Nobela ni ซากิระ

EP. 8"โอ๊ย!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกอัคคีกดศีรษะของเธอแนบลงบนโต๊ะทานอาหารอย่างแรง "จะ..เจ็บ" นิสาจิกเล็บลงบนหลังมือหนาของอัคคีเพื่อระบายความเจ็บปวดและต้องการทำให้อัคคีเจ็บ เหมือนที่เธอเจ็บ"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็กินข้าวกินยาซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเหี้ยม ก่อนจะปล่อยมือออกจากศีรษะของเธอ"อึก" นิสาซบใบหน้าลงบนมือบางพลางสะอื้นไห้อย่างหนัก เจ็บปวดกับการกระทำที่โหดเหี้ยมเลือดเย็นของอัคคี จนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เธอเกลียดชังทุกการกระทำของอัคคี หากเธอสามารถฆ่าอัคคีได้ในตอนนี้ เธอก็จะไม่ลังเลที่จะทำ "อึก ไอ้ระยำ" นิสาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด่าทอทั้งน้ำตา เธอจ้องมองใบหน้าเย็นชาของอัคคีด้วยความอาฆาตแค้น"อ๋อ...ฉันรู้ตัวน่า...ขอบคุณที่ชม" อัคคีแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ไม่มีความสะทกสะท้านเลยสักนิด เขาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ เธอ แล้วหยิบช้อนบนโต๊ะขึ้นมาตักอาหารป้อนใส่ปากเธอ โดยที่มือหนาอีกข้าง บีบปลายคางมนอย่างแรงบังคับให้เธออ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน "ถ้าไม่อยากทำให้คนรอบตัวของเธอเดือดร้อน อย่าพยายามที่จะแข็งข้อกับฉัน ""อื้อ!!" นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดื้อรั้นไม่ยอมทานอาหา

EP. 7"กล้าดียังไงถุยน้ำลายใส่หน้าฉัน" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างโกรธจัด "มานี่" มือหนากระชากผมของนิสาขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงร่างของเธอขึ้นไปบนเตียงนอน"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ อัคคีปล่อยฉันนะ" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อัคคีจับแขนทั้งสองข้างของเธอล็อกกับหัวเตียงนอนด้วยกุญแจมืออย่างแน่นหนา ถุย! "อื้อ!" อัคคีถุยน้ำลายใส่ใบหน้าของนิสา เขาเหยียดยิ้มมองเธอด้วยความสมเพช ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเลียน้ำลายออกจากใบหน้าของเธอ"กรี๊ดดดดด!!!" นิสากรีดร้องเมื่อถูกอัคคีฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออกจนขาดไม่เหลือชิ้นดี อัคคีถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างใจเย็น พลางจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของนิสาอย่างไร้ความรู้สึก มือหนาชักแก่นกายใหญ่ยักษ์ขึ้นลงสองสามครั้งเพื่อเตรียมความพร้อม "อึก..พะ..พอได้แล้ว" นิสาส่ายหน้าพัลวันเธอขยับตัวถอยห่างจากคนใจร้ายที่กำลังแทรกตัวเข้ามานั่งตรงกลางหว่างขาของเธอ"หึ" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจอีกครั้ง เขาจ้องมองดอกไม้งามบวมช้ำอย่างไร้สำนึก มือหนาจับแก่นกายใหญ่ยักษ์เคาะลงบนเนินสามเหลี่ยมบวมช้ำสองสามครั้ง ก่อนจะจ้วงแทงแก่นกายเข้ามาในกายของเธออย่างรุนแรงพรวดเดียวจนมิดลำ"กรี๊ดดดดด

EP. 6"กูจัดให้" ตุบ! สิ้นประโยคอัคคีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าไปใช้เท้าถีบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะอย่างแรงทำให้เรียวมะล้มลงพื้นห้องอีกครั้ง อัคคีใช้เท้ากระหน่ำกระทืบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะซ้ำๆ ราวกับคนคลุ้มคลั่ง"เรียว!" นิสารีบพุ่งตัวเข้าไปกอดร่างกายบอบช้ำของเรียวมะเอาไว้ด้วยความห่วงใย เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่เห็นเรียวมะถูกทำร้าย อัคคีขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามปูด โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ใช้มือหนากระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรง ทำให้เธอลุกขึ้นยืนตามแรงดึง"โอ๊ย!!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดมือบางกุมมือหนาเอาไว้แน่นพยายามแกะมือของเขาออกจากเส้นผมของเธออย่างทรมาน"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก ห่วงตัวของเธอเองจะดีกว่า" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนจะกระชากผมของนิสาเดินออกจากห้องเชือด โดยที่ปล่อยให้เรียวมะนอนกระอักเลือด ถูกเท้าแกร่งนับสิบคู่ของบอดี้การ์ดรุมกระทืบอย่างโหดเหี้ยม@เพนต์เฮาส์หรูของอัคคี"ปล่อยฉันนะ!" แม้เธอจะหวาดกลัวแต่ก็ใช่ว่าเธอไม่ยอมศิโรราบต่อความป่าเถื่อนเอาแต่ใจของอัคคีง่ายๆ เธอสู้ด้วยการดิ้นอยู่บนบ่าแกร่งของอัคคี กำปั้นเล็กทุบตีแผ่นหลังแกร่งไม่ยั้

