เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 15 ดื้อดึง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-11 10:47:58
บทที่เกี่ยวข้อง
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 16 ถึงเวลาที่ต้องห่าง
บทที่ 16 ถึงเวลาที่ต้องห่างกัน_______วีรกานต์เข้าห้องไปแล้วเหลือเพียงเขาที่ยังนั่งสะอื้นไม่หายอีกฝ่ายคงเบื่อหน่ายเขาเต็มทีถึงได้ผุดลุกสาวเท้าเข้าห้องอย่างไวทิ้งให้เขานั่งมองตามตาละห้อยเหมือนหมาโดนเจ้าของทิ้งไว้กลางทางแบบนี้เรื่องลูกก็ยังไม่ได้คุยกันแล้วเขายังมาทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตอีกยอมรับกับตัวเองว่าดีใจจนหัวใจมันพองโตตอนคุณหมอบอกว่าวีรกานต์ตั้งครรภ์ได้ร่วมเดือนแล้ว ภายในหัวเขาวาดฝันไปถึงตอนได้อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขนแล้วด้วยซ้ำ ลูกของเขาคงน่ารักไม่ต่างจากโอเมก้าชากุหลาบที่เป็นแม่แต่ถ้อยคำสั่นเทาของวีรกานต์ก็เรียกสติเขากลับมาให้อยู่กับปัจจุบันว่ามีเพียงเขาที่ดีใจเก้ออยู่คนเดียว ถึงได้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นอัลฟ่าซึ่งไม่สามารถท้องได้น้อมรับความผิดแต่โดยดีโดยไม่แก้ตัวหากถามว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไปก็คงตอบได้สั้น ๆ ว่าแล้วแต่วีรกานต์เพราะนั่นคือร่างกายของวีรกานต์ อีกฝ่ายจะตัดสินใจไปทางไหนก็ย่อมเป็นสิทธิ์ขาดของเจ้าตัวถ้าวีรกานต์เลือกที่จะนำเด็กออกเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปโต้แย้งใด ๆวีรกานต์เลือกถูกแล้วเพราะอีกฝ่ายเป็นอัลฟ่า หากคนรอบตัวมองมาด้วยสายตาตำหนิวีรกานต์คงไม่สามารถรับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 17 หมอนใบโต
บทที่ 17 หมอนใบโต_______แสงสีเหลืองทองลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามาปลุกคุณแม่โอเมก้าที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราเพื่อบอกว่าเข้าสู่วันใหม่แล้ววีรกานต์พลิกกายไปมาใต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างคนอึดอัดในตัว แม้จะนอนยาวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ที่น่าจะสายอยู่มากแต่เขาก็ยังรู้สึกว่าร่างกายมันอ่อนเพลียจนไม่อยากลุกไปทำอะไรทั้งนั้น อยากนอนอยู่เฉย ๆ บนเตียงกว้างแล้วกอดหมอนใบโตของพีรยุทธ์ไว้เพราะมันมีฟีโรโมนกลิ่นองุ่นติดอยู่บางเบาจมูกรั้นสูดดมหากลิ่นหอมที่ตนพึงใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ มันช่วยลดอาการเวียนหัวของเขาได้แต่เพราะกลิ่นองุ่นมันเจือจางเกินไปจนเขาแทบไม่รู้สึกถึงมันวีรกานต์พลิกกายนอนตะแคงกอดหมอนใบโตไว้แน่นแล้วฝังใบหน้าลง ไม่กลัวว่าจะหายใจไม่ออกแต่เขากลัวว่าจะไม่ได้กลิ่นของอัลฟ่ากลิ่นองุ่นมากกว่าแม้แสงจากภายนอกจะส่องเข้ามามากจนทั้งห้องสว่างไปหมดแต่คุณแม่โอเมก้ากลับรู้สึกอ่อนเพลียเกินกว่าจะลุกขึ้นไปใช้ชีวิตในตอนนี้หากมีฟีโรโมนกลิ่นองุ่นมากกว่านี้มันคงจะดีกว่ามากดวงตาสีเฮเซลนัทปิดลงพร้อม ๆ กับลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวได้หลับใหลเข้าสู่นิทราไปอีกครั้งก๊อก ๆ ๆเสียงเคาะประตูดังขึ้นเร
