เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 19 จบสิ้นแผนการเลิกเป็นต้วนซิ่ว (1/4)
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-30 20:28:13บทที่เกี่ยวข้อง
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 19 จบสิ้นแผนการเลิกเป็นต้วนซิ่ว (2/4)
งานเฉลิมฉลองการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้พระองค์ใหม่ทำให้เมืองหลวงของแคว้นต้าเหลียงคราคร่ำไปด้วยผู้คน ทั่วทุกตรอกซอกซอยในเมืองหลวงต่างพากันประดับโคมไฟทำให้ดูคึกคักยิ่งนัก หลังจากต้องอยู่แต่ในจวนนานถึงสิบสองวัน ยามนี้สถานการณ์ด้านนอกสงบแล้ว วันนี้คุณหนูฟ่านจึงขออนุญาตมารดาออกมาซื้อของในตลาดหวังจะส่งจดหมายนัดเจอสหาย “คุณหนู ท่านเตรียมของขวัญเอาไว้ให้คุณชายใหญ่แล้วไม่ใช่หรือเจ้าคะ เหตุใดถึงมาที่ร้านเหิงจื้อ” “ข้าอยากนัดพบเจอสหาย ไม่ได้พบเจอกันนาน ไม่รู้เขายังปลอดภัยดีหรือไม่” นางอยากสอบถามเขาถึงเรื่องการสอบ ทั้งยังอยากพบเจอเพื่อมอบถุงเครื่องรางที่นางปักให้แก่สหายคนแรกของนาง ก่อนหน้านี้เกิดเรื่องวุ่นวายในเมืองหลวง บัณฑิตหลายคนที่ถูกซิวซือเย่กับราชครูวางตัวเข้าเป็นผู้ช่วยในแต่ละกรมกองต่างถูกลงโทษจนหมดสิ้น ด้วยเหตุนี้นางจึงรู้สึกเป็นห่วงสหายผู้นั้น “คุณหนู ท่านมีสหายด้วยหรือเจ้าคะ” ซูฉีทำหน้างุนงง แม้แต่จะก้าวออกจากจวนคุณหนูของนางก็ทำมันน้อยครั้ง แล้วจะมีสหายนอกจวนได้อย่างไร “ข้าไม่ใช่สตรีนิสัยย่ำแย่จนไม่มีใครค
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 19 จบสิ้นแผนการเลิกเป็นต้วนซิ่ว (3/4)
“คิดถึงพี่หรือไม่” เขาเอ่ยถามเสียงอ่อนลงจากที่คิดจะต่อว่านางสักเล็กน้อยที่เดินเหม่อลอยเช่นนั้นหวังจะได้ลงโทษด้วยการกินเต้าหู้นาง “ย่อมคิดถึงเจ้าค่ะ ท่านปลอดภัยดีหรือไม่” นางกล่าวพลางดันตัวออกห่างเขาก่อนจะยืนนิ่งเพื่อกวาดตามองสำรวจเขา “พี่ปลอดภัยดี พี่ก็คิดถึงเจ้ายิ่งนัก” ความห่วงใยของนางทำให้เขารู้สึกหวานล้ำในใจยิ่งนัก “ท่านกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อใดเจ้าคะ พี่ไห่ถิงเล่าเป็นเช่นใดบ้าง” “พี่กับไห่ถิงเพิ่งกลับมาถึงเมืองหลวงเมื่อครู่ พอเห็นเจ้าเดินเหม่อลอยอยู่ พี่จึงให้ไห่ถิงกลับจวนฟ่านไปก่อน ส่วนพี่ก็รีบมาหาเจ้า” “เป็นเช่นนั้นเอง” เขาและพี่ใหญ่ปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว “ตำหนักอ๋องกำลังจะรื้อสวนแล้วปลูกดอกไม้ใหม่ เจ้าไปช่วยพี่ดูสักหน่อยดีหรือไม่ อย่างไรวันหน้าที่นั่นก็จะกลายเป็นตำหนักของเจ้า” “ข้าควรไปดีหรือไม่กันนะ” “ควรไป สวนจะได้ออกมาสวยถูกใจเจ้า” “เช่นนั้นไปก็ได้เจ้าค่ะ แต่ต้องเป็นหลังจากที่ข้าไปหาซูฉีที่โรงเตี๊ยมหนานเหิงแล้ว ข้าให้นางไปซื้อเสี่ยวหลงเปามาให้” “เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 19 จบสิ้นแผนการเลิกเป็นต้วนซิ่ว (4/4)
