เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 439
บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 440
เจี่ยนอันอันไม่ได้สนใจสายตาไม่ไว้ใจของเหยียนอวี่ นางนำกระเป๋าใส่เข็มออกมาจากห้วงมิตินี่เป็นของที่หมอชราของหมู่บ้านชิงสุ่ยทิ้งไว้ ตอนนี้สามารถนำมาใช้ได้พอดีเมื่อเจี่ยนอันอันเปิดกระเป๋าใส่เข็มออก นางก็พบว่าด้านในมีแผนภาพจุดฝังเข็มของร่างกายมนุษย์ซ่อนอยู่หนึ่งแผ่นนางเก็บแผนภาพให้เข้าที่ จากนั้นหยิบเข็มเงินเล่มหนึ่งออกมาเพื่อฝังเข็มให้เหยียนอวี่จังหวะนี้เอง เหยียนซวงก็เดินกลับเข้ามาเหยียนอวี่เห็นพี่หญิงตัวเองเข้ามาก็รีบส่งสายตาร้อนใจให้กับเหยียนซวงเขาใช้สายตาบอกเหยียนซวงว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน ทั้งยังจะใช้เข็มแทงเขาทว่าเหยียนซวงกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรทั้งนั้นนางเพียงหยุดยืนอยู่ด้านหลังเจี่ยนอันอัน ไม่ได้ก้าวก่ายการฝังเข็มของเจี่ยนอันอัน“เสี่ยวอวี่อย่าขยับนะ แม่นางเจี่ยนท่านนี้เป็นหมอเทวดา นางต้องรักษาเจ้าได้อย่างแน่นอน”เหยียนอวี่มองเจี่ยนอันอันอีกครั้ง เห็นนางยกมือปักเข็มเล่มหนึ่งลงที่หน้าผากเขาเหยียนอวี่รู้สึกตึงที่หนังศีรษะทันที ผิวหนังบนใบหน้าสั่นกระตุกอย่างควบคุมไม่อยู่เหยียนซวงเห็นดังนี้ก็รีบถาม “แม่นางเจี่ยน เหตุใดใบหน้าของน้องชายข้าจึงกระตุกแรงเช่นนี้?”เ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 441
เหยียนอวี่รับรู้ได้ว่าผ้าผูกเอวถูกคลาย เขาไม่เข้าใจว่าเจี่ยนอันอันจะทำอะไรหรือว่านางอยากเห็นรอยย่นบนร่างกายเขา?เหยียนอวี่เผยอปาก พยายามเปล่งเสียงที่แหบแห้งออกมา “เจ้า เจ้าจะทำอะไร?”เจี่ยนอันอันมองสีหน้าที่ตื่นตกใจของเหยียนอวี่นางพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เจ้าอย่าเข้าใจผิด ข้าไม่ได้สนใจร่างกายเจ้า”“ข้าเพียงแต่ต้องถอดเสื้อผ้าเจ้าออกก่อนจึงจะฝังเข็มให้ได้”เจี่ยนอันอันคิดเพียงจะรักษาอาการป่วยให้เหยียนอวี่ ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นทว่าถ้อยคำของนางกลับทำให้เหยียนอวี่รู้สึกเสียใจเป็นความจริงที่ตอนนี้สภาพของเขาอัปลักษณ์น่าเกลียดมาก ดูไม่ต่างจากชายชราอายุห้าสิบกว่าปีไม่ได้มีเพียงใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่น กระทั่งร่างกายก็ยังแก่ชราแต่เจี่ยนอันอันจะพูดตรงเกินไปแล้ว มันทำให้เหยียนอวี่รู้สึกอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีหนักกว่าเดิมเขาหลับตาลง ไม่กล้ามองเจี่ยนอันอันอีก กลัวว่านางจะพูดถ้อยคำที่ตรงไปตรงมามากกว่านี้ความรู้สึกเย็นเฉียบบริเวณทรวงอกทำให้เขารู้ว่าเสื้อนอกของตัวเองถูกเจี่ยนอันอันถอดออกเรียบร้อยแล้วเจี่ยนอันอันไม่ได้มองเหยียนอวี่อีก นางนำเข็มเงินสิบสามเล่มจากในกระเป๋าเข็มออก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 442
