“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอครับ”“ฮื้อ วินก็พักแป๊บหนึ่ง แฮ่ก รอก่อน”“เราเพิ่งเริ่มเองนะครับ”“หยุดขำนะทั้งคู่เลย”หัสวีร์ที่นอนแผ่หลาหอบอยู่กลางยิมโดยมีจิตรกรนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆส่วนครูผู้สอนที่ยืนไหล่สั่นกลั้นไว้‘ยิวยิตสู’ เป็นศิลปะป้องกันตัวระยะประชิดที่ชายหนุ่มเลือกเรียนเพราะอาศัยวิธีการต่อสู้แบบผสมผสานมีจุดเด่นด้านความรวดเร็วรุนแรง ไม่ว่าจะเป็นทุ่มตัว โจมตีตามข้อ หักแขนหักขาให้เสียหลัก จับล็อกหรือนอนรัดให้คู่ต่อสู้ขยับไม่ได้ใช้งานได้ทั้งยืนและนอนที่สำคัญสามารถนำศาสตร์มวยไทย เทควันโด้ คาราเต้มาประยุกต์ใช้ได้ด้วยหลายคนอาจเกิดสับสนว่ายิวยิตสูกับยูโดแต่จริงแล้วนั้นยูโดพัฒนามาจากยิวยิตสูเพียงแค่ตัดท่าอันตรายออกไป เช่น ท่าฟันคอ หักแขนหักขา และท่าสังหารต่างๆถูกคัดออกทั้งหมดเน้นท่าทุ่มเป็นหลักอาศัยวิธีการจับคอเสื้อหรือแขนเสื้อทุ่มแทนเมื่ออีกฝ่ายหงายหลังลงพื้นกรรมการจะนับคะแนนและให้สัญญาณสองฝ่ายแยกออกจากกัน ไม่มีความรุนแรงหรืออันตรายเพื่อให้กลายเป็นกีฬาแข่งขันที่ปลอดภัยมากขึ้นส่วนตอนนี้หลังวอร์มร่างกายผ่าน
“เชิญครับ”ตอนนี้เมธัสกำลังขึ้นขึ้นลิฟท์ไปชั้นสูงสุดของคาสิโนที่ติดหนึ่งในสามของผู้ทรงอิทธิพลเพื่อพบใครคนหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเขา ‘พลาด’ แม้จะพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบนิ่งไว้ได้แต่มือกับชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในอาคารอยู่ที่ 20 องศาเซลเซียส“ว่ายังไงครับ”“ผมขอโทษครับ”“คุณเมธัสลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ”ยิ่งใบหน้าหล่อเหลายิ้มโดยปราศจากอารมณ์ขุ่นเคืองมากเท่าไหร่เมธัสก็ยิ่งเสียวสันหลังจนเหงื่อไหลซึม แม้อายุเพียง 38 ปี กลับได้กุมบังเหียนใหญ่มาเกือบสิบปีไม่ใช่แค่คาสิโนที่มีสังเวียนมวยใต้ดินไร้กฎแต่ครอบคลุมไปถึงอาวุธเถื่อนและการค้ามนุษย์ ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมเลือดเย็น“เอ่อ ไม่ใช่ครับผมจะเอาสินค้ามาส่งให้ในอีกสามวันครับ”“โชคดีที่แขกของผมเลื่อนเดินทางเป็นอาทิตย์หน้า อย่าทำให้ผิดหวังอีกล่ะครับ”“ไม่มีทางเด็ดขาดครับ”เมธัสกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นกำมือที่สั่นแน่นจนเล็บจิกกลางฝ่ามือลอบสังเกตคู่สนทนาด
