LOGINShare
บทที่ 1 เด็กหัวแข็ง
Last Updated:
2025-04-14 20:07:35ช่วงเวลาห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่ผู้คนส่วนใหญ่เลิกงานกัน ทุกถนนจึงคลาคล่ำไปด้วยรถราทุกประเภท รถติดอย่างชนิดที่ว่า คลานทีละคืบก็ว่าได้ ด้วยเหตุนี้พรฟ้าจึงขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจพาผู้โดยสารของเธอลัดเลาะซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงรถติด
“หนูจอดข้างหน้านี่แหละจ๊ะ” ฝ่ายคนที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
พรฟ้าลดเกียร์ลงสองครั้งและชะลอรถ ขับช้าๆจนหยุดอยู่ที่หน้าอาคารหลังนั้นแล้วใช้ขายันพื้นไว้ ก่อนจะดับเครื่องแล้ว หล่อนละมือจากแฮนด์มาถอดหมวกออก ฝ่ายคนที่อยู่ด้านหลังก็ค่อยๆปีนลงจากรถมายืนอยู่ข้างๆหล่อนพร้อมปลดหมวกกันน็อค ส่งคืนให้
“ไม่ต้องทอนนะหนู ป้าให้ หนูนี่ขยันจริงๆ พ่อแม่คงภูมิใจในตัวหนูมาก ที่มีลูกแบบนี้” แววตาและน้ำเสียงผู้พูดแสดงความชื่นชมพร้อมยื่นธนบัตรแบ๊งค์ห้าสิบส่งให้
พรฟ้ารับเงินมาด้วยความดีใจ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมและกล่าวขอบคุณลูกค้าผู้ใจดี “ขอบคุณจ๊ะป้า แม่หนูต้องภูมิใจในตัวหนูแน่ แม่บอกว่าหนูเก่งที่สุด”
หลังจากส่งผู้โดยสารเสร็จ หล่อนรีบใส่หมวกกันน๊อคสตาร์ทรถเข้าเกียร์ พารถคู่ใจกลับมายังวินเพื่อเข้าคิวรอลูกค้าต่อ วันนี้อากาศอบอ้าว เมฆครึ้มตั้งเค้ามาแต่ไกล ดูท่าฝนจะตก
“ขออย่าตกตอนนี้เลย พระพิรุณเจ้าขา พรฟ้าเพิ่งได้ลูกค้าสองคนเองนะเจ้าคะ ยังได้เงินไม่พอค่าเข้าวินกับค่าน้ำมันเลย” พรฟ้าภาวนา ในใจนึกกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายที่รออยู่
เหมือนพรฟ้าจะมีพรจากฟ้าติดตัวจริงๆ คำขอของหล่อนเป็นผลสำเร็จ ค่ำวันนี้ฝนไม่ตกแถมหล่อนยังได้ลูกค้าใจดีหลายรายทิปเล็กๆน้อยๆห้าบาทสิบบาท แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็สุดแสนจะดีใจ พรฟ้ากลับมาเล่าให้ลุงๆพี่ๆเพื่อนร่วมอาชีพที่พักวินด้วยความร่าเริง จนหัวหน้าวินแซวด้วยความเอ็นดู
“ดูท่าวันนี้ขาใหญ่ของวินเราจะเจอลูกค้ากระเป๋าหนัก ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยทีเดียว ไปได้คาถามหาลาภมาจากไหนล่ะ”
“โอ๊ย !! จะคาถง คาถาอะไรกันล่ะจ๊ะลุง หนูน่ะใช้ความสวยล้วนๆจ๊ะ” พูดจบหล่อนก็หัวเราะร่วนอย่างชอบใจ
“เออ! ลุงไม่เถียงหรอกเรื่องความสวยของเอ็งน่ะ นังหนู แต่ระวังตัวหน่อยแล้วกัน ดึกๆดื่นๆ ถ้าลูกค้าบางคนไม่น่าไว้ใจก็ให้พี่ๆเขารับ ถ้ามีงานอย่างอื่นที่มันเสี่ยงน้อยกว่านี้ ก็ไปทางนั้น งานนี้มันไม่เหมาะกับเอ็งหรอก เชื่อลุงเถอะ”
“โธ่ลุง เห็นหนูได้ลูกค้าเยอะหน่อย ได้ทิปหนักกว่าใครๆแล้วจะไล่กันไปดื้อๆแบบนี้เลยดิ” พรฟ้าแกล้งตัดพ้อ
