ตอนที่ 13 ตราประทับครั้งใหม่

มินตรารู้สึกตัวในเวลาใกล้รุ่งสางตีห้ากว่าๆเห็นจะได้เธอรู้สึกอบอุ่นบนอก

กว้างที่เปลือยเปล่า เธอคงคิดว่าหมดความสาวเสียแล้วเธอเก็บความบริสุทธิ์ไว้เพื่ออะไร ไม่ทันได้มองคนที่นอนหลับด้วยซ้ำว่าใครกันที่นอนกอดเธอร่างบางพาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเปิดน้ำในอ่างน้ำที่ราคาแพงใช่เล่น เปิดฝักบัวหวังให้น้ำลบสิ่งที่เธอถูกกระทำ ถูคอขาวๆจนเกิดรอยแดงช้ำ ร่องรอยที่เสียชัยสร้างบนร่างกายเธอ ตอบไม่ได้เลยว่ารู้สึกขยะแขยงรังเกียจสัมผัสแบบนั้นขนาดไหน น่ารังเกียจยิ่งกว่าอะไรดี เธอกอดคอซบหน้าลงกอดเข่าน้ำตาหลั่งไหลดั่งสายฝน นึกถึงภวิช

“ ไหนคุณสัญญากับฉันแล้วยังไงว่าฉันจะปลอดภัย ฮือๆ คุณวิชผิดสัญญา...ฮือๆ พ่อจ๋า พ่ออยู่ที่ไหนฮือๆ มินจะหาพ่อจากที่ไหนฮือ....... ” ซบหน้าร้องไห้ท่ามกลางน้ำจากฝักบัวพ่อป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงจะติดต่ออะไรยังไงได้มินตราเอื้อมมือปิดฝักบัวเอนหัวพิงขอบอ่างหลับตาลงอย่างอ่อนแรงเธอจะทำยังไงดีภวิชจะตามหาเธอไหม แต่เขาจะตามหาเธอทำไมกัน....ในเมื่อเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาทั้งนั้นนี่นาคิดได้ทีไรน้ำตาพาลจะไหลทุกทีแต่ก็ไม่หลุดพ้นที่จะซึมลงที่หางตาก่อนที่เธอจะลืมตาด้วยความตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อุ่นๆจรดที่ริมฝีปากของเธอภาพตรงหน้าที่เธอเห็นคือใบหน้าคนที่เธอคิดถึงทำให้เธอดีดตัวขึ้นนั่งจากที่

นอนพิงขอบอ่างอยู่ภวิชตอนแรกที่ใช้แขนคร่อมจับขอบอ่างโน้มตัวลงจูบปาก

บางของเธอเมื่อเธอลุกเปลี่ยนจากนอนเป็นนั่งเขาจึงต้องปล่อยมือแล้วนั่งยองๆข้างขอบอ่างเองเธอยังคงนิ่งไม่พูดอะไรคนที่เธอคาดโทษไว้ทำไมมาอยู่ที่นี่แล้วเขาเข้ามาได้ยังไงเธอสับสนไปหมดจนลืมว่าสภาพตัวเองหน่ะมันล่อแหลมยิ่งกว่าเขาที่โป๊เพียงส่วนบนขนาดไหน ภวิชต้องสะกดอารมณ์ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอเมื่อเห็นเธอเงียบเอาแต่จ้องหน้าเขามือข้างขวาของเขาจึงเอื้อมไปสัมผัสลูบแก้มร่างบางเบาๆแล้วยิ้มอ่อนโยน

“ ใครกันน้าที่กำลังต่อว่าผมอยู่ผมได้ยินนะมินตรา ” เขาพูดเบาๆไม่ได้จริงจังอะไรที่เธอกล่าวหาว่าเขาผิดคำพูดกับเธอ มินตรามองคนตรงหน้าน้ำตาไหลลงอาบแก้มจับมือที่ลูบแก้มเธออยู่เอาไว้ ยืนยันให้แน่ใจว่าใช่เขาแล้วจริงๆความดีใจที่เธอได้พบกับเขาได้เห็นหน้าเขาเธอก็รู้สึกได้ว่าเธอปลอดภัยเขาเข้ามาอยู่ตรงนี้ตอนนี้ได้ยังไงยังไม่สำคัญเท่ากับเธอต้องการอ้อมกอดของเขามินตราผวาโผเข้ากอดภวิชแน่นภวิชเอง

ผละเล็กน้อยเพราะเธอกอดเขาอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตัวภวิชรู้สึกตัวตั้งแต่ที่มินตราขยับแล้วแต่เขาไม่ได้ส่งเสียงหรือบอกให้เธอรู้เมื่อเธอก้าวเข้าไปในห้องน้ำภวิชก็ลุกขึ้นนั่งกระเถิบตัวขึ้นไปพิงพนักของหัวเตียงเขามองดูนาฬิกาหลายต่อหลายครั้งเกือบ20นาทียังไม่มีวี่แววที่เธอจะออกมาทำให้เขาต้องลงจากเตียงได้ยินเพียงน้ำไหลและเสียงสะอื้นไห้ดังรอดออกมาเมื่อเขาก้าวประชิดห้องน้ำและเสียงตัดพ้อที่เธอกำลังต่อว่าเขาก็ได้ยินเข้าสู่โซนประสาทชัดเจนคงยังไม่รู้สินะว่าตอนนี้ตัวเธอหน่ะปลอดภัยแล้วเขา

