แต่เมื่อเธอมาถึงตึกจิตเวช เธอกลับลังเลเล็กน้อย‘ถ้านั่นคือความทรงจำของฉันและถ้าฉันคือคนที่กู้ ลี่เฉินกำลังมองหาจริง ๆ ล่ะ? ฉันควรทำอย่างไรดี? บอกกู้ ลี่เฉนว่าฉันเป็นคนที่เขาตามหาเหรอ?’‘มันจะเป็นปัญหามากขึ้นหรือเปล่า?’‘แต่... ถ้าฉันไม่ไปตรวจละก็…’ หัวใจของเธอกลับรู้สึกว่างเปล่าในทันที ราวกับว่าจินตนาการและความเป็นจริงประสานกันอยู่ตลอดเวลา มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจขณะที่เธอกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นทันที เป็นสายเรียกเข้าจากอี้ จิ่นหลี หลิง อี้หรานตอบรับและได้ยินเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยจากโทรศัพท์ของเธอ “ไปโรงพยาบาลเป็นยังไงบ้าง? ไปหาหมอหรือยัง?”“ไปมาแล้ว” หลิง อี้หรานตอบ“หมอบอกว่าไงบ้าง?”“มัน... ไม่มีอะไรร้ายแรง ฉันจะลองสังเกตุดูอาการอีกพัก” เธอตอบออกไปอย่างรู้สึกผิด เธอรู้สึกเสมอว่าคู่รักควรซื่อสัตย์ต่อกัน แต่ตอนนี้เธอกำลังโกหกเขา“เยี่ยมมาก พรุ่งนี้มีงานแสดงสินค้า มากับผมนะ ผมบอกคนขับรถแล้วเขาจะพาพี่ไปที่จอยคัลเลอร์ เลือกชุดและเครื่องประดับที่พี่ชอบได้เลย” อี้ จิ่นหลีพูด“แน่นอน” หลิง อี้หรานตอบเมื่อสายตัดจบ อี้ จิ่นหลีซึ่งอยู่อีกฝั่งของสายกำลังจ้
ในตอนนั้นเธอรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากจากนั้นเธอก็ไม่เคยกลับมาที่นี่อีกเลยเธอรู้ว่าการที่พนักงานที่นี่เคารพเธอต่อหน้า ไม่ใช่เพราะเธอคือหลิง อี้หราน แต่เป็นเพราะผู้ชายที่อยู่เบื้องหลังเธอคืออี้ จิ่นหลีนี่คือความเป็นจริงของมัน หลายคนในสังคมนี้ใฝ่ฝันที่จะปีนขึ้นมาบนจุดสูงสุดแต่เธอก็หวังว่าวันหนึ่ง ผู้คนจะมองเห็นเธอ ไม่ใช่เพราะใครอยู่ข้างหลังเธอ แต่เป็นเพราะตัวเธอเองในที่สุด หลิง อี้หรานก็เลือกเสื้อคลุมยาวสีม่วง ชุดนี้ออกแบบง่าย ๆ แม้ว่าการออกแบบจะค่อนข้างอนุรักษ์นิยม แต่ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกถึงความสง่างามและความเยือกเย็น การผสมผสานของเพชรเม็ดเล็ก ๆ และลูกไม้ที่เอวและกระโปรงทำให้รู้สึกถึงความเป็นตัวตน ซึ่งช่วยให้ชุดรู้สึกไม่แข็งเกินไปพนักงานคนหนึ่งกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อหลิง อี้หรานเลือกชุดนี้ แต่ผู้จัดการหวังกลับหยุดเขาด้วยสายตาเมื่อหลิง อี้หรานเข้าไปในห้องลองเสื้อ พนักงานก็พูดว่า “ผู้จัดการ คุณบอกว่าคุณหวาก็ชอบชุดนี้ไม่ใช่เหรอครับ? คุณหวาบอกว่าวันนี้เธอจะเข้ามาลองชุด”“เธอชอบมันแล้วยังไงล่ะ? มันไม่ใช่ของเธอ นอกจากนี้ เจ้าชายยังไม่ยอมรับตัวตนของคุณหวาเลย แต่กับคนนี้...” ผู้จ
ในความเห็นของเขา ผู้คนลือกันบนอินเทอร์เน็ตว่าหวา ลี่ฟางอาจจะเป็นแฟนสาวคนต่อไปของเจ้าชาย แต่เจ้าชายกลับไม่เคยยอมรับข่าวลือนี้เลย ถูกไหม?ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวที่จะรุกรานหวา ลี่ฟางแต่เขาไม่คาดคิดว่าเจ้าชายจะมาที่นี่กับเธอ เขาจึงเริ่มกังวลเกี่ยวกับหวา ลี่ฟาง‘หวา ลี่ฟางเป็นผู้หญิงที่เจ้าชายชอบจริง ๆ หรือเปล่า?’คนหนึ่งเป็นผู้หญิงของเจ้าชาย ส่วนอีกคนหนึ่งเป็นผู้หญิงของนายน้อยอี้ ผู้จัดการหวางอยากจะแสร้งเป็นลมในทันทีเพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับปัญหายุ่งยากเช่นนี้กู้ ลี่เฉินจ้องไปที่หลิง อี้หรานด้วยสายตาว่างเปล่า ในขณะที่เธอยืนรอคำตอบจากผู้จัดการร้านแสงไฟจากทางเดินตกกระทบลงมาที่เธอ ทำให้เธอดูอ่อนโยนและสง่างามแต่แววตาของเธอกลับมีความดื้อรั้นซ่อนอยู่ข้างใน ผู้หญิงคนนี้อาจจะดูอ่อนโยนก็จริง แต่กลับไม่มีอะไรมาบดขยี้เธอได้ราวกับว่าตลอดสามปีที่ผ่านในคุกก็ไม่สามารถลบล้างความดื้อรั้นและความแน่วแน่ในดวงตาของเธอได้หวา ลี่ฟางมองดูกู้ ลี่เฉินที่กำลังจ้องมองหลิง อี้หรานและรู้สึกอิจฉามากขึ้น ดังนั้นเธอจึงกัดริมฝีปากและแสร้งทำเป็นไม่พอใจขณะที่เธอพูดว่า “ลี่เฉิน ฉันอยากจะใส่เสื้อคลุมตั
อี้ จิ่นหลีเหลือบมองกู้ ลี่เฉินจากหางตาของเขากู้ ลี่เฉินสังเกตเห็นและหันหน้าไปหาอี้ จิ่นหลีดวงตาของชายทั้งสองสบกันกลางอากาศราวกับว่าพวกเขากำลังแข่งขันกันอย่างเงียบ ๆทันใดนั้น อี้ จิ่นหลีก็ยิ้มบนริมฝีปากของเขา เขาวางมือลงบนไหล่ของหลิง อี้หรานและก้มตัวลง เขาเอาหน้าไปชิดแก้มของเธอและถามอย่างนุ่มนวลอีกครั้ง “พี่บอกว่าจะให้อะไรนะ?”กู้ ลี่เฉินพบว่าการกระทำตรงหน้ามันดูขัดหูขัดตา‘อี้ จิ่นหลี… เขาตั้งใจทำอย่างนั้น!’‘เขาจงใจแสดงความสนิทสนมกับหลิง อี้หรานเพื่อบอกคนอื่นว่าอย่าพยายามมายุ่งกับเธอใช่ไหม?’กู้ ลี่เฉินรู้สึกเสียวซ่านในหัวใจเขาสนใจคู่หมั้นของชายอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่?เขาไม่เคยขาดผู้หญิงมาก่อนและเขาก็ไม่สนใจที่จะพยายามทำดีกับผู้หญิงของคนอื่นทั้งเขาและผู้หญิงที่เขาคบหาต่างยินยอมซึ่งกันและกันอย่างเต็มที่แต่... หลิง อี้หรานดูเหมือนจะเป็นข้อยกเว้นเป็นเพราะเธอคล้ายกับผู้หญิงที่อยู่ในใจเขามากเกินไปหรือเปล่า?หลิง อี้หรานรู้สึกราวกับว่าเธอถูกห้อมล้อมด้วยกลิ่นของอี้ จิ่นหลีเขาอยู่ใกล้เธอมาก จนเธอเห็นขนตาของเขา “น้องสาวเล็งเสื้อคลุมตัวนี้เอาไว้แล้ว และมาเพื่อลองชุดนี้เป็นพ
หลังจากเธอได้ยินว่าเขาชอบสีม่วง ท่าทีของเธอก็เหมือนจะเปลี่ยนไป‘หรือ... เธอพยายามทำตัวห่างเหินจากฉัน?’ความคิดที่แวบเข้ามาในหัวของกู้ ลี่เฉินนั้นทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ...ห้องลองเสื้อผ้าแต่ละห้องนั้นแยกส่วนจากกันกู้ ลี่เฉินและหวา ลี่ฟางถูกพาเข้าไปยังห้องแต่งตัวสำหรับวีไอพีเมื่อหวา ลี่ฟางปรากฏตัวต่อหน้ากู้ ลี่เฉินโดยสวมชุดเดียวกันกับที่หลิง อี้หรานเพิ่งสวมใส่ กู้ ลี่เฉินเพียงชำเลืองมองเธอและพูดว่า “ก็ดี”หวา ลี่ฟางรู้ตัวว่าเธอจะไม่ดูดีในชุดนี้เหมือนกับหลิง อี้หรานโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอสวมมันต่อจากที่หลิง อี้หราน มันดูเหมือนกับการเลียนแบบ แต่เธอก็ไม่สามารถมองหาเสื้อคลุมตัวอื่นได้ เพราะเธอบอกทุกคนว่าเธอเล็งเสื้อคลุมตัวนี้เอาไว้แล้ว“ลี่เฉิน คุณคิดว่าฉันไม่ควรแย่งชิงชุดนี้กับอี้หรานใช่ไหม? หวา ลี่ฟางดูไม่พอใจ “ฉัน... ฉันแค่อยากจะใส่ชุดสีม่วงและทำให้คุณประทับใจเพราะฉันจำได้ว่าคุณชอบสีม่วง”หลังจากหยุดชั่วคราว หวา ลี่ฟางพูดต่อว่า “ตลอดหลายปีที่ผ่านมา การแต่งงานไม่ได้ทำให้ฉันมีความสุขเลย ฉันหยุดคิดถึงวัยเด็กของเราไม่ได้ ฉันเอาแต่คิดว่าคุณจะมาหาฉัน คิดว่าอาจมีใครบางคนมาช่วยฉั
วินาทีต่อมา อี้ จิ่นหลีโอบหลิง อี้หรานจากด้านหลังของเธอ ริมฝีปากของเขาแนบชิดกับใบหูของเธอในขณะที่ลมหายใจของเขากระทบกับผิวหนังของร่างบาง เขาพูดว่า “คุณสวยมากพี่สาว”ใบหน้าของหลิง อี้หรานแดงขึ้นทันที เพราะพนักงานกำลังเดินเข้ามา!“ปล่อย… ปล่อย! มีคนดูอยู่!” เธอพึมพำ ใบหน้าของเธอแดงก่ำอีกครั้ง“แล้วยังไง? เราเป็นคู่รักกัน มันเป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอที่เราจะกอดกัน?” เขาพูดหลิง อี้หรานมองเข้าไปในกระจกใบหน้าของเธอในกระจกเต็มไปด้วยความเขินอายและร่างของเธอก็จมลงไปในอ้อมแขนของเขาชุดสูทสีดำของเขาและชุดสีเงินของเธอสร้างความแตกต่างอย่างลงตัวและทำให้ภาพลักษณ์ดูโดดเด่นขึ้นทันใดนั้น ดวงตาของเธอสบกับเขาในกระจกทั้งสองกำลังมองกันและกันผ่านกระจกข้างหน้าของพวกเขา และดวงตาของพวกเขาก็ประสานกันผ่านกระจกหลิง อี้หรานจ้องมองอี้ จิ่นหลีผ่านกระจก คางของเขาเกยอยู่บนไหล่ของเธอ ผมสีดำสั้นและหน้าม้าเสย เผยให้เห็นหน้าผากมนของเขาดวงตาสีพีชที่สดใสของเขากำลังหยอกล้อกับเธอ ริมฝีปากบางเซ็กซี่เผยอขึ้นและพูดว่า “พี่สวยมากจริง ๆ พี่สาว”ใบหน้าของหลิง อี้หรานเปลี่ยนเป็นสีแดงมากขึ้น แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้เบา ๆ
‘ฉันแค่กังวลว่าจะมีบางอย่างที่ไม่ดีเกี่ยวกับน้องลี่ฟาง’‘บางทีอาจเป็นอย่างที่ฉันสงสัย?’‘แล้ว... ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ?’‘ถ้าเป็นเรื่องจริง ความสัมพันธ์ของฉันกับกู้ ลี่เฉินจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป’‘ถึงฉันจะคิดว่ากู้ ลี่เฉินเป็นคนธรรมดาและถือว่าเขาเป็นเพื่อนในวัยเด็กที่แบ่งปันประสบการณ์ร่วมกัน... แล้วกู้ ลี่เฉินล่ะ? เขาจะคิดอย่างไร?’‘แล้วจินล่ะ? เขาจะรู้สึกอย่างไร?’ หลังจากใช้เวลาครุ่นคิด หลิง อี้หรานก็ค้นพบว่าเขาอาจจะมีความรู้สึกอ่อนไหวและคาใจ อาจเป็นเพราะประสบการณ์ในวัยเด็กของเขาเขาเคยกังวลเกี่ยวกับกู้ ลี่เฉินมาก่อนและหากความสงสัยของเธอได้รับการพิสูจน์แล้ว เธอก็กังวลว่าเขาจะคิดอย่างไรดังนั้นความคิดที่จะไปพบจิตแพทย์ทำให้หลิง อี้หรานยิ่งลังเลใจทันใดนั้น ประตูห้องน้ำก็เปิดออกและอี้ จิ่นหลีก็เดินออกมาเขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำโดยเผยให้เห็นอกเล็กน้อย ขายาวทั้งสองข้างของเขาซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ ผมของเขาเปียกปอนเล็กน้อยและหน้าม้าของเขาก็ปกคลุมหน้าผากของเขาอยู่ เขาดูเซื่องซึมหลังจากอาบน้ำเสร็จหลิง อี้หรานรีบเก็บกระดาษโน้ตไว้ในลิ้นชัก จากนั้นยืนขึ้นและเดินไปหาอี้ จิ่นหลี “อาบ
‘ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอจำมันได้ ไม่มีวัน!’‘ฉันต้องการให้เธอคิดถึงฉันคนเดียว!’...ในตอนกลางคืน หลิง อี้หรานอยู่ในความงุนงงอี้ จิ่นหลีเดินเข้ามาในห้องน้ำโดยมีหลิง อี้หรานอยู่ในอ้อมแขนของเขา เขาค่อย ๆ วางเธอลงในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยน้ำอุ่นและทำความสะอาดเธออย่างอ่อนโยนเธอเอนศีรษะไปข้างหนึ่งและผล็อยหลับสนิท แต่ใบหน้าที่งดงามของเธอทำให้เขาคลั่งไคล้ความรักถ้าคุณรักใครสักคนอย่างสุดซึ้ง คุณจะหลงใหลทุกอย่างที่เป็นเขาเธอเป็นคนยุติธรรม แต่ยิ่งเธอมีความยุติธรรมมากขึ้นเท่าไหร่ รอยแผลเป็นเก่าก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเท่านั้นรอยแผลเป็นเหล่านี้มาจากตอนที่เธออยู่ในคุกเขารู้สึกผิดและหนักอึ้งอยู่ในใจทุกครั้งที่เขาเห็นแผลเป็นของเธอบางทีเขาอาจจะรู้สึกลำบากใจในการกำจัดความรู้สึกนี้ไปตลอดชีวิตตราบใดที่เขารักเธอ เขาจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้กับเขาคนเดียว!นอกจากรอยแผลเป็นแล้วยังมีรอยจ้ำสีแดงบนผิวหนังของเธออีกด้วยราวกับว่ารอยแดงพวกนี้เป็นหลักฐานว่าเธอเป็นของเขา!เมื่อเขาล้างตัวเธอเสร็จ อี้ จิ่นหลีก็อุ้มหลิง อี้หรานขึ้นจากอ่างน้ำแล้วห่อตัวเธอด้วยผ้าขนหนูแห้งก่อนที่จะใส่ชุดนอนให้เธอ จากนั้นเขา
หลิงอี้หรานลุกขึ้นและกอดชินเหลียนอีเบา ๆ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจ”“เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ฉันก็แค่อยากให้เธอโอเคแล้วก็ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องในอดีต ยังไงซะ เธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปใช่ไหมล่ะ?” ชินเหลียนอีพูดพร้อมสูดจมูกและฝืนยิ้มให้หลิงอี้หรานแต่หลิงอี้หรานรู้สึกแสบจมูกเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก เหลียนอีนั้นยังเจ็บช้ำจากอาการอกหัก แต่ว่าเลือกทึ่จะกลบฝังความเจ็บปวด และเผชิญหน้ากับคนอื่นด้วยรอยยิ้ม“ฉันจะไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก เธอสิเป็นคนที่ต้องไม่เป็นอะไร รีบ ๆ หายดีไว ๆ เธอต้องมาเล่นกับลูก ๆ ของฉันตอนที่พวกเขาเกิดมาแล้ว” หลิงอี้หรานบอก“พวกเราทุกคนจะต้องไม่เป็นอะไร” ชินเหลียนอีกอดเพื่อนรักเธอแน่นและก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง “ฉันจะลืมไป๋ถิงซิน ฉันทำได้แน่ ๆ ฉันก็แค่ต้องมองว่า ความสัมพันธ์ของฉันและไป๋ถิงซินก็เป็นความทรงจำเรื่องหนึ่ง จากนี้ไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น”อาการเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้ก็ใกล้วันตรุษจีนเข้ามาทุกที หลิงอี้หรานเอามือลูบท้อง เธอไม่เห็นจินมาหลายวันแล้ว ทุกวันนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่เหลียนอีพูด ‘เดินไปข้างหน้า’ เธอถามตัวเองว่า เธอรัก
”นายน้อยอี้แค่ต้องการปกป้องคุณให้ดีขึ้นแค่นั้นครับคุณผู้หญิง” เกาฉงหมิงบอก “เขาจะปกป้องฉัน หรือว่าคอยจับตาดูฉันกันแน่?” อี้หรานถาม เกาฉงหมิงเงียบไปทันที เพราะอย่างไรนายน้อยอี้ก็สั่งไม่ให้บอกอี้หรานเรื่องเลขาหวังเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นกังวลโดยเฉพาะตอนนี้เธอใกล้คลอดแล้ว หลิงอี้หรานเองก็ไม่ได้คาดคั้นเธอแค่ก้มหน้ามองหน้าท้องที่พองนูน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหลิงอี้หรานก็เจอชินเหลียนอี เธอดูท่าทางสดใสตอนนี้เธอดูแลตัวเองได้แล้ว เมื่อออกจากโรงพยาบาลและได้พักผ่อนสักหน่อย เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ชินเหลียนอี้ทักหลิงอี้หราน “อี้หราน เธอมาแล้ว มาสิมา มานั่งเร็ว เธอเป็นคนท้องแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงต้องระวัง” หลังจากที่อี้หรานนั่ง เธอก็ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? หมอบอกไหมว่า เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?”“หมอบอกว่า ฉันออกได้อาทิตย์หน้าน่ะ” ชินเหลียนอี้ยิ้มกริ่มพร้อมเอามือลูบหัวที่โล้นเลี่ยน หลังจากที่เธอผ่าตัดสมองผมของเธอก็โดนโกนออกจนเกลี้ยงและเธอก็อาจจะต้องใส่วิกไปสักพักหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล “เมื่อวานพี่โจวมาหาฉันแล้วบอกว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันว่าเธอเหมือนรอดตายหวุดหวิดเลยห
อี้จิ่นหลีเกือบจะวิ่งออกจากห้องตรวจของหมอด้วยอาการตื่นตระหนก เขาสั่งหวงเซียนบอดี้การ์ดของหลิงอี้หรานแล้วหมอคนใหม่ให้กลับมาที่ห้องตรวจ หมอที่เคยตรวจหลิงอี้หรานนั้นโดนคนของกู้ลี่เฉินทำให้สลบ“นายน้อยอี้ คุณเป็นอะไรไหมครับ?” เกาฉงหมิงถาม เพราะว่าตอนนี้นายน้อยอี้ดูหน้าซีดมาก“ฉันไม่เป็นอะไร” อี้จิ่นหลีหายใจอย่างยากลำบาก เขาไม่คาดคิดว่า ตัวเองจะยังหวาดกลัวอยู่ เขานั้นกลัวว่า เธอจะตอบว่าเสียใจ แม้เธอจะยังไม่ได้คิดถึงเรื่องการหย่า เขาก็กลัวว่าสักวันเธอจะคิดขึ้นมา เขานั้นกลัวว่า เธออาจจะรักเขาไม่มากพอ.. เขากลัวหลายอย่างมาก“นายเจอเลขาหวังหรือยัง?” อี้จิ่นหลียกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากและถามเกาฉงหมิง“ยังครับ” เกาฉงหมิงตอบ ตั้งแต่งานศพของนายท่านอี้ เลขาหวังที่เคยทำงานให้นายท่านอี้ก็หายตัวไป แม้ว่าพวกเขาจะสั่งคนเพิ่มไปตามหาเลขาหวังก็ยังหาไม่เจอ“ตามหาต่อไป ตราบใดที่เขายังไม่ออกจากเมืองเฉินไป ถึงต้องพลิกแผ่นดินก็ต้องหาเขาให้ได้” อี้จิ่นหลีสั่ง สีหน้าเขามืดครึ้ม เลขาหวังนั้นเป็นคนเก็บความลับของปู่ ปู่ของเขาน่าจะทำมากกว่าแค่ส่งอีเมลข้อมูลความจริงไปหากู้ลี่เฉิน มันจะต้องมีอย่างอื่นอีก ไม่อย่า
ขณะที่พูดเขาก็เดินมาหาหลิงอี้หรานและจ้องเธอ “เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันตราบใดที่ฉันไม่ทิ้งเธอใช่ไหม? ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ทิ้งฉันไปตราบที่เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานอึ้งไป สิ่งที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ยังดังกังวาลในหูเธอ มือของเธอจับหน้าท้องซึ่งตอนนี้ใหญ่เท่าอายุครรภ์พร้อมคลอด เธอสูดหายใจลึกก่อนบอกว่า “ใช่ ฉันพูดแบบนั้น” จากนั้นเธอก็หันไปมองกู้ลี่เฉินและพูดว่า “กู้ลี่เฉิน คุณก็ได้ยินเขาแล้ว ฉัน… จะไม่ทิ้งจินไป” เมื่อเธอพูดคำว่า ‘จิน’ ออกมา ดวงตาของอี้จิ่นหลีก็เป็นประกายขณะที่เขายืนอยู่ข้างเธอ ความตื่นเต้นยินดีฉายผ่านใบหน้าเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ‘เธอเรียกฉันว่าจินอีกครั้งแล้ว นี่หมายความว่าเธอยอมอภัยให้แล้วลืมเรื่องในอดีตใช่ไหม?’สีหน้ากู้ลี่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สีกแปลกใจมากนัก บางทีเขาก็อาจจะคาดคำตอบนี้ไว้แล้ว เขาแค่อยากรู้ว่า เธอจะยังอยู่กับอี้จิ่นหลีไหมหลังจากที่ได้รู้ความจริง “โอเค เข้าใจแล้ว ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” กู้ลี่เฉินพูดก่อนที่จะออกจากห้องตรวจของหมอไปพร้อมคนของเขา อี้จิ่นหลียังสั่งให้คนอื่นออกไปจากห้อง จู่ ๆ ก็เหลือ
”จิ่นหลีขังคุณไว้เหรอ?” กู้ลี่เฉินถาม หลิงอี้หรานอึ้งไป ‘ขังฉันเหรอ? เขาเอาความคิดนี้มาจากไหนกัน?’เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเธอ กู้ลี่เฉินก็บอกว่า “จำนวนของยามในคฤหาสน์อี้ทุกวันนี้เพิ่มขึ้นมาสามเท่า และผมก็ได้ยินว่าระบบรักษาความปลอดภัยก็เปลี่ยนเป็นตัวที่ดีขึ้น อีกอย่างผมไปหาคุณสองครั้งแล้ว แต่ว่าอี้จิ่นหลีก็หยุดผมไว้ทั้งสองครั้ง ผมเจอคุณไม่ได้เลย พอผมโทรเข้ามือถือของคุณ สัญญาณก็โดนตัดไปอัตโนมัติ” หลิงอี้หรานตกใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ กลายเป็นที่เธอรู้สึกว่าจำนวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นนั้นเธอไม่ได้คิดไปเอง แสดงว่าจินส่งคนมากขึ้นให้มาคอยตามเธอ มีครั้งหนึ่งที่เธออยากไปเดินแถวบ้านแต่ว่าย่านนั้นก็มีการจัดการเก็บกวาดจนหมด และเธอก็มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งคอยห้อมล้อม ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ออกไปเดินเตร่อีกเลย เธอเดินอยู่แต่ในคฤหาสน์เท่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมีกล้องวงจรปิดในบ้านเพิ่มขึ้นด้วย 'นีจินกลัว… ว่าฉันจะหนีเหรอ? เขาเลยขังฉันไว้ด้วยวิธีนี้’ หลิงอี้หรานครุ่นคิดขณะที่กู้ลี่เฉินพูดอย่างวิตก “ระหว่างคุณกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าเขา…” เขานั้นกลัวว่าหลังจากที่อี้หรานรู้ความจริง ความสัมพันธ์ร
”แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังเป็นทายาทลำดับที่สองของตระกูลห่าว ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ได้อะไรเลย คุณก็ยังได้สิ่งที่พ่อแม่ของคุณจะให้อยู่ดี”“ได้มาไม่เท่าไหร่แล้วจะมีประโยชน์อะไร?” ห่าวอี้เหมิงแค่นเสียง “ถ้าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่แล้วฉันเป็นทายาทลำดับสองของตระกูลห่าว พ่อแม่ของคุณคงไม่ให้ค่าฉันแบบนี้แล้วก็ต้องบอกให้คุณระวังตอนที่คบกับฉัน” เซียวจื่อฉีหน้าแดงก่ำทันที เขารู้ว่าห่าวอี้เหมิงพูดถูก พ่อแม่ของเขาเลือกเธอเพราะว่าเธอจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลห่าว “แต่หลิงอี้หรานบริสุทธิ์ ทำไมคุณถึงทำกับเธอแบบนั้นตอนที่อยู่ในคุก ทั้ง ๆ ที่คุณก็ป้ายความผิดให้เธอแล้ว?” เซียวจื่อฉีถาม เซียวจื่อฉีตัวสั่นเมื่อคิดถึงว่า ห่าวอี้เหมิงทำกับอี้หรานอย่างไรในตอนนั้น แล้วที่แท้ตัวเธอเองกลับเป็นฆาตกรตัวจริง ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งแกล้งแสดงใส่เขามากแค่ไหนนะ?“เธอเป็นแฟนคุณ มีเพียงแต่ต้องกำจัดหล่อนเท่านั้นฉันถึงจะมีโอกาสได้เป็นแฟนคุณ” ห่าวอี้เหมิงยิ้มเย้ย “ ฉันก็แค่อยากเห็นว่า หลิงอี้หรานสำคัญกับคุณมากแค่ไหน แต่… ฮ่าฮ่า… กลายเป็นว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลย” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ห่าวอี้เหมิงก็บอกอีกว่า “เซียวจื่อฉี คุณเขี่ยหลิง
แต่ด้านนอกช่วงนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เครือข่ายของตระกูลห่าวล้มและไม่สามารถจ่ายหนี้ธนาคารได้ ดังนั้นธนาคารจึงยื่นเรื่องให้ห้ามมีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลห่าว ขณะเดียวกัน ข่าวก็แพร่ไปว่า ตำรวจได้ไปจับกุมห่าวอี้เหมิงในงานแฟนมีตติ้ง แม้ว่าห่าวอี้เหมิงจะออกจากวงการบันเทิงมาแล้ว แต่เธอก็ยังมีแฟนคลับเหนียวแน่นจำนวนมาก เธอนั้นแต่งตัวเพื่อไปงานแฟนมีตติ้งโดยใส่สร้อยคอมูลค่า 300 ล้านบาท เธอถึงขั้นเชิญนักข่าวมาร่วมงาน เจตนาของห่าวอี้เหมิงที่จัดงานแฟนมีตติ้งก็คือเพื่อแสดงให้เห็นว่า ตระกูลห่าวไม่ได้เจอปัญหาทางด้านการเงิน และเพื่อให้ชื่อของเธอติดกระแสในโลกออนไลน์ แต่ตำรวจกลับโผล่มาในงานแฟนมีตติ้งของเธอเธอนั้นโดนใส่กุญแจมือต่อหน้าแฟนคลับกลุ่มใหญ่โดยตำรวจที่บอกว่า มาจับเธอในข้อหาต้องสงสัยการฆาตกรรม บรรดาแฟนต่างก็ตกตะลึง ‘ฆาตกรรมเหรอ? ฆาตกรรมอะไรกัน? เทพธิดาห่าวของเราเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเหรอ?’ ด้วยสถานการณ์เช่นนี้จึงไม่มีโอกาสที่จะปกปิดข่าวไว้ได้ แม้ห่าวอี้เหมิงและตระกูลห่าวจะอยากทำแค่ไหนก็ตาม เพราะอย่างไรก็มีแฟน ๆ อยู่มากเกินไป จากนั้นเหตุการณ์นี้ก็กลายเป็นหัวข้
เขานั้นจะทำทุกอย่างให้เธอยอมอภัยทุกอย่างยกเว้นไปจากเขา เขาไม่สนใจว่าเธอต้องการจะไปจากคฤหาสน์อี้ หรือไปจากเขา แต่ว่าเขายังอยากจะกักขังเธอไว้ในคฤหาสน์อี้ มันเหมือนกับเขาเชื่อว่า เธอจะไม่มีทางทิ้งไปแบบนั้นแน่ เมื่อพูดจบแล้วจิ่นหลีก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ไม่นานพยาบาลก็เข้ามาซึ่งเป็นคนเดียวกับที่คอยดูแลอี้หรานตอนกลางคืนตลอดหลายวันมานี่ “คุณผู้หญิงอี้คะ คุณผู้ชายอี้บอกว่าให้คุณพักผ่อน เขาจะไม่เข้ามาในห้องอีกแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องอะไรแล้วค่ะ” พยาบาลผู้ดูแลบอกหลิงอี้หรานเงียบ เธอนอนลงและหลับตาช้า ๆ แต่มือของเธอยังคงลูบท้องอยู่ เธอนั้นพยายามสงบสติอารมณ์ลง เธอต้องทำใจให้สงบเพื่อเด็ก ๆ ‘ฉันควรทำยังไงดี? ฉันไม่สามารถลืมความเจ็บปวดและการที่เขามองดูอยู่ข้าง ๆ เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ได้? ใช่ไหม?’จู่ ๆ เธอก็คิดถึงสิ่งที่เขามักบอกเธอเสมอว่า หากเขารู้จักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องทรมานแบบนี้น ตอนนั้นเธอเพียงคิดว่า เขาหมายถึงช่วงเวลาที่เธอต้องทรมานอยู่ในคุก แต่มันมีความหมายอื่นที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา หากว่าเขารู้จักและตกหลุมรักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็คงไม่นั่งดูอยู่เฉย ๆ เขาจะต้อ
เมื่อหมอและพยาบาลออกไป หลิงอี้หรานก็มองอี้จิ่นหลีที่ยังคงยืนอยู่ในห้อง เขายืนไม่ไกลจากเตียงนักและเหมือนห้อมล้อมไปด้วยความเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวัง อี้หรานเม้มปากและบอกว่า “พอลูกคลอดแล้ว ฉันอยากจะย้ายออกจากบ้านตระกูลอี้”อี้จิ่นหลีเงยหน้ามองเธอทันทีด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ “เธออยากจะ… ออกจากคฤหาสน์อี้เหรอ?”เธอตอบ “ใช่ เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้าคุณยังไง บางทีการย้ายออกจากคฤหาสน์อี้อาจจะดีกับเราทั้งคู่”เธออาจจะหาข้อแก้ตัวมาช่วยแก้ตัวให้การกระทำของเขาได้ อย่างเช่น เธออาจจะบอกว่าเพราะตอนนั้นเขายังไม่รู้จักเธอและเธอก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาเขา แล้วเขาจะมาเห็นอกเห็นใจคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรได้อยางไร ในเมื่อเขานั้นมักจะไร้ความรู้สึกอยู่เสมอ? มันก็จะอธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ทำเพียงแค่ดูแต่ไม่เข้ามามีส่วนร่วมอะไร เธออาจจะหาข้ออ้างได้มากกว่าหนึ่งข้อเพื่อที่จะใช้เกลี้ยกล่อมตัวเอง เธอนั้นถูกเลี้ยงดูมาให้เชื่อมั่นในความยุติธรรม นั่นเลยเป็นสาเหตุที่เธอเลือกเป็นทนายซึ่งจะต่อสู้เพื่อความถูกต้องและความยุติธรรมด้วยการใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ แต่คนที่เธอรักที่สุดกลับไม่แยแสและปล่อยให้เธอต้องติดคุกโดยไร้ค