“บ๊ะ! คนเขาอุตส่าห์หวังดี อยากเห็นเอ็งได้งานดีดีทำ”
พรฟ้ายกมือไว้หัวหน้าวิน แววตาแสดงความซาบซึ้ง “หนูล้อเล่นจ้าลุง หนูขอบคุณลุงมากนะ ที่ช่วยให้หนูมีงานทำ ถ้าลุงไม่รับหนูไว้ทำงาน หนูคงลำบากกว่านี้แน่ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีใครมาเป็นห่วงเป็นใยหนูนัก นอกจากแม่ของหนู แม้แต่พ่อแท้ๆของหนูก็ไม่เคยมาดูดำดูดี” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
“อย่าไปคิดมากเลยนังหนู ชีวิตคนเรามันเลือกที่เกิด ไม่ได้ เลือกวันที่จะตายก็ไม่ได้ เมื่อเกิดมาแล้วก็ดิ้นรนให้ชีวิตมันดี ใครๆก็อยากสบาย แต่ถ้ามันลำบาก อะไรที่มันจำเป็นให้ชีวิตอยู่รอดได้ก็ทำไป เอ็งต้องมองวันข้างหน้าของเอ็งโน่น”
“โห !ขอบคุณจ๊ะลุง ลุงนี่เป็นไลฟ์โค้ชที่เจ๋งที่สุดของหนูเลย ไม่ใช่ว่าหนูไม่มองหาอนาคตข้างหน้านะลุง แต่มันมองไม่เห็น หนูก็ออกไปสมัครงานทุกวันแหล่ะแต่งานหายากชะมัด ใครบอกไม่เลือกงานไม่ยากจน หนูนี่โคตรจะจน” พรฟ้าบ่นกะปอดกะแปด
“ให้พ่อเองเขาช่วยสิ เขาเป็นตำรวจไม่ใช่รึ เผื่อเขามีเส้นมีสาย จะได้ฝากงานให้เอ็งทำ สมัยนี้เก่งอย่างเดียวมันไม่ได้ มันต้องมีพรรคมีพวกค่อยเปิดลู่ทางให้บ้าง เผื่อเอ็งจะได้งานดีดีทำ ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้”
“เกินเบอร์ไปละลุง ! ถ้าจะให้หนูก้มหัวขอร้องคนคนนั้นให้ช่วยนะ หนูยอมอดตายเสียดีกว่า ถึงหนูจะใช้นามสกุลเขาก็เถอะ ปล่อยให้เขาอยู่ที่ชอบๆกับลูกเมียแก๊งค์ปากนกกระจอก รวมตัวเป็นครอบครัวมหาภัยนั่นแหล่ะ หนูไม่นับเขาเป็นพ่อหรอก แล้วลุงก็อย่าเอ่ยถึงคนคนนี้ให้หนูได้ยินอีก มันเป็นเสนียดจัญไรกับชีวิตหนู ขอร้องเลย” พรฟ้าสีหน้าขึงขังน้ำเสียงจริงจัง
“เออ !! ตามใจเอ็ง นังเด็กหัวแข็ง”
หลังจากส่งผู้โดยสารคนสุดท้ายเสร็จ พรฟ้าขับรถวนกลับมาที่พักวินพร้อมส่งเสื้อคืน เมื่อจ่ายค่าเสื้อค่าเข้าวินให้ลุงหัวหน้าวินเสร็จศัพท์เรียบร้อยแล้ว หล่อนจึงกล่าวลา พร้อมพารถมอเตอร์คู่ชีพขับเอื่อยๆ มาแวะซื้อเกาเหลาลูกชิ้นเนื้อสดของโปรดเจ้าประจำก่อนเข้าบ้าน
เมื่อกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว พรฟ้าจัดแจงกรอกข้าวสารลงหม้อหุงข้าวหลังจากซาวน้ำแล้ว หล่อนพยายามกดปุ่มหุงข้าวที่เกือบจะพังโดยใช้กระดาษหนังสือเก่าๆ พับแล้วสอดเข้าช่องว่างระหว่างปุ่มจนเกิดไฟสีส้ม ในที่สุดหม้อหุงข้าวก็ใช้การได้
ระหว่างรอข้าวสุกหล่อนนึกได้ว่ายังมีไข่ไก่ติดตู้เย็นอีกหนึ่งใบ ไอ้ครั้นจะทำไข่เจียว แก๊สก็ดันมาหมดตั้งแต่เย็นวันก่อน จึงเอาไข่ไปล้างให้สะอาด ใส่ไข่ลงในหม้อหุงข้าวทำเป็นไข่ต้ม
