“ฉันก็คิดได้แล้วเหมือนกันค๊า” ริตาเชิดหน้าเสียงสูง เธอคิดได้ตั้งแต่วันที่รู้ว่าถูกหักหลังแล้วเหอะ
ที่ตามรังควานไม่ได้ต้องการใครคืนโว้ย แค่อยากให้น้องกับแม่คิดได้ว่ากำลังเอาผู้ชายแบบไหนเข้าบ้านต่างหาก “ถอยไป!”
แม้ถูกผลักอยู่หลายครั้งจนตัวเซแต่ธนายังคงพยายามตามง้อริตาเหมือนคนบ้า เขากำลังคิดว่าจะทำยังไงให้แฟนใหม่หล่อนเข้าใจผิดจนบอกเลิกดี
จังหวะนั้นสายตาธนาเห็นก้องกวินยืนอยู่ริมระเบียง อีกฝ่ายอยู่ห่างออกไปและมองมาทางนี้พอดิบพอดี
แผนร้ายในใจเกิดขึ้นเหมือนไฟผลาญ
ชายหนุ่มคิดดึงริตาให้หันกลับมาและจูบอย่างดูดดื่ม
ทว่าเพิ่งทำท่าจะยื่นมือไปดึงริตา กลับมีมือปริศนากระชากแขนของเขาออกห่าง แล้วเหวี่ยงตัวเขาอย่างแรง จนปลิวไปติดกำแพงห้องใครก็ไม่รู้
ยังไม่ทันทรงตัวให้ดี คอเสื้อก็ถูกจับแล้วยกขึ้นสูง
แจ็คยื่นหน้าใช้สายตาคมดุจ้องธนาอย่างกดดัน “มึงกำลังจะทำอะไรเจ้ต้าของกู?”
ธนาหน้าซีดเผือด เขย่งปลายเท้าขึ้นจนสุดแรงเกิดขณะสาบเสื้อตรงคอถูกรั้งขึ้นสูงจนแทบขาดอากาศหายใจ อีกฝ่ายตัวสูงยังกับตึก
เขาเคยต่อยตีกับอริสมัยเป็นวัยรุ่น แต่ไม่เคยมีเรื่องกับนักเลงอันธพาลหุ่นหมีควายใส่สูทผูกไทแบบนี้
“ต่ะ ต้า ช่ะ ช่วยพี่ด้วย” ธนาหาวิธีรอดตาย
ริตาหันมองแล้วร้องเชอะ “สมควรเหอะ”
หล่อนเดินเชิด หายเข้าไปในห้องอีกฝั่งที่มีแม่กับน้อง
กลับเป็นก้องกวินที่เดินเข้ามาหาธนา เขาตัวสูงใหญ่กว่าแจ็คเสียอีก ธนาเงยหน้ามองอย่างหวาดหวั่น เขย่งเท้าจนเป็นตะคริวปวดหนึบ
“ปล่อยมัน” ก้องกวินเสียงเย็น เขาสั่งเจ็คแค่เบาๆ
เท่านั้นแหละธนาถึงได้หลุดจากมือใหญ่ที่ไม่ต่างจากคีมเหล็กร้อนระอุ เขาสูดลมหายใจเข้าปอดทันทีที่มีโอกาส เมื่อกลับมายืนได้เป็นปกติ ทว่ารู้สึกเหมือนมีไอมารกดทับ เป็นพลังเร้นลับที่มองไม่เห็นจนรู้สึกจุกเสียดแน่นในอกเหมือนปอดหายไป ธนากลืนน้ำลายค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง จึงเห็นแววตาเย็นชาบนใบหน้าคมดุของก้องกวิน
ชายหนุ่มลืมหายใจไปชั่วขณะ “พ่ะ พี่วิน” ธนาเรียกชื่ออีกฝ่ายตามอายุและตามลำดับศักดิ์ว่าที่พี่เขย
“ถ้าอยากคุยกับต้า มาคุยกับผมดีกว่า” ก้องกวินบอกเสียงเรียบ ท่าทีของเขานิ่งสงบแต่กลับสยบได้ทุกคน
ธนามีเหรอจะกล้าสบตา เขาเพียงก้มหน้าเดินตามร่างสูงของก้องกวินเพื่อไปยืนคุยตรงริมระเบียงอย่างเชื่อฟัง ไม่ฟังได้เหรอ?
ตรงนี้เป็นมุมนั่งเล่นของชั้น เป็นโซนพิเศษให้ลูกบ้านได้นั่งพักชิลๆ ลมโกรกเย็นดีนะ แต่ธนากลับเหงื่อแตกพลั่ก
“พี่วินมีอะไรเหรอครับ” ถ้าอยู่ห่าง เขายังพอห่ามได้ แต่อยู่ใกล้ระยะนี้ธนาไม่กล้างัดด้วยจริงๆ
ก้องกวินปรายหางตามองธนาเชื่องช้า สีหน้าเรียบนิ่ง
“คุณจะรักจะเลิกกับใครยังไงก็เรื่องของคุณ แต่อย่ามายุ่งกับริตาอีก หวังว่าคงเข้าใจภาษาคน” วาจาก้องกวินเชือดเฉือนเลือดเย็น เขาพูดจริงและทำจริงทุกคำ ทำระยำแค่ไหนก็ย่อมได้ “ถ้ายังกล้า อย่าหาว่าผมไม่เตือน...”
