนะเจน มึงอย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย อาเจตต้องรอดกลับมา “ “ ใช่ มึงดูจากพวกกูสิทั้งโดนซ้อมโดนแทงโดนปืนเข้าโรงพยาบาลปางตายกันก็ยังกลับมาได้เลย กูเชื่อว่าอาเจตเองก็ต้องเข้มแข็งกลับมาอย
“ แง แอ “ พลอยเจนหาวนอนพยายามโอ๋ลูกนานแล้วแต่ทารกน้อยก็ไม่ยอมเงียบสักที เอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว จนแม่แบบเธอที่เห็นก็สงสาร หญิงสาวหันไปมองจิรกิตติ์ซึ่งยื่นมือมาจับที่แขนของลูก ตัวเล็กกลับนิ่งแล้วค่อยๆ หยุดร้องไห้ “ ส่งลูกให้อาเถอะ แล้วเจนก็ไปนอนได้แล้ว “ พลอยเจนที่เห็นว่าลูกคงอยากจะให้พ่ออุ้มมากกว่าเธอ จึงยอมส่งลูกให้เขาเพราะคงไม่มีแม่คนไหมทนเห็นลูกร้องไห้ไม่หยุดแบบนี้ได้หรอก “ ลูกพ่อ ร้องไห้ทำไมครับ ทำแบบนี้ไม่ดีเลย คุณแม่เขาตกใจนะ “ เมื่อลงไปอยู่ในอ้อมแขนของพ่อ ลูกสาวก็เงียบไปนอกจากจะไม่ร้องไห้ยังยิ้มมีความสุขอีก ทำเอาพลอยเจนที่นั่งมองอยู่หมั่นไส้ เขาทำแบบนี้กะจะไม่ให้เธอพาลูกไปจากเขาได้ใช่มั้ย แล้วถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเธอจะต้องทำอย่างไรล่ะ เช้าของวันต่อมา เวลา 05:13น. พลอยเจนตื่นงัวเงียลุกขึ้น เธอมองซ้ายมองขวาก็เห็นว่าลูกสาวกำลังนอนอยู่ในเปลแต่พ่อของลูกเธอไม่รู้ว่าหายไปไหน “ ทำไม เจตต้องกลับไปหานกนะ! “ “ เสียงใคร “ พลอยเจนรู้สึกว่ามีเสียงโวยวายดังอยู่หน้าร้าน เธอจึงลุกแล้วเดินออกไปดู “ คุณกลับไปซะ เราจบกันไปตั้งนานแล้วนี่คุณยังจะกลับมาวุ่นวายอะไรอีก “ “ ไม่!นกไม่กลับ
“ เจน! เดี๋ยว!เจน “ จิรกิตติ์มาถึงร้านในตอนที่พลอยเจนกำลังจะปิดประตูพอดี เขาจึงรีบวิ่งเข้ามาเอามือจับประตูไว้ “ มาทำไม “ เธอถามเขาเสียงแข็ง “ อาเป็นห่วง กลับไปนอนที่บ้านเราเถอะนะเจน นี่เจนเกลียดอาขนาดถึงขั้นพาลูกออกมานอนข้างนอกแบบนี้เลยเหรอ “ “ เจนไม่อยากเห็นหน้าคุณ เพราะเจนรู้สึกว่าสายตาของคุณไม่ได้มองเจนเป็นพลอยเจนอีกแล้ว แต่คุณมองเจนเป็นคนอื่น “ เจระวีตะคอกเสียงดังใส่หน้าเขา จนจิรกิตติ์ก็ได้แต่หงอยเหงา ที่โดนดุ “ เจน อารักเจนในแบบที่เจนเป็นนะ แล้วก็เป็นห่วงมากด้วย ฟังกันก่อนได้มั้ย “ “ ไม่ฟัง ถ้าเจนไม่บังเอิญไปหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราว คุณก็จะรักเจนอย่างนั้นสิ “ คำถามนี้ทำเอาเขายืนเงียบอีกรอบ “ คุณก็ตอบเจนไม่ได้! “ มือเล็กดึงประตูสุดแรงเพื่อจะปิดมัน แต่เขาก็ยังดันไว้ “ แต่เจนก็คือเจนนะ ถ้าเจนไม่หน้าเหมือนพราวอาก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นยังไง แต่อาก็รักเด็กหัวดื้อคนนี้จนมาถึงตอนนี้แล้วไง เรามีลูกด้วยกันแล้วนะพลอยเจน “ หญิงสาวจ้องตาเขาแล้วแสยะยิ้ม “ หือ ปล่อย! “ มือของเธอออกแรงดึงประตูอีกรอบพลันยกขาขึ้นตีนถีบยอดอกของสามีจนเขาล้มหงายหลัง แล้วเธอจึงปิดประตูได้ “ เจน!
