บทที่ 222

เฉียวเนี่ยนพลันขมวดคิ้วน้อยๆ มองหลินเย่ว์อย่างเบื่อหน่าย

เรื่องเมื่อครู่ หากมีลูกตาสักหน่อยย่อมมองออกว่านางเป็นฝ่ายถูกกระทำ

แต่เห็นได้ชัดว่า สองพี่น้องตระกูลหลินไม่มีตาทั้งคู่

ขณะกำลังจะเอ่ยปากเถียงนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าเซียวเหิงจะชิงพูดขึ้นก่อน "เป็นความผิดของข้าเอง ไม่เกี่ยวกับคุณหนูเฉียว"

เขาถึงขั้นรับผิดเอง

หลินยวนร้องไห้สะอื้นหนักกว่าเดิม "ท่าน ท่านพี่เหิง..."

เมื่อครู่นางเอาแต่กล่อมตัวเองว่าเฉียวเนี่ยนเป็นคนผิด เฉียวเนี่ยนเป็นคนยั่วยวนเซียวเหิง นางถึงได้โมโหเฉียวเนี่ยนปานนั้น

แต่ยามนี้เซียวเหิงกลับพูดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเอง

หัวใจเหมือนถูกมีดนับพันเล่มทิ่มแทง หลินยวนสะอื้นไม่หยุด "หากท่านพี่เหิงชอบท่านพี่ ก็...ก็แค่พูดออกมา เดิมการหมั้นหมายนี่ก็เป็นของท่านพี่อยู่แล้ว ข้าเป็นคนแย่งของของท่านพี่ไป ข้าจะคืนให้นางก็ได้! พวกท่านแค่พูดมาตามตรง เหตุใดถึง เหตุใดถึงต้อง... ฮือออ..."

พูดถึงประโยคสุดท้ายหลินยวนก็สะอื้นจนไม่เป็นภาษา

หลินเย่ว์ปวดใจเหลือทน รีบเข้าไปเช็ดน้ำตาให้หลินยวน "จะเป็นของนางไปได้อย่างไร? นางต่างหากที่แย่งของตัวตนของเจ้าไป! หากไม่ใช่เพราะแม่ของนางใจดำอำมหิต