สลัดไดต้นที่สาม

เฮ้!

วู้ว

ใครวะมึง

วินไง

โห จริงดิ หายไปโคตรนาน

เออ

สุดยอดไปเลย

กรี๊ด พี่วิน

เสียงเฮลั่นสนามแข่งเมื่อบิ๊กไบค์คันแรกเข้าสู่เส้นชัยก่อนอีกคันที่จะตามมาอย่างติดๆแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น หมวกถูกถอดออกเห็นว่าชายหนุ่มทั้งสองนั้นมีบุคลิกและใบหน้าที่โดดเด่นแตกต่างกันกำลังหัวเราะและกอดคอกันออกไปยังห้องส่วนตัวเจ้าของสนาม

หากใครที่เคยมาตั้งแต่ Steed King เปิดสนามแรกๆเมื่อหลายปีก่อนจะต้องรู้จักวินในฐานะแชมป์สนามก่อนที่จะวางมือและหายหน้าไปหลังจากแม่เจ้าตัวเสียชีวิตกระทันหัน

“ถ้าไม่มีเรื่องให้ช่วยก็ไม่เห็นหัวเลยนะครับคุณหัสวีร์ตั้งแต่มีสามีเนี่ย แล้วคิดไงสลัดมาดผู้บริหารมาในลุคนี้ได้”

จิตรกรอดเอ่ยแซวน้องคนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเด็กในชุดแข่งรถกับจิวที่หูครบทั้งเจ็ดรูเหมือนสมัยเรียนมหา’ลัยไม่ได้เพราะตั้งแต่เข้าไปบริหารงานบริษัทจิวเวอรี่ต่อจากแม่ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยจะโผล่หน้ามาหากว่าจะได้เจอแต่ละทีช่างยากเย็นเหลือเกิน ยิ่งช่วงหลังแต่งงานด้วยแล้วเพิ่งได้เจอเนี่ย 

ด้วยความที่พ่อของมนัสวีกับพ่อของเขาเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเรียนไปมาหาสู่กันเรื่อยมาจนมีครอบครัวกระทั่งตอนที่ลุงมาโนชแต่งงานใหม่กับป้าลักษิกาแม่ของหัสวีร์ เลยทำให้ลูกๆสามคนของสองครอบครัวสนิทกันไปด้วยแม้ว่าจิตรกรจะอายุห่างจากทุกคนถึง 5 ปี

“ทำไมครับเดี๋ยวนี้วินมาหาพี่ไม่ได้แล้วเหรอหรือว่านัดเด็กไว้ หืม?”

“ให้พูดอีกที”

หัสวีร์หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาหนังตัวใหญ่หรี่ตามองคนโตกว่าที่เปลี่ยนอิริยาบถจากที่กำลังจะหยิบเอกสารเป็นเท้าคางมองเขาแทน

“เอาน่าต่อไปได้เจอหน้าจนเบื่อแน่”

“งานยุ่งขนาดนั้นปลีกตัวให้ได้ก่อนเถอะคร้าบ”

“พี่เองก็งานยุ่งยังเปิดสนามแข่งได้เลย”

“จะคอยดูแล้วกันนะครับ”

คนพี่ตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยเชื่อคำพูดเท่าไหร่นักแต่เอาเถอะถ้าหัสวีร์มาก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเจ้าตัวจะได้คลายเครียดจากงานด้วย

“วินอยากเรียนยิงปืนกับศิลปะป้องกันตัวพี่มีคอนเนคชั่นเยอะแนะนำให้หน่อยสิครับ”

ประโยคบอกเล่าจากคนเด็กกว่านำมาซึ่งความแปลกใจ

“คิดไงถึงอยากเรียนนอกจากความเร็วก็ไม่เห็นจะสนใจอย่างอื่น”

“ไม่ได้เหรอครับ”

“ไอ้ได้มันก็ได้อยู่แล้วแต่พี่แค่แปลกใจเฉยๆไง”

“ไม่มีอะไรหรอกเผื่อได้ใช้เฉยๆ”

เมื่อจิตรกรได้ยินแบบนั้นก็ส่ายหน้ากลั้วหัวเราะเพราะการใช้ชีวิตของหัสวีร์เขายังไม่เห็นวี่แววความเสี่ยงที่จะได้ใช้อะไรพวกนี้เลยแต่ก็ตามใจอยู่ดี

“วันเสาร์นี้เลยไหมล่ะ”

“อีกสามวันเร็วแฮะได้สิครับแต่วินขอเป็นช่วงเย็นนะหลังจากนี้ค่อนข้างจะยุ่งหน่อย”

“หรือเลื่อนไปเป็นหลังงานประมูลไหมไหมพี่ว่าเราจะเหนื่อยนะ”

“ไม่เป็นไรครับวินไหวไว้ถ้าเหนื่อยเกินไปค่อยพัก”