พระเอกสร้างภาพอย่างธนาอย่าริลองดีกับวายร้ายตัวจริงอย่างก้องกวินจะดีกว่า มันไม่คุ้ม!
นอกจากความน่ากลัวชวนหวาดหวั่นพรั่นพรึงโดยธรรมชาติแล้ว ธนายังกริ่งเกรงก้องกวินตามสายงานด้วยชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าบริษัทย่อยรับเหมาก่อสร้างและตกแต่งภายในที่ตัวเองทำงานอยู่ มีก้องกวินเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ อีกฝ่ายคือเจ้านายตัวจริงของหัวหน้าเขาเองหลังจากถูกขู่แบบนั้น ธนาจึงหันมาเป็นสามีที่ดี อยู่กับณิชาตามประสาคู่ชีวิตที่เลือกเองตามยถากรรมทุกวัน ธนาต้องตื่นแต่เช้ามากกว่าเดิมหนึ่งชั่วโมงเพื่อขับรถฝ่าสภาพจราจรที่ติดขัดไปส่งณิชาเข้าเรียนก่อนค่อยไปทำงานตามปกติณิชาเรียกร้องแบบนั้นเพราะไม่อยากเดินทางเอง และธนาก็ต้องเชื่อฟังทำตามด้วย ไม่งั้นเธอจะฟ้องพี่เขย ฮึ!อันที่จริงณิชาไม่กล้าเข้าหาก้องกวินโดยตรงหรอก เขาน่ากลัวเกินไป แถมยังมีบอดี้การ์ดตัวโตยืนบังอย่างกับกำแพงล้อมตึก เข้าถึงยากจะตาย เธอก็เลยอ้อนพี่สาวแทนแค่ฟ้องนิดฟ้องหน่อย ใส่ไฟเข้าไปอีกเล็กน้อย หาว่าธนาไม่รักไม่ใส่ใจ และเธอรักเขามาก วาดหวังสามีที่ดีทำหน้าที่สมบูรณ์จะได้รักกันหวานฉ่ำเหมือนเดิมตลอดไป เท่านั้นแหละ พี่สาวก็ให้พี่เขยส่งคนมาตักเตือนธนาทันทีณิชาเดินเข้าตึกคณะอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อเห็นนีน
ริตารับมาพินิจพิเคราะห์นิ่งๆ ชั่วครู่ค่อยถาม “แกได้มาจากไหน ใครถ่ายให้ มีเหตุผลอะไรถึงยุแยงแกแบบนี้”นี่คือผลพวงจากการดูซีรีย์โดยมีก้องกวินดูเป็นเพื่อน เขาช่วยคิดวิเคราะห์การกระทำตัวละครให้เธอฟัง ทั้งยังสามารถคาดเดาถึงแผนการต่างๆ อันแยบยลได้แตกฉานมันมีฉากแนวคิดการยืมมือคนอื่นแบบนี้ด้วยนะณิชาได้ยินคำพูดพี่สาวก็รีบฟ้องทันที “ยัยนีเน่าน่ะสิ อีนี่แหละที่มันทำให้นิดแท้ง ตอนแรกนิดระแวงมัน แต่พอมันเอาภาพนี้ให้ดู นิดก็หน้าแตกยับเยิน ก็เลยต้องมาจัดการซะหน่อย ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาดนะพี่ต้า เสียหน้าแย่”ฟังเหตุผลมันสิ! ริตาหัวจะปวดเธอหันไปถามแฟน “เอาไงดีพี่วิน”ปกติก้องกวินไม่เคยใส่ใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ ทว่าหากเกี่ยวข้องกับแฟนสาวมันย่อมไม่ใช่เรื่องไร้สาระ เขาจึงพูดแนะนำด้วยน้ำเสียงเย็นชาสีหน้าเรียบเฉย “เดี๋ยวพี่ส่งคนไปเก็บหลักฐานให้นิดฟ้องชู้หาเงินมาใช้ ถ้าอยากให้ฟ้องหย่าด้วยก็ดี พี่สั่งทนายจัดการได้ เอาหมดตัวเลยไหม”ริตาเห็นด้วย “ดีเลยพี่วิน ตามนั้น”แต่ณิชาเบิกตาอย่างตกใจรีบร้องห้าม “ฟ้องชู้พอค่ะ ไม่ต้องฟ้องหย่านะ นิดไม่อยากหย่า ฮือ...รักเค้า”จะบ้าตาย! ริตาอยากจะเป็นลมสุดท้ายริตาก็ทำไ
รถซุปเปอร์คาร์สีดำชนบาริเออร์สภาพพังยับเยินเกยนิ่งอยู่ริมถนนคือภาพที่ก้องกวินทิ้งไว้เบื้องหลังใช่! เขาเมายังไม่สร่างจึงหลับในขณะขับรถกลับบ้าน โชคดีที่ชนขอบกั้นริมถนนไม่ได้ชนคน แค่เสียรถคันโปรดไป ระบบความปลอดภัยของมันดีเยี่ยม เขาได้พิสูจน์แล้วเมื่อกี้ชายหนุ่มโทรบอกลูกน้องของพ่อให้มาจัดการ ส่วนตัวเองพาสภาพพังยับทั้งกายใจเดินเอื่อยเฉื่อยไปเรื่อยๆบนถนนชานเมืองช่วงเช้ามืดเปล่าเปลี่ยวขมุกขมัวเหมือนหัวใจอันมืดดำเพราะบอบช้ำจากการใช้ชีวิตสุดโต่งก้องกวินเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านจึงถูกตามใจตั้งแต่เด็ก