EP. 2
ห้องเชือด "ฉันเจ็บนะ" นิสาใบหน้าเหยเก อัคคีจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น การมาอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของอัคคีทำเรียวมะตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคนใหญ่คนโตระดับอัคคีจะยอมบินลัดฟ้ามาหานิสาถึงประเทศญี่ปุ่นด้วยตนเอง "กูถามก็ตอบ" อัคคีเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์พลางบีบเรียวแขนเล็กแรงขึ้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ฮารุเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนิสาจึงรีบเขย่าแขนของเรียวมะที่กำลังอยู่ในอาการตกใจเชิงบอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือนิสา ทำให้เรียวมะได้สติกลับมา "...เขาเป็นแฟนฉัน" นิสาตอบคำถามของอัคคีอย่างหนักแน่นพลางสะบัดแขนออกจากพันธนาการของอัคคีอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินเข้าไปหาเรียวมะที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน "..." อัคคีที่เห็นอย่างนั้นขบกรามเข้าหาแน่นด้วยความโกรธจนสันกรามปูด กระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรงจนร่างของนิสาถลากลับไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของอัคคีอีกครั้ง "โอ๊ย!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เธอจับมือหนาของอัคคีเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขากระชากผมของเธอ "นิสา" เรียวมะที่เห็นใบหน้าเหยเกของแฟนสาวจึงรีบพุ่งตัวเข้าไปจับเรียวแขนเล็กของนิสาออกห่างจากอัคคี ทว่าอัคคีกลับใช้เท้าเตะมือของเรียวมะออกจากเรียวแขนของนิสาอย่างแรง "ปล่อยนิสา" เรียวมะเอ่ยเชิงออกคำสั่งเสียงเข้มพลางกำหมัดแน่นด้วยความโมโห เรียวมะเองรู้จักอัคคีดี รู้ว่าอัคคีเป็นใครและเป็นอะไรกับนิสา ยิ่งเห็นอัคคีกระทำต่อนิสาอย่างป่าเถื่อนต่อหน้าต่อตาของเขาและเหล่าบรรดานักท่องเที่ยวภายในผับอย่างอุกอาจเช่นนี้ยิ่งทำให้เรียวมะโกรธจนแทบจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ "อย่ามาแส่" อัคคีตวัดตามองเรียวมะอย่างเอาเรื่องก่อนจะหันไปใช้มือหนาบีบปลายคางมนของนิสาอย่างแรง "ฉันดูเหมือนคนใจกว้างถึงขนาดยอมให้คู่หมั้นของตัวเองไปคบหากับชายอื่น?" อัคคีกดเสียงต่ำ ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยประชิดริมฝีปากอวบอิ่มของนิสาทำเอานิสาขนลุกซู่รู้สึกหวาดกลัวในน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของอัคคี "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเธอหวาดกลัวและหวาดระแวงในอารมณ์ของอัคคี สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในตอนนี้คือ กลัวว่าอัคคีจะพาลทำร้ายทุกคนรอบๆ ตัวของเธอ "เธอกล้าลองดีกับฉัน?" อัคคีเอ่ยประชิดริมฝีปากของนิสาพลางจ้องมองเข้ามาในดวงตากลมโตที่กำลังสั่นระริกของเธออย่างดุดัน "ฉะ...ฉันกับเรียวเราสองคนคบกันก่อนที่ฉันจะหมั้นกับนายอีกนะ" นิสาตอบกลับอัคคีอย่างกล้าๆ กลัวๆ "ไม่ว่าตอนนี้เธอจะเล่นชู้กับใครอยู่...ฉันไม่สนใจ" "มะ..หมายความว่าไง" "ถ้าไม่อยากเห็นฉันฆ่ามัน...บอกเลิกมันซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเข้มดุก่อนจะกระตุกเส้นผมท้ายทอยของนิสาอย่างแรง บังคับให้เธอหันไปมองที่เรียวมะ "ไม่" นิสาส่ายหน้าปฏิเสธทันควันโดยที่ไม่ได้คิดให้ดีก่อน "อยากให้ฉันฆ่ามัน?" "โอ๊ย!!