นักฆ่า 1

เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในถ้ำพร้อมอาหารเต็มอ้อมแขน

ซานซานพลันขมวดคิ้วแน่น มองกวาดจนทั่วบริเวณถ้ำอยู่สองรอบก็ยังไม่พบตัวบุตรสาว กระทั่งเสือดาวหิมะก็ยังหายตัวไป

แม้นางจะคิดว่าลู่หลิ่งคงให้อาหู่พาไปเที่ยวเล่นซุกซนด้านนอกไม่ไกล แต่สัญชาตญาณแห่งมารดาไม่เคยธรรมดา พริบตาต่อมาซานซานก็พลิกกายพุ่งทะยานด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

วิชาตัวเบาเลิศล้ำทำให้ใช้เวลาแค่หนึ่งเค่อ หญิงสาวก็พบร่องรอยอันน่าสงสัย  เบื้องหน้าในระยะสายตามีซากศพคนตาย ทั้งทหารอาภรณ์แดงและคนชุดดำนอนสิ้นชีพกระจายเกลื่อน

ไม่ไกลกันจึงได้เห็นขลุ่ยหยกหักสองท่อน ยังมีมีดสั้นของลู่หลิ่งตกอยู่ทั้งสองเล่ม และเสือดาวนอนจมกองเลือดสีแดงฉาน

“อาหู่!”

ซานซานตระหนกวูบ คล้ายหัวใจดิ่งลงเหวทันใด

เสือดาวหิมะเห็นเจ้านายมาแล้วก็ส่งเสียงครางอย่างยินดี

“หลิ่งเอ๋อร์เล่า?” ซานซานถามพลางโรยยาห้ามเลือดสมานแผลให้อาหู่

กำลังวังชาของอาหู่คล้ายถูกเพิ่มฉับพลัน มันลุกขึ้นยืน ฝืนความเจ็บจนขาสั่น ก่อนจะพยายามกระโจนตัวตามกลิ่นไป

 .

.

.

กลางป่าอีกฝั่งหนึ่งห่างจากจุดเข่นฆ่าออกมาราวครึ่งลี้

นักฆ่าเหลือพวกพ้องทั้งสิ้นแปดคน สี่คนถูกพิษจนไม่อาจเดินทางต่อแม้ครึ่งก้าว ได้แต่นอนครวญครางอยู่กลางทาง

หนึ่งในสี่คนคือพี่ใหญ่ซึ่งเป็นหัวหน้าของกลุ่มนักฆ่า อีกหนึ่งคนคือกุนซือสำคัญของกลุ่ม อีกสองคนยังเป็นพี่น้องคลานตามกันมา

พวกมันจึงยังไม่อาจสังหารเป้าหมายให้ตายในดาบเดียว

สิ่งที่จำต้องทำคือจับสตรีทั้งสองนางและเด็กน้อยเอาไว้ เพื่อบีบเค้นเอายาแก้พิษ

คนเป็นพี่ใหญ่ทนอาการเจ็บปวดจากการถูกพิษจนปากสั่น เขาสั่งเสียงแหบต่ำ “ตบสั่งสอนมันให้หนัก จนกว่ามันจะมอบยาถอนพิษให้”

ลูกน้องรับคำสั่งเสียงเหี้ยมตามด้วยเสียบตบดังเพียะลงบนแก้มนุ่มของเจ้าก้อนแป้ง

ลู่หลิ่งร้องไห้งอแง เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เพราะถูกชายชุดดำตบตีข่มขู่เอายาถอนพิษไปหลายที

เด็กหญิงรู้ดีว่าหากมอบสิ่งนั้นให้พวกมันง่ายๆ คงยากจะมีชีวิตรอด นางจึงร่ำไห้อย่างเดียว ทนถูกตีต่อไป

“เจ้าชั่ว หยุดทำร้ายเด็กนะ”

หนึ่งในสองของหญิงสาวที่ถูกจับมาถลึงตาด่ากราดพยายามเข้าไปดึงลู่หลิ่งออกมาจากฝ่ามือหยาบกร้านของชายชุดดำ ทว่าไม่เป็นผล

หญิงสาวอีกคนที่ยืนไม่ไกล รีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“หากเด็กน้อยเป็นอะไรไป พวกเจ้าย่อมไม่ได้ยาถอนพิษ ยามนี้ยาพิษย่อมสำคัญกว่าเงินค่าจ้างที่พวกเจ้าจะได้จากการฆ่าข้ามิใช่หรือไร?”

ชายชุดดำอีกคนหนึ่งแค่นเสียงเฮอะ นึกรำคาญเต็มที่จึงเดินเข้ามาคำรามลั่น “มัวชักช้าอยู่ได้ ฆ่าพวกมันเสียก็สิ้นเรื่อง”

ลู่หลิ่งจึงส่งเสียงเล็กๆ ยื้อเวลาสุดชีวิต “หากฆ่าท่านป้า พวกเจ้าอีกสี่คนก็ต้องตายอย่างไร้ทางรักษา ยาแก้อยู่กับท่านแม่ ไม่นานก็มาแล้ว ฮือ” จบคำก็ร้องไห้น้ำตาไหลพราก น่าเวทนานัก

ชายชุดดำเจ้าของอุ้งมือที่รั้งคอเสื้อลู่หลิ่งอยู่เอ่ยเสียงต่ำ “เจ้าเด็กนี่กำลังถ่วงเวลา ฉลาดเสียจริง” มันเหวี่ยงเจ้าก้อนแป้งจนกระเด็นไปรวมกับสตรีอีกสองคนอย่างเอือมระอา

ชายอีกคนถามเสียงเครียด “พี่รองเชื่อนังเด็กนี่รึ?”

“ฮึ! มันมียาพิษก็ต้องมียาถอนพิษ ถูกตีขนาดนี้แล้วยังไม่นำออกมา แสดงว่าอยู่ที่มารดามันจริงๆ รอไปก่อน”

ทว่าชายอีกคนที่ฟังอยู่นานพลันพุ่งเข้ามาทางเด็กหญิง  “ข้าขอสั่งสอนอีกสักทีเถอะ กล้าเล่นลูกไม้ใส่พี่ใหญ่”

ลู่หลิ่งถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรง มิอาจหลบได้ทัน ทั้งตกใจและเจ็บแปลบ จึงร้องไห้จ้า