เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 226
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-05 18:53:58บทที่เกี่ยวข้อง
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 227
ฉู่จวินหลุนก็บังคับเก้าอี้รถเข็นออกมาเช่นกัน “จวินสิงกลัวแมลงมาตั้งแต่เด็ก จุดอ่อนนี้ไม่อาจให้ผู้มีจิตคิดร้ายรู้เด็ดขาด” เหยียนเซ่าหันไปมองฉู่จวินหลุน ดวงตาของเขาเฉียบเย็น “ที่จิ้นอ๋องกล่าวคือ หากให้ฝ่าบาทรู้เข้า จะต้องทรงใช้วิธีนี้มาลงมือกับท่านอ๋องของกระหม่อมใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” เมื่อฉู่จวินหลุนได้ยินว่าเหยียนเซ่ายังคงเรียกเขาว่าจิ้นอ๋อง ก็โบกมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ยามนี้ข้ามิใช่จิ้นอ๋องอีกแล้ว เจ้าติดตามจวินสิงมานานหลายปี จงรักภักดีมาโดยตลอด” “เช่นนั้นวันหลังเจ้าก็เรียกข้าว่าพี่ใหญ่เถอะ” เหยียนเซ่าประสานคำนับทันที “พ่ะย่ะค่ะจิ้นอ๋อง! โอ้ไม่ใช่ ขอรับพี่ใหญ่!” ในที่สุดเจี่ยนอันอันก็วิ่งจนเหนื่อยแล้ว และก็ขำจนพอแล้วเช่นกัน นางหยุดลง ยิ้มพลางพูดว่า “ฉู่จวินสิง นี่เป็นเพียงแมงมุมปลอมตัวหนึ่งเท่านั้น ดูสิ ทำท่านกลัวซะ” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็ยกมือปิดปากแอบหัวเราะอีกครั้ง เมื่อฉู่จวินสิงเห็นชัดเจนว่าในมือของเจี่ยนอันอันถึงกับเป็นแมงมุมปลอมจริงๆ เขาก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเย็นชา คว้ามือของเจี่ยนอันอันดึงนางเข้าไปในห้อง “ฉู่จวินสิง ท่านคงไม่ได้โมโหจริงๆ ใช่ไหม ข้าแค่ล้อท
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 228
เมื่อเจี่ยนอันอันได้ยินว่ามันเทศแตกหน่ออ่อนแล้ว นางก็รีบจูงมือเล็กๆ ของฉู่จื่อซี สาวเท้ายาวจากไปทันที ในตอนที่นางเดินไปถึงหน้าประตู ก็หันไปถลึงตาใส่ฉู่จวินสิงอีกครั้ง “ท่านรอก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวข้าจะกลับมาจัดการท่าน” ฉู่จวินสิงหัวเราะออกมาเบาๆ จากนั้นก็ตามออกมาเช่นกัน คนทั้งสามมาถึงบริเวณที่ปลูกมันเทศ ฉู่จื่อซีนั่งยองลง มือน้อยๆ ชี้ไปที่ต้นอ่อนที่อยู่ในดิน เจี่ยนอันอันนั่งยองลงไปอย่างมีความสุข “โอ้ เร็วขนาดนี้ก็งอกต้นอ่อนแล้ว” “ดูท่าอีกไม่นาน พวกเราก็จะได้กินมันเทศแล้ว” “จื่อซีอยากกินมันเทศหรือไม่?” เมื่อฉู่จื่อซีได้ยินคำพูดของเจี่ยนอันอัน ก็พยักหน้าหนักๆ อย่างมีความสุข เจี่ยนอันอันลูบหัวน้อยๆ ของฉู่จื่อซี “รอจนมันเทศได้ที่แล้ว ข้าก็จะทำมันเทศเผาให้เจ้ากิน” ฉู่จื่อซีชอบกินมันเทศมาก ครั้งก่อนที่กินมันเทศในศาลเจ้าร้าง เขายังกินไม่เต็มอิ่มเลย ยามนี้เมื่อได้ยินเจี่ยนอันอันพูดว่า ในอนาคตจะมีมันเทศเผาให้กิน ใบหน้าน้อยๆ ของเขาก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างเบิกบานทันที ตลอดบ่ายนี้ไม่มีฝนตก เจี่ยนอันอันต้มยาให้ฉู่จื่อซีชุด ให้เขาดื่มลงไป ตอนกลางคืนช่วงที่กำลังนอน เจี่ยนอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 229