หลังจากประชุมช่วงบ่ายเสร็จหัสวีร์แวะไปที่ห้องบอลรูมของโรงแรมเดอะเซ็นต์พาวิลเลียนสถานที่จัดงานโดยมีสรัลอาสามาเป็นเพื่อน เมื่อมาถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีดูเหมือนจะเริ่มทำตัวน่ารำคาญในสายตาชายหนุ่มนิดหน่อยจากที่รังเกียจอยู่แล้ว“ที่รักเปลี่ยนธีมการจัดงานทำไมไม่บอกพี่ครับ”“ก็เปลี่ยนหลังจากเจ้าของบริษัทที่พี่หามาโดนจับนั่นแหละครับ”“ก็ใช่ไงครับต้องบอกพี่ด้วยสิ ทำอะไรตามใจตัวเองไปหรือเปล่า”ดวงตาสีเฮเซลหันไปมองคนพูดที่กำลังทำเสียงหงุดหงิดอย่างเย็นชา“ทำไมครับ เพิ่งรู้ว่าบริษัทตัวเองแต่เวลาจะทำอะไรต้องได้รับอนุญาตจากคนอื่นด้วย”ทางสรัลเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าแสดงอาการที่ไม่หมาะสมออกไป“พี่ขอโทษครับวิน แค่เป็นห่วงมากไปหน่อยกลัวว่าถ้าไม่เหมือนที่วางไว้ก่อนหน้านี้แล้วงานออกมาไม่ดี”“อย่าห่วงเลยครับผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไร”“ไม่เอาสิครับอย่าทำห่างเหินกันแบบนี้พี่ขอโทษนะ”ชายหนุ่มจับมือผู้เป็นภรรยาขึ้นมาจูบแผ่วเบาอย่างเอาใจไม่ได้โต้แย้งอะไรเพิ่มอีก
“วิน! ทำไมทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้เปลี่ยนคอลเลกชั่นที่จะแสดงกระทันหันได้ยังไง”สรัลที่กัดฟันด้วยไม่พอใจตะคอกเสียงดังใส่หัสวีร์ที่เพิ่งถูกลากออกมาจากบริเวณที่จัดงาน คนแสนเชื่องจูงจมูกง่ายเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“อยู่ใกล้แค่นี้เสียงดังทำไมครับแล้วจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนแล้วมันยังไง”ชายหนุ่มในชุดสูทสีแดงเบอกันดีตัดกันกับเชิ้ตดำด้านในตอบกลับเสียงเรียบนิ่งกอดอกพิงราวระเบียงอย่างสบายใจมองหน้าคนที่กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง จิวทับทิมสยามเม็ดเล็กที่ใบหูทั้งสองข้างสะท้อนกับแสงไฟตัดกับสีตายามขยับตัวยิ่งเห็นสีหน้าเฉยชาทั้งยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการคนขึ้นชื่อว่าสามีเคยเป็นคนใจเย็นแสนดี เส้นความอดทนขาดผึงเพราะแผนการที่วางไว้ถูกทำลายกระชากบีบต้นแขนคนตรงหน้าแน่น“ตอบมาอย่าให้พี่ต้องใช้กำลังนะวิน”หัสวีร์ยังคงนิ่งเงียบไม่แม้แต่จะแสดงความรู้สึกเจ็บออกมาทางสีหน้าผิดกับดวงตาแข็งกร้าวเพราะกำลังคิดว่าจะหักแค่นิ้วหรือหักทั้งแขนดีก่อนที่จะทำอย่างใจนึก…“โอ๊ย ใครวะ”เสียงร้องของ
“อีกสองเดือนเหรอครับ”“ใช่แล้วครับ”“ทำไมพี่เป็นหลานชายมาเฟียไปได้เนี่ย”“ขนาดน้องยังเป็นลูกชายคุณมาร์ติโนเลยครับ”“ก็จริง”หัสวีร์ยิ้มขำนอนหนุนตักจิตรกรอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานฝ่ามือซุกซนไล้ไปตามกรอบหน้าคมหรือเพราะแบบนี้ไหมนะชีวิตที่แล้วคนรักของเขาถึงถูกลอบยิงจนพิการทั้งที่ไม่ได้ไปข้องเกี่ยวกับฝั่งนั้นแต่ก็ถือว่าเป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียว“คิดอะไรอยู่ครับ หืม”สัมผัสแผ่วจากริมฝีปากเจ้าของตักจุมพิตลงกลางฝ่ามือนิ่มเบาๆเรียกสติของคนที่กำลังวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้กลับมา“ถ้าวันหนึ่งวินต้องมือเปื้อนเลือดขึ้นมาพี่จิ๋นซีจะกลัวน้องไหมครับ”“ไม่ครับ พี่จะเก็บกวาดให้น้องเองเพราะแฟนพี่ไม่เคยทำอะไรที่ไม่มีเหตุผลแล้วถ้าพี่ทำบ้างวินจะกลัวไหมครับ”“วินก็จะช่วยพี่จัดการเหมือนกันครับ”ดวงตาคู่สวยระยิบระยับพร้อมรอยยิ้มกว้างแนบฝ่ามือทั้งสองที่แก้มเจ้าของตักดึงอีกฝ่ายให้โน้มตัวเข้ามาใกล้ประกบริมฝีปากนิ่ม ลิ้นเล็กไล้ไปตามกลีบปากของคนพี่ค่อยๆขบเม้มดูดดึงเบาๆแล้วเข้าไปกวาดต้อนกระหวัดเกี่ยวพัวพันมือใหญ่เริ่มซุกซนสา
หัสวีร์ค่อนข้างคุ้นชินกับการนอนที่ Steed King ด้วยความที่เจ้าของสนามแข่งทำห้องนอนไว้สองห้องเผื่อไว้ ช่วงสมัยเรียนหลังจากลงแข่งเสร็จก็ดึกแล้วเลยขี้เกียจขับรถกลับเพราะอยู่ชานเมืองค่อนข้างไกลมหา’ลัย วันไหนว่างหรือมีเรียนบ่ายถึงจะแวะมาแข่งเลยเป็นเหมือนแขกประจำใช้บริการนอนฟรีอยู่บ่อยๆผมที่เปียกลู่ถูกคนตัวโตเป่าให้จนแห้งสนิทพร้อมยาคลายกล้ามเนื้อและบริการนวดเพราะเริ่มปวดเมื่อยตัวจากการตีลังกาหลายตลบ“เขยิบมาครับทำไมต้องนอนห่างขนาดนั้น”ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมที่ให้แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวจิตรกรที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มให้เบาที่สุดจะได้ไม่รบกวนคนที่นอนอยู่แต่ไม่คิดว่านอกจากจะยังไม่หลับยังตบพื้นที่ว่างดังปุๆให้ร่างสูงขยับไปใกล้“นอนได้แล้วครับ”เมื่อไม่ได้ดั่งใจแม้คนข้างตัวขยับเข้ามาแล้วจุ๊บหน้าผากกอดหลวมๆ แต่มือนิ่มกลับซุกซนสอดเข้าไปลูบไล้หน้าท้องแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหกลูก เสียงกลั้วหัวเราะคิกคักเมื่อถูกรั้งจับแน่นราวกับว่าสลับบทบาทกันจากครั้งแรกๆที่เคยเขินอายยิ่งเห็นคนพี่อดทนได้ก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น“อย่ายั่วพี่”เพรา
ปัง ปัง ปังเสียงปืนรัวสนั่นก้องไปทั่วเกาะและกระชั้นชิดขึ้นเรื่อยๆทำให้คนที่กำลังวิ่งต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นแต่ไม่สามารถเร่งตามใจคิดมากนักเพราะมีคนเจ็บที่ต้องไปด้วย“วินปล่อยนัท ปล่อยนัทไว้ตรงนี้แล้วรีบหนีไป”“ไม่ เราต้องไปด้วยกัน ไม่ต้องพูดแล้ววินไม่ฟัง”น้ำเสียงกระด้างของหัสวีร์เป็นสิ่งที่มนัสวีคุ้นชินยามที่เจ้าตัวเอื้อนเอ่ยกับเธออยู่เป็นนิจกับสายตาเย็นชาเท่านั้น