เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 224 พวกท่านเสแสร้งจริง ๆ
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-02-21 13:25:43บทที่เกี่ยวข้อง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 225 ดังนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ตลอด
ถนนเต็มไปด้วยผู้คนและมีฝูงชนจำนวนมากอยู่นอกประตูดูเหมือนว่ามู่ชิงชิงก็มาถึงแล้ว เธอตื่นเต้นมากจนอยากจะเบียดเข้าไป พลางยังคงตะโกนใส่ร้ายไม่หยุด"พวกเจ้าอย่าใส่ร้ายเธอ! ไม่ใช่เธอ! ไม่ใช่เธอแน่นอน!"แต่เธอเบียดเสียดเข้าไปไม่ได้ ประชาชนที่อยู่รอบ ๆ ก็สาปแช่งไปหมดพวกเขาโง่เขลาและไร้สาระมากแค่ฟังคนอื่นไม่กี่คำก็เหมือนได้ยืนอยู่ในมุมมองของพระเจ้าและคิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่างแล้วหลิ่วเซิงเซิงหายใจเข้าลึก ๆ เธอผลักเหอเชียนชิวลงไปที่พื้นแล้วมัดเขาไว้โดยไม่แสดงสีหน้า จากนั้นเธอก็กลับไปหาหลิ่วเซียวฝาน และดึงเข็มเงินออกจากร่างกายของเขาทีละอันเลือดทำให้มือของเธอเปื้อนสีแดง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ฝ่ามือบางทีมันอาจจะเจ็บมากแต่น้อยกว่าความเจ็บปวดในใจมากหลิ่วชูคุกเข่าลงบนพื้น และขอร้องให้เธอปล่อยหลิ่วเซียวฝานไปอย่างน่าขันหลิ่วหย่งรู้สึกว้าวุ่นใจ "ทำแบบนี้ไม่ได้! เซิงเซิง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่... "หนานลั่วเฉินไม่รู้ว่าถูกใครแบกออกไปเมื่อหลิ่วเซิงเซิงรู้ตัว เขาก็ถูกพาไปที่ประตูแล้วเมื่อเห็นสีหน้าแห่งชัยชนะของเหอเชียนชิว หลิ่วเซิงเซิงก็เริ่มวิตกกังวล"อย่าปล่อยให้พวกเขาพาห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 226 อ๋องชางกลับมาแล้ว
ผู้คนรอบข้างต่างสาปแช่งชี้ไปที่เหอเชียนชิวและพูดว่าเธอน่าสงสารแค่ไหนอำมาตย์เหอยังตื่นเต้นบอกให้เธอปล่อยคน องครักษ์นับไม่ถ้วนเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย ราวกับว่าทุกคนรอบตัวกลายเป็นเสือและจ้องมองเธออย่างกระหยิ่มด้วยเหตุผลบางอย่าง จิ่งฉุนรู้สึกสงสารเล็กน้อยเจ็บที่หัวใจแป๊ปแป๊ปหลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดซ้ำว่า "ดังนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ตลอด..."น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆเหอเชียนชิวมองจิ่งฉุนอย่างตื่นเต้น "รีบช่วยข้า! เจ้าไม่ได้สัญญากับข้าว่าจะช่วยข้าครั้งหนึ่งเหรอ? ข้าช่วยเจ้าสองครั้งแล้ว เจ้าเป็นหนี้ชีวิตข้าอยู่!"หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ หลับตา "ที่แท้คือเรื่องนี้เอง"คิดไปคิดมา ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ลืมคนรอบข้างไปเลยเดาได้ว่าจะถูกซุ่มโจมตี เดาได้ว่าเหอเชียนชิวจะฉวยโอกาสโจมตี เดาได้ว่าการหลบหนีไม่ใช่เรื่องง่าย"เห็นได้ชัดว่าเดาได้ทุกอย่างแล้ว ทำไมยังแพ้อย่างน่าสังเวชขนาดนี้ล่ะ?"เธอยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้เดาว่าเหอเชียนชิวจะมาแบบนี้ ไม่ได้เดาว่าพ่อของตัวเองเชื่อแม้แต่คำโกหกที่เงอะงะขนาดนั้น แต่กลับไม่เชื่อตัวเองไม่ได้เดาหลิ่วชูที่ตนเคยช่วยจะคุกเข่าขอร้องตัวเองให้ปล่อยตัวไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 227 ได้ยินว่าพิการตั้งแต่นั้นมา