เจี่ยนอันอันซื้อพุทราลูกใหญ่ ถั่วลิสง ลำไย และเมล็ดบัวจำนวนหนึ่งจากร้านค้าในมิติ นางแกะถุงที่ใส่ของสี่อย่างนั้นออกในมิติ เทอาหารด้านในออกมาก่อน จากนั้นค่อยมอบให้ฮูหยินใหญ่ วันนี้อากาศเป็นใจ ฝนไม่ตกแม้แต่หยดเดียว เหล่าข้ารับใช้แขวนโคมแดงขึ้นไปบนประตูบ้านแล้ว และแขวนผ้าไหมสีแดงไว้ที่ประตูทั้งสองข้างด้วย พวกเขายังปูผ้าไหมสีแดงผืนยาวไว้กลางลานบ้าน ตกแต่งลานบ้านจนแดงอร่ามไปทั่ว ทุกคนรอเพียงให้ถึงเวลาเท่านั้น เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงก็จะได้กราบไหว้ฟ้าดินเพื่อแต่งงานกันแล้ว คนในหมู่บ้านได้ประจักษ์ว่าลานบ้านของเรือนหลังนี้ครึกครื้นเพียงไร ทุกคนล้วนสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ ส่วนเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงต่างก็สวมชุดวิวาห์สีแดง เหล่าชาวบ้านจึงรีบวิ่งไปส่งข่าวกันทันที ล้วนบอกต่อกันว่าคนบ้านนั้นจะมีพิธีมงคล ชุดมงคลสีแดงบนร่างคนทั้งสอง เป็นของที่เจี่ยนอันอันซื้อมาจากร้านค้าในมิติ นางยังเอาเครื่องประดับจากในมิติออกมาให้สี่เอ๋อร์สวมให้นางด้วย ซ่างตงเยว่ก็อยากช่วยเช่นกัน ทว่านางไม่เคยมีประสบการณ์ในเรื่องเช่นนี้มาก่อน จึงไม่รู้ว่าควรจะช่วยอย่างไร สี่เอ๋อร์ที่กำลังหวีผมให้เจี่ยนอันอ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 230
เมื่อคนทั้งสองมาถึงเรือนหลัก ฮูหยินใหญ่ก็นั่งอยู่บนตั่งอุ่นแล้ว นางมองสองบ่าวสาวที่เดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม จากนั้น พ่อบ้านหลิวก็ตะโกนว่า “หนึ่งคำนับฟ้าดิน!” เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงโค้งคำนับไปทุกทิศทาง “สองคำนับบิดามารดา!” คนทั้งสองหมุนกายกลับมา คำนับไปทางฮูหยินผู้เฒ่า “สามีภรรยาคำนับกันและกัน!” คนทั้งสองหันหน้าเข้าหากันและกัน แล้วคำนับลง “เสร็จพิธี ส่งเข้าห้องหอ!” หลังสี่เอ๋อร์และซ่างตงเยว่ได้ยิน ก็รีบเดินเข้ามาประคองเจี่ยนอันอันไปที่ห้องหอ เจี่ยนอันอันที่นั่งอยู่บนเตียงอุ่น ถอนใจออกมาเบาๆ ครั้งหนึ่ง รอจนสี่เอ๋อร์และซ่างตงเยว่ออกไปแล้ว ฉู่จวินสิงจึงก้าวเข้ามา ในตอนที่เขาเปิดผ้าคลุมหน้าสีแดงบนศีรษะเจี่ยนอันอันออก ก็เห็นเจี่ยนอันอันกำลังมองเขาด้วยความเอียงอาย เดิมเจี่ยนอันอันก็งดงามอยู่แล้ว ยามนี้ยิ่งงามล้ำหาใดเปรียบ ฉู่จวินสิงมองเจี่ยนอันอันด้วยแววตาอ่อนโยน มองจนใบหน้าน้อยๆ ของเจี่ยนอันอันแดงขึ้นมา ฉู่จวินสิงประคองใบหน้าของเจี่ยนอันอันขึ้นมา กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ตอนนี้ตัวข้ามีฐานะต่ำต้อย ที่บ้านก็ไม่มีสิ่งใด” “ได้แต่ทำให้เจ้าต้องมาแต่งงานกับข้าลวกๆ อย่
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 231
