ตอนที่ 43

“เอางั้นนะ”

มาร์เซโล่ไม่ขัด

“ค่ะ... เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ... บาย”

พูดคุยกันไม่กี่คำ จันทร์เจิดก็ตัดสายไปก่อน ตอนคุยกันมาร์เซโล่ได้ยินเสียงเพลงแดนซ์ดังกระหึ่มเข้ามาในสาย คงไม่ต้องสงสัยว่าจันทร์เจิดกับเพื่อนๆ ของหล่อนกำลังสนุกสนานกันสุดเหวี่ยง

ความรู้สึกผิดที่แอบลักขโมยกินของรักของคนอื่นทำให้น้ำตาลพยายามขืนกายออกมาจากอ้อมกอดของมาร์เซโล่ หลังจากซบซุกอยู่ในอ้อมอกซึ่งรกไปด้วยเส้นขนของเขาอยู่นานเป็นครู่

“เป็นอะไรไปอีกล่ะ”

มาร์เซโล่รู้ว่าน้ำตาลคงรู้สึกไม่ดี กับการที่ต้องซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของเขาซึ่งกำลังคุยกับว่าที่ภรรยา

“ถามก็ไม่ตอบ... เป็นอะไร”

เสียงของพี่เขยเข้มขึ้น เมื่อเห็นว่าหล่อนนิ่งเงียบ

“ตาล... พี่ถามไม่ได้ยินหรือไงว่าเป็นอะไร?”

“เป็นตัวสำรอง... เป็นนางบำเรอ... และต่อไปก็คงเป็นเมียน้อย... นี่แหละสิ่งที่ตาลเป็นอยู่ในตอนนี้”

น้ำตาลประชด หล่อนสะบัดหน้ากลับมาตอบ สิ่งที่ได้ยินทำให้มาร์เซโล่นิ่งอึ้ง เพราะว่าหล่อนไม่ได้พูดอะไรเกินไปกว่าความจริงที่เป็นอยู่

“อย่าบอกนะว่าจะกลับ”

เขาถามเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้ากระเง้ากระงอด ก้าวลงจากเตียงไปคว้าผ้าขนหนูขึ้นมากระโจมอก ก้มเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นแ