หลิ่วเซิงเซิง ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินตามองค์หญิงเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว ท่าทางที่ชำนาญนั้นดูเหมือนจะคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาก...หลิ่วเซิงเซิงหรี่ตาลง ดูเหมือนว่าตัวเองจะเดาไม่ผิด องค์หญิงรู้จักหรงหรงมานานแล้ว...เดินไม่กี่ก้าวก็เห็นร่างของหยูเหวินซื่อในลานบ้านแห่งหนึ่งเห็นแต่เขายืนอยู่ข้างเก้าอี้ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เป็นผู้หญิงธรรมดา ๆ ใบหน้าของผู้หญิงมีจุดด่างดำ ตาตี่ ๆ ดูไม่ค่อยสวยจริง ๆ"คุณชายสี่ ตอนนี้ท่านเป็นพระราชบุตรเขยขององค์หญิงแล้ว ไม่ควรมาพบข้าบ่อยนัก ถ้าองค์หญิงรู้เข้า จะต้องโกรธแน่นอน…"หยูเหวินซื่อลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน "อย่าคิดมาก องค์หญิงไม่โกรธง่ายขนาดนั้น สิ่งที่เจ้าควรคิดตอนนี้คือตัวเจ้าเอง ข้ารู้ว่าเจ้าอารมณ์ไม่ดี แต่ก็ไม่สามารถล้อเล่นกับชีวิตของเจ้าเองได้"หรงหรงหรี่ตาลง "ข้าแค่ไม่เข้าใจว่า เมื่อก่อนองค์หญิงยังเห็นข้าเป็นเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด ทําไมตอนนี้กลับโกรธข้าขนาดนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงองค์หญิง ใจข้าก็อึดอัดเป็นพิเศษ...""นั่นก็เพราะว่าใจเธอไม่กว้างพอ ยังทำตัวเป็นเด็กถึงแม้จะโตมากก็ตาม พูดยังไงก็ไร้ประโยชน์ เห้อ คงเป็นแบบนี้ไปตลอ
ด้วยประโยคดังกล่าว ใบหน้าของหยูเหวินซื่อก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที"เจ้า เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?"เมื่อได้ยินเขาถามแบบนี้ หลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจทุกสิ่งในทันที"ดูเหมือนเจ้าจะรู้มานานแล้ว คิดว่าความสงสัยขององค์หญิงนั้นถูกต้อง ไม่เพียงแต่พวกเจ้าไม่ชัดเจนเท่านั้น แต่ตอนนี้พวกเจ้ายังมีลูกกันด้วย แล้วเจ้ามีหน้าอะไรมาโมโหใส่องค์หญิง?"จู่ ๆ หยูเหวินซื่อก็ตื่นตระหนก "พระชายา องค์หญิงยังไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม? เจ้าอย่าบอกให้เธอเด็ดขาด ถ้าเธอรู้ หรงหรงจะต้องตายอย่างแน่นอน…""ดังนั้นสิ่งที่องค์หญิงพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นล่อลวงผู้ชายหลายคน? เจ้ากลัวว่าเด็กในท้องของเธอไม่ใช่เชื้อสายของเจ้าเหรอ?"หลิ่วเซิงเซิงมีรอยยิ้มบนใบหน้า เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยหยูเหวินซื่อไม่เข้าใจว่าเธอรู้ได้อย่างไรว่าหรงหรงกำลังท้อง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องเก็บความลับนี้ไว้!"เจ้าหรงหรงเข้าใจผิด แม้ว่าเธอกับข้าจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ข้าเป็นคนทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเองและไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ"หยูเหวินซื่อดูสำนึกผิด"วันนี้เธอฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกเสียใจต่อองค์หญิง ข้