ทุกคนไม่ว่าพ่อแม่พี่ชายพี่สาวล้วนเอาอกเอาใจ อยากได้อะไรก็ย่อมได้ ก่อนนี้อยู่เมืองนอกจึงใช้ชีวิตเต็มที่ แล้วก็พลาดท่าเสียทีจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนในวันนี้หนแรกถูกเพื่อนหักหลัง ต่อมาถูกตำรวจจับข้อหาพยายามฆ่า ทั้งที่แค่วิวาทแต่ลงมือหนักไปหน่อยเท่านั้น ติดคุกอยู่นาน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้อิสระออกมาพอมีแฟนจึงคิดเปลี่ยนแปลงตัวเอง หล่อนสวยน่ารักดีกรีคุณหนูมีตระกูล ท่าทียังเรียบร้อยอ่อนหวานไร้พิษภัย เขาที่พร้อมปรับปรุงเพื่อเธอกลับพบเจอคำโกหกน่ารังเกียจ เริ่มแรกหล่อนบอกอยากเป็นดารา เขาสนับสนุนเต็มที่
ท่าทางที่น่าสมเพชของเขาคงจะชัดเจนว่าเพิ่งเจอเรื่องหนักหนาสาหัสมา หล่อนคงมองออกจึงชวนพูดชวนคุยด้วยน้ำเสียงสบายๆ จังหวะนุ่มนวลน่าฟัง“พี่ชายดูดีดูล่ำซำขนาดนี้จะเป็นขอทานได้ไง จริงป่ะ วันหน้ายังอาจได้เป็นเจ้าคนนายคนด้วยน๊า อย่าคิดมากเลย”สงสัยหล่อนเห็นเขาเครียดเกินไป จึงคล้ายต้องการเล่นมุขเพื่อปลอบประโลมใจประมาณนั้น“พี่เหมือนนักรบพเนจรที่ปลอมตัวเป็นยาจกเลยอ่ะ พ่ายศึกมาเหรอไง? ไม่เอาน่า ศึกนี้แพ้ศึกหน้าชนะแน่ๆ สมรภูมิไม่สิ้น ไม่มีใครชนะทุกครั้ง ยิ่งไม่มีใครแพ้ตลอดไป เชื่อดิ น้องสาวคนนี้ผ่านมาแล้วหลายศึกเลยน๊า”นับว่าได้ผล มุขนี้ของหล่อนทำเขาหลุดยิ้มนิดนึงเพราะเพิ่งมีคนบอกว่าเขาเหมือนนักรบ ขนาดเพื่อนยังมองว่าเขาเหมือนโจรป่าที่ปล้นฆ่าชิงทรัพย์ไม่สำเร็จก็เลยหมดสภาพอย่างที่เห็น“เฮ้...” เงียบไปซักพักเธอขมวดคิ้วนิ่วหน้ามอง “ตาบอดจริงเหรอ?” โบกมือไปมาตรงหน้า “ตาบอดจริงดิ”อาจเพราะเมาค้างและถูกกระทบกระเทือนเล็กน้อยทำให้ความรู้สึกช้านิดหน่อย ก้องกวินจึงไม่ได้ปฏิเสธอะไร ทั้งยังยอมเดินตามการจับมือของหล่อนไปอย่างเชื่อฟัง กระทั่งยอมให้หล่อนช่วยเหลือทุกอย่างไม่ว่ากินข้าวกินน
ริตาจ้องหน้าวีนาจนสองตาเบิกโต“อะไรนะ พี่วินคือผู้ชายแว่นดำที่ตกท่อวันนั้นเหรอ”วีนาบีบแก้มริตาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว “อย่าบอกนะว่าจำกันไม่ได้น่ะ”ริตาส่ายหน้า “หลายปีแล้วมั้ง วันนั้นพี่วินสกปรกมอมแมมหนวดเครารุงรัง ต้าจำไม่ได้หรอก”วีนามุ่นคิ้วคิดคำนวณเรื่องราวของน้องชาย “ตั้งแต่วันนั้นจนเจอกันอีกครั้งก็ห้าปี กระทั่งวันนี้ได้เป็นแฟนกัน นับรวมก็ราวเจ็ดปี มันก็นานจริงๆนั่นแหละ”“อือ...ตอนนั้นต้าอยู่มอปลายอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปด ยังบ้าๆ บอๆ อยู่เลย อีกอย่างนะ ท่อนั้นอ่ะคนตกบ๊อยบ่อย ฝาหายตลอด ต้าเคยช่วยไว้หลายคนไง ไม่ใช่พี่วินคนเดียว”“อ้อ...”ริตาจ้องหน้าวีนาเขม็ง “อย่าบอกนะว่าพี่วินชอบต้าตั้งแต่วันนั้นแล้ว แหม่ นิยายมากค่ะ ต้าไม่เชื่อหรอก”วีนาหัวเราะ “เปล่า ยังไม่ได้ชอบ แค่คิดอะไรได้เพราะต้าเฉยๆ”“อ้าว?”เห็นว่าที่น้องสะใภ้ทำหน้าเหวอ วีนาจึงยิ่งหัวเราะชอบใจ จังหวะนั้นคนถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา เขาก้มหน้าลงหอมแก้มริตาโดยไม่เกรงใจพี่สาวที่หัวเราะร่วนอยู่ข้างๆ“อื้อ...แก้มช้ำหมดแล้วค่ะ เวลางานด้วยนะคะบอส”“ไม่มีใครเข้าห้องทำงานพี่โดยพละการหรอกน่า”“นั่นแหละ ไม่เอา พอแล้ว รอกลับคอนโดก่อน”“ก็ได้”