หัสวีร์ที่ผสานมือไว้ที่หลังคอเอนตัวพิงไปกับโซฟาอย่างสบายใจยิ้มตอบคนโตกว่า

วินรอไม่ได้หรอกครับเพราะมีอีกหลายอย่างที่ต้องจัดการหลังจากนี้

“ตามใจ อ้อได้มาแล้วนะที่ให้ช่วยหาน่ะ”

ทันทีที่ซองเอกสารถูกหยิบออกจากลิ้นชักมาวางบนโต๊ะทำงานคนเด็กกว่าดีดตัวขึ้นเดินมาหาทันทีด้วยสายตาเป็นประกายอย่างดีใจ

“ขอบคุณคร้าบพี่จิ๋นซี”

“ไม่ต้องมาเกาคางไม่ใช่แมวนะ”

“ก็น่ารักเหมือนกันไง ฮิ”

จิตรกรกรอกตาใส่คนพูดที่กำลังเปิดเอกสารดูหน้าระรื่นก่อนจะอธิบายเพิ่มเติม

“ช่วงสายของทุกวันนายชัชชัยจะออกไปเสนอขายก้อนหินโง่ๆสามสี่ก้อนที่อ้างว่าได้มาจากเหมืองรัตนากรที่จันทบุรีก่อนปิดตัวลงกับบริษัทจิวเวอรี่ต่างๆและบอกว่าในนั้นเป็นทับทิมสยามคุณภาพดีในราคาหลักล้านแต่ยังไม่มีหลงเชื่อนะเพราะวีรกรรมการต้มตุ๋นก่อนหน้านั้นออกจากคุกมาก็ยังทำเหมือนเดิมแถมไม่ยอมให้ใครจับนอกจากว่าจะจ่ายเงินมากก่อนนี่มันมิจฉาชีพชัดๆ”

“วินอยากได้หินโง่ๆพวกนั้นจังต้องติดต่อเขายังไงครับ”

“ไม่ต้องหรอกจากที่พี่คาดการณ์พรุ่งนี้คงเข้าไปที่ลักษิกาเจ็ม”

แม้จะแปลกใจแต่จิตรกรไม่ได้ถามซอกแซกถึงเหตุผลเพราะถ้าหัสวีร์จะทำอะไรสักอย่างย่อมคิดมาดีแล้ว 

“ขอบคุณนะครับ”

“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองแล้วทำอะไรเยอะแยะขนาดนี้สามีวินว่ายังไงปกติเห็นตัวติดกันตลอด”

“เรื่องนี้ก็อีกเรื่องช่วยหน่อยสิครับ”

“ให้พี่ช่วยหลายเรื่องขนาดนี้มีอะไรมาตอบแทนกระผมขอรับคุณหัสวีร์ หืม?”

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอควงปากกาเล่นอย่างสบายๆพร้อมมองหน้าคนเด็กกว่าที่อยากได้ความช่วยเหลืออีกครั้งอย่างนึกสนุก

“ก็…”

ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเฮเซลนั่งลงผสานกับดวงตาสีรัตติกาลกับคนฝั่งตรงข้ามที่เลิกคิ้วรอคอยคำตอบก่อนจะยกมือเท้าคางบนโต๊ะทำงานที่กั้นระหว่างพวกเขา

“โอกาสให้วินได้จีบพี่ไงครับหลังจบงานเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่”

แกร๊ง

คำพูดที่ออกจากปากหัสวีร์กับรอยยิ้มตรึงใจสร้างแรงกระเพื่อมให้จิตรกรเป็นอย่างมากนอกจากปากกาที่หลุดจากมือตกพื้นแล้วยังเผลอพยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัวด้วย เขาแอบชอบอีกฝ่ายมานานเหลือเกินแต่ไม่เคยแสดงออกมาแล้วคนตรงหน้ารู้ได้ยังไง 

เพราะใกล้กันเกินไปจนไม่อยากสูญเสียสุดท้ายถูกสรัลแทรกกลางเข้ามาจนต้องถอยร่นเว้นระยะจากวงโคจรทำได้แค่เฝ้ามองช่วยเหลืออยู่ห่างๆ

เอ๊ะ แต่รูปประโยคเมื่อกี้มันแปลกๆหรือเปล่า

แววตาสั่นไหวตะลึงงันของคนที่ถูกจับความรู้สึกได้กับหูที่แดงขึ้นเรื่อยๆในตอนที่เข้าใจความหมายของสิ่งที่สื่อออกไป หัสวีร์หัวเราะทันทีที่คนนิ่งๆมาดขรึมกับคนอื่นแสดงอาการเลิ่กลั่กแบบที่ไม่เคยเป็น

ตัวเท่ายักษ์แต่เวลาเขินน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย หึ

หัสวีร์ยังจำได้ดีหลังจากเหตุการณ์บนเกาะปิดฉากลงวิญญาณยังได้ล่องลอยต่อไปก่อนย้อนเวลากลับมา ชายหนุ่มได้เห็นสิ่งที่ตัวเองไม่เคยรับรู้เพราะถูกปิดหูปิดตามาโดยตลอด จิตรกรเป็นอีกหนึ่งคนที่หัสวีร์เลือกตัดออกจากวงโคจรไม่ต่างจากน้องสาวตอนที่อีกฝ่ายมาเตือนมักถูกมองว่าจุ้นจ้าน 