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 18 รู้แล้วอย่างไรต่อ
บทที่ 18 รูู้แล้วอย่างไรต่อ_______อัลฟ่ากลิ่นองุ่นออกจากโรงพยาบาลด้วยการขอร้องคุณหมอ เพราะอีกฝ่ายบอกว่ากำหนดออกของเขาคือวันพรุ่งนี้แต่เขาไม่อยากรอต่อให้เสียเวลาไปมากกว่านี้กลับมาทำงานก็สามวันเข้าไปแล้ว ยังมาล้มพับไม่รู้เรื่องราวถึงสองวันเต็มห้าวันที่ผ่านมาวีรกานต์จะอยู่อย่างไรพีรยุทธ์จึงขอร้องคุณหมอว่าตนต้องการออกจากโรงพยาบาลวันนี้ ในตอนแรกก็ถูกขัดด้วยพ่อแม่แต่พอเขาบอกถึงเหตุผลว่าต้องกลับไปเคลียร์เรื่องราวกับวีรกานต์ให้เข้าใจกัน พวกท่านจึงยอมปล่อยไปแม้จะยังห่วงสุขภาพลูกชายอยู่บ้างเขาถูกตรวจร่างกายซ้ำอีกครั้งเพื่อให้คุณหมอแน่ใจว่าตัวเขาหายเป็นปกติดีแล้วจึงได้ถูกปล่อยตัวกลับบ้านในช่วงบ่ายของวันนั้นเลยพีรยุทธ์เปลี่ยนเครื่องแต่งกายให้อยู่ในชุดลำลองที่แม่เตรียมไว้ให้ เขานั่งอยู่เบาะด้านหลังของรถที่มีพ่อเป็นสารถี ดวงตาสีรัตติกาลเหม่อมองออกนอกตัวรถพลางเอนหลังพิงเบาะก่อนจะฉุกคิดอะไรได้บางอย่างจึงรีบดีดตัวขึ้นอย่างไว "แม่เห็นโทรศัพท์น้องไหมครับ""อยู่บ้านรึเปล่าลูก วันนั้นแม่ไม่เห็นน้องพีถือลงมานะคะ" หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวตอบกลับลูกชายเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มบางอัลฟ่ากลิ่นองุ่นขมวดคิ้วมุ่
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 19 ไม่เอาออกได้ไหมครับ
บทที่ 19 ไม่เอาออกได้ไหมครับ_______ร่างหนาของอัลฟ่าที่หิ้วของพะรุงพะรังยืนรอคนด้านในมาเปิดประตูให้อยู่เกือบนาทีจนฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาไหว้วานรุ่นน้องทั้งสองคนให้คอยดูแลวีรกานต์ให้แทนในระหว่างที่เขาไม่อยู่ ไม่แน่ว่าคนทั้งคู่คงพาคุณแม่มือใหม่ออกไปสูดอากาศด้านนอกก็เป็นได้ริมฝีปากหนายกยิ้มบาง หากเป็นเช่นนั้นวีรกานต์คงอารมณ์ดีมากเป็นแน่แต่แล้วเขาต้องทำอย่างไรต่อหากด้านในนั้นไม่มีใครอยู่และเขาไม่ได้พกคีย์การ์ดติดตัวมาด้วย จะไปขอนิติด้านล่างก็กระไรอยู่เพราะเขาไม่ใช่เจ้าของคอนโดห้องนี้ คงจะโดนข้อหาบุกรุกสถานที่ส่วนตัวเข้าให้นี่สิแกร๊กเสียงเปิดประตูดังขึ้นทำเอาพีรยุทธ์ยิ้มกว้างเพราะนั่นหมายความว่ามีคนอยู่ด้านในและเขาไม่ต้องขับรถกลับบ้านที่ระยะทางห่างกันเป็นร้อยกิโลเมตรเพื่อไปเอาคีย์การ์ดเพียงใบเดียวคนด้านหน้าเขาเป็นอัลฟ่ามอปลาย รุ่นน้องที่เขาฝากให้ช่วยดูแลวีรกานต์ให้ อัลฟ่ากลิ่นองุ่นส่งยิ้มบางทักทายแต่อีกฝ่ายกลับมีใบหน้าบึ้งตึงคล้ายคนไม่สบอารมณ์นักทำเขาเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ปกติหมอนี้มันอารมณ์ดีจะตายไป...อะไรที่ทำให้คนอารมณ์ดีแบบนี้หงุดหงิดได้กันไม่ทันได้ค้นหาคำตอบให้ตัวเอง กำปั้นหลุน ๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 20 ไม่ชินเลย
