ตอนที่1.

ตอนที่1.

บทที่ 1. ชะตาที่ดูเหมือนจะเลวร้าย

        

ร่างบอบบางของหญิงสาววัยยี่สิบสองปีดิ้นรนออกจาการกอดรัดที่หยาบโลนของชายหนุ่มรูปร่างผอมทว่าแกร่งกร้านด้วยแรงราคะซึ่งพยายามจะกระชากเสื้อตัวสวยออกจากกายสาวขาวผ่อง มือบางทั้งผลักทั้งทุบตีปัดป้องเนื้อนวลของตนให้พ้นจากการรุกราน แต่ทว่าเรี่ยวแรงที่มีนั้นหาได้ทัดเทียมผู้รุกรานไม่...

         “ปล่อยฉันนะคนเลว กรี๊ดดดด...”

เสียงหวีดร้องอย่างตื่นตระหนกดังก้องไปทั้งห้องพักแคบๆ ที่เธอใช้ซุกหัวนอนมานานปี หากแต่ในคืนฝนตกหนักและพายุลมแรงเช่นนี้จะมีใครได้ยินเสียงหวีดร้องขอความช่วยเหลือจากเธอหรือไม่

รติมา หน้าซีดตัวสั่นเมื่อเสื้อนักศึกษาตัวสวยขาดวิ่นติดมือของคนชั่วไปและผิวเนื้อนวลขาวกระจ่างท่ามกลางแสงแปลบปลาบของสายฟ้าที่สว่างเป็นครั้งคราวด้านนอกนั้นยิ่งกระตุ้นราคะของคนชั่วร้ายอย่าง อานนท์ ลูกเลี้ยงของคุณพริ้ง ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ ของเธอ

         “แม่เจ้า เธอสวยจริงๆ นังน้องมด คืนนี้แหละไอ้นนท์ขอสัญญาว่า เธอต้องเป็นเมียของฉัน ฮ่าๆๆ”

         “ได้โปรด อย่าทำอะไรน้องมดเลยนะคะคุณนนท์ ปล่อยน้องมดเถอะนะคะ ฮือๆๆ”

“ฉันได้โปรดเธอแน่คนสวย และเธอจะต้องของร้องฉันว่าได้โปรดๆ ทั้งคืน หึหึ”

มือหยาบกร้านลูบไล้บั้นเอวบางอย่างหลงใหลในความนวลเนียนละมุนมือ ร่างสาวกึ่งเปลือยตรงหน้านั้นงดงามยิ่งนักนัก เรือนร่างบอบบางขาวนวลอรชรราวรูปปั้นนางอัปสร ยิ่งได้สัมผัสอานนท์ยิ่งอยากครอบครองเป็นเจ้าของเรือนกายนี้

เรือนร่างซึ่งเขาจับจ้องมานานวัน จนวันนี้ก็สบโอกาสเมื่อคนทั้งบ้านพร้อมใจไปเที่ยวต่างจังหวัด หลังจากนั้นเขาก็แอบกลับเข้ามาในบ้านแล้วจัดการตัดไฟให้ดับทั้งบ้านและคืนนี้เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย ชายหนุ่มผู้ชั่วร้ายคิดอย่างเป็นสุขกับแผนการอันเลวร้ายของตน

         “ไม่นะอย่า...กรี๊ดดดด...”

เสียงหวีดร้องของเธอดังขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างสูงผอมกร้านนั้นเปลือยเปล่าโผนเข้าหาร่างบอบบางของเธอ มือบางปัดป้องวุ่นวายถูกตรึงไว้เหนือศีรษะที่ปกคลุมด้วยเส้นยาวสลวยที่ยุ่งเหยิง

         “ฮ่าๆๆ คืนนี้เธอต้องเป็นของฉัน นังน้องมดคนสวย มามะมาสนุกกับพี่นนท์ดีกว่า ฮ่าๆๆ”

         “ไม่นะ ช่วยด้วย แม่จิตขา ช่วยน้องมดด้วย”

         “ร้องไปเถอะคนสวยไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก ยายแก่นั่นป่านนี้มันคงนอนซมอมโรคชรา และเธอก็จะต้องเป็นของฉัน”

มันพูดจบก็ก้มลงดอมดมร่างสาวอย่างหื่นกระหาย รติมาเบือนหน้าหนีริมฝีปากดำคล้ำและเหม็นกลิ่นเหล้าบุหรี่จนน่าคลื่นเหียน พยายามดิ้นรนออกจากใต้ร่างของมันแม้โอกาสน้อยนิดใบหน้านวลสวยเปรอะเปื้อนด้วยน้ำตาอย่างน่าเวทนา หากแต่ชายหนุ่มผู้มากด้วยราคะเลวทรามกลับเห็นเป็นเรื่องน่าอภิรมย์และกระหยิ่มใจ ที่เนื้อสมันชิ้นงามกำลังจะเป็นอาหารราคะอันโอชะของเขา เสียงหัวเราะและสัมผัสอันหยาบโลนนั้นแทบทำให้เนื้อนวลชอกช้ำ รอยแดงๆ จากมือกร้านของมันทิ้งไว้ทุกที่ๆ มันลากมือผ่านอย่างหยาบคาย รติมาหลับตาลงอย่างรันทด หมดสิ้นแล้วความสาวซึ่งถนอมมาตลอดชีวิตสาว หมดสิ้นแล้วโอกาสที่จะโบยบินออกจากบ้านหลังนี้ และความอดสูที่กำลังจะเผชิญนับจากนี้ทำให้เธอสะอื้นในอกอย่างสิ้นหวัง...

