สลัดไดต้นที่ห้า

เช้านี้ทุกสำนักข่าวทุกพื้นที่สื่อถูกนายอาทิตย์ บรรพ์เกียรติ เจ้าของผับหรูและบริษัทออแกไนซ์ชื่อดังพร้อมกับเพื่อนอีกสิบคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจหมดในสภาพที่ดูไม่ได้หน้าตาบวมช้ำ ร่างกายบาดเจ็บกระดูกแขนขาหักบางส่วนซึ่งไม่ได้จงใจเอาชีวิตรวมไปถึงอวัยวะเพศมีเลือดซึมจากรอยเข็มจิ้มอย่างรุนแรงตรวจสอบแล้วพบว่าถูกฉีดฮอร์โมนทำให้ฝ่อตัว ส่วนคนทำนั้นตามตัวไม่ได้ไร้ร่องรอยให้ติดตามราวภูติผียามค่ำคืน

ทั้งนี้ยังมีหลักฐานการกระทำความผิดในข้อหาค้ามนุษย์และค้ายาเสพติดรายใหญ่รวมไปถึงยาเสียสาวที่กำลังระบาดในช่วงนี้ ถูกส่งมอบมาให้ผู้กำกับธนภัทร ภูติสกุล ฉายามือปราบกังฉินผู้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา 

“เอ๋? จำได้ว่านายอาทิตย์ต้องแต่งงานสิรินสิ้นปีนี้นี่นาแล้วใช้ชีวิตอย่างอู้ฟู่มีบ้านเล็กบ้านน้อยไปเรื่อยๆส่วนเมียหลวงก็ตามจิกเป็นไก่เช่นกัน”

หัสวีร์ในชุดเสื้อคอเต่าสีดำกางเกงสีซิลเวอร์เกรย์แบบเดียวกับสูทที่ถูกถอดพาดหลังเก้าอี้ตัวใหญ่ ใบหูขวาประดับโอปอล์สีดำเม็ดจิ๋วตรงตำแหน่งอัพเปอร์โลบ (Upper lobe) สองชิ้นและแฟลต (Flat) หนึ่งชิ้น กำลังอ่านข่าวพลางพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยหรือเพราะเขาย้อนเวลากลับมาเลยเกิดปรากฎการณ์ผีเสื้อขยับปีก (Butterfly Effect) กันนะ ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเขาไหนๆจะเปลี่ยนออแกไนซ์อยู่แล้วเกิดเหตุการณ์นี้ก็ดีเหมือนกัน

ติ๊ง

Manas_V : นัทเห็นข่าวแล้วนะวินจะใช้ออแกไนซ์เจ้าไหนแทน

Win.W : ยังไม่รู้เลยหรือนัทมีแนะนำไหม

Manas_V : มีๆ เป็นรุ่นน้องของนัทเองทีมเดียวกับที่จัดงานแกลอรี่นี่แหละงานเนี๊ยบ ความรับผิดชอบดี สนใจไหม 

Win.W : เอาสินัทว่าดีวินก็โอเค ขอบคุณมากนะ

Manas_V : เดี๋ยวส่งคอนแทคให้หรือถ้าวินมีเวลาแวะมาคุยที่แกลอรี่ก็ได้พอดีเธียรมาช่วยสอนงานปั้นแทนพี่วาววาพอดี

Win.W : รุ่นน้องนัทนี่ทำตัวเหมือนว่างดีนะถ้าให้เดางานคงจะยุ่งแต่ก็อยากอู้มาทำอย่างอื่น ไว้แวะเข้าไป

Manas_V : มันเป็นแบบนี้มานานแล้วแหละแต่บริษัทก็โตเอาๆเพราะระบบหลังบ้านดี

นั่นสินะเพราะเขาก็กำลังจัดการสิ่งปฏิกูลหลังบ้านเหมือนกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญครับ”

“เรื่องพนักงานดิฉันจัดการเรียบร้อยแล้วนะคะติดต่อได้ครบทุกคน พวกเขาดีใจกันมากเลยค่ะ”

ขอบคุณที่เป็นธุระจัดการให้นะครับ”

“ยินดีมากเลยค่ะคุณวิน ส่วนนัดที่เลอฌาวันนี้กับคุณชัชชัยลงตารางไว้เป็นบ่ายสองค่ะห้องวีไอพีเดิม