บทที่ 20 ไม่ชินเลย_______หนึ่งอัลฟ่าและหนึ่งโอเมก้ามือใหม่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงนอนนุ่ม อันที่จริงแล้วต้องบอกว่ามีเพียงพีรยุทธ์ที่ตระกองกอดคุณแม่โอเมก้าไว้ไม่ห่างกายเพราะความรู้สึกโหยหาและหวั่นกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีหายมันยังไม่จางหายไปท่อนแขนหนากอดรัดเอวบางของวีรกานต์เอาไว้หลวม ๆ เพื่อไม่ให้เจ้าก้อนที่อยู่ด้านในรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของตน ในขณะที่ศีรษะถูกวางไว้บนท่อนแขนเล็กบางของคุณแม่พลางเอียงคอออดอ้อนอย่างที่เคยทำอัลฟ่ากลิ่นองุ่นซุกใบหน้าคมไว้ที่ลำคอขาวของวีรกานต์ จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมของชากุหลาบที่ทำให้เขาผ่อนคลายเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่จนเจ้าของร่างรู้สึกยุบยิบบริเวณนั้นจึงใช้ฝ่ามือบางดันกลุ่มผมสีรัตติกาลออกห่างจากตัว“มันจั๊กจี้” วีรกานต์เอ็ดคุณพ่ออัลฟ่าไม่เต็มเสียงนักคล้ายกับหยอกเอินเสียมากกว่า ในขณะที่รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นโดยที่ไม่มีใครเห็นพีรยุทธ์ช้อนตาขึ้นมองคุณแม่โอเมก้าพลางคว่ำปากลงเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะปล่อยโฮเพราะไม่ได้เล่นของเล่นที่ต้องการ ทำวีรกานต์หลุดยิ้มขำหลังจากกลั้นมันไว้เสียนาน “ก็พีคิดถึงกานต์นี่ครับ ไม่ได้ฟัดตั้งเกือบอาทิตย์เลยนะ”“แล้วทำไมถึงไม่ได้ฟัด...หื้ม”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 21 คุณพ่อหวั่นกลัว
บทที่ 21 คุณพ่อหวั่นกลัว_______อัลฟ่าร่างหนาเปิดเปลือกตาแล้วค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นยืนไม่ให้รบกวนวีรกานต์ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา พลางบิดกายเล็กน้อยเพื่อไล่อาการเมื่อยขบที่กัดกินตามตัวโดยเฉพาะท่อนแขนด้านซ้ายก็คุณแม่โอเมก้าเล่นนอนทับมันทั้งคืน ไม่ปวดไม่เมื่อยเลยก็คงจะเกินไปหน่อยแต่เขาไม่คิดโทษอีกฝ่ายหรอกนะใบหน้าสวยนั่นยกยิ้มบางเมื่อได้ใกล้ชิดเขาแล้วได้กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานที่ตัวเองชอบใจก็พาลให้สติเลือนหายไปได้ในเวลาไม่นาน ในตอนแรกนอนหันหลังให้พีรยุทธ์กกกอดแต่พอช่วงดึกอากาศก็โรยตัวเย็นลงอีกฝ่ายจึงได้หันกลับมาซุกแผ่นอกหนาแล้วหลับไปจนกระทั่งตอนนี้แปดโมงเช้าแล้วก็ยังไม่ตี่นจากห้วงฝันคุณพ่ออัลฟ่ายกยิ้มบางขณะมองวีรกานต์ที่ห่อตัวอยู่ในผ้าห่มนวมผืนหนาก่อนจะสาวเท้าไปทางระเบียงห้องแล้วจัดตำแหน่งของผ้าม่านให้มันปิดสนิทเพราะเขาไม่ต้องการให้แสงแดดจากภายนอกสาดส่องเข้ามารบกวนเวลานอนของคุณแม่ลูกอ่อนโอเมก้าที่กำลังอุ้มท้องต้องการการพักผ่อนมากเป็นพิเศษ ประกอบกับคืนที่ผ่านมาเขาพาอีกฝ่ายเข้านอนดึกมากไปหน่อย เวลานี้จึงอยากให้วีรกานต์หลับให้เพียงพอกับความต้องการของร่างกายพีรยุทธ์คว้าเอาผ้าขนหนูบนราวแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 22 เพราะเขาเองที่เห็นแก่ตัว