ก้องกวินยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ เขาสู้ผู้หญิงสองคนนี้ไม่ไหวแน่ แม่อีกคน รายนั้นเข้มงวดสุด แต่ไม่ใช่เพื่อเขา นางทำเพื่อริตา ว่าที่ลูกสะใภ้คนเล็กของฉันจะอับอายเสื่อมเสียไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้สำคัญต่อผู้หญิงมาก นางกรอกหูเขาว่างั้นตอนที่ริตาเกิด พรพรรณยังไม่พร้อมมีลูกจริงๆหญิงสาวนึกย้อนไปตอนนั้น พ่อกับแม่แค่คบหากันยังไม่ได้แต่งงานแต่ดันท้องแล้วมีเธอออกมาซะก่อนริตาจึงถูกทิ้งให้อยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พอยายตาย เธอก็ถูกฝากเลี้ยงไว้กับบ้านนั้นทีบ้านนี้ทีในหมู่บ้านนั่นแหละ ส่วนพ่อกับแม่ก็มาอยู่กรุงเทพฯ พวกเขาทำงานจนมีบ้าน แต่ก็ไม่กลับมารับเธอไปอยู่ด้วยเสียทีโชคดีที่แม่ท้องณิชาแล้วคลอดออกมาอีกคน ริตาจึงถูกดึงตัวให้มาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงน้องพอโตขึ้นหน่อยริตาก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้า ปัดกวาดเช็ดถู และคอยหุงหาอาหารให้ทุกคนนั่นแหละประโยชน์ของเธอที่ทำให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ครอบครัวไม่เคยพร้อม แต่พ่อกับแม่ยังอุตส่าห์มีลูกถึงสองคน สิ่งที่ริตาเห็นจนชินตาคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันและพ่อก็กินเหล้าเมาเนื่องจากเครียดทุกวันทั้งปัญหาการเงิน ปัญหาเรื่องงาน ปัญหาที่บ้าน ล้วนสะสมเป็น
เรื่องไปดูงาน ซึ่งอาจใช้เวลานาน ไม่เหมือนการเดินทางไปทำงานต่างประเทศแบบเร่งรีบให้เสร็จตามกำหนดภายในเวลาไม่กี่วันพอถึงหูของณิชาผ่านคำบอกเล่าของพรพรรณเท่านั้นแหละ ริตาก็ต้องรับโทรศัพท์วันละไม่รู้กี่รอบ“รู้งี้ ต้าไม่บอกแม่ก่อนไปก็ดีหรอก” เธอบ่นทันทีที่รับสายจากมารดา‘เอาน่าต้า พาน้องไปด้วย’“ทำไมต้าต้องพายัยนิดไปด้วยล่ะ”‘น้องจะได้เปิดหูเปิดตาแล้วก็ฝึกภาษาไง’“ไม่มีเรียนเหรอถึงจะไปเที่ยวเมืองนอกน่ะ”‘น้องบอกไปได้ ปิดเทอมพอดี เดี๋ยวกลับมาตามเก็บหน่วยกิตที่ขาดให้ครบอีกที’ “ปิดเทอมก็ควรหางานพิเศษทำสิ”‘น้องบอกอยากไปหาประสบการณ์เมืองนอก กลับมาจะได้หางานพิเศษทำง่ายๆ ยังจะต่อยอดในอนาคตหลังเรียนจบไงลูก นะต้า พาน้องไปด้วยเถอะ ทุกวันนี้ นิดทะเลาะกับตาทันทุกวัน แม่คิดว่าสองคนนี้ควรห่างกัน ต่างคนต่างอยู่บ้างสักพัก เผื่อกลับมาเจอกัน อะไรๆ อาจจะดีขึ้น นะลูก ทำเพื่อน้องอีกสักครั้งเถอะนะ แม่ขอร้อง เห็นแก่แม่นะต้า’“แม่ ถ้านิดมันอยู่กับผัวไม่ไหวก็หย่าไปซะก็สิ้นเรื่อง จะทนทำไม ลูกก็ไม่ได้มีด้วยกันแล้ว”‘ต้าพูดแบบนี้อีกแล้วนะลูก จะหย่าได้ไง คนสองคนเขารักกัน ไม่งั้นก่อนนี้ตาทันจะ
“พวกเราไปดูงานกันแค่สองคนก็พอ ส่วนคนอื่นปล่อยเที่ยวให้หนำใจเถอะ”ก้องกวินบอกริตาแบบนั้นแล้วโอบไหล่เธอแยกตัวออกมาจากณิชาที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่กลางกลุ่มคนของแจ็คตอนแรกริตาก็ยังงุนงงกับเขา ทว่าสุดท้ายก็เข้าใจ เพราะณิชาก็โทรมาหาเธอพร้อมเสียงร้องห่มร้องไห้‘พี่ต้า นิดอยากกลับบ้านแล้ว ไหนว่ากลุ่มบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยไง มาควบคุมความประพฤติชัดๆ แต่ละคนน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ ส่งนิดกลับบ้านเหอะ’ไม่รู้ไอ้แจ็คไปทำอีท่าไหน ไอ้นี่ร้ายที่สุดในกลุ่มด้วย คงได้ไฟเขียวจากก้องกวินแหละ ทั้งเจ้านายลูกน้องพอกัน!ริตากลอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ “กลับไม่ได้หรอก ไม่อยากเที่ยวก็ให้แจ็คพามาส่งที่บริษัทXXX พี่ดูงานอยู่ที่นี่ น่าจะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงอยู่ ทนเอาล่ะกัน”พูดจบก็ตัดสายไปเลย ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืดหรือตามใจอะไร ร้องตามมาเองต้องทำใจค่ะก่อนไปดูงานตามตั้งใจ ริตาต้องถูกก้องกวินจองตัว พาไปทักทายแนะนำตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก่อนหลายที่ที่นี่เพื่อนของก้องกวินเยอะมาก หลากหลายเชื้อชาติ ยังดีที่ริตาพูดภาษาอังกฤษคล่องมากจึงไม่ลำบากเท่าไรทุกคนดูตื่นเต้นที่ก้องกวินพาเธอมาแนะนำเหมือนเคย
เธอไม่เคยปล่อยให้สามีจอมหื่นขาดแคลนเลยกระทั่งพ่อบ้านใจกล้าของเธอต้องเลี้ยงลูกถึงสี่คนชายสองหญิงสองไปเลยแน่ล่ะ เขาขอไว้เร่าๆ อยากให้พวกเรามีลูกเยอะๆ เขาจึงขยันทำการบ้านแทบทุกคืนจนเธอท้องแล้วท้องอีก“เลี้ยงไหวแน่นะพี่วิน”ริตาถามอย่างห่วงใย เธอมีหน้าที่แค่ท้องให้เขาไงก้องกวินไม่ตอบ เพียงยกยิ้มบางตรงมุมปาก อันเป็นสัญญาณว่า จัดไป...ทุกวัน ตอนริตากำลังทำงานที่บริษัทจึงมักจะเห็นผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กอ่อนไว้ที่กล้ามแขนแน่นๆ ทั้งสองข้าง ข้างละคน ยังมีเด็กวัยน่ารักเดินดุกดิกติดตามอีกสองคน พวกเขาเดินทางมาหาเธอ มาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านเป็นภาพพ่อบ้านใจกล้าที่เท่ห์สุดๆทั้งยังมีบอดี้การ์ดรูปร่างน่ากลัวคอยตามเป็นพรวน ช่วยถือถุงนมถุงผ้าอ้อมและตะกร้าขนมอีกด้วยนะน่าแปลกที่ยังคงมีความน่าเกรงขามอยู่มากลูกๆ ของเธอเหมือนเด็กมาเฟียในซีรีย์เลยแหละ น่ารักน่าชังสุดๆยกขบวนมากดดันถึงที่ขนาดนี้ ริตาก็ต้องรีบเคลียร์รีบเลิกงานสิคะจะรออะไรไม่มีใครสำคัญกับเธอเท่าสามีกับลูกๆ หรอกนอกจากเป็นสามีและพ่อที่ดี ทุกเทศกาลพิเศษของปีก้องกวินยังชอบมีเซอร์ไพรให้ริตาด้วยนะทั้งดอกไม้ทั้งดินเนอร์สุดหรู ทำเอาใจฟูไม่หยุด
ระหว่างคบหา ริตาขอบคุณก้องกวินตลอดเวลา ขอบคุณในความอดทนขั้นสุดของเขาเห็นทรงแบดดูโหดห่ามแบบนี้แต่มันก็แค่ภายนอก เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก...มากจริงๆถามว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้น ก็เพราะว่าหลังแต่ง ริตาเพิ่งรู้ว่าเทพบุตรในร่างจอมมารของเธอที่เพิ่งได้เป็นสามี เนื่องจากหลังแต่งงานกัน ก้องกวินก็แปลงร่างเป็นเสือร้ายหิวกระหายทันทีมีท่าใหม่ทุกคืนด้วยนะ เก็บกดมานานแหละหากถามว่าริตาไหวมั้ย ต้องบอกไหวค่ะ สู้สุดใจ“ถึงต้าจะมุ่งทำงาน แต่ได้ทุกท่านะบอกก่อน” เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน ยั่วยวนเต็มขั้น“ชอบล่ะสิ” ก้องกวินถามยิ้มๆ ก้มมองภรรยาใต้ร่างด้วยดวงตาคู่คมที่ร้องแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ“ถามได้” ริตาปรือตาฉ่ำน้ำ โน้มหน้าเขาให้ลงมา บดจูบครู่หนึ่ง “ชอบไม่ชอบก็สั่งโซฟาตัวใหม่มาแล้วนะ ตามสโลแกนโฆษณา เพราะความรักดีๆ ไม่ได้อยู่แค่บนเตียง ต้าจะเป็นนางฟ้า พาพี่วินขึ้นสวรรค์ทุกวัน ดีมั้ยล่ะ”ชายหนุ่มจูบหญิงสาวหนักๆ ไปหลายที “ดี...เมียพี่สุดยอดมากครับ”“สุดยอดแล้วรักป่ะ”“รักที่สุด รักคนเดียว...”“อื้อ...”คำพูดผู้ชายใครเชื่อก็โง่แล้วค่ะ เพราะหลังจากนั้นแค่สามปีเศษ สามีที่ชื่อก้องกวินก็เปลี่ยนไ
