บทที่ 1 พันธะรัก (1)

            ค่ำคืนนี้ฝนตกหนักตลอดทั้งคืน เมลิกาหรือมะลิได้แต่เดินวนไปวนมาอยู่ในบ้านด้วยความเป็นห่วงพี่ชายต่างพ่อแม่ของเธอ ที่ขับรถยนต์ออกไปจากบ้านนานแล้ว จวบจนตอนนี้ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับสักที โดยปกติแล้วเธอไม่เป็นห่วงเขามากขนาดนี้ ทว่าในคืนนี้แฟนสาวของเขามาบอกเลิกถึงที่บ้าน จากนั้นเขาก็เอาแต่ดื่ม พอเธอเข้าไปห้ามเขาไม่ให้ดื่ม ชายหนุ่มก็โวยวายแล้วขับรถยนต์ออกไป                                                                                        

             เธอได้แต่ยืนดูฝนนอกหน้าต่างที่ตกกระหน่ำลงมาเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกได้สักที ทางข้างหน้าก็แสนมืด ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเป็นห่วงเขาจับใจเป็นอย่างมาก กังวลไปหมดว่าเขาจะเป็นอะไรไหม เธอคิดไปไกลกลัวว่าเขาจะเกิดอุบัติเหตุ ขอเพียงแต่ว่าอย่าให้มีเบอร์แปลก ๆ โทรเข้ามาตอนนี้เลย มะลิได้แต่ภาวนาว่าขอให้เขาขับรถยนต์อย่างปลอดภัย จวบจนเที่ยงคืนกว่าแล้ว เธอเผลอเคลิ้มหลับไปที่โซฟากลางบ้าน หญิงสาวตกใจตื่นขึ้นมาอีกทีก็เพราะได้ยินเสียงของรถยนต์ของภามนุกรหรือภามแล่นเข้ามาจอด

            มะลิเดินกางร่มหมายจะไปรับเขาที่โรงจอดรถ ทว่าเขาเดินตากฝนลงมาแล้ว เธอจึงรีบเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเขาด้วยความเป็นห่วง มะลิยืนกางร่มให้เขาท่ามกลางสายฝนที่ยังคงตกกระหน่ำ การกระทำของเขาส่งผลให้ร่มที่ถืออยู่ในมือถึงกับล่วงลงสู้พื้น

            ชายหนุ่มโผเข้ากอดเธอเอาไว้แน่น ในตอนแรกหัวใจของเธอถึงกับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะคล้ายกับว่ามันจะออกมาเต้นข้างนอก แต่ก่อนที่มันจะออกมาโลดแล่นข้างนอก เพียงแค่พี่ชายต่างพ่อแม่พูดขึ้นมากลับกลายเป็นว่าหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอก็ดับสนิท ไม่แม้แต่จะเต้นโครมครามเลยด้วยซ้ำ

            “สายไหมอย่าทิ้งพี่ไป อย่าทิ้งพี่ไป” ชายหนุ่มได้แต่พร่ำบอกประโยคนี้ พร้อมกับกอดมะลิเอาไว้แน่น โดยที่เขาคิดว่าเป็นสายไหมแฟนสาวของเขา

            “เข้าบ้านกันเถอะพี่ภาม” เธอพยายามดันตัวของเขาออก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังกอดเอาไว้แน่น พร้อมกับส่ายหน้าตรงไหล่ของเธอไปมา                                                                                   

             “บอกพี่ก่อนว่าไม่เลิกกับพี่ ไม่เลิกกับพี่นะสายไหม” เสียงของเขาที่เป่งออกมาราวกับว่าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

             “เข้าบ้านกันเถอะพี่ภาม นี่มะลิ ไม่ใช่พี่สายไหม” เธอพยายามบอกเขา และผลักเขาสุดแรงทว่าคนเมากับไม่ฟัง ยังคงพร่ำเผลอในสิ่งที่ตัวเองเจ็บปวด กระนั้นคนที่เจ็บปวดไม่ต่างจากเขาก็คือเธอ ที่เฝ้าแอบรักพี่ชายต่างพ่อแม่มานานหลายปี

            “พี่รักสายไหมนะ อย่าทิ้งพี่ไป” เขาจับมือของเธอเอาไว้แน่นบอกความในใจออกมาคล้ายกับว่ากลัวจะไม่ได้บอกอีกเลย

             มะลิพยายามก้มหน้า หลาบสายตาของเขา น้ำตาที่กำลังคลออยู่นัยน์ตากำลังเอ่อล้นออกมา แม้ว่าจะรู้ว่าเขาเมา แถมตอนนี้ฝนก็ตกหนักจนตัวของเขาและเธอต่างเปียกไปหมด ทว่าเธอก็ทำราวกับว่ากลัวเขาจะเห็นน้ำตา หญิงสาวไล่น้ำตาออกไปหมดแล้ว พยายามเข้มแข็งเอาไว้ให้มาก

             “เข้าบ้านก่อนเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” เธอพยายามเอาแขนของเขามาวางพาดที่บ่าเพื่อที่จะได้ประคองคนเมาเข้าบ้าน ถึงอย่างนั้นคนเมาก็ยังจะดื้อดึงอยู่

             “ตกลงสายไหมไม่ทิ้งพี่แล้วใช่ไหม”

             “ค่ะ ๆ ไม่ทิ้ง” เธอเลยต้องบอกปัดไปอย่างนั้น ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมเดินเข้าบ้าน

              ตลอดทางเดินขึ้นไปที่ห้องของเขาชั้นสองเต็มไปด้วยความทุลักทุเล คนเมาเดินโซเซแทบจะไม่ออกแรงเดินเองเลยด้วยซ้ำ หญิงสาวแทบจะแบกเขาเข้าไป กว่าจะเดินถึงห้องนอนของเขา มะลิแทบจะหมดแรง เธอเลยทิ้งตัวลงเมื่อมาส่งเขาถึงบนเตียงนอน ทำให้เธอล้มทับไปบนตัวของเขา สองสายตาประสานสบกันเพียงครู่ ก่อนที่มะลิจะเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขา

             หัวใจของเธอยังคงเต้นแรงเสมอ แม้ว่าในตอนแรกมันดูเหมือนจะดับสนิทไปที่เขาเห็นเธอเป็นสายไหมแฟนของเขา ทว่าตอนนี้เธอรู้แล้วว่าหัวใจของเธอมักจะเต้นแรงให้เขาเสมอ แม้ว่าในหัวใจของเขาจะมีคนอื่นก็ตาม

              ร่างบางรีบลุกขึ้นนั่งข้างเตียงทันที ตัวของเธอแข็งไปทั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ลุกขึ้นตามมาด้วย

             “พี่ภามเมามากแล้ว เดี๋ยวมะลิเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ เดี๋ยวพี่ภามจะไม่สบายเอาได้” มือบางค่อย ๆ ไปถอดกระดุมของเขาทว่ามะลิไม่ยอมหันไปมองแม้แต่น้อย

             ชายหนุ่มจึงจับมือของเธอเอาไว้ แล้วเป็นฝ่ายถอดเม็ดกระดุมเอง โดยมีมือของเขายังคงจับมือของเธอเอาไว้อยู่

             “พี่ภาม...” เธอรู้สึกเขินจนตัวเกร็งไปหมดทั้งตัว พอมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาถอดเม็ดกระดุมออกหมดแล้ว เธอจึงเอามือกลับมาไว้ที่หน้าตักของตนเอง