บทที่ 2 ฝนตกกลางใจ

“เปรี้ยงๆๆๆๆเปาะ แปะ เปาะ แปะ ๆๆๆ” เสียงคำรามของฟ้าผ่า ก้องสนั่นดังก่อนที่ฝนตกกระทบหลังคาค่อยๆดังขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืน

พรฟ้าสะดุ้งตื่นขึ้น หล่อนงัวเงียค่อยๆยื่นมือควานหาปุ่มเปิดไฟหัวเตียงอย่างสะเปะสะปะ  แสงสว่างสลัวจากโคมไฟขนาดเล็กปรากฎขึ้น  หล่อนพยายามลืมตาขึ้น มือเรียวนั้นคว้าสมาร์ทโฟนสภาพยับเยินด้วยหน้าจอแตกขึ้นมาดู นี่มันเพิ่งตีห้าเอง มีเวลานอนอีกหน่อย หล่อนดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ก่อนจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง หูของหล่อนแว่วยินเสียงประหลาดอยู่ระเบียงนอกห้อง

“ตุ๊บ!!! ” เสียงเหมือนมีอะไรตกลงในกล่องกระดาษที่เธอตั้งใจจะเอาไปทิ้งจากหลังคาตรงระเบียงเล็กๆข้างหน้าต่างห้องตามมาด้วยเสียง “แกร๊กๆๆ ”คล้ายกับสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกล่องไม่หยุด และดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงนั้นสร้างความรำคาญและรบกวนการนอนของหล่อนไม่น้อย  

พรฟ้าไม่อาจข่มตาให้นอนต่อได้ จึงลืมตาขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่

“อะไรกันวะ แต่เช้าตรู่เลย เดี๋ยวเสียงฟ้าฝน เดี๋ยวเสียงประหลาดนี่อีก คนจะนอนแซบๆหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้ออออ”

หล่อนยันร่างลุกขึ้นนั่งอย่างอิดออด ก้าวขาลงจากเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือ    ค่อยยืนขึ้นรวบรวมกำลังที่มียกแขนขึ้นบิดซ้ายบิดขวาพร้อมกับอ้าปากหาวหวอดๆ เดินตรงไปยังเสียงเจ้าปัญหานั้น พรฟ้าถอนสลักกุญแจ ใช้แรงดันประตูไม้ออก ทันทีที่เปิดออก หล่อนกวาดสายตามองหาเสียงเจ้าปัญหานั้น

ริมระเบียงเต็มไปด้วยของที่ไม่ได้ใช้วางระเกะรกะเต็มไปหมดจนไม่มีที่ว่างให้เดิน พรฟ้านึกอยากเขกหัวตัวเองก็ตอนนี้

“เนี่ยอย่างเซ็งเลย ถ้าตอนนั้นขยันเก็บเอาไปทิ้ง ก็ไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้แน่ๆ” หล่อนรื้อของออกพอให้มีทางเดิน กว่าจะเข้าไปใกล้เสียงเจ้าปัญหาที่อยู่ในกล่องก็หอบแฮกๆ เสียงในนั้นเงียบไปแล้วตั้งแต่พรฟ้าเดินเข้ามา คล้ายกับกำลังหยุดฟังอยู่

“เชี่ยยย ถ้าเป็นงูจะทำยังไงดี ไม่ได้การละ หาอะไรมาเขี่ยดูดีกว่า” หล่อนคว้าด้ามไม้กวาดหยากไย่ที่อยู่ใกล้มือมาจับ ใช้สองมือจับด้ามจนมั่น แล้วเขี่ยกล่องใบขนาดย่อมนั้นออก

พรฟ้าเขี่ยกล่องให้เอียงลงเพื่อจะได้เห็นชัดๆว่าในนั้นคืออะไร  ทันทีที่กล่องค่อยๆเอียงลง ภาพที่ปรากฎต่อสายตาทำเอาหล่อนใจสะท้าน อุทานด้วยความประหลาดใจ

“เฮ้ยยย มาได้ไงเนี่ย” สิ่งนั้นคือลูกแมวสีดำสนิทตัวน้อย นัยน์ตาบริสุทธิ์ซึ่งกำลังจ้องหล่อนอย่างหวาดกลัวอยู่เช่นกัน

“เมี้ยวๆๆๆ ฝ่อ ฝ่อๆๆๆ” มันส่งเสียงร้องและขู่ไปด้วย

“แล้วเมื่อกี้ทำไมไม่ร้องล่ะ จะได้รู้ว่าเป็นแมว ขวัญหนีดีฝ่อหมด แหน่ะ!! ทำเป็นขู่ ตัวเล็กแค่เนี้ยะ  ตัวเองเป็นฝ่ายบุกรุกบ้านคนอื่นนะจ๊ะ” หล่อนเดินเข้าไปหา ก้มลงจะจับแมวน้อย แต่แมวน้อยไวกว่า ไม่ยอมให้จับง่ายๆ มันวิ่งลอดขาพรฟ้าเข้าไปในห้องนอน พรฟ้าวิ่งตามไปติดๆ