ริตาไม่แค้นเคืองอะไรแล้ว เธอได้แต่ขอบคุณคนเก่าที่ทำให้เจอคนใหม่ที่ดีมากๆ ให้เกียรติ รักและดูแลเธอสุดๆ ไม่เคยทำให้เสียใจเลยสักครั้งเธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มาเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเก่าหลายร้อยพันเท่า ดีเหลือเกินที่ธนากับณิชาทำให้เธอมีวันนี้แต่คนที่ริตาต้องขอบคุณยิ่งกว่าใครก็คือก้องกวิน พ่อเทพบุตรสุดที่รัก ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดในสามโลกธุรกิจของริตาดำเนินไปได้สวย ผลตอบรับนับดีตั้งแต่เปิดตัว เรียกได้ว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคนที่ปากบอกว่าอยากให้เธอทำงานเก็บเงินไปสู่ขอ ที่แท้ก็เป็นนายทุนใหญ่ให้เธอนั่นเอง แต่เธอก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจบริหารงานจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำเลยนะ ไม่ยอมขาดทุนแน่นอน เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อขอผู้ชายแต่งงานริตาจึงเป็นผู้หญิงที่ต้องหอบเงินไปสู่ขอก้องกวินค่ะ“แมนป่ะล่ะ” เธอยักคิ้วหลิ่วตายิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าว วันนี้เขาพาเธอมาลองชุดเจ้าสาวตั้งแต่เช้าและอยู่โยงทั้งวัน กลัวไม่ได้แต่งว่างั้น“แมนมากครับคุณผู้หญิง” ก้องกวินว่าพลางหันไปสั่งให้คนยกกล่องเครื่องเพชรเข้ามาวางตรงหน้าทั้งหมดเป็นพี่วีนาแอบไปออกแบบให้เมื่อไรก็ไม่รู้ ปลื้มสุดๆ “ขอบคุณค่ะ” ริตายิ้มหวาน มีน้ำตาปริ่มๆ อย่
นอกจากได้ฝึกงานตามสายที่ชอบ ริตายังถูกก้องกวินส่งไปเรียนถึงเมืองนอกด้านการตลาดและการบริหารธุรกิจอุตสาหกรรมแฟชั่นอีกสองปีช่วงนั้นก้องกวินทั้งส่งเสริมสนับสนุนและมอบอิสระให้ริตาเต็มที่ เป็นแดดดี้สายเปย์แบบสุดๆทั้งเรียนทั้งทำงานและบริหารเวลาให้แฟนไปด้วย เรียกว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็คุ้มค่ามากๆ และในที่สุด ริตาก็สามารถเปิดบริษัทกับพี่วีนาได้ซะทีวันที่ริตาตัดริบบิ้นกับพี่วีนามีดารามาร่วมงานเพียบ ทั้งดาราไทยและดาราต่างประเทศเลยด้วยโจวไปคนขนทัพศิลปินมาด้วยตัวเองเชียวล่ะ พวกเขามาเพื่อใส่เสื้อผ้ากับเครื่องประดับที่เธอออกแบบ ทั้งยังเดินแฟชั่นโชว์ให้ตั้งหลายชั่วโมงเรียกได้ว่าบริษัทของเธอมีงานเปิดตัวได้ยิ่งใหญ่อลังการมากเลยนะ น่าปลื้มใจสุดๆพรพรรณกับณิชาย่อมต้องมาร่วมงานด้วยอยู่แล้ว รวมถึงธนาและครอบครัว พวกเขายิ้มไม่หุบจนแก้มแทบปริ เนื่องจากได้มาในฐานะญาติเจ้าของบริษัทนั่นเองจริงแล้วเป็นเพราะริตาเลิกทำตัวร้ายกาจใส่แล้วไง เธออโหสิกรรมให้ทุกคนแล้วนะ ใจบุญมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ก็เลยทำตัวได้ปกติมาก ไม่มีผีร้ายเข้าสิงเวลาเจอหน้าพวกเขา ธนาเองก็ทำตัวดีขึ้น ไม่พยายามเข้าหาเพื่อง้อขอคืนดีอะไ