บทที่ 22 เพราะเขาเองที่เห็นแก่ตัว_______มือเช้าของวันผ่านไปได้ด้วยดีแต่ก็ออกจะช้ากว่าเวลาปกติไปมากเพราะพีรยุทธ์แทบไม่ยอมให้คุณแม่โอเมก้าทำอะไรเลยแม้กระทั่งเลือกสรรเสื้อผ้ามาใส่เองวีรกานต์ใช้เวลาอาบน้ำเพียงสิบนาที เมื่อเดินออกมาด้านนอกก็เห็นอัลฟ่ากลิ่นองุ่นนั่งรออยู่ปลายเตียง เขาตกใจจนท่อนขาหยุดขยับอัตโนมัติแล้วกระชับผ้าขนหนูที่พาดไว้บนไหล่ให้มันเคลื่อนมาปกปิดช่วงอกเพราะยังติดกลิ่นองุ่นของพีรยุทธ์อยู่ เขาจึงนำมันเข้าไปด้วยเพื่อความสบายใจของตัวเอง จึงกลายเป็นว่าเขาเอาผ้าขนหนูไปอาบน้ำด้วยถึงสองผืน ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงเรื่อก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบได้ตัวไหนก็จับมากอง ๆ รวมกันไว้แล้วตั้งท่าจะเดินกลับเข้าห้องน้ำอีกรอบ แต่ก็ถูกอัลฟ่าร่างหนายืนจังก้าขวางทางไว้ จะไปซ้ายไปขวาก็หาทางไปไม่ได้เสียทีเขาไม่ได้ใจกล้าพอที่จะเปิดเปลือยแล้วสวมชุดมันตรงนั้นหรอกนะพีรยุทธ์หยิบกองเสื้อผ้าบนท่อนแขนของวีรกานต์มาถือไว้แล้วตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ยืนมองแล้วจับสัมผัสเนื้อผ้าแต่ละชิ้นเมื่อเลือกได้ก็เอามาพาดแขนไว้แต่พอเจอตัวที่ถูกใจกว่าก็เอาไปเก็บไว้ที่เดิม ทำแบบนั้นวน ๆ อยู่หลายนาทีจนคุณแม่โอเมก้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 23 ไม่เอาแล้ว
บทที่ 23 ไม่เอาแล้ว_______อัลฟ่ากลิ่นองุ่นกำลังง่วนอยู่กับการทำมื้อเย็นในครัว วันนี้เขาเลือกเป็นผัดผักและต้มจืดวุ้นเส้น เมนูง่าย ๆ ที่เบาท้องแต่ให้สารอาหารครบครันสำหรับคุณแม่ลูกอ่อนตอนนี้วีรกานต์แยกตัวไปอาบน้ำ เขาจึงรีบเร่งฝีมือทำอาหารให้เสร็จทันก่อนที่อีกฝ่ายจะทำธุระเสร็จ เพราะเขายังรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งเวลาคุณแม่โอเมก้าเข้าไปทำธุระในห้องน้ำเพียงลำพัง กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดแล้วเขาไม่ได้ยินหรือรับรู้เพราะอยู่ด้านนอกก็แค่ความกลัวที่เขาไม่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกไม่ได้แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทำอะไรช้ากว่าวีรกานต์ไปเสียหน่อย เพราะคุณแม่โอเมก้าเดินเข้าห้องครัวมานั่งลงที่โต๊ะทานอาหารแล้วอีกฝ่ายอยู่ในชุดนอนผ้าลื่นสีอ่อน มันยิ่งขับให้ผิวของคุณแม่โอเมก้าขาวขึ้นมากกว่าเดิม ประกอบกับเรือนร่างที่เริ่มมีน้ำมีนวลก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายน่าเอ็นดูในสายตาของพีรยุทธ์อัลฟ่ากลิ่นองุ่นหันมาส่งยิ้มบางให้ผู้มาใหม่ก่อนจะกลับไปปิดเตาแก๊สแล้วจัดการเทอาหารลงจานพร้อมกับเสิร์ฟข้าวสวยร้อน ๆ ให้กับวีรกานต์คุณแม่โอเมก้าทำเพียงยกยิ้มตอบรับแล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารไปเงียบ ๆ โดยมีอัลฟ่ากลิ่นอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-11
บทล่าสุด
พีขอโทษ Sorry for the misake Special 2 บันทึกของพีและกานต์
