บทที่ 1295

หลังจากขึ้นรถอี้จิ่นหลีก็หยิบใบสั่งยาจากมือของหลิงอี้หรานไป เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฉันจะให้คนไปตรวจใบสั่งยาทีหลัง”

“คุณกลัวว่ามันจะมีอะไรผิดปกติเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถาม

“ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีอะไรผิดปกติ แต่มันก็ดีกว่าถ้าเราระวังเอาไว้” อี้จิ่นหลีกล่าว พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเธอเขาก็กังวลไปเสียหมด

อี้จิ่นหลีจับมือของเหลิงอี้หรานไว้และก้มมองมันพลางพูด นิ้วของเธอเรียวบางเหมือนกับรูปร่างของเธอ แต่เพราะแบบนั้นข้อต่อที่ผิดรูปจึงสามารถมองเห็นได้ชัด

เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นมือของเธอ

เขารู้สึกผิด รู้สึกเสียใจ ทั้งยังรู้สึกอับจนหนทาง

เขาร่ำรวยมากและสามารถมีทุกอย่างได้อย่างง่ายดาย ทว่าเขากลับรู้สึกอับจนหนทางเมื่อเป็นเรื่องมือของเธอ

แม้ว่าเขาจะหาผู้เชี่ยวชาญสาขาที่เกี่ยวข้องหลายต่อหลายคนมาให้กับเธอ แต่พวกเขาก็ลงมติกันว่าทำได้เพียงทุเลาความเจ็บปวดที่มือของเธอลงได้เท่านั้น พวกเขาไม่สามารถทำให้มือของเธอเคลื่อนไหวลื่นไหลเหมือนคนปกติทั่วไปได้

ถ้าเธอเลือกที่จะรักษามันในหนึ่งปีหลังจากนี้ เขาคงไม่สามารถยกโทษให้ตัวเองได้หากมีอะไรเกิดขึ้นกับมือของเธอ เขายอมเสียเด็กสามคนนี้