เจี่ยนอันอันรับน้ำชามาจากซ่างตงเยว่ คุกเข่าคารวะลงเบื้องหน้าฮูหยินใหญ่ “สะใภ้ขอคารวะฮูหยินใหญ่ ขอเชิญฮูหยินใหญ่ดื่มชาเจ้าค่ะ” ฮูหยินใหญ่รีบรับน้ำชาไป จากนั้นยิ้มแย้มอย่างเบิกบานว่า “ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ก็ควรเปลี่ยนมาเรียกข้าว่าท่านแม่ได้แล้ว” เจี่ยนอันอันก้มหัวลงอย่างกระดากอายอยู่บ้าง จากนั้นก็ส่งเสียงเรียกออกมาว่า “ท่านแม่!” “ลูกสะใภ้ที่ดี ชานี้แม่จะดื่มแล้ว” ฮูหยินใหญ่หัวเราะอย่างมีความสุข ยกชาในถ้วยดื่มจนหมด ฉู่จวินสิงและเจี่ยนอันอันสองสามีภรรยาเดินออกมาจากเรือนหลัก ในเวลานี้ เหล่าสาวใช้ได้จัดเตรียมอาหารอันน่ารับประทานไว้เต็มโต๊ะแล้ว ท่านปู่เฉินผู้เป็นผู้ใหญ่บ้าน หิ้วสุราสองไหเดินมาที่เบื้องหน้าของคนทั้งสอง “วันนี้พวกท่านทั้งสองเข้าพิธีวิวาห์กัน ตัวข้าที่เป็นผู้ใหญ่บ้านไม่มีของขวัญแสดงความยินดีใดจะมอบให้ นี่เป็นสุราชั้นดีที่ถูกเก็บจนฝุ่นจับมานานหลายปี พวกท่านก็รับไว้เถอะ” หลังฉู่จวินสิงกล่าวคำขอบคุณ ก็ให้บ่าวรับใช้ในบ้านรับสุราไป ท่านยายหลินก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มเช่นกัน นางหิ้วไข่ไก่สิบฟองเข้ามา กล่าวกับคนทั้งสองว่า “แม่นางมีจิตใจงดงาม ช่วยรักษาโรคให
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 232
ฉู่จวินสิงดึงมือของเจี่ยนอันอันกลับไปที่ห้อง เจี่ยนอันอันนั่งลงข้างเตียงอุ่น ก้มศีรษะลงอย่างประหม่าเล็กน้อย ฉู่จวินสิงดื่มสุราไปไม่น้อย เขานั่งลงข้างกายของเจี่ยนอันอัน แล้วโอบเอวนางไว้เบาๆ เมื่อเจี่ยนอันอันรู้สึกว่าช่วงเอวถูกกระชับแน่นเข้า หัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นมาทันที “เอ่อ เรื่องนั้น ท่านก็เหนื่อยแล้ว รีบไปนอนเถิด” เจี่ยนอันอันผลักฉู่จวินสิงเบาๆ และยังช่วยประคองเขาไปนอนบนเตียงอุ่นอีกด้วย ในตอนที่เจี่ยนอันอันจะจากไปนั่นเอง มือก็ถูกฉู่จวินสิงดึงไว้ จากนั้นร่างของนางก็ไหวเอน ถูกฉู่จวินสิงดึงไปอยู่บนตัวของเขา เจี่ยนอันอันนอนทาบอยู่บนแผ่นอกของฉู่จวินสิง หัวใจทั้งดวงเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม นางอยากลุกขึ้นจากตัวของฉู่จวินสิง แต่กลับถูกเขากอดไว้แน่น “ฉู่จวินสิง ท่านปล่อยข้าก่อน” เจี่ยนอันอันพูดจบ ก็จะไปปลดมือของฉู่จวินสิงออก แต่นางยิ่งดิ้นรน ก็ยิ่งถูกฉู่จวินสิงกอดไว้แน่นขึ้น “อย่าขยับ ให้ข้ากอดสักครู่ก่อน” เสียงของฉู่จวินสวินทุ้มต่ำอย่างน่าฟัง ใบหน้าดวงน้อยของเจี่ยนอันอันพลันแดงเรื่อขึ้นมาทันที นางรู้ว่าตัวเองดิ้นรนไปก็ไร้ประโยชน์ จึงได้แต่นอนทับอยู่บนแผ่นอกของฉู่จวิ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 233