ตรงไปหยิบพวงกุญแจสำรองภายในบ้านที่โต๊ะทำงานถือวิสาสะไขประตูห้องน้ำเข้าไปหาเธอหญิงสาวที่เอนหัวพิงขอบอ่างร่างกายเปลื่อยเปล่าไร้อาภรณ์มีเพียงฟองสบู่ในอ่างที่บดบังไว้ น้ำตาที่ไหลลงหางตาไม่ขาดสายเขาก็อดไม่ได้ที่จะจูบ ความคิดในอดีตที่เพิ่งผ่านมาหยุดลงเมื่อตอนนี้ใจเขาเต้นรัวจนแทบหลุดออกมาเสียงมินตราสะอื้นเบาๆซบลงที่ไหล่ของเขาแต่สิ่งที่ตื่นยิ่งกว่านั้นเห็นจะเป็นส่วนอื่นก็แหม่เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนตายด้านเรื่องความรู้สึกทางเพศนี่นะเนื้อแนบเนื้อมันจะไม่ให้รู้สึกเลยรึไง

“ มิน....คุณลืมไปรึไงว่าผมก็เป็นผู้ชายคนนึง ” มินตราส่ายหัวเบาๆกับอกของเขา เวลานี้ต่อให้เธอต้องยอมเป็นของเขาหรือเขาจะทำอะไรกับเธอยังดีซะกว่า

ไอ้เสี่ยบ้านั่นอย่างน้อยๆภวิชก็คือคนช่วยชีวิตเธอ เขาโอบเอวหญิงสาวไว้แน่นก่อนจะค่อยๆดันให้เธอสบตากับเขาขอบตาแดงชื้นเขาก้มลงจูบปากบางเบาของเธอ

“ คุณ....” เสียงเธอเอ่ยเบาๆเมื่อเขาจุ๊บที่ริมฝีปากมากขึ้นๆ เหมือนร่างกายเรียกร้องหาซึ่งกันและกันเขาเป็นห่วงเธอพะวงกลัวเธอเจ็บช้ำ ความรู้สึกในจิตใจ เขานี่แหล่ะจะสร้างความทรงจำใหม่ให้กับเธอ สายตาเขาที่มองหล่อนยามผละออกมาไม่รู้เหมือนกันว่าเขาอุ้มมินตราออกจากอ่างน้ำเมื่อไหร่อาจจะเป็นตอนที่เธอกอดเขาก็ได้มั้งทำให้ไม่รู้ตัวเรือนร่างที่เขาเห็นร่องรอยที่เป็นจ้ำๆหน้าภวิชเหมือนคนที่อยากฆ่าคนก็ว่าได้ มินตรายกมือขึ้นบดบังปทุมถันทั้งสองแล้วหันหลังชิดฝาผนังทั้งเขินอายและรังเกียจรอยพวกนี้ไม่อยากให้เขามองมัน

“ อย่ามองนะคะฮือๆ ” ภวิชขยับตัวมาใกล้เขายังคงมีแค่กางเกงติดกายเพียงตัวเดียวเท่านั้นมือสองข้างวางลงบนไหล่บางเบาๆที่กำลังสั่นสะท้าน

“ ขอผมดูหน่อยสิมิน ”

“ ฮือๆ รอยพวกนี้มันน่าขยะแขยงฉันไม่อยากให้คุณเห็นมันฮือๆ ” ร่างบางใช้ฝ่ามือตัวเองทั้งร้องไห้ทั้งถูรอยจ้ำพวกนั้นแรงๆจนภวิชต้องจับไว้เขาต้องใช้มือทั้งสองของตัวเองจับมือของเธอแล้วพลิกร่างของเธอเข้าหาดันร่างเปลื่อยเปล่าของเธอแนบชิดติดกำแพง บดเบียดเรือนกายเข้าหามินตรา สองสายตาประสานกันภวิชถอนหายใจปวดหนึบในความต้องการของร่างกายที่ขยายใหญ่มากเต็มล้นยิ่งมินตราดิ้นรนหน้าอกเธอก็ยิ่งสัมผัสกับเขา

“ มิน อ่า ” เสียงหายใจหอบแรงของภวิชที่แนบชิดกับเธอทำให้ขนอ่อนตรงหน้าแข้งหน้าขาลุกขึ้นชันเขาขบที่ติ่งหูของเธอส่วนที่ไวต่อสัมผัสทำให้มินตราแทบอ่อนยวบเขาจูบไล้มาเรื่อยจนหยุดที่ริมฝีปากบางกวาดลิ้นร้อนทั่วโพลงปากขบเบาๆที่ริมฝีปากบางอย่างหยอกเย้าสร้างความปั่นป่วนให้มินตราสติเริ่มหดหายความเสียวซ่านและสัมผัสใหม่ที่เธอได้รับทำให้มือร่างบางที่เขายอมปล่อยให้เป็นอิสระตอนที่ล่วงล้ำริมฝีปากเธอเผลอ จิกเกร็งตรงลำแขนทั้งสองข้าง

“ ซี้ส อ่า ” ภวิชถอนริมฝีปากร้องด้วยความเจ็บปวดใบหน้าที่เจ็บแสบทำให้มินตราสะดุ้งมองใบหน้าเขาแล้วหันใบตามทิศทางใบหน้าหล่อเหลาถึงเห็นฝ่ามือตัวเองกำลังจิกที่แขนเขาที่มีผ้าก็อตสีขาวพันอยู่ที่ตอนนี้เริ่มมีลิ่มเลือดซึมๆออกมาแล้ว......

“ เลือด!!!! ”

“ ผะผมไม่เป็นไรแค่นี้เอง! ”