บทที่ ๑ ตอบแทนบุญคุณ

เสียงฟ้าร้องคำรามดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ทำให้โฉมงามไม่สามารถควบคุมสติของตนได้อย่างที่ตั้งใจไว้ ในระหว่างก่อไฟต้มน้ำเสวียนซือชิงตรองดูอย่างละเอียดว่าเรื่องที่บุรุษผู้นั้นกล่าวมาเป็นความจริงหรือความเท็จ เชื่อถือได้มากน้อยเพียงใด ตวนอ๋องเกลียดชังครอบครัวของนางมากไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่หลังจากผ่านไปสามปีแล้วค่อยส่งคนมาหมิ่นเกียรติกัน นั่นออกจะเป็นเรื่องที่เชื่อถือได้ยากสักหน่อย

นางยกน้ำถังแล้วถังเล่าไปเติมอย่างยากลำบาก กว่าจะทำให้ถังไม้มีน้ำอุ่นมากพอสำหรับชำระล้างร่างกาย เวลาก็ผ่านไปเกือบสองเค่อ[1] เสวียนซือชิงเดิน อย่างประหม่ากลับไปยังห้องนอนที่มีบุรุษแปลกหน้าเปลือยท่อนบนรออยู่ เขาจุดตะเกียงแล้ว ห้องจึงสว่างไสวขึ้นมาบ้าง

“น้ำร้อนเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” ลมหายใจของเสวียนซือชิงติดขัด บุรุษที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เนื้อดีสีหน้าเย็นชาอย่างมาก ลักษณะของเขาสอดคล้องกับน้ำเสียงทุกประการ ไม่ผ่อนปรนหรือปรานีให้กับผู้ใด

ทว่าสิ่งที่ทำให้นางแทบกลั้นลมหายใจคือความงามดั่งเทพเซียนของเขาต่างหากเล่า

ใบหน้าคมคร้ามและผิวขาวจัดยิ่งกว่าสตรี ทำให้นางไม่อาจจ้องมองได้นานนัก กลัวว่าจะควบคุมสติไม่อยู่เพราะความตื่นเต้น ความเย็นชาที่แผ่ออกมาจากร่างสูงโปร่งทำให้นางรู้สึกหนาวสุดขั้วหัวใจ ถึงแม้จะก้มหน้ามองต่ำอย่างมีมารยาทแล้ว แต่ดวงตาสีดำสนิทราวกับหุบเหวลึก รวมถึงจมูกโด่งเป็นสันยังคงชัดเจนอยู่ในสมองน้อย ๆ ของเสวียนซือชิง ยังมีริมฝีปากหยักสวยและมัดกล้ามที่สมบูรณ์นั่นอีก

บุรุษผู้นี้งดงามมากจริง ๆ

“ข้าจะอาบน้ำ” เขาแสดงสีหน้าไม่พอใจเมื่อพบว่าไหสุราว่างเปล่า      ก่อนเดินไปยังห้องเก็บสุราที่อยู่ไม่ไกล พลางออกคำสั่งให้นางนำเสื้อผ้าตามมายังห้องอาบน้ำเพื่อให้เขาได้ผลัดเปลี่ยน

“ทุกอย่างในห้องนี้ล้วนเป็นของตวนอ๋อง ท่านหาได้มีสิทธิ์แตะต้องสิ่งใดไม่ สุราไหนั้นก็เช่นกัน” เสวียนซือชิงแปลกใจไม่น้อยที่เขาหากุญแจห้องเก็บสุราที่ซ่อนอยู่จนเจอ นางอยู่ตำหนักร้างนานเกือบสามปี กว่าจะพบก็เข้าปีที่สอง   แต่พบแล้วอย่างไร เป็นของของผู้อื่น หาแตะต้องได้ไม่

“ยามนี้ทุกอย่างล้วนเป็นของข้า เสื้อผ้า ตำหนักเยว่ฉี ตัวเจ้าเองก็เช่นกัน”

