ตอนที่ 23 นับเวลาในใจ

“ เดี๋ยวสิมิก....พี่ฉันคุยอะไรกับนายบ้าง ” ภัสสรเมื่อเรียนเสร็จเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากสายสืบในไนท์คลับที่ถูกเธอดึงมาเป็นพวกในการเกาะติดรณภพและรับรู้การเคลื่อนไหวของเขาทุกอย่างก็เหตุการณ์ที่พี่วัตต์เข้ามาเห็นตอนนั้นทำให้เธอไม่เจอหน้ารณภพมาสองวันแล้วนี่พี่ชายเธอทำอะไรเขารึเปล่า..ทำให้ความอยากรู้แล่นปราดสถานที่ที่ต้องมาก็คือไนท์คลับนี่แหล่ะ

“ ไม่มีอะไรนี่...” เขาหลบเลี่ยงการตอบคำถามของเธอปล่อยให้สงสัยบ้างก็ดี

ใยคุณหนูจอมจุ้น...........

“ นายช่วยหยุดเดินก่อนไม่ได้รึไง....รีบเดินไปตามหาวัวหาควายรึไงกันรีบจริง! ” ภัสสรเริ่มเหนื่อยหอบเมื่อเขาเดินเร็วตรงปรี่ไปที่ลานจอดรถน้ำเสียงออก ประชดประชันจนรณภพชักหมั่นไส้ใครใช้ให้ตามหล่ะ

“ ใครบอกว่าตามหาหล่ะ ฉันกำลังหนีมากกว่า ” เขาประชดกลับไปในคำถามของเธอแต่เป็นคำตอบของเขาสายตาแอบลอบชำเลืองมองคุณหนูขี้วีนสังเกตปฏิกิริยาของเธอ

“ ..........?? ” ภัสสรเองพอได้ยินคำตอบของเขาก็เริ่มสตั้นไปสามวิทบทวนประโยคของเขา

“ หนึ่ง สอง สาม ” รณภพหลี่ตาชำเลืองเมื่อไม่เห็นหญิงสาวเดินประชิดตัวแต่หยุดนิ่งก็รู้แล้วหล่ะในสิ่งที่เธอคิด

“ กรี๊ด...นายมิก..ไอ้บ้านายด่าฉัน หมายถึงวัวถึงควายหรอหยุดเลยนะคนบ้า ” เสียงกรี๊ดคือคำตอบของเวลาที่เขาคำนวนว่าจะเห็นมันตอนที่เธอนึกได้นั่นเอง เขาอมยิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆ เดาผิดเสียที่ไหนหล่ะ

“ แล้วเธอจะตามฉันมาทำไมห๊ะ ” เขาพูดแล้วคร่อมบิ๊กไบค์ คู่ใจวางมือพาดบนหมวกนิรภัยราคาแพงเขาซึ่งเท่ห์ไม่น้อย

“ ก็จนกว่านายจะบอกนั่นแหล่ะว่าคุยอะไรกับพี่ฉันบ้าง ว่าไงจะบอกไหม ”ภัสสรเท้ามือยึดหน้ารถไว้ระหว่างแฮนจับทั้งสองข้างยื่นหน้ามานิดๆจ้องหน้าคมหล่อๆของเขาที่ยังมีรอยฝกช้ำมุมปาก

“ ไม่! เรื่องอะไรฉันต้องบอกเธอ หืม อยากรู้ไปถามพี่ของเธอดูเองสิหลบไปใยคุณหนู! ” เขาใส่หมวกนิรภัยแล้วพูดเสียงออกจะเป็นคำสั่งในตอนท้าย

“ ไม่หลบ ทำไมต้องหลบในเมื่อนายไม่บอกฉันก็จะขวางทางนายอยู่อย่างนี้แหล่ะ! ” เธอกอดอกเชิดหน้าไม่ยอมแพ้ รณภพได้แต่ส่ายหัวกับท่าทางของเธอถึงจะแอบยิ้มภายใต้หมวกก็เถอะก่อนจะชักน้ำเสียงกลับไปอย่างคนป่าเถื่อน