“ข้าขอโทษที่เคยหลอกลวง เล่นงิ้วตบตาพวกท่าน จนทำให้พวกท่านเข้าใจผิดว่าข้าเป็นต้วนซิ่ว” “ไม่เป็นไร แม่เข้าใจ...เจ้าว่าอันใดกัน! เจ้าบอกว่าเป็นข้ากับบิดาเจ้าเข้าใจผิด” “ขอรับ ที่ข้าต้องเป็นต้วนซิ่ว เพื่อจะได้เข้าใกล้องค์ชายรองที่เป็นต้วนซิ่วโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันระวังตัว ข้าที่รูปงามเกินไปจึงต้องเล่นงิ้วฉากใหญ่ แต่เพราะนี่เป็นเรื่องที่เดิมพันด้วยบัลลังก์มังกร ข้าจึงไม่อยากให้พวกท่านมาเสี่ยงอันตรายด้วยจึงไม่ได้บอก และการจะหลอกผู้อื่นให้ได้ ควรต้องทำให้คนใกล้ตัวหลงเชื่อก่อน ด้วยเหตุนี้ ที่ผ่านมาข้าจึงต้องแสร้งเป็นต้วนซิ่ว” “ที่เจ้าเอ่ยมาเป็นเรื่องจริงหรือ” เจ้ากรมยุติธรรมคล้ายจะไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ขอรับ บัดนี้จบเรื่องแล้วข้าจึงอยากบอกกล่าวความจริงให้พวกท่านได้คลายกังวล อีกไม่นานซีอิ๋งก็จะต้องแต่งกับซืออี้ ข้าคงต้องหาสตรีสักคนมาแต่งด้วยแล้ว” “ดียิ่ง เจ้าทำดีแล้ว พ่อดีใจจริง ๆ ที่ได้ยินเช่นนี้” เรื่องบุตรสาวหลังจากได้ยินฮูหยินเคียงหมอนเล่าเรื่องราวให้ฟังพร้อมทั้งชี้แจงข้อดีของชินอ๋องซื่อจื่อ ฟ่านเฉียนจึงคล้ายจะยินยอมโด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-30พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 20 ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า (1/5)
20ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า ส่วนคุณหนูฟ่านนั้นยามนี้กำลังถูกบุรุษตัวใหญ่ทั้งออดอ้อนและเอาใจอยู่ “ซีอิ๋งเจ้าทราบหรือไม่ว่าสำรับเมื่อครู่ พี่กินได้มากกว่ายามที่ไม่ได้พบหน้าเจ้า” “ท่านมิใช่เดินทางมาเหน็ดเหนื่อยจึงหิวมากหรือเจ้าคะ” มุมปากนางยกยิ้มคล้ายล้อเลียนบุรุษที่กินข้าวมากถึงสามถ้วย “ทั้งหมดย่อมเป็นเพราะเจ้า ยามไม่ได้เจอเจ้าพี่กินได้น้อย ใจคอยคะนึงถึงแต่เจ้า” “ท่านหยอกเย้าข้าแล้ว” นางยิ้มเขินอาย “เพราะพี่รักเจ้าพี่ย่อมหยอกเย้าแต่เพียงเจ้า แล้วสวนนี้อยากปลูกอันใดเพิ่มหรือไม่” เขากล่าวก่อนจะสวมกอดนาง ไม่เจอกันหลายวันเขาก็เพิ่งทราบตนเองว่าเขาปรารถนานางมากเพียงใด “ที่พวกเขากำลังจัดอยู่ก็สวยอยู่แล้วเจ้าค่ะ” “พี่ดีใจที่เจ้าชอบ ลองเดินชมให้ทั่วตำหนักอีกรอบดีหรือไม่ เผื่อเจ้าอยากปรับปรุงหรือทำสิ่งใดเพิ่ม” “พี่ซืออี้ท่านอย่าได้รีบร้อน ข้ายังเป็นเพียงคุณหนูฟ่าน หากมากะเกณฑ์ชี้นิ้วในตำหนักอ๋องเกรงว่าจะไม่เหมาะสม” “พี่อนุญาตแล้วใครจะกล้าว่าเจ้า” “มารดาข้านั่นแหละเจ้าค่ะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 20 ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า (2/5)
“ยามนี้อยู่ในที่ลับตาคนแล้ว หวังว่าเจ้าจะจดจำวาจาของตนได้” สิ้นเสียงกระซิบ ริมฝีปากนางถูกครอบครองทันที ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดสลับกับกวาดชิมความหวานจากโพรงปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเห็นนางอ่อนระทวยเขาก็จะถอนจุมพิตออกมาปล่อยให้นางพักหายใจเพียงสองสามอึดใจก่อนจะรุกเร้านางอีกครั้ง ลิ้นร้อนหยอกเย้า ริมฝีปากดูดดึงกลีบปากสีอ่อนไม่หยุด จนรถม้าจอดนิ่งที่หน้าจวนฟ่าน “พี่ไม่อยากส่งเจ้าลงจากรถม้าเลย” สองมือใหญ่ประคองดวงหน้าหวานที่แดงก่ำ นางหอบเหนื่อยจนร่างกายไร้เรี่ยวแรงคล้ายถูกสูบพลังชีวิตไป ช่างแตกต่างจากเขาที่ดูสดชื่นขึ้นต่างจากก่อนหน้านี้ “ท่านกินเต้าหู้ข้าจนอิ่มท้องไปหลายวันแล้วกระมัง” “เต้าหู้นุ่มนิ่มแสนหวานเช่นเจ้า ต่อให้กินจนหมดตัวพี่ก็ไม่อิ่มท้อง มีแต่จะอยากกินเรื่อย ๆ ไม่หยุด” กล่าวจบก็กดริมฝีปากลงบนกลีบปากสีอ่อนอีกครั้ง เขารุกเร้าลิ้มรสความหวานและไล่ต้อนจนนางอ่อนระทวยไร้เรี่ยวแรงอีกครั้ง ‘ถึงจวนฟ่านแล้ว ปล่อยน้องข้าลงจากรถม้าได้แล้วกระมัง’ เสียงของคุณชายฟ่านที่ติดจะรำคาญเล็กน้อยดังขึ้นนอกรถม้า “พี่ให
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 20 ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า (3/5)
“นี่เจ้าค่ะ ของขวัญจากข้า” เพราะเอาตำลึงที่เก็บไว้ไปหอชายงามในครานั้น ตำลึงของนางจึงน้อยนิดจนไม่พอซื้อของล้ำค่าให้พี่ใหญ่ แต่พอมาคิดดูอีกครั้งการลงมือทำเองต่างหากจึงจะล้ำค่าที่สุด “ซีซีของพี่ ให้อันใดกันนะ” ฟ่านไห่ถิงกล่าวด้วยสีหน้าดีใจก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาไม่สบอารมณ์ของใครบางคน “...” ชินอ๋องซื่อจื่อที่ยืนเคียงข้างคนรักจ้องมองสหายที่เหมือนจะพูดผิดไป “เจ้าไม่เห็นต้องจ้องมองข้าเช่นนั้นเลย ข้าแค่ลืมตัว” แค่ลืมตัวใส่คำว่า ‘ของพี่’ ก็มีโทสะแล้ว ลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าเขาเป็นพี่ชายของนาง จะมาหวงอันใดกันหนักหนา “พี่ซืออี้อย่าเพิ่งกลั่นแกล้งพี่ใหญ่เลยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ท่านรีบเปิดดูสิเจ้าคะ” “ได้ ๆ” แต่เมื่อห่อกระดาษนั้นถูกเปิดออก สีหน้าของชินอ๋องซื่อจื่อพลันเคร่งขรึมลงกว่าเดิม ‘แท้จริงของชิ้นนี้นางไม่ได้ทำให้ข้า’ ไม่คิดจริง ๆ ว่าเขาจะหลงคิดว่าตนสำคัญเช่นที่ฟ่านไห่ถิงเคยบอก “พี่ใหญ่มองออกหรือไม่ ว่ามันเป็นพู่ห้อยกระบี่” “ขอบคุณเจ้ามากซีอิ๋ง เจ้าตั้งใจทำให้พี่หรือ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 20 ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า (4/5)
