ตอนที่ 43 ตอนพิเศษ 1

รถซุปเปอร์คาร์สีดำชนบาริเออร์สภาพพังยับเยินเกยนิ่งอยู่ริมถนน

คือภาพที่ก้องกวินทิ้งไว้เบื้องหลัง

ใช่! เขาเมายังไม่สร่างจึงหลับในขณะขับรถกลับบ้าน โชคดีที่ชนขอบกั้นริมถนนไม่ได้ชนคน แค่เสียรถคันโปรดไป ระบบความปลอดภัยของมันดีเยี่ยม เขาได้พิสูจน์แล้วเมื่อกี้

ชายหนุ่มโทรบอกลูกน้องของพ่อให้มาจัดการ ส่วนตัวเองพาสภาพพังยับทั้งกายใจเดินเอื่อยเฉื่อยไปเรื่อยๆ

บนถนนชานเมืองช่วงเช้ามืดเปล่าเปลี่ยวขมุกขมัวเหมือนหัวใจอันมืดดำเพราะบอบช้ำจากการใช้ชีวิตสุดโต่ง

ก้องกวินเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านจึงถูกตามใจตั้งแต่เด็ก ทุกคนไม่ว่าพ่อแม่พี่ชายพี่สาวล้วนเอาอกเอาใจ อยากได้อะไรก็ย่อมได้ ก่อนนี้อยู่เมืองนอกจึงใช้ชีวิตเต็มที่ แล้วก็พลาดท่าเสียทีจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนในวันนี้

หนแรกถูกเพื่อนหักหลัง ต่อมาถูกตำรวจจับข้อหาพยายามฆ่า ทั้งที่แค่วิวาทแต่ลงมือหนักไปหน่อยเท่านั้น   ติดคุกอยู่นาน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้อิสระออกมา

พอมีแฟนจึงคิดเปลี่ยนแปลงตัวเอง หล่อนสวยน่ารักดีกรีคุณหนูมีตระกูล ท่าทียังเรียบร้อยอ่อนหวานไร้พิษภัย เขาที่พร้อมปรับปรุงเพื่อเธอกลับพบเจอคำโกหกน่ารังเกียจ เริ่มแรกหล่อนบอกอยากเป็นดารา เขาสนับสนุนเต็มที่           

พาไปเรียนแคสติ้งการแสดง พาไปทำศัลยกรรม แก้ไขจุดบกพร่องจนหล่อนได้เข้าสังกัดศิลปินแถวหน้าและเป็นนางเอกสมใจ

ต่อมาหล่อนบอกต้องไปอยู่บ้านพักที่สังกัดจัดให้  เขาก็ให้ไปอย่างใจป้ำ

ทว่าท้ายที่สุดเขาถึงรู้ความจริง

หล่อนแอบคบซ้อนกับผู้ชายหน้าหล่อคนหนึ่ง จึงทำทุกอย่าง หลอกเขาทุกทาง เพื่อให้ได้เป็นคู่จิ้นหน้าใหม่และอยู่สังกัดเดียวกันอยู่ที่เดียวกันจะได้คบหาแนบเนียนทุกวัน

หลังจากนั้นเขาก็ถูกคนของพ่อไปรับกลับเมืองไทยก่อนที่จะฆ่าคนระดับศิลปินหน้ากล้องจนกลายเป็นข่าวใหญ่

แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น เขาเอาแต่กินเที่ยวประชดชีวิตที่บัดซบไปวันๆ จนเสียรถหรูสุดรักไปหนึ่งคัน

ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ริมถนนเหมือนคนเลื่อนลอย เกิดมาแค่รวยแต่ไม่หล่อแถมยังหน้าโหดเหมือนโจรถ่อย             จะไปสู้ใครได้

เสื้อผ้าของก้องกวินตอนนี้ยิ่งกว่าไปฟัดกับสุนัขมา ใบหน้าคมเข้มไร้การดูแลจึงมีหนวดรุงรังอย่างกับคนเถื่อน กลิ่นตัวยังเหม็นโชยไม่น่าเข้าใกล้