“ นี่ใยคุณหนู ปัญญาอ่อนหรอครับ เธอคิดว่า ฉันไปไม่ได้หรือไง ตัวเธอเล็กนิดเดียว ชนทีก็กระเด็นเละ คิดดีๆนะ กึ๊ก บรื้น บรื้น ๆๆๆ ” เขาใส่หมวกนิรภัยราคาแพง เตะขาตั้งขึ้นให้พ้นพื้น และบิดคันเร่งดังๆ ขู่เธอ คนใส่ชุดนักศึกษาเบื้องหน้าเริ่มกังวล เป็นบุญตาจริงๆ โว้ยไอ้มิก ได้เห็นใยนี่ใส่ชุดนักศึกษาสักที เธอเริ่มขยับตัวถอยห่างเมื่อรณภพบิดคันเร่งให้รถเคลื่อนตัว

“ นายจะทำบ้าอะไร ” รู้ทั้งรู้ว่าเขาจะชนแต่คิดว่าไม่น่าจะทำแต่ตอนนี้ภัสสรกลับเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอคิดถูก

“ หนึ่ง ” เขาฟังเธอเสียที่ไหนแถมมานับเลขบ้าอะไรมันกดดันเธอชัดๆ

“ นะ นายจะทำอะไร นายไม่กล้าจริงๆใช่ไหม ”

“ สอง ” ฟังเสียเมื่อไหร่กัน

“ ชนเธอไง สาม ” ตอบคำถามสุดท้ายและตัวเลขเวลาสุดท้ายคือคำตอบแล้วว่าเขาไม่กลัวเธอสักนิด

“ กรี๊ด มิกบ้าให้ตายดิ นายหนีฉันแบบนี้เนี่ยนะ บ้าที่สุดเลย กรี๊ด ” รณภพที่แค่ขับรถเคลื่อนตัวเบาๆในตอนแรกแค่พอให้คุณหนูจอมซ่าส์หลบทางให้พ้นก่อนจะเร่งความเร็วเต็มที่เมื่อพ้นเธอ

“ คอยดูนะมิก สักวันฉันจะทำให้นายหมดฤทธิ์ทำเก่งใส่ฉันให้ได้เลย ชิ เจ็บใจนัก ” ถึงปากจะด่าว่าแต่ใบหน้างามกลับมีรอยยิ้ม ประมาณสองชั่วโมงกว่าหลังจากที่รณภพขับรถแล่นไปเรื่อย ในที่สุด บิ๊กไบค์คันงามก็ถูกหยุดอยู่หน้าบ้านหรือคฤหาสน์เขาไม่แน่ใจเพราะมันใหญ่โตเสียเหลือเกิน กระจกที่ปกปิดดวงตาบนตัวหมวกกันน็อคถูกเปิดขึ้นเพื่อมองให้ชัด สายตามองเห็นหญิงสาวสองคนที่อยู่หน้าบ้าน เหมือนกำลังคุยหรือทำอะไรสักอย่างหญิงคนนึงคือคนที่เป็นบุคคลที่ได้สายเลือดที่ผูกพันธ์กันมาคนที่เขายังไม่ได้แม้จะเอ่ยคำขอโทษ มีฐานะเป็นพี่สาวของตน ส่วนอีกคน คือ หญิงสาวที่เริ่มเข้ามาจุ้นจ้านกับชีวิตเขาแบบเนียนๆแต่เขาไม่ได้รู้สึกว่ารำคาญจนอยากหนีไปไกลๆ ปฏิกิริยาที่เขาแสดงกับเธอซึ่งปกติเขาแทบไม่คุยหรือพบปะกับพวกผู้หญิงสักเท่าไหร่เลยด้วยซ้ำ