แต่ก็ยังคงคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆไม่ไปไหน หลายวิกฤติบริษัทหลายข่าวลือที่โหมกระพือจะมีมือปริศนาคอยพยุงไว้ไม่ให้ตกไปยังก้นเหว

 การกระทบกระทั่งกับสรัลหลายต่อหลายครั้งหัสวีร์ก็รับรู้และพาลเกลียดจิตรกรในที่สุด ข่าวคราวสุดท้ายที่ได้ยินคืออีกฝ่ายถูกลอบยิงระหว่างการเดินทางไปประชุมคู่ค้าที่ชลบุรีแม้จะรอดตายมาได้แต่พิการนั่งรถเข็นตลอดชีวิตเพราะอัมพาตตั้งแต่สันหลังลงมา

การร่ำไห้อย่างแตกสลายในงานศพของหัสวีร์พร้อมคำสารภาพรักกับร่างกายแสนเย็นชืดของเขาก็ยังจะโทษตัวเองไปด้วยว่าดูแลคนๆนี้ไม่ดีเอง

‘พี่จิ๋นซีครับทำไมต้องทำเพื่อวินมากมายแบบนี้ด้วย ทั้งที่ถูกเกลียดขนาดนั้นแล้วแท้ๆ หากชาติหน้ามีจริงให้วินปกป้องพี่บ้างนะ’

“ไม่ตอบวินถือว่าตกลงแล้วนะครับ”

ประกายตาสีทองราวบุษราคัมยามต้องแสงดูระยิบระยับเหมือนยิ้มได้ของหัสวีร์ไม่เคยทำให้จิตรกรละสายตาจากคนๆนี้ได้เลยก่อนเจ้าตัวแสบจะกลับไปนั่งที่โซฟาตัวเดิมอย่างสบายใจก่อนจะบอกสิ่งที่ต้องการซึ่งเขาเต็มใจทำอย่างมาก

รู้สึกเหมือนว่ากำลังจะได้แมวดำตัวน้อยกลับคืนมาอีกครั้ง

อีกฟากหนึ่งบนคอนโดหรูชั้นสูงสุดติดแม่น้ำเจ้าพระยาปรากฏร่างชายหนุ่มทั้งสองกำลังกอดรัดกระหวัดเกี่ยวกันอย่างเร่าร้อนบนที่นอนเสียงเฉอะแฉะหยาบโลนยังคงดำเนินต่อหลังจากเสร็จจากริมระเบียงไปแล้วหนึ่งรอบ

“อ๊า ลึกอะ อีก”

“แบบนี้เหรอครับเมษ”

“ยะ อย่าแกล้ง อึก กระแทกมา!”

แก่นกายร้อนในช่องทางสีหวานถูกหยุดกระทันหันทำให้คนที่อยู่ในท่าคลานเข่าเชิดหน้าแหวออกมาเพราะกำลังจะถึงปลายฝัน

คนตัวโตรีบเอาใจจูบไล้หลังเนียนจนขึ้นรอยสีกุหลาบพลางขยับเอวสอบอีกครั้งปลายมนกระทุ้งย้ำลึกตรงจุดกระสันเรียกเสียงครางจากคนตัวเล็กก่อนกระตุกถี่ หลังผ่านไปไม่กี่นาทีและขยับตัวถอนกายออกพร้อมผลักร่างสูงที่ยังไม่เสร็จสมให้นอนราบไปกับที่นอนเพื่อเขาจะเป็นคนควบคุมเกมเอง

“เด็กดีให้เมษทำให้รันบ้างนะครับ”

ร่างเล็กคล่อมตัวลงมาจากด้านบนคุกเข่าบดสะโพกกับความแข็งขึงไปมาอย่างเอาคืน

“เมษครับ อา รันอยากเสร็จแล้ว”

มือใหญ่ปัดป่ายขยำก้นแน่นไปมาอย่างร้องขอเมธัสหัวเราะชอบใจปฏิกิริยาของคนด้านล่าง พร้อมกดกายกลืนกินแก่นแสนใหญ่โตเข้าไปยังช่องทางด้านคับแน่นทันทีพร้อมขยับยกขึ้นลงโดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยไฟราคะเฝ้ามองอย่างถูกใจ

มือใหญ่ลูบไล้สะกิดไตสีอ่อนทั้งสองข้างขยับสวนกระแทกเรียกเสียงครางกระเส่าจากคนด้านบนแม้จะหอบฮั่ก แต่ยังคงเด้งรับอย่างไม่ยอมแพ้จนถึงฝั่งฝันพร้อมกันและกิจกามแสนร้อนแรงก็คงดำเนินต่อไปจวบจนรุ่งสางก่อนที่คนทั้งคู่บินไปฮ่องกงด้วยกันต่อ