เขาเดินผ่านไปโดยไม่เสียเวลามอง ท่าทางหยิ่งยโสและมั่นใจเกินกว่าชายใดที่เสวียนซือชิงเคยพบทำให้นางต้องลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ปักใจเชื่อไปถึงแปดส่วนว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงดั่งคำที่เขากล่าวอ้าง แต่ถึงเขาได้รับอนุญาตจริง ๆ นางจะยอมรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้อยู่หรือ

เสวียนซือชิงสูงแค่อกของชายผู้นั้น ไร้หนทางต่อสู้ด้วยร่างกาย นางจึงต้องใช้ปัญญาให้มาก ข่มความกลัวเอาไว้ให้ลึกที่สุด มือบอบบางหยิบเสื้อผ้าตัวในของบุรุษ รวมถึงผ้าผืนเล็กอีกสองผืนเดินนำเข้าไปในห้องอาบน้ำ วางมันลงอย่างรวดเร็ว ก่อนย้ายร่างไปยังหลังฉากกั้นก่อนที่บุรุษผู้นั้นจะเปลือยท่อนล่าง

“มาอาบน้ำให้ข้า” เขาออกคำสั่งขณะหย่อนตัวลงไปในถังไม้

“ข้าไม่ทำ อยากอาบก็อาบเอง!”

“นี่เจ้า!”

เสียงผุดลุกจากถังไม้จนน้ำกระฉอกดังขึ้น ทว่าเสวียนซือชิงไม่สนใจ นางรอจังหวะที่เขาเปลือยกาย หมายวิ่งหนีออกจากบ้านไปขอความช่วยเหลือ เดาไปเองว่าอีกฝ่ายคงอับอายจนไม่กล้าวิ่งติดตาม

เสียงฟ้าร้องทำให้หัวใจของเสวียนซือชิงเต้นรัว หวาดกลัวว่าจะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยตายไปเพราะพายุโหมกระหน่ำหรือถูกฟ้าผ่าก็ยังดีกว่าถูกหยามเกียรติให้ต้องอับอาย นางจึงมุ่งมั่นยิ่งนักว่าจะไปให้ถึงประตู ทว่ายังไม่ทันทำได้ดั่งหวัง แขนเรียวเล็กก็ถูกกระชากอย่างแรง เท้าสองข้างลอยละลิ่ว

“เจ้าปล่อยข้า!” แต่ไม่ว่าจะดิ้นแรงเพียงใด เสวียนซือชิงก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากความแข็งแรงของบุรุษแปลกหน้าได้เลย

“เหตุใดจึงต้องปล่อย เจ้าเป็นของข้า!”

กลิ่นสุราหอมน่าเวียนหัว กอปรกับเรือนร่างร้อนจัดราวกับเตาอุ่นมือที่นางเคยใช้เมื่อหลายปีก่อน ทำให้เสวียนซือชิงต้องตั้งสมาธิอย่างมาก นางหลับตาและสูดลมหายใจจนเต็มปอด กัดลำคอขาวเต็มแรง

เขาสบถอย่างหงุดหงิดมากกว่าเจ็บ ปล่อยนางตกลงบนพื้นห้องอย่างไม่ทะนุถนอม เมื่อสัมผัสได้ว่ามีเลือดซึมจึงคำรามอย่างมีโทสะ สายตาคมกริบจ้องมองอย่างเอาเรื่อง ยามนั้นข้อมือข้างซ้ายของเสวียนซือชิงเจ็บยิ่งนัก แต่ช่วงเวลาอันตรายถึงชีวิต นางหาได้มีเวลาใส่ใจไม่

ในเมื่อประตูถูกเขายืนขวางทั้ง ๆ ที่ยังเปลือยเปล่า เสวียนซือชิงจึงไม่อาจเอาตัวรอดด้วยการหนีออกจากบ้านได้อีก เหลือเพียงทางเดียวเท่านั้นที่จะรักษาเกียรติของตนได้

นางวิ่งกลับเข้าไปในครัว กว่าเขาจะตามเข้ามาทัน ในมือเล็ก ๆ ของนางก็ถือมีดเล่มหนึ่ง ดูแล้วคมมากเลยทีเดียว