Special 2 บันทึกของพีและกานต์ _______ตั้งแต่จำความได้เขาก็ตัวติดกับวีรกานต์แล้ว อาจจะเพราะเรียนชั้นเดียวกันและอายุห่างกันแค่ไม่กี่เดือนทำให้พวกเราสนิทกันมากแต่เพราะความเป็นอัลฟ่าทั้งคู่ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองบ้านเป็นกังวลว่าหากวันใดที่พวกเขาเกิดบาดหมางกันขึ้นมาจะกลายเป็นเรื่องที่แก้ไขได้ยากอัลฟ่ามักหวงถิ่นและไม่ค่อยชอบใจนักที่มีอัลฟ่าอีกหนึ่งอยู่ในเขตพื้นที่ของตนแต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นพีรยุทธ์และวีรกานต์ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางหรือผิดใจกันสักครั้ง อย่างมากก็แค่ออกอาการแง่งอนตามประสาซึ่งแน่นอนว่าส่วนมากมักจะเป็นอัลฟ่าคนน้องหลายครั้งอาจมีการลงไม้ลงมือบ้างแต่ไม่ใช่การทำร้ายกัน เป็นพีรยุทธ์ที่ทำร้ายตัวเองหรือข้าวของต่าง ๆ เพราะอัลฟ่าคนนี้เป็นคนอารมณ์ร้อนมาแต่ไหนแต่ไร และทุกครั้งคนที่ทำให้สงบลงได้ก็เห็นจะมีแค่เพียงอัลฟ่าคนพี่อย่างวีรกานต์เท่านั้นห้องนอนถูกทุบกำแพงทิ้งเพื่อติดตั้งประตูกระจกตามคำเรียกร้องของสองอัลฟ่าวัยอนุบาล ในตอนแรกความคิดนั้นถูกขัดขึ้นมาด้วยเหตุผลต่าง ๆ แต่อัลฟ่าคนน้องก็ปล่อยโฮจนคนเป็นแม่อ่อนใจ คนพี่ก็ไม่คิดเอ่ยขัดน้องมันจึงลงเอยด้วย
พีขอโทษ Sorry for the misake Special 1 กานต์อยากให้ทำ
Special 1 กานต์อยากให้ทำ _______ ยามนี้ท้องฟ้าถูกระบายไปด้วยสีดำสนิท มีจุดสีขาวแต้มไปทั่วให้ความสว่างควบคู่ไปกับแสงประดิษฐ์บนท้องถนนและตามตึกราต่าง ๆ ภายในห้องนอนของคอนโดใจกลางเมืองมีคุณพ่อคุณแม่มือใหม่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา สองร่างของหนึ่งอัลฟ่าและหนึ่งโอเมก้ากอดก่ายมอบความอบอุ่นให้แก่กันอย่างเช่นทุกวัน ที่ด้านข้างเตียงมีที่นอนขนาดเล็กถูกล้อมไว้ด้วยแผ่นไม้หลายซี่จนกลายเป็นกรงขนาดย่อม ด้านในมีฟูกหนารองรับ หมอนข้างอันเล็กถูกวางกั้นไว้ทั้งสี่ทิศทางเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กน้อยด้านในกลิ้งกระแทกจนเจ็บตัว ผ้าห่มผืนสะอาดก็คลุมอยู่บนตัวของเด็กชายโอเมก้าวัยห้าเดือนเศษ โอเมก้าน้อยอยู่ในชุดสีครีมนวล มือและเท้าทั้งสองข้างถูกหุ้มไว้ด้วยถุงผ้าขนาดพอดีข้อมือข้อเท้าเพื่อป้องกันไม่ให้เด็กน้อยซุกซนจิกเล็บบนเนื้อตัวเอง ดวงตาทั้งสองข้างปิดพริ้ม ใบหน้าจิ้มลิ้มที่หากใครได้เห็นก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าถอดแบบคนเป็นแม่มาแทบทุกกระเบียดนิ้ว ประกอบกับพวงแก้มคล้ายลูกซาลาเปานั่นยิ่งทำให้โอเมก้าน้อยดูน่าเอ็นดูเป็นไหน ๆ น่าเอ็นดูจนคนเป็นพ่อออกอาการหวงลูกชายตั้งแต่
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 26 คุณพ่อและคุณแม่ (END)
บทที่ 26 คุณพ่อและคุณแม่ (end)_______การสังสรรค์มื้อค่ำจบลงตอนใกล้เข้าวันใหม่ คุณพ่อคุณแม่ลูกอ่อนช่วยกันเก็บล้างจานชามและสถานที่ทานอาหารด้านหน้าของบ้าน ปล่อยให้หนุ่มสาววัยกลางคนกลับเข้าบ้านไปพักผ่อนก่อนพวกเขาจะตามไปบ้างพีรยุทธ์อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงในห้องของคุณแม่โอเมก้าระหว่างรออีกฝ่ายเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายดับกลิ่นควันกลิ่นอาหารก่อนเข้านอน ซึ่งเขาอาบน้ำมาแล้วก่อนหน้า