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง อัคคีกระตุกเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของเธอยกขึ้น ดวงตากลมโตมองที่สันกรามคมกริบของอัคคี "ปล่อยนิสาเดี๋ยวนี้" เรียวมะเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างออกคำสั่ง โกรธจนตัวสั่น เกลียดการกระทำป่าเถื่อนของอัคคีเป็นอย่างมาก "หึ ไอ้กระจอก มึงมีปัญญาทำได้แค่นี้เหรอวะ" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาออกมาเบาๆ อย่างเย้ยหยันพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างเหนือกว่า "กูเป็นใครแล้วมึงเป็นใคร...มึงกล้ากับกูเหรอ?" "..." เรียวมะนิ่งเงียบไป ทำได้เพียงกำหมัดแน่น โกรธที่อัคคีมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามอย่างเปิดเผยและโกรธที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรนิสาได้เลย เรียวมะเป็นเพียงแค่นักศึกษาธรรมดาไม่มีกำลังมากพอที่จะต่อกรกับมาเฟียใหญ่อย่างอัคคี "หึ ไอ้กระจอก" อัคคีเค้นหัวเราะในลำคอหนาอีกครั้งก่อนจะกระชากเรียวแขนของนิสาให้เดินตามเขาออกไป โดยมีเหล่าบอดี้การ์ดนับสิบคนของอัคคียืนกันเรียวมะเอาไว้ไม่ให้เรียวมะเดินตามนิสาออกไป "ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาพยายามสะบัดแขนออกจากมือหนาของอัคคีแต่ก็ไม่เป็นผลด้วยเรี่ยวแรงของเธอมีเพียงน้อยนิดมิอาจจะสู้เรี่ยวแรงของชายร่างสูงใหญ่กำยำอย่างอัคคีได้ "มานี่" อัคคีฉุดกระชากนิสาเดินขึ้นไปยังชั้นสาม ที่เป็นห้องเชือดสำหรับทำกิจกรรมทางเพศของผับที่มีไว้สำหรับลูกค้าวีไอพีที่มักจะซื้อบริการหญิงสาวขายบริการ "เบาๆ หน่อย ยังไงก็แม่ของลูกในอนาคต" เป็นการันต์ที่นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องเชือดเอ่ยเชิงเตือนสติของพี่ชาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไปจากห้องเชือดอย่างใจเย็น "ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาหวาดกลัวจนมือสั่น เมื่อถูกอัคคีฉุดกระชากเข้าไปภายในห้องเชือด ภายในห้องเป็นโทนสีแดงเลือด และเต็มไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการมีเซ็กซ์แบบซาดิสม์ครบทุกชนิด "ฉันคงให้อิสระกับเธอมากเกินไปเธอถึงได้กล้าคบชู้ลับหลังฉัน" ตุบ! ยังไม่ทันที่จะได้ตอบโต้กลับ ร่างเล็กของนิสาก็ถูกอัคคีเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงนอนอย่างแรงทำเอาเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสารีบขยับตัวหนีเมื่อเห็นว่าอัคคีกำลังปลดหัวเข็มขัดของเขาออกจากเอวสอบ "เอากับมันรึยัง" คำถามของอัคคีทำให้นิสาไม่กล้าตอบเธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยกลัวว่าหากตอบความจริงออกไปแล้วจะยิ่งทำให้อัคคีโกรธมากกว่าเดิม "กูถามว่าเอากับมันรึยัง!" อัคคีตวาดเสียงดังลั่นเขาขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามสั่น ดวงตาดุร้ายจ้องมองท่าทางหวาดกลัวของคู่หมั้นสาวอย่างเดือดดาลจัดๆ ราวกับจะฉีกกระชากวิญญาณของเธอในชั่วพริบตาเดียว "ยะ..ยัง" นิสาตอบคำถามของอัคคีไปตามความจริง "เธอกับมันล้วงกันถึงขั้นไหน" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามหากแต่ดวงตายังคงจ้องมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตตลอดเวลา ราวกับกำลังอ่านความจริงจากดวงตาของเธออยู่ "คะ..แค่เกือบหอมแก้ม" คำตอบของนิสาทำเอาอัคคีขบกรามแน่นอีกครั้ง "น่ะ..นายจะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเมื่อเห็นว่าอัคคีหยิบแส้ที่ปลายเตียงนอนเดินตรงเข้ามาหาเธอ "เธอเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ให้ผู้ชายหน้าไหนมาแตะต้องตัวเธอ" เพียะ! อัคคีฟาดแส้ลงที่เรียวขาสวยหนึ่งทีทำเอานิสาร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด "โอ๊ย! ฮึก!" ความเจ็บแสบที่ได้รับจากแส้ทำเอาหยาดน้ำตาไหลรินอาบสองแก้มนวล "ความสุขสบาย...กับอิสระที่ฉันให้...