“ สบายดีใช่ไหมมิน แค่เห็นว่ามินได้อยู่บ้านที่สบายกว่าบ้านหลังนั้นปลอดภัยกว่าอยู่คนเดียว มิกก็เบาใจแล้ว ขอโทษนะมิน มิกจะดูแลมินให้ดีได้กว่านี้ อดทนหน่อยนะ สักวันมิกจะพามินไปอยู่บ้านของพวกเรา มีมิน มีพ่อและก็มิก ” รณภพพูดเบาๆกับตัวเอง แต่สายตามองไปยังพี่สาวที่ตนเองเคยทำให้เธอไม่สบายใจ

มินตราที่หลังจากภวิชพาเธอไปพักผ่อนวันนั้นแล้วเขาก็แสนจะน่ารักดูแลเอาอกเอาใจเธอทุกอย่าง ยามเช้าที่ตื่นขึ้นมาก็พบเพียงกระดาษโน๊ตเล็กๆ ตรงหัวเตียงมือถือราคาแพงเครื่องเล็กที่มีรูปเขากับเธอตอนที่ดินเนอร์ด้วยกันยามค่ำคืนบนหน้าจอ ไม่รอช้าที่จะหยิบกระดาษเล็กๆขึ้นมาอ่าน

“ ภรรยาที่รักวันนี้สามีขอโทษนะครับที่ไม่ได้อยู่ดูแลตามที่ตกลงไว้ พี่ต้องไปประชุมที่เชียงใหม่ไว้กลับมาแล้วพี่จะพาไปทานอาหารอร่อยๆของเรานะครับ คนสวย กินข้าวให้ตรงเวลานะครับ พี่ไม่ชอบกอดเมียผอมๆ ไม่อบอุ่น ^^ คิดถึงพี่บ้างน้ะ พี่คิดถึงภรรยาคนสวยของพี่ที่สุด..............สามีที่รัก จุ๊ฟๆ ”

“ แหว่ะ พี่วิช เลี่ยนจะตายเขียนไปได้ยังไง ” ถึงจะเลี่ยนก็ชั่งแต่เธอก็ยิ้มจนแก้มแทบปริ ไม่มีความหวานที่ใดจะหวานได้เท่าริมฝีปากของนารี ไม่มีหญิงใดที่ไม่ปลาบปลื้มยินดีกับคำที่อ่อนหวานจากชายที่รักผู้หญิงทุกคนย่อมต้องการความเอาใจใส่จากคนที่รักเสมอ มินตราชัดเจนแล้วในหัวใจคำตอบของเขาจะเป็นเช่นใดเธอไม่อาจจะรู้

“ ตึ้งๆ ตึ้งๆ ” เสียงข้อความที่ดังขึ้นทำให้มินตราละสายตาไปมองแล้วหยิบขึ้นอ่าน

“ 100 กว่าข้อความ นี่พี่วิชว่างนักหรือไงไหนบอกทำงานเอ๊ะ ” เธอแอบดุเขาในใจดูก็รู้แล้วชื่อที่แสดงหน้าจอมันบอกได้ชัดที่เดียวว่าเป็นภวิช ก็เขาเล่นพิมคำว่า สามีที่รัก หน่ะสิ สามีเธอจะมีใครหล่ะเขาคนเดียวนั่นแหล่ะ คนบ้า โทรศัพท์บอกยกให้เธอแล้วดูแต่ละข้อความที่ส่งมาสิ

.....เบอร์ติดต่อโทรหาได้แค่สามีนะครับ................

....เครื่องนี้พี่ให้มินเป็นของขวัญสำหรับคืนวันดีๆ........

....สามีเป็นคนที่ขี้หวงเอามากๆ.........ฉะนั้นภรรยาจะต้องห้ามให้ใครจับโทรศัพท์เด็ดขาด....