หยูเหวินซื่อที่อยู่ในห้องก็รู้ดีว่าเขาไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป จึงเห็นเขาเดินโซเซออกจากห้องด้วยสีหน้าน่าเกลียดพอ ๆ กันมีเสียง "เพี๊ยะ" และเขาก็ถูกตบทันทีที่ออกมาหนานซินมองเขาทั้งน้ำตา "นี่คือน้องสาวที่เจ้าบอกเหรอ? นี่คือสิ่งที่เจ้าบอกว่าไม่มีอะไรเหรอ? พวกเจ้าถึงกับมีลูกด้วยกันแล้ว เจ้าบอกข้าว่าพวกเจ้าเป็นแค่เพื่อนกันเหรอ? หยูเหวินซื่อ เจ้าใจร้ายมาก! เจ้าโกหกข้าได้ยังไง?"หยูเหวินซื่อเงยหน้าขึ้นและมองไปที่หลิ่วเซิงเซิง แต่กลับหัวเราะเยาะ"จนถึงตอนนี้เจ้ายังเสแสร้งทําอะไรอยู่ล่ะ? จริง ๆ แล้วเจ้ารู้มานานแล้วใช่ไหม? หรงหรงเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเจ้า ตั้งแต่พวกเจ้าทะเลาะกัน เจ้าแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอตอนอยู่ข้างนอก เมื่อพูดถึงเธอ เจ้ามักจะว่าเธอเป็นปีศาจจิ้งจอก แม้ว่าเจ้าจะพูดเสียงดังว่าจะฆ่าเธอ แต่เจ้าก็ไม่เคยตามหาเธออีกเลย แต่วันนี้เจ้าก็มาที่บ้านอย่างกะทันหัน เพราะรู้ว่าเธอตั้งท้องเลือดเนื้อของข้าแล้วไม่ใช่เหรอ?""เจ้ากำลังพูดไร้สาระอะไร?""ข้าพูดเรื่องไร้สาระเหรอ? หรือว่าคนที่โวยวายอย่างไร้เหตุผลไม่ใช่เจ้าเหรอ? ใช่ เราสองคนมีอะไรกันจริง ๆ ข้าหลงใหลเธอจริง ๆ แต่เจ้าไม่สามาร
เมื่อมองดูหลิ่วเซิงเซิงที่ก้าวร้าวต่อหน้าเขา หยูเหวินซื่อก็จมดิ่งลงไปในความคิดอย่างลึกซึ้งในใจของเขา เขายังไม่อยากจะเชื่อว่าหรงหรงเป็นคนแบบนั้น แต่หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ตรงหน้าเขามั่นใจมากจนยากที่จะไม่คิดมากเขาเดินเข้าไปในห้องอีกครั้ง แต่หมอในห้องก็ออกไปทีละคน เหลือเพียงสาวใช้เพียงไม่กี่คนที่ยังคงยุ่งอยู่กับการดูแลหรงหรงใบหน้าของหรงหรงงซีดเซียวบนเตียง และสาวใช้จับมือของหยูเหวินซื่ออย่างใจจดใจจ่อ"พระราชบุตรเขยโปรดช่วยคุณหนูของข้าด้วย ฮูหยิน ของข้าออกไปทำธุรกิจแล้ว หากพวกเขากลับมาและพบว่าสิ่งนี้เกิดขึ้นกับคุณหนู พวกเขาจะฆ่าข้าน้อยอย่างแน่นอน!""ใช่แล้วพระราชบุตรเขย ท่านเป็นคนเดียวที่สามารถช่วยคุณหนูของข้าได้ในตอนนี้! หมอทุกคนที่มาที่นี่บอกว่าคุณหนูของข้าหมดหวังแล้ว หมอหลวงมีทักษะด้านการแพทย์ที่ดีมาก หากท่านเชิญมาได้ คุณหนูก็จะรอด!""ถ้ามันไม่ได้ผลจริง ๆ ก็ไปขอร้ององค์หญิงดู เพราะองค์หญิงอยู่ที่นี่ หมอหลวงก็จะสามารถออกมาได้อย่างแน่นอน…""คุณหนูของข้าเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอ ท่านต้องช่วยเธอนะ""..."สาวใช้หลายคนพูดด้วยสีหน้ากังวล และในไม่ช้าก็คุกเข่าลงกับพื้นทีละคนเตียงมีเลือดเปื้