จำไม่ได้แล้วว่าพวกเขาพูดคุยกันดีๆตามประสาพี่น้องล่าสุดเมื่อไหร่กันนะแต่ยามนี้เธอมีโอกาสสัมผัสมันอีกครั้งกับความรักและห่วงใยถึงแม้ครั้งนี้อาจเป็นช่วงสุดท้ายของชีวิตก็ไม่นึกเสียใจเพราะเธอได้พี่ชายคนเดิมกลับมาแล้วหัสวีร์มองใบหน้าที่ซีดเซียวจากการเสียเลือดของอีกฝ่ายเพราะถูกยิงที่แขนก็ยิ่งร้อนใจหากไม่ถูกไล่ล่าจนต้องเปลี่ยนเส้นทางเพื่ออ้อมเขาคงถึงท่าเรือและพามนัสวีไปโรงพยาบาลได้เร็วกว่านี้ เกาะแห่งนี้เป็นของเขาไม่สิถ้าจะให้ถูกต้องบอกว่าเคยเป็นต่างหากเลยจดจำได้เกือบทุกเส้นทางเพราะตอนนี้มันเป็นของสรัลไอ้สามีชั่วที่ทรยศหักหลังและทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาที่มีกันแค่สองพี่น้องโดยที่ไม่เคยระแวงสงสัยแม้เพียงสักนิด เขางอกไม่รู้
“ยังไงฉันก็ไม่ยอมเด็ดขาดค่ะ”เสียงโวยวายดังสวนขึ้นทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มพูดจบประโยค“ไหนคุณลองให้เหตุผลมาสิครับว่าทำไม”เจ้าของตาคมสีเฮเซลเอ่ยถามหัวหน้าการตลาดสาวด้วยแววตานึกสนุก“พี่อาทิตย์เตรียมแผนงานมาตั้งนานอีกแค่หนึ่งเดือนก็ถึงวันเปิดตัวแล้วไหนจะค่าใช้จ่ายส่วนต่างที่ออกไปก่อนอีกแบบนี้ไม่แย่ไปหน่อยเหรอคะนี่ผ่านการคิดมาแล้วเหรอ”หลายคนไม่พอใจกับท่าทางเย่อหยิ่งกับคำพูดหักหน้าเจ้านายที่พวกเขาเคารพรัก แต่ต้องเก็บอาการไว้เพียงเพราะอีกฝ่ายคือน้องสาวสรัลผู้เป็นสามีของชายหนุ่ม แล้วยิ่งหงุดหงิดใจที่ผู้ถูกกระทำไม่ได้แสดงสีหน้าไม่พอใจหรือเป็นเป็นเดือดเป็นร้อนสักนิดซึ่งเป็นภาพที่คุ้นตาแต่ไม่เคยชินเสียที ทำไมครั้งนี้มันรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆกับรอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลานั่น“ไม่เอาน่าริน”สรัลเอ่ยปรามน้องสาว“ทำไมก็รินพูดเรื่องจริง”สิรินยังคงลอยหน้าลอยตาเพราะถึงยังไงพี่ชายของเธอก็ไม่ได้ปรามแบบจริงจังอยู่แล้ว“นั่นสิครับวินมันกระชั้นชิดไปหรือเปล่านี่ทางนั้นเขาก็เริ่มเตรียมงานให้เราแล้วเพราะของตกแต่งบางชิ้นต้องนำเข้าจากต่างประเทศด้วยบริษัทออแกไนซ์ของพี่อาทิตย์อาจจะฟ้องเรากลับไ
หัสวีร์ค่อนข้างคุ้นชินกับการนอนที่ Steed King ด้วยความที่เจ้าของสนามแข่งทำห้องนอนไว้สองห้องเผื่อไว้ ช่วงสมัยเรียนหลังจากลงแข่งเสร็จก็ดึกแล้วเลยขี้เกียจขับรถกลับเพราะอยู่ชานเมืองค่อนข้างไกลมหา’ลัย