LOGINShare
บทที่ 263
Last Updated:
2024-11-13 18:48:31Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 264
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันก็ถามฉู่จวินสิง “ร่างของพวกนักฆ่ากลุ่มสุดท้ายอยู่ที่ใด?”ฉู่จวินสิงเข้าใจความหมายของเจี่ยนอันอัน เขาจับมือนางพร้อมกับพูดว่า “ตามข้ามา”ทั้งสองคนเดินออกจากลานบ้านไปเพียงไม่ไกลก็พบกับศพสิบกว่าร่างที่นอนกระจัดกระจายบนพื้นเจี่ยนอันอันนำถุงมือแบบพิเศษจากในห้วงมิติออกมาสวม ตามด้วยโปรยผงสลายศพกำหนึ่งลงบนศพศพเหล่านั้นละลายเป็นน้ำหนองภายในชั่วพริบตาซ่างตงเยว่ถูกพาไปนอนพักรักษาตัวที่ห้องของเหยียนเซ่าส่วนเหยียนเซ่าต้องไปพักอยู่ห้องเดียวกันกับฉู่อันเจ๋อเจี่ยนอันอันพูดกับเหยียนเซ่าด้วยความเกรงใจเมื่อต้องทำแบบนี้ “คงต้องลำบากให้ท่านนอนกับอันเจ๋อสักสองสามวันแล้ว”เหยียนเซ่าส่ายมือตอบอย่างไม่ยี่หระ “ไม่ได้ลำบากอะไร สมัยที่อยู่ค่ายทหารก็เคยนอนกับคนหลายสิบเป็นประจำ”เจี่ยนอันอันประทับใจในตัวเหยียนเซ่าไม่น้อยเลย แม้เขาจะพูดน้อยแต่ก็มีคุณธรรมดีมากฉู่อันเจ๋อไม่ได้มีปัญหาอะไรเช่นกัน ความจริงแล้วเขาก็ค่อนข้างชอบคบค้าสมาคมกับเหยียนเซ่าค่ำคืนนี้ ไม่มีผู้ใดนอนหลับสนิทเจี่ยนอันอันพลิกตัวไปมาอย่างไรก็นอนไม่หลับในหัวเอาแต่คิดว่าผู้ใดกันที่ต้องการสังหารนางมากถึงเพ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 265
ถึงอย่างไรซ่างตงเยว่ก็อายุแค่หกขวบแต่กลับต้องเผชิญความยากลำบากมากมายขนาดนี้ความเจ็บปวดที่หน้าอกทำให้นางต้องกัดริมฝีปากแน่นนางไม่ได้เปล่งเสียงร้องไห้ เพียงแต่ปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาเจี่ยนอันอันผลักประตูเข้ามาก็พบกับภาพที่สองพ่อลูกกำลังร้องไห้นางไม่ได้รบกวนพ่อลูกคู่นี้ แต่ถอยออกไปและปิดประตูให้อย่างแผ่วเบาเจี่ยนอันอันไปหาฉู่จวินสิงและบอกเขาว่าตัวเองต้องการไปมณฑลจงโจวเพื่อคิดบัญชีกับผู้ว่าคนนั้นฉู่จวินสิงต้องการที่จะทำแบบนั้นเช่นกัน ต่อให้เจี่ยนอันอันไม่ไป เขาก็คิดที่จะใช้กระบี่ปลิดชีพผู้ว่ามณฑลจงโจวอยู่แล้วแต่ก่อนที่จะทำแบบนั้น พวกเขาต้องไปหาเซิ่งฟางที่ที่ว่าการอำเภอก่อนมีเพียงเซิ่งฟางที่รู้ตำแหน่งที่ตั้งของมณฑลจงโจวหลังจากที่ทั้งสองคนกินมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อยก็เดินทางไปที่ว่าการอำเภอรอบนี้ฉู่อันเจ๋อกับเหยียนเซ่าต่างก็โวยวายที่จะตามไปด้วยแม้แต่พี่ใหญ่อย่างฉู่จวินหลุนก็ยังอยากตามมาด้วยเช่นกันเจี่ยนอันอันรู้สึกว่า หากไม่ทิ้งผู้ที่มีศิลปะการต่อสู้ไว้ที่บ้านสักคนเกิดว่ามีคนบุกมารอบสังหารอีกรอบ เกรงว่าจะไม่มีผู้ใดปกป้องสมาชิกคนอื่นในครอบครัวได้นางมองฉู่จวินสิงแล
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 266