เธอคงไม่ชอบ" แค่วก! แคว่ก! สิ้นเสียงชุดเดรสเกาะอกของนิสาถูกมือหนาของอัคคีกระชากออกจนขาดวิ่น "อึก อัคคีฉันเจ็บนะ" นิสาพยายามดึงชุดเดรสที่ยังคงหลงเหลืออยู่บนตัวของเธอกลับคืน แต่ยิ่งเธอต่อต้านอัคคียิ่งกระชากชุดที่เหลืออยู่บนตัวของเธอแรงกว่าเดิม ทำให้ชุดเดรสที่ขาดวิ่นบาดผิวเนื้อขาวผ่องของเธอจนเป็นรอยแดงช้ำEP. 3"ทะ..ทำแบบนี้ทำไม..นายกำลังคุกคามฉันอยู่นะ" นิสาขยับตัวถอยหลังออกห่างจากอัคคีอย่างหวาดกลัวจนแผ่นหลังบางชนกับหัวเตียงนอน"นาย?" อัคคีเอ่ยพลางเลิกคิ้วเข้มข้างขวาขึ้นเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์กับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาตั้งแต่อยู่ที่โซนวีไอพีของผับแล้ว "ฉันรุ่นเดียวกับเธอ?""..." นิสาเม้มริมฝีปากสั่นเทาเข้าหากันแน่นเธอแอบเหลือบตามองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องทางให้หนีออกไปได้เลย เนื่องจากประตูห้องถูกปิดล็อกเอาไว้จากด้านนอกอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของการันต์"ไม่เรียกฉันว่า 'พี่' เหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" อัคคีหยิบกุญแจมือและเชือกที่ปลายเตียงนอนขึ้นมา"..." นิสาเห็นอย่างนั้นยิ่งสั่นเทา หวาดกลัวหนักกว่าเดิม เธอจ้องมองกุญแจมือและเชือกในมือของอัคคีด้วยแววตาที่สั่นระริก"อยู่ต่อหน้าพ่อของเธอเธอเรียกฉันว่า..พี่..แต่พออยู่กับฉันสองคน...เธอแทบจะไม่เรียกฉันว่า'พี่' เลยด้วยซ้ำ" อัคคีใช้มือหนากระชากข้อเท้าเล็กถลาลงมาอย่างแรงก่อนจะกระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองเพดานห้อง"โอ๊ย! ฮึก ฉันเจ็บนะ" น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีก ไหลรินอาบสองแ
EP. 4"หึ" มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากเพียงนิดก่อนจะดึงแก่นกายมันวาวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดออกจากช่องทางรักคับแคบ สายตาคมกริบจ้องมองเลือดบริสุทธิ์ค่อยๆ ไหลออกมาจากบาดแผลที่กลางหว่างขาของคู่หมั้นสาวก่อนจะสอดนิ้วกลางกระทุ้งเข้าไปภายในช่องทางรักก้มหน้าลงไปเสมอความเป็นสาว ตวัดลิ้นสากเลียหยาดเลือดกำลังไหลออกมาจากช่องทางรักบวมช้ำ ดูดดุนอย่างมูมมามราวกับฆาตกรโรคจิต ฟันคมขบเม้มกัดเข้าที่ติ่งเกสรบวมช้ำอย่างแรงจนร่างบางสะดุ้งด้วยความเจ็บ"อื้ออออ!!" ความรุนแรงของอัคคีทำนิสาดิ้นพล่านอย่างหนัก ยิ่งเธอดิ้นอัคคียิ่งกัดติ่งเกสรของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ นิสาเนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนัก ความเจ็บปวดที่อัคคีมอบให้เธออย่างโหดเหี้ยมเธอจะจดจำไปจนวันตายจะไม่มีวันลืม"อื้มม..." อัคคีส่งเสียงครางในลำคอหนาออกมาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจ้องมองดวงหน้าหวานเปื้อนน้ำตา ลิ้นสากตวัดเลียคราบเลือดของนิสาติดอยู่บนริมฝีปากหนาอย่างใจเย็น"อึก ไอ้สารเลว ฉันเกลียดแก" คำว่า ฉันเกลียดแกที่เธอก่นด่าเขาเป็นตัวจุดชนวนความโกรธ ทำให้อารมณ์ดุร้ายของอัคคีลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง"อื้อ!!" นิสาใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อถูกมือหนาข
EP. 5 "จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ...ต่อไปถ้ายังกล้าคบชู้ลับหลังฉัน...เธอจะเจ็บปวดมากกว่านี้หลายล้านเท่า" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาประชิดพวงแก้มนวลเชิงข่มขู่อย่างเอาจริง พลางใช้มือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรงจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว "อึกฮือๆ ฉันคบกับเรียวก่อนที่จะเจอกับนาย นายนั่นแหละที่มาทีหลัง" "มาก่อนหรือมาหลังไม่สำคัญ...สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของฉันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย...ในเมื่อหมั้นกับฉันแล้วเธอก็ไม่ควรยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...คนที่เธอจะยุ่งด้วยได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...จำใส่สมองเอาไว้" "..." นิสาเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรกลับไปมีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวยของเธอ "บอกเลิกมันซะ" อัคคีกระตุกเรียวแขนของนิสาลุกขึ้นอย่างแรง ขยุ้มเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอเดินตรงเข้าไปหาเรียวมะที่นั่งหลับตาร้องไห้อยู่บนพื้นห้อง เรียวขาเล็กสั่นเทา เลือดจากบาดแผลกลางหว่างขาไหลออกมาตามเรียวขาสวยหยดแล้วหยดเล่า "อึก" ภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของนิสาเท่านั้นที่อัคคีได้ยิน นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมเอ่ยปากบอกเลิกเรียวมะตามคำสั่ง "อย่าทำให้ฉันต
EP. 6"กูจัดให้" ตุบ! สิ้นประโยคอัคคีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าไปใช้เท้าถีบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะอย่างแรงทำให้เรียวมะล้มลงพื้นห้องอีกครั้ง อัคคีใช้เท้ากระหน่ำกระทืบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะซ้ำๆ ราวกับคนคลุ้มคลั่ง"เรียว!" นิสารีบพุ่งตัวเข้าไปกอดร่างกายบอบช้ำของเรียวมะเอาไว้ด้วยความห่วงใย เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่เห็นเรียวมะถูกทำร้าย อัคคีขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามปูด โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ใช้มือหนากระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรง ทำให้เธอลุกขึ้นยืนตามแรงดึง"โอ๊ย!!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดมือบางกุมมือหนาเอาไว้แน่นพยายามแกะมือของเขาออกจากเส้นผมของเธออย่างทรมาน"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก ห่วงตัวของเธอเองจะดีกว่า" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนจะกระชากผมของนิสาเดินออกจากห้องเชือด โดยที่ปล่อยให้เรียวมะนอนกระอักเลือด ถูกเท้าแกร่งนับสิบคู่ของบอดี้การ์ดรุมกระทืบอย่างโหดเหี้ยม@เพนต์เฮาส์หรูของอัคคี"ปล่อยฉันนะ!" แม้เธอจะหวาดกลัวแต่ก็ใช่ว่าเธอไม่ยอมศิโรราบต่อความป่าเถื่อนเอาแต่ใจของอัคคีง่ายๆ เธอสู้ด้วยการดิ้นอยู่บนบ่าแกร่งของอัคคี กำปั้นเล็กทุบตีแผ่นหลังแกร่งไม่ยั้
EP. 7"กล้าดียังไงถุยน้ำลายใส่หน้าฉัน" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างโกรธจัด "มานี่" มือหนากระชากผมของนิสาขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงร่างของเธอขึ้นไปบนเตียงนอน"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ อัคคีปล่อยฉันนะ" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อัคคีจับแขนทั้งสองข้างของเธอล็อกกับหัวเตียงนอนด้วยกุญแจมืออย่างแน่นหนา ถุย! "อื้อ!" อัคคีถุยน้ำลายใส่ใบหน้าของนิสา เขาเหยียดยิ้มมองเธอด้วยความสมเพช ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเลียน้ำลายออกจากใบหน้าของเธอ"กรี๊ดดดดด!!!" นิสากรีดร้องเมื่อถูกอัคคีฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออกจนขาดไม่เหลือชิ้นดี อัคคีถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างใจเย็น พลางจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของนิสาอย่างไร้ความรู้สึก มือหนาชักแก่นกายใหญ่ยักษ์ขึ้นลงสองสามครั้งเพื่อเตรียมความพร้อม "อึก..พะ..พอได้แล้ว" นิสาส่ายหน้าพัลวันเธอขยับตัวถอยห่างจากคนใจร้ายที่กำลังแทรกตัวเข้ามานั่งตรงกลางหว่างขาของเธอ"หึ" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจอีกครั้ง เขาจ้องมองดอกไม้งามบวมช้ำอย่างไร้สำนึก มือหนาจับแก่นกายใหญ่ยักษ์เคาะลงบนเนินสามเหลี่ยมบวมช้ำสองสามครั้ง ก่อนจะจ้วงแทงแก่นกายเข้ามาในกายของเธออย่างรุนแรงพรวดเดียวจนมิดลำ"กรี๊ดดดดด