วันไหนว่างหรือมีเรียนบ่ายถึงจะแวะมาแข่งเลยเป็นเหมือนแขกประจำใช้บริการนอนฟรีอยู่บ่อยๆผมที่เปียกลู่ถูกคนตัวโตเป่าให้จนแห้งสนิทพร้อมยาคลายกล้ามเนื้อและบริการนวดเพราะเริ่มปวดเมื่อยตัวจากการตีลังกาหลายตลบ“เขยิบมาครับทำไมต้องนอนห่างขนาดนั้น”ท่ามกลางแสงสลัวจากโคมที่ให้แสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวจิตรกรที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จสอดตัวเองเข้าใต้ผ้าห่มให้เบาที่สุดจะได้ไม่รบกวนคนที่นอนอยู่แต่ไม่คิดว่านอกจากจะยังไม่หลับยังตบพื้นที่ว่างดังปุๆให้ร่างสูงขยับไปใกล้“นอนได้แล้วครับ”เมื่อไม่ได้ดั่งใจแม้คนข้างตัวขยับเข้ามาแล้วจุ๊บหน้าผากกอดหลวมๆ แต่มือนิ่มกลับซุกซนสอดเข้าไปลูบไล้หน้าท้องแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหกลูก เสียงกลั้วหัวเราะคิกคักเมื่อถูกรั้งจับแน่นราวกับว่าสลับบทบาทกันจากครั้งแรกๆที่เคยเขินอายยิ่งเห็นคนพี่อดทนได้ก็ยิ่งได้ใจมากขึ้น“อย่ายั่วพี่”เพรา
“อีกสองเดือนเหรอครับ”“ใช่แล้วครับ”“ทำไมพี่เป็นหลานชายมาเฟียไปได้เนี่ย”“ขนาดน้องยังเป็นลูกชายคุณมาร์ติโนเลยครับ”“ก็จริง”หัสวีร์ยิ้มขำนอนหนุนตักจิตรกรอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ในห้องทำงานฝ่ามือซุกซนไล้ไปตามกรอบหน้าคมหรือเพราะแบบนี้ไหมนะชีวิตที่แล้วคนรักของเขาถึงถูกลอบยิงจนพิการทั้งที่ไม่ได้ไปข้องเกี่ยวกับฝั่งนั้นแต่ก็ถือว่าเป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียว“คิดอะไรอยู่ครับ หืม”สัมผัสแผ่วจากริมฝีปากเจ้าของตักจุมพิตลงกลางฝ่ามือนิ่มเบาๆเรียกสติของคนที่กำลังวิเคราะห์ถึงความเป็นไปได้กลับมา“ถ้าวันหนึ่งวินต้องมือเปื้อนเลือดขึ้นมาพี่จิ๋นซีจะกลัวน้องไหมครับ”“ไม่ครับ พี่จะเก็บกวาดให้น้องเองเพราะแฟนพี่ไม่เคยทำอะไรที่ไม่มีเหตุผลแล้วถ้าพี่ทำบ้างวินจะกลัวไหมครับ”“วินก็จะช่วยพี่จัดการเหมือนกันครับ”ดวงตาคู่สวยระยิบระยับพร้อมรอยยิ้มกว้างแนบฝ่ามือทั้งสองที่แก้มเจ้าของตักดึงอีกฝ่ายให้โน้มตัวเข้ามาใกล้ประกบริมฝีปากนิ่ม ลิ้นเล็กไล้ไปตามกลีบปากของคนพี่ค่อยๆขบเม้มดูดดึงเบาๆแล้วเข้าไปกวาดต้อนกระหวัดเกี่ยวพัวพันมือใหญ่เริ่มซุกซนสา
“วิน! ทำไมทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้เปลี่ยนคอลเลกชั่นที่จะแสดงกระทันหันได้ยังไง”สรัลที่กัดฟันด้วยไม่พอใจตะคอกเสียงดังใส่หัสวีร์ที่เพิ่งถูกลากออกมาจากบริเวณที่จัดงาน คนแสนเชื่องจูงจมูกง่ายเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน“อยู่ใกล้แค่นี้เสียงดังทำไมครับแล้วจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนแล้วมันยังไง”ชายหนุ่มในชุดสูทสีแดงเบอกันดีตัดกันกับเชิ้ตดำด้านในตอบกลับเสียงเรียบนิ่งกอดอกพิงราวระเบียงอย่างสบายใจมองหน้าคนที่กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง จิวทับทิมสยามเม็ดเล็กที่ใบหูทั้งสองข้างสะท้อนกับแสงไฟตัดกับสีตายามขยับตัวยิ่งเห็นสีหน้าเฉยชาทั้งยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการคนขึ้นชื่อว่าสามีเคยเป็นคนใจเย็นแสนดี เส้นความอดทนขาดผึงเพราะแผนการที่วางไว้ถูกทำลายกระชากบีบต้นแขนคนตรงหน้าแน่น“ตอบมาอย่าให้พี่ต้องใช้กำลังนะวิน”หัสวีร์ยังคงนิ่งเงียบไม่แม้แต่จะแสดงความรู้สึกเจ็บออกมาทางสีหน้าผิดกับดวงตาแข็งกร้าวเพราะกำลังคิดว่าจะหักแค่นิ้วหรือหักทั้งแขนดีก่อนที่จะทำอย่างใจนึก…“โอ๊ย ใครวะ”เสียงร้องของ
หลังจากประชุมช่วงบ่ายเสร็จหัสวีร์แวะไปที่ห้องบอลรูมของโรงแรมเดอะเซ็นต์พาวิลเลียนสถานที่จัดงานโดยมีสรัลอาสามาเป็นเพื่อน เมื่อมาถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีดูเหมือนจะเริ่มทำตัวน่ารำคาญในสายตาชายหนุ่มนิดหน่อยจากที่รังเกียจอยู่แล้ว“ที่รักเปลี่ยนธีมการจัดงานทำไมไม่บอกพี่ครับ”“ก็เปลี่ยนหลังจากเจ้าของบริษัทที่พี่หามาโดนจับนั่นแหละครับ”“ก็ใช่ไงครับต้องบอกพี่ด้วยสิ ทำอะไรตามใจตัวเองไปหรือเปล่า”ดวงตาสีเฮเซลหันไปมองคนพูดที่กำลังทำเสียงหงุดหงิดอย่างเย็นชา“ทำไมครับ เพิ่งรู้ว่าบริษัทตัวเองแต่เวลาจะทำอะไรต้องได้รับอนุญาตจากคนอื่นด้วย”ทางสรัลเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าแสดงอาการที่ไม่หมาะสมออกไป“พี่ขอโทษครับวิน แค่เป็นห่วงมากไปหน่อยกลัวว่าถ้าไม่เหมือนที่วางไว้ก่อนหน้านี้แล้วงานออกมาไม่ดี”“อย่าห่วงเลยครับผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไร”“ไม่เอาสิครับอย่าทำห่างเหินกันแบบนี้พี่ขอโทษนะ”ชายหนุ่มจับมือผู้เป็นภรรยาขึ้นมาจูบแผ่วเบาอย่างเอาใจไม่ได้โต้แย้งอะไรเพิ่มอีก
“เชิญครับ”ตอนนี้เมธัสกำลังขึ้นขึ้นลิฟท์ไปชั้นสูงสุดของคาสิโนที่ติดหนึ่งในสามของผู้ทรงอิทธิพลเพื่อพบใครคนหนึ่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเขา ‘พลาด’ แม้จะพยายามรักษาสีหน้าให้เรียบนิ่งไว้ได้แต่มือกับชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในอาคารอยู่ที่ 20 องศาเซลเซียส“ว่ายังไงครับ”“ผมขอโทษครับ”“คุณเมธัสลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ”ยิ่งใบหน้าหล่อเหลายิ้มโดยปราศจากอารมณ์ขุ่นเคืองมากเท่าไหร่เมธัสก็ยิ่งเสียวสันหลังจนเหงื่อไหลซึม แม้อายุเพียง 38 ปี กลับได้กุมบังเหียนใหญ่มาเกือบสิบปีไม่ใช่แค่คาสิโนที่มีสังเวียนมวยใต้ดินไร้กฎแต่ครอบคลุมไปถึงอาวุธเถื่อนและการค้ามนุษย์ ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมเลือดเย็น“เอ่อ ไม่ใช่ครับผมจะเอาสินค้ามาส่งให้ในอีกสามวันครับ”“โชคดีที่แขกของผมเลื่อนเดินทางเป็นอาทิตย์หน้า อย่าทำให้ผิดหวังอีกล่ะครับ”“ไม่มีทางเด็ดขาดครับ”เมธัสกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นกำมือที่สั่นแน่นจนเล็บจิกกลางฝ่ามือลอบสังเกตคู่สนทนาด