เมื่อจัดการตัวเองเสร็จสรรพจึงได้ถือวิสาสะเข้าห้องวีรกานต์มานั่งรอไม่นานจมูกโด่งก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสบู่และฟีโรโมนชากุหลาบก่อนดวงตาสีรัตติกาลจะเห็นว่าวีรกานต์กำลังสาวเท้ามาทางตน รอยยิ้มบางผุดขึ้นทันทีแล้วรีบเด้งตัวขึ้นนั่งหลังตรง ท่อนแขนหนาอ้าออกกว้างเพื่อรับเอาคุณแม่โอเมก้ามาไว้ในอ้อมกอดซึ่งอีกฝ่ายก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีวีรกานต์ทรุดกายลงนั่งบนที่นอนนุ่มโดยมีคุณพ่ออัลฟ่าเกาะเกี่ยวอยู่ไม่ห่าง เขาวางกองผ้าที่หอบมาไว้ริมที่นอน จัดการตำแหน่งให้พวกมันโอบล้อมตัวเองตามสัญชาตญาณของคนเป็นแม่ ทั้งหมดนั้นเป็นเสื้อผ้าของพีรยุทธ์ที่เขาขอจากอีกฝ่ายไว้ก่อนหน้า แน่นอนว่าเมื่อครู่เขานำมันเข้าห้องน้ำไปด้วยเพร
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 25 ช้ากว่าแต่รักเหมือนกัน
บทที่ 25 ช้ากว่าแต่รักเหมือนกัน_______เป็นอีกวันที่หนึ่งโอเมก้าและหนึ่งอัลฟ่านอนกอดก่ายมอบความอบอุ่นให้กันจนเช้า อันที่จริงต้องบอกว่ามันสายสักหน่อยเพราะนี่ก็ใกล้จะถึงมื้อเที่ยงแล้วยิ่งช่วงเช้ามืดที่ผ่านมากว่าจะกล่อมกันนอนได้คุณแม่โอเมก้าก็พูดจนปากเปียกปากแฉะเพื่อปลอบประโลมพีรยุทธ์ที่ยังอยู่ในห้วงของความกังวลและความกลัว กินเวลาไปเกือบหนึ่งชั่วโมงถึงสงบลงได้โดยที่ยังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าแต่วีรกานต์ก็ต้องลำบากอีกครั้งเมื่อถูกกอดรัดไว้เสียแน่นไม่ยอมปล่อย แต่หากถามว่าเขายอมหรือไม่ก็ตอบได้ทันทีเลยว่ายอมด้วยความเต็มใจดีเสียอีก...มีกลิ่นฟีโรโมนของพีรยุทธ์โอบล้อมกายทั้งหอมทั้งผ่อนคลาย"...หอมจัง" น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ยกระซิบข้างใบหูของวีรกานต์อาจเป็นเพราะเมื่อคืนใช้เสียงกับการร้องไห้ไปมากมันเลยส่งผลมาจนถึงเช้าวันนี้ไม่ว่าเปล่า จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมของฟีโรโมนชากุหลาบตามลำคอขาวแล้วไล่พรมจูบไปตามลาดไหล่มนที่โผล่พ้นคอเสื้อขึ้นมา ท่อนแขนหนาก็กระชับกอดรัดคุณแม่โอเมก้าไว้แน่น"พอแล้วพี" แม้จะชอบใจที่ถูกกลิ่นองุ่นของพีรยุทธ์โอบล้อมกายแต่ตอนนี้เป็นเวลาสายมากแล้ว พวกเขาทั้งคู่ควรลุกจาก
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 24 ปลดล็อกซึ่งกันและกัน
บทที่ 24 ปลดล็อคซึ่งกันและกัน______คืนนี้ไม่มีพระจันทร์คอยให้แสงสว่างในยามค่ำคืน มีเพียงแสงไฟประดิษฐ์ที่ประดับประดาอยู่บนท้องถนนและตามตึกสูงใหญ่ เป็นเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหลสักวินาทีเดียวมื้อเย็นวานก่อนผ่านไปได้ไม่ดีนัก พวกเขาทั้งคู่ไม่มีใครอยากทานอาหารต่อ บนโต๊ะอาหารจึงจบลงด้วยการแยกย้ายกันโดยที่พีรยุทธ์เดินไปส่งคุณแม่โอเมก้าเข้าห้องนอนแล้วกลับมาเคลียร์โต๊ะอาหารเมื่อตรวจสอบว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเขาก็เตรียมตัวเข้านอนเช่นกัน แม้จะฟูมฟายเพียงไม่นานแต่กลับรู้สึกว่าร่างกายอ่อนเพลียเสียจนอยากจะล้มตัวลงนอนมันตรงนั้นมือหนาของอัลฟ่าเอื้อมเปิดประตูแผ่วเบา