LOGINShare
บทที่ 234
Last Updated:
2024-11-05 18:53:58Related chapters
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 235
เจี่ยนอันอันให้เหล่าสาวใช้นำมันเทศเผาเสร็จแล้วเข้ามา ให้ทุกคนได้ลิ้มลองเช่นกัน เมื่อทุกคนได้กินมันเทศเผา ต่างก็ชมติดต่อกันว่ามันเทศอร่อย มีเพียงฉู่จวินสิงที่มองมันเทศที่อยู่เบื้องหน้า แล้วไม่เกิดความรู้สึกอยากกิน เขารู้สึกต่อต้านการกินมันเทศเล็กน้อย เพราะไม่อยากถูกมันเทศทำให้ติดคออีกครั้ง เจี่ยนอันอันมองความรู้สึกต่อต้านของฉู่จวินสิงออก นางจึงกินมันเทศที่แสนหอมกรุ่น จากนั้นจงใจทำเสียงดูดปากกินอย่างเอร็ดอร่อยที่ข้างหูของฉู่จวินสิง “เจ้ามันเทศนี้ช่างอร่อยจริงๆ ทั้งหวานทั้งหอม หากท่านไม่กิน พลาดโอกาสนี้ไปก็ไม่มีโอกาสหน้าแล้วนะ” ฉู่จวินสิงถูกเสียงดูดปากของเจี่ยนอันอัน กระตุ้นความอยากขึ้นมา เขาหยิบมันเทศที่อยู่เบื้องหน้าขึ้นมา กัดลงไปคำหนึ่ง ทันใดนั้น กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของมันเทศเผา ก็อบอวลไปทั่วปากของเขา ฉู่จวินฉิงคิดไม่ถึงว่ามันเทศนี้จะมีรสชาติที่เลิศล้ำถึงเพียงนี้ อร่อยกว่ามันเทศที่พวกเขากินในศาลเจ้าร้างเป็นร้อยเท่าเลยทีเดียว เจี่ยนอันอันยิ้มตาหยีมองฉู่จวินสิง “นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็กน้อยเท่านั้น มันเทศที่ข้าปลูกรับรองว่าต้องยอดเยี่ยมที่สุดอย่างแน่นอน หากท่า
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 236
อาหรงรู้สึกจมูกแสบร้อน ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาครอบครัวของนางยากจน ต่อให้คิดอยากจะนำเงินมาตอบแทนเจี่ยนอันอันก็ยังไม่มีวิธีนางคิดถึงแม่ไก่ที่วางไข่ที่บ้านก็รีบเดินออกจากห้องไป ไปอุ้มแม่ไก่ออกมาจากเล้าไก่“แม่นาง ที่บ้านข้าไม่มีอะไรเลย มีเพียงแค่แม่ไก่ที่วางไข่นี่”“ขอให้ท่านช่วยรับเอาไว้ มิฉะนั้นแล้ว ในใจของข้าคงจะรู้สึกเสียใจจริงๆ”ในใจของเจี่ยนอันอันคิด ที่บ้านไม่มีไข่ไก่ให้กินจริงๆฉู่จื่อซียังคงต้องเจริญเติบโต ต้องการสารอาหารเป็นจำนวนมากถึงแม้ว่านางจะสามารถซื้อมาจากร้านค้าได้ ทว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปก็จะทำให้คนอื่นสงสัยได้ตอนนี้ดีแล้ว มีแม่ไก่ที่ออกไข่ได้ตัวนี้นางก็สามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ เพื่อซื้อไข่ไก่จากร้านค้าได้มากยิ่งขึ้นรอจนเมื่อทุกคนถามถึง นางสามารถบอกได้ว่าเป็นแม่ไก่ตัวนี้ออกไข่มาเจี่ยนอันอันรับแม่ไก่มาอย่างพึงพอใจนางอุ้มแม่ไก่เอาไว้ หลังจากที่บอกลากับท่านยายหลินและอาหรง ก็กลับบ้านไปเด็กรับใช้ทั้งหลายเมื่อเห็นว่านางอุ้มไก่ตัวหนึ่งออกมา ก็รีบสร้างเล้าไก่ขึ้นมาทันทีเจี่ยนอันอันมอบแม่ไก่ให้เด็กรับใช้ แล้วไปปรุงยาให้ฉู่จื่อซีไม่นานยาก็ปรุงจนเสร็จ ในขณะที่เจ