เจี่ยนอันอันพึงพอใจกับการฝังเข็มของตัวเองมาก ดูแล้ววิธีรักษาของนางใช้ได้ผลเส้นลมปราณที่ขาของเขาได้รับการทะลวงเปิดเป็นที่เรียบร้อยขอเพียงเขายกขาได้ เช่นนั้นอีกไม่กี่วันก็จะลุกขึ้นเดินได้แล้วเหยียนอวี่รู้สึกตื่นเต้น เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดีแต่แล้ววินาทีต่อมาเขาก็นึกขึ้นได้ว่าขาทั้งสองข้างของตัวเองกำลังเปลือยเปล่าต่อหน้าเจี่ยนอันอันเขาอยากจะหาโพรงมามุดเข้าไปจริงๆผ่านไปเนิ่นนานกว่าเหยียนอวี่จะพูดขึ้นว่า “รบกวนแม่นางช่วยใส่กางเกงให้ข้าได้หรือไม่?”ถ้อยคำนี้เพิ่งจะหลุดจากปาก เหยียนอวี่ก็อยากจะลิ้นตัวเองตายให้พ้นๆนี่เขากำลังพูดอะไร จะให้หญิงสาวช่วยใส่กางเกงได้อย่างไร?เจี่ยนอันอันรู้ว่าเหยียนอวี่กำลังคิดอะไร นางดึงมาผ้าห่มมาคลุมขาของเขาส่วนเรื่องกางเกง เอาไว้ให้เขาเคลื่อนไหวได้แล้วค่อยให้เขาใส่เองก็แล้วกันเคราะห์ดีที่มีผ้าคลุมช่วยคลุมขา เหยียนอวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งใจในที่สุดเจี่ยนอันอันดึงเข็มเงินทั้งสิบสามเล่มออกจากร่างเหยียนอวี่แล้วนำมาปักบนแขนเขาต่อเหยียนอวี่ถามอย่างไม่สบายใจนัก “แม่นาง โรคของข้ารักษาได้จริงหรือ?”เขาป่วยเป็นโรคนี้มาหลายปี หมอทุกคนพูดเป็นเสียงเดี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 443
ที่ผ่านมาเหยียนซวงไม่เคยร้องไห้ต่อให้จะถูกลุงรองกับป้ารองด่าทอและทุบตี ต่อให้จะถูกลุงรองขายให้ตาแก่ เหยียนซวงก็ไม่เคยเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียวทว่าตอนนี้ เหยียนซวงกลับร้องไห้เพราะเขาเหยียนอวี่ยกแขนที่แข็งทื่อขึ้นสัมผัสใบหน้าของเหยียนซวง“ท่านพี่ ท่านอย่าร้องไห้ เห็นท่านร้องแล้วข้าก็อยากร้องตามไปด้วย”เหยียนซวงรีบลุกขึ้นหันหลังไปเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อนางสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีกเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีเพียงผิวหน้าของเหยียนอวี่ที่กลับมาเป็นปกติดังเดิม กระทั่งแขนก็สามารถยกขึ้นได้เหยียนซวงก็ตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรดีเจี่ยนอันอันตบบ่าเหยียนซวงเบาๆ และปลอบประโลมด้วยเสียงค่อยว่า“อาการป่วยของน้องชายเจ้าหายดีเป็นส่วนใหญ่แล้ว เรื่องนี้เป็นข่าวดี อย่าได้เสียใจอีกเลย”“แม่นางเจี่ยนพูดถูก ข้าไม่ควรเสียใจ” เหยียนซวงเช็ดน้ำตาแบบลวกๆนางเดินไปนั่งข้างเหยียนซวง หยิบโจ๊กสมุนไพรในชามมาป้อนให้เหยียนอวี่ทีละคำๆเหยียนอวี่ดื่มโจ๊กอย่างเชื่อฟัง ทว่าสายตากลับไม่เคยละจากใบหน้าของเจี่ยนอันอันเจี่ยนอันอันเคยเห็นเรือนร่างของเขาแล้ว ทำให้ภายในใจเขาเกิดความคิดที่จะแต่งงานกับ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 444