พยายามอย่างมากไม่ให้มันเกิดเสียงดังรบกวนคุณแม่โอเมก้าที่น่าจะกำลังอยู่ในห้วงนิทราแสนหวานด้านในพีรยุทธ์งับประตูลงแล้วสาวเท้าพาตัวเองมายืนข้างเตียง ดวงตาสีรัตติกาลมองผ่านความมืดไปหาคนบนเตียง บนนั้นมีร่างของคุณแม่โอเมก้านอนอยู่ ข้างกายทั้งสองฝั่งมีกองเสื้อผ้าขนาดย่อมโอบล้อมไว้ ทั้งหมดนั่นเป็นเสื้อที่คุณพ่ออัลฟ่าใส่แล้วทั้งนั้น อีกทั้งในอ้อมแขนยังมีเสื้อเชิ้ตที่เขาเพิ่งใส่เมื่อเช้าถูกกอดรัดไว้จนแน่นอีกด้วยวีรกานต์เป็นแบบนี้มาหนึ่งสัปด
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 23 ไม่เอาแล้ว
บทที่ 23 ไม่เอาแล้ว_______อัลฟ่ากลิ่นองุ่นกำลังง่วนอยู่กับการทำมื้อเย็นในครัว วันนี้เขาเลือกเป็นผัดผักและต้มจืดวุ้นเส้น เมนูง่าย ๆ ที่เบาท้องแต่ให้สารอาหารครบครันสำหรับคุณแม่ลูกอ่อนตอนนี้วีรกานต์แยกตัวไปอาบน้ำ เขาจึงรีบเร่งฝีมือทำอาหารให้เสร็จทันก่อนที่อีกฝ่ายจะทำธุระเสร็จ เพราะเขายังรู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งเวลาคุณแม่โอเมก้าเข้าไปทำธุระในห้องน้ำเพียงลำพัง กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดแล้วเขาไม่ได้ยินหรือรับรู้เพราะอยู่ด้านนอกก็แค่ความกลัวที่เขาไม่สามารถบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกไม่ได้แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะทำอะไรช้ากว่าวีรกานต์ไปเสียหน่อย เพราะคุณแม่โอเมก้าเดินเข้าห้องครัวมานั่งลงที่โต๊ะทานอาหารแล้วอีกฝ่ายอยู่ในชุดนอนผ้าลื่นสีอ่อน มันยิ่งขับให้ผิวของคุณแม่โอเมก้าขาวขึ้นมากกว่าเดิม ประกอบกับเรือนร่างที่เริ่มมีน้ำมีนวลก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายน่าเอ็นดูในสายตาของพีรยุทธ์อัลฟ่ากลิ่นองุ่นหันมาส่งยิ้มบางให้ผู้มาใหม่ก่อนจะกลับไปปิดเตาแก๊สแล้วจัดการเทอาหารลงจานพร้อมกับเสิร์ฟข้าวสวยร้อน ๆ ให้กับวีรกานต์คุณแม่โอเมก้าทำเพียงยกยิ้มตอบรับแล้วก้มหน้าก้มตาทานอาหารไปเงียบ ๆ โดยมีอัลฟ่ากลิ่นอง
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 22 เพราะเขาเองที่เห็นแก่ตัว
บทที่ 22 เพราะเขาเองที่เห็นแก่ตัว_______มือเช้าของวันผ่านไปได้ด้วยดีแต่ก็ออกจะช้ากว่าเวลาปกติไปมากเพราะพีรยุทธ์แทบไม่ยอมให้คุณแม่โอเมก้าทำอะไรเลยแม้กระทั่งเลือกสรรเสื้อผ้ามาใส่เองวีรกานต์ใช้เวลาอาบน้ำเพียงสิบนาที เมื่อเดินออกมาด้านนอกก็เห็นอัลฟ่ากลิ่นองุ่นนั่งรออยู่ปลายเตียง เขาตกใจจนท่อนขาหยุดขยับอัตโนมัติแล้วกระชับผ้าขนหนูที่พาดไว้บนไหล่ให้มันเคลื่อนมาปกปิดช่วงอกเพราะยังติดกลิ่นองุ่นของพีรยุทธ์อยู่ เขาจึงนำมันเข้าไปด้วยเพื่อความสบายใจของตัวเอง จึงกลายเป็นว่าเขาเอาผ้าขนหนูไปอาบน้ำด้วยถึงสองผืน ดวงหน้าสวยขึ้นสีแดงเรื่อก่อนจะรีบจ้ำอ้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบได้ตัวไหนก็จับมากอง ๆ รวมกันไว้แล้วตั้งท่าจะเดินกลับเข้าห้องน้ำอีกรอบ แต่ก็ถูกอัลฟ่าร่างหนายืนจังก้าขวางทางไว้ จะไปซ้ายไปขวาก็หาทางไปไม่ได้เสียทีเขาไม่ได้ใจกล้าพอที่จะเปิดเปลือยแล้วสวมชุดมันตรงนั้นหรอกนะพีรยุทธ์หยิบกองเสื้อผ้าบนท่อนแขนของวีรกานต์มาถือไว้แล้วตรงดิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้า ยืนมองแล้วจับสัมผัสเนื้อผ้าแต่ละชิ้นเมื่อเลือกได้ก็เอามาพาดแขนไว้แต่พอเจอตัวที่ถูกใจกว่าก็เอาไปเก็บไว้ที่เดิม ทำแบบนั้นวน ๆ อยู่หลายนาทีจนคุณแม่โอเมก้