หัสวีร์ส่งยิ้มขอบคุณเลขาคนสนิทด้วยใจจริง เขาจำได้ไม่เคยลืมเพราะเจ้าตัวอยู่ทำงานจนวันสุดท้ายที่บริษัทปิดตัวลงแม้ได้เงินชดเชยไปเรียบร้อยแล้ว 

ส่วนคนที่ถูกรอยยิ้มพิฆาตกำลังเก็บอาการแบบสุดๆวันนี้เจ้านายหล่อมากสไตล์การแต่งตัวเหมือนกับตอนแรกที่เธอมาทำงานที่นี่แต่หลังจากที่คบและแต่งงานกับคุณสรัลเลยเปลี่ยนเป็นแบบที่อีกฝ่ายชอบ ยิ่งเซตผมเปิดหน้าแม่อยากจะกรี๊ด

ด้อมมัมหมีน้องวินภูมิใจมาก

ทางด้านของสิรินเมื่อรู้ข่าวใหญ่ของวันนี้ก็ไม่มีใครเข้าหน้าติดกระวนกระวานเหมือนหนูติดจั่น

“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันแล้วทำไมพี่รันถึงติดต่อไม่ได้เนี่ย”

ทั้งที่อยากจะอาละวาดกวาดเอกสารบนโต๊ะระบายความหงุดหงิดร้อนรนแต่ทำได้แค่พยายามนั่งสงบสติอารมณ์กัดเล็บตัวเองด้วยใจร้อนรน

เธอจะถูกซัดทอดหรือเปล่าไม่น่าหลวมตัวเชื่อคำพูดเห็นแก่เงินก้อนโตที่ได้มาจากพี่อาทิตย์เลย

.

.

.

ย้อนเหตุการณ์กลับไปเมื่อคืน

ณ ผับหรูใจกลางมหานคร

ห้อง VVIP (Red Zone) 

โซนลับออกแบบพิเศษซ่อนตัวอย่างมิดชิดมาเนิ่นนานให้ผู้เป็นเจ้าของผับและบริษัทออแกไนซ์ชื่อดังอย่างอาทิตย์ไว้ใช้ทำเรื่องโสมมปกปิดสายตาของเจ้าหน้าที่บ้านเมืองมันเปรียบเสมือนห้องเชือดของใครหลายๆคนที่หลงเข้ามา

ตอนนี้ปรากฎร่างชายฉกรรจ์สิบเอ็ดคนรวมผู้เป็นเจ้าของ หญิงสาวหน้าตาสะสวยสามคนและชายหนุ่มร่างบางหน้าตาจิ้มลิ้มหนึ่งคน บนโต๊ะนอกจากแอลกอฮอล์แล้วยังมีสิ่งเสพติดกับพวกถุงยางด้วย

โดยคนทั้งสี่นั่งตัวสั่นใช้มือปัดป้องร่างกายที่กำลังถูกคุกคามจากมือใหญ่ของคนพวกนั้น พวกเขาถูกหลอกจากบริษัทโมเดลลิ่งชื่อดังว่าวันนี้แคสงานเดินแบบแค่อยากหาเงินส่งเสียตัวเองเรียนทำไมต้องเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ด้วย

“เฮ้ยไอ้อาทิตย์รอบนี้มีแต่แจ่มๆนี่หว่าลองงานก่อนได้เปล่าวะ”

“เอาสิ นี่ของเล่นใหม่ไร้สีไร้กลิ่นตรวจสอบยากไม่ทิ้งร่องรอย”

ชายหนุ่มยื่นขวดสีชาขนาดเท่ายาหยอดตาข้างในมีน้ำสีใสบรรจุอยู่ให้คนตรงข้ามที่ส่งสายตาวาววับถูกใจ

“เจ๋งว่ะ”

“ห้ามเกินสองหยดนะมึงเดี๋ยวตายห่าขึ้นมากูไม่มีของส่ง”

“รู้แล้วน่า แล้วน้องเขาจะไม่ช้ำเหรอวะ”

