1

ในเวลาเช่นนี้นี้ภิญตรัยรอคอยด้วยความกระวนกระวายใจอีกครั้ง แล้วเมื่อไหร่หล่อนจะเลิกงานเสียทีนะ ทำให้เขานั้นอดบ่นไม่ได้ และความเป็นจริงตั้งแต่แรกนั้น เขาไม่อยากให้หล่อนทำงานแบบนี้หรอก เพราะมันเลิกดึกเกินไปและค่อนข้างอันตรายสำหรับตัวผู้หญิงคนเดียว

แต่หล่อนก็ไม่ฟังเขาค่อนข้างดื้อนี่จะรู้ไหมว่าเขายืนรอคอยหล่อนเป็นเวลาเนิ่นนานแล้วนะ จนรู้สึกเมื่อย แต่เขาก็อดทนเพื่อที่จะบอกถึงความสำคัญของวันนี้ คือวันแห่งความรักไง หากเมื่อเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้ง 

เขาอยากจะพาเธอไปทานข้าวในวันที่แสนจะโรแมนติกอย่างในวันนี้  ที่ดอกกุหลาบนั้นดูสะพรั่งพรึบเต็มไปทั่วท้องตลาดสดแล้วก็ราคาแพงที่สุดอย่างมากมาย คือ วันนี้               

หากเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเกลียวลินินอดที่จะแปลกใจไม่ได้อีกครั้งเพราะเขาโทร.ผ่านมือถือมาหา หล่อนไม่ได้รับหรอกเพราะทำงานอยู่  มาเปิดดูในภายหลังที่ล็อกเกอร์ส่วนตัว

จึงได้รู้ว่าเขาโทร.มารู้ว่าหล่อนและเขาคบหากันมานานแต่เกลียวลินินไม่เคยวาดหวังสูงไปกว่านั้น ได้ยินเขาเอ่ยผ่านโทร.มือถือ  หล่อนไม่เคยให้ความหวังเขา 

แต่ฝ่ายภิญตรัยต่างหากที่เขาเป็นฝ่ายตามตื้อหล่อน    จนกระทั่งว่าเกลียวลินินยินยอมใจอ่อนลงในที่สุด

จึงได้ขยับเลื่อนฐานะของเขามาเป็นแฟนและเรื่องนี้เป็นที่รับรู้กันระหว่างหล่อนกับเขาเพียงสองคนเท่านั้นกับเพื่อนสนิทอีกไม่กี่คน  ก็ไม่นึกว่าเขาจะจริงจังและ แสดงผ่านความรู้สึกออกมาให้หล่อนรับรู้ด้วย  

ทีแรกหล่อนคิดว่า คงเป็นเพียงคำพูดที่เลื่อนลอยผ่านริมฝีปากของเขาเท่านั้น เมื่อเรียนจบก็คงจบแล้วกันไป เพราะต่างคนต่างเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง 

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น ภิญตรัยติดหนึบหนับเกาะเธอติดแน่นเหมือนตังเม ทั้งที่เขาเป็นรุ่นพี่จบการศึกษาไปแล้วก่อนหล่อน 

หากแต่เขายังเทียวไปเทียวมา เพื่อแวะรับและส่งเสมอ มันคือครั้งแรกในความรู้สึกของหนุ่มหล่อตระกูลผู้ดี นั่นเพราะว่าในหัวใจของภิญตรัยนั้นในยามที่ได้พบกับเกลียวลินินในครั้งแรก

เขาก็ตกตะลึงในความสวยน่ารักของหล่อน

ที่มีผิวพรรณขาวผุดผ่องแม้ไม่ได้ขาวจัดแต่ก็ขาวละเอียดนวลเนียน   หล่อนวางตัวได้เหมาะสม ทั้งบุคลิกท่าทาง 

จนเขานั้นแอบเก็บเธอไว้เทิดทูนบูชาอยู่ในใจด้วยความภักดี ที่เขาหมายมั่นปั้นมือ จะแต่งงานกับเธอให้ได้ในอนาคต 

 เขาคิดอย่างนี้  ทั้งที่เกลียวลินินไม่เคยรู้สักนิด เขาไม่เคยคาดเดาความรู้สึกของหล่อน รู้แต่ว่า..คนนี้ใช่เลย  แบบถูกสเปกต์มากที่สุด    เพราะหล่อนมีรูปร่างบอบบางระหงอ่อนหวานทั้งกิริยาคำพูดและการวางตัว

ดังนั้นความรู้สึกที่เรียกว่ารัก นั้นมันเกิดขึ้นตั้งนานนมแล้วในใจของภิญตรัย ตั้งแต่แรกพบเจอผู้หญิงคนนี้ 

เพราะหลังจากนั้นที่ได้พบเจอหล่อน 

ภิญตรัยไม่เคยคบหาผู้หญิงคนไหนอีกเลย ในตำแหน่งแฟน  นอกจากคำว่าเพื่อน เพราะถือว่าเขาได้ยกไปให้หล่อนแล้วคนเดียว เขาทำให้หล่อนรู้และวางใจ จนสายสัมพันธ์นั้นผสานแนบแน่น เป็นเกลียวใยรักที่หวานชื่นของทั้งคู่  ที่รับรู้ถึงความรู้สึกของกันและกันตามลำพังเท่านั้น

มีดอกกุหลาบหรูผูกช่อไว้อย่างสวยงามช่อหนึ่ง ที่เขาวางไว้ในเบาะหลังของรถสปอร์ตปอร์เช่คันงามส่วนตัว

และเพราะภิญตรัยนั้นเขาอยากจะส่งดอกกุหลาบนี้ให้ถึงมือหล่อนเพื่อบอกถึงความรักที่แน่นแฟ้นและซาบซึ้งตรึงใจเหมือนวันปีที่ผ่านมา 

ที่เขานั้นซื่อสัตย์ต่อหล่อน และภิญตรัยจึงอยากให้หล่อนซื่อสัตย์กับเขาแบบนี้ตลอดไป  

ในยามนี้นั้น หากบนท้องถนนนั้นรถค่อนข้างโล่ง.. 

อีกทั้งภิญตรัย ได้ขอร้องให้หล่อนอยู่คอย หลังขากเลิกงาน เมื่อเขาโทร.ไปอีกครั้ง ที่ใกล้เวลาเลิก หล่อนรับสายของเขาแล้วพูดคุยเพียงไม่กี่คำเป็นการตอบรับ  เพื่อไม่ให้เขาน้อยใจ

เขาสักครู่  วันนี้เป็นวันพิเศษ   และเขามีของขวัญที่จะมอบให้แก่สาวสาย  พร้อมตั้งใจจะบอกคำว่ารักออกจากปากด้วย  ถ้าตัวเองไม่เขินอายมากนัก

“รอหน่อยนะเกลียวเรายังไม่อยากให้เกลียวกลับไปตอนนี้..น่าเรามีสิ่งที่จะมาเซอร์ไพรสเป็นพิเศษแป๊บเดียว ขอเวลาสิบนาที คอยอยู่ที่ป้ายรถเมล์ก่อนนะ”

 นั่นคือเหตุผลของภิญตรัย เและเกลียวลินินตกลงรับปากตามที่เขาเอ่ย..ด้วยความเกรงใจมากกว่า

แล้วก็พบว่ารถสปอร์ตคันหรูของภิญตรัยนั้นปราดแล่นมาหยุดจอดเยื้องไปจากป้ายรถเมล์ ตรงนั้นไม่กี่ก้าว  

เมื่อกวาดตามองเห็นหล่อนแล้วร่างสูงได้กลับไปที่รถคันหรูอีกครั้งพร้อมกับในมือขาวแข็งแรงนั้นถือช่อดอกกุหลาบราคาแสนแพง 

เมื่อหล่อนเห็นแล้ว หล่อนถึงกับอึ้งแกมตะลึงไปในทันทีแล้วภิญตรัยก็เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มกระซิบที่ริมกกหูของหล่อน 

หลังจากที่เขาถือวิสาสะดึงแขนของเธอพ้นห่างจากป้ายรถเมล์ตรงที่เดิมในบรรยากาศท่ามกลางแสงเงาที่ตะคุ่มของดวงไฟริมทาง และป้ายโฆษณาขนาดมหึมา

“วันวานเลนไทน์ปีนี้ไงจากภิญรับเอาไว้สิครับ เกลียวจ๋า เอ้อ  เพราะภิญตรัยอยากมอบให้เกลียวคนเดียวเท่านั้น  ถ้ารู้ว่าดอกกุหลาบสื่อความหมายถึงอะไร  เกลียวก็คงพอจะเข้าใจความรู้สึกของภิญที่มีต่อเกลียวนะจ้ะ” 

เกลียวลินินยิ้มหวาน ทำไมหล่อนจะไม่รู้   ยินยอมรับช่อดอกไม้จากมือเขา ด้วยกิริยาที่แสนขวยเขิน 

“ขอบคุณมากค่ะภิญ ขอบคุณกับความรู้สึกที่ภิญคิดอย่างนั้นตลอดมา ไม่เคยเปลี่ยน” 

หล่อนเอ่ยตอบเบาหลังจากรับช่อดอกไม้ที่มีความหมายของความรักไว้ในอ้อมแขนของหล่อน

“ก็ภิญชอบ เอ้อ รักเกลียวนี่จ้ะ ภิญอยากได้หัวใจของเกลียวมาครอบครอง”  เขาเอ่ยในคำพูดที่หวานหู

“อยากให้เกลียวเอ่ยบอกถึงความรู้สึกสักหน่อย..ว่ารู้สึกอย่างไรกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ที่ภิญคนนี้มอบให้”

และเกลียวลินินตอบไปตามความรู้สึกนึกคิดของตนเอง ซึ่งแบบนั้นมันช่างผิดไปจากการคาดหวังของเขายิ่งนัก  เพราะภิญตรัยอยากให้หล่อนพูดหวานกว่านั้น ทั้งไม่ปฏิเสธเขาเลยยิ่งดี 

แต่หากว่าเกลียวลินินเป็นตัวของตัวเองเหลือเกิน  หล่อนไม่ได้โอนอ่อนผ่อนตามเขาในทุกอย่าง  ถึงแม้จะได้ขึ้นชื่อว่า เป็นคู่รักกันก็ตาม

“ค่ะ  ในความคิดของเกลียวนั้น มักจะรู้สึกว่าดอกกุหลาบช่อนี้มันราคาแพงเกินไปค่ะถ้าจะซื้อแบบเล่นๆเหมือนทิ้งขว้าง  แต่ถ้าเป็นเกลียวนะคะ จะเก็บสะสมเพื่อเอาไว้ซื้อข้าวของอย่างอื่น ที่จำเป็นมากกว่า ”