EP. 8"โอ๊ย!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกอัคคีกดศีรษะของเธอแนบลงบนโต๊ะทานอาหารอย่างแรง "จะ..เจ็บ" นิสาจิกเล็บลงบนหลังมือหนาของอัคคีเพื่อระบายความเจ็บปวดและต้องการทำให้อัคคีเจ็บ เหมือนที่เธอเจ็บ"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็กินข้าวกินยาซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเหี้ยม ก่อนจะปล่อยมือออกจากศีรษะของเธอ"อึก" นิสาซบใบหน้าลงบนมือบางพลางสะอื้นไห้อย่างหนัก เจ็บปวดกับการกระทำที่โหดเหี้ยมเลือดเย็นของอัคคี จนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เธอเกลียดชังทุกการกระทำของอัคคี หากเธอสามารถฆ่าอัคคีได้ในตอนนี้ เธอก็จะไม่ลังเลที่จะทำ "อึก ไอ้ระยำ" นิสาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด่าทอทั้งน้ำตา เธอจ้องมองใบหน้าเย็นชาของอัคคีด้วยความอาฆาตแค้น"อ๋อ...ฉันรู้ตัวน่า...ขอบคุณที่ชม" อัคคีแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ไม่มีความสะทกสะท้านเลยสักนิด เขาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ เธอ แล้วหยิบช้อนบนโต๊ะขึ้นมาตักอาหารป้อนใส่ปากเธอ โดยที่มือหนาอีกข้าง บีบปลายคางมนอย่างแรงบังคับให้เธออ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน "ถ้าไม่อยากทำให้คนรอบตัวของเธอเดือดร้อน อย่าพยายามที่จะแข็งข้อกับฉัน ""อื้อ!!" นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดื้อรั้นไม่ยอมทานอาหา
EP.1มันเป็นใคร?@ผับหรูใจกลางกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น"มึงเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองรึไง!!" การันต์ ตะเบ็งเสียงขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในโซนวีไอพีมุมมืดของผับดัง พลางปรายตามองหญิงสาวเจ้าของเรือนร่างอรชรผิวขาวผ่องในชุดเดรสเกาะอกสีดำกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาโซนวีไอพีอีกฝั่งเพียงนิด ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายอย่างอัคคีที่เอาแต่จ้องมอง นิสา เจ้าของเรือนร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกสีดำนั้นคือ คู่หมั้นสาวของอัคคี"..." อัคคี ไม่ได้ตอบคำถามของน้องชายเขาเลือกที่จะนั่งมองคู่หมั้นสาวที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปีบนโซฟาในมุมมืดอย่างเงียบๆ พลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่โดยที่สายตาคมกริบไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยหวานของคู่หมั้นสาวเลยแม้แต่น้อย"ลากกูมาญี่ปุ่นด้วยเพื่อที่จะให้กูมานั่งดูมึงแอบถ้ำมองคู่หมั้นของมึง?""รำคาญ" อัคคีเอ็ดน้องชายด้วยความรำคาญ เพราะน้องชายเอาแต่บ่นตั้งแต่เดินเข้ามาภายในผับ"ให้กูเรียกมาให้ไหม?" การันต์เอ่ยถามพี่ชายเชิงประชดประชัน"ไอ้เวรนั่นใคร?" อัคคีเอ่ยถามน้องชายเสียงเข้มดุบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจกับภาพตรงห
EP. 8"โอ๊ย!" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกอัคคีกดศีรษะของเธอแนบลงบนโต๊ะทานอาหารอย่างแรง "จะ..เจ็บ" นิสาจิกเล็บลงบนหลังมือหนาของอัคคีเพื่อระบายความเจ็บปวดและต้องการทำให้อัคคีเจ็บ เหมือนที่เธอเจ็บ"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็กินข้าวกินยาซะ" อัคคีออกคำสั่งเสียงเหี้ยม ก่อนจะปล่อยมือออกจากศีรษะของเธอ"อึก" นิสาซบใบหน้าลงบนมือบางพลางสะอื้นไห้อย่างหนัก เจ็บปวดกับการกระทำที่โหดเหี้ยมเลือดเย็นของอัคคี จนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ เธอเกลียดชังทุกการกระทำของอัคคี หากเธอสามารถฆ่าอัคคีได้ในตอนนี้ เธอก็จะไม่ลังเลที่จะทำ "อึก ไอ้ระยำ" นิสาเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด่าทอทั้งน้ำตา เธอจ้องมองใบหน้าเย็นชาของอัคคีด้วยความอาฆาตแค้น"อ๋อ...ฉันรู้ตัวน่า...ขอบคุณที่ชม" อัคคีแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ ไม่มีความสะทกสะท้านเลยสักนิด เขาหย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆ เธอ แล้วหยิบช้อนบนโต๊ะขึ้นมาตักอาหารป้อนใส่ปากเธอ โดยที่มือหนาอีกข้าง บีบปลายคางมนอย่างแรงบังคับให้เธออ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน "ถ้าไม่อยากทำให้คนรอบตัวของเธอเดือดร้อน อย่าพยายามที่จะแข็งข้อกับฉัน ""อื้อ!!" นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ดื้อรั้นไม่ยอมทานอาหา
EP. 7"กล้าดียังไงถุยน้ำลายใส่หน้าฉัน" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างโกรธจัด "มานี่" มือหนากระชากผมของนิสาขึ้นมาอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงร่างของเธอขึ้นไปบนเตียงนอน"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ อัคคีปล่อยฉันนะ" นิสาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด อัคคีจับแขนทั้งสองข้างของเธอล็อกกับหัวเตียงนอนด้วยกุญแจมืออย่างแน่นหนา ถุย! "อื้อ!" อัคคีถุยน้ำลายใส่ใบหน้าของนิสา เขาเหยียดยิ้มมองเธอด้วยความสมเพช ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเลียน้ำลายออกจากใบหน้าของเธอ"กรี๊ดดดดด!!!" นิสากรีดร้องเมื่อถูกอัคคีฉีกกระชากเสื้อผ้าของเธอออกจนขาดไม่เหลือชิ้นดี อัคคีถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างใจเย็น พลางจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของนิสาอย่างไร้ความรู้สึก มือหนาชักแก่นกายใหญ่ยักษ์ขึ้นลงสองสามครั้งเพื่อเตรียมความพร้อม "อึก..พะ..พอได้แล้ว" นิสาส่ายหน้าพัลวันเธอขยับตัวถอยห่างจากคนใจร้ายที่กำลังแทรกตัวเข้ามานั่งตรงกลางหว่างขาของเธอ"หึ" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจอีกครั้ง เขาจ้องมองดอกไม้งามบวมช้ำอย่างไร้สำนึก มือหนาจับแก่นกายใหญ่ยักษ์เคาะลงบนเนินสามเหลี่ยมบวมช้ำสองสามครั้ง ก่อนจะจ้วงแทงแก่นกายเข้ามาในกายของเธออย่างรุนแรงพรวดเดียวจนมิดลำ"กรี๊ดดดดด
EP. 6"กูจัดให้" ตุบ! สิ้นประโยคอัคคีลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าไปใช้เท้าถีบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะอย่างแรงทำให้เรียวมะล้มลงพื้นห้องอีกครั้ง อัคคีใช้เท้ากระหน่ำกระทืบเข้าที่ใบหน้าของเรียวมะซ้ำๆ ราวกับคนคลุ้มคลั่ง"เรียว!" นิสารีบพุ่งตัวเข้าไปกอดร่างกายบอบช้ำของเรียวมะเอาไว้ด้วยความห่วงใย เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่เห็นเรียวมะถูกทำร้าย อัคคีขบกรามเข้าหากันแน่นจนสันกรามปูด โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ใช้มือหนากระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรง ทำให้เธอลุกขึ้นยืนตามแรงดึง"โอ๊ย!!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดมือบางกุมมือหนาเอาไว้แน่นพยายามแกะมือของเขาออกจากเส้นผมของเธออย่างทรมาน"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอก ห่วงตัวของเธอเองจะดีกว่า" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนจะกระชากผมของนิสาเดินออกจากห้องเชือด โดยที่ปล่อยให้เรียวมะนอนกระอักเลือด ถูกเท้าแกร่งนับสิบคู่ของบอดี้การ์ดรุมกระทืบอย่างโหดเหี้ยม@เพนต์เฮาส์หรูของอัคคี"ปล่อยฉันนะ!" แม้เธอจะหวาดกลัวแต่ก็ใช่ว่าเธอไม่ยอมศิโรราบต่อความป่าเถื่อนเอาแต่ใจของอัคคีง่ายๆ เธอสู้ด้วยการดิ้นอยู่บนบ่าแกร่งของอัคคี กำปั้นเล็กทุบตีแผ่นหลังแกร่งไม่ยั้