จู่ ๆ หลิ่วหย่งก็ถอยหลังก้าวใหญ่ แล้วนั่งลงกับพื้น"ไม่ใช่เซิงเซิง ไม่ใช่เธอ..."เขาหัวเราะ ดีแล้ว ไม่ใช่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาก็ดีแล้วแต่ยิ้มไปยิ้มมา ดวงตาของเขาก็แดงเล็กน้อย ทุกอย่างเป็นแผนของเหอเชียนชิว แล้วเมื่อกี้พวกเขาทำอะไรกันลงไป?คนที่ดูอยู่ก็รู้สึกละอายใจมากจนสักพักก็แยกย้ายกันไป...ในที่สุดอำมาตย์เหอและเหอเชียนชิวก็ถูกนำตัวไปรักษา แต่เมื่อพวกเขาถูกพาตัวลงไป หลายคนก็ถ่มน้ำลายใส่พวกเขามู่ชิงชิงส่ายหัวและยืนข้าง ๆ เยาะเย้ย"ลูกสาวก็คือลูกสาว และไม่มีค่าอะไรมากไปกว่าลูกชาย"หลังจากพูดจบเธอก็เดินกลับไปท่านมาอีกแล้ว เมื่อมองดูความวุ่นวายข้างใน เธอก็ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าร้านจะเปิดอีกต่อไปไม่ได้แล้ว..."..."จวนอ๋องชางเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ จวนอ๋องชางที่ใหญ่โตวุ่นวายไปหมดป้าหวังวิ่งขึ้นๆ ลงๆ อย่างเร่งรีบ ใบหน้าแก่ ๆ ของเธอเต็มไปด้วยการโทษตนเอง"โทษข้า! ทั้ง ๆ ที่ข้ารู้ว่าพระชายาตกอยู่ในอันตราย ยังใช้เวลานานขนาดนั้นกว่าจะตามท่านอ๋องกลับมาได้ ถ้าข้ากลับมาเร็วกว่านี้ก็จะไม่มีเรื่องพวกนี้แล้ว หลายคนเข้าใจผิดพระชายาใส่ร้ายพระชายา ตอนนั้นพระชายาต้องเสียใจมากแน่ ๆ"เสี่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 228 นี่หลับมาสองวันแล้ว
ชั่วครู่หนึ่ง ตำหนักจินหลวนทั้งหมดก็เงียบงันจนกระทั่งหนานลั่วเฉินเริ่มกล่าวหาอำมาตย์เหอ ฮ่องเต้โกรธมาก จนในที่สุดอำมาตย์เหอก็ร้องขอความเมตตาและยอมรับความผิดหนานมู่เจ๋อไม่สนใจที่จะมองเขาด้วยซ้ำ หลังจากพูดสิ่งที่ต้องพูดแล้ว เขาก็ออกจากตำหนักจินหลวน โดยไม่หันกลับมามองจะเห็นว่าเขาโกรธจริง ๆ ดังนั้นจนกระทั่งเขาจากไปนาน ขุนนางในตำหนักจึงกล้ากระซิบกระซาบและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจากเป็นท่านอำมาตย์ของประเทศ ฮ่องเต้ไม่ได้ลงโทษประหารเก้าชั่วโคตร แต่การลักพาตัวลูกชายท่านแม่ทัพ ใส่ร้ายท่านอ๋อง ทำให้พระชายาบาดเจ็บสาหัส และแม้แต่เกือบจะฆ่าองค์ชายสองล้วนเป็นความผิดทางอาญาที่ไม่อาจให้อภัยได้ ดังนั้นเขาจึงออกพระราชโองการ อำมาตย์เหอถูกลดตำแหน่งเป็นสามัญชนเพียงครึ่งวันหลังจากออกพระราชโองการ จวนอำมาตย์ ทั้งหมดก็ร้องไห้และกรีดร้อง คนรับใช้รีบเก็บข้าวของ แม้แต่ทหารที่ประตูก็หนีเอาชีวิตรอดในเวลาอันสั้นหลังจากที่เป็นท่านอำมาตย์มาหลายปี ก็ทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมานับไม่ถ้วน ตอนนี้ท่านอำมาตย์ถูกปลดแล้ว อีกไม่นานศัตรูก็จะมาหา ไม่มีใครกล้าอยู่ในจวนอำมาตย์นานเกินไปในห้องนอนของเหอเชียนชิวเมื่อมอง
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 229 เหอเชียนชิวไม่มีทางฆ่าตัวตาย
หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "เหอเชียนชิวฆ่าตัวตาย?"ป้าหวังยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ การตายของเธอสมควรแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งทำเรื่องน่าขยะแขยงที่ลักพาตัวเด็ก ไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอคิดยังไง ต่อให้ไม่ชอบฝานฝานแค่ไหน เขาก็เป็นเด็ก ไม่ชอบแค่ไหนตีก็พอแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังต้องการชีวิตคนอื่น ชั่วร้ายจริง ๆ""โชคดีที่สุดท้ายท่านก็ช่วยฝานฝานกลับมาได้ ไม่งั้นเด็กคนนั้นก็น่าสงสารมาก พูดถึงเรื่องนี้ข้าก็โกรธแทนท่าน ตอนนั้นสถานการณ์วุ่นวายมาก ท่านแม่ทัพกลับไม่เชื่อลูกสาวตัวเอง กลับเชื่อคนนอกเหล่านั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดยังไง เห็นได้ชัดว่าเป็นการใส่ร้ายป้ายสีก็มองไม่ออก เกือบจะทําให้ท่านเสียชีวิต ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว""สองวันนี้ฝานฝานร้องโวยวายขอพบท่านตลอด ท่านแม่ทัพและฮูหยินท่านแม่ทัพคนใหม่กำลังรอท่านฟื้นอยู่ข้างนอก เมื่อกี้ท่านฟื้นขึ้นมา พวกเขาก็ยืนอยู่ที่ประตู นึกว่าพวกเขาจะวิ่งเข้ามาขอโทษท่าน สุดท้ายกลับยังยืนรออยู่ข้างนอกเฉย ๆ? เฮ้อ..."ป้าหวังพูดน้ำไหลไฟดับและพูดอีกว่า "แต่จะว่าไปแล้ว สถานการณ์ในตอนนั้นวุ่นวายมาก ท่านแม่ทัพพวกเขาทำอะไรไม่ถูกก็เป็นเรื่องปกติ...""เนื่องจากคุณหนูจวนอำมาตย์ก็มีชื่อเสียงที่ดีม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 230 ข้าเคยทำร้ายเจ้า
เมื่อมองไปที่หนานลั่วเฉินที่มีชีวิตชีวา หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกแปลกใจ "เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว?""นี่ตั้งกี่วันแล้ว ข้ายังจะเป็นอะไรได้อีก? ส่วนใหญ่เป็นเจ้าไหม? เจ้าเป็นยังไงบ้าง?"หนานลั่วเฉินเดินก้าวใหญ่เข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า "ข้าได้ยินมาว่ามือของเจ้าเกือบจะพิการแล้ว เจ้ายังไปหายามารักษาตัวเอง โชคดีที่เจ้ามีความสามารถ มิฉะนั้นข้าจะรู้สึกผิดจริง ๆ"ขณะพูด เขาถอนหายใจ "ข้าประเมินตัวเองสูงเกินไป จึงช่วยให้ยุ่งไปอีกและเกือบจะทำร้ายเจ้าด้วย พูดแล้วก็ละอายใจจริง ๆ"เดิมทีหลิ่วเซิงเซิงต้องการจะปลอบใจเขา แต่คิดอีกทีก็พูดคำในใจ"ถึงแม้เจ้าจะมีเจตนาดี แต่เจ้าก็ประเมินตัวเองสูงเกินไปจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ประตูวังครั้งก่อนหรือครั้งนี้ เจ้าก็เป็นคนโง่เขลาอยู่เสมอและจะถูกคนอื่นวางแผนหากไม่ระวัง โชคดีที่ทั้งสองครั้งนี้ผ่านมาได้ มิฉะนั้นตอนนี้เจ้าจะไม่สามารถยืนอยู่ที่นี่ได้แล้ว"ได้ยินหลิ่วเซิงเซิงพูดแบบนี้ หนานลั่วเฉินก็แค่เงียบหลิ่วเซิงเซิงกล่าวต่อ "ข้ารู้ว่าจิตใจของคุณดี บางทีในความคิดของเจ้า ฝานฝานก็เป็นแค่เด็ก และพวกค้ามนุษย์ที่ลักพาตัวเขาก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่าเจ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง ตอนที่ 231 บอกว่าทะเลาะกันก็ทะเลาะกัน
