เสียงด่ายังคงดังเข้ามาเรื่อย ๆ หลิ่วหย่งก็ไม่อยากจะเชื่อเลย "นั่นไร้สาระ มันเป็นเรื่องไร้สาระ! คุณหนูเหอ โปรดหลีกทางและอย่าขวางทางเรา!"เหอเชียนชิวพูดอย่างตื่นเต้น "ความจริงอยู่ตรงหน้า พวกท่านยังแกล้งทำเป็นตาบอดอีกเหรอ? มีพยาน มีหลักฐาน และผู้คนมากมายได้เห็นการฆาตกรรมของหลิ่วเซิงเซิงด้วยตาของพวกเขาเอง พวกท่านคิดว่าคุณชายน้อย เป็นเป็นลูกตัวเองอยู่หรือเปล่า?""เหอเชียนชิวเจ้าหุบปาก! เจ้าเชื่อไหมว่าข้าจะฆ่าเจ้า?"หลิ่วเซิงเซิงแทบคลั่ง ถ้าไม่ใช่เพราะวางมือไม่ได้ เธอก็อยากจะฉีกปากของผู้หญิงคนนี้เป็นชิ้น ๆ จริง ๆ!แต่เหอเชียนชิวพูดอย่างชอบธรรมว่า "เจ้าคิดว่าข้ายังกลัวการข่มขู่ของเจ้าอยู่เหรอ? เจ้ารังแกข้าครั้งแล้วครั้งเล่าก็ช่างมันเถอะ ครั้งนี้ยังลักพาตัวน้องชายของตัวเอง แล้วพยายามใส่ร้ายข้า แม้กระทั่งตบข้าอย่างหยิ่งผยอง แต่ละเรื่องข้ายังไมเคยบอกคนภายนอกเลย!""ข้ารู้ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของเจ้า หากไม่มีเขา ทุกสิ่งในจวนแม่ทัพจะเป็นของเจ้าในอนาคต ตอนนี้เมื่อเขาปรากฏตัว เจ้ากลัวว่าทุกอย่างจะกลายเป็นของเขา ดังนั้นเจ้าเลยต้องฆ่าเขาใช่ไหม?"พูดพลางเธอก็มองหลิ่วหย่งพูดอีกว่า "ที่ร้า
ถนนเต็มไปด้วยผู้คนและมีฝูงชนจำนวนมากอยู่นอกประตูดูเหมือนว่ามู่ชิงชิงก็มาถึงแล้ว เธอตื่นเต้นมากจนอยากจะเบียดเข้าไป พลางยังคงตะโกนใส่ร้ายไม่หยุด"พวกเจ้าอย่าใส่ร้ายเธอ! ไม่ใช่เธอ! ไม่ใช่เธอแน่นอน!"แต่เธอเบียดเสียดเข้าไปไม่ได้ ประชาชนที่อยู่รอบ ๆ ก็สาปแช่งไปหมดพวกเขาโง่เขลาและไร้สาระมากแค่ฟังคนอื่นไม่กี่คำก็เหมือนได้ยืนอยู่ในมุมมองของพระเจ้าและคิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่างแล้วหลิ่วเซิงเซิงหายใจเข้าลึก ๆ เธอผลักเหอเชียนชิวลงไปที่พื้นแล้วมัดเขาไว้โดยไม่แสดงสีหน้า จากนั้นเธอก็กลับไปหาหลิ่วเซียวฝาน และดึงเข็มเงินออกจากร่างกายของเขาทีละอันเลือดทำให้มือของเธอเปื้อนสีแดง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ฝ่ามือบางทีมันอาจจะเจ็บมากแต่น้อยกว่าความเจ็บปวดในใจมากหลิ่วชูคุกเข่าลงบนพื้น และขอร้องให้เธอปล่อยหลิ่วเซียวฝานไปอย่างน่าขันหลิ่วหย่งรู้สึกว้าวุ่นใจ "ทำแบบนี้ไม่ได้! เซิงเซิง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่... "หนานลั่วเฉินไม่รู้ว่าถูกใครแบกออกไปเมื่อหลิ่วเซิงเซิงรู้ตัว เขาก็ถูกพาไปที่ประตูแล้วเมื่อเห็นสีหน้าแห่งชัยชนะของเหอเชียนชิว หลิ่วเซิงเซิงก็เริ่มวิตกกังวล"อย่าปล่อยให้พวกเขาพาห