เมื่อคืนเขามีเรื่องชกต่อยกับใครไม่รู้ในผับแห่งหนึ่ง นอกจากกลิ่นเหล้าที่ตกค้าง กลิ่นกับแกล้มที่ติดตัวตอนล้มใส่ขณะต่อยตี ยังมีเลือดของพวกมันติดเสื้อสีดำของเขามาด้วย แม้มองไม่เห็นแต่เหม็นฉิบหาย

ไม่รู้ว่าเดินมานานเท่าไรไกลแค่ไหน พอเหนื่อยก็เลยนั่งลงริมทางอย่างคนหมดสภาพ  

ดวงตาคู่คมแสบเคืองจนไม่อาจสู้แสง เขาจึงล้วงแว่นตาดำมาสวมขณะแหงนมองฟ้า ตะวันขึ้นจนสายโด่งจึงเห็นหนทางชัดเจน เขาถึงเพิ่งรู้ว่าหลงทาง              

พอลุกขึ้นทำท่าจะเดินต่อก็ชนป้ายโฆษณาริมทาง เสียงดังโป๊ก ครั้นหันหลังเดินไปอีกทางก็ตกท่อซะงั้น

ชีวิตแม่ง!

ปีนี้ก้องกวินอายุยี่สิบห้าพอดี น่าจะเบญจเพสแน่ๆ

ชายหนุ่มคิดแบบนั้นขณะขาสองข้างจุ่มลงไปในท่อที่มีน้ำเกรอะเหม็นคลุ้ง

จู่ๆ หน้าผากก็รู้สึกเจ็บแปลบ ศีรษะที่เพิ่งชนป้ายยังไม่หายเจ็บแท้ๆ วัยรุ่นสองคนยังเขวี้ยงแก้วพลาสติกใส่          ในแก้วมีน้ำแข็งด้วยไง ตามด้วยถูกไม้เขี่ยเหมือนเขาเป็นก้อนขี้

“เฮ้ย! ไอ้คนตาบอด เรียกตั้งนานไม่ได้ยินรึไง? อ่ะ เอาไม้ด้วยป่าว แล้วแก้วนั่นเอาไว้ให้คนใส่เหรียญนะ ฮ่าๆ”

ก้องกวินยังไม่ทันเงยหน้ามองเพราะกำลังพยายามปีนขึ้นจากท่อที่ฝาหายไปไหนไม่รู้อย่างทุลักทุเล จังหวะนั้น เขาได้ยินเสียงเด็กสาวคนหนึ่งด่ากราดไม่ไว้หน้า

“ไอ้โบ้ ไอ้เปี๊ยก”

“โอ๊ย! เจ้ต้าขาโหด เจ็บนะ แค่อยากช่วยขอทานไง”

“ใครขอทาน ไอ้พวกนี้ มึงมีสิทธิ์อะไร ห๊า!”

“โอ๊ย! เจ้ เบาๆ”

“พวกมึงนี่ ไปเลยนะ”

“ไปแล้วๆ”

ก้องกวินเงยหน้ามองจึงเห็นหล่อนกำลังไล่เตะตะเพิดสองวัยรุ่นจนกระโปรงเปิดเห็นกางเกงขาสั้นด้านใน พอไล่เจ้าเด็กอันธพาลไป เธอก็เดินเข้ามาจับแขนของเขาแล้วช่วยพยุงจนขึ้นจากท่อได้

“พี่ชายเป็นไรมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

เธอถามอย่างห่วงใย ปัดคราบดินคราบโคลนออกให้ ช่วยเหลือเขาอย่างไม่รังเกียจ ทั้งที่กลิ่นเหม็นของน้ำเกรอะนี้ทำเขาอ้วกแทบพุ่งทุกวินาที

หล่อนประคองเขาไปนั่งลงริมฟุตบาท “ไม่เป็นไรนะ พี่จะไปไหนเหรอ? ให้ฉันช่วยพาไปดีมั้ย” ก้มดูนาฬิกาข้อมือ พึมพำคนเดียว “ไปเรียนสายหน่อยก็ได้ เนอะ” หันมายักคิ้วยิ้มกว้างเต็มหน้าให้เขา “อย่าไปโกรธเจ้าพวกนั้นมันเลย ไม่ได้ไปโรงเรียนก็เลยว่างไง แค่เกะกะเกเรไปบ้างน่ะ”