"ไม่ไม่ ไม่ใช่กลัว แต่เป็นชอบ ชอบถึงจะระมัดระวัง กลัวไม่ใช่แบบนั้น"เสี่ยวเจียงถอนหายใจ "ทุกวันนี้ท่านนอนไม่หลับ กินก็กินไม่ได้ เดินรอบจวนชิงเฟิงทุกวัน แต่ไม่เคยเข้าไปเลย ท่านรู้สึกว่าท่านไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ไม่มีหน้าไปพบเธอ ท่านเดาเองว่าเธอไม่อยากเจอท่าน ดังนั้นท่านจึงไม่เข้าประตูด้วยซ้ำ แต่พระชายาไม่รู้เลย เธอเลยรู้สึกว่าท่านไม่อยากเจอเธอ เลยไม่เคยมา...""แม้ว่าข้าน้อยจะไม่เข้าใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แต่เรื่องรัก ๆ ใคร ๆ มีไม่ได้มากที่สุดก็คือความเข้าใจผิด ท่านไม่พูดความในใจของท่าน พระชายาก็ไม่พูด แบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วพวกท่านก็จะแยกทางกัน สู้มานั่งพูดความในใจกันให้หมดดีกว่า บางที..."เมื่อพูดเช่นนี้เสี่ยวเจียงก็หายใจเข้าลึก ๆ "บางทีนี่อาจจะทำลายสถานการณ์ในปัจจุบันได้"ฝีเท้าของหนานมู่เจ๋อค่อย ๆ เร็วขึ้น "คำพูดของข้าทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย ตอนนี้เธอมีปัญหามากมายในใจ ไม่สามารถพูดได้""ท่านคิดว่าท่านทำร้ายเธอมากเกินไป รู้สึกละอายใจกับเธอ นี่ถึงไม่กล้าพบเธอ ท่านคิดว่าเธอกลัวท่าน ไม่ชอบท่าน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดของท่าน ท่านไม่เคยถามความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ หรือว่ากลัวถูกเธอปฏ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 232 จู่ ๆ ก็ทะเลาะกับองค์หญิง
หนานซินเยาะเย้ย "แล้วก่อนหน้านี้ข้ากับพระราชบุตรเขยยังดีจนตัวติดกัน เขาก็ไม่ได้แอบไปมีคนอื่นเหรอ?"เมื่อพูดเช่นนี้ เธอกล่าวเสริม "น้องห้า จู่ ๆ เจ้าก็พูดแบบนี้ คงไม่ได้จะไปรายงานข้าใช่ไหม?"หนานหว่านหนิงเลิกคิ้ว "พี่สามพูดอะไร ท่านกับข้าเป็นพี่น้องกัน แม้ว่าท่านจะแอบสั่งสอนเสด็จอาหญิงจริง ๆ ข้าก็จะไม่มีทางบอกใคร"หนานซินถอนหายใจด้วยความโล่งอก "งั้นก็ดีแล้ว งั้นข้าก็วางใจแล้ว ตอนนี้ข้าจะให้คนไปนัดเธอ ไม่คุยกับเจ้าแล้ว!"พูดจบเธอก็กระโดดโลดเต้นจากไป ดูไร้เดียงสาจริง ๆ เหมือนเด็กตัวเล็ก ๆหนานหว่านหนิงมองตามเธอลงไปชั้นล่าง แววตาค่อนข้างคาดเดาไม่ได้คนใช้ที่อยู่ด้านข้างพูดว่า "ฝ่าบาท องค์หญิงสามนั้นไร้เดียงสาและดูเหมือนจะไม่เป็นคนโกหก บางทีสิ่งที่เธอพูดอาจเป็นเรื่องจริง...""บางที?"หนานหว่านหนิงหัวเราะเยาะ "พวกเราเพิ่งเข้ามา พวกเธอก็เริ่มทะเลาะกัน ในโลกนี้มีเรื่องบังเอิญมากขนาดนี้เลยเหรอ?"พูดพลาง เขาค่อย ๆ ลุกขึ้น "หนานซินไม่มีสมองจริง ๆ แต่หลิ่วเซิงเซิงเป็นคนฉลาด เธอเริ่มสงสัยข้าแล้ว""นี่ไม่น่าเป็นไปได้..."คนใช้พูดว่า "แผนของเราสมบูรณ์แบบ นานขนาดนี้ยังไม่มีใครค้นพบอะไรเลย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-21
บทล่าสุด
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