ผู้คนรอบข้างต่างสาปแช่งชี้ไปที่เหอเชียนชิวและพูดว่าเธอน่าสงสารแค่ไหนอำมาตย์เหอยังตื่นเต้นบอกให้เธอปล่อยคน องครักษ์นับไม่ถ้วนเคลื่อนไหวอย่างกระสับกระส่าย ราวกับว่าทุกคนรอบตัวกลายเป็นเสือและจ้องมองเธออย่างกระหยิ่มด้วยเหตุผลบางอย่าง จิ่งฉุนรู้สึกสงสารเล็กน้อยเจ็บที่หัวใจแป๊ปแป๊ปหลิ่วเซิงเซิงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดซ้ำว่า "ดังนั้นเจ้าอยู่ที่นี่ตลอด..."น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบ ๆเหอเชียนชิวมองจิ่งฉุนอย่างตื่นเต้น "รีบช่วยข้า! เจ้าไม่ได้สัญญากับข้าว่าจะช่วยข้าครั้งหนึ่งเหรอ? ข้าช่วยเจ้าสองครั้งแล้ว เจ้าเป็นหนี้ชีวิตข้าอยู่!"หลิ่วเซิงเซิงค่อย ๆ หลับตา "ที่แท้คือเรื่องนี้เอง"คิดไปคิดมา ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ ลืมคนรอบข้างไปเลยเดาได้ว่าจะถูกซุ่มโจมตี เดาได้ว่าเหอเชียนชิวจะฉวยโอกาสโจมตี เดาได้ว่าการหลบหนีไม่ใช่เรื่องง่าย"เห็นได้ชัดว่าเดาได้ทุกอย่างแล้ว ทำไมยังแพ้อย่างน่าสังเวชขนาดนี้ล่ะ?"เธอยิ้มอย่างขมขื่นไม่ได้เดาว่าเหอเชียนชิวจะมาแบบนี้ ไม่ได้เดาว่าพ่อของตัวเองเชื่อแม้แต่คำโกหกที่เงอะงะขนาดนั้น แต่กลับไม่เชื่อตัวเองไม่ได้เดาหลิ่วชูที่ตนเคยช่วยจะคุกเข่าขอร้องตัวเองให้ปล่อยตัวไ
จู่ ๆ หลิ่วหย่งก็ถอยหลังก้าวใหญ่ แล้วนั่งลงกับพื้น"ไม่ใช่เซิงเซิง ไม่ใช่เธอ..."เขาหัวเราะ ดีแล้ว ไม่ใช่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาก็ดีแล้วแต่ยิ้มไปยิ้มมา ดวงตาของเขาก็แดงเล็กน้อย ทุกอย่างเป็นแผนของเหอเชียนชิว แล้วเมื่อกี้พวกเขาทำอะไรกันลงไป?คนที่ดูอยู่ก็รู้สึกละอายใจมากจนสักพักก็แยกย้ายกันไป...ในที่สุดอำมาตย์เหอและเหอเชียนชิวก็ถูกนำตัวไปรักษา แต่เมื่อพวกเขาถูกพาตัวลงไป หลายคนก็ถ่มน้ำลายใส่พวกเขามู่ชิงชิงส่ายหัวและยืนข้าง ๆ เยาะเย้ย"ลูกสาวก็คือลูกสาว และไม่มีค่าอะไรมากไปกว่าลูกชาย"หลังจากพูดจบเธอก็เดินกลับไปท่านมาอีกแล้ว เมื่อมองดูความวุ่นวายข้างใน เธอก็ถอนหายใจ ดูเหมือนว่าร้านจะเปิดอีกต่อไปไม่ได้แล้ว..."..."จวนอ๋องชางเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ จวนอ๋องชางที่ใหญ่โตวุ่นวายไปหมดป้าหวังวิ่งขึ้นๆ ลงๆ อย่างเร่งรีบ ใบหน้าแก่ ๆ ของเธอเต็มไปด้วยการโทษตนเอง"โทษข้า! ทั้ง ๆ ที่ข้ารู้ว่าพระชายาตกอยู่ในอันตราย ยังใช้เวลานานขนาดนั้นกว่าจะตามท่านอ๋องกลับมาได้ ถ้าข้ากลับมาเร็วกว่านี้ก็จะไม่มีเรื่องพวกนี้แล้ว หลายคนเข้าใจผิดพระชายาใส่ร้ายพระชายา ตอนนั้นพระชายาต้องเสียใจมากแน่ ๆ"เสี่