EP. 5 "จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ...ต่อไปถ้ายังกล้าคบชู้ลับหลังฉัน...เธอจะเจ็บปวดมากกว่านี้หลายล้านเท่า" อัคคีเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาประชิดพวงแก้มนวลเชิงข่มขู่อย่างเอาจริง พลางใช้มือหนาบีบปลายคางมนอย่างแรงจนใบหน้าหวานบิดเบี้ยว "อึกฮือๆ ฉันคบกับเรียวก่อนที่จะเจอกับนาย นายนั่นแหละที่มาทีหลัง" "มาก่อนหรือมาหลังไม่สำคัญ...สำคัญตรงที่ตอนนี้เธอเป็นคู่หมั้นของฉันอย่างถูกต้องตามกฏหมาย...ในเมื่อหมั้นกับฉันแล้วเธอก็ไม่ควรยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...คนที่เธอจะยุ่งด้วยได้มีแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น...จำใส่สมองเอาไว้" "..." นิสาเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรกลับไปมีเพียงหยาดน้ำตาเท่านั้นที่ไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตคู่สวยของเธอ "บอกเลิกมันซะ" อัคคีกระตุกเรียวแขนของนิสาลุกขึ้นอย่างแรง ขยุ้มเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของเธอเดินตรงเข้าไปหาเรียวมะที่นั่งหลับตาร้องไห้อยู่บนพื้นห้อง เรียวขาเล็กสั่นเทา เลือดจากบาดแผลกลางหว่างขาไหลออกมาตามเรียวขาสวยหยดแล้วหยดเล่า "อึก" ภายในห้องเงียบเชียบ มีเพียงแค่เสียงสะอื้นไห้ของนิสาเท่านั้นที่อัคคีได้ยิน นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมเอ่ยปากบอกเลิกเรียวมะตามคำสั่ง "อย่าทำให้ฉันต
EP. 4"หึ" มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากเพียงนิดก่อนจะดึงแก่นกายมันวาวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดออกจากช่องทางรักคับแคบ สายตาคมกริบจ้องมองเลือดบริสุทธิ์ค่อยๆ ไหลออกมาจากบาดแผลที่กลางหว่างขาของคู่หมั้นสาวก่อนจะสอดนิ้วกลางกระทุ้งเข้าไปภายในช่องทางรักก้มหน้าลงไปเสมอความเป็นสาว ตวัดลิ้นสากเลียหยาดเลือดกำลังไหลออกมาจากช่องทางรักบวมช้ำ ดูดดุนอย่างมูมมามราวกับฆาตกรโรคจิต ฟันคมขบเม้มกัดเข้าที่ติ่งเกสรบวมช้ำอย่างแรงจนร่างบางสะดุ้งด้วยความเจ็บ"อื้ออออ!!" ความรุนแรงของอัคคีทำนิสาดิ้นพล่านอย่างหนัก ยิ่งเธอดิ้นอัคคียิ่งกัดติ่งเกสรของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ นิสาเนื้อตัวสั่นเทาอย่างหนัก ความเจ็บปวดที่อัคคีมอบให้เธออย่างโหดเหี้ยมเธอจะจดจำไปจนวันตายจะไม่มีวันลืม"อื้มม..." อัคคีส่งเสียงครางในลำคอหนาออกมาเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นไปจ้องมองดวงหน้าหวานเปื้อนน้ำตา ลิ้นสากตวัดเลียคราบเลือดของนิสาติดอยู่บนริมฝีปากหนาอย่างใจเย็น"อึก ไอ้สารเลว ฉันเกลียดแก" คำว่า ฉันเกลียดแกที่เธอก่นด่าเขาเป็นตัวจุดชนวนความโกรธ ทำให้อารมณ์ดุร้ายของอัคคีลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง"อื้อ!!" นิสาใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อถูกมือหนาข