"ชีวิตและความตายของคนคนหนึ่งไม่สำคัญเท่ากับชาวบ้าน ถ้าวันนั้นเป็นเจ้าและข้าสองคนไปช่วยที่ประตูเมือง ชาวบ้านทั้งเมืองมองด้วยสายตาเย็นชา งั้นวันนี้ข้าก็จะมองด้วยตาเย็นชา แต่วันนั้นชาวบ้านทั้งเมืองมาช่วยเหลือ พวกเขาเห็นแก่หน้าข้ามาก แม้ว่าพวกเขาจะเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง พวกเขาก็ไปแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ วันนี้ข้าก็ไม่เข้าไปยุ่งไม่ได้ นี่จึงเป็นการไปมาหาสู่กันตามมารยาท"สายตาของหลิ่วเซิงเซิงแน่วแน่มาก "ถ้าไม่ใช่โรคระบาด การมาของเราก็แค่ไร้ประโยชน์ แต่ถ้าเป็นโรคระบาดจริง ๆ ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่ อย่างที่หมอเหอพูด นี่เป็นพื้นฐานที่สุดในฐานะหมอ"อี้โจวถอนหายใจ "ท่านเป็นแบบนี้มาตลอด คนที่ทำดีแก่ท่านก็จำได้ ก็เหมือนคนที่ทำไม่ดีแก่ท่าน ท่านก็จำได้ ท่านพูดมีเหตุผลอย่างนี้ ข้าจะได้ไม่กล้าพูดว่าท่านเป็นห่วงอ๋องชางแล้ว""แคกแคกแคก..."หลิ่วเซิงเซิงไอสองสามครั้งแล้วพูดว่า "อย่าเดาไปทั่ว"ขณะที่อี้โจวกำลังจะพูด หมอทุกคนที่อยู่ข้างหน้าก็เข้าไปแล้ว และในไม่ช้าพวกเขาก็ส่ายหัวออกมาหมอเหอกลับมาหาหลิ่วเซิงเซิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "แม่นาง ไม่จำเป็นต้องเข้าไปดูเลย มันเป็นโรคระบาดจริง ๆ"เมื่อเห็นสีหน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
หนานมู่เจ๋อเพียงมองไปรอบ ๆ อย่างสงบ ร้านขายยาแห่งนี้ไม่ใหญ่นักและไม่ต่างจากร้านขายยาอื่น เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่โดยบังเอิญ เขาเหลือบมองบันไดข้าง ๆ แล้วถามว่า "ชั้นสองเป็นที่พักผ่อนของพวกเจ้าเหรอ ?"หมอเหอยิ้มและกล่าวว่า "ตอบฝ่าบาท ชั้นบนเป็นห้องผู้ป่วย ให้ผู้ป่วยหนักบางคนได้พักผ่อน"เฉินเหลียงเฟิงพยักหน้าอย่างชื่นชม "มีห้องผู้ป่วยในร้านขายยา ค่อนข้างหายาก"หมอเหอกล่าวว่า "นี่คือความคิดของหมอเทวดาหลิ่วทั้งหมด เธอบอกว่าผู้ป่วยบางคนมีไข้สูงไม่ลด ถ้าอยู่บ้านตลอดเวลา ไข้นาน ๆ จะเผาสมอง ถ้ารุนแรงหน่อยก็ควรอยู่ที่ร้านขายยา มีอะไรก็แก้ไขได้ทันที""หมอเทวดาหลิ่วของพวกเจ้าอยู่ชั้นบนหรือเปล่า?"หนานมู่เจ๋อจู่ ๆ ก็ถามขึ้นหมอเหอพยักหน้า "ให้ข้าน้อยไปเชิญเธอลงมามั๊ย?""อ๋องชาง ท่านเจ้าเมือง มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"ได้ยินแต่เสียงตื่นตระหนกจากนอกประตู จากนั้นองครักษ์ก็รีบเข้ามา ทันทีที่เข้ามา ก็คุกเข่าลงบนพื้น "มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!"หนานมู่เจ๋อหงุดหงิดเล็กน้อย "พูดมา""โรคระบาด โรคระบาดเข้ามาในเมืองแล้ว หลายคนในเมืองมีอาการอาเจียนด้วยกัน ริมฝีปากของพวกเขาเป็นสีม่วง กินอะไรก็
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
ราวกับว่าศรัทธาทั้งหมดของเขาพังทลายลงในขณะนี้ หรงหรงก็ถอยหลังไปหนึ่งก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้นเธอมองไปที่หลิ่วเซิงเซิงด้วยความหวาดกลัว "เจ้า เจ้าวางแผนข้า?"หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างบริสุทธิ์ใจ "จะพูดได้ยังไงว่าเป็นแผนการ? ทุกคำที่เจ้าพูดนั้นเจ้าเป็นคนพูดเอง และทุกการกระทำที่เจ้าทำนั้นถูกวางแผนอย่างรอบคอบด้วยตัวเจ้าเอง เจ้าเองที่มาที่นี่เพื่อข่มขู่ข้า ข้าไม่ใช่พยาธิในท้องของเจ้า จะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้ามาที่นี่แล้วจะทำเรื่องแบบนี้?"