เมื่อตระหนักได้ว่าตัวเองยังถูกฉู่จวินสิงกอดอยู่ เจี่ยนอันอันก็รีบจับแขนของฉู่จวินสิงออก จากนั้นรีบลงจากเตียงอุ่นแล้ววิ่งออกไป หลังเปลี่ยนชุดแต่งงานออกในห้องเก็บของแล้ว เจี่ยนอันอันจึงได้ก้าวออกมา เวลานี้ฮูหยินใหญ่ตื่นขึ้นมาแล้ว เจี่ยนอันอันยังคิดจะยกน้ำชาให้นางอีกครั้ง ฮูหยินใหญ่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เหตุใดอันอันจึงไม่นอนต่ออีกสักหน่อย เมื่อคืนจวินสิงคงไม่ได้รังแกเจ้ากระมัง” เมื่อเจี่ยนอันอันคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ก้มหน้าลงด้วยความเขินอายเล็กน้อย นางไม่ได้ตอบคำถามของฮูหยินใหญ่ แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปแทน “ข้ายังไม่ได้ยกน้ำชาให้ท่านแม่เลยเจ้าค่ะ” เจี่ยนอันอันกล่าว จากนั้นก็ให้ซ่างตงเยว่ไปยกน้ำชามา ฮูหยินใหญ่นั่งอยู่ในเรือนอย่างมีความสุข ในไม่ช้า ซ่างตงเยว่ก็ยกชาถ้วยหนึ่งมามอบให้เจี่ยนอันอัน เจี่ยนอันอันคุกเข่าลงเบื้องหน้าของฮูหยินใหญ่ จากนั้นยกน้ำชาส่งให้นาง “ลูกขอคารวะน้ำชาท่านแม่เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่รับน้ำชาไป ดื่มลงไปคำหนึ่งด้วยอย่างเบิกบาน จากนั้นก็ประคองเจี่ยนอันอันขึ้นมา เมื่อเจี่ยนอันอันทำตามพิธีเสร็จเรียบร้อย ก็ไปนั่งลงที่ข้างกายของฮูหยินใหญ่ “เพลานี้เสบีย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 234
ฟางอิ๋งก้าวเข้ามา พร้อมกล่าวอย่างไม่อยากเชื่อว่า “จื่อซี เจ้าพูดอีกสักคำให้แม่ฟังสิ” ฉู่จื่อซีเหลือบมองเจี่ยนอันอัน เห็นนางยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า เขาจึงอ้าปากเปล่งเสียง ‘อา’ ออกมาคำหนึ่ง ฟางอิ๋งตื่นเต้นจนรู้สึกจมูกแสบร้อนทันที จากนั้นน้ำตาก็พรั่งพรูออกมา ฉู่จวินหลุนก็ตื่นเต้นอย่างมากเช่นกัน ในที่สุดลูกของเขาก็สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แล้ว เขากุมมือของฟางอิ๋งไว้แน่น ขณะที่มองฉู่จื่อซีด้วยดวงตาเปล่งประกาย “พวกท่านล้อมทำสิ่งใดกันอยู่ตรงนั้น?” เสียงทุ้มต่ำเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เมื่อเจี่ยนอันอันมองไปที่ฉู่จวินสิง ก็เห็นว่าเขาเปลี่ยนกลับไปเป็นชุดที่ใส่ในยามปกติแล้ว เขาสาวเท้าไปที่ข้างกายของเจี่ยนอันอัน จากนั้นก็จับมือของนางไว้อย่างเป็นธรรมชาติยิ่ง เจี่ยนอันอันเล่าเรื่องที่ฉู่จื่อซีสามารถเปล่งเสียงออกมาได้แล้วให้ฉู่จวินสิงฟัง ฉู่จวินสิงก็ดีใจอย่างมากเช่นกัน เขายื่นมือออกไปลูบหัวของฉู่จื่อซี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาที่เขามีปฏิสัมพันธ์กับฉู่จื่อซีอย่างสนิทสนมเช่นนี้ ฉู่จื่อซีหวาดกลัวท่านอารองผู้นี้อย่างมากมาโดยตลอด แต่ไรมาเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้อารองนัก แต่คิดไม่ถึงว่า วันนี้เขา
บทล่าสุด
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 289
ว่านจื้อหมิงตกใจมากเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันปรากฏตัวอย่างฉับพลันนางเข้ามาอยู่ในที่ว่าการมณฑลจงโจวตั้งแต่เมื่อไร เหตุใดจึงไม่เห็นนางอยู่ในการตะลุมบอนเมื่อครู่?เจี่ยนอันอันเห็นว่านจื้อหมิงไม่ตอบก็กดมีดลึกกว่าเดิมคมจากมีดสั้นจมลึกเข้าไปในผิวของว่านจื้อหมิงและกรีดคอเขาความเจ็บปวดรวดร้าวปกคลุมเข้ามา ว่านจื้อหมิงไม่กล้าชักช้า เขารีบเอ่ยตอบ “ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด สาส์นลับอะไร?”