ปากว่าแบบนั้นแต่สายตากลับจ้องมองเหยื่ออย่างหื่นกระหายมือไม้เกาะเกี่ยวเอวลูบไล้ร่างบางในชุดเดรสดำเกาะอกสั้นไม่หยุดยิ่งอีกฝ่ายตัวสั่นพยายามปัดป้องมือใหญ่ที่จ้องจะล้วงเข้ามาทั้งเบี่ยงตัวหลบจมูกปากที่สูดดมความหอมจากกายสาวไปด้วยก็ยิ่งปลุกไฟราคะให้โหมกระพือ

“ก็แค่ไม่ขัดขืนนอนอ้าขากว้างๆกับครางดังๆตอนโดนเอาก็พอแล้วเปล่าวะ”

“ฮ่า ฮ่า เออว่ะเดี๋ยวไปที่เกาะก็ต้องรับแขกเป็นร้อยเป็นพันอยู่แล้วสี่ต่อสิบแค่นี้เองสบายๆใช่ไหมจ๊ะคนสวย ดื่มสิจะได้มาสนุกกัน หึหึ”

แก้วเหล้าใส่ยาถูกยื่นไปตรงหน้าหญิงสาว

“กรี๊ดดดดดดด”

“อยู่นิ่งๆสิครับแค่บีบเบาๆเองแม่กระต่ายน้อยตัวหอม อา น่ากินฉิบหายเลยว่ะ”

เสียงกรีดร้องจากอีกมุมหนึ่งของโซฟาหลังสาวสวยเดรสขาวใส่หูกระต่ายถูกมุดล้วงไปขยำปทุมคู่งามโดยไม่ทันตั้งตัวจากผู้ชายสองคนดิ้นรนอย่างสิ้นหวังน้ำตาไหลอาบแก้มนวลก่อนจะถูกอุ้มไปนั่งบนตักหนึ่งในนั้นพร้อมแก้วเหล้าจ่อปากบังคับดื่ม

“กูต่อคิวแม่กระต่ายน้อยนะเว้ย ฮ่า ฮ่า”

ในมุมที่ไม่ไกลกันสองร่างบางของหนึ่งสาวหนึ่งหนุ่มกำลังสะอื้นไห้หลบการปล้ำจูบโดยที่คนทำยิ่งชอบใจเมื่อเห็นการดิ้นรนขัดขืน

“ฮึก ไม่!”

ตุ่มไตสีชมพูหวานบนอกเรียบถูกบี้บีบลิ้นร้อนชอนไชหูเล็กงับเบาๆเนื้อตัวสั่นเทาน้ำตานองหน้ายิ่งดิ้นรนยิ่งถูกฟอนเฟ้นจากมือใหญ่ของชายทั้งสาม

“อย่า!กรี๊ด”

เดรสสีแดงถูกกระชากออกจนขาดวิ่นเผยอกอิ่มกับบราเซียตัวน้อยปกปิดไว้อย่างหมิ่นเหม่ด้วยแรงของคนตัวโตที่กำลังแลบลิ้นเลียมุมปากอย่างชอบใจ

“ร้องอีก ร้องดังกว่านี้สิ พี่ชอบ ฮ่า ฮ่า”

เหยื่อตัวน้อยทั้งสี่คนที่น่าสงสารกำลังจะเผชิญชะตากรรมที่แสนเลวร้ายโดยที่ไม่มีใครสักคนได้ยินเสียงวิงวอนร้องขอความช่วยเหลือ ความสิ้นหวังบังเกิดขึ้นในจิตใจจนอยากฆ่าตัวตายไปให้พ้นๆก่อนที่ร่างกายจะถูกพวกเดรัจฉานในคราบมนุษย์ย่ำยี ไม่อยากรู้สึก ไม่อยากรับรู้ และไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

ผลั๊วะ ปึง!!!

ประตูห้องถูกถีบกระแทกเปิดกระทันหันอย่างแรงจากด้านนอกมีแค่อาทิตย์คนเดียวที่ตื่นตัวเมื่อเห็นผู้บุกรุกแปลกหน้าสี่คน

“พวกมึงเป็นใคร!”

ไม่มีคำตอบใดเอ่ยกลับมาส่วนที่เหลือกำลังจะเล่นสนุกกับเหยื่อตัวน้อยประกอบกับฤทธิ์ยาที่เพิ่งเสพเลยเพิกเฉยต่อเสียงดังเอะอะที่เกิดขึ้น

“เฮ้ย ไอ้พวกข้างนอก”

“นี่น่ะเหรอ”

ร่างใหญ่ของพวกลูกน้องมือดีสองคนจากสิบคนที่เฝ้าทางออกถูกโยนมากองกลางห้องในสภาพปางตาย

จากนั้นเหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลายโดนกระชากปลิวลงมาที่พื้นอย่างแรงถูกเตะอัดเสยคางแบบไร้ความปราณีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว อาทิตย์คว้าปืนที่เหน็บข้างกายหมายจัดการยิงคนที่คาดว่าเป็นหัวหน้าก่อนจะถูกอีกฝ่ายสวนยิงข้อมือที่จับปืนกับต้นขาฝั่งเดียวกัน

“อ๊ากกกกกกกก”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของอาทิตย์ที่ทรุดตัวลงเลือดสีแดงฉานไหลนองราวประติมากรรมสีชาด ใบหน้าหล่อเหลาของผู้กระทำมองอย่างถูกใจก่อนนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่ตรงหน้า

ดวงตาสีรัตติการหันไปมองเหยื่อทั้งสี่ที่ขดตัวสะอื้นตื่นกลัวเบียดกันอยู่มุมห้องอย่างเย็นชา ก่อนสั่งการลูกน้องให้ถอดเสื้อผ้าไอ้พวกเดนสังคมส่งให้ทั้งสี่คนคลุมกาย

“ไปได้แล้วต่อไปอย่าไว้ใจใครง่ายๆอีกเพราะมันจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้”

จากนั้นให้ลูกน้องพาออกไปช่องทางประตูลับด้านหลังผับเพื่อส่งแต่ละคนกลับบ้านอย่างปลอดภัย

“อึก กูไม่รู้จักพวกมึงทำแบบนี้ทำไมหรือเป็นสายตำรวจ”

เจ้าของผับหรูกัดฟันข่มความเจ็บปวดเงยหน้าถามอย่างใจกล้า ร่างสูงกระตุกยิ้มราวกับมัจจุราชก่อนไล้ปลายกระบอกปืนไปกับใบหน้าซีดเผือดเหงื่อซึมจากการเสียเลือดและสั่นกลัวที่อยู่ๆวัตถุเย็นเยียบถูกลากจากกลางหน้าผาก ขมับ โหนกแก้ม มาจบที่ปลายคางจ่อค้างบังคับให้เงยหน้าขึ้นเพื่อฟังคำตอบ ทั้งที่ใจนั้นไม่อยากได้ยินแล้วเขาไม่น่าถามขึ้นมาเลย

“เช็คบิลย้อนหลังส่วนดอกเบี้ยจะตามไปเก็บอีกที”

ก่อนฟาดด้ามปืนไปที่ขมับขวาจนร่างอาทิตย์ทรุดไปกองกับพื้นสลบทันทีทั้งที่ยังคาใจเพราะเขาไม่เคยมีเรื่องกันคนๆนี้เลย

“หักแขนหักขา ฉีดยาให้ฝ่อแล้วโยนพวกมันไว้หน้าสถานีตำรวจพร้อมหลักฐาน”

“ครับ”

ทั้งที่ใจอยากเฉือนของพวกมันทิ้งแต่กลัวจะเสียเลือดจนใจเสาะตายง่ายไปเสียก่อนยังทรมานไม่สาสมเลย อีกอย่างร่างสูงก็ไม่อยากให้มือเปื้อนเลือดสกปรกของเดนมนุษย์พวกนี้ด้วย

คดีลักลอบค้ามนุษย์และผู้ค้ายาเสพติดรายใหญ่ของนายอาทิตย์ บรรพ์เกียรติ จึงส่งต่อให้เป็นหน้าที่ของนายตำรวจตำแหน่งผู้กำกับเจ้าของฉายามือปราบกังฉินใช้กฎหมายจัดการ

.

.

.

“บอสครับมีคนชิงลงมือก่อนที่พวกเราจะไปถึงให้ตามต่อไหมครับ”

“ไม่ต้อง เก็บกวาดให้ดี”

“ครับ”