“ซีอิ๋ง พี่ขอโทษ เจ้าอยากต่อว่าอันใดพี่ก็ว่ามาเถิด หรือจะให้พี่คุกเข่าสำนึกผิดพี่ก็ยอม แต่อย่าเลื่อนวันที่เรานัดหมายกันได้หรือไม่ เจ้าก็ทราบว่าพี่เฝ้ารอวันพรุ่งนี้เพียงใด” “ชินอ๋องซื่อจื่อท่านน่ะเคยบอกข้าว่า หากมีเรื่องใดไม่พอใจหรืออยากทราบให้เอ่ยถามท่านตามตรง อย่าได้ตัดสินหรือสืบสาวเรื่องราวเอาเอง ท่านอยากให้ข้าทำเช่นนั้นแล้วเหตุใดท่านไม่ทำเช่นที่ต้องการให้ข้าทำ ท่านตัดสินเรื่องราวเอาเองไม่ถามไถ่ข้า ทั้งยังโกรธเคืองข้าหน้าแทบไม่อยากจะมอง หากวันหน้ามีใครมาใส่ร้ายข้า หรือเกิดเรื่องราวเสียหายโดยที่ข้าไม่ได้เป็นคนทำ ท่านไม่ตัดสินใจเอาเองว่าข้ามีความผิดแล้วสั่งให้คนสังหารข้าโดยไม่ไต่สวนหรือ” “ซีอิ๋งเจ้าคิดไปไกลถึงเพียงนั้น พี่รักเจ้ามากขนาดนี้ พี่จะทำร้ายเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร” “ความรักสำหรับบุรุษ ย่อมจืดจางไปตามเวลา แล้วความรักของบุรุษที่เพียบพร้อมด้วยชาติตระกูลเช่นท่านจะคงอยู่ได้นานสักเพียงใด” ‘ข้ากำลังน้อยใจนางเรื่องของขวัญมิใช่หรือ แต่เหตุใดเรื่องราวมันกลับพลิกเป็นข้าผิดกันเล่า’ แล้วคราวนี้เขาต้องง้อนางอย่างไร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ บทที่ 20 ถุงหอมย่อมล้ำค่ากว่า (5/5)
“ถุงหอมนี้พิเศษกว่าถุงหอมทั่วไปนะเจ้าคะ” ฟ่านซีอิ๋ง กลับมายิ้มแย้มได้เช่นเดิม ก่อนจะอธิบายว่าในถุงหอมมีเครื่องหอมใดบ้างและมีประโยชน์ใด “เจ้าช่างรอบคอบ” “และที่สำคัญมีแผ่นเครื่องรางแคล้วคลาดปลอดภัยอยู่ด้านใน” “เจ้าช่วยห้อยให้พี่เลยได้หรือไม่” “เจ้าค่ะ” นางตอบรับก่อนจะทำตามคำขอของเขา “พี่ชอบรอยยิ้มเช่นนี้ของเจ้าที่สุด” คังซืออี้กล่าว เขาสัญญากับตนเองว่าจะไม่ทำให้นางโกรธเด็ดขาด เห็นน่ารัก ซุกซนคล้ายเด็กน้อยแต่ใครจะคิดว่าแท้จริงนางเด็ดขาดยิ่งนัก เมื่อครู่ยามเห็นดวงหน้าหวานไร้รอยยิ้มเขาใจตกไปอยู่ตาตุ่มหวาดกลัวว่านางจะเลื่อนไม่ให้เขาส่งแม่สื่อไปสู่ขอจริง ๆ ยามที่เขาน้อยใจ เขาก็ไม่รู้ตัวว่าได้ทำสีหน้าเย็นชาเช่นนั้นใส่นาง หลังจากนี้เขาคงต้องไปฝึกซ้อมเมื่อเกิดอาการน้อยใจต้องทำสีหน้าเช่นใดนางถึงจะได้เอ็นดู มากกว่าโกรธเคืองเขาเช่นนี้ “หากท่านอยากเห็นรอยยิ้มของใคร ท่านก็จงยิ้มให้คนผู้นั้น มิเช่นนั้นท่านจะได้รับสีหน้าเช่นเดียวกันกลับคืน” “พี่เข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ปลายยามเฉิน (07.00-0
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-31
บทล่าสุด
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง (5/5)
“ในเมื่อพี่ตกลงกราบไหว้ฟ้าดินกับเจ้าแล้ว ชั่วชีวิตไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขพี่ย่อมมีเจ้าเป็นสตรีเพียงคนเดียวในเรือนหลัง หากเจ้าลองสังเกตดี ๆ เจ้าจะพบว่านอกจากบิดาของพี่จะมีฮูหยินเพียงคนเดียวแล้ว สหายของพี่ที่เป็นถึงชินอ๋อง ก็ยังแต่งพระชายาคือน้องสาวของพี่เพียงคนเดียว ไร้อนุฯ หรือสาวใช้อุ่นเตียง