EP. 3"ทะ..ทำแบบนี้ทำไม..นายกำลังคุกคามฉันอยู่นะ" นิสาขยับตัวถอยหลังออกห่างจากอัคคีอย่างหวาดกลัวจนแผ่นหลังบางชนกับหัวเตียงนอน"นาย?" อัคคีเอ่ยพลางเลิกคิ้วเข้มข้างขวาขึ้นเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์กับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาตั้งแต่อยู่ที่โซนวีไอพีของผับแล้ว "ฉันรุ่นเดียวกับเธอ?""..." นิสาเม้มริมฝีปากสั่นเทาเข้าหากันแน่นเธอแอบเหลือบตามองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องทางให้หนีออกไปได้เลย เนื่องจากประตูห้องถูกปิดล็อกเอาไว้จากด้านนอกอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของการันต์"ไม่เรียกฉันว่า 'พี่' เหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" อัคคีหยิบกุญแจมือและเชือกที่ปลายเตียงนอนขึ้นมา"..." นิสาเห็นอย่างนั้นยิ่งสั่นเทา หวาดกลัวหนักกว่าเดิม เธอจ้องมองกุญแจมือและเชือกในมือของอัคคีด้วยแววตาที่สั่นระริก"อยู่ต่อหน้าพ่อของเธอเธอเรียกฉันว่า..พี่..แต่พออยู่กับฉันสองคน...เธอแทบจะไม่เรียกฉันว่า'พี่' เลยด้วยซ้ำ" อัคคีใช้มือหนากระชากข้อเท้าเล็กถลาลงมาอย่างแรงก่อนจะกระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองเพดานห้อง"โอ๊ย! ฮึก ฉันเจ็บนะ" น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีก ไหลรินอาบสองแ
EP. 2ห้องเชือด"ฉันเจ็บนะ" นิสาใบหน้าเหยเก อัคคีจ้องมองเธออย่างเอาเรื่อง ราวกับจะกระชากวิญญาณของเธอออกจากร่างอย่างไรอย่างนั้น การมาอย่างไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้าของอัคคีทำเรียวมะตกใจเป็นอย่างมาก เพราะไม่คิดว่าคนใหญ่คนโตระดับอัคคีจะยอมบินลัดฟ้ามาหานิสาถึงประเทศญี่ปุ่นด้วยตนเอง"กูถามก็ตอบ" อัคคีเค้นเสียงเข้มลอดไรฟันอย่างไม่สบอารมณ์พลางบีบเรียวแขนเล็กแรงขึ้นเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ ฮารุเห็นสีหน้าเจ็บปวดของนิสาจึงรีบเขย่าแขนของเรียวมะที่กำลังอยู่ในอาการตกใจเชิงบอกให้ช่วยทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือนิสา ทำให้เรียวมะได้สติกลับมา"...เขาเป็นแฟนฉัน" นิสาตอบคำถามของอัคคีอย่างหนักแน่นพลางสะบัดแขนออกจากพันธนาการของอัคคีอย่างไม่ใยดีก่อนจะเดินเข้าไปหาเรียวมะที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่เหมือนกัน"..." อัคคีที่เห็นอย่างนั้นขบกรามเข้าหาแน่นด้วยความโกรธจนสันกรามปูด กระชากเส้นผมดำขลับตรงท้ายทอยของนิสาอย่างแรงจนร่างของนิสาถลากลับไปชนเข้ากับแผงอกแกร่งของอัคคีอีกครั้ง"โอ๊ย!" นิสาร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เธอจับมือหนาของอัคคีเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขากระชากผมของเธอ"นิสา" เรียวมะที่เห็นใบหน้าเหยเกของแฟนสาวจึงรีบพุ่งตัวเ
EP.1มันเป็นใคร?@ผับหรูใจกลางกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น"มึงเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองรึไง!!" การันต์ ตะเบ็งเสียงขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มภายในโซนวีไอพีมุมมืดของผับดัง พลางปรายตามองหญิงสาวเจ้าของเรือนร่างอรชรผิวขาวผ่องในชุดเดรสเกาะอกสีดำกับเพื่อนสาวคนสนิทของเธอนั่งดื่มไวน์อยู่บนโซฟาโซนวีไอพีอีกฝั่งเพียงนิด ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายอย่างอัคคีที่เอาแต่จ้องมอง นิสา เจ้าของเรือนร่างอรชรในชุดเดรสเกาะอกสีดำนั้นคือ คู่หมั้นสาวของอัคคี"..." อัคคี ไม่ได้ตอบคำถามของน้องชายเขาเลือกที่จะนั่งมองคู่หมั้นสาวที่ไม่ได้เจอกันนานร่วมปีบนโซฟาในมุมมืดอย่างเงียบๆ พลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมากระดกเข้าปากอึกใหญ่โดยที่สายตาคมกริบไม่ได้ละไปจากใบหน้าสวยหวานของคู่หมั้นสาวเลยแม้แต่น้อย"ลากกูมาญี่ปุ่นด้วยเพื่อที่จะให้กูมานั่งดูมึงแอบถ้ำมองคู่หมั้นของมึง?""รำคาญ" อัคคีเอ็ดน้องชายด้วยความรำคาญ เพราะน้องชายเอาแต่บ่นตั้งแต่เดินเข้ามาภายในผับ"ให้กูเรียกมาให้ไหม?" การันต์เอ่ยถามพี่ชายเชิงประชดประชัน"ไอ้เวรนั่นใคร?" อัคคีเอ่ยถามน้องชายเสียงเข้มดุบ่งบอกว่าเขากำลังไม่พอใจกับภาพตรงห