ว่านจื้อหมิงรู้ตั้งแต่ตอนที่เจี่ยนอันอันพูดคำว่าสาส์นลับแล้วว่าในหมู่คนที่เขาส่งไปมีคนทรยศอยู่เจี่ยนอันอันเห็นว่านจื้อหมิงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องก็ยิ้มเยาะและออกแรงที่มือหนักกว่าเดิมว่านจื้อหมิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ลำคออีกครั้ง เขากลัวว่าจะถูกเชือดคอในคราเดียว กลัวจนมีเหงื่อตกบริเวณหน้าผากเจี่ยนอันอันชำเลืองมองพวกฉู่จวินสิงทั้งสามคนที่กำลังต่อสู้ปราดหนึ่ง พบว่าพวกเขาสังหารทหารไปแล้วเกินครึ่งนางยิ้มเยาะว่า “เจ้าคงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้สินะ”“ถ้าเช่นนั้นข้าจะช่วยบอกให้ พวกคนที่เจ้าส่งไปเมื่อคืนถูกฆ่าตายหมดแล้ว”“และข้าก็คือเจี่ยนอันอันที่สาส์นลับสั่งให้เอาชีวิต”ว่านจื้อหมิงได้ยินว่าหญิงสาวนางนี้ค
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 288
ตอนนี้พวกเขาทั้งหิวทั้งง่วง นอกจากนี้ยังวิงเวียนศีรษะเพราะตากแดดมาทั้งวันพวกทหารเอาแต่พร่ำบ่น ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นว่ามีคนมายืนอยู่ด้านหลังพวกตัวเองเมื่อครู่นี้ พวกฉู่จวินสิงทั้งสี่คนได้เปลี่ยนมาสวมชุดท่องราตรีที่เจี่ยนอันอันนำออกมาฉู่จวินสิงอุ้มเจี่ยนอันอันและใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปบนหลังคาส่วนเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าแยกกันไปที่หลังคาอีกสองแห่งเนื่องจากท้องฟ้ามืดมาก อีกทั้งเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าต่างก็เก็บซ่อนกลิ่นอายของตัวเองทหารเหล่านี้จึงมองไม่เห็นทั้งสองคนเจี่ยนอันอันยังคงอยู่ในสภาวะล่องหน นางยืนอยู่ด้านหลังทหารเหล่านี้ ฟังพวกเขาบ่นถึงผู้ว่ามณฑลจงโจวมุมปากของนางยกโค้งเป็นรอยยิ้มเหี้ยมโหดหลังจากที่ฉู่จวินสิงส่งสัญญาณมือให้เซิ่งฟางกับเหยียนเซ่า ทั้งสามคนก็ชักกระบี่แทงใส่เหล่าทหารเบื้องหน้าทหารพวกนั้นได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวและรู้สึกถึงความผิดปกติในที่สุดพวกเขารีบหันตัวกลับไปก็พบว่าด้านหลังมีคนในชุดสีดำและสวมผ้าคลุมหน้าสีดำยืนอยู่เซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าลอบสังหารทหารไปหลายนายเช่นกัน ทันใดนั้นเอง เกิดความวุ่นวายขึ้นบนหลังคา “มีนักฆ่า!”ไม่รู้ว่าผู้ใดที่ตะโกนเสีย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 287
เจี่ยนอันอันไม่ได้ไล่ตามไป นางท่องชื่อสมุนไพรพวกนี้ในใจแล้วต้องตกใจสมุนไพรพวกนี้ล้วนแต่มีพิษร้ายแรงแต่ไม่นาน นางก็เข้าใจได้ว่าพิษร้ายในตัวเวินอี๋ต้องถอนด้วยการใช้พิษต้านพิษและสมุนไพรเหล่านี้ก็มีสรรพคุณในการช่วยถอนพิษเช่นกันเจี่ยนอันอันจำชื่อของสมุนไพรเหล่านี้ นางนึกขึ้นได้ว่านอกกำแพงมีปืนพกกระบอกนั้นหากถูกผู้อื่นหยิบไป ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจี่ยนอันอันก็รีบกระโดดขึ้นกำแพงลานบ้านนางยืนอยู่บนกำแพง