พรฟ้าไม่เคยกลัวความลำบาก เพราะมันอยู่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เกิด แต่ตอนนั้นยังมีแม่ที่คอยโอบอุ้มให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง แต่พอแม่ป่วยหนักแล้วจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ชีวิตของหล่อนก็เหมือนเรือลำน้อยลอยเคว้งคว้างกลางมหาสมุทร สิ่งที่สัมผัสได้เป็นความเงียบเหงา หัวใจที่ว่างเปล่า และบางครั้งถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ บรรยากาศและความรู้สึกแบบนี้ จะมีสักกี่คนที่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น นอกจากตัวเราเอง.
Related chapters
พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทที่ 2 ฝนตกกลางใจ
“เปรี้ยงๆๆๆๆเปาะ แปะ เปาะ แปะ ๆๆๆ” เสียงคำรามของฟ้าผ่า ก้องสนั่นดังก่อนที่ฝนตกกระทบหลังคาค่อยๆดังขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืนพรฟ้าสะดุ้งตื่นขึ้น หล่อนงัวเงียค่อยๆยื่นมือควานหาปุ่มเปิดไฟหัวเตียงอย่างสะเปะสะปะ แสงสว่างสลัวจากโคมไฟขนาดเล็กปรากฎขึ้น หล่อนพยายามลืมตาขึ้น มือเรียวนั้นคว้าสมาร์ทโฟนสภาพยับเยินด้วยหน้าจอแตกขึ้นมาดู นี่มันเพิ่งตีห้าเอง มีเวลานอนอีกหน่อย หล่อนดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ก่อนจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง หูของหล่อนแว่วยินเสียงประหลาดอยู่ระเบียงนอกห้อง“ตุ๊บ!!! ” เสียงเหมือนมีอะไรตกลงในกล่องกระดาษที่เธอตั้งใจจะเอาไปทิ้งจากหลังคาตรงระเบียงเล็กๆข้างหน้าต่างห้องตามมาด้วยเสียง “แกร๊กๆๆ ”คล้ายกับสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกล่องไม่หยุด และดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงนั้นสร้างความรำคาญและรบกวนการนอนของหล่อนไม่น้อย พรฟ้าไม่อาจข่มตาให้นอนต่อได้ จึงลืมตาขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่“อะไรกันวะ แต่เช้าตรู่เลย เดี๋ยวเสียงฟ้าฝน เดี๋ยวเสียงประหลาดนี่อีก คนจะนอนแซบๆหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้ออออ”หล่อนยันร่างลุกขึ้นนั่งอย่างอิดออด ก้าวขาลงจากเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือ ค่อยยืนขึ้นรวบรวมกำลังที่มียกแข
Last Updated : 2025-04-14พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทที่ 3 เพื่อนสี่ขา