สวีจงฉือละสายตากลับไปมองที่เซิ่งฟาง เขาพูดว่า “ข้าไม่รู้จักคนผู้นั้น ไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขาเช่นกัน”หัวคิ้วของเซิ่งฟางขมวดกันแน่น เรื่องนี้ซับซ้อนเล็กน้อยผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังไม่เคยถูกจับได้ ส่วนฆาตรกรก็ตายไปแล้วแม้แต่สวีจงฉือก็ยังบอกว่าไม่รู้จักคนผู้นั้นเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันเข้ามา เซิ่งฟางก็รีบลุกขึ้น“น้องอันอันมาได้ทันเวลาพอดี ยาที่เจ้าให้เขากินใช้ได้ผลดีมาก”สวีจงฉือมองไปที่เจี่ยนอันอันอีกครั้งที่แท้นางก็มีนามว่าอันอัน แต่ไม่รู้ว่าใช้แซ่อะไรเจี่ยนอันอันได้ยินสองคนนี้คุยกันถึงเรื่องคดีนี้นางส่งยิ้มให้เซิ่งฟางพลางพูดว่า “พี่เซิ่ง ข้าคงไม่ได้รบกวนพวกท่านใช่หรือไม่เจ้าคะ”เซิ่งฟางส่ายมือระรัว “ไม่รบกวนๆ เจ้ารีบดูอาการเขาเถิด ดูว่าเขาไม่เป็นอะไรแล้วใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันเดินเข้าไปเลิกเสื้อผ้าสวีจงฉือดูอย่างแผ่วเบาผ้าพันแผลที่อยู่ด้านในขาวสะอาดดี ไม่ได้มีโลหิตซึมออกมานางจับมือสวีจงฉือมาจับชีพจรแม้ว่าอาการของเขาจะดีขึ้นแต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นมากขนาดนั้นที่เขาฟื้นคืนสติไวขนาดนี้เป็นเพราะโชคดี นอกจากนี้ก็เป็นเพราะยาที่กินก่อนหน้านี้ก็ได้ผลดี ทำให้ไม่ดูอ่อนแรง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 445
เขาเป็นห่วงเจี่ยนอันอันมาตลอดทั้งบ่าย เมื่อเห็นว่าฟ้ามืดแล้วแต่เจี่ยนอันอันยังไม่กลับมาเขาจึงไปขอยืมรถม้าจากบ้านของเสิ่นจือเจิ้งเพื่อมาตามหาในอำเภอฉู่จวินสิงไม่ได้ไปที่ใดทั้งนั้น เขามุ่งตรงมาที่ที่ว่าการอำเภอได้รับรู้จากปากเจ้าหน้าที่ทางการว่าเจี่ยนอันอันอยู่ในที่ว่าการอำเภอจริงๆ แต่แล้วเพิ่งจะเดินเข้ามาก็ต้องพบกับภาพเช่นนี้ฉู่จวินสิงโมโหเดือดดาล ไม่สนใจฟังคำอธิบายของเจี่ยนอันอันแต่อย่างใดเขาดึงมือของเจี่ยนอันอัน “ไป พวกเรากลับ”เจี่ยนอันอันถลึงตาใส่สวีจงฉืออีกรอบ เจ้าคนบ้ากามผู้นี้ทำให้ฉู่จวินสิงเข้าใจนางผิดนางหันตัวเดินตามฉู่จวินสิงออกไป แต่แล้วกลับได้ยินเสียง ‘ตุบ’ ดังมาจากด้านหลังเจี่ยนอันอันหันกลับไปมอง พบว่าสวีจงฉือล้มลงกับพื้นสวีจงฉือร้องตะโกนว่า “พวกเจ้าอย่าเพิ่งไป ข้ายังมีเรื่องที่อยากจะพูด”เซิ่งฟางเห็นดังนี้ก็รีบเรียกคนเข้ามา บอกให้เจ้าหน้าที่ทางการช่วยประคองสวีจงฉือขึ้นเตียงเจี่ยนอันอันถูกฉู่จวินสิงพาออกมาที่ลานด้านนอก นางกำลังจะอธิบาย แต่ฉู่จวินสิงกลับผลักนางเข้ากับกำแพง“พูดมา เมื่อครู่นี้พวกเจ้าสองคนกำลังทำอะไรกันแน่?”เมื่อเห็นฉู่จวินสิงถามด้วยสี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 446
ตลอดทางนั้น เขาไม่อาจสงบใจได้หวาดหวั่นเกรงว่าเจี่ยนอันอันจะประสบเหตุร้ายที่ข้างนอกเขาเองก็พลันรู้สึกเสียใจ เหตุใดตนถึงไม่ยืนกรานที่จะติดตามนางไปด้วยครั้นเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันปลอดภัยไร้อันตราย เขาจึงคลายใจได้ในที่สุดเมื่อเจี่ยนอันอันเตรียมจะออกไปพร้อมฉู่จวินสิง พลันได้ยินเสียงของสวีจงฉือดังขึ้นมาจากในเรือน“แม่นางอันอัน เจ้าอย่าเพิ่งไป ข้ามีเรื่องสำคัญจะกล่าวกับเจ้า!”