ขณะพูด เธอก็เอามือแตะหน้าตัวเองอีกครั้ง "ตบนั้นเจ็บใช่ไหม? เห้อ ครั้งที่แล้วเจ้าก็ทำแบบนี้ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าคิดยังไง บางทีคนหน้าหนาตบยังไงก็ไม่เจ็บใช่ไหมล่ะ?"หรงหรงสั่นไปหมด "มันมากเกินไปแล้ว! พวกเจ้าทำมากเกินไปแล้ว...""พอแล้ว!"จู่ ๆ เฉินโย่วก็ขัดจังหวะเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชา "ใครกันแน่ที่ทำเกินไป? แล้วใครกันแน่ที่หลอกลวง? หรงหรง เจ้าไม่คิดจะอธิบายให้ข้าฟังหน่อยเหรอ?"หรงหรงตื่นตระหนก "สามี ท่านอย่าถูกหลอก นี่เป็นแผนการของพวกเขาทั้งหมด พวกเขาจงใจนัดข้ามา จงใจนำข้าให้พูดคำที่ไม่ดีเหล่านั้น แล้วจงใจพาท่านไปที่ประตู ทุกอย่างเป็นไปโดยเจตนา พวกเขาแค่คิดจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
อี้โจวโกรธมาก ขณะที่กำลังจะพูด หลิ่วเซิงเซิงก็เดินออกไปอย่างเย็นชา "เดิมทีพวกเรากำลังจะไป ในเมื่อฮูหยินน้อยกระตือรือร้นมาก ข้าคิดว่าเราอยู่ต่อดีกว่า"สีหน้าสาวใช้เปลี่ยนไป "เจ้ารู้ตัวเองมั๊ยว่ากำลังพูดอะไรอยู่?""ในเมื่อเจ้านำคำพูดมาด้วยความกระตือรือร้นขนาดนี้ งั้นข้าก็ต้องกระตือรือร้นหน่อย เจ้าก็ช่วยข้าบอกฮูหยินน้อยด้วย นัดเธอไปพบที่หย่งชุนถังพรุ่งนี้เถอะ ถ้าเธอไม่มา เรื่องราวความเจ้าชู้ของเธอในเมืองหลวงในอดีตก็จะสะเทือนในเจียงเฉิง"เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลิ่วเซิงเซิง สาวใช้ก็โกรธมาก "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?""ความหมายของข้าเจ้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ฮูหยินน้อยของเจ้าเข้าใจก็พอ"หลังจากพูดจบ หลิ่วเซิงเซิงก็ปิดประตูอย่างไม่เกรงใจและกลอกตา "อะไรวะเนี่ย"อี้โจวยังเยาะเย้ยว่า "ไม่ดูตัวเองเลยว่าตัวเองเป็นยังไงยังกล้ามาขู่ ผู้หญิงคนนั้นช่างปัญญาอ่อนไม่รู้เรื่อง!""กลัวว่าสมองจะใช้ในการหลอกลวงผู้ชายอย่างเดียว"หลิ่วเซิงเซิงดูถูกเหยียดหยามและกระซิบคำพูดสองสามคำกับอี้โจว ก่อนที่จะกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิ่วเซิงเซิงมาถึงหย่งชุนถัง หรงหรงก็รออยู่ที่ประตูมาน
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
ดวงตาหนานมู่เจ๋อกระตือรือร้น และหลังจากพูดแล้ว เขาก็เดินไปยังทิศทางที่หลิ่วเซิงเซิงจากไปหลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ท่านเจ้าเมืองก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา"ฝ่าบาท ฝั่งหยุนตูมีความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!"หนานมู่เจ๋อหายใจเข้าลึกและต้องหยุด "เกิดอะไรขึ้น?""ตอบฝ่าบาท รายงานจากแนวหน้า หยุนตูไม่ได้ถอนกำลัง แต่ตั้งค่ายอยู่บนทุ่งหญ้าไม่ไกลจากประตูเมืองของเรา เกรงว่าเขาจะต้องทำสงครามที่ยืดเยื้อกับเรา!"เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เสี่ยวเจียงก็รีบถามว่า "ยืนอยู่บนกำแพงเมือง สามารถเห็นค่ายของพวกเขาไหม?""อยู่ค่อนข้างไกล แต่ถ้ายืนสูง ๆ ก็จะมองเห็นได้นิดหน่อย"เจ้าเมืองพูดอย่างจริงจัง "ฝ่าบาทจะเสด็จไปดูหรือไม่?"