“ พี่เจน มุกกับพี่ชัยกลับก่อนนะคะ “ เมื่อถึงเวลาเลิกงานมุกดาก็เดินเข้ามาลาพลอยเจนในห้องพัก “ จ้ะ “ พลอยเจนที่กำลังนั่งจ้องลูกสาวหลับอยู่จึงได้เงยหน้าขึ้นหันไปพยักหน้าให้คนข้างนอก “ ว่าแต่พี่เจนจะกลับกี่โมงคะ มันจะดึกแล้วนะ “ มุกดาถามเธอมาด้วยความเป็นห่วง แต่พลอยเจนก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะเธอยังไม่ทันได้คิดไว้ “ อีกสักแป๊บเนี้ยแหละ “ ถึงอย่างนั้นเธอก็ตอบส่งๆ ออกมาเพื่อไม่ให้มุกดาต้องห่วง มุกดาจึงส่งยิ้มตอบแล้วหันหลังไปเจอเข้ากับคุณจ๊ะจ๋า ที่กำลังเดินมาทางนี้ “ สวัสดีค่ะ “ มุกพนมมือไหว้ตามมารยาทจากนั้นจึงก้มหน้าแล้วเดินออกไป ส่วนจ๊ะจ๋าก็มุ่งหน้าเดินเข้ามาในห้องที่ลูกกับหลานสาวอยู่ “ แม่ “ พลอยเจนที่เห็นแม่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามกับเธอ ก็สะดุ้งตกใจเล็กน้อย ส่วนคนเป็นมารดาก็มองไปที่คนตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับที่ลูกสาวนั่งอยู่ “ อาเจตบอกให้แม่มานี่เหรอคะ “ จ๊ะจ๋ารีบละสายตาจากหลานแล้วเงยหน้าขึ้นมองพลอยเจน “ แล้วเจนเป็นอะไรถึงได้หอบลูกหนีมาแบบนี้ล่ะ “ “ เจนว่าแม่คงจะรู้จากอาเจตแล้วนะคะ “ สองแม่ลูกจ้องตากัน พลอยเจนน้ำตาซึมเพราะเกิดอาการน้อยใจ ทั้งที่พ่อแม่ก็น
เจระวีคาเฟ่ “ สวัสดีค่ะพี่เจน วันนี้พาหลานมาด้วยเหรอ “ เมื่อพลอยเจนเดินเข้ามาในร้านมุกดากับชัยโยก็เดินเข้ามาดูหน้าเจ้าของร้านตัวน้อย “ ขอมุกอุ้มบ้างได้มั้ยคะ “ พลอยเจนมองซ้ายขวาเห็นว่าในร้านยังไม่มีลูกค้า จึงยอมส่งน้องแจมมี่ให้พนักงานไปหยอกล้อ “ งั้นพี่ฝากแป๊บหนึ่งนะ พี่ขอไปนั่งพักก่อน ถ้ามีลูกค้าเข้าก็เอาน้องไปส่งพี่ในห้องเข้าใจมั้ย “ มุกพยักหน้ารับ พลอยเจนจึงเดินเข้ามานั่งที่โซฟาในห้องประจำของเธอ ใบหน้าปรากฏมีความกังวลเนื่องจากเธอคิดหนักและเสียใจ มือเล็กยกขึ้นจับบริเวณขมับของตนเอง แล้วบ่นพึมพำคนเดียว “ นี้คงจะเป็นต้นเหตุที่พ่อเคยห้ามคุณไม่ให้ชอบเจนสินะ ถ้าเจนไม่ไปบังเอิญหน้าเหมือนคุณพราว เจนก็คงจะเป็นได้แค่คนที่แอบรักคุณข้างเดียวใช่มั้ย อึก “ ว่าแล้วมันก็เสียใจน้อยใจ ทำไมเธอถึงต้องไปหน้าเหมือนคนรักเก่าของเขาด้วย นี่เธอแค่เข้าไปเป็นตัวแทนของพราวผู้หญิงที่นายจิรกิตติ์รักปานดวงใจคนนั้นใช่มั้ย เขาคงไม่เคยเห็นเธอเป็นพลอยเจนละสิท่า ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูทำให้คนที่ร้องไห้อยู่รีบหันไปมอง ก็เห็นว่าเป็นจีนเน่ที่กำลังยืนจ้องมองมาที่เธอ “ ยัยจีน “ คนมาใหม่เดินมานั่งข้างๆ เพื่อน จีน
