ไหว้วอน

EP. 5

"จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ...ต่อไปถ้ายังกล้าคบชู้ลับหลังฉัน...เธอจะเจ็บปวดมากกว่านี้หลายล้านเท่า" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาประชิดพวงแก้มนวลเชิงข่มขู่อย่างเอาจริง พลางใช้มือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรงจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว

"อึกฮือๆ ฉันคบกับเรียวก่อนที่จะเจอกับนาย นายนั่นแหละที่มาทีหลัง"

"มาก่อนหรือมาหลังไม่สำคัญ...สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของฉันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย...ในเมื่อหมั้นกับฉันแล้วเธอก็ไม่ควรยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...คนที่เธอจะยุ่งด้วยได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...จำใส่สมองเอาไว้"

"..." นิสาเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรกลับไปมีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวยของเธอ

"บอกเลิกมันซะ" อัคคีกระตุกเรียวแขนของนิสาลุกขึ้นอย่างแรง ขยุ้มเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอเดินตรงเข้าไปหาเรียวมะที่นั่งหลับตาร้องไห้อยู่บนพื้นห้อง เรียวขาเล็กสั่นเทา เลือดจากบาดแผลกลางหว่างขาไหลออกมาตามเรียวขาสวยหยดแล้วหยดเล่า

"อึก" ภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของนิสาเท่านั้นที่อัคคีได้ยิน นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมเอ่ยปากบอกเลิกเรียวมะตามคำสั่ง

"อย่าทำให้ฉันต้องโมโหเป็นครั้งที่สอง" เมื่อนิสาไม่เป็นดั่งที่เขาหวัง มือหนาจึงกระตุกเส้นผมตรงท้ายทอยของเธอแรงขึ้นจงใจสร้างความเจ็บปวดให้แก่เธอเพื่อที่จะบีบบังคับให้เธอทำตามคำสั่ง

"อึก...นายมันเลวไม่เคยเปลี่ยน...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีนายก็เอาแต่ทำร้ายฉันซ้ำๆ ฮึก...ฉันเกลียดนาย"

"ที่ฉันเป็นแบบนี้มันเพราะใครล่ะ?"

"...."

"เธอรู้ดีว่าฉันทำอะไรได้บ้าง...ถ้าเธอยังดื้อไม่ทำตามคำสั่งของฉัน...เธอก็รอดูผลลัพธ์ได้เลย" น้ำเสียงเลือดเย็นเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมของอัคคีทำให้นิสารู้สึกหวาดกลัวมากกว่าเดิม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมทำตามที่เขาสั่ง

"อย่ามาสั่งฉัน...นายไม่มีสิทธิ์"

"ฉันเหรอไม่มีสิทธิ์? คิดให้ดีก่อนที่จะพูดออกมา ลืมไปแล้วรึไงว่าพ่อของเธอเป็นคนยกเธอให้ฉันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย"

"...."

"เธอกับครอบครัวมีทุกวันนี้ได้เพราะใครช่วย เธอมีทุกวันนี้ได้ไม่ใช่เพราะฉันรึไง" เขาจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเหวี่ยงร่างของเธอขึ้นไปบนเตียงนอนอย่างแรง ส่งผลทำให้ร่างกายบอบช้ำของเธอกระแทกกับเตียงนอนอย่างแรงจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

"น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามอย่างหวาดระแวงเมื่อเห็นว่าอัคคีเดินตรงไปที่ประตูห้อง

"นิสา" เรียวมะลืมตาขึ้นมาเอ่ยเรียกชื่อของแฟนสาว

"ระ..เรียว" นิสาที่ได้ยินเสียงเรียกของแฟนหนุ่ม รีบพยุงร่างกายบอบช้ำของตัวเองลุกขึ้นก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาสั่นเทาลงจากเตียง หมายจะเดินเข้าไปหาแฟนหนุ่ม ทว่าในจังหวะที่เธอจะก้าวขาลงจากเตียงนอนนั้นน้ำเสียงเย้ยหยันของอัคคีก็ดังขึ้นมาก่อน

"ดูรักกันจังเลยนะ...ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทนได้สักแค่ไหน" สิ้นประโยคร้ายกาจ อัคคีเปิดประตูห้องเชือดออกทำให้นิสาต้องรีบดึงผ้าห่มเปื้อนเลือดขึ้นมาคลุมเรือนร่างบอบช้ำของเธอเอาไว้

"ตัดแขนมัน" อัคคีออกคำสั่งอย่างโหดเหี้ยม เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดหนุ่มนับสิบคนเดินเข้ามาภายในห้องเชือด

"ไม่นะ" นิสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีด "อย่าทำร้ายเรียวนะ!" เธอตะเบ็งเสียงเอ่ยห้ามราวกับคนเสียสติ เรียวมะถูกบอดี้การ์ดของอัคคีล็อกแขนขาแน่น ลูกน้องของอัคคีสวมใส่สนับมือเหล็กต่อยเข้าที่ใบหน้าและหน้าท้องของเรียวมะซ้ำๆ

จนใบหน้าของเรียวมะยับเยินไม่เหลือเค้าโครงเดิม โพรงปากกระอักเลือดออกมาไม่หยุด บอดี้การ์ดกางแขนขวาของเรียวมะออก มือขวาของอัคคีถือดาบซามูไรเข้ามา