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 21 คุณพ่อหวั่นกลัว
บทที่ 21 คุณพ่อหวั่นกลัว_______อัลฟ่าร่างหนาเปิดเปลือกตาแล้วค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นยืนไม่ให้รบกวนวีรกานต์ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา พลางบิดกายเล็กน้อยเพื่อไล่อาการเมื่อยขบที่กัดกินตามตัวโดยเฉพาะท่อนแขนด้านซ้ายก็คุณแม่โอเมก้าเล่นนอนทับมันทั้งคืน ไม่ปวดไม่เมื่อยเลยก็คงจะเกินไปหน่อยแต่เขาไม่คิดโทษอีกฝ่ายหรอกนะใบหน้าสวยนั่นยกยิ้มบางเมื่อได้ใกล้ชิดเขาแล้วได้กลิ่นฟีโรโมนหอมหวานที่ตัวเองชอบใจก็พาลให้สติเลือนหายไปได้ในเวลาไม่นาน ในตอนแรกนอนหันหลังให้พีรยุทธ์กกกอดแต่พอช่วงดึกอากาศก็โรยตัวเย็นลงอีกฝ่ายจึงได้หันกลับมาซุกแผ่นอกหนาแล้วหลับไปจนกระทั่งตอนนี้แปดโมงเช้าแล้วก็ยังไม่ตี่นจากห้วงฝันคุณพ่ออัลฟ่ายกยิ้มบางขณะมองวีรกานต์ที่ห่อตัวอยู่ในผ้าห่มนวมผืนหนาก่อนจะสาวเท้าไปทางระเบียงห้องแล้วจัดตำแหน่งของผ้าม่านให้มันปิดสนิทเพราะเขาไม่ต้องการให้แสงแดดจากภายนอกสาดส่องเข้ามารบกวนเวลานอนของคุณแม่ลูกอ่อนโอเมก้าที่กำลังอุ้มท้องต้องการการพักผ่อนมากเป็นพิเศษ ประกอบกับคืนที่ผ่านมาเขาพาอีกฝ่ายเข้านอนดึกมากไปหน่อย เวลานี้จึงอยากให้วีรกานต์หลับให้เพียงพอกับความต้องการของร่างกายพีรยุทธ์คว้าเอาผ้าขนหนูบนราวแล้ว
พีขอโทษ Sorry for the misake บทที่ 20 ไม่ชินเลย
บทที่ 20 ไม่ชินเลย_______หนึ่งอัลฟ่าและหนึ่งโอเมก้ามือใหม่นอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงนอนนุ่ม อันที่จริงแล้วต้องบอกว่ามีเพียงพีรยุทธ์ที่ตระกองกอดคุณแม่โอเมก้าไว้ไม่ห่างกายเพราะความรู้สึกโหยหาและหวั่นกลัวว่าอีกฝ่ายจะหนีหายมันยังไม่จางหายไปท่อนแขนหนากอดรัดเอวบางของวีรกานต์เอาไว้หลวม ๆ เพื่อไม่ให้เจ้าก้อนที่อยู่ด้านในรู้สึกอึดอัดกับการกระทำของตน ในขณะที่ศีรษะถูกวางไว้บนท่อนแขนเล็กบางของคุณแม่พลางเอียงคอออดอ้อนอย่างที่เคยทำอัลฟ่ากลิ่นองุ่นซุกใบหน้าคมไว้ที่ลำคอขาวของวีรกานต์ จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมของชากุหลาบที่ทำให้เขาผ่อนคลายเข้าปอดเสียเฮือกใหญ่จนเจ้าของร่างรู้สึกยุบยิบบริเวณนั้นจึงใช้ฝ่ามือบางดันกลุ่มผมสีรัตติกาลออกห่างจากตัว“มันจั๊กจี้” วีรกานต์เอ็ดคุณพ่ออัลฟ่าไม่เต็มเสียงนักคล้ายกับหยอกเอินเสียมากกว่า ในขณะที่รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นโดยที่ไม่มีใครเห็นพีรยุทธ์ช้อนตาขึ้นมองคุณแม่โอเมก้าพลางคว่ำปากลงเหมือนเด็กน้อยที่กำลังจะปล่อยโฮเพราะไม่ได้เล่นของเล่นที่ต้องการ ทำวีรกานต์หลุดยิ้มขำหลังจากกลั้นมันไว้เสียนาน “ก็พีคิดถึงกานต์นี่ครับ ไม่ได้ฟัดตั้งเกือบอาทิตย์เลยนะ”“แล้วทำไมถึงไม่ได้ฟัด...หื้ม”