เหยียนเซ่าทำหน้าเย็นชา แต่น้ำเสียงที่พูดออกมากลับอ่อนโยนอย่างยิ่ง“เด็กดี อย่าได้ขยับไปทั่ว หากว่าลงไปจะกระแทกได้”เด็กหญิงตัวน้อยไม่ได้ฟังคำของเหยียนเซ่าเลย ยังคงพยายามดิ้นรนอย่างแรงเหยียนเซ่าน้อยนักที่จะมีความอดทนไปเกลี้ยกล่อมเด็กน้อยทว่าครั้งนี้ เขากลับมีความอดทนอย่างแปลกประหลาด“เชื่อฟัง พวกเราล้วนแต่ไม่ใช่คนเลว ไม่มีทางทำอะไรแม่ของเจ้า”เด็กหญิงตัวน้อยถึงได้ฟังคำของเหยียนเซ่า นางกะพริบดวงตาคู่โตที่เปียกชื้น แล้วมองไปยังเหยียนเซ่าด้วยเสียงสะอื้นไห้โชคดีในที่สุดเด็กหญิงตัวน้อยถึงได้หยุดร้องตะโกนออกมา และก็ทำให้ข้างหูของเหยียนเซ่าถึงได้เงียบสงบลงมากเจี่ยนอันอันให้ฉู่จวินสิงคอยมองดูคนเหล่านั้น ไม่ให้พวกเขาเข้ามาใกล้นางลดม่านรถลง แล้วดึงเสื้อผ้าหยาบๆ บนกายหญิงสาวคนนั้นออกเสียงฉีกเสื้อผ้าออกนั้น ดังลอยออกมาจากรถม้าคนที่นอนอยู่บนพื้นเหล่านั้น พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดบนร่างกาย แล้วคลานไปยังรถม้ามือของฉู่จวินสิงถือดาบยาวเอาไว้ ยืนอยู่ด้านหน้าของรถม้าใบหน้าของเขาดูเย็นชา ใช้สายตาเย็นเยียบจ้องมองไปยังคนทั้งหลาย“พวกเจ้าอย่ามาเตะต้องคุณหนูของข้า รีบปล่อยนางเสีย”เด็กรั
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 267
นางไม่สนใจความเจ็บปวดของร่างกาย ทันใดนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าของเจี่ยนอันอัน“ข้าขอร้องพวกเจ้า ปล่อยตั๋วตั่วของข้าไปเถิด นางยังมีอายุเพียงแค่สามขวบเท่านั้น”“ข้าตายไปไม่เป็นไร อย่าให้ตั๋วตั่วของข้าถูกฝังไปพร้อมกับข้าได้หรือไม่?”เจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าหญิงสาวคิดคำนึงถึงลูกของนางเช่นนี้ ก็ถอนหายใจออกมาอย่างทำอะไรไม่ได้นางหันไปเปิดม่านรถ แล้วพูดออกมากับเหยียนเซ่า “พี่เหยียนนำเด็กน้อยมานี่เถอะ”เหยียนเซ่าอุ้มตั๋วตั่วไปยังรถม้าอย่างเชื่อฟังตั๋วตั่วเมื่อเห็นว่าตนเองออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายแล้ว ก็รีบวิ่งไปยังเบื้องหน้าของหญิงสาว แล้วพุ่งเข้าในอ้อมแขนนางหญิงสาวเองก็เอื้อมมือออกไป อย่างจะรับเด็กน้อยเอาไว้ทว่ามือของทั้งสองยังไม่ทันได้แตะกัน ตั๋วตั่วของเจี่ยนอันอันก็ถูกดึงเอาไว้“บนกายแม่ของเจ้ายังมีบาดแผลอยู่ หากว่าเจ้ากระโจนเข้าไป จะต้องทำให้นางบาดเจ็บยิ่งขึ้น”ตั๋วตั่วมองไปยังบาดแผลของหญิงสาว ตรงนั้นกำลังมีคราบเลือดเปื้อนแดงฉานตั๋วตั่วตกใจเสียจนไม่กล้าเข้าใกล้ ปล่อยให้เจี่ยนอันอันจับนางเอาไว้“แม่ของข้าจะตายหรือไม่?” ตั๋วตั่วพูดออกมา น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลลงมาเจี่ยนอันอันไม่อยากทำใ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 268
กวนซินพูดขึ้น แล้วดึงมือของตนเองกลับมาเจี่ยนอันอันเมื่อเห็นดวงตาของกวนซินกะพริบไปมา ราวกับว่ากำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นนางก็นึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ โน้มตัวไปยังริมใบหูของกวนซิน แล้วพูดออกมาเสียงเบา“หากว่าเจ้าได้ยินมาว่าสามีของข้าเป็นนักโทษที่สมคบคิดกับศัตรูทรยศแคว้นแล้ว เช่นนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเชื่อ”“สามีของข้ากระทำการตรงไปตรงมาโดยตลอด เขาเพียงแต่ประสบความสำเร็จมากจนเกินไป”“ถึงได้ทำให้ฉู่ชางเหยียน ตั้งข้อกล่าวหาว่าสามีของข้าเป็นนักโทษสมคบคิดกับศัตรู”“พวกเราเองก็ไม่ได้รับความเป็นธรรมเช่นกัน ไม่เพียงแต่ถูกยึดจวน ยังถูกเนรเทศมาที่นี่อีก”เมื่อเจี่ยนอันอันพูดจบ ก็มองไปยังกวนซินอย่างจริงจังกวนซินไม่คิดเลยว่า เจี่ยนอันอันจะกล้าหาญถึงเพียงนี้ ถึงขั้นกล้าเรียกชื่อฉู่ชางเหยียนออกมาโดยตรงหากว่าคำนี้ถูกคนนอกได้ยินเข้า จะต้องลอยไปถึงหูของฉู่ชางเหยียนแน่กวนซินคำนึงถึงเจี่ยนอันอันที่มีบุญคุณช่วยชีวิตเอาไว้นางละความคับข้องในใจ แล้วพูดกับเจี่ยนอันอันเสียงแผ่วเบา“เจ้าอย่าเชื่อคำของคนด้านนอกเหล่านั้น ในหมู่พวกเรามีสายสอดแนมของฮ่องเต้อยู่”“ฮ่องเต้ส่งพวกเขามา นอกจากค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 269
นางไม่อยากอาศัยอยู่เรือนด้านข้าง จึงนำฉู่ตั๋วตั่ว กุมตรงบาดแผล เดินเข้าไปในห้องที่ติดอักษรมงคลสีแดงเอาไว้ส่วนคนอื่นนั้น ก็ปล่อยให้พวกเขาจัดการห้องกันเอาเองรถม้าที่เจี่ยนอันอันนั่งอยู่ กำลังมุ่งหน้าไปยังทิศทางของที่ว่าการอำเภอเจี่ยนอันอันนั่งอยู่บนรถม้า ขมวดคิ้วแน่นฉู่จวินสิงสังเกตได้ว่าเจี่ยนอันอันดูแปลกไป เขาจึงได้ถามออกมาเสียงเบา “เป็นอะไรไป?”เจี่ยนอันอันย้อนคิดไปถึงคำของกวนซินอยู่ตลอดเวลานางพบว่าในเด็กรับใช้ทั้งหลายนั้น มีสองคนที่มีบาดแผลเบาที่สุดหนึ่งในนั้นคือหญิงชราคนนั้น อีกคนหนึ่งก็เป็นเด็กรับใช้คนที่เอะอะโวยวายให้พวกเขาปล่อยคุณหนูของเขาไปทั้งสองคนอย่างมากก็เป็นเพียงบาดแผลภายนอกเท่านั้น ไม่เหมือนกันคนอื่นที่บาดแผลค่อนข้างสาหัสโดยเฉพาะกวนซินที่ได้รับบาดเจ็บไปจนถึงไตโชคดีที่นางมาได้ทันเวลา และป้อนยารักษาบาดแผลพิเศษให้กับกวนซินตอนนี้ดูเหมือนว่า ทั้งสองคนนั้นที่ได้รับบาดเจ็บเพียงภายนอกนั้น ก็คงจะเป็นคนที่กวนซินพูดออกมาว่าเป็นคนที่ฉู่ชางเหยียนส่งมาสอดแนมอยู่ข้างกายนางเจี่ยนอันอันนำคำของกวนซินพูดให้ฉู่จวินสิงฟังฉู่จวินสิงพูดออกมาอย่างเย็นชา “รอจนเมื่อจัดการเร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 270
และในตอนที่ทั้งสามคนพูดกันอยู่นั้น เจ้าหน้าที่ทางการคนหนึ่งก็เดินเข้ามาเขากระซิบพูดบางอย่างข้างหูเซิ่งฟาง เซิ่งฟางขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย“เขามาทำไมกัน? ไม่พบ!”เซิ่งฟางพูดเสียงขรึม แล้วโบกมือออกมา เพื่อบอกให้เจ้าหน้าที่ทางการคนนั้นออกไปเจ้าหน้าที่ทางการรับคำสั่งแล้วออกไป ผ่านไปไม่นานนัก ก็กลับเข้ามาใหม่“ใต้เท้า เขาบอกว่าไม่ว่าจะยังไงก็จะพบท่าน ท่านว่า...” เจ้าหน้าที่ทางการมองไปยังเซิ่งฟางด้วยสีหน้าลำบากใจยังไม่ทันได้รอให้เซิ่งฟางได้พูดออกมา เจี่ยนอันอันก็ถามขึ้น “พี่เซิ่ง ใครกันที่อยากพบท่าน?”เซิ่งฟางส่งเสียงเย็นชาออกมา แล้วพูดอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ยังจะเป็นใครไปอีก ก็เจ้าเมืองคนนั้นที่อยากจะมาพบข้า และก็ไม่รู้ว่าเขามีความตั้งใจอะไรกัน ถึงยังไม่ยอมจากไป”เจี่ยนอันอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าเมืองคนนั้นในเมื่อยืนกรานจะพบเซิ่งฟาง เช่นนั้นก็ต้องทำดีกับเขาไว้เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันก็พูดออกมา “พี่เซิ่ง ไม่สู้ให้เขาเข้ามาที่นี่ ข้าอยากจะดูว่าเขามาหาท่านเพราะเรื่องอะไรกันแน่”เจ้าหน้าที่ทางการมองไปยังเซิ่งฟาง รอเพียงแค่คำของเขาเซิ่งฟางโบกมือแล้วพูดขึ้น “ไปพาเขามา”“ขอรับ ใต
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 271
เจ้าเมืองตานมองไปยังฉู่จวินสิงทั้งสามคน ก็พบว่าพวกเขากำลังมองมายังเขาด้วยใบหน้าเฉยเมยเจ้าเมืองตานไม่มีทางเลือกแล้ว จึงพูดออกมาเสียงดัง “เป็นข้าที่เข้าใจท่านผิดไป”“ในปีนั้นเรื่องการสังหารหมู่ ท่านไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเมืองอินเป่ยเลย ทั้งหมดนี่เป็นเพราะใต้เท้าจงโจวที่เป็นคนจัดการทั้งหมด”คำของเจ้าเมืองตาน เป็นเหมือนกับสายฟ้าฟาด ดังขึ้นในใจของเซิ่งฟางเขาไม่คิดเลยว่า คนที่ตัวเองให้ความสำคัญมากในปีนั้น แต่ในตอนที่เกิดการสังหารหมู่ในเมืองนั้น จะทรยศเขาได้ไม่เพียงแต่เท่านี้ ผู้ว่าการมณฑลจงโจวคนนั้น ยังวางแผนใส่ร้ายเขาอีกด้วยเซิ่งฟางก้าวขึ้นมาไม่กี่ก้าว แล้วคว้าคอเสื้อของเจ้าเมืองตานขึ้นมา“ท่านพูดออกมาให้ชัด ว่าตกลงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”เจ้าเมืองตานเมื่อเห็นว่าเซิ่งฟางโกรธขึ้นมาแล้วจริงๆ เขาก็ตื่นตกใจเสียจนตัวสั่นเทาเขายกมือขึ้นอย่างจะจับมือของเซิ่งฟางที่จับเขาออก ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายจับแน่นยิ่งขึ้นเหยียนเซ่าที่ไม่พูดอะไรออกมาตลอดนั้น พูดขึ้นมา “พี่เซิ่ง ท่านปล่อยเขาเสียก่อน”“ทำให้เขาตกใจ ก็ไม่ได้คำตอบที่ต้องการแน่”เซิ่งฟางส่งเสียงเย็นชาออกมา แล้วถึงได้ปล่อยคอเสื้อขอ
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 280
ในปีนั้นตอนที่เกิดการสังหารหมู่ขึ้น คนในครอบครัวของจงซิ่นเองก็ไม่รอดลูกชายลูกสะใภ้ของเขา ล้วนแต่ตายในน้ำมือของศัตรูจงซิ่นเพื่อที่จะแก้แค้นให้คนในครอบครัว ก็โวยวายที่จะไปฆ่าคนในราชวงศ์ในตอนนั้นเวินอี๋พยายามห้ามเอาไว้อย่างเต็มที่ แล้วยังบอกเขาว่าด้านนอกนั้นวุ่นวายเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเขาจะมีแรงพละกำลังเต็มที่ ทว่าเพียงแค่สองหมัดยากจะเอาชนะสี่มือได้เขาอยากจะแก้แค้นก็ไม่ควรจะรีบร้อนในตอนนี้รอจนเมื่อดึกสงัดผู้คนเงียบสงบลง ค่อยไปแก้แค้นก็ยังไม่สายทว่าจงซิ่นในตอนนั้นถูกความแค้นท่วมท้นทำให้ตาบอดไป เขายืนกรานจะไปแก้แค้นคนที่สังหารครอบครัวเขาจงซิ่นไม่ได้ฟังคำเกลี้ยกล่อมของเวินอี๋ หยิบมีดเล่นยาวแล้วเดินออกไปเวินอี๋กังวลในความปลอดภัยของจงซิ่น แต่ก็ไม่อยากทิ้งจงหลานเอาไว้ที่บ้านเพียงลำพัง พ่อแม่ของจงหลานเพื่อที่จะปกป้องนางแล้ว ถึงได้ตายไปภายใต้คมมีดของศัตรูหากว่านางถูกฆ่า เกรงว่าจงซิ่นคงไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างปกติไปตลอดเพื่อที่จะปกป้องจงหลาน เวินอี๋จึงรออยู่ที่บ้านรอจนเมื่อจงซิ่นกลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่างกาย ก็มองเห็นเวินอี๋นอนอยู่กลางลานบ้านแล้วจงหลานอายุสองขวบนั่งร้อ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 279
และในตอนที่จงซิ่นกำลังสงสัยอยู่นั้น เซิ่งฟางก็เดินเข้ามาในตอนที่รู้ว่าจะไปบ้านของจงซิ่นเพื่อช่วยคน เซิ่งฟางเองก็ไม่ได้คัดค้านฉู่จวินสิงให้จงซิ่นขึ้นมานั่งบนรถม้า ไม่นานนักก็พากันเดินทางไปยังบ้านของจงซิ่นตลอดทาง จงซิ่นอดที่จะมองไปยังเจี่ยนอันอันเป็นระยะๆ ไม่ได้เขาพบว่าเจี่ยนอันอันเต็มไปด้วยความสงบนิ่ง เหมือนว่าจะมีความมั่นใจอย่างเต็มที่ที่จะช่วยเวินอี๋เอาไว้ทว่าไม่ว่าเขาจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าเจี่ยนอันอันอายุยังน้อย ไม่เหมือนกับคนที่มีทักษะทางการแพทย์เจี่ยนอันอันรู้ว่าจงซิ่นกำลังสงสัยในความสามารถขอองตน แต่นางไม่ใส่ใจนางแน่ใจว่าจะรักษาร่างกายเวินอี๋ได้ระหว่างทางไปยังบ้านของจงซิ่น จงซิ่นก็ได้รู้ว่าเจี่ยนอันอันเป็นภรรยาของฉู่จวินสิงรถม้าไม่นานนักก็มาถึงประตูบ้านจงซิ่น จงซิ่นลงมาจากรถม้าก่อน เคาะประตูดังขึ้นประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว เด็กน้อยอายุราวเจ็ดแปดขวบคนหนึ่งโผล่หัวออกมาเมื่อนางเห็นว่าจงซิ่นกลับมาแล้ว ก็รีบเปิดประตูเรือนขึ้น“ท่านปู่ ท่านรีบไปดูเข้า ท่านลุงเวินไม่สบายอีกแล้ว”จงซิ่นได้ยินคำนี้เข้า ก็รีบเดินเข้าไปทว่าเขาเพิ่งจะเดินไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าว ก็ค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 278
จงซิ่นจ้องมองฉู่จวินสิงขึ้นๆ ลงๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น“ท่านคือเยียนอ๋องคนนั้นที่ถูกเนรเทศมายังเมืองอินเป่ยหรือ?”ฉู่จวินสิงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจำตนเองได้ ก็พยักหน้าออกมา “เป็นข้าเอง”จงซิ่นที่เดิมขมวดคิ้วอยู่ก็ผ่อนคลายลงทันทีเขาเคยได้ยินเวินอี๋พูดออกมา เยียนอ๋องจากแคว้นไท่ยวนทั้งกล้าหาญและเก่งการสู้รบ ทำความดีความชอบให้แคว้นไท่ยวนมาไม่น้อย ส่วนวิชาลูกเตะทลายเมฆานั้น ก็เป็นเยียนอ๋องที่สร้างขึ้นมาจงซิ่นอยากจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่าจะมาพบกับเขาได้ที่นี่จงซิ่นรีบกำหมัดโค้งกายทำความเคารพฉู่จวินสิง“ข้าน้อยจงซิ่น คารวะเยียนอ๋อง”ฉู่จวินสิงรีบพูดขึ้น “มาตอนนี้ข้าไม่ใช่เยียนอ๋องอะไรนั่นอีกแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องทำความเคารพอะไรเช่นนี้อีก”จงซิ่นยืดตัวขึ้น ใบหน้าค่อยๆ เผยให้เห็นรอยยิ้มยินดีขึ้นมา“ข้าอยางจะพบกับเยียนอ๋องมานานแล้ว กลับไม่คิดเลยว่า จะมาพบกับท่านที่นี่ได้”จงซิ่นตื่นเต้นมากเช่นนี้ ทำให้ฉู่จวินสิงประหลาดใจเล็กน้อย“ผู้เฒ่าจงไปเรียนลูกเตะทลายเมฆามาจากที่ใดกัน?”วิชาเตะนี้เขาเคยสอนไปเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น และคนคนนั้นก็ตายไปในสนามรบเมื