“พี่ธันวามาเมื่อไหร่น่ะ ไม่เห็นตั้งนานเลย สบายดีนะพี่”พรฟ้ายิ้มเขินอาย หลบสายตาที่สบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรงยิ่งกว่ากลองเพล แต่ก็เก็บอาการไว้ ทำทีทักทายเจ้าของร่างสูงนั้นเหมือนปกติ“มาเมื่อตอนตีสี่กว่าๆวันนี้เอง มากับพายุฝนเลย ฮ่าๆๆๆ”“แล้วยายทับทิมไปไหนล่ะจ๊ะ ปกติแกจะอยู่ขายตลอด”“อ้อ! แม่อยู่ข้างบนตึก กำลังจัดกระเป๋ากันอยู่ เห็นว่าวันนี้แม่พี่จะพาหลานๆไปบ้านพี่สะใภ้ที่ต่างจังหวัดน่ะ พี่ตุลาพี่ชายคนโตเป็นคนขับรถ พี่เขาได้หยุดหลายวันเลยพากันไปพักผ่อน คงอีกสองสามวันกว่าจะกลับมา แล้วเราล่ะสาวน้อย พี่ไม่เห็นเราตั้งนาน ตั้งแต่สามเดือนก่อนโน่นละมั้ง เป็นยังไงบ้าง” เจ้าของเสียงนุ่มทุ่มนั้นถามหล่อนด้วยความเอ็นดู“ก็เรื่อยๆพี่ ตอนนี้กำลังหางานเป็นหลักเป็นแหล่งอยู่ ระหว่างนี้ก็ขับวินมอเตอร์ไซด์หน้าปากซอยเรานี้ไปก่อน”ชายหนุ่มหันมามองพรฟ้าอย่างเต็มตา สายตานั้นชื่นชมและเห็นใจหล่อนไม่น้อย เขานั้นรับรู้เรื่องราวของหล่อนมาตั้งแต่เด็ก เห็นหล่อนช่วยแม่ทำกับข้าวและขนมขายหน้าบ้าน เขาเองช่วยอุดหนุนบ่อยครั้ง แม้ทั้งคู่จะลำบากแค่ไหนแต่เคยปริปากขอความช่วยเหลือจากใครเลย“ให้พี่ช่วยไหม เ
Last Updated : 2025-04-14พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทนำ
ฉันไม่ได้ต้องการชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ฉันต้องการชีวิตที่มีความสุขเพราะความสมบูรณ์แบบของชีวิตคือการที่เราเข้าใจถ่องแท้ว่าชีวิตไม่มีวันสมบูรณ์ ในตอนบ่ายวันหนึ่ง เมื่อกลับจากโรงเรียน พบฟ้าขับรถมอเตอร์ไซด์สีเขียวคู่ใจ ปราดเข้ามาจอดในโรงรถอย่างเช่นเคย หล่อนดับเครื่องและล๊อคกุญแจด้วยความเคยชิน มือเรียวเล็กของหล่อนค่อยๆถอดหมวกกันน็อคออก หล่อนใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงอย่างลวกๆ ทันทีที่เห็นรถกระบะตอนเดียวกลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่ข้างรั้วถัดจากประตูหน้าบ้านของหล่อน“นั่นรถป้าพรรณีนรกแตกนี่ มาทำอะไรแถวนี้นะ”ความสงสัยเกิดขึ้นและทันใดนั้นเพลิงโทสะก็เจิดจ้าในนัยน์ตาคู่นั้น“ หรือว่า???? เชี่ยยยย ไม่ได้การละ”ไวเท่าความคิด พรฟ้าวิ่งกระโจนพรวดพราดเข้าไปในบ้าน เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนสองชั้น ก็พบพรพรรณ น้องสาวต่างแม่ คนที่มักมองหล่อนด้วยสายตาราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาดอยู่เสมอ และ ไม่เคยพูดคุยกับหล่อนแม้สักประโยคแต่มักนำเรื่องราวของหล่อนไปบอกให้แม่ของเธอ เจ้พรรณี หรืออีกนัยหนึ่ง แม่เลี้ยงของหล่อนนั่นเองเด็กสาวยืนอยู่ในห้องรับแขกของหล่อน กำลังรื้อข้าวของออกจากตู้เก็บของ และชั้นวางของอย่างร
Last Updated : 2025-04-14
Latest chapter
พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทที่ 3 เพื่อนสี่ขา