ชั่วครู่หนึ่ง ตำหนักจินหลวนทั้งหมดก็เงียบงันจนกระทั่งหนานลั่วเฉินเริ่มกล่าวหาอำมาตย์เหอ ฮ่องเต้โกรธมาก จนในที่สุดอำมาตย์เหอก็ร้องขอความเมตตาและยอมรับความผิดหนานมู่เจ๋อไม่สนใจที่จะมองเขาด้วยซ้ำ หลังจากพูดสิ่งที่ต้องพูดแล้ว เขาก็ออกจากตำหนักจินหลวน โดยไม่หันกลับมามองจะเห็นว่าเขาโกรธจริง ๆ ดังนั้นจนกระทั่งเขาจากไปนาน ขุนนางในตำหนักจึงกล้ากระซิบกระซาบและพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เนื่องจากเป็นท่านอำมาตย์ของประเทศ ฮ่องเต้ไม่ได้ลงโทษประหารเก้าชั่วโคตร แต่การลักพาตัวลูกชายท่านแม่ทัพ ใส่ร้ายท่านอ๋อง ทำให้พระชายาบาดเจ็บสาหัส และแม้แต่เกือบจะฆ่าองค์ชายสองล้วนเป็นความผิดทางอาญาที่ไม่อาจให้อภัยได้ ดังนั้นเขาจึงออกพระราชโองการ อำมาตย์เหอถูกลดตำแหน่งเป็นสามัญชนเพียงครึ่งวันหลังจากออกพระราชโองการ จวนอำมาตย์ ทั้งหมดก็ร้องไห้และกรีดร้อง คนรับใช้รีบเก็บข้าวของ แม้แต่ทหารที่ประตูก็หนีเอาชีวิตรอดในเวลาอันสั้นหลังจากที่เป็นท่านอำมาตย์มาหลายปี ก็ทำให้ผู้คนขุ่นเคืองมานับไม่ถ้วน ตอนนี้ท่านอำมาตย์ถูกปลดแล้ว อีกไม่นานศัตรูก็จะมาหา ไม่มีใครกล้าอยู่ในจวนอำมาตย์นานเกินไปในห้องนอนของเหอเชียนชิวเมื่อมอง
หลิ่วเซิงเซิงขมวดคิ้ว "เหอเชียนชิวฆ่าตัวตาย?"ป้าหวังยิ้มแล้วพูดว่า "ใช่ การตายของเธอสมควรแล้ว ผู้หญิงคนหนึ่งทำเรื่องน่าขยะแขยงที่ลักพาตัวเด็ก ไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอคิดยังไง ต่อให้ไม่ชอบฝานฝานแค่ไหน เขาก็เป็นเด็ก ไม่ชอบแค่ไหนตีก็พอแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังต้องการชีวิตคนอื่น ชั่วร้ายจริง ๆ""โชคดีที่สุดท้ายท่านก็ช่วยฝานฝานกลับมาได้ ไม่งั้นเด็กคนนั้นก็น่าสงสารมาก พูดถึงเรื่องนี้ข้าก็โกรธแทนท่าน ตอนนั้นสถานการณ์วุ่นวายมาก ท่านแม่ทัพกลับไม่เชื่อลูกสาวตัวเอง กลับเชื่อคนนอกเหล่านั้น ไม่รู้ว่าพวกเขาคิดยังไง เห็นได้ชัดว่าเป็นการใส่ร้ายป้ายสีก็มองไม่ออก เกือบจะทําให้ท่านเสียชีวิต ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว""สองวันนี้ฝานฝานร้องโวยวายขอพบท่านตลอด ท่านแม่ทัพและฮูหยินท่านแม่ทัพคนใหม่กำลังรอท่านฟื้นอยู่ข้างนอก เมื่อกี้ท่านฟื้นขึ้นมา พวกเขาก็ยืนอยู่ที่ประตู นึกว่าพวกเขาจะวิ่งเข้ามาขอโทษท่าน สุดท้ายกลับยังยืนรออยู่ข้างนอกเฉย ๆ? เฮ้อ..."ป้าหวังพูดน้ำไหลไฟดับและพูดอีกว่า "แต่จะว่าไปแล้ว สถานการณ์ในตอนนั้นวุ่นวายมาก ท่านแม่ทัพพวกเขาทำอะไรไม่ถูกก็เป็นเรื่องปกติ...""เนื่องจากคุณหนูจวนอำมาตย์ก็มีชื่อเสียงที่ดีม