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 237
“ข้าจะไปดูตรงที่ดิน ว่าจะสามารถปลูกธัญพืชออกมาได้หรือไม่”เจี่ยนอันอันพูดออกมา ก็เดินมุ่งหน้าออกจากประตูจวนไปมุมปากของฉู่จวินสิงยกยิ้มขึ้นมา เขาเดินตามเจี่ยนอันอันออกจากประตูจวนไปติดๆทั้งสองคนมาถึงยังที่ดิน ก็มองเห็นซ่างชิวและอวี๋ว่านกำลังทำงานอยู่ที่นั่นที่ดินของครอบครัวซ่างชิวตอนนี้สามารถปลูกพืชพันธุ์อาหารได้แล้ว เขากำลังยุ่งอยู่กับการหว่านเมล็ดพืชทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงมาถึง ก็รีบวางงานในมือลง“วันนี้อากาศร้อนจริงๆ ทั้งสองท่านทำไมถึงไม่พักผ่อนอยู่ที่บ้านกัน?”ซ่างชิวพูดออกมา ก็เดินไปยังทั้งสองคนในตอนนี้ใบหน้าของเขาและอวี๋ว่านดูเข้มและแดงขึ้น ร่างกายและเสื้อผ้าต่างก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อดูเหมือนว่าจะทำงานมาทั้งเช้าแล้วเจี่ยนอันอันยิ้มออกมา “อาหารที่บ้านก็กินกันไปเกือบหมดแล้ว ข้าอยากจะมาปลูกพวกธัญพืชบ้าง”ซ่างชิวและอวี๋ว่านไม่คิดเลยว่าเจี่ยนอันอันยังจะมีธัญพืชหลงเหลืออยู่ที่พวกเขานั้นมีเพียงแค่ข้าวโพดเท่านั้นที่สามารถเพาะปลูกได้ ยังไม่เคยเพาะปลูกธัญพืชอื่นเลยที่นี้แห้งแล้งตลอดทั้งปี ดินจึงสามารถปลูกได้เพียงแค่ข้าวโพดที่สามารถทดต่อความแห้งแล
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 238
เจี่ยนอันอันตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เดินมุ่งหน้าไปยังที่ดินของตนเองนางลอบคิดในใจ ไม่เสียแรงที่เป็นน้ำพุวิญญาณจริงๆ ถึงได้แสดงประสิทธิภาพได้รวดเร็วถึงเพียงนี้รอจนเมื่อพวกเขามาถึงยังที่ดินนั้น ก็มองเห็นต้นอ่อนเล็กๆ สูงขึ้นมากแล้วซ่างชิวทั้งสามคนพากันมองหน้ากัน ใบหน้าแต่ละคนก็เผยท่าทีตกตะลึงออกมาเขาทำการเพาะปลูกมานานตั้งหลายปี ก็ไม่เคยพบธัญพืชที่เติบโตได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ทุกคนมองไปยังที่ดินโดยไม่หันเหสายตาไปไหน ก็พบว่าธัญพืชที่เพิ่งจะเพาะปลูกลงไปไม่นานมานี้มีต้นอ่อนเติบโตขึ้นมาอีกจำนวนหนึ่งในที่สุดอวี๋ว่านก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้ “แม่นางเจี่ยน เมล็ดพันธุ์ที่ท่านปลูกลงไปทำไมถึงได้เติบโตได้รวดเร็วเพียงนี้กัน?”เจี่ยนอันอันคิดวิธีรับมือเอาไว้แล้ว นางลุกขึ้นