เขาคือ... เฉินเฉินนะแม้เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองจะตกหลุมรักใครได้อีก แต่เธอจะเมินเฉยกับความรู้สึกของตัวเองได้อย่างไร?ขณะที่หลิงอี้หรานกำลังตกอยู่ในห้วงความคิด โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หลิงอี้หรานมองชื่อคนที่โทรมา และเห็นว่าเป็นชื่อของกู้ลี่เฉินเธอกดปุ่มรับสายแล้วเสียงของกู้ลี่เฉินที่ชัดเจนแต่ยังแฝงไปด้วยความสง่างามดังผ่านโทรศัพท์ออกมา “ขอโทษที่โทรมาดึกนะครับ”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังไม่นอนค่ะ มีอะไรเหรอคะ?” หลิงอี้หรานถาม“ผมแค่... อยู่ดี ๆ ก็อยากได้ยินเสียงคุณขึ้นมา” เขากล่าวเธอตะลึงไปและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรตอบเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้นเขาลังเลและกล่าวว่า “อี้หราน ถ้า... ถ้าคุณชอบของเล่นทรานส์ฟอร์เมอร์ ผมสามารถซื้อรุ่นเก่า ๆ ให้คุณได้หมดเลยนะ”“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ ที่จริงแล้วฉัน... เอ่อ ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยชอบมันค่ะ แต่ตอนนี้ฉันโตเกินไปแล้วล่ะค่ะ” เธอรีบกล่าวตอบทันที“จริงเหรอครับ?” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง “ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงเขาชอบอะไร” เพราะเสมอมามีแค่สาว ๆ เท่านั้นที่จะมาคอยเอาใจเขาตราบใดที่เขามอบเงินหรือโอกาสทางวงการบันเทิงให้ผู้หญิงพวกนั้น พวเธอก็จะดูดีใจและคอยประจบประแจงเอาอกเอาใจเขา
"ผมไปให้ครับ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว มันจะยุ่งยากนะครับ ถ้าต้องไปตามเขามาอีก เพราะเขามาแล้วคุณไม่ได้อยู่แถวนี้” เพราะว่าหมอไม่ได้อยู่ในห้องตลอดเวลา บางทีพวกเขาก็ออกไปตรวจคนไข้ในวอร์ด หรือออกไปอยู่ห้องตรวจผู้ป่วยนอก พวกเขาไม่ได้ว่างตลอดเวลา โจวเชียนหยุนคิดเรื่องนั้นและตอบตกลง เธอจึงกล่าวกับกวอซิ่นหลี่ว่า “ขอโทษที่รบกวนนะคะ” “ไม่เป็นไรเลยครับ ผมมาที่นี่ก็เพื่อช่วยทำธุระพวกนี้อยู่แล้ว!” กวอซิ่นหลี่พูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หมุนตัวออกจากห้องพักผู้ป่วยไปโจวเชียนหยุนมองกวอซิ่นหลี่ที่เดินออกไปและช่วยไม่ได้ที่จะถอนหายใจก่อนจะพูดออกมาว่า “เขาเป็นคนดีนะ”“ค่ะ เขาเป็นคนดี” หลิงอี้หรานกล่าว“แต่โลกนี้ไม่ได้ใจดีกับคนดี ๆ ตลอดเลย ฉันหวังว่าเรื่องดี ๆ จะเกิดขึ้นกับเขาบ้างนะ” โจวเชียนหยุนกล่าวพึมพำ ตอนที่เธออายุน้อยกว่านี้ เธอไม่ได้สนใจผู้ชายท่าทีซื่อตรงไม่มีพิษมีภัยแบบอากวอเลย ในตอนนั้นผู้ชายที่เธอชื่นชมเป็นคนแบบเย่เหวินหมิงถึงอย่างนั้นหลังจากผ่านประสสบการณ์ต่าง ๆ มามากมาย เธอก็พบว่าการได้ตกหลุมรักผู้ชายซื่อ ๆ น่าจะเป็นพรอันประเสริฐคนคนนั้นคงไม่ต้องกังวลเรื่องการหักหลัง การนอกใจ หรือเรื่องการแ
เพราะอย่างนั้นหลิงอี้หรานจึงกลับไปยังห้องพักผู้ป่วยและกระซิบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้โจวเชียนหยุนฟังหลังจากได้ข้อมูลมาแล้วว่ากวอซิ่นหลี่ถูกพาตัวไปสถานีตำรวจไหน เธอกล่าวว่า “พี่โจวคะ ขอโทษด้วยค่ะ ฉันควรอยู่ช่วยพาอาหยันน้อยออกจากโรงพยาบาล แต่ตอนนี้ฉันคงต้องไปสถานีตำรวจเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับกวอซิ่นหลี่แล้วล่ะค่ะ” “ไปเถอะ แม่กับฉันจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลกันเองได้” โจวเชียนหยุนกล่าวด้วยความกังวล เธอเองก็ไม่เชื่อว่ากวอซิ่นหลี่จะทำอะไรแบบนี้เหมือนกันอาหยันน้อยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขายังคงถามว่า ‘ควบคุมตัว’ แปลว่าอะไร และโจวเชียนหยุนก็ได้แต่เฉไฉไปด้วยการพูดเรื่องอื่นแทนกวอซิ่นหลี่ยังคงโดนสอบปากคำในตอนที่หลิงอี้หรานไปถึงสถานีตำรวจ เธอได้รู้จากตำรวจว่ามีพยานและกล้องวงจรปิดจับภาพเหตุการณ์ไว้ได้ เพราะพวกเขาเจอภาพกล้องวงจรปิดและจากคำให้การของพยานกับเหยื่อ กวอซิ่นหลี่จึงโดนควบคุมตัวด้วยข้อหาพยายามข่มขืน“ฉันอยากพบกวอซิ่นหลี่ค่ะ” หลิงอี้หรานพูด ไม่ว่ายังไงเธอก็อยากเจอกวอซิ่นหลี่เพื่อหาว่าเกิดอะไรขึ้น“เขากำลังโดนสอบปากคำอยู่ ถ้าหลักฐานมากพอเขาก็จะโดนควบคุมตัวตามกฎหมาย ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อ
หลิงอี้หรานเบื่อกับการที่ต้องดูการแสดงของหวาลี่ฟางเต็มทน สิ่งที่อีกฝ่ายพูดเพียงพอแล้วที่จะทำให้เธอรู้ว่าญาติของเธอเป็นคนใส่ร้ายกวอซิ่นหลี่แต่... ทำไมญาติของเธอต้องใส่ร้ายกวอซิ่นหลี่แบบบนี้ด้วย? นี่ไม่ปกติเลยสักนิด!ในตอนนั้นเองที่ตำรวจนายหนึ่งก็พูดกับหลิงอี้หรานว่า “คุณคงเป็นทนายของกวอซินหลี่ ตอนนี้คุณเข้าไปคุยกับกวอซินหลี่ได้ แต่แค่ครึ่งชั่วโมงนะ”“ค่ะ” หลิงอี้หรานรีบตอบ แต่ขณะที่เธอกำลังจะเดินไป ก็มีมือหนึ่งกุมข้อมือของเธอไว้จากด้านหลัง “คุณเป็นทนายของกวอซินหลี่เหรอ?”หลิงอี้หรานรีบหันกลับไปมองทันที และเห็นใบหน้าของกู้ลี่เฉิน ความแปลกใจปรากฏบนใบหน้าของหญิงสาว เธอไม่คาดคิดว่ากู้ลี่เฉิน... จะออกมาจากโรงพยาบาลและมาสถานีตำรวจด้วย“คุณออกมาจากโรงพยาบาลทำไมคะ? หมอให้คุณมาที่นี่ได้แล้วเหรอ?” เธอถาม เมื่อวานนี้เขาถอดผ้าพันแผลที่หัวและตัวแล้ว แต่เขาก็ควรอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกอย่างน้อยสักสองสามวัน“คุณจะเป็นคนไกล่เกลี่ยให้กวอซิ่นหลี่เหรอ?” เขาถามแทนที่จะตอบเธอ“เขาเป็นเพื่อนฉันค่ะ และฉันก็เชื่อว่าเขาบริสุทธิ์” หลิงอี้หรานกล่าวหวาลี่ฟางซึ่งอยู่ใกล้ ๆ ขัดขึ้นทันทีว่า “นี่เธอจะบอกว่าฉัน
หลิงอี้หรานเข้าไปในห้องสอบปากคำ การสอบปากคำของตำรวจเสร็จสิ้นลงแล้ว สีหน้าของกวอซิ่นหลี่ดูย่ำแย่มากและดูเหมือนเขาจะทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเขาเห็นหลิงอี้หรานเข้ามา เขาก็รีบลนลานพูดว่า “อี้หราน ผม... ผมไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น และผมไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนั้นต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย!”กวอซิ่นหลี่ตกตะลึงจนพูดไม่ออก อย่างไรเรื่องเร่งด่วนแบบนี้ก็ทำเอาเขารับมือไม่ไหวอยู่เหมือนกัน“ใจเย็น ๆ แล้วบอกฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องตกใจนะ! ตอนนี้ฉันเป็นทนายให้คุณ และฉันก็จะช่วยคดีของคุณเอง คุณค่อยเปลี่ยนทนายทีหลังได้ถ้าคุณมีคนที่เหมาะกว่า” หลิงอี้หรานกล่าวเพื่อให้เขามั่นใจเป็นอย่างแรกสุดท้ายกวอซินหลี่ก็สงบลง “ขอบคุณนะ อี้หราน!”หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง หลิงอี้หรานก็ได้รับข้อมูลจากกวอซิ่นหลี่ว่า ตอนที่เขาไปช่วยรับผลการตรวจ หวาลี่ฟางก็ปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ เขา เธอบอกว่าข้อเท้าแพลงเลยขอให้เขาช่วยพยุงเธอไปที่รถซึ่งจอดอยู่ในลานจอดรถเพราะเห็นว่าหวาลี่ฟางถือของมาเยอะมากและดูน่าสงสาร กวอซิ่นหลี่จึงช่วยเธอถือของไปที่ลานจอดรถจากนั้นหวาลี่ฟางก็ขอให้กวอซินหลี่ช่วยเอาของไปวางไว้ที่เบาะหลังแล้วยั
“บริสุทธิ์เหรอ?” กู้ลี่เฉินกล่าวเย้ยหยันขึ้นมาในทันใด “ตำรวจเจอคลิปวิดีโอกล้องวงจรปิดที่พิสูจน์ทุกอย่างที่ลี่ฟางพูดนะ นอกจากนั้นพยานทั้งห้าคนก็ไม่ได้รู้จักกันด้วย แล้วพวกเขาจะโกหกได้ยังไง! จนถึงตอนนี้คำให้การของทั้งห้าคนยังเป็นที่เชื่อถือได้อยู่!”หลิงอี้หรานพูดขึ้นมาในทันใด “คุณเคยรู้สึกว่าไม่ยุติธรรมบ้างไหมคะ?”“อะไรนะ?” เขาตกตะลึงไป“คุณรู้สึกไม่ยุติธรรม และหลักฐานทุกชิ้นรวมถึงคำให้การของพยานต่างก็ชี้ที่คุณ แม้ว่าคุณจะบริสุทธิ์ แต่คุณก็ไม่สามารถทำให้คนอื่นเชื่อได้ คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหมคะ?” เธอระบายยิ้มจาง ๆ “ฉันเคย ดังนั้นฉันเลยเข้าใจความรู้สึกของกวอซิ่นหลี่ตอนนี้ได้ ฉันจะช่วยเขาไม่ว่ายังไงก็ตาม!”ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันแน่น และสายตาของเขาก็ดูเหมือนจะมองทะลุเธอ “คุณจะยังช่วยกวอซินหลี่เหรอ แม้ว่าผมจะขอไม่ให้คุณเข้ามายุ่งกับเรื่องของเขางั้นเหรอ?”“เขาเป็นเพื่อนฉัน และฉันเชื่อในตัวเขา” เธอสบตาเขาโดยไม่สะดุ้งหนีบรรยากาศรอบตัวพวกเขาหยุดนิ่งและหดหู่ ...หลังจากศึกษาคดีของกวอซินหลี่สองสามวัน หลิงอี้หรานก็เจอว่าทุกอย่างไม่เป็นผลดีกับกวอซิ่นหลี่เลยจริง ๆ แม้ว่าเธอจะมีข้อสงสั
“ฉันไม่เข้าใจ ใส่ร้ายเขาเหรอ? แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ?” หวาลี่ฟางถามนั่นเป็นสิ่งที่หลิงอี้หรานเองก็ยังสงสัย “เธอไม่ต้องการไกล่เกลี่ยด้วยใช่ไหม?”“เธอจะไกล่เกลี่ยกับผู้ชายที่อยากจะข่มขืนเธอไหมล่ะ?” หวาลี่ฟางถาม และเกือบจะแสดงความชื่นชมสีหน้าที่บูดบึ้งของหลิงอี้หรานคราวนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าแล้วหลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึก “เธอเคยคิดหรือเปล่าว่าการทำแบบนี้จะเป็นการตีตราผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต? เขาจะไม่มีวันได้เงยหน้าขึ้นมาอีก” “อี้หราน อย่ามาบอกว่าฉันใส่ร้ายกวอซิ่นหลี่นะ เธอเองก็เป็นทนาย เธอน่าจะรู้ว่าต้องแสดงหลักฐานสำหรับทุกอย่าง!” หวาลี่ฟางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะปล่อยกวอซิ่นหลี่ไป?” หลิงอี้หรานสูดลมหายใจเข้าลึกและถาม “บอกมาสิ แล้วฉันจะทำเท่าที่ทำได้”ถึงแม้เธอจะไม่เข้าใจเจตนาของหวาลี่ฟาง แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับเธอ! บางทีอาจเป็นเพราะเธอกวอซินหลี่จึงโดนใส่ร้าย“ถึงฉันจะอยากให้เธอเลิกเป็นทนายตั้งแต่นี้เป็นต้นไปน่ะเหรอ?” หวาลี่ฟางกล่าวเย้ย“ใช่” หลิงอี้หรานตอบเสียงเรียบ ถ้ากวอซิ่นหลี่ต้องเข้าคุกไปอย่างไม่ยุติธรรมเพราะเธอแล้วล่ะ
ตราบเท่าที่เธอตอบว่าใช่ เขาจะพยายามอย่างสุดความสามารถให้เธอได้รับตอนจบอย่างที่เธอต้องการทว่าเขาก็ต้องผิดหวัง... กับสิ่งที่เธอพูด “ลี่เฉิน คุณช่วยชีวิตฉันไว้ และตราบใดสิ่งที่คุณอยากให้ฉันทำมันไม่ขัดต่อจิตสำนึกของฉัน ฉันก็ทำให้ แต่ฉันตอบตกลงเรื่องนี้ไม่ได้”จู่ ๆ เขาก็กล่าวเย้ยหยันขึ้นว่า “จะบอกว่าเรื่องนี้ขัดต่อจิตสำนึกของคุณงั้นสิ? อี้หราน ผู้ชายคนนี้สำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ?”หลิงอี้หรานเงียบไป กวอซิ่นหลี่ไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องนี้น่าจะเกิดขึ้นเพราะเธอ นอกจากนั้นกวอซิ่นหลี่ยังทำให้เธอนึกถึงตัวเองในตอนนั้นที่ไม่สามารถพูดอะไรให้คนอื่นเชื่อได้ การช่วยเหลือกวอซิ่นหลี่ก็คล้ายกับการช่วยตัวเธอเองความเงียบของเธอทำให้ใบหน้าของกู้ลี่เฉินบูดบึ้งยิ่งขึ้นหวาลี่ฟางรีบเดินเข้าไปหากู้ลี่เฉิน จับแขนเขาไว้อย่างแผ่วเบา และกล่าวว่า “ลี่เฉินอย่าโกรธไปเลยค่ะ อี้หรานหลงเชื่อว่ากวอซิ่นหลี่บริสุทธิ์เพราะเธอใส่ใจเขามาก แต่ความจริงกวอซิ่นหลี่เป็นจอมโกหก ฉันหนีออกมาจากรถได้ก็เพราะโชคดีที่มีคนผ่านมาและเบี่ยงเบนความสนใจของเขา ไม่อย่างนั้น... ฉัน... ฉันคง..”หวาลี่ฟางเริ่มร้องไห้อีกครั้งขณะที่พ
หลิงอี้หรานลุกขึ้นและกอดชินเหลียนอีเบา ๆ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจ”“เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ฉันก็แค่อยากให้เธอโอเคแล้วก็ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องในอดีต ยังไงซะ เธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปใช่ไหมล่ะ?” ชินเหลียนอีพูดพร้อมสูดจมูกและฝืนยิ้มให้หลิงอี้หรานแต่หลิงอี้หรานรู้สึกแสบจมูกเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก เหลียนอีนั้นยังเจ็บช้ำจากอาการอกหัก แต่ว่าเลือกทึ่จะกลบฝังความเจ็บปวด และเผชิญหน้ากับคนอื่นด้วยรอยยิ้ม“ฉันจะไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก เธอสิเป็นคนที่ต้องไม่เป็นอะไร รีบ ๆ หายดีไว ๆ เธอต้องมาเล่นกับลูก ๆ ของฉันตอนที่พวกเขาเกิดมาแล้ว” หลิงอี้หรานบอก“พวกเราทุกคนจะต้องไม่เป็นอะไร” ชินเหลียนอีกอดเพื่อนรักเธอแน่นและก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง “ฉันจะลืมไป๋ถิงซิน ฉันทำได้แน่ ๆ ฉันก็แค่ต้องมองว่า ความสัมพันธ์ของฉันและไป๋ถิงซินก็เป็นความทรงจำเรื่องหนึ่ง จากนี้ไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น”อาการเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้ก็ใกล้วันตรุษจีนเข้ามาทุกที หลิงอี้หรานเอามือลูบท้อง เธอไม่เห็นจินมาหลายวันแล้ว ทุกวันนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่เหลียนอีพูด ‘เดินไปข้างหน้า’ เธอถามตัวเองว่า เธอรัก
”นายน้อยอี้แค่ต้องการปกป้องคุณให้ดีขึ้นแค่นั้นครับคุณผู้หญิง” เกาฉงหมิงบอก “เขาจะปกป้องฉัน หรือว่าคอยจับตาดูฉันกันแน่?” อี้หรานถาม เกาฉงหมิงเงียบไปทันที เพราะอย่างไรนายน้อยอี้ก็สั่งไม่ให้บอกอี้หรานเรื่องเลขาหวังเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นกังวลโดยเฉพาะตอนนี้เธอใกล้คลอดแล้ว หลิงอี้หรานเองก็ไม่ได้คาดคั้นเธอแค่ก้มหน้ามองหน้าท้องที่พองนูน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหลิงอี้หรานก็เจอชินเหลียนอี เธอดูท่าทางสดใสตอนนี้เธอดูแลตัวเองได้แล้ว เมื่อออกจากโรงพยาบาลและได้พักผ่อนสักหน่อย เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ชินเหลียนอี้ทักหลิงอี้หราน “อี้หราน เธอมาแล้ว มาสิมา มานั่งเร็ว เธอเป็นคนท้องแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงต้องระวัง” หลังจากที่อี้หรานนั่ง เธอก็ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? หมอบอกไหมว่า เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?”“หมอบอกว่า ฉันออกได้อาทิตย์หน้าน่ะ” ชินเหลียนอี้ยิ้มกริ่มพร้อมเอามือลูบหัวที่โล้นเลี่ยน หลังจากที่เธอผ่าตัดสมองผมของเธอก็โดนโกนออกจนเกลี้ยงและเธอก็อาจจะต้องใส่วิกไปสักพักหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล “เมื่อวานพี่โจวมาหาฉันแล้วบอกว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันว่าเธอเหมือนรอดตายหวุดหวิดเลยห
อี้จิ่นหลีเกือบจะวิ่งออกจากห้องตรวจของหมอด้วยอาการตื่นตระหนก เขาสั่งหวงเซียนบอดี้การ์ดของหลิงอี้หรานแล้วหมอคนใหม่ให้กลับมาที่ห้องตรวจ หมอที่เคยตรวจหลิงอี้หรานนั้นโดนคนของกู้ลี่เฉินทำให้สลบ“นายน้อยอี้ คุณเป็นอะไรไหมครับ?” เกาฉงหมิงถาม เพราะว่าตอนนี้นายน้อยอี้ดูหน้าซีดมาก“ฉันไม่เป็นอะไร” อี้จิ่นหลีหายใจอย่างยากลำบาก เขาไม่คาดคิดว่า ตัวเองจะยังหวาดกลัวอยู่ เขานั้นกลัวว่า เธอจะตอบว่าเสียใจ แม้เธอจะยังไม่ได้คิดถึงเรื่องการหย่า เขาก็กลัวว่าสักวันเธอจะคิดขึ้นมา เขานั้นกลัวว่า เธออาจจะรักเขาไม่มากพอ.. เขากลัวหลายอย่างมาก“นายเจอเลขาหวังหรือยัง?” อี้จิ่นหลียกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากและถามเกาฉงหมิง“ยังครับ” เกาฉงหมิงตอบ ตั้งแต่งานศพของนายท่านอี้ เลขาหวังที่เคยทำงานให้นายท่านอี้ก็หายตัวไป แม้ว่าพวกเขาจะสั่งคนเพิ่มไปตามหาเลขาหวังก็ยังหาไม่เจอ“ตามหาต่อไป ตราบใดที่เขายังไม่ออกจากเมืองเฉินไป ถึงต้องพลิกแผ่นดินก็ต้องหาเขาให้ได้” อี้จิ่นหลีสั่ง สีหน้าเขามืดครึ้ม เลขาหวังนั้นเป็นคนเก็บความลับของปู่ ปู่ของเขาน่าจะทำมากกว่าแค่ส่งอีเมลข้อมูลความจริงไปหากู้ลี่เฉิน มันจะต้องมีอย่างอื่นอีก ไม่อย่า
ขณะที่พูดเขาก็เดินมาหาหลิงอี้หรานและจ้องเธอ “เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันตราบใดที่ฉันไม่ทิ้งเธอใช่ไหม? ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ทิ้งฉันไปตราบที่เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานอึ้งไป สิ่งที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ยังดังกังวาลในหูเธอ มือของเธอจับหน้าท้องซึ่งตอนนี้ใหญ่เท่าอายุครรภ์พร้อมคลอด เธอสูดหายใจลึกก่อนบอกว่า “ใช่ ฉันพูดแบบนั้น” จากนั้นเธอก็หันไปมองกู้ลี่เฉินและพูดว่า “กู้ลี่เฉิน คุณก็ได้ยินเขาแล้ว ฉัน… จะไม่ทิ้งจินไป” เมื่อเธอพูดคำว่า ‘จิน’ ออกมา ดวงตาของอี้จิ่นหลีก็เป็นประกายขณะที่เขายืนอยู่ข้างเธอ ความตื่นเต้นยินดีฉายผ่านใบหน้าเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ‘เธอเรียกฉันว่าจินอีกครั้งแล้ว นี่หมายความว่าเธอยอมอภัยให้แล้วลืมเรื่องในอดีตใช่ไหม?’สีหน้ากู้ลี่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สีกแปลกใจมากนัก บางทีเขาก็อาจจะคาดคำตอบนี้ไว้แล้ว เขาแค่อยากรู้ว่า เธอจะยังอยู่กับอี้จิ่นหลีไหมหลังจากที่ได้รู้ความจริง “โอเค เข้าใจแล้ว ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” กู้ลี่เฉินพูดก่อนที่จะออกจากห้องตรวจของหมอไปพร้อมคนของเขา อี้จิ่นหลียังสั่งให้คนอื่นออกไปจากห้อง จู่ ๆ ก็เหลือ
”จิ่นหลีขังคุณไว้เหรอ?” กู้ลี่เฉินถาม หลิงอี้หรานอึ้งไป ‘ขังฉันเหรอ? เขาเอาความคิดนี้มาจากไหนกัน?’เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเธอ กู้ลี่เฉินก็บอกว่า “จำนวนของยามในคฤหาสน์อี้ทุกวันนี้เพิ่มขึ้นมาสามเท่า และผมก็ได้ยินว่าระบบรักษาความปลอดภัยก็เปลี่ยนเป็นตัวที่ดีขึ้น อีกอย่างผมไปหาคุณสองครั้งแล้ว แต่ว่าอี้จิ่นหลีก็หยุดผมไว้ทั้งสองครั้ง ผมเจอคุณไม่ได้เลย พอผมโทรเข้ามือถือของคุณ สัญญาณก็โดนตัดไปอัตโนมัติ” หลิงอี้หรานตกใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ กลายเป็นที่เธอรู้สึกว่าจำนวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นนั้นเธอไม่ได้คิดไปเอง แสดงว่าจินส่งคนมากขึ้นให้มาคอยตามเธอ มีครั้งหนึ่งที่เธออยากไปเดินแถวบ้านแต่ว่าย่านนั้นก็มีการจัดการเก็บกวาดจนหมด และเธอก็มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งคอยห้อมล้อม ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ออกไปเดินเตร่อีกเลย เธอเดินอยู่แต่ในคฤหาสน์เท่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมีกล้องวงจรปิดในบ้านเพิ่มขึ้นด้วย 'นีจินกลัว… ว่าฉันจะหนีเหรอ? เขาเลยขังฉันไว้ด้วยวิธีนี้’ หลิงอี้หรานครุ่นคิดขณะที่กู้ลี่เฉินพูดอย่างวิตก “ระหว่างคุณกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าเขา…” เขานั้นกลัวว่าหลังจากที่อี้หรานรู้ความจริง ความสัมพันธ์ร
”แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังเป็นทายาทลำดับที่สองของตระกูลห่าว ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ได้อะไรเลย คุณก็ยังได้สิ่งที่พ่อแม่ของคุณจะให้อยู่ดี”“ได้มาไม่เท่าไหร่แล้วจะมีประโยชน์อะไร?” ห่าวอี้เหมิงแค่นเสียง “ถ้าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่แล้วฉันเป็นทายาทลำดับสองของตระกูลห่าว พ่อแม่ของคุณคงไม่ให้ค่าฉันแบบนี้แล้วก็ต้องบอกให้คุณระวังตอนที่คบกับฉัน” เซียวจื่อฉีหน้าแดงก่ำทันที เขารู้ว่าห่าวอี้เหมิงพูดถูก พ่อแม่ของเขาเลือกเธอเพราะว่าเธอจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลห่าว “แต่หลิงอี้หรานบริสุทธิ์ ทำไมคุณถึงทำกับเธอแบบนั้นตอนที่อยู่ในคุก ทั้ง ๆ ที่คุณก็ป้ายความผิดให้เธอแล้ว?” เซียวจื่อฉีถาม เซียวจื่อฉีตัวสั่นเมื่อคิดถึงว่า ห่าวอี้เหมิงทำกับอี้หรานอย่างไรในตอนนั้น แล้วที่แท้ตัวเธอเองกลับเป็นฆาตกรตัวจริง ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งแกล้งแสดงใส่เขามากแค่ไหนนะ?“เธอเป็นแฟนคุณ มีเพียงแต่ต้องกำจัดหล่อนเท่านั้นฉันถึงจะมีโอกาสได้เป็นแฟนคุณ” ห่าวอี้เหมิงยิ้มเย้ย “ ฉันก็แค่อยากเห็นว่า หลิงอี้หรานสำคัญกับคุณมากแค่ไหน แต่… ฮ่าฮ่า… กลายเป็นว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลย” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ห่าวอี้เหมิงก็บอกอีกว่า “เซียวจื่อฉี คุณเขี่ยหลิง
แต่ด้านนอกช่วงนี้ก็มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เครือข่ายของตระกูลห่าวล้มและไม่สามารถจ่ายหนี้ธนาคารได้ ดังนั้นธนาคารจึงยื่นเรื่องให้ห้ามมีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกี่ยวกับทรัพย์สินของตระกูลห่าว ขณะเดียวกัน ข่าวก็แพร่ไปว่า ตำรวจได้ไปจับกุมห่าวอี้เหมิงในงานแฟนมีตติ้ง แม้ว่าห่าวอี้เหมิงจะออกจากวงการบันเทิงมาแล้ว แต่เธอก็ยังมีแฟนคลับเหนียวแน่นจำนวนมาก เธอนั้นแต่งตัวเพื่อไปงานแฟนมีตติ้งโดยใส่สร้อยคอมูลค่า 300 ล้านบาท เธอถึงขั้นเชิญนักข่าวมาร่วมงาน เจตนาของห่าวอี้เหมิงที่จัดงานแฟนมีตติ้งก็คือเพื่อแสดงให้เห็นว่า ตระกูลห่าวไม่ได้เจอปัญหาทางด้านการเงิน และเพื่อให้ชื่อของเธอติดกระแสในโลกออนไลน์ แต่ตำรวจกลับโผล่มาในงานแฟนมีตติ้งของเธอเธอนั้นโดนใส่กุญแจมือต่อหน้าแฟนคลับกลุ่มใหญ่โดยตำรวจที่บอกว่า มาจับเธอในข้อหาต้องสงสัยการฆาตกรรม บรรดาแฟนต่างก็ตกตะลึง ‘ฆาตกรรมเหรอ? ฆาตกรรมอะไรกัน? เทพธิดาห่าวของเราเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมเหรอ?’ ด้วยสถานการณ์เช่นนี้จึงไม่มีโอกาสที่จะปกปิดข่าวไว้ได้ แม้ห่าวอี้เหมิงและตระกูลห่าวจะอยากทำแค่ไหนก็ตาม เพราะอย่างไรก็มีแฟน ๆ อยู่มากเกินไป จากนั้นเหตุการณ์นี้ก็กลายเป็นหัวข้