ผิดกับณิชาที่ไม่ค่อยเก็บอาการเท่าไหร่ เธอยินดีเปิดรับทุกคนด้วยรอยยิ้มและคำพูดสื่อนัยที่ชัดเจนว่าโสด กระทั่งตอนนี้มีผู้ชายได้ข้อมูลติดต่อเธอหลายคน“อย่าลืม DM มานะคะ ชาช่าจะรอค่ะ”ณิชาบอกผู้ชายคนหนึ่ง แถมเปลี่ยนชื่อใหม่ซะน่ารักเก๋ไก๋ไปเลย ในขณะที่ริตายังไม่รู้เรื่องของน้องสาว เธอยังคงสนใจแค่การดูงาน พูดคุยแลกเปลี่ยนกับโจวด้วยท่าทีสุภาพแต่จริงจังตามวิสัยครั้นได้พักเบรก และโจวแยกไปคุยกับหัวหน้าแผนก ณิชาก็รีบเข้ามาสะกิดยิกๆ กระซิบใส่หูพี่สาวเสียงเบา “พี่ต้า นิดอยากได้เบอร์พี่โจวอ่ะ ขอให้หน่อยดิ”ริตาค้อนขวับ “แกมีผัวแล้วนะ”ณิชาถอนหายใจเบื่อ “ไม่อยากทำให้ก็บอกมาเหอะ นิดหาโอกาสเข้าไปขอเองก็ได้”“ยัยนิด!” ริตารู้สึกปวดหัว “ทำอะไรคิดให้ดี”“นิดคิดดีแล้ว คิดอยู่ทุกวันด้วย ถ้าหาผัวใหม่ได้ นิดจะหย่ากับพี่ทัน”ริตากระซิบเสียงดุ “แกควรหย่าก่อนค่อยหาผัวใหม่”แต่ณิชาไม่สนใจ “นิดจะหาผัวใหม่แสตนบายไว้ก่อน ทีพี่ทันยังมีเมียน้อยได้เลย ตอนนี้เผลอๆ กำลังคั่วสาวที่ไหนอยู่ก็ไม่รู้ นิดจะทำบ้าง”พูดจบก็แยกตัวออกไปจากพี่สาวทันที เจอของดีแบบนี้จะช้าอยู่ไยณิชามาเที่ยวครั้งนี้ได้เปิดโลกเบิกเนตรจริงๆ
“พวกเราไปดูงานกันแค่สองคนก็พอ ส่วนคนอื่นปล่อยเที่ยวให้หนำใจเถอะ”ก้องกวินบอกริตาแบบนั้นแล้วโอบไหล่เธอแยกตัวออกมาจากณิชาที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่กลางกลุ่มคนของแจ็คตอนแรกริตาก็ยังงุนงงกับเขา ทว่าสุดท้ายก็เข้าใจ เพราะณิชาก็โทรมาหาเธอพร้อมเสียงร้องห่มร้องไห้‘พี่ต้า นิดอยากกลับบ้านแล้ว ไหนว่ากลุ่มบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยไง มาควบคุมความประพฤติชัดๆ แต่ละคนน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ ส่งนิดกลับบ้านเหอะ’ไม่รู้ไอ้แจ็คไปทำอีท่าไหน ไอ้นี่ร้ายที่สุดในกลุ่มด้วย คงได้ไฟเขียวจากก้องกวินแหละ ทั้งเจ้านายลูกน้องพอกัน!ริตากลอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ “กลับไม่ได้หรอก ไม่อยากเที่ยวก็ให้แจ็คพามาส่งที่บริษัทXXX พี่ดูงานอยู่ที่นี่ น่าจะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงอยู่ ทนเอาล่ะกัน”พูดจบก็ตัดสายไปเลย ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืดหรือตามใจอะไร ร้องตามมาเองต้องทำใจค่ะก่อนไปดูงานตามตั้งใจ ริตาต้องถูกก้องกวินจองตัว พาไปทักทายแนะนำตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก่อนหลายที่ที่นี่เพื่อนของก้องกวินเยอะมาก หลากหลายเชื้อชาติ ยังดีที่ริตาพูดภาษาอังกฤษคล่องมากจึงไม่ลำบากเท่าไรทุกคนดูตื่นเต้นที่ก้องกวินพาเธอมาแนะนำเหมือนเคย