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 277
จ้าวลิ่วกอดความทะเยอทะยานมายังเมืองหลวง แต่ก็พบว่าที่นี้หาเงินได้ไม่ง่ายเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้เดิมทีเขาก็ไม่ได้มีความสามารถอะไร ในตอนที่อยู่ที่บ้านก็ไม่เคยไปทำงานที่ทุ่งนาอะไรเลยหลังจากที่มาในเมืองแล้ว เขาถึงกับอึ้งตะลึงไปโลกภายนอกที่เต็มไปด้วยสีสันสวยงาม แตกต่างไปจากความสงบสุขของหมู่บ้านชิงสุ่ยอย่างสิ้นเชิงจ้าวลิ่วคลุกคลีอยู่ด้านนอกมาสองปี แต่กลับคลุกคลีจนกลายเป็นคนที่ไม่มีคุณธรรมหากว่าถูกครอบครัวจางต้าเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะดุด่าเขาว่าอย่างไรแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือ หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าเขาจะรู้จักกับพี่ห้าของเขาได้ไม่นานจ้าวลิ่วก็โพล่งออกมา “ข้าไม่รู้จักจ้าวอู่”เขาเพิ่งจะพูดคำนี้ออกมาจบ ก็เสียใจเสียจนอยากจะกัดลิ้นของตนเองทิ้งเสียเมื่อครู่นี้เจี่ยนอันอันไม่ได้พูดถึงชื่อของจ้าวอู่ แต่ตอนนี้เหมือนว่าเขาจะสารภาพมันออกไปเองแล้วเจี่ยนอันอันกลอกตาไปมาให้จ้าวลิ่ว นางไม่ได้เปิดโปงเขา แต่พูดกับเซิ่งฟางออกมา“พี่เซิ่ง ท่านนำตัวเขากลับไปขังที่ว่าการอำเภอเสียก่อน”“รอจนเมื่อเรื่องของพวกเราจัดการกันเรียบร้อยแล้ว ข้าจะกลับมาสั่งสอนเขาให้ดีๆ”เซิ่งฟางพยักหน้า แล้วจ้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 276
ผู้คนที่ผ่านไปมาจดจำเซิ่งฟางได้นานแล้ว แต่พวกเขาเพียงแต่ยืนอยู่ด้านข้าง ไม่มีใครช่วยพูดให้จ้าวลิ่วถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังโกรธแค้นอยู่ในใจเพราะเรื่องสังหารหมู่ในปีนั้นแต่พวกเขาก็ไม่ล่วงเกินเจ้าหน้าที่ทางการ ต่างก็พากันคอยเป็นผู้รับชมอยู่ด้านข้างจ้าวลิ่วเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคอยช่วยพูดแทนเขา ก็โมโหเป็นอย่างมาก คิดที่จะดิ้นรนให้หลุดรอดออกมาจากมือของจงซิ่นทว่ามือของจงซิ่นที่จับเขาเอาไว้ก็ยิ่งออกแรงมากยิ่งขึ้นจ้าวลิ่วเจ็บเสียจนต้องกัดฟัน ทั่วทั้งกายอดไม่ได้ที่จะสั่นเทาขึ้นมาข้อมือของเขาแทบจะหัก ชายชราผู้นี้ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเขาไปเซิ่งฟางยกมือขึ้น แล้วเหวี่ยงไปยังใบหน้าอีกด้านหนึ่งของจ้าวลิ่วสองฝ่ามือนี้ ทำเสียจนใบหน้าของจ้าวลิ่วบวมจนกลายเป็นหมูมุมปากของจ้าวลิ่วมีเลือดไหลซึมออกมาผู้คนที่ผ่านไปมาคอยดูอยู่ด้านข้าง ก็ตกใจเสียจนต้องก้าวถอยหลังไปพวกเขาต่างก็ลอบยินดีที่ตนเองไม่ได้ปากมากช่วยพูดให้กับจ้าวลิ่วมิฉะนั้นแล้วฝ่ามือนี้ เกรงว่าคงจะตกลงบนใบหน้าของพวกเขาแทนจ้าวลิ่วถูกตบเสียจนวิงเวียนดวงตาพร่ามัว ในตอนนี้เขารู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้วจริงๆเขาควรจะหยิบเอาถุงเงินนั่น ไปร้านอาห