"ฉันให้โอกาสเธอตัดสินใจอีกรอบ...คิดให้ดีก่อนตัดสินใจ...เพราะถ้าเธอตัดสินใจที่จะดึงดันคบมันต่อ..." อัคคีเอ่ยเสียงเรียบดุพลางหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวตรงปลายเตียงนอนของตัวเองขึ้นมาสวมใส่ปกปิดเรือนร่างบอบช้ำของนิสา

"เธอจะได้เห็นร่างไร้วิญญาณของมันขาดเป็นท่อนๆ" ประโยคถัดมาทำเอานิสาตาเบิกกว้าง เธอทั้งหวาดกลัวและตกใจในเวลาเดียวกัน เธอรู้ว่าอัคคีทำจริงแน่ไม่ได้แค่ขู่ ตอนนี้เธอเหมือนคนกำลังอยู่ในอาการช็อก เธอได้แต่ร่ำไห้อย่างไร้หนทาง

"อึก..อัคคีฉันขอร้อง..ยะ..อย่าทำอะไรเรียวเลยนะฉันขอร้อง" นิสาประนมมือไหว้วอนเอ่ยขอร้องทั้งน้ำตา ทว่าน้ำตาของเธอไม่มีผลต่อความรู้สึกของซาตานร้ายอย่างเขาเลยสักนิด กลับกันยิ่งเห็นเธอร้องไห้คร่ำครวญเป็นห่วงเป็นใยเรียวมะมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกมีอารมณ์อยากจะฆ่าเรียวมะต่อหน้าของเธอ

"รู้อะไรไหม..." มือหนากระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธออีกครั้งทำให้ใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

"ยิ่งเธอแสดงความห่วงใยมันต่อหน้าฉันมากเท่าไหร่ ชีวิตของมันก็จะยิ่งสั้นลงทุกที"

"อึก" นิสาส่ายหน้าพัลวันเธอเบือนหน้าหนีจากภาพโหดเหี้ยมตรงหน้า ทว่าอัคคีจับใบหน้าของเธอให้หันไปมองสภาพน่าเวทนาของเรียวมะที่กำลังจะถูกลูกน้องคนสนิทของอัคคีใช้ดาบฟันแขน

"อัคคี อึก สั่งให้ลูกน้องของนายหยุดเถอะนะ ฉันยอมทุกอย่างแล้วฉันขอร้องล่ะ" นิสาประนมมือไหว้วอนร้องขอชีวิตของแฟนหนุ่มจากซาตานร้ายทั้งน้ำตา

"หยุดนะ!พอได้แล้ว" นิสาตะเบ็งเสียงห้ามอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเรียวมะกระอักเลือดออกมาจากโพรงปากอย่างหนักใบหน้าของเรียวมะโดนสนับมือเหล็กต่อยไม่ยั้งจนใบหน้าพังยับเยินไม่เหลือเค้าโครงเดิม

"หึ นายหญิงของพวกมึงอยากให้พวกมึงหยุดว่ะ" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาอย่างเย้ยหยัน เขาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเตียงนอนพลางอุ้มร่างบางขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง บังคับให้เธอหันหน้าไปมองสภาพสะบักสะบอมของเรียวมะอย่างเลือดเย็น

"ถลกหนังมันมาให้กู" คำสั่งของอัคคีทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอย่างหนัก

"อึก อย่านะ" นิสารวบรวมเรี่ยวแรงที่เธอมีทั้งหมดผลักอัคคีออกห่างก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดร่างกายบอบช้ำเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดของแฟนหนุ่มเอาไว้อย่างหวงแหน

"ออกไปนะ!" มือขวาคนสนิทของอัคคีเห็นว่าคู่หมั้นของผู้เป็นนายเอาตัวเข้ามาเป็นโล่ห์กำบังร่างกายของเรียวมะเอาไว้จึงวางดาบลง ก้าวเดินถอยหลังออกมาเล็กน้อย

"อึก...เรียว...เจ็บมากไหม" หยาดน้ำตาไหลออกมาจากดวงตากลมโตหยดกระทบใบหน้าชุ่มไปด้วยเลือดของแฟนหนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า

"ทะ..เธอไม่อยากแต่งงานกับมันใช่ไหม" เรียวมะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นแผ่วเบา

"อึก จะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยเห็นว่าเรียวมะพยายามพยุงร่างกายบอบช้ำอย่างหนักของตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล

"ฉันจะฆ่ามันด้วยมือของฉัน" เรียวมะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพลางค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนด้วยตนเอง

"หึ" อัคคีนั่งสูบบุหรี่อยู่บนเตียงนอนเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาด้วยความสมเพช พลางยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ จ้องมองร่างกายสะบักสะบอมของเรียวมะอย่างเย้ยหยัน

"ไอ้เดนนรก จิตใจมึงทำด้วยอะไร ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิงที่ตัวเองกำลังจะแต่งงานด้วย"

"...." คำด่าทอของเรียวมะทำให้อัคคีชะงักเล็กน้อยแต่ไม่ได้สะทกสะท้าน

"ไอ้หน้าตัวเมีย จิตใจมึงทำด้วยอะไร มึงทำร้ายผู้หญิงได้ยังไง!!" เรียวมะรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดตวาดเสียงดังลั่นพลางจ้องใบหน้าของอัคคีอย่างโกรธแค้น

"อยากตายใช่ไหมถึงได้กล้าตวาดใส่กู" อัคคีพ่นควันบุหรี่ฟุ้งกระจายออกมาจากโพรงปากอย่างใจเย็น