บ่งบอกว่าพวกเราคนตระกูลฟ่านต้องการมีรักเดียวชั่วชีวิต” “นี่ท่าน!” หูเซียงเฟยตกใจยิ่งนัก มิคิดว่าเขาจะคิดเช่นนั้นมาโดยตลอด “เช่นนั้นเจ้าอย่าได้เอ่ยถึงเรื่องข้อเสนอนั่นอีกเลย ในเมื่อการกราบไหว้ฟ้าดินของเราเกิดขึ้นเพราะความเต็มใจ” สิ้นเสียงเขาก็เชยคางมนขึ้นก่อนจะกดริมฝีปากทาบทับลงบนกลีบปากสีอ่อน ลิ้นร้อนบุกรุกโพรงปากนุ่มเป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้เขาจงใจทำให้นางคุ้นเคยกับสัมผัสของเขาจึงทำเพียงกินเต้าหู้นางเล็ก ๆ น้อย ๆ ลิ้นร้อนลิ้มรสความหวานจากโพรงปากนุ่ม ลิ้นเรียวเล็กของนางพยายามตอบรับสัมผัสของเขาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ยิ่งทำให้เข้าปรารถนาอยากจะกดนางลงบนเตียงแล้วทำให้นางกลายเป็นฮูหยินของเขาเต็มตัว “เซียงเซียง เจ้าหวานเหลือเกิน” เขากล่าวพลางจ้องมองนางด้ว
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง (4/5)
“ท่านพี่เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ” นางถามไถ่เขาเช่นนี้ทุกวัน นางช่างเป็นสตรีที่น่าอิจฉา ครอบครัวของสามีดีกับนางเหลือเกิน สามีหรือก็ไม่มีวี่แววว่าจะเป็นบุรุษมักมากพร้อมรับสตรีเข้าเรือนมากมาย ทำให้นางยิ่งสำนึกในบุญคุณของเขา จึงพยายามปรนนิบัติดูแลเขาให้ดีที่สุด “เหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง” “เช่นนั้นไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนกินข้าวดีหรือไม่เจ้าคะ” “ไม่ล่ะ อาบน้ำร้อนทุกวันไม่ดีกับร่างกายกระมัง เจ้ากินข้าวก่อนเถิด วันนี้พี่มีงานมากมายจึงมาบอกเจ้าว่าอย่ารอพี่เข้านอน เพราะพี่อาจจะนอนที่ห้องหนังสือเลย” “เจ้าค่ะ” ฮูหยินน้อยจวนฟ่านคล้ายจะรู้สึกผิดหวัง นางก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อซ่อนแววตาเสียใจ “เช่นนั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ” เขากล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไม่มีท่าทางหยอกเย้าหรือกินเต้าหู้นางเช่นทุกวัน” ‘เขาโกรธอันใดข้าหรือไม่’ ‘หรือเขาเบื่อหน่ายข้าแล้ว จึงพยายามหลีกเลี่ยงเช่นนี้’ หูเซียงเฟยไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าเหตุใดถึงรู้สึกเสียใจเมื่อเห็นท่าทางเมินเฉยของเขา ในเมื่อเขาบอกว่าอาจจะไม่กลับมา นางจึงถ
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง (3/5)
“แต่หากเจ้าไม่อยาก...” เขากำลังจะบอกว่าไม่อยากฝืนใจนาง เขามีเวลาเป็นปีที่จะยั่วยวนจนนางหลวมตัวหลวมใจยินดีที่จะเป็นฟ่านฮูหยินตลอดไป “ท่านได้โปรดชี้แนะข้าด้วย” นางรีบกล่าวคล้ายกลัวเขาเข้าใจผิด ที่เขายอมรับข้อเสนอตบแต่งนางเป็นฮูหยินเอกนับว่ามีพระคุณกับนางยิ่งนัก “หากพี่สอน เจ้าจะหาว่าพี่หน้าไม่อายหรือไม่” “ไม่ว่าเจ้าค่ะ” “เช่นนั้นลองสัมผัสมันดูหรือไม่ ทำความคุ้นเคยกับมันก่อน” น้ำเสียงที่แฝงด้วยยั่วเย้าและแววตาที่ล่อลวงทำให้นางหลวมตัวพยักหน้าตอบรับด้วยใจหนึ่งก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็น แม้ก่อนออกเรือนมารดาจะนำหนังสือปกขาวที่เคยได้รับมามอบให้ แต่ทว่านางลองศึกษาแล้วยังไม่กระจ่างเท่าใด ทราบแต่เพียงว่าครั้งแรกจะเจ็บมากเท่านั้น “เจ้าค่ะ” นางตอบรับด้วยสีหน้าเขินอาย แต่ก็ยอมเอื้อมมือไปจับเจ้าสิ่งนั้นที่คล้ายผงกหัวเรียกนางอยู่ “เป็นอย่างไรบ้าง” “มันเหมือนมีชีวิตเลยนะเจ้าคะ” “เพราะมันปรารถนาอยากจะปลดปล่อยอย่างไรเล่า” “แล้วยามที่มันแข็งขึงเช่นนี้ ท่านปวดหรือไม่เจ้าคะ”
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง (2/5)
‘หากเจ้ายอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้ข้าฟังตามจริง ข้าอาจจะตบแต่งกับเจ้าตามข้อตกลงก็ได้’ ‘เช่นนั้นเราเปลี่ยนที่สนทนาได้หรือไม่เจ้าคะ’ ‘ย่อมได้’ เขากล่าวพลางวางตะเกียบลง ‘ท่านกินให้อิ่มก่อนก็ได้เจ้าค่ะ ข้ารอได้’ อย่างไรกลับไปก็โดนหาเรื่องอยู่แล้ว หากนางจะกลับช้าอีกสักหน่อยจะเป็นไรไป ‘เช่นนั้นก็รอข้า’ ‘เจ้าค่ะ’ หลังจากย้ายที่สนทนาแล้วนางก็เล่าเรื่องราวที่ตนต้องเข้าร่วมการคัดเลือกนางสนมของฮ่องเต้ ซึ่งพี่สาวที่เข้าเกณฑ์จะต้องเข้าร่วมเช่นกันกับฮูหยินรองที่ยามนี้ทำตัวเช่นฮูหยินเอกกดขี่นางและมารดา พยายามหาบุรุษมีตำหนิมาแต่งกับนางเพื่อจะได้ตัดคู่แข่งในการคัดเลือกนางสนมออกไป ซึ่งตัวหูเซียงเฟยที่ไม่ได้อยากเป็นสนมของฮ่องเต้ จึงคิดเลือกบุรุษสักคนด้วยความคิดที่ว่าหากต้องพลีกายให้กับใครสักคน นางขอเป็นคนเลือกเอง ทว่าสถานที่เลือกบุรุษของนางกลับเป็นร้านบะหมี่ข้างทาง ไม่ใช่โรงเตี๊ยมที่คุณชายมักจะไปนั่งจิบชา ซึ่งนางให้เหตุผลว่าที่มาเลือกบุรุษในที่นี่ก็เพราะ ในสายตานางบะหมี่ร้านนี้รสเลิศกว่าอาหารในโรงเตี๊ยม แต่กลับถ
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง (1/5)
การยั่วยวนฮูหยินของฟ่านไห่ถิง วันต่อมาฟ่านฮูหยินพาบุตรชายและแม่สื่อมาเยือน แน่นอนว่าพระชายาชินอ๋องที่ทราบถึงเรื่องราวโสมมในจวนโหวย่อมมาร่วมด้วย โดยชินอ๋องที่ได้ฟังพระชายาเล่าเรื่องการมาเยือนจวนโหวครั้งก่อนให้ฟังยังคงติดตามมาด้วยเพราะรู้สึกไม่พอใจกับความไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงของอี๋เหนียงจวนโหว แน่นอนว่าผู้สูงศักดิ์ที่โอรสสวรรค์ยังต้องหยุดฟังมาเยือนถึงจวน ท่านโหวย่อมว่าง่ายและไม่ขัดข้องต่อความประสงค์ของฟ่านฮูหยินเลยแม้แต่น้อย หลังจากนั้นเจ็ดวันคุณหนูรองหูแต่งเข้าเป็นฮูหยินน้อยจวนฟ่าน ตามธรรมเนียมหากฝ่ายชายส่งสินสอดให้เท่าใด สินเดิมของสตรีต้องมากกว่าแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี ทำให้อี๋เหนียงต้องกัดฟันขนข้าวของที่ซุกซ่อนไว้ ซึ่งเป็นสินเดิมของฮูหยินเอกมอบคืนไปพร้อมกับแช่งชักหักกระดูกคนจวนฟ่านที่กล้าดีส่งสินสอดมามากถึงยี่สิบหีบ ทำให้ตนต้องคืนสินเดิมที่ยักยอกไปทั้งหมด หลังจากนี้คงได้แต่สั่งริบเบี้ยหวัดของฮูหยินและอนุฯ ทั้งหลายเพื่อเติมเต็มสินเดิมเตรียมเอาไว้ให้บุตรสาว กล่าวถึงเรื่องราวหลังจากดื่มสุรามงคลของฟ่านไห่ถิงและฮูหยินน้อยจวนฟ่าน ซึ่งฟ่านไห่ถิง