เห็นว่ากู้มั่วหลีกำลังมองมาทางนางจากบนหลังคาที่อยู่ไกลออกไปมิหนำซ้ำเขายังทำท่าส่งจูบให้นางเจี่ยนอันอันรู้สึกเหมือนกินแมลงวัน สะอิดสะเอียนจนอยากอาเจียนนางถลึงตาใส่กู้มั่วหลีแล้วกระโดดลงจากกำแพงไปเก็บปืนพกเข้าสู่ห้วงมิติบัดนี้นางเข้าใจทุกอย่างในที่ว่าการมณฑลจงโจวอย่างแจ่มแจ้งฉู่จวินสิงกำลังรอนางอยู่ นางจะมัวชักช้าไม่ได้ รีบท่องตำแหน่งของฉู่จวินสิงในใจไม่นาน นางก็มาปรากฏตัวเบื้องหน้าฉู่จวินสิงฉู่จวินสิงเห็นว่าเจี่ยนอันอันกลับมาแล้วก็โล่งใจเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกเซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าไม่ได้สังเกตเห็นว่าเจี่ยนอันอันกลับมาแล้วพวกเขายังคงมองไปทางที
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 286
เจี่ยนอันอันเสมือนอ่านใจกู้มั่วหลีได้ นางเอ่ยเสียงเย็นว่า “ในเหตุการณ์สังหารหมู่เมื่อตอนนั้น เจ้าวางยาใส่เวินอี๋”“หากยังไม่มอบยาถอนพิษให้อีก ข้าจะทำให้เจ้าหายไปจากโลกนี้!”เจี่ยนอันอันว่าแล้วก็สวมถุงมือแบบพิเศษนางนำผงสลายศพกำหนึ่งออกมาจากห้วงมิติและทำทีจะสาดใส่กู้มั่วหลี กู้มั่วหลีมองผงสลายศพปราดหนึ่งก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นนึกไม่ถึงว่าหญิงนางนี้จะชอบเล่นกับยาพิษเฉกเช่นเดียวกันกับเขาส่วนเรื่องเวินอี๋อะไรนั่น กู้มั่วหลีไม่ได้สนใจเขาเกิดความสนใจในตัวเจี่ยนอันอันเป็นอย่างมากในตอนที่เจี่ยนอันอันกำลังจะสาดผงสลายศพนี้เอง กู้มั่วหลีก็รีบร้องว่า“ข้าไม่มียาถอนพิษ แต่ข้าสามารถบอกวิธีถอนพิษให้กับเจ้าได้”รอยยิ้มเกียจคร้านปรากฏขึ้นที่มุมปากกู้มั่วหลีอีกครั้งเขากดจุดฝังเข็มสองจุดบนร่างตัวเองเพื่อหยุดยั้งการกระจายของพิษเจี่ยนอันอันหยุดการกระทำของตัวเอง นางถลึงตามองกู้มั่วหลี รอให้เขาบอกวิธีถอนพิษกู้มั่วหลีเอนตัวพิงกำแพงอย่างเกียจคร้านและพูดด้วยสุ้มเสียงเหลาะแหละ “ข้าผู้นี้เคยวางยาคนมาไม่รู้ตั้งเท่าไร”“เจ้าคนแซ่เวินที่เจ้าพูดถึงมีอาการอย่างไรหลังจากถูกวางยา?”“หากเจ้าไม่อธิบายให้
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 285
“แม่นางน้อย เอะอะก็ฆ่าแกงกันแบบนี้ไม่สมกับเป็นผู้หญิงเลยนะ”ขณะที่กู้มั่วหลีพูด คนก็ก้าวมาข้างหน้าหลายก้าวเจี่ยนอันอันเห็นอย่างนั้นก็รีบถอยหลัง ดึงระยะห่างออกจากกู้มั่วหลีกู้มั่วหลียิ่งรู้สึกว่าสตรีตรงหน้าน่าสนใจมากเขาไม่ชอบสตรีที่เป็นฝ่ายเสนอตัวเข้าหาก่อนมาแต่ไหนแต่ไรสตรีแบบเจี่ยนอันอันที่เปิดฉากต่อสู้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลงกลับตรงจริตเขามากทีเดียว“แม่นางน้อย เจ้ามีนามว่าอะไรหรือ?”