เมื่อมองไปที่หนานลั่วเฉินที่มีชีวิตชีวา หลิ่วเซิงเซิงก็รู้สึกแปลกใจ "เจ้าไม่เป็นอะไรแล้ว?""นี่ตั้งกี่วันแล้ว ข้ายังจะเป็นอะไรได้อีก? ส่วนใหญ่เป็นเจ้าไหม? เจ้าเป็นยังไงบ้าง?"หนานลั่วเฉินเดินก้าวใหญ่เข้ามาหาเธอแล้วพูดว่า "ข้าได้ยินมาว่ามือของเจ้าเกือบจะพิการแล้ว เจ้ายังไปหายามารักษาตัวเอง โชคดีที่เจ้ามีความสามารถ มิฉะนั้นข้าจะรู้สึกผิดจริง ๆ"ขณะพูด เขาถอนหายใจ "ข้าประเมินตัวเองสูงเกินไป จึงช่วยให้ยุ่งไปอีกและเกือบจะทำร้ายเจ้าด้วย พูดแล้วก็ละอายใจจริง ๆ"เดิมทีหลิ่วเซิงเซิงต้องการจะปลอบใจเขา แต่คิดอีกทีก็พูดคำในใจ"ถึงแม้เจ้าจะมีเจตนาดี แต่เจ้าก็ประเมินตัวเองสูงเกินไปจริง ๆ ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ประตูวังครั้งก่อนหรือครั้งนี้ เจ้าก็เป็นคนโง่เขลาอยู่เสมอและจะถูกคนอื่นวางแผนหากไม่ระวัง โชคดีที่ทั้งสองครั้งนี้ผ่านมาได้ มิฉะนั้นตอนนี้เจ้าจะไม่สามารถยืนอยู่ที่นี่ได้แล้ว"ได้ยินหลิ่วเซิงเซิงพูดแบบนี้ หนานลั่วเฉินก็แค่เงียบหลิ่วเซิงเซิงกล่าวต่อ "ข้ารู้ว่าจิตใจของคุณดี บางทีในความคิดของเจ้า ฝานฝานก็เป็นแค่เด็ก และพวกค้ามนุษย์ที่ลักพาตัวเขาก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่าเจ
"ไม่ไม่ ไม่ใช่กลัว แต่เป็นชอบ ชอบถึงจะระมัดระวัง กลัวไม่ใช่แบบนั้น"เสี่ยวเจียงถอนหายใจ "ทุกวันนี้ท่านนอนไม่หลับ กินก็กินไม่ได้ เดินรอบจวนชิงเฟิงทุกวัน แต่ไม่เคยเข้าไปเลย ท่านรู้สึกว่าท่านไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี ไม่มีหน้าไปพบเธอ ท่านเดาเองว่าเธอไม่อยากเจอท่าน ดังนั้นท่านจึงไม่เข้าประตูด้วยซ้ำ แต่พระชายาไม่รู้เลย เธอเลยรู้สึกว่าท่านไม่อยากเจอเธอ เลยไม่เคยมา...""แม้ว่าข้าน้อยจะไม่เข้าใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ แต่เรื่องรัก ๆ ใคร ๆ มีไม่ได้มากที่สุดก็คือความเข้าใจผิด ท่านไม่พูดความในใจของท่าน พระชายาก็ไม่พูด แบบนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วพวกท่านก็จะแยกทางกัน สู้มานั่งพูดความในใจกันให้หมดดีกว่า บางที..."เมื่อพูดเช่นนี้เสี่ยวเจียงก็หายใจเข้าลึก ๆ "บางทีนี่อาจจะทำลายสถานการณ์ในปัจจุบันได้"ฝีเท้าของหนานมู่เจ๋อค่อย ๆ เร็วขึ้น "คำพูดของข้าทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย ตอนนี้เธอมีปัญหามากมายในใจ ไม่สามารถพูดได้""ท่านคิดว่าท่านทำร้ายเธอมากเกินไป รู้สึกละอายใจกับเธอ นี่ถึงไม่กล้าพบเธอ ท่านคิดว่าเธอกลัวท่าน ไม่ชอบท่าน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความคิดของท่าน ท่านไม่เคยถามความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ หรือว่ากลัวถูกเธอปฏ