หนานมู่เจ๋อดูเหมือนจะฟุ้งซ่านเล็กน้อย จนกระทั่งเขาได้ยินคำเตือนของเสี่ยวเจียง เขาก็พยักหน้า"ไปกันเถอะ""..."ในไม่ช้าพวกเขาก็ออกจากจวนเจ้าเมือง ขี่ม้าและรีบไปที่ประตูเมืองด้วยเหตุผลบางอย่าง นับตั้งแต่เขาเห็นรอยแผลเป็นบนหลัง หัวใจของหนานมู่เจ๋อก็สับสน รู้สึกเสมอว่าร่างด้านหลังนั้นคุ้นเคยมาก...เสี่ยวเจียงที่อยู่ด้านข้างดูเหมือนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างและพูดอย่างจริงจัง "ท่านอ๋อง พระชายาไม่อยู่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
เมื่อระยะทางใกล้เข้ามา หัวใจของหลิ่วเซิงเซิงก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่สามารถรับประกันได้ว่าหนานมู่เจ๋อ จะจำตัวเองได้หรือไม่เมื่อเขาเห็นตัวเอง...โชคดีที่หนานมู่เจ๋อไม่ได้มาทางพวกเขา แต่เลี้ยวไปทางแยกถนนข้างหน้า คนรับใช้ที่อยู่รอบ ๆ ก็ก้มหน้าลงและทำความเคารพ หลิ่วเซิงเซิงและอี้โจวก็ก้มศีรษะลงเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ดึงดูดความสนใจของพวกเขาจนกระทั่งร่างของพวกเขาค่อย ๆ จางหายไป อี้โจวก็เงยหน้าขึ้น "ข้าไม่เคยเห็นท่านกลัวอะไรเลย ข้าไม่เคยคิดว่าท่านจะกลัวการพบกับอ๋องชาง…""ม่ใช่ว่ากลัว แค่ไม่อยาก""ได้ยินมาว่าอ๋องชางรักท่านมาก ดูออกว่าท่านก็มีเขาอยู่ในใจ ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมต้องหลบหน้าไม่ไปพบ?"หลิ่วเซิงเซิงเงียบ "บอกไม่ถูก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าข้าไม่เคยคิดที่จะอยู่ในจวนลึกไปตลอดชีวิต พอคิดว่าอนาคตอาจจะต้องแบ่งปันสามีของตัวเองกับผู้หญิงคนอื่น ก็ยากที่จะยอมรับ แทนที่จะอยู่ที่นั่นและรอให้ตัวเองจมลึก สู้ใจร้ายหน่อย ไม่ต้องเจอกันอีก""แต่ข้าได้ยินมาว่า อ๋องชางขัดพระราชโองการ และไม่ได้แต่งงานกับนางสนมใด ๆ เลย…"อี้โจวกระซิบ "เป็นไปได้ไหมที่ระหว่างท่านสองคนมีความเข้าใจผิดมากมาย?""อาจจะ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
มีผู้คนมากมายอยู่รอบ ๆ ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ ดื่มเฉลิมฉลอง หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการคุยกับพวกเขา แต่เธอกลัวที่จะดึงดูดความสนใจมากเกินไป เธอจึงพยักหน้า ยกแก้วขึ้นแล้วชนกับหรงหรงหรงหรงยิ้มแล้วจิบชา "ข้าคิดมาตลอดว่าคุณชายคือหมอเทวดาหลิ่ว แต่หลังจากได้ยินพวกเขาพูดในวันนี้ข้าจึงรู้ว่าที่แท้เป็นแม่นาง พูดตามตรง ข้าตกใจมาก ข้าไม่ไม่คิดว่าแม่นางจะเป็นวีรสตรี เคยทำไม่ดีมาก่อน หวังว่าแม่นางจะไม่ใส่ใจ"หลิ่วเซิงเซิงไม่ต้องการสุภาพกับเธอ แค่อยากดื่มให้เสร็จและจากไปโดยเร็วแต่แก้วเหล้าสัมผัสริมฝีปาก ทันใดนั้นเธอก็ได้กลิ่นยา เป็นยาระบาย...เธอเยาะเย้ย เหลือบมองสาวใช้ที่กำลังรินเหล้าอยู่ข้าง ๆ จากนั้นมองดูรอยยิ้มอันน่ายินดีของหรงหรง แล้วเธอก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีแต่ยังคงยกแก้วเหล้าและดื่มจนหมดคิดว่าครั้งนี้หรงหรงคือสำนึกผิดจากใจจริง ไม่คิดว่าจะอยากให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าคนอื่นเมื่อเห็นเธอดื่ม หรงหรงก็ดูมีความสุขมาก พูดจาสุภาพสองสามคำแล้วเดินไปที่ห้องโถงบางทีเธออาจตื่นเต้นเกินไป แม้ว่าจู่ ๆ จะรู้สึกเจ็บแปลบที่น่อง แต่เธอก็ไม่ได้จริงจังกับมันและปฏิบัติต่อมันเหมือนกับยุงกัดหลิ่วเซิงเซิงสะบั