“เจ้าติดตามเยียนอ๋องผู้นั้นไปตกระกำลำบาก ต้องใช้ชีวิตอย่างอกสั่นขวัญแขวนทั้งวันแบบนั้น น่าเศร้าจะตาย”“ข้าว่า มิสู้เจ้ามาติดตามข้า รับรองว่าเจ้าจะมีกินมีใช้ไม่ขาดมือ”กู้มั่วหลีหยุดฝีเท้า มองเจี่ยนอันอันด้วยแววตาหยอกเย้าเจี่ยนอันอันถ่มน้ำลายลงข้างๆ ตวาดกลับกู้มั่วหลีว่า “หยุดพูดไร้สาระ ส่งยาถอนพิษมาเดี๋ยวนี้”“ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”เจี่ยนอันอันพูดอยู่ คนก็พุ่งเข้าไปหากู้มั่วหลีอย่างรวดเร็วนางเคลื่อนไหวเร็วมาก เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงเบื้องหน้ากู้มั่วหลีปืนสั้นเก็บเสียงกระบอกหนึ่งปรากฏขึ้นในมือนาง ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทจ่ออยู่บนหน้าผากกู้มั่วหลีแค่เพียงนางลั่นไก บุรุษตรงหน้าก
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 284
เจี่ยนอันอันใช้เข็มเงินปลดล็อกแม่กุญแจออกก็พบว่าในหีบคือเงินทองของล้ำค่าและผ้าไหมแพรพรรณรอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเจี่ยนอันอันนางย่อมกวาดทรัพย์สมบัติเหล่านี้เข้ามิติโดยไม่เหลือไว้แม้แต่ชิ้นเดียวอยู่แล้วหลังจากขนสมบัติจากทุกหีบจนเกลี้ยง เจี่ยนอันอันก็ออกมาจากคลังสมบัติอย่างมีความสุขนางไม่ได้รีบร้อนไปจากจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจว แต่เดินเตร่อยู่ข้างในรอบหนึ่งเหมือนกับที่นางคิดไว้ตอนแรก ที่นี่วางกำลังทหารไว้จำนวนมากแม้แต่บนหลังคาก็วางมือธนูไว้จำนวนมากถ้าพวกเขาบุกเข้ามาอย่างซึ่งหน้าแต่แรกก็คงถูกธนูยิงทะลุร่างจนกลายเป็นเม่นอย่างรวดเร็วเจี่ยนอันอันสำรวจสภาพภูมิประเทศและกำลังทหารในนั้นเสร็จก็จะจากไปในเวลานั้นเอง น้ำเสียงเย็นชาเสียงหนึ่งก็พลันดังขึ้นจากข้างหลัง“เจ้าจะจากไปเร็วขนาดนี้เลยหรือ ไม่เดินสำรวจจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวต่ออีกสักหน่อยเล่า?”เจี่ยนอันอันหันกลับไปก็เห็นบุรุษสวมหน้ากากเงินผู้หนึ่งยืนอยู่บริเวณไม่ไกลจากนางมุมปากของเขามีรอยยิ้มประดับอยู่ สายตาจับจ้องมาทางนางเจี่ยนอันอันใจหายวูบ นางคิดไม่ถึงว่าวิชาล่องหนของตนเองจะถูกคนผู้นี้มองเห็นได้เจี่ยนอันอันขมวดคิ้ว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 283
เจี่ยนอันอันเข้าใจแล้ว มิน่าเล่าผู้ว่าการมณฑลจงโจวจึงมีกองทัพนับพันอยู่ในครอบครองที่แท้ในจวนของเขาก็ซุกซ่อนป้ายคำสั่งพยัคฆ์เอาไว้นี่เองเจี่ยนอันอันย่อมไม่ปล่อยให้ป้ายคำสั่งนี้อยู่ที่นี่ต่อไปนางเก็บป้ายคำสั่งนั้นไว้ในมิติแล้วหยิบป้ายคำสั่งขนาดเท่ากันออกมาชิ้นหนึ่งบนป้ายคำสั่งนั้นสลักรูปเฮลโลคิตตี้ที่กอดหมีน้อยเอาไว้ตัวหนึ่งเจี่ยนอันอันวางป้ายคำสั่งนั้นลงในกล่องไม้แล้วกดช่องลับเบาๆ กล่องไม้นั้นก็เด้งกลับเข้าไปเพื่อไม่ให้ผู้ว่าการมณฑลจงโจวสังเกตเห็นว่าตรงนี้มีคนเคยแตะต้องเจี่ยนอันอันซื้อของเลียนแบบภาพพู่กันโบราณจากร้านค้าในมิติออกมาจำนวนหนึ่งยามนี้นางยังไม่อยากให้ผู้ว่าการมณฑลจงโจวตายเร็วขนาดนั้นนางอยากเห็นว่าหลังจากที่ผู้ว่าการมณฑลจงโจวพบว่าป้ายคำสั่งของตนถูกสลับไปแล้วจะมีท่าทางเช่นไรแค่คิดถึงท่าทางน่าสมเพชตอนที่ผู้ว่าการมณฑลจงโจวหยิบป้ายคำสั่งปลอมขึ้นมา นางก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่อยู่เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา หลังทำทุกอย่างเสร็จ เจี่ยนอันอันก็ออกมาจากห้องลับเจี่ยนอันอันกลับมาที่ศาลาอีกครั้งก็เห็นว่านจื้อหมิงผู้ว่าการมณฑลจงโจวกำลังนั่งจิบชาอยู่เขาดูไปแล้วเหมือนอาย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 282
ฉู่จวินสิงมุ่นคิ้ว “ตอนนี้ข้างในเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ เจ้าบุกเข้าไปแบบนี้อันตรายเกินไป ข้าไม่เห็นด้วย”ฉู่จวินสิงไม่อยากให้เจี่ยนอันอันเข้าไปเสี่ยงอันตรายตามลำพังเซิ่งฟางก็พูดเสริมว่า “น้องหญิงอันอัน ถ้าเจ้าจะเข้าไปตอนนี้ให้ได้ ข้าจะเข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”เจี่ยนอันอันไม่อยากให้มีคนตามไปด้วย อย่างไรเสียนางสามารถล่องหนได้ แต่คนอื่นทำไม่ได้นางยิ้มให้พวกฉู่จวินสิงพลางเอ่ย “พวกท่านรออยู่ในนี้อย่างวางใจเถอะ”นางกล่าวจบก็ขยิบตาให้ฉู่จวินสิง“อย่าลืมสิ ข้าล่องหนได้นะ”ฉู่จวินสิงได้เจี่ยนอันอันเอ่ยเตือนเช่นนี้ค่อยนึกออกว่านางสามารถล่องหนได้เซิ่งฟางกับเหยียนเซ่าได้ยินดังนั้นก็ต้องเบิกตาโพลงอย่างอดไม่อยู่พวกเขามองเจี่ยนอันอันอย่างแตกตื่น ไม่แน่ใจว่านางกำลังพูดเล่นกับพวกตนอยู่หรือเปล่าเจี่ยนอันอันอธิบายเพราะไม่อยากให้คนทั้งสองคิดอะไรเหลวไหล “ความจริงข้ามีชุดสุดล้ำค่าอยู่ชุดหนึ่ง ขอเพียงสวมชุดนี้ ข้าก็จะสามารถล่องหนได้”เจี่ยนอันอันพูดพลางซื้อเสื้อกันฝนธรรมดาของยุคปัจจุบันชุดหนึ่งจากร้านค้าในมิตินางสวมเสื้อกันฝนนั้น ในใจท่องคาถาล่องหนเงียบๆในไม่ช้า นางก็พลันหายตัวไปต่อหน้าต่อตา
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 281
เจี่ยนอันอันไม่อยากเสียเวลาอีกแล้วจึงก้าวยาวๆ ออกไปข้างนอกคนทั้งสี่ขึ้นไปนั่งบนรถม้าแล้วตรงไปยังจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวจวนผู้ว่าการมณฑลจงโจวไม่ได้อยู่ในอำเภอไถหยาง แต่อยู่ในเมืองหลักระหว่างทางพวกเจี่ยนอันอันรู้สึกหิว แต่ตอนนี้พวกนางไม่มีกะจิตกะใจจะไปกินข้าวในร้านอาหารเลยสักนิดเจี่ยนอันอันซื้อขนมปังกับน้ำจากร้านค้าในมิติแล้วแจกจ่ายให้พวกฉู่จวินสิงสามคนพวกเขาไม่เคยเห็นขนมปังมาก่อน ต่างมองห่อขนมปังอย่างอึ้งงัน ไม่รู้ว่าควรกินอย่างไรเจี่ยนอันอันบอกพวกเขาว่าต้องฉีกซองออกเสียก่อนจึงจะสามารถกินอาหารที่อยู่ข้างในได้คนทั้งสามฉีกซองขนมปังโดยเลียนแบบท่าทางของเจี่ยนอันอันกลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก ประกอบกับคนทั้งสี่กำลังหิวจึงรีบกัดกินคำโตเซิ่งฟางกินพลางถามว่า “อันอัน นี่คืออะไรหรือ เหตุใดจึงนุ่มอร่อยเช่นนี้?”เจี่ยนอันอันดื่มน้ำคำหนึ่ง กลืนขนมปังในปากลงไป“นี่คือของว่างที่ข้าทำขึ้นมาในบ้าน ข้าตั้งชื่อให้มันว่าขนมปัง”“ที่ข้ายังมีอีกเยอะ พวกท่านกินให้เต็มที่”“ขนมปังค่อนข้างติดคอ พวกท่านกินน้ำตามไปด้วย”ฉู่จวินสิงเคยเห็นน้ำแร่มาก่อน เขารู้ว่าควรเปิดของสิ่งนี้อย่างไรเขาหมุน
