บทที่ 143 ควรให้เธอขอโทษ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงกู่เจิงอันไพเราะนั้นค่อย ๆ หยุดลง มันเป็นเพลงที่ทุกคนไม่เคยได้ยินมาก่อน จนกระทั่งต่อมาก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์ ผู้คนก็ไม่ได้ตั้งสติเป็นเวลานาน ราวกับว่าเสียงกู่เจิงนั้นยังคงลอยอยู่รอบ ๆ...

ในที่สุดหนานมู่เจ๋อก็มองหลิ่วเซิงเซิงอย่างจริงจัง ความรังเกียจในสายตาก็ดูเหมือนจะจางหายไปเล็กน้อย

หนานลั่วเฉินตกตะลึงเหมือนกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

หลิ่วเซิงเซิงจู่ ๆ ก็ลุกขึ้นและเดินไปหาหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนบนเวที "น้องสาว เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ทันทีที่เธอเปิดปาก ทุกคนก็กลับมามีสติอีกครั้ง

"วิเศษมาก เพลงนี้วิเศษมาก!"

"ต่างก็บอกว่าคุณหนูใหญ่จวนแม่ทัพเป็นคนโง่เขลาและไร้ความสามารถ นั่นไม่เป็นเช่นนั้นเลย ทักษะการเล่นกู่เจิงของเธอก็ดีมากเช่นกัน"

"แต่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าเธอไปเรียนมาจากไหน ไพเราะมาก..."

"คิดว่าหลิ่วเซิงเซิงจะขายหน้าแล้ว แต่ไม่กลับไม่คิดว่าจะเป็นหลิ่วเฉี่ยนเฉี่ยนที่ขายหน้า"

"นั่นน่ะสิ เมื่อกี้เธอเต้นมั่วอยู่บนเวทีขี้เหร่มาก"

"เจ้าดูสิว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? เธอกลับผลักพี่สาวของตัวเอง..."

"..."

ฝูงชนอึกทึกครึกโครม ทุกคนจ้องมองคนสองคนบนเวที

หลิ