“พี่ธันวามาเมื่อไหร่น่ะ ไม่เห็นตั้งนานเลย สบายดีนะพี่”พรฟ้ายิ้มเขินอาย หลบสายตาที่สบกันโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวแรงยิ่งกว่ากลองเพล แต่ก็เก็บอาการไว้ ทำทีทักทายเจ้าของร่างสูงนั้นเหมือนปกติ“มาเมื่อตอนตีสี่กว่าๆวันนี้เอง มากับพายุฝนเลย ฮ่าๆๆๆ”“แล้วยายทับทิมไปไหนล่ะจ๊ะ ปกติแกจะอยู่ขายตลอด”“อ้อ! แม่อยู่ข้างบนตึก กำลังจัดกระเป๋ากันอยู่ เห็นว่าวันนี้แม่พี่จะพาหลานๆไปบ้านพี่สะใภ้ที่ต่างจังหวัดน่ะ พี่ตุลาพี่ชายคนโตเป็นคนขับรถ พี่เขาได้หยุดหลายวันเลยพากันไปพักผ่อน คงอีกสองสามวันกว่าจะกลับมา แล้วเราล่ะสาวน้อย พี่ไม่เห็นเราตั้งนาน ตั้งแต่สามเดือนก่อนโน่นละมั้ง เป็นยังไงบ้าง” เจ้าของเสียงนุ่มทุ่มนั้นถามหล่อนด้วยความเอ็นดู“ก็เรื่อยๆพี่ ตอนนี้กำลังหางานเป็นหลักเป็นแหล่งอยู่ ระหว่างนี้ก็ขับวินมอเตอร์ไซด์หน้าปากซอยเรานี้ไปก่อน”ชายหนุ่มหันมามองพรฟ้าอย่างเต็มตา สายตานั้นชื่นชมและเห็นใจหล่อนไม่น้อย เขานั้นรับรู้เรื่องราวของหล่อนมาตั้งแต่เด็ก เห็นหล่อนช่วยแม่ทำกับข้าวและขนมขายหน้าบ้าน เขาเองช่วยอุดหนุนบ่อยครั้ง แม้ทั้งคู่จะลำบากแค่ไหนแต่เคยปริปากขอความช่วยเหลือจากใครเลย“ให้พี่ช่วยไหม เ
พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทที่ 2 ฝนตกกลางใจ
“เปรี้ยงๆๆๆๆเปาะ แปะ เปาะ แปะ ๆๆๆ” เสียงคำรามของฟ้าผ่า ก้องสนั่นดังก่อนที่ฝนตกกระทบหลังคาค่อยๆดังขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดยามค่ำคืนพรฟ้าสะดุ้งตื่นขึ้น หล่อนงัวเงียค่อยๆยื่นมือควานหาปุ่มเปิดไฟหัวเตียงอย่างสะเปะสะปะ แสงสว่างสลัวจากโคมไฟขนาดเล็กปรากฎขึ้น หล่อนพยายามลืมตาขึ้น มือเรียวนั้นคว้าสมาร์ทโฟนสภาพยับเยินด้วยหน้าจอแตกขึ้นมาดู นี่มันเพิ่งตีห้าเอง มีเวลานอนอีกหน่อย หล่อนดึงผ้าห่มมาคลุมกาย ก่อนจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง หูของหล่อนแว่วยินเสียงประหลาดอยู่ระเบียงนอกห้อง“ตุ๊บ!!! ” เสียงเหมือนมีอะไรตกลงในกล่องกระดาษที่เธอตั้งใจจะเอาไปทิ้งจากหลังคาตรงระเบียงเล็กๆข้างหน้าต่างห้องตามมาด้วยเสียง “แกร๊กๆๆ ”คล้ายกับสิ่งนั้นกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในกล่องไม่หยุด และดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงนั้นสร้างความรำคาญและรบกวนการนอนของหล่อนไม่น้อย พรฟ้าไม่อาจข่มตาให้นอนต่อได้ จึงลืมตาขึ้นพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่“อะไรกันวะ แต่เช้าตรู่เลย เดี๋ยวเสียงฟ้าฝน เดี๋ยวเสียงประหลาดนี่อีก คนจะนอนแซบๆหน่อยก็ไม่ได้ เฮ้ออออ”หล่อนยันร่างลุกขึ้นนั่งอย่างอิดออด ก้าวขาลงจากเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือ ค่อยยืนขึ้นรวบรวมกำลังที่มียกแข
พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทที่ 1 เด็กหัวแข็ง