เจี่ยนอันอันขมวดคิ้วนิ่วหน้า พลางคิดในใจ เหตุใดบุรุษผู้นี้จึงไม่ยอมเลิกราเสียที?นางกระตุกมือฉู่จวินสิงเบา ๆ พลางกล่าวว่า “หรือเราควรเข้าไปดูกัน ว่าบุรุษผู้นั้นมีเรื่องอันใดจะพูดกับข้า”ฉู่จวินสิงจ้องมองเจี่ยนอันอันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพยักหน้าตกลงในที่สุดเซิ่งฟางเองก็ใคร่อยากรู้ว่าสวีจงฉือจะพูดอะไรกับเจี่ยนอันอันไม่แน่ว่าอาจจะมีความเกี่ยวข้องกับคดีนี้ก็ได้เมื่อทั้งสามเดินเข้าสู่ตัวเรือน เซิ่งฟางก็สั่งให้เจ้าหน้าที่สองนายออกไปด้านนอกสวีจงฉือเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันเดินเข้ามา เขาก็รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อยเจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเย็น “เจ้ามีอะไรจะพูดก็รีบพูดออกมาเถิด ข้าไม่มีเวลาจะมานั่งเสียเวลากับเจ้า”เมื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 447
คนผู้นั้นหาได้หลบหนีไปไม่ แต่กลับปรากฏตัวอยู่เบื้องหลังของสวีจงฉือแทนเขากล่าวกับสวีจงฉือว่า “ดูเรื่องสนุกจนหนำใจแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ตายได้แล้ว”สวีจงฉือตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ รู้สึกคันในลำคออย่างรุนแรงเขาเกือบจะไอออกมา แต่ก็กลัวว่าคนในจวนผู้ว่าการมณฑลจะได้ยินเขาจึงรีบยกมือขึ้นปิดปาก กลั้นไอไว้สุดกำลังคนผู้นั้นใช้ลูกธนูจ่อที่ลำคอของสวีจงฉือ และสังเกตเห็นความผิดปกติของเขาทว่าคนผู้นั้นไม่ได้สังหารเขาในทันที แต่กลับโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูของเขาว่า “ข้าเห็นว่าเจ้าคงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ครั้งนี้ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”“แต่ข้าว่าร่างกายเช่นเจ้าที่เต็มไปด้วยโรคร้าย ไร้ยาที่จะรักษาได้”“ไม่สู้เจ้าไปหาสตรีผู้นั้นในจวน จำเอาไว้ว่านางมีนามว่าเจี่ยนอันอัน”“ขอให้นางปรุงยาพิษให้เจ้า รับรองว่าเจ้าจะได้ลงนรกไปพบกับพญายมในเร็ววัน”เมื่อกล่าวจบ ชายผู้นั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาสวีจงฉือสวีจงฉือไม่กล้าอยู่ในที่นั้นอีก รีบวิ่งกลับบ้านอย่างร้อนรนแต่ในใจของเขา เอาแต่นึกถึงคำพูดของคนผู้นั้นหากร่างกายของเขาไร้หนทางรักษาจริง ๆ ไม่สู้เขาปรุงยาพิษเพื่อจบชีวิตตัวเองโดยเร็วจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวเส
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 670
พวกเขาไม่ยอมลงมาเสียที คงกลัวจะถูกคนของทางการพบเห็นว่ามาพักอยู่ที่นี่ไม่นานก็มีเสี่ยวเอ้อยกอาหารออกมา แล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเขาเคาะประตู ครู่หนึ่งจึงมีมือข้างหนึ่งยื่นออกมา พร้อมรับเอาถาดอาหารเข้าไปคนในห้องยังได้พูดจาบางอย่างกับเสี่ยวเอ้อ เห็นเพียงเสี่ยวเอ้อพยักหน้าหงึกหงัก หลังจากรับเงินมาแล้วจึงเดินลงชั้นล่างไปเมื่อมั่นใจว่าพวกเขายังอยู่ในห้อง เพียงไม่ได้ปรากฏตัวเท่านั้นฉู่จวินสิงจึงค่อยๆ กินข้าวช้าลงด้วยรอจนกระทั่งทั้งคู่กินข้าวเสร็จ ผู้คนในโถงกินข้าวก็ได้ออกไปกว่าครึ่งแล้วเจี่ยนอันอันซับคราบน้ำมันที่มุมปาก พลางกล่าวด้วยความพึงพอใจ “อาหารโรงเตี๊ยมนี้ช่างถูกปากข้านัก”ฉู่จวินสิงยิ้มๆ มิได้พูดจาทั้งคู่เดินขึ้นชั้นบนไป แต่มิได้กลับเข้าห้องของตน กลับเดินมาหยุดที่หน้าห้องหม่าลู่และเฉินเช่อแทนฉู่จวินสิงยกมือขึ้นเคาะประตู ไม่นานในห้องก็มีเสียงคล้ายหวาดระแวงของเฉินเช่อ“ใคร?”ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงต่ำ “เฉินเช่อ เปิดประตู เป็นข้าเองฉู่จวินสิง”ขาดคำมิทันไร จึงได้ยินในห้องมีเสียงฝีเท้าคนเดินและไม่นานประตูก็ถูกแง้มออกเป็นซอกเล็กเมื่อเฉินเช่อเห็นผู้ที่มายืนอยู่ด้านนอก มิใช
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 669
ฉู่จวินสิงกล่าวจบ จึงปล่อยมือเจี่ยนอันอันแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเจี่ยนอันอันเอนกายนอนลงบนเตียงเช่นเดิม มือกุมที่หน้าท้องแบนราบลูกคนนี้มาเร็วเกินไป จนนางไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจแต่มาหวนคิดอีกที เมื่อเด็กเลือกที่จะมาอยู่กับพวกเขา นางจึงมีหน้าที่ปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นรอให้ลูกลืมตาดูโลกเมื่อใด นางจะเลี้ยงดูให้ใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนตนเองเจี่ยนอันอันนำยาบำรุงจากห้วงมิติออกมาแล้วกินเข้าไป พลันอาการหน้ามืดวิงเวียนค่อยบรรเทาลงบ้างนางลงจากเตียง เดินมาถึงนอกประตู จึงเห็นฉู่จวินสิงยืนอยู่ด้านนอกผู้เดียว คล้ายรับลมเย็นอยู่เจี่ยนอันอันเดินมาข้างกาย พลางเรียกเบาๆ “ท่านพี่”ฉู่จวินสิงกำลังใช้ความคิดบางอย่างอยู่ แม้กระทั่งเจี่ยนอันอันเดินออกมา เขาก็ยังไม่รู้ตัวเมื่อถูกนางเรียกเข้า จึงได้ตั้งสติกลับมาโชคดีที่บริเวณนี้ไม่มีคนนอกอยู่ด้วย มิเช่นนั้นหากให้ใครได้ยินเข้า ชายหนุ่มผู้หนึ่งเรียกหนุ่มอีกคนว่าท่านพี่ คงได้ตกใจจนตาถลนออกนอกเบ้าเป็นแน่แท้ ฉู่จวินสิงมองไปยังชั้นล่าง ยังไม่เห็นวี่แววลูกน้องสองคนจะมาถึงเขาจึงดึงตัวเจี่ยนอันอันกลับเข้าห้องไป“เหตุใดเจ้าจึงไม่นอนพักอี
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 668
เขาตื่นเต้นจนนั่งลงที่เตียง พร้อมจับมือเจี่ยนอันอันไว้ วางที่ริมฝีปากแล้วจุมพิตเบาๆ“ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเราสองคนก็จะมีทายาทแล้ว”“แสดงว่าสิ่งที่ข้าทำไปก่อนหน้านี้ นับว่าไม่เสียเปล่า”เจี่ยนอันอันมองดูสีหน้าตื่นเต้นยินดีของฉู่จวินสิง นางกลับไม่ยินดียินร้ายและไม่นานก็รู้สึกถึงความผิดปกติ“เมื่อครู่นี้ท่านหมายความว่ากระไร อะไรคือสิ่งที่ทำไม่เสียเปล่า?”หรือว่าก่อนหน้านี้ฉู่จวินสิงนำยาคุมกำเนิดของนาง ไปสับเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่น?