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นจะหาว่าพี่ไม่เตือน” หล่อนวิ่งไล่จับแมวน้อยในห้องจนเหนื่อย แมวน้อยเองก็ดูท่าทางเหนื่อย พรฟ้าเห็นผ้าขนหนูผืนใหญ่ตากอยู่ตรงราว จึงหยิบมาคลี่ออก และหว่านลงไปคล้ายคนหว่านแห ครั้งนี้หล่อนตัดสินใจได้ถูกต้อง เพราะผ้าขนหนูนั้นคลุมร่างแมวตัวน้อยจนมิด หล่อนรีบตะครุบทั้งผ้าและแมว ค่อยๆเอาผ้าพันตัวแมวน้อยจนดิ้นไม่หลุด แมวน้อยส่งเสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆด้วยความหวาดกลัว

“โอ๊ย!! หยุดๆ อย่าร้องดังสิเจ้าหนู ฉันคือพรฟ้าผู้ไม่กินแมวถึงจะปากหมาก็เหอะ เชื่อฉันเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วนะ  ถ้าเงียบและอยู่นิ่งๆ จะหานมอร่อยๆมาให้กิน โอเคป่าว” พรฟ้าพูดกับแมวราวกับฝ่ายนั้นฟังเข้าใจ แต่ก็น่าแปลกแมวน้อยที่กำลังพยายามดิ้นให้หลุดจากผ้าและอ้อมแขนของพรฟ้าหยุดดิ้นและตั้งใจฟัง ตาแป๋วสีดำเคลือบแก้วนั้นสบตาพรฟ้าเหมือนจะหยั่งใจ

“ดีมาก พูดกันง่ายๆแบบนี้จะได้ไม่เปลืองแรงกันทั้งคู่  อยู่นิ่งๆก่อนนะ จะไปหานมมาให้หม่ำๆก่อน พรฟ้าอุ้มแมวน้อยที่ดูจะสงบขึ้นมา ลงบันไดมาห้องครัวชั้นล่าง หล่อนเปิดตู้เย็นดูแม้จะรู้ว่าในนั้นมีแค่น้ำที่กรอกไว้และเศษผักแห้งๆ เผื่อมีนมติดไว้บ้าง แต่มันก็มีแค่นั้นจริงๆ

“ใจเย็นนะหนูน้อย เดี๋ยวเราไปซื้อนมกัน เนี่ยอยู่ข้างบ้านเรานี่เองไม่ไกล เลยอดทนหน่อยนะคนเก่ง” พรฟ้าซึ่งสภาพตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับแม่ลูกอ่อนที่กระเตงลูกไปร้านค้าเพื่อหาซื้อนม ทั้งที่ไม่ได้ล้างหน้า ผมเพ้าก็ไม่ได้หวี ซ้ำน้ำก็ยังไม่ได้อาบ

โชคดีที่ในซอยบ้านของหล่อนมีร้านค้าของชำและร้านบริการอื่นๆมากมาย ด้วยเป็นย่านที่มีคนอาศัยอยู่ค่อนข้างแน่นหนา เนื่องจากมีหอพักให้เช่าสำหรับนักเรียนนักศึกษารวมทั้งคนทำงาน  ผู้คนสัญจรไปมาพลุกพล่าน ร้านรวงต่างๆจึงเกิดขึ้นราวกับดอกเห็ด เพื่อสนองการรับบริการของคนในซอย ในราคาไม่แพง บางครั้งหล่อนก็ฝากท้องไว้กับร้านค้าเหล่านี้ เพราะสะดวกต่อกะเพาะและสบายต่อกระเป๋า

“ยายทิมจ๋า มีนมกล่องสำหรับแมวน้อยขายไหมจ๊ะ หนูเอาแพคนึง หนูจะให้แมวน้อยตัวนี้จ๊ะ” พรฟ้าตะโกนถามเจ้าของร้านทั้งที่ยังเดินไปไม่ถึงด้วยความสนิทสนม เพราะยายทับทิมนั้นคุ้นเคยสนิทสนมกับแม่และหล่อนตั้งแต่ยังหล่อนยังแบเบาะ

“นมกล่องสำหรับแมว ต้องเป็นนมแพะสินะ เคยเห็นแม่เอามาขายอยู่  อืม เดี๋ยวนะ รอแป๊บครับ”

เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มนั้นไม่ใช่ยายทับทิม แต่เป็นพี่ธันวา ลูกชายคนรองของยายทับทิมเป็นผู้ตอบ

พรฟ้าตกตะลึงเมื่อเห็นเจ้าของเสียงนั้นเดินเข้ามาหาพร้อมถุงภายในใส่กล่องนม ร่างสูงนั้นเมื่อยืนเทียบกับพรฟ้าซึ่งสูงถึง 172 เซนติเมตรก็ยังสูงกว่าราวสิบเซนต์ ใบหน้าสวยหวานราวกับผู้หญิง กิริยาวาจาสุภาพอ่อนโยน รอยยิ้มชวนมองมีเสน่ห์นั้นดึงดูดสายตาทุกคน ใครต่อใครจึงล่ำลือไปทั้งซอยว่า ลูกชายคนรองของยายทับทิมนั้น หล่อเหลาราวกับเทพบุตร แถมยังมีดีกรีเป็นหนุ่มนักเรียนนอกจากต่างประเทศอีกด้วย