“แค่นี้ก็เหนื่อยแล้วเหรอครับ”“ฮื้อ วินก็พักแป๊บหนึ่ง แฮ่ก รอก่อน”“เราเพิ่งเริ่มเองนะครับ”“หยุดขำนะทั้งคู่เลย”หัสวีร์ที่นอนแผ่หลาหอบอยู่กลางยิมโดยมีจิตรกรนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆส่วนครูผู้สอนที่ยืนไหล่สั่นกลั้นไว้‘ยิวยิตสู’ เป็นศิลปะป้องกันตัวระยะประชิดที่ชายหนุ่มเลือกเรียนเพราะอาศัยวิธีการต่อสู้แบบผสมผสานมีจุดเด่นด้านความรวดเร็วรุนแรง ไม่ว่าจะเป็นทุ่มตัว โจมตีตามข้อ หักแขนหักขาให้เสียหลัก จับล็อกหรือนอนรัดให้คู่ต่อสู้ขยับไม่ได้ใช้งานได้ทั้งยืนและนอนที่สำคัญสามารถนำศาสตร์มวยไทย เทควันโด้ คาราเต้มาประยุกต์ใช้ได้ด้วยหลายคนอาจเกิดสับสนว่ายิวยิตสูกับยูโดแต่จริงแล้วนั้นยูโดพัฒนามาจากยิวยิตสูเพียงแค่ตัดท่าอันตรายออกไป เช่น ท่าฟันคอ หักแขนหักขา และท่าสังหารต่างๆถูกคัดออกทั้งหมดเน้นท่าทุ่มเป็นหลักอาศัยวิธีการจับคอเสื้อหรือแขนเสื้อทุ่มแทนเมื่ออีกฝ่ายหงายหลังลงพื้นกรรมการจะนับคะแนนและให้สัญญาณสองฝ่ายแยกออกจากกัน ไม่มีความรุนแรงหรืออันตรายเพื่อให้กลายเป็นกีฬาแข่งขันที่ปลอดภัยมากขึ้นส่วนตอนนี้หลังวอร์มร่างกายผ่าน
หัสวีร์มาพบชัชชัยที่ร้านเลอฌาเพียงคนเดียวเปิดห้องเข้าไปเจอแขกนั่งรออยู่แล้วทั้งที่ยังไม่ถึงเวลานัดชายวัยกลางคนแต่งตัวภูมิฐานบุคลิกน่าเชื่อถือสายตาไม่ว่อกแว่กยามจดจ้องสนทนา อีกทั้งโปรไฟล์ที่สร้างขึ้นมาในแวดวงธุรกิจยังดูดีอีกด้วยไม่แปลกใจที่ก่อนหน้าจะมีคนตกเป็นเหยื่อถูกต้มตุ๋น“ผมบอกเลยว่าคุณหัสวีร์ตาแหลมมากจริงๆ”“คุณชัชชัยอยากได้เท่าไหร่ครับ”หัสวีร์ถามหยั่งเชิงในขณะที่คู่ค้าได้ยินแล้วตาลุกวาวในใจลิงโลดแต่ต้องเก็บอาการไว้กลัวไก่ตื่น“เหมืองทับทิมสยามทุกที่ปิดถาวรไปหมดแล้วสี่ก้อนผมขอล้านห้าแล้วกันครับ”ชัยชัยเอ่ยราคาในใจพร้อมมองสีหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับก็เริ่มใจคอไม่ดีหรือมันแพงไปวะชวดรอบนี้อดแน่กู“แต่สำหรับคุณผมคิดแค่หนึ่งล้านพอ”ท่าทีที่เริ่มร้อนรนทำให้ผู้บริหารหนุ่มกระตุกยิ้มบางมองด้วยสายตานึกสนุกก่อนจะหยิบเช็คขึ้นมาเขียนหลังตรวจสอบแล้วว่าข้างในมีอัญมณีแน่นอน“ไม่ต้องหรอกครับเอาราคาแรกนั่นแหละ”หินเหล่านี้มาจากเหมืองรัตนากรจริงซึ่งมั่นใจได้ว่าเป็นทับทิมสยามแน่นอนแค่สามก้อนเท่านั้นส่วนก้อนที่เล็กเท่าไข่ไก่เพื่อนที่มาจากรัสเซียนอกเมืองห่างไกล ได้มาในราคาแสนถ