....คนที่จะโทรหามินได้นอกจากพี่แล้วก็มีแค่ ทัช กฤษ สายชล คนที่พี่ให้ดูแล

(ไม่จำเป็นไม่ต้องโทรหาพวกนั้น เข้าใจนะ ^^ บอกแล้วพี่หวง!!*-*)

และยังมีอีกมากมายหลายข้อความที่แทบจะไม่มีส่วนไหนเลยที่บ่งบอกว่าเธอคือเจ้าของไอโฟนราคาแพงตัวใหม่ล่าสุดตัวนี้ให้ แต่ประโยคสุดท้ายที่เธอเห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นไม่น้อยเขายังอุตส่าห์ห่วงความปลอดภัยของเธออีก

~ พี่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆ มินดูแลตัวเองดีๆนะ เกิดเรื่องอะไรไม่ดีรีบโทรหาพี่เข้าใจไหมครับ ห้ามปิดบังพี่เด็ดขาด พี่เป็นห่วงนะครับ ภรรยาคนสวยของพี่ ถ้าเห็นข้อความพี่แล้วตอบพี่หน่อยนะ ให้พี่รู้ว่ามินปลอดภัย คิดถึงบ้างรึเปล่า อยากได้ยินคำให้ชื่นใจสักนิดก็ยังดี พี่ประชุมก่อนนะครับ คิดถึงมินนะ ~

ในห้องพักของโรงแรมห้าดาวสุดหรูของจังหวัดเชียงใหม่ ภวิชโยน เสื้อสูทลงบนโซฟา เอนกายลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่ห่างมินตราเขาตรงไปคุยกับภวัตต์ที่ไนท์คลับ ได้ฟังเรื่องราวจากพี่ชายแล้วฉุนจนแทบจะชกหน้าคนที่พี่ชายบอกกำลังจะทำอะไรน้องสาวตนเอง แต่พอได้เห็นหน้าแค่นั้นทุกอย่างก็หยุดลง เมื่อเสร็จงานที่ไนท์คลับเขาก็ตรงขึ้นมาที่เชียงใหม่ทันที ช่วงนี้เขาตัวติดมินตราแจ ไม่ค่อยได้เข้าบริษัทสักเท่าไหร่ปกติเวลามีปัญหาเขาจะให้สายชลหรือไม่ก็ทัช ให้เข้ามาดูแลในส่วนนั้นๆ แต่เห็นทีคราวนี้ที่ต้องมาเองเพราะมันส่งผลกระทบกับหุ้นส่วนหลายๆคนที่เริ่มวิตกกับปัญหาด้านเศรษฐกิจและจำนวนนักท่องเที่ยวที่น้อยลงเพราะเกิดวิกฤตจากภัยธรรมชาติที่ไม่อาจเลี่ยงได้ เขาจึงต้องมาเร่งหาทางแก้ปัญหาด้วยตัวเองร่วมกับหุ้นส่วนคนอื่นๆที่ต้องการกำลังใจ จากเขาและการทำงานของเขาที่เป็นตัวหลักจากบริษัทใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่กรุงเทพ ส่วนที่นี่มันแค่ส่วนย่อยเท่านั้น......เขาหลับตาลงด้วยความอ่อนล้า หนวดเคราเริ่มขึ้นแล้ว ไหนจะต้องจัดการตามหาพ่อของมินตราอีกบ่อยครั้งที่มินตราเกริ่นๆกับเขาเกี่ยวกับเรื่องพ่อของเธอ เขาเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจแต่อย่างใด ยังไงก็ต้องหาให้เจอจนได้

“ ไม่คิดจะโทรมาหามาถามกันบ้างรึไงนะมิน ใจร้ายกับพี่จัง คิดถึงอยู่ฝ่ายเดียวมันไม่รู้สึกดีเอาซะเลยนะ กลับไปจะลงโทษซะให้เข็ด ” เขาคาดโทษเธอพลางล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ไม่มีการเคลื่อนไหวหรือแสดงใดๆทั้งสิ้น

“ แบตหมดหรอเนี่ย เฮ้อ ” เขาลุกขึ้นไปเสียบสายชาร์ต สามวันเต็มๆที่แทบไม่ได้นอนอยากเร่งวางแผนโครงการให้เสร็จหาวิธีเสนอและปูแผนงานใหม่เรียกความสนใจของนักท่องเที่ยวแล้วหาอย่างอื่นมาทดแทนรายได้ที่ขาดไปแทน ซึ่งในข้อมูลนี้เขาต้องกลับไปตกลงกับบริษัทแม่หรือบริษัทหลักที่อยู่กรุงเทพ อีกอย่างคิดถึงเมียใจจะขาดแล้วเนี่ย