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 275
เมื่อเห็นว่ากีบม้ากำลังจะตกลงบนกายของขอทาน ท่ามกลางกลุ่มคนนั้นจู่ๆ ก็มีเสียงคนร้องดังขึ้น“จ้าวลิ่ว เจ้าบ้านี่ไม่ต้องการชีวิตแล้วอย่างนั้นหรือ!”คนนั้นเมื่อพูดจบ ก็รีบพุ่งเข้ามาเตะลงบนกายของจ้าวลิ่วจ้าวลิ่วที่เดิมทีผอมบางอ่อนแรง เมื่อถูกเตะเข้าก็กลิ้งไปริมถนนกีบม้าตกลงบนถนนอย่างแรง ม้าส่งเสียงร้องดังขึ้น หลังจากที่กีบม้าเหยียบลงบนพื้นอย่างแรงเพียงไม่กี่ครั้ง ถึงได้หยุดลง ในตอนที่เจี่ยนอันอันได้ยินคนผู้นั้นเรียกขอทานว่าจ้าวลิ่วนั้น ก็อดที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้นางจำที่จ้าวอู่พูดได้ว่า เขามีน้องหกอยู่คนหนึ่งเข้ามาในเมืองเมื่อสองปีก่อนเขาตามหาน้องหกคนนั้นมาสองปีกว่า ก็ตามหาไม่พบส่วนน้องหกคนนั้นของเขา ชื่อว่าจ้าวลิ่วเจี่ยนอันอันมองไปยังจ้าวลิ่วด้วยความสงสัย พบเพียงใบหน้าของเขาสกปรกอย่างมากไม่มีทางที่จะมองรูปลักษณ์เดิมได้ชัดเจนจ้าวลิ่วลุกขึ้นมา แล้วรีบไปยังเบื้องหน้าของคนที่เตะเขาอย่างไม่ยินยอม“ตาเฒ่านี่ เตะข้าทำอะไรกัน?”“เจ้ารู้หรือไม่ที่เจ้าเพิ่งจะทำไปเมื่อครู่นี้ มาทำลายเรื่องดีๆ ของข้าไปอย่างสิ้นเชิง”เจี่ยนอันอันมองไปยังคนที่เตะจ้าวลิ่ว ก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นชา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 274
“หวังว่าท่านจะรักษาคำพูด” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็โบกมือขึ้น “ท่านไปได้แล้ว เรื่องที่ท่านมายังที่ว่าการอำเภอ ห้ามบอกผู้อื่น”เจ้าเมืองตานรีบตอบรับออกมา เขาหันไปมองยังเซิ่งฟาง ก็พบว่าอีกฝ่ายพยักหน้าให้กับเขาหลังจากที่เจ้าเมืองตานโค้งคำนับให้กับทั้งสี่คนแล้ว ก็รีบเดินออกไปในตอนที่เขามายังที่ว่าการอำเภอนั้น ไม่ได้นั่งเกี้ยว และก็ไม่ได้สวมเครื่องแบบทางการมา เพียงแต่สวมเสื้อผ้าธรรมดาเท่านั้นเขาเองก็กลัวว่าตนเองจะสะดุดตาจนเกินไป แล้วถูกคนของผู้ว่ามณฑลจงโจวจดจำได้เข้าหลังจากที่เดินออกจากที่ว่าการอำเภอแล้วนั้น เจ้าเมืองตานก็รีบมุ่งหน้ากลับไปยังจวนของตนเองเขาก้มหน้าเดินอย่างเร่งรีบ จนชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเจ้าเมืองตานเงยหน้าขึ้น ก็พบกับขอทานที่ทั่วทั้งเนื้อตัวสกปรกมอมแมม ถูกเขาชนจนล้มลงกับพื้นขอทานล้มลงร้อง “โอ๊ย” ออกมา ใบหน้าที่สกปรกนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเจ้าเมืองตานรีบร้อนกลับไปยังจวน จึงไม่ได้สนใจขอทานนั่น เขาส่งเสียงเย็นชา ก่อนจะรีบจากไปที่เขาไม่รู้ก็คือ ในตอนที่เขาชนเข้ากับขอทานเมื่อครู่นี้นั้น ถุงเงินตรงเอวของเขา ได้ตกไปอยู่ในมือของขอทานนั่นแล้วขอทานส่งเสียงร้องดัง “โอ๊ย”