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
สีหน้าของเฉินโย่วเปลี่ยนไป "อะไรนะ? ใครกล้าดีขนาดนั้น กล้ามัดเธอบนถนน?"คนใช้เหลือบมองหลิ่วเซิงเซิงอย่างลังเล จากนั้นจึงมองไปที่อี้โจวข้าง ๆ หลิ่วเซิงเซิง และสุดท้ายก็หันกลับมามองที่เฉินโย่วเฉินโย่วไม่ใช่คนโง่ เข้าใจความหมายของการมองนั้นอย่างรวดเร็วเขาหันกลับไปมองหลิ่วเซิงเซิง ในขณะที่กำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาใกล้ นำโดยท่านเจ้าเมืองเฉินเหลียงเฟิงเห็นแต่เฉินเหลียงเฟิงมาหาพวกเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าและพูดว่า "นี่คือหมอเทวดาหลิ่วใช่ไหม? ชื่อเสียงโด่งดังมานาน และวันนี้มันยิ่งโด่งดังมากขึ้น เชิญเข้ามาก่อน"หลิ่วเซิงเซิงพยักหน้าอย่างสุภาพ จากนั้นมองไปที่เฉินโย่วและพูดว่า "ท่านเจ้าเมืองน้อยลองไปถามฮูหยินของท่านก่อน ตอนพวกท่านรักษาประตูเมือง เธอทำอะไรอยู่ หรือถามชาวบ้านในเมืองก็ได้"หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็เดินตามท่านเจ้าเมืองเข้าไปในสถานการณ์แบบนี้เฉินโย่วก็ไม่สามารถพูดอะไรได้แค่พูดว่า "ไปตรวจสอบ ตรวจสอบดีแล้วค่อยว่ากัน""ได้ ขอรับ...""..."จวนเจ้าเมืองในวันนี้สนุกสนานและมีชีวิตชีวามาก ถนนด้านนอกจวนเจ้าเมืองยังเต็มไปด้วยผู้คนที่ส่งเสียงเชียร์และเฉลิมฉลอง
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
เชียงไชโย เสียงตะโกน ตะโกนออกมาทีละคน!นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าตื่นเต้น แม้ว่าในเมืองจะมีทหารไม่ถึงสองหมื่นนาย แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าทหารแต่ละคนจะมีทหารหลายพันนายอยู่ข้างหลังพวกเขา!เมื่อมีชาวบ้านเข้าร่วม สงครามก็พลิกกลับอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รักษาประตูเมืองได้เท่านั้น แต่กองทัพศัตรูที่หลงผิดปีนขึ้นไปบนกำแพงก็ถูกโค่นล้มทีละคนและพ่ายแพ้เหมือนภูเขา!แม้แต่หนานมู่เจ๋อที่อยู่ในสนามรบมาหลายปีก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ มีเพียงทหารเท่านั้นที่ปกป้องชาวบ้านมาตลอด เคยเห็นชาวบ้านช่วยเหลือทหารที่ไหน?ใครกันที่มีแรงดึงดูดอันทรงพลังเช่นนี้?บนกำแพงเมือง ขวัญกำลังใจของทหารอยู่ในระดับสูง และชาวบ้านต่างเคลื่อนย้ายอาวุธและช่วยเหลือ เกือบทุกคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านศัตรู!ใต้กำแพงเมืองชาวบ้านตะโกนเสียงดัง"ออกแรงหน่อย! ทุกคนอดทนไว้!""แม่งเอ๊ย ถ้าไม่กลัวว่าพวกเขามีโรคระบาด คงจะเปิดประตูเมืองและฆ่าเต่าพวกนี้!""ทุกคนสู้ ๆ!""..."สงครามยังคงดำเนินต่อไป และไม่มีใครสังเกตเห็นร่างทั้งสองยืนอยู่อย่างเงียบ ๆ บนหลังคาในระยะไกล"ฉากนี้ ทำให้คนรู้สึกตื่นเต้นจริง ๆ"เสี่ยวกงถอนหายใจและกล่าวเ