“ รู้อย่างนี้พามินมาด้วยก็ดี ” เขาชาร์ตแบตทิ้งไว้แล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำชำระร่างกายที่ตอนนี้เวลาก็เกือบสี่ทุ่มเข้าให้แล้ว เมื่อร่างกายผ่อนคลายบ้างความอ่อนล้าเริ่มลดลง

“ ไม่โทรหากันจริงๆหรอเนี่ย ป่านนี้หลับสบายไปแล้วมั้ง ” คิดอย่างงอนๆ กดปุ่มเปิดเครื่องเมื่อสัญญาณทุกอย่างของเครื่องมือสื่อสารระบบเริ่มพร้อม ดูเหมือนคนขี้น้อยใจจะเปลี่ยนอาการเป็นดีใจจนเก็บไว้ไม่อยู่

“ ตึ้งๆๆ ” ข้อความไลน์ที่เด้งขึ้นต่อเนื่อง เบอร์ของเธอที่เขาเมมพิเศษกว่าคนอื่นๆ ที่ไม่มีใครมีสิทธิ์ได้เป็นนอกจากมินตราคนเดียว

................. ขอบคุณนะคะพี่วิช มินสบายดีค่ะ ไหนบอกโทรศัพท์ของมินแล้วนี่พี่วิชสั่งทุกอย่างแบบนี้ มินว่าพี่วิชเอาคืนไปเถอะมินซื้อเองก็ได้.......++

.................มินทานข้าวแล้วพี่วิชทานข้าวหรือยังค่ะ....................

.................งานยุ่งมากไหมค่ะพักผ่อนบ้างหรือเปล่า......................

..................นี่กินข้าวบ้างหรือยังเย็นแล้วนะคะ.............................

..................พี่วิชรีบพักผ่อนนะคะเดี๋ยวไม่สบายอย่าหักโหมนัก...............

.......ทำงานให้สบายใจนะคะไม่ต้องห่วงมิน พี่วิชทำงานได้เต็มที่ไม่ต้องรีบนะคะ.........

***ปล. ถ้ามินผอมจนพี่วิชบอกไม่อยากกอดก็ไม่ต้องมากอดเลยนะ ชิ้ ใครอยากให้กอดกัน อยากกอดคนหุ่นอวบๆ ก็ไม่ต้องมากอดเค้าเลย

“ ฮ่าๆ ” ภวิชหัวเราะเสียงดัง เมื่ออ่านข้อความของเธอรอยยิ้มประทับใบหน้างดงามทุกประโยคของสาวเจ้าที่ตอบเขาทั้งห่วงใยทั้งแอบงอน ประชดประชัน แต่ก็น่ารักประโยคสุดท้ายที่เพิ่งเด้งขึ้นมามันทำให้เขารู้ว่ามินตรายังไม่นอน

.....................อีกอย่าง................มินคิดถึงพี่วิชนะคะ.......คนดีของมิน จุ๊ฟๆฝันดีนะคะ

ไม่รอช้าเลยที่จะโทรหาคนสวย ความน้อยใจมลายหายไปหมดสิ้น ไม่ใช่แค่เขาหรอกที่คิดถึงเธอ การสนทนาด้วยความห่วงใย จบท้ายด้วยการราตรีสวัสดิ์คนสวยทิ้งประโยคท้ายอีกประโยค

“ เมียพี่ผอมแล้วไง พี่มีเมียคนเดียว ไม่ไปกอดใครแน่นอนครับทูนหัว ฝันดีครับคนสวยของพี่ ” ประโยคสุดท้ายของภวิชทำให้คนในจอมือถือที่ใช้วีดีโอคอลถึงกับยิ้มแก้มปริ