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 273
สายตาของเจี่ยนอันอันจ้องเขม็งไปยังใบหน้าของเจ้าเมืองตาน อย่างจะคิดมองหาท่าทีโกหกจากสีหน้าของเขาในตอนที่เจ้าเมืองพูดออกมานั้น สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม สายตาเผยให้เห็นความโกรธแค้นออกมาดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้พูดโกหก สายตาของเจี่ยนอันอันดูเย็นชา จนทำให้ในใจของเจ้าเมืองตานที่มองดูเกิดความหวาดกลัวขึ้นมาเขาไม่กล้าที่จะสบสายตากับเจี่ยนอันอัน จึงทำได้เพียงมองไปยังทิศทางอื่นเจี่ยนอันอันพูดออกมาอย่างเย็นชา “ท่านเพิ่งจะพูดออกมาว่า ท่านสนิทชิดเชื้อกันท่านผู้ว่ามณฑลจงโจว”“แล้วทำไมท่านยังจะนำเรื่องนี้มาบอกพวกเราอีก”“ท่านไม่กลัวหรือว่าคำที่ท่านพูดออกมาเหล่านี้ จะลอยเข้าหูผู้ว่ามณฑลจงโจวเข้า?”แน่นอกว่าเจ้าเมืองตานย่อมหวาดกลัว เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากสมคบคิดกับคนชั่วอีกในตอนแรกที่เขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ว่ามณฑลจงโจวนั้น ทั้งหมดก็เป็นเพียงเพราะว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นคนบ้านเกิดเดียวกัน เขาถือว่าผู้ว่ามณฑลเป็นคนสนิท ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะหารือกับอีกฝ่ายมาโดยตลอดเพียงแต่ที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงนั้น ผู้ว่ามณฑลจงโจวจะเข้าร่วมสมคบคิดกับคนที่มาเพื่อทำการสังหารหมู่ในปีนั้นไม่เพียงแต่เท่านี้ เขาเพื่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 272
เขาไม่คิดเลยว่าอ๋องเจ็ดที่มาทำการสังหารหมู่ในปีนั้น จะสมคบคิดกันกับผู้ว่ามณฑลจงโจวส่วนอ๋องเจ็ดคนนั้น ตอนนี้ก็กลายฮ่องเต้ของแคว้นไท่ยวนแล้วในใจของเจ้าเมืองตานเต้นรัวเขาไม่รู้ว่าควรจะเคาะประตูดีหรือไม่ แล้วนำเรื่องที่เซิ่งฟางกลับมาแล้ว แถมยังกลายเป็นนายอำเภอบอกกับท่านผู้ว่าการมณฑลจงโจวไปคนในห้องโถงทั้งสองคน ไม่รู้เลยว่ายังมีคนแอบฟังอยู่ด้านนอกอีกคนผู้ว่ามณฑลจงโจวให้ทหารองค์รักษ์ออกไป ก็เพราะว่าไม่อยากให้คนนอกมาได้ยินเขาพูดคุยอยู่กับแขกนอกจากนี้แล้วแขกลึกลับคนนั้น บางทีอาจจะอาศัยสถานะที่สูงส่งกว่าตน ไม่ได้เห็นคนในที่ว่าการอยู่ในสายตาเลยหากว่ามีคนกล้าลอบฟัง เขาจะต้องตัดลิ้นของอีกฝ่ายทิ้งเป็นแน่ รวมทั้งตัดแขนขา ให้คนที่แอบฟังนั้น ทั้งชาตินี้เขียนไม่ได้พูดไม่ได้ไปตลอด!ไม่นานนัก เสียงของท่านผู้ว่ามณฑลจงโจวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เจ้าเมืองเซิ่งฟางในปีนั้น ช่างไม่รู้ทันสถานการณ์เลย”“หากว่าเขานำของสมบัติของเมืองอินเป่ยมอบให้แล้ว เขาเองก็คงไม่ถึงขั้นถูกจับเช่นนี้”เมื่อผู้ว่ามณฑลจงโจวพูดมาถึงตรงนี้ ก็เย้ยหยันออกมาอย่างน่าหวาดกลัว คนลึกลับผู้นั้นก็พูดเย้ยหยันขึ้นมา “ยังเป็นตาเฒ่าเช