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : ฟ่านไห่ถิงน่ะหรือจะแต่งงาน (5/5)
“เจ้าน่ะหรือหูเซียงเฟย ท่านโหว นางคือคุณหนูรองหูตัวจริงใช่หรือไม่ ท่านไม่ได้กำลังหลอกลวงเบื้องสูงนำตัวแทนมาอีกใช่หรือไม่ บอกตามตรงเปิ่นหวางเฟยไม่ใคร่จะไว้ใจท่านโหวแล้ว” วาจาของพระชายาชินอ๋องทำให้หูโหวหน้าชา วันนี้เขาโดนพระชายาต่อว่าไปหลายเรื่องทีเดียว “เป็นหม่อมฉันหูเซียงเฟยจริง ๆ วันนี้พระชายาคงมาพบหม่อมฉันเพราะเรื่องคุณชายฟ่านใช่หรือไม่เจ้าคะ” “ย่อมใช่ แต่เพื่อยืนยันว่าเจ้าคือหูเซียงเฟยจริง ๆ เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ ว่าเจ้าเข้าไปสนทนากับพี่ชายข้าครั้งแรกเมื่อใด” “ที่ร้านบะหมี่เจ้าอร่อย ข้างทาง...” หูเซียงเฟยเล่าถึงที่ตั้งของร้านบะหมี่ที่ตนเดินเข้าไปยื่นข้อเสนอให้กับคุณชายฟ่าน หากพระชายาผู้นี้มาหานางถึงจวนได้ มิแคล้วก็คงพอจะทราบเรื่องข้อเสนอนั่นด้วยกระมัง “ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้าคือหูเซียงเฟย สตรีที่จะมาเป็นพี่สะใภ้ของข้า” คำเรียกขานตนเองอย่างถือตัวเปลี่ยนไป ทำให้ท่านโหวเริ่มตระหนักถึงความสำคัญของบุตรสาวคนรองที่อยู่นอกสายตามาโดยตลอด “เพคะ” “ที่จวนโหวมีสวนพอให้เปิ่นหวางเฟยพาว่าที่พี่สะใภ้ไปเดินเล่นได้หรือไม่ท่
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : ฟ่านไห่ถิงน่ะหรือจะแต่งงาน (4/5)
“เปิ่นหวางเฟยต้องขออภัยอี๋เหนียงจริง ๆ ที่ไม่เข้าใจกฏเกณฑ์ของจวนโหว ที่แท้ท่านโหวใจกว้างยกอี๋เหนียงให้มีเกียรติเทียบเท่าฮูหยินเอก เรื่องนี้ทำให้เปิ่นหวางเฟยเปิดหูเปิดตายิ่งนัก ดี ๆ ที่ได้รู้เช่นนี้ วันหน้าหากท่านอ๋องคิดจะรับพระชายารอง เปิ่นหวางเฟยคงต้องคิดไตร่ตรองให้หนักมิเช่นนั้น พระชายารองคงขึ้นมาเหยียบหัวเปิ่นหวางเฟยเล่นเช่นที่อี๋เหนียงทำเป็นแน่” “พระชายาได้โปรดให้อภัยอี๋เหนียงของกระหม่อมเถิดพ่ะย่ะค่ะ นางเป็นเพียงหญิงสาวชาวบ้านไม่ค่อยรู้ความ จึงอาจเอ่ยวาจาที่ไม่ทันได้คิดไปบ้าง” “ที่แท้ท่านโหวก็รักใคร่อี๋เหนียงมากถึงเพียงนี้ เปิ่นหวางเฟยเข้าใจแล้ว ลุกขึ้นมานั่งสนทนากันดี ๆ เถิด” “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” “ขอบพระทัยเพคะ” “แล้วฮูหยินเอกไปที่ใดหรือท่านโหว เหตุใดนางถึงไม่มาต้อนรับเปิ่นหวางเฟย” “นาง เอ่อ...” หูโหวไม่รู้จะเอ่ยวาจาอย่างไร จะบอกว่าเขาลงโทษฮูหยินเอกด้วยความผิดเล็ก ๆ อย่างเช่นการไม่อบรมสาวใช้ในจวนให้ดีเพื่อเอาใจอี๋เหนียงของตนก็ไม่ได้ เช่นนั้นเรื่องราวในจวนเขาคงถูกเล่าขานหากพระชายาชินอ๋องผู้นี้เป็นคนปา
