บทที่ 153 อย่าให้เกียรติแล้วไม่เอา

เมื่อเห็นทัศนคติของฮ่องเต้ หนานซินและหนานลั่วเฉินก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกจากห้องหนังสือหลวง

ใบหน้าของหนานซินไม่มีสีสัน "หลิ่วเซิงเซิงไม่ใช่คนแบบนั้น แค่วันนี้เธอช่วยข้ามากขนาดนี้ ข้าจะไม่ยอมให้อะไรเกิดขึ้นกับเธอ ข้าจะไปหาเสด็จแม่เดี๋ยวนี้ บางทีตราประทับฟีนิกซ์อาจถูกคนอื่นขโมยไป..."

หนานลั่วเฉินดึงเธอไว้แล้วพูดว่า "น้องสาม เจ้าใจเย็น ๆ หากคนอื่นขโมยตราประทับฟีนิกซ์ไปและเสด็จแม่หาฆาตกรไม่ได้ เสด็จแม่จะเป็นผู้ที่ต้องลำบากในที่สุด"

"ถ้าอย่างนั้นเราจะปล่อยให้คนอื่นแบกรับโทษใหญ่นี้โดยไม่มีเหตุผลไม่ได้ใช่ไหม? แม่มดเฒ่าคนนั้นไม่สามารถดูแลตราประทับฟีนิกซ์ด้วยตัวเองได้ ยังกล้า…"

ก่อนที่เธอจะพูดจบ หนานลั่วเฉินก็ปิดปากของเธอไว้ "เจ้าอยากตายเหรอ?"

หนานซินผลักมือของเขาออกไป "ข้าแค่เรียกเธอว่าแม่มดเฒ่า เก่งจริงก็ให้เธอมาจัดการข้าด้วย? ปกติแล้วเธอมักจะรังแกเสด็จแม่ของข้าตลอดอยู่แล้ว และตอนนี้เธอก็รังแกเพื่อนของข้า ข้าต้องไปถามให้เข้าใจ!"

หลังจากพูดอย่างนั้นหนานซินก็วิ่งไปด้วยความโกรธ

หนานลั่วเฉินไม่โต้ตอบเลย แม้ว่าเขาจะไม่ได้เกลียดหลิ่วเซิงเซิงอีกต่อไป แต่เรื่องของหลิ่วเซิงเซิงก็ไม่เกี่