แต่ความคิดนี้ผุดขึ้น พลันถูกเจี่ยนอันอันลบทิ้งไปเขามิใช่คนในยุคปัจจุบันเสียหน่อย จะรู้ได้อย่างไรว่ายังมียาชนิดอื่นทดแทนยาคุมกำเนิดได้แล้วฉับพลันเจี่ยนอันอันก็นึกขึนได้ว่า ครั้งแรกที่นางมีอะไรกับฉู่จวินสิง ตอนนั้นนางไม่ได้กินยาคำนวณเวลาดูแล้ว ห่างจากตอนนั้นถึงตอนนี้ ก็ประมาณหนึ่งเดือนจริงๆเจี่ยนอันอันพลันนิ่งอึ้ง นางนึกเสียใจที่วันนั้นเหตุใดจึงไม่กินยาก่อน?แต่ตอนนี้ไม่ว่าพูดอย่างไรก็สายเกินแก้ นางไม่ต้องการมีลูกเร็วขนาดนี้ แต่ก็ไม่ทันการณ์เสียแล้วฉู่จวินสิงมองหน้าเจี่ยนอันอัน ประเดี๋ยวก็คิ้วขมวด ประเดี๋ยวก็ให้หมดอาลัยตายอยากเขารู้สึกห่อเหี่ยวลง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 667
ยามนี้เจี่ยนอันอันรู้สึกคล้ายวิงเวียนศีรษะ เห็นทีต้องกลับไปพักเอาแรงเสียหน่อยแล้วระหว่างทางกลับโรงเตี๊ยม เจี่ยนอันอันถามฉู่จวินสิง “ท่านรู้สึกเวียนศีรษะบ้างหรือไม่?”ฉู่จวินสิงส่ายหน้า เป็นเชิงว่าตนมิได้รู้สึกผิดปกติแต่อย่างใดแต่เขากลับรู้สึกว่า มือของเจี่ยนอันอันค่อนข้างเย็น“เจ้าเป็นอะไร ร่างกายไม่สบายใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันพยักหน้าเบาๆ นางกำลังรู้สึกว่าเวลาเดินคล้ายตัวลอยอย่างไรชอบกลสองเท้าเหมือนดั่งย่ำอยู่บนปุยนุ่น มีความทรมานนักฉู่จวินสิงเห็นท่าไม่สู้ดี จึงก้มตัวลงต่อหน้านาง“ขึ้นมา ข้าจะแบกเจ้ากลับไป”เจี่ยนอันอันมิได้โต้แย้ง เพราะนางรู้สึกไม่ใคร่สบายจริงๆ จึงไม่คิดขัดขืน พลางแนบลงแผ่นหลังฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแบกนางแล้วเดินต่อ ระหว่างทางยังถอยถามไถ่อาการเป็นระยะเจี่ยงอันอันเพียงคิดว่าอาจเพราะเมื่อครู่ฆ่าคนมากเกินไป และสูดกลิ่นคาวเลือดมากไปด้วยบวกกับยาเม็ดนั้น นางใช้เวลาอันสั้นในการปรุงออกมาสรรพคุณของยาคงไม่ดีเท่ายาที่ผลิตได้ในยุคปัจจุบันนางซบอยู่แผ่นหลังฉู่จวินสิง พร้อมนำความคิดตนพูดให้เขาฟังฉู่จวินสิงเริ่มใช้วิชาตัวเบา ทำให้การเดินเท้ารวดเร็วกว่าเมื่อคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 666
หลังจากทั้งคู่กินข้าวเสร็จ กลับไม่ได้พักผ่อนอยู่ในโรงเตี๊ยมหลังจากออกไปข้างนอก ก็มาอยู่ในมุมๆ หนึ่งซึ่งปลอดคนในใจรีบท่องชื่อว่านผิงพร้อมกัน และไม่นานก็หายตัวไปจากซอกมุมนั้นเมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง จึงเห็นว่านผิงกับพวกกำลังเที่ยวจับคนอยู่ทุกครั้งที่จับชายคนหนึ่งได้ ก็จะหยิบภาพเขียนออกมาเปรียบเทียบดูใบหน้าทำเอาผู้คนบนท้องถนนต่างตกใจเป็นการใหญ่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันยังอยู่ในสภาพอำพรางกายอยู่ ว่านผิงกับพวกจึงไม่รู้ว่ามีคนมาคอยติดตามและพวกเขาก็ไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น กลับเดินตามพวกว่านผิงไปเรื่อยๆโดยตั้งใจว่าจะหาโอกาสเหมาะ ค่อยลงมือเสียทีเดียวเพราะถ้าอยู่ท้องถนนแล้วลงมือฆ่าคน อาจทำให้ชาวบ้านตื่นตระหนกเป็นอย่างมากพวกเขาจับคนมาหลายคน แต่ล้วนไม่ใช่คนในภาพเขียนทำเอาว่านผิงโกรธจนกำหมัดแน่น มองหน้าลูกน้องพร้อมกล่าวเสียงดุ “พวกมันยังอยู่ในเมืองหลี่จง รีบไปค้นหาให้ทั่ว อย่าได้ปล่อยผ่านแม้แต่คนเดียว!”“ขอรับ ท่านหัวหน้า”ลูกน้องรับคำโดยพร้อมเพรียง และตามหาต่อไปเมื่อพวกเขามาถึงที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง พลันเห็นข้างหน้ามีบ้านเล็กหลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ดูจากประตูที่เก่าโทร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 665
ว่านผิงส่งสายตาให้เหล่าลูกน้อง ทุกคนรีบวิ่งขึ้นชั้นบนไปต่างถือเอาภาพเหมือนออกมา พร้อมเปรียบเทียบบนใบหน้าแขกทีละคน เมื่อเห็นว่าล้วนไม่ใช่คนที่ตนต้องการจะหา อีกทั้งมองดูในห้อง จนแน่ใจว่าไม่มีใครหลบซ่อนอยู่ จึงลงไปยังชั้นล่าง“หัวหน้า ชั้นบนไม่มีคนที่เราจะหา”ว่านผิงเหลียวมองคนที่นั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม มองดูแต่ละคนแล้วสำรวจขึ้นลง สุดท้ายไปจับจ้องอยู่ที่ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันเขาเห็นคนทั้งคู่ต่างก้มหน้ากินข้าว แทบไม่เงยหน้าขึ้นมองผู้ใดเสียด้วยซ้ำจึงผละจากเถ้าแก่ เดินจ้ำอ้าวไปทางฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอัน“เงยหน้าขึ้นมา” ว่านผิงกล่าวเสียงตะคอก กระบี่ในมือชี้ที่ลำคอฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงแทบไม่นำพาต่อกระบี่ที่พาดคอ พลางวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปาก “ว่าอย่างไร เจ้าคิดลงมือกับข้าด้วยรึ?”ฉู่จวินสิงเลียนแบบน้ำเสียงของอิ่นเจียง พลางเหลือบตาขึ้นมองว่านผิงทันทีที่ว่านผิงเห็นหน้าฉู่จวินสิงชัดเจน จึงตกใจจนตัวสั่น พลางรีบเก็บกระบี่ขึ้น“ข้าน้อยไม่รู้ว่าใต้เท้ามาอยู่นี่ เมื่อครู่ล่วงเกินไป ขอท่านโปรดอภัยด้วย”ว่านผิงยืนอยู่ด้านข้างฉู่จวินสิง ในใจรู้สึกขนลุกขนชัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 664
ฉู่จวินสิงเห็นเจี่ยนอันอันในที่สุดก็ลืมตาขึ้น จึงได้กล่าวกับนาง “เมื่อครู่ข้าเรียกเจ้าอยู่หลายที เจ้าก็ไม่ขานตอบ ข้ายังนึกว่าเกิดอะไรขึ้นเสียอีก”เจี่ยนอันอันเพิ่งจะนึกได้ เมื่อครู่นางกำลังเพ่งมองภาพในมิติอยู่ ข้างโสตได้ยินเสียงคนเรียกชื่อนางจริงๆเพียงแต่ความสนใจของนาง ล้วนไปอยู่ในภาพนั้นหมดสิ้น จึงไม่ได้ใส่ใจการเรียกหาของฉู่จวินสิงนางจึงยอมให้ฉู่จวินสิงมานั่งด้านข้าง พร้อมนำภาพที่เห็น บอกเล่าให้เขาฟัง“จากที่เจ้าเล่ามา ชายสองคนที่เห็นนั้น อาจเป็นลูกน้องข้าก็ได้”เจี่ยนอันอันก็นึกถึงข้อนี้เช่นกัน หากชายสองคนนั้นไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาจริง เบื้องหน้านางคงไม่ปรากฏภาพเช่นนั้นออกมา“เมื่อเป็นเช่นนี้ เราก็รออยู่ในโรงเตี๊ยมนี้แหละ เพราะที่ๆ สองคนนั้นจะมาพักก็คือโรงเตี๊ยมแห่งนี้”ฉู่จวินสิงได้ยินดังนี้ พลันเกิดความคิดในใจขอเพียงชายสองคนนั้นปรากฏตัวขึ้น เขาก็จะได้สมทบกับพวกเขาทันทีเพียงแต่ไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งห้าคนหลบหนีพร้อมกัน เหตุใดจึงได้พลัดหลงกันเช่นนี้?หรือว่าลูกน้องอีกสามคนได้ถูกคนของฉู่ชางเหยียนจับกลับไปเสียแล้ว?เจี่ยนอันอันเห็นฉู่จวินสิงขมวดคิ้วมุ่น นางจึงเอ่ยปาก “อย่าเพ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 663