เช้านี้ทุกสำนักข่าวทุกพื้นที่สื่อถูกนายอาทิตย์ บรรพ์เกียรติ เจ้าของผับหรูและบริษัทออแกไนซ์ชื่อดังพร้อมกับเพื่อนอีกสิบคนที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจหมดในสภาพที่ดูไม่ได้หน้าตาบวมช้ำ ร่างกายบาดเจ็บกระดูกแขนขาหักบางส่วนซึ่งไม่ได้จงใจเอาชีวิตรวมไปถึงอวัยวะเพศมีเลือดซึมจากรอยเข็มจิ้มอย่างรุนแรงตรวจสอบแล้วพบว่าถูกฉีดฮอร์โมนทำให้ฝ่อตัว ส่วนคนทำนั้นตามตัวไม่ได้ไร้ร่องรอยให้ติดตามราวภูติผียามค่ำคืนทั้งนี้ยังมีหลักฐานการกระทำความผิดในข้อหาค้ามนุษย์และค้ายาเสพติดรายใหญ่รวมไปถึงยาเสียสาวที่กำลังระบาดในช่วงนี้ ถูกส่งมอบมาให้ผู้กำกับธนภัทร ภูติสกุล ฉายามือปราบกังฉินผู้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา “เอ๋? จำได้ว่านายอาทิตย์ต้องแต่งงานสิรินสิ้นปีนี้นี่นาแล้วใช้ชีวิตอย่างอู้ฟู่มีบ้านเล็กบ้านน้อยไปเรื่อยๆส่วนเมียหลวงก็ตามจิกเป็นไก่เช่นกัน”หัสวีร์ในชุดเสื้อคอเต่าสีดำกางเกงสีซิลเวอร์เกรย์แบบเดียวกับสูทที่ถูกถอดพาดหลังเก้าอี้ตัวใหญ่ ใบหูขวาประดับโอปอล์สีดำเม็ดจิ๋วตรงตำแหน่งอัพเปอร์โลบ (Upper lobe) สองชิ้นและแฟลต (Flat) หนึ่งชิ้น กำลังอ่านข่าวพลางพูดกับตัวเองด้วยความสงสัยหรือเพราะเขาย้อนเวลากลับมาเลยเกิดปรากฎการณ
ความเคยชินตั้งแต่รับช่วงต่อลักษิกาเจ็มหัสวีร์มักตื่นเช้าเสมอไม่ว่าจะนอนดึกแค่ไหนก็ตาม ทั้งที่บ้านไม่ได้หลังใหญ่ขนาดนั้นแต่ทำไมมันรู้สึกเงียบเหงาขนาดนี้กันนะมีแค่เขาคนเดียวที่นั่งทานอาหารเช้า ชีวิตที่แล้วไม่เคยรู้สึกถึงความอ้างว้างสักนิดแค่สรัลไปดีลงานที่ฮ่องกงเดี๋ยวก็กลับมาส่วนงานตัวเองก็ยุ่งมาก ยิ่งกับมนัสวีด้วยแล้วหลังความสัมพันธ์แย่เลยห่างกันต่างคนต่างอยู่ตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่นะที่ไม่เคยฉุกใจเลย แม้แต่ภาพในอดีตแสนอบอุ่นสี่คนในครอบครัวไม่เคยลอยเข้ามาในหัวตอนที่พูดจาทำร้ายความรู้สึกคนน้องแรงขนาดนั้น“นัทเห็นพี่รันถือแบบเครื่องเพชรออกมาจากห้องทำงานวิน”“คิดมากน่าใช่ที่ไหนล่ะพี่รันไปเอาเอกสารสัญญา”“ไม่จริง นัทเห็นกับตาแถมยังรีบออกจากบ้านไปกับใครก็ไม่รู้“หลายรอบแล้วนะ อิจฉาหรือไงที่แบบของตัวเองไม่ถูกเลือกน่ะ”“พวกเราเป็นพี่น้องกันนะนัทจะอิจฉาวินไปเพื่ออะไร“เหอะ ก็แค่น้องนอกไส้ทำไมจะทำไม่ได้ แถมชอบยุ่งทุกเรื่องสร้างปัญหาตลอด รอบก่อนก็ทะเลาะกับรินเรื่องตลาด ต่อไปไม่ต้องเข้ามาที่บริษัทแล้วนะ“เออ! จะไม่มาเหยียบอีกไม่ว่าที่นี่หรือลักษิกาเจ็ม”“จะไปไหนก็ไปเลย!”ดวงตาสีสวยกระพริบถี่ไล่ไม่