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : ฟ่านไห่ถิงน่ะหรือจะแต่งงาน (3/5)
“แล้วเจ้าก็ไตร่ตรองดูเถิดว่าจะบอกมารดาเช่นใดจึงจะเหมาะสม” “ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ แท่งหยกของท่านคล้ายจะเรียกหาข้าแล้ว เช่นนี้ ข้าไม่เกรงใจท่านแล้วนะเจ้าคะ” กล่าวจบนางก็ล้วงมือเข้าไปในอาภรณ์ของเขาอย่างรวดเร็ว “อ๊า...ซีอิ๋ง” ชินอ๋องซื่อจื่อครวญคราง ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อชายาตัวน้อยอ้าปากครอบครองส่วนหัวของแท่งหยกมือเรียวก็กอบกุมสลับรูดขึ้นลง ยามนางดูกลืนส่วนหัวพลางโลมเลีย เขาแสดงสีหน้าสุขสมยิ่งนัก “ท่านต้องปลดปล่อยก่อนหนึ่งครั้งข้าถึงจะขึ้นควบขี่ให้นะเจ้าคะ” “ย่อมได้ ซีอิ๋ง อ๊า...เจ้าดียิ่งนัก” คังซืออี้จ้องมองการกระทำของนางด้วยแววตาลุ่มหลง เขาส่งเสียงร้องครวญครางสุขสมดังขึ้นยามนางขยับมือและโลมเลียให้เร็วขึ้น ก่อนจะปลดปล่อยธารน้ำสีขาวขุ่นในปากของนาง “ท่านนี่นะ ปลดปล่อยอยู่ทุกวัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยลดลงเลย” นางกล่าวก่อนจะแลบลิ้นเลียที่เปรอะเปื้อนรอบริมฝีปาก ท่าทางของนางช่างยั่วยวนให้เขาเขาปรารถนาอยากจะปลดปล่อยในกายนางอีกครั้ง ฟ่านซีอิ๋งไม่ปล่อยให้พระสวามีได้พัก นางรุกเร้าเขาอีกครั้งด้วยการ
พี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่ ตอนพิเศษ : ฟ่านไห่ถิงน่ะหรือจะแต่งงาน (2/5)
“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อันใดมากหรอกเจ้าค่ะ แต่หากท่านมีใจอยากช่วยไขข้อข้องใจ น้องย่อมยินดี” นางกล่าวพลางช่วยเขาปลดสายรัดเอวแล้วถอดอาภรณ์ตัวนอกออก “กล่าวมาเถิด ขอเพียงเจ้าเอ่ยถาม หากพี่สามารถหาคำตอบมาให้เจ้าได้ พี่ย่อมลงแรงเต็มที่” เมื่อถอดอาภรณ์เสร็จเขาจึงโอบเอวพระชายาของตนเดินไปที่เตียง “วันนี้ท่านแม่ร้อนใจนักจึงมาปรึกษาข้า เรื่องที่พี่ใหญ่จู่ ๆ ก็มาคุกเข่าขอร้องให้ท่านแม่ไปสู่ขอสตรีให้ ทั้งยังเร่งรีบจะเอาคำตอบเช้าวันพรุ่งนี้” “แท้จริงเรื่องนี้นั้น เป็นความลับของสหายพี่ หากพี่บอกเจ้าเรื่องนี้ เจ้ามีสิ่งใดมอบให้พี่เป็นการตอบแทน” “พรุ่งนี้ข้าจะทำขนมที่ท่านชื่นชอบให้เจ้าค่ะ” “ความลับของไห่ถิงมีค่าเพียงเท่านั้นเองหรือ” “เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะปรนนิบัติท่านอาบน้ำเจ้าค่ะ ท่านชอบให้ข้าถูหลังมิใช่หรือ” ถูไป ลูบไป ถูกใจเขายิ่งนัก “นั่นเจ้าย่อมต้องทำอยู่แล้ว สิ่งตอบแทนเจ้าไม่คุ้มค่าที่พี่ต้องหักหลังสหายบอกความลับสำคัญแก่เจ้าเลย” เมื่อได้ยินสวามีบอกนางจึงงัดไม้ตายที่เขายอมสยบทุกครั้ง “คืนนี้ข้าจะ