เขานั้นจะทำทุกอย่างให้เธอยอมอภัยทุกอย่างยกเว้นไปจากเขา เขาไม่สนใจว่าเธอต้องการจะไปจากคฤหาสน์อี้ หรือไปจากเขา แต่ว่าเขายังอยากจะกักขังเธอไว้ในคฤหาสน์อี้ มันเหมือนกับเขาเชื่อว่า เธอจะไม่มีทางทิ้งไปแบบนั้นแน่ เมื่อพูดจบแล้วจิ่นหลีก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ไม่นานพยาบาลก็เข้ามาซึ่งเป็นคนเดียวกับที่คอยดูแลอี้หรานตอนกลางคืนตลอดหลายวันมานี่ “คุณผู้หญิงอี้คะ คุณผู้ชายอี้บอกว่าให้คุณพักผ่อน เขาจะไม่เข้ามาในห้องอีกแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องอะไรแล้วค่ะ” พยาบาลผู้ดูแลบอกหลิงอี้หรานเงียบ เธอนอนลงและหลับตาช้า ๆ แต่มือของเธอยังคงลูบท้องอยู่ เธอนั้นพยายามสงบสติอารมณ์ลง เธอต้องทำใจให้สงบเพื่อเด็ก ๆ ‘ฉันควรทำยังไงดี? ฉันไม่สามารถลืมความเจ็บปวดและการที่เขามองดูอยู่ข้าง ๆ เพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ได้? ใช่ไหม?’จู่ ๆ เธอก็คิดถึงสิ่งที่เขามักบอกเธอเสมอว่า หากเขารู้จักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็จะไม่ปล่อยให้เธอต้องทรมานแบบนี้น ตอนนั้นเธอเพียงคิดว่า เขาหมายถึงช่วงเวลาที่เธอต้องทรมานอยู่ในคุก แต่มันมีความหมายอื่นที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา หากว่าเขารู้จักและตกหลุมรักเธอเร็วกว่านี้ เขาก็คงไม่นั่งดูอยู่เฉย ๆ เขาจะต้อ
เมื่อหมอและพยาบาลออกไป หลิงอี้หรานก็มองอี้จิ่นหลีที่ยังคงยืนอยู่ในห้อง เขายืนไม่ไกลจากเตียงนักและเหมือนห้อมล้อมไปด้วยความเปล่าเปลี่ยวสิ้นหวัง อี้หรานเม้มปากและบอกว่า “พอลูกคลอดแล้ว ฉันอยากจะย้ายออกจากบ้านตระกูลอี้”อี้จิ่นหลีเงยหน้ามองเธอทันทีด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ “เธออยากจะ… ออกจากคฤหาสน์อี้เหรอ?”เธอตอบ “ใช่ เพราะว่าฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้าคุณยังไง บางทีการย้ายออกจากคฤหาสน์อี้อาจจะดีกับเราทั้งคู่”เธออาจจะหาข้อแก้ตัวมาช่วยแก้ตัวให้การกระทำของเขาได้ อย่างเช่น เธออาจจะบอกว่าเพราะตอนนั้นเขายังไม่รู้จักเธอและเธอก็ไม่มีค่าอะไรในสายตาเขา แล้วเขาจะมาเห็นอกเห็นใจคนที่ไม่มีความสำคัญอะไรได้อยางไร ในเมื่อเขานั้นมักจะไร้ความรู้สึกอยู่เสมอ? มันก็จะอธิบายได้ว่า ทำไมเขาถึงได้ทำเพียงแค่ดูแต่ไม่เข้ามามีส่วนร่วมอะไร เธออาจจะหาข้ออ้างได้มากกว่าหนึ่งข้อเพื่อที่จะใช้เกลี้ยกล่อมตัวเอง เธอนั้นถูกเลี้ยงดูมาให้เชื่อมั่นในความยุติธรรม นั่นเลยเป็นสาเหตุที่เธอเลือกเป็นทนายซึ่งจะต่อสู้เพื่อความถูกต้องและความยุติธรรมด้วยการใช้กฎหมายเป็นเครื่องมือ แต่คนที่เธอรักที่สุดกลับไม่แยแสและปล่อยให้เธอต้องติดคุกโดยไร้ค