เรื่องไปดูงาน ซึ่งอาจใช้เวลานาน ไม่เหมือนการเดินทางไปทำงานต่างประเทศแบบเร่งรีบให้เสร็จตามกำหนดภายในเวลาไม่กี่วันพอถึงหูของณิชาผ่านคำบอกเล่าของพรพรรณเท่านั้นแหละ ริตาก็ต้องรับโทรศัพท์วันละไม่รู้กี่รอบ“รู้งี้ ต้าไม่บอกแม่ก่อนไปก็ดีหรอก” เธอบ่นทันทีที่รับสายจากมารดา‘เอาน่าต้า พาน้องไปด้วย’“ทำไมต้าต้องพายัยนิดไปด้วยล่ะ”‘น้องจะได้เปิดหูเปิดตาแล้วก็ฝึกภาษาไง’“ไม่มีเรียนเหรอถึงจะไปเที่ยวเมืองนอกน่ะ”‘น้องบอกไปได้ ปิดเทอมพอดี เดี๋ยวกลับมาตามเก็บหน่วยกิตที่ขาดให้ครบอีกที’ “ปิดเทอมก็ควรหางานพิเศษทำสิ”‘น้องบอกอยากไปหาประสบการณ์เมืองนอก กลับมาจะได้หางานพิเศษทำง่ายๆ ยังจะต่อยอดในอนาคตหลังเรียนจบไงลูก นะต้า พาน้องไปด้วยเถอะ ทุกวันนี้ นิดทะเลาะกับตาทันทุกวัน แม่คิดว่าสองคนนี้ควรห่างกัน ต่างคนต่างอยู่บ้างสักพัก เผื่อกลับมาเจอกัน อะไรๆ อาจจะดีขึ้น นะลูก ทำเพื่อน้องอีกสักครั้งเถอะนะ แม่ขอร้อง เห็นแก่แม่นะต้า’“แม่ ถ้านิดมันอยู่กับผัวไม่ไหวก็หย่าไปซะก็สิ้นเรื่อง จะทนทำไม ลูกก็ไม่ได้มีด้วยกันแล้ว”‘ต้าพูดแบบนี้อีกแล้วนะลูก จะหย่าได้ไง คนสองคนเขารักกัน ไม่งั้นก่อนนี้ตาทันจะ
ก้องกวินยกมือขึ้นสองข้างเป็นสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ เขาสู้ผู้หญิงสองคนนี้ไม่ไหวแน่ แม่อีกคน รายนั้นเข้มงวดสุด แต่ไม่ใช่เพื่อเขา นางทำเพื่อริตา ว่าที่ลูกสะใภ้คนเล็กของฉันจะอับอายเสื่อมเสียไม่ได้เด็ดขาด เรื่องนี้สำคัญต่อผู้หญิงมาก นางกรอกหูเขาว่างั้นตอนที่ริตาเกิด พรพรรณยังไม่พร้อมมีลูกจริงๆหญิงสาวนึกย้อนไปตอนนั้น พ่อกับแม่แค่คบหากันยังไม่ได้แต่งงานแต่ดันท้องแล้วมีเธอออกมาซะก่อนริตาจึงถูกทิ้งให้อยู่กับยายที่ต่างจังหวัด พอยายตาย เธอก็ถูกฝากเลี้ยงไว้กับบ้านนั้นทีบ้านนี้ทีในหมู่บ้านนั่นแหละ ส่วนพ่อกับแม่ก็มาอยู่กรุงเทพฯ พวกเขาทำงานจนมีบ้าน แต่ก็ไม่กลับมารับเธอไปอยู่ด้วยเสียทีโชคดีที่แม่ท้องณิชาแล้วคลอดออกมาอีกคน ริตาจึงถูกดึงตัวให้มาอยู่ด้วยเพื่อช่วยเลี้ยงน้องพอโตขึ้นหน่อยริตาก็ต้องทำงานบ้านทุกอย่าง ซักผ้า ปัดกวาดเช็ดถู และคอยหุงหาอาหารให้ทุกคนนั่นแหละประโยชน์ของเธอที่ทำให้ได้มาอยู่ด้วยกัน ครอบครัวไม่เคยพร้อม แต่พ่อกับแม่ยังอุตส่าห์มีลูกถึงสองคน สิ่งที่ริตาเห็นจนชินตาคือพ่อกับแม่ทะเลาะกันและพ่อก็กินเหล้าเมาเนื่องจากเครียดทุกวันทั้งปัญหาการเงิน ปัญหาเรื่องงาน ปัญหาที่บ้าน ล้วนสะสมเป็น
ริตาจ้องหน้าวีนาจนสองตาเบิกโต“อะไรนะ พี่วินคือผู้ชายแว่นดำที่ตกท่อวันนั้นเหรอ”วีนาบีบแก้มริตาเบาๆ อย่างมันเขี้ยว “อย่าบอกนะว่าจำกันไม่ได้น่ะ”ริตาส่ายหน้า “หลายปีแล้วมั้ง วันนั้นพี่วินสกปรกมอมแมมหนวดเครารุงรัง ต้าจำไม่ได้หรอก”วีนามุ่นคิ้วคิดคำนวณเรื่องราวของน้องชาย “ตั้งแต่วันนั้นจนเจอกันอีกครั้งก็ห้าปี กระทั่งวันนี้ได้เป็นแฟนกัน นับรวมก็ราวเจ็ดปี มันก็นานจริงๆนั่นแหละ”“อือ...ตอนนั้นต้าอยู่มอปลายอายุสิบเจ็ดย่างสิบแปด ยังบ้าๆ บอๆ อยู่เลย อีกอย่างนะ ท่อนั้นอ่ะคนตกบ๊อยบ่อย ฝาหายตลอด ต้าเคยช่วยไว้หลายคนไง ไม่ใช่พี่วินคนเดียว”“อ้อ...”ริตาจ้องหน้าวีนาเขม็ง “อย่าบอกนะว่าพี่วินชอบต้าตั้งแต่วันนั้นแล้ว แหม่ นิยายมากค่ะ ต้าไม่เชื่อหรอก”วีนาหัวเราะ “เปล่า ยังไม่ได้ชอบ แค่คิดอะไรได้เพราะต้าเฉยๆ”“อ้าว?”เห็นว่าที่น้องสะใภ้ทำหน้าเหวอ วีนาจึงยิ่งหัวเราะชอบใจ จังหวะนั้นคนถูกพูดถึงก็เดินเข้ามา เขาก้มหน้าลงหอมแก้มริตาโดยไม่เกรงใจพี่สาวที่หัวเราะร่วนอยู่ข้างๆ“อื้อ...แก้มช้ำหมดแล้วค่ะ เวลางานด้วยนะคะบอส”“ไม่มีใครเข้าห้องทำงานพี่โดยพละการหรอกน่า”“นั่นแหละ ไม่เอา พอแล้ว รอกลับคอนโดก่อน”“ก็ได้”