         “โอ๊ยยย...”

         อานนท์ร้องอย่างเจ็บปวดและร่างผอมกร้านผละออกจากการคร่อมทับร่างบอบบางตรงหน้าทันที อานนท์กุมหัวของตนเองอย่างเจ็บปวดตัวงอเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนและมันก็ร้องซ้ำขึ้นอีกครั้งเมื่อสากกระเบือที่อยู่ในมือเหี่ยวย่นของ แม่จิต แม่นมของรติมาฟาดตุบๆ ลงบนร่างซึ่งงองุ้มด้วยความเจ็บปวดของมันอย่างไม่นับจนร่างผอมๆ นั้นแน่นิ่งไป

         “แม่จิตมาแล้วค่ะ คุณหนูของแม่จิตโถๆ ขวัญเอ๋ยขวัญมา”

         “ฮือๆ แม่จิตจ๋า น้องมดกลัว”

ทั้งโอบกอดกันด้วยน้ำตา หญิงชราวัยหกสิบเศษโอบร่างสั่นเท่ากึ่งเปลือยของรติมาแนบอกมือเหี่ยวย่นลูบเรือนผมสลวยอย่างอ่อนโยน และค่อยๆ คลุมเสื้อตัวหนาลงบนร่างบอบบาง

         “ไปกันเถอะค่ะ เรารีบไปก่อนที่ไอ้คนชั่วมันจะฟื้น แต่ดูท่ามันจะหลับไปอีกนาน”

         “เขาจะตายไหมคะ”

         “ไม่หรอกค่ะคุณหนู ถ้ามันตายจริงๆ แม่จิตก็ไม่กลัวหรอกค่ะ แม่จิตจะเดินไปมอบตัวกับตำรวจเองเลย”

         “โธ่.. แม่จิต อย่าพูดแบบนี้สิคะ หากไม่มีแม่จิตน้องมดจะทำอย่างไรล่ะคะ” หญิงสาวกอดร่างผอมๆ ของแม่นมที่กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูเธอมาตลอดเวลายี่สิบปีอย่างแสนรัก

“ไปเถอะค่ะ อย่าสนใจมันเลย ไอ้คนจัญไร สารเลวตายไปเสียคนแผ่นดินก็คงสูงขึ้น”

         “นี่แกไปฟัดกับหมาที่ไหนมาเจ้านนท์” เสียงแหบแห้งของ นายอนันต์ ถามขึ้นเมื่อเจอสภาพที่ยับเยินของบุตรชายที่ทั้งตาปูดบวม หัวแตกและปากเจ่อ ซ้ำยังมีรอยเขียวๆ ช้ำๆ ไปทั้งแขน หากแต่อานนท์ผู้เป็นบุตรชายกลับไม่ตอบซ้ำยังหลบสายตาคาดคั้นของบิดาและมารดาเลี้ยงที่มองมาอย่างเหยียดหยัน

         “ก็คงจะไปมีเรื่องกับพวกอันธพาลขี้ยาข้างนอกมาล่ะสิ คุณควรจะสั่งสอนลูกชายคุณบ้างนะคุณอนันต์ไม่ใช่ให้ทำตัวเป็นนักเลงขี้ยาสร้างปัญหาอยู่แบบนี้”

         “นี่คุณนายพริ้ง ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครนะ” อานนท์แย้งเสียงเบาซ่อนความไม่พอใจเอาไว้แทบไม่มิด

         “แล้วที่เธอมีสภาพแบบนี้ จะให้คิดว่าเธอละเมอไปฟัดกับหมามารึไงยะ” คุณพริ้ง สตรีวัยสี่สิบปลายหากแต่ยังสวยพริ้งสมชื่อเพราะการดูแลเอาใจใส่ประโคมเครื่องบำรุงบำเรอทุกอย่างเพื่อคงความสวยงามนี้ไว้ ดวงตาคมสวยเพราะถูกแต่งเติมวาววับเมื่อมองหน้าลูกติดของสามีใหม่อย่างไม่พอใจ ก่อนสายตาจะมองหาใครอีกคน

         “แล้วนี่น้องรตาไปไหน ทำไมยังไม่ลงมา”

         “เอ่อ สงสัยยังไม่ตื่นล่ะมั้งคุณ”

         “แย่จริงลูกคนนี้นี่ก็เกือบเที่ยงแล้ว สักพักคนบ้านนั้นก็จะมา เฮ้อ พูดแล้วฉันก็กลุ้มใจเราจะทำอย่างไรกันดีคะคุณ”

         “เอาน่าคุณ หากเขาส่งคนมาเจรจาแบบนี้เราก็ควรจะเบาใจ ดีกว่าเรื่องต้องขึ้นโรงขึ้นศาล”

         คุณอนันต์กล่าวพลางหลบตาผู้เป็นภรรยา แล้วชำเลืองมองไปยังชั้นบนของบ้านฝั่งที่เป็นห้องนอนของลูกเลี้ยงสาวแสนสะคราญซึ่งคงกำลังนอนหลับอย่างหมดเรี่ยวแรงหลังจาก กิจกรรม เมื่อคืน

“แล้วนี่นังมดไปไหน ทำไมตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นหัวมันเลย จิต นังจิต..”

         “ขา คุณผู้หญิง” แม่จิตขานรับพลางยกถาดเครื่องดื่มออกมาอย่างรู้หน้าที่