“ เจนเป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไม “ จิรกิตติ์ที่นั่งมองหน้าเมียได้สักพักแล้วเห็นเธอนิ่งไปแล้วอยู่ๆ ก็น้ำตานองหน้า เขาจึงรีบถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงและกังวลใจ มือใหญ่จะเอื้อมไปปาดน้ำตาให้เธอ แต่พลอยเจนก็ปัดออก มือของหญิงสาวจับเอาอัลบั้มรูปอันนั้นขึ้นมาให้เขาเห็น “ นี้มันคืออะไร “ จิรกิตติ์ได้แต่นิ่งอึ้ง เพราะสิ่งที่เขาพยายามซ่อนจากเธอ ดันมาอยู่ในมือของเธอเสียได้ “ ทำไมไม่มีใครคิดจะบอกเจน ! ว่าเจนหน้าเหมือนผู้หญิงที่ชื่อพราวของคุณ! “ พลอยเจนเริ่มโวยวายใส่ เธอรีบลุกยืน “ เจน!! เจนเปิดดูแล้วเหรอ “ เจตก็ลุกยืนข้างเธอ “ ก็เอ้อน่ะสิ แล้วก็รู้แล้วด้วยว่าคุณไม่มีวันที่จะลืมรักแรกของคุณได้ อึก แถมคุณยังคิดว่าเจนเป็นเขา ผู้หญิงที่ชื่อพราวคนนั้น “ จิรกิตติ์พยายามจะขยับเข้าใกล้เธอ แต่คนที่กำลังเสียใจและผิดหวังก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ เธอรีบผลักเขาออกเมื่อเห็นเขาเดินมาใกล้ “ คุณรักเจน!เพราะว่าเจนหน้าเหมือนคนที่ชื่อพราวใช่มั้ย! นั่นใช่มั้ยคือเหตุผลของความรักของคุณ ! “ หญิงสาวเดินเข้าไปทุบตีที่อกของเขาหวังให้เขาตอบว่ามันไม่จริง “ ตอบมาสิ! ตอบมาว่าคุณรักเจนเพราะเจนเหมือนเธอคนนั้นใช่มั้ย! ตอบ!!! “ เธออ
พลอยเจนเดินลงมาแล้วยื่นเอกสารให้กับสามีของเธอ “ ขอบคุณครับ “ เมื่อเขารับเอาเธอก็อุ้มลูกหนีกลับขึ้นชั้นบนโดยไม่สนใจเขาที่ยิ้มให้ จิรกิตติ์ก็ไม่ทันจะได้สังเกตอะไรเพราะต้องรีบคุยงานด่วนกับลูกน้อง เมื่อเสร็จงานคนอื่นกลับกันไปหมด เขาที่เห็นว่าลูกเมียดูเงียบๆ ไป จึงได้เดินขึ้นไปตามหา “ เจน น้องแจมหลับแล้วเหรอ? “ เขาเดินมาดูเมียที่ห้อง เมียก็พยักหน้าให้กับคำถามของเขา เจตเห็นสีหน้าท่าทางของเมียแบบนั้นเขาจึงรู้สึกแปลกๆ รีบเดินเข้าไปนั่งข้างเธอบนเตียง มือหนาเอื้อมไปกอดรัดเอวบาง แต่หญิงสาวกลับสะบัดออก “ เป็นอะไรเจน? “ เขาถามกับเธอด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่พลอยเจนก็เอาแต่เงียบไม่ยอมตอบในสิ่งที่เขาถาม เอาแต่จ้องชายตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย ‘ พ่อกับแม่สมัยหนุ่มๆ สาวๆ เหรอ? แล้วผู้หญิงที่ยืนข้างอาเจตคนนั้น เดี๋ยว! ทำไม…. ‘ พอรู้สึกเอะใจกับรูปภาพที่เจอเธอจึงอุ้มลูกสาวขึ้นวางไว้บนเตียง ‘ นอนเล่นรอแม่ไปก่อนนะลูก ‘ เธอนั่งลงที่เตียงแล้วเปิดดูอัลบั้มในมืออีกรอบ // คู่รักสองคู่ถ่ายภาพร่วมกัน // นั่นคือคำอธิบายที่ถูกเขียนไว้ใต้ภาพๆ นั้น เมื่อเปิดไปที่หน้าถัดไป ก็มีแต่รูปทีเผลอของผู้หญิงที่หน้