“เจ้านี่ตลกเสียจริง คิดว่ามีดเล่มแค่นั้นจะทำอันใดข้าได้หรือ”

หากเป็นช่วงเวลาปกติ เสียงหัวเราะของเขาคงน่าฟังอย่างมาก แต่สถานการณ์เช่นนี้ เสวียนซือชิงชื่นชมใครไม่ได้จริง ๆ

“ย่อมทำอันใดต่อท่านไม่ได้” นางหันปลายมีดแหลมคมไปยังลำคอของตัวเอง “แต่มีดเล่มนี้ทำให้ข้ากลายเป็นศพได้ ถึงเวลานั้นหากท่านยังต้องการร่างกายข้าอยู่ก็เชิญตามสบาย ข้าจะไม่ดิ้นเลยสักนิดเดียว”

ตายแล้วจะขยับเขยื้อนได้อย่างไรเล่า

“เหตุใดเจ้าต้องทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก เจ้าควรยินดีที่ได้ดูแลข้า ตอบแทนบุญคุณตวนอ๋องที่อุตส่าห์ยอมแต่งกับเจ้าไม่ใช่หรือ”

“หากเป็นคำสั่งของท่านอ๋องจริง ข้าจะไม่เอ่ยขัดเลยแม้เพียงครึ่งคำ แต่นี่ท่านเล่นบุกรุกเข้ามา คิดบังคับขืนใจข้า โดยไม่มีหลักฐานอันใดพิสูจน์ได้เลยว่าทุกอย่างที่ท่านพูดมาเป็นเรื่องจริง”

“ที่แท้เจ้าต้องการหลักฐาน เรื่องนั้นจัดการได้ไม่ยาก ส่วนเรื่องขืนใจเจ้า... เสวียนซือชิง เจ้าคิดว่าบุรุษรูปงามเช่นข้า จำเป็นต้องใช้กำลังบังคับจิตใจสตรีใดให้ยินยอมด้วยหรือ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังลั่นตำหนักเยว่ฉี เสวียนซือชิงไม่แน่ใจว่าเขาเมาสุราหรือขบขันที่ถูกนางกล่าวหาว่าคิดขืนใจ

“แต่ท่านบังคับให้ข้าอาบน้ำให้”

“เพราะข้าเหนื่อยเกินกว่าจะอาบน้ำด้วยตนเอง เอาเถิด ในเมื่อไม่เชื่อว่าเรื่องที่ข้าพูดเป็นความจริง คิดว่าอ้างเอาชื่อของตวนอ๋องมาข่มขู่กัน ข้าก็จะให้เจ้าครองตำแหน่งเจ้าของบ้านไปก่อน มีหลักฐานวันใดค่อยมาตกลงกันอีกที และหากเจ้าไม่อยากดูแลแขกเอง ก็จงไปเรียกสาวใช้มาปรนนิบัติ เติมน้ำให้ร้อนกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี” เขาตำหนิเสียงแข็ง ก่อนเดินจากไปโดยมิสนใจมีดที่จ่ออยู่บนคอนางเลยสักนิด

เสวียนซือชิงทิ้งมีดทำครัว ความมืดมิดทำให้นางมองเห็นอันใดไม่ชัดนัก แต่พอแสงสว่างจากท้องฟ้าปรากฏขึ้นอีกครั้ง นางก็พลันกรีดร้องออกมาเบา ๆ

ไม่แน่ใจว่านางตื่นตระหนกเพราะเสียงและแสงที่เกิดจากภัยธรรมชาติ หรือเพราะช่วงเวลาสั้น ๆ นั้นได้เห็นบั้นท้ายของบุรุษที่เดินกลับไปยังห้องอาบน้ำอย่างหน้าไม่อายที่สุด

เขาเป็นใครกันแน่ เหตุใดจึงหยิ่งยโสยิ่งนัก!

[1] ๑ เค่อ = ๑๕ นาที