ใบหน้าเสี่ยวถังเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เมื่อเห็นความเฉยเมยของหลิ่วเซิงเซิง ทำได้เพียงติดตามเธอออกไปอย่างสงสัยขณะที่พวกเธอจากไป หยูเหวินซื่อก็เชิญหมอหลายคนเข้ามาด้วยหยูเหวินซื่อรีบให้พวกเขาขึ้นไปดู หลังจากนั้นไม่นานพวกหมอก็ตกใจ"อาการของคุณหนูหรงหรงทรงตัวแล้ว...""อาการทรงตัวเร็วขนาดนี้เลย? เธอเสียเลือดมากขนาดนั้น!" หยูเหวินซื่อไม่อยากจะเชื่อเลยหมอหลายคนก็มีสีหน้าไม่เชื่อเช่นกัน"แม้ว่าอาการของคุณหนูจะยังแย่มาก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะทรงตัวแล้ว…""น่าทึ่งมาก ไม่รู้จริง ๆ ว่าพระชายาทำได้ยังไง""..."ฟังหมอหลายคนอุทาน หยูเหวินซื่อกลับอดไม่ได้ที่จะก้าวถอยหลังเธอช่วยหรงหรงไว้ได้จริง ๆและอย่างง่ายดาย...นี่หมายความว่าสิ่งที่เธอพูดอาจเป็นเรื่องจริงใช่ไหม?หยูเหวินซื่อรู้สึกอยู่เสมอว่าโลกกำลังจะล่มสลาย เขาจับมือของหมออย่างสั่นเทา"หมอ หมอท่านช่วยตรวจดูข้าให้หน่อยได้มั้ย?""พระราชบุตรเขยอยากตรวจดูอะไร?"หยูเหวินซื่อรู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่จะพูดแบบนั้น แต่เมื่อคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองแล้ว เขาก็ยังพาหมอแอบเข้าไปในห้องที่ไม่มีคนอยู่เมื่อเขาออกมาอีกครั้ง ไม่มีสีบนใบหน้าของเข
เสี่ยวถังที่ติดตามหลิ่วเซิงเซิงสูญเสียความสงบเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "เมื่อกี้องค์หญิงไม่ได้ดี ๆ อยู่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น?"หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยและพูดกับสาวใช้ในวังที่อยู่ข้าง ๆ "รบกวนรายงานฮองเฮา รอข้ากลับมาแล้วจะมาพบเธอ"หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็หันหลังกลับและเดินจากไปเสี่ยวถังรีบตามไป "พระชายา จากไปแบบนี้ไม่ดีเลย ฮองเฮายังมาไม่ถึง""เธอขอให้เราเจอแต่เธอมาสาย ถึงเป็นฮองเฮา แต่เธอก็ไม่หน้าจะถือดีขนาดนี้?"เสี่ยวถังพูดอย่างเชื่องช้า "ยังไงเธอก็คือฮองเฮา ดังนั้นรอเธอก่อน...""ยังไงเธอก็ยังมาไม่ถึง ไปดูองค์หญิงกันก่อน"เสี่ยวถังไม่เข้าใจ "ท่านกับองค์หญิงเพิ่งพบกันไม่ใช่เหรอ? เมื่อก่อนเจอกันพวกท่านไม่เคยคุยกันเลย อยู่ดี ๆ ทําไม..."มิตรภาพระหว่างผู้หญิงนั้นง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?หลิ่วเซิงเซิงไม่ได้พูด ระหว่างทางออกจากพระราชวัง เธอได้ยินเสียงมากมายเหล่าสาวใช้คุยกันแทบจะพูดถึงองค์หญิงกันหมด"องค์หญิงโง่เขลาเหลือเกิน จะทรงกินยาทำแท้งโดยลำพังได้อย่างไร? ยังไงซะมันคือชีวิตเด็กคนหนึ่ง""หยุดพูดเถอะ ฮ่องเต้รีบไปดูเธอแล้ว ได้ยินมาว่าสถานการณ์นี้ร้ายแรงมาก""แล้วพระราชบุตรเขยไ