ช่วงเวลาห้าโมงเย็น เป็นเวลาที่ผู้คนส่วนใหญ่เลิกงานกัน ทุกถนนจึงคลาคล่ำไปด้วยรถราทุกประเภท รถติดอย่างชนิดที่ว่า คลานทีละคืบก็ว่าได้ ด้วยเหตุนี้พรฟ้าจึงขับรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจพาผู้โดยสารของเธอลัดเลาะซอกซอยเพื่อหลีกเลี่ยงรถติด“หนูจอดข้างหน้านี่แหละจ๊ะ” ฝ่ายคนที่นั่งอยู่ข้างหลังพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพรฟ้าลดเกียร์ลงสองครั้งและชะลอรถ ขับช้าๆจนหยุดอยู่ที่หน้าอาคารหลังนั้นแล้วใช้ขายันพื้นไว้ ก่อนจะดับเครื่องแล้ว หล่อนละมือจากแฮนด์มาถอดหมวกออก ฝ่ายคนที่อยู่ด้านหลังก็ค่อยๆปีนลงจากรถมายืนอยู่ข้างๆหล่อนพร้อมปลดหมวกกันน็อค ส่งคืนให้“ไม่ต้องทอนนะหนู ป้าให้ หนูนี่ขยันจริงๆ พ่อแม่คงภูมิใจในตัวหนูมาก ที่มีลูกแบบนี้” แววตาและน้ำเสียงผู้พูดแสดงความชื่นชมพร้อมยื่นธนบัตรแบ๊งค์ห้าสิบส่งให้ พรฟ้ารับเงินมาด้วยความดีใจ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมและกล่าวขอบคุณลูกค้าผู้ใจดี “ขอบคุณจ๊ะป้า แม่หนูต้องภูมิใจในตัวหนูแน่ แม่บอกว่าหนูเก่งที่สุด”หลังจากส่งผู้โดยสารเสร็จ หล่อนรีบใส่หมวกกันน๊อคสตาร์ทรถเข้าเกียร์ พารถคู่ใจกลับมายังวินเพื่อเข้าคิวรอลูกค้าต่อ วันนี้อากาศอบอ้าว เ
พรฟ้าพี่เลี้ยงขาลุย บทนำ
ฉันไม่ได้ต้องการชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ฉันต้องการชีวิตที่มีความสุขเพราะความสมบูรณ์แบบของชีวิตคือการที่เราเข้าใจถ่องแท้ว่าชีวิตไม่มีวันสมบูรณ์ ในตอนบ่ายวันหนึ่ง เมื่อกลับจากโรงเรียน พบฟ้าขับรถมอเตอร์ไซด์สีเขียวคู่ใจ ปราดเข้ามาจอดในโรงรถอย่างเช่นเคย หล่อนดับเครื่องและล๊อคกุญแจด้วยความเคยชิน มือเรียวเล็กของหล่อนค่อยๆถอดหมวกกันน็อคออก หล่อนใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงอย่างลวกๆ ทันทีที่เห็นรถกระบะตอนเดียวกลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่ข้างรั้วถัดจากประตูหน้าบ้านของหล่อน“นั่นรถป้าพรรณีนรกแตกนี่ มาทำอะไรแถวนี้นะ”ความสงสัยเกิดขึ้นและทันใดนั้นเพลิงโทสะก็เจิดจ้าในนัยน์ตาคู่นั้น“ หรือว่า???? เชี่ยยยย ไม่ได้การละ”ไวเท่าความคิด พรฟ้าวิ่งกระโจนพรวดพราดเข้าไปในบ้าน เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนสองชั้น ก็พบพรพรรณ น้องสาวต่างแม่ คนที่มักมองหล่อนด้วยสายตาราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาดอยู่เสมอ และ ไม่เคยพูดคุยกับหล่อนแม้สักประโยคแต่มักนำเรื่องราวของหล่อนไปบอกให้แม่ของเธอ เจ้พรรณี หรืออีกนัยหนึ่ง แม่เลี้ยงของหล่อนนั่นเองเด็กสาวยืนอยู่ในห้องรับแขกของหล่อน กำลังรื้อข้าวของออกจากตู้เก็บของ และชั้นวางของอย่างร