EP. 5 "จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ...ต่อไปถ้ายังกล้าคบชู้ลับหลังฉัน...เธอจะเจ็บปวดมากกว่านี้หลายล้านเท่า" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาประชิดพวงแก้มนวลเชิงข่มขู่อย่างเอาจริง พลางใช้มือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรงจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว "อึกฮือๆ ฉันคบกับเรียวก่อนที่จะเจอกับนาย นายนั่นแหละที่มาทีหลัง" "มาก่อนหรือมาหลังไม่สำคัญ...สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของฉันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย...ในเมื่อหมั้นกับฉันแล้วเธอก็ไม่ควรยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...คนที่เธอจะยุ่งด้วยได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...จำใส่สมองเอาไว้" "..." นิสาเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรกลับไปมีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวยของเธอ "บอกเลิกมันซะ" อัคคีกระตุกเรียวแขนของนิสาลุกขึ้นอย่างแรง ขยุ้มเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอเดินตรงเข้าไปหาเรียวมะที่นั่งหลับตาร้องไห้อยู่บนพื้นห้อง เรียวขาเล็กสั่นเทา เลือดจากบาดแผลกลางหว่างขาไหลออกมาตามเรียวขาสวยหยดแล้วหยดเล่า "อึก" ภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของนิสาเท่านั้นที่อัคคีได้ยิน นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมเอ่ยปากบอกเลิกเรียวมะตามคำสั่ง "อย่าทำให้ฉันต

EP. 4"หึ" มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากเพียงนิดก่อนจะดึงแก่นกายมันวาวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดออกจากช่องทางรักคับแคบ สายตาคมกริบจ้องมองเลือดบริสุทธิ์ค่อยๆ ไหลออกมาจากบาดแผลที่กลางหว่างขาของคู่หมั้นสาวก่อนจะสอดนิ้วกลางกระทุ้งเข้าไปภายในช่องทางรักก้มหน้าลงไปเสมอความเป็นสาว ตวัดลิ้นสากเลียหยาดเลือดกำลังไหลออกมาจากช่องทางรักบวมช้ำ ดูดดุนอย่างมูมมามราวกับฆาตกรโรคจิต ฟันคมขบเม้มกัดเข้าที่ติ่งเกสรบวมช้ำอย่างแรงจนร่างบางสะดุ้งด้วยความเจ็บ"อื้ออออ!!" ความรุนแรงของอัคคีทำนิสาดิ้นพล่านอย่างหนัก ยิ่งเธอดิ้นอัคคียิ่งกัดติ่งเกสรของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ นิสาเนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนัก ความเจ็บปวดที่อัคคีมอบให้เธออย่างโหดเหี้ยมเธอจะจดจำไปจนวันตายจะไม่มีวันลืม"อื้มม..." อัคคีส่งเสียงครางในลำคอหนาออกมาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจ้องมองดวงหน้าหวานเปื้อนน้ำตา ลิ้นสากตวัดเลียคราบเลือดของนิสาติดอยู่บนริมฝีปากหนาอย่างใจเย็น"อึก ไอ้สารเลว ฉันเกลียดแก" คำว่า ฉันเกลียดแกที่เธอก่นด่าเขาเป็นตัวจุดชนวนความโกรธ ทำให้อารมณ์ดุร้ายของอัคคีลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง"อื้อ!!" นิสาใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อถูกมือหนาข

EP. 3"ทะ..ทำแบบนี้ทำไม..นายกำลังคุกคามฉันอยู่นะ" นิสาขยับตัวถอยหลังออกห่างจากอัคคีอย่างหวาดกลัวจนแผ่นหลังบางชนกับหัวเตียงนอน"นาย?" อัคคีเอ่ยพลางเลิกคิ้วเข้มข้างขวาขึ้นเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์กับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาตั้งแต่อยู่ที่โซนวีไอพีของผับแล้ว "ฉันรุ่นเดียวกับเธอ?""..." นิสาเม้มริมฝีปากสั่นเทาเข้าหากันแน่นเธอแอบเหลือบตามองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องทางให้หนีออกไปได้เลย เนื่องจากประตูห้องถูกปิดล็อกเอาไว้จากด้านนอกอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของการันต์"ไม่เรียกฉันว่า 'พี่' เหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" อัคคีหยิบกุญแจมือและเชือกที่ปลายเตียงนอนขึ้นมา"..." นิสาเห็นอย่างนั้นยิ่งสั่นเทา หวาดกลัวหนักกว่าเดิม เธอจ้องมองกุญแจมือและเชือกในมือของอัคคีด้วยแววตาที่สั่นระริก"อยู่ต่อหน้าพ่อของเธอเธอเรียกฉันว่า..พี่..แต่พออยู่กับฉันสองคน...เธอแทบจะไม่เรียกฉันว่า'พี่' เลยด้วยซ้ำ" อัคคีใช้มือหนากระชากข้อเท้าเล็กถลาลงมาอย่างแรงก่อนจะกระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองเพดานห้อง"โอ๊ย! ฮึก ฉันเจ็บนะ" น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีก ไหลรินอาบสองแ