ฉู่จวินสิงกล่าวเสียงก้อง “เช่นนั้นก็ได้ ข้าจะให้เวลาท่านสามวันในการสืบเรื่องนี้”“ถ้าไม่ได้ตัวผู้ก่อเหตุมา ข้าจะทำตามรับสั่งของฝ่าบาท สั่งประหารพวกท่านทั้งครอบครัว”คำพูดของฉู่จวินสิง ทำให้เจ้าเมืองข่งสะดุ้งอย่างแรงจนแม้แต่สะใภ้รองที่คุกเข่าอยู่ด้านข้าง ก็พลอยหวาดกลัวจนตัวสั่นไปด้วยนางแอบเหลียวมองเจ้าเมืองข่ง เห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตา ไม่รู้ว่าจะตามหาคนผู้นั้นได้พบหรือไม่หลังจากฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันจากไปแล้ว เจ้าเมืองข่งค่อยทรุดตัวลงกับพื้นเขาหายใจหอบแรง หวังจะช่วยระงับความหวาดหวั่นในใจบ้างสะใภ้รองได้ยินว่าโทษถึงขั้นประหารชีวิต ทำให้นางร้อนใจจนเดือดพล่านยิ่งกว่ามดที่อยู่บนฝาหม้อร้อน น้ำตาก็ยิ่งไหลรินไม่หยุด“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากตาย โรคของซีเอ๋อร์ยังไม่ทันรักษาให้หายขาด เขาจะถูกประหารเช่นนี้ไม่ได้ ท่านต้องรีบจับกุมผู้แอบอ้างชื่อผู้นั้นให้ได้นะเจ้าคะ!”เจ้าเมืองข่งมีแผนการในใจอยู่แล้ว จึงถลึงตาใส่สะใภ้รอง พลางกล่าว “เลิกร้องไห้เสียที รีบไปดูซีเอ๋อร์ก่อนว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”สะใภ้รองรีบซับน้ำตาที่นองหน้าอยู่ พลางลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างเตียงมองดูซีเอ๋อร์ขณะนั้นมีสาวใ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 662
เสียงของเจี่ยนอันอันดังขึ้นจากด้านหลัง “บอกให้พวกเขาถอยออกไป หาไม่ข้าจะให้พวกท่านตายทั้งบ้าน!”เจ้าเมืองข่งรู้ดีว่าสองคนนี้วรยุทธ์ไม่เบา จึงไม่กล้าทำการบุ่มบ่าม ได้แต่รีบโบกมือให้เหล่าทหารจนแม้แต่สะใภ้รองที่อยู่บนเตียง ก็ตกใจกับคำพูดเจี่ยนอันอันเสียจนต้องรีบหยุดร้องไห้โดยพลันรอให้ทหารออกไปหมดแล้ว เจ้าเมืองข่งจึงได้ถามเสียงสั่น “พวกเจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่?”“ที่เรามานี่ ย่อมได้รับพระบัญชาจากฮ่องเต้ ให้สืบเรื่องราวการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อน”เจ้าเมืองข่งได้ยินคำพูดของฉู่จวินสิง พลันขมวดคิ้วมุ่น สองตาจ้องเขม็งไปที่เขาเพียงไม่นานเจ้าเมืองข่งก็สังเกตจากบุคลิกและการแต่งกายของฉู่จวินสิง ดูออกว่าอีกฝ่ายเป็นชาวจิงโจวจริงๆแต่จะบอกว่ารับพระบัญชามาจากฮ่องเต้ ก็ออกจะฟังไม่ขึ้นไปเสียหน่อย“พวกเจ้ามีสิ่งใดมายืนยันว่ารับพระบัญชามาสืบสวนข้าจริง?”ซ้ำยังเป็นเรื่องเมื่อสามปีที่แล้วฮ่องเต้ทรงมีราชกิจมากมาย จู่ๆ จะทรงนึกได้อย่างไรว่าต้องสืบสวนเรื่องการสอบจอหงวนเมื่อสามปีก่อนไม่แน่ว่าสองคนนี้ อาจเป็นผู้ใดส่งมาแก้แค้นเขาก็ได้เพราะเขาเคยรับผลประโยชน์จากผู้อื่นมาไม่น้อย อีกทั้งให้ผู้ที่สอบตก
