มันเป็นใคร?

EP.1

มันเป็นใคร?

@ผับหรูใจกลางกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น

"มึงเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองรึไง!!" การันต์ ตะเบ็งเสียงขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในโซนวีไอพีมุมมืดของผับดัง พลางปรายตามองหญิงสาวเจ้าของเรือนร่างอรชรผิวขาวผ่อง

ในชุดเดรสเกาะอกสีดำกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาโซนวีไอพีอีกฝั่งเพียงนิด ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายอย่างอัคคีที่เอาแต่จ้องมอง นิสา เจ้าของเรือนร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกสีดำนั้นคือ คู่หมั้นสาวของอัคคี

"..." อัคคี ไม่ได้ตอบคำถามของน้องชายเขาเลือกที่จะนั่งมองคู่หมั้นสาวที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปีบนโซฟาในมุมมืดอย่างเงียบๆ พลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่โดยที่สายตาคมกริบไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยหวานของคู่หมั้นสาวเลยแม้แต่น้อย

"ลากกูมาญี่ปุ่นด้วยเพื่อที่จะให้กูมานั่งดูมึงแอบถ้ำมองคู่หมั้นของมึง?"

"รำคาญ" อัคคีเอ็ดน้องชายด้วยความรำคาญ เพราะน้องชายเอาแต่บ่นตั้งแต่เดินเข้ามาภายในผับ

"ให้กูเรียกมาให้ไหม?" การันต์เอ่ยถามพี่ชายเชิงประชดประชัน

"ไอ้เวรนั่นใคร?" อัคคีเอ่ยถามน้องชายเสียงเข้มดุบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจกับภาพตรงหน้าด้วยเห็นว่ามีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาข้างๆ นิสาด้วยท่าทางที่ดูสนิทสนม

"จะไปรู้เหรอกูก็นั่งอยู่กับมึง" การันต์ยักไหล่ให้พี่ชายอย่างไม่ยี่หระก่อนจะยกขาขึ้นมาไขว้ห้างแล้วหยิบบุหรี่ราคาแพงในกระเป๋ากางเกงยีนส์หรูขึ้นมาสูบควันบุหรี่เข้าปอดอย่างใจเย็น

"อย่าดื่มเยอะเดี๋ยวเมา" เรียวมะ หนุ่มญี่ปุ่นหน้าตาหล่อเหลามีดีกรีเป็นถึงประธานนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังของโตเกียว แถมยังพ่วงตำแหน่งแฟนหนุ่มของนิสาที่มีดีกรีเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย เรียวมะเอ่ยเตือนนิสาด้วยเธอเพิ่งดื่มไวน์เป็นครั้งแรกจึงกลัวว่าเธอจะเมามายจนไม่ได้สติเพราะเห็นว่าเธอดื่มไวน์แดงเยอะเกินไป

"เรียวอยู่ตรงนี้กับนิทั้งคน ถ้านิเมาเรียวก็ดูแลนิสิ" นิสาเอ่ยพลางซบใบหน้าสวยหวานแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งของเรียวมะอย่างออดอ้อน ทำเอาคู่หมั้นหนุ่มที่นั่งมองเธออยู่นานแล้วกำหมัดแน่น สันกรามคมถูกขบเข้าหากันแน่นจนปูด บ่งบอกว่าเขาไม่สบอารมณ์กับภาพหวานชื่นที่เห็นตรงหน้าเป็นอย่างมาก

"ฉันดูแลเธออยู่แล้ว แต่เธอเป็นผู้หญิงกลับห้องพักในสภาพแบบนี้มันดูไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของเธอ" เรียวมะยกท่อนแขนแกร่งขึ้นมาโอบกอดร่างบางของนิสาเอาไว้หลวมๆ

"นายชอบพูดเหมือนพ่อฉันเปี๊ยบเลย" นิสาเหลือบตามองบน ยิ่งนึกถึงน้ำเสียงดุดันของผู้เป็นพ่อที่มักจะสั่งให้เธอทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลายิ่งทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด

"ฉันหวังดี ฉันไม่อยากให้เธอทะเลาะกับพ่ออีก"

"สรุปนายเป็นแฟนฉันหรือเป็นพ่อฉันกันแน่ฮะ" นิสาแสร้งแหวใส่แฟนหนุ่มพลางยกมือบางขึ้นมาบีบปลายจมูกโด่งของเรียวมะเล่นด้วยความมันเขี้ยว

"ดื้อ" เรียวมะใช้นิ้วดีดหน้าผากมนของนิสาอย่างไม่แรงนัก ก่อนจะหยิบแก้วไวน์ของนิสาขึ้นมากระดกเข้าปากของตัวเองจนหมดแก้วอย่างไร้ความรังเกียจ

"ยัยนิสาแกไหวไหมเนี่ย" ฮารุ เพื่อนสาวคนสนิทของนิสาเอ่ยถามด้วยเห็นว่าใบหน้าขาวอมชมพูระเรื่อของนิสาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำอีกทั้งนิสาเองก็เริ่มจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว

"วันนี้เรียวไปส่งนิที่ห้องหน่อยสิ" นิสาออดอ้อนเรียวมะเสียงหวานพลางยกเรียวแขนเล็กทั้งสองข้างขึ้นมาโอบกอดลำคอหนาของเรียวมะ

"แอ๊ะ!" ทว่า ร่างของเธอกลับลอยลิ่วไปชนกับแผงอกแกร่งของใครอีกคนที่ถือวิสาสะกระชากเรียวแขนเธอออกห่างจากเรียวมะอย่างแรง

"อะ..อัคคี" นิสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจทันทีที่เห็นว่าคนที่ไร้มารยาทกระชากแขนของเธอให้ออกห่างจากเรียวมะคือ อัคคี คู่หมั้นของเธอ

"ใคร?" อัคคีเอ่ยถามคู่หมั้นสาวสั้นๆ น้ำเสียงเข้มดุเอาเรื่อง มือหนาบีบเรียวแขนเล็กอย่างแรงจนนิสานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ อัคคีจ้องมองดวงหน้าสวยหวานของคู่หมั้นสาวสลับกับใบหน้าหล่อของเรียวมะ

"กูถามว่ามันเป็นใคร!" เมื่อถามแล้วไม่ได้คำตอบจากปากของคู่หมั้นสาว อัคคีจึงตวาดถามเสียงดังลั่น