เพียงประโยคนั้น ทุกคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเสี่ยวถังถึงกับตบหน้าอกของเธอ ฟื้นก็ดีแล้ว ถ้าองค์หญิงไม่ฟื้น เธอก็ตกใจตายแน่!แม้แต่หยูเหวินซื่อที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเดินตามฮ่องเต้เข้าไปในห้องนอนในขณะนี้หนานซินกำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าอ่อนแอ หลิ่วเซิงเซิงข้างเตียงจับมือเธอไว้แน่นและดูเหมือนว่าทั้งสองจะพูดความลับกันเมื่อเห็นทุกคนเข้ามา หลิ่วเซิงเซิงก็ก้าวออกไปก่อนที่หนานกงเฉิงจะเปิดปาก หยูเหวินซื่อก็รีบวิ่งไปที่เตียงแล้วพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการโทษตนเอง"องค์หญิง! ในที่สุดท่านก็ฟื้นแล้ว ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ทันทีที่ท่านจากไป ข้าอยากจะไล่ท่านออกไปและขอโทษท่าน แต่ทำไมท่านถึงโง่ขนาดนี้ ไม่ว่ายังไงก็ตามท่านไม่ควรทำร้ายตัวเอง ทำร้ายเด็กไร้เดียงสาคนนั้น…"หลิ่วเซิงเซิงที่อยู่ด้านข้างกลอกตา ต่อหน้าฮ่องเต้ พระราชบุตรเขยคนนี้เก่งในการแสดงจริง ๆเมื่อกี้ตอนชี้หน้าด่าองค์หญิงมันไม่ใช่แบบนี้เห็นแต่หยูเหวินซื่อจับมือหนานซินอย่างอ่อนโยน "องค์หญิง อย่าไม่พูดกับข้า อย่าไม่สนใจข้า ข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริง ๆ ข้าโง่เกิ
หลังจากได้ยินสิ่งที่องค์รัชทายาทพูด เสี่ยวถังคุกเข่าลงกับพื้นดังตุบ"องค์รัชทายาทขอประทานอภัยเพคะ เรื่องนี้จะต้องมีการเข้าใจผิดกันแน่เพคะ พระชายาของข้าน้อยขโมยของไม่เป็น อีกอย่างคนของฮองเฮาจงใจออกจากวังเพื่อนัดหมายให้พระชายาของข้าน้อยมาพบ และเขาก็เป็นคนพาเราเข้าไปที่ตำหนักอันหนิง ทุกคนในตำหนักอันหนิงก็เห็นกันหมด จะบอกว่าพระชายาของข้าน้อยบุกเข้าไปได้ยังไง?"เมื่อเทียบกับเสี่ยวถังที่วิตกกังวล หลิ่วเซิงเซิงก็เข้าใจทุกอย่างในทันทีเธอถูกวางแผนแล้วหากเดาไม่ผิด องครักษ์ที่เรียกเธอเข้ามาในวังต้องเป็นคนที่องค์รัชทายาทจัดการตามที่คาดไว้ หลิ่วเซิงเซิงเพิ่งคิดแบบนี้เสร็จ องครักษ์คนเมื่อกี้ก็ถูกคนคุมตัวขึ้นมาแล้ว"นี่คือคนที่พวกเจ้ากำลังพูดถึงใช่ไหม? เขาไม่ใช่คนจากเสด็จแม่ข้า เขาเป็นคนของจวนอ๋องชางของพวกเจ้านะ?"หนานเทียนจ้องมองชายที่ถูกพามาอย่างเย็นชา "พูด ทำไมเจ้าถึงพาพระชายามาที่ตำหนักอันหนิง? เป็นแผนการของเจ้าหรือว่า..."ก่อนที่หนานเทียนจะพูดจบ องครักษ์ก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที"องค์รัชทายาทไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย ข้าน้อยไม่ได้ขโมยของฮองเฮา ข้าติดตามพระชายาเข้าวังมาเฉย ๆ พระชายาทูลว่ามีเร