ตอนที่ 26 จิตใต้สำนึก

“ ฮึกๆ ฮึก ” ภวิชขยุบขยิบดวงตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะเสียงบางอย่างที่ดังมาจากคนที่หลับในอ้อมแขนของเขาที่ส่งเสียงสะอื้นภวิชผงกหัวขึ้นเล็กน้อยจูบหน้าผากมนตามเคยชิน อุณหภูมิที่เขาสัมผัสได้ทำให้เขาลุกนั่งพร้อมคว้าคนในอ้อมกอดให้นั่งด้วย

“ ฮึกๆ ฮือๆ ”

“ มิน ” เสียงสะอื้นหญิงสาวทำให้หัวใจเขากระตุกวูบเมื่อเธอร้องเหมือนคนไม่ได้สติ ดวงตาที่หลับพริ้มแต่มีน้ำใสๆไหลลงห่างตาตลอดทำเอาภวิชนิ่งไปชั่วคราวเขาค่อยๆพามินตราล้มตัวลงนอนอีกครั้งก่อนจะค่อยๆดึงผ้าห่มคลุมร่างบอบบางที่ยังไม่ทันได้ใส่อะไรสักชิ้นแต่แล้วมือก็ต้องชะงักกลางอากาศเมื่อเห็นรอยช้ำบนเรือนร่างมินตราตามคอขาวที่ช้ำแดงเป็นจ้ำบ้างก็มีรอยฟัน ริมฝีปากที่มุมปากแดงช้ำผิวขาวผ่องที่มีแต่รอยรักที่เขาปฏิบัติกับเธอเมื่อคืนหลายต่อหลายครั้งเขาเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงทำกับมินตราได้ขนาดนี้ อะไรมันเข้าสิงให้เขารุนแรงป่าเถื่อนขนาดนี้เพียงคิดว่าเธอจะหนีหายไปจากเขากลัวใครมาแย่งเธอไป ใจก็พาลไม่ฟังอะไรทั้งนั้น มือแกร่งสัมผัสไหล่บางเบาๆก้มจุมพิตอ่อนโยน ตัวรุมๆอุ่นๆ เพราะเขาอีกสินะ....

“ ฮึกๆ อือ แม่ ฮือแม่จ๋า พ่อ มินฮือๆ มินหนาว ” มินตราเผลอผวาร้องไขว่คว้าหาบุพการีทั้งสองที่รักถึงแม่จะทิ้งเธอไปก็ตามเธอเชื่อว่ามารดาต้องมีเหตุผลมินตรายกมือลูบตัวเองสั่นๆ เพียงเท่านั้น ภวิชถึงกับคว้าข้อมือมินตราอย่างรวดเร็วก่อนที่เขาจะตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงฝ่ามือเล็กๆ

“ เลือด ” เขาพูดพึมพำ คว้าข้อแขนที่ลูบตัวเองดึงเธอเข้ามาหาตัวเขาอีกครั้ง

ภวิชสวมกายแกร่งโอบกอดเธอแทน.......คว้าข้อแขนข้างซ้ายของคนไม่ได้สติขึ้นมาดูแผ่วเบา มือเขาสั่นกล้าๆกลัวๆ รอยแผลที่มีเลือดแห้งกรังจับที่ฝ่ามือมินตรา เหตุการณ์เมื่อคืนถูกประมวลผลในหัวของชายหนุ่มอีกครั้งก่อนที่เขาจะคิดได้ว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรกับเธอลงไปบ้าง แผลใหญ่พอดู ฟันกรามขบกันแน่นจนขึ้นนูน ลูบฝ่ามือบางที่เป็นแผลใหญ่เบาๆ เสียงกัดฟันกรอด เขาโกรธเธอจนเผลอดิบเถื่อนทำให้เธอเจ็บ แต่ตอนนี้ เขากลับกลายเป็นเจ็บยิ่งกว่า เขาจูบหน้าผากเธอเบาๆก่อน จะค่อยๆปรับท่านอนให้หญิงสาวได้สบายยิ่งขึ้น เขาหยิบเสื้อผ้าของเขามาสวมใส่ให้มิน ยิ่งเห็นผิวขาวๆบอบช้ำ เขายิ่งโมโหตัวเองมินต้องกินข้าวกินยาก่อนไม่งั้นไข้ไม่ลดแน่ แล้วเขาก็ลงไปจัดการหาอาหารและยามาป้อนเมียสุดที่รักที่เขาทำร้ายเธอไป

“ อรุณสวัสครับแม่นิ่ม จุ้ฟ ” เขาเดินลงมาเห็นแม่นมตัวเองเลยเดินเข้าสวมกอดแล้วหอมแก้มตามความเคยชิน

“ วันนี้ไม่เหมือนเมื่อคืนเลยนะคะ แล้วคุณมินเธอยังไม่ตื่นหรือคะ ”

“ เอ่อ คือ ครับ ! ” คนทำผิดหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อแม่นมถามหาคนที่เขาลงโทษทัณฑ์เธอไป

“ อ๊ะ นั่นมัน ! แม่นมผมนี่น่ารักอะไรขนาดนี้เตรียมกับข้าวรอผมแต่เช้าเลยนะครับนี่ตีหน้าครึ่งเองตั้งเร็วจังครับ ” แม่นมของเขาเป็นคนที่ตื่นเช้ามาเตรียมกับข้าวไว้เสมอสายตาภวิชมองไปยังโต๊ะอาหารที่มีกับข้าววางอยู่เต็มไปหมดคำพูดชื่นชมก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะอาหารแล้วพูดต่อในขณะที่แม่นมกำลังทบทวนแล้วทำท่าทางตกใจ

“ มีแต่ของโปรดผมเลยนะครับ! ”

“ ตายแล้วคุณวิชยังไม่ได้ทานอีกหรือค่ะ ”

“ หืม....อะไรครับผมเพิ่งจะลงมาเองนะแม่นิ่ม แล้วรู้ได้ไงว่าผมกำลังอยากกินต้มยำกุ้งฝีมือแม่นิ่มพอดี ” ภวิชยืนจับเก้าอี้มองอาหารจานโปรดอันหลากหลาย

“ ป้าทำที่ไหนค่ะคุณชาย คุณชายนะคุณชายทำไมไม่ทานค่ะเสียดายของรู้ไหมว่าคุณมินเขาตั้งใจทำให้ขนาดไหน แล้วนี้ทำแผลให้เธอหรือยังค่ะเศษจานแก้วบาดเธอเมื่อคืนนี้ ” คำตอบป้านิ่มทำเอาภวิชค้างไปอีกครั้ง

“ แม่นิ่มบอกว่ามินทำอย่างนั้นหรอ! ”

“ ใช่ค่ะ ไม่ใช่แค่เข้าครัวอย่างเดียวนะคะเธอไปซื้อของทะเลเองด้วย ”

“ ทั้งหมดนี่เลยหรอครับ? ” หัวใจไหววูบอีกครั้งมันเต้นจนแทบจะกระเด็นออกมาได้อยู่แล้ว

“ ค่ะ เธอบอกว่าเห็นคุณวิชบ่นว่าชอบอยากกินเธอเลยลงครัวเองทั้งหมด บราวนี่ก็มีนะคะคุณมินเธอทำไว้ให้ตั้งเยอะ เธอทำเอาไว้ให้คุณชายกินกับกาแฟยามเช้า เก่งนะคะ งานบ้านงานเรือนอาหาร ”

“ อึก ” เสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากมองอาหารจานโปรดหลายอย่างตรงหน้ารู้สึกดีใจ อบอุ่น และเสียใจที่ทำร้ายความรู้สึกของเธอ

“ ผมขอข้าวต้มร้อนๆสักถ้วยนะครับ มินไม่ค่อยสบาย ผมขอยากับอุปกรณ์ทำแผลด้วยนะครับแม่นิ่ม ”

“ ค่ะเดี๋ยวป้าให้เด็กรับใช้ยกขึ้นไปให้ คุณชายขึ้นไปดูคุณมินเถอะค่ะ ”

“ ขอบคุณมากครับ ” ภวิชยกมือไหว้ เขาวิ่งก้าวยาวๆหลายๆขั้นไม่กี่ครั้งก็ถึงห้องนอนเขาสูดหายใจเข้าลึกๆถ้ามินรู้สึกตัวเธอคงโกรธเขาบรรลัยแน่ ภวิชเอ้ย!!

“ แกร๊ก ฟึ่บ มินลุกทำไมเห็นไหมจะล้มขมำจับกบแต่เช้ารึไง ” น้ำเสียงตำหนิแต่ติดตลกหวังให้คลายความตึงเครียดลงแต่.....ไม่ได้ผล มันน่าตีนัก นี่ถ้าเขาเปิดประตูเข้ามาช้ากว่านี้อีกนิดสาวดื้อรั้นของเขาคงได้ล้มไปกองกับพื้นแล้ว มินตราไม่แม้แต่จะมองหน้าภวิชด้วยซ้ำ เธอไม่มีแรงเถียงกับเขาแล้ว มือบางค่อยๆยกจับมือหนาดึงให้พ้นแขนตัวเองความนิ่งของมินตราทำให้ใจเขาเริ่มกลัว

“ จะไปไหน หืม ไหนขอพี่ดูหน่อย ” เขาคว้าแขนเธออีกครั้งที่ตอนแรกเธอดึงออกไปแล้วหญิงสาวพยายามดิ้นรนไม่เอ่ยคำใดๆให้เขาได้ยินสักคำ

“ ฟึ่บ ” ภวิชคว้าเธอกอดแนบอกแน่น

“ มินจ๋า พี่ขอโทษนะ พี่ขอโทษนะครับคุยกับพี่หน่อยครับพี่อยากได้ยินเสียงมิน พี่ขอโทษ ” แรงน้อยๆที่ต่อต้านเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นเบาๆ เขาพร่ำบอกคำขอโทษกับเธอพี่วิชคนเดิมที่อ่อนโยนกับเธอกลับมาแล้ว ภวิชแววตาเศร้ารู้สึกผิดอย่างไม่น่าจะให้อภัยทำไมความหวง หึงเธอมันถึงได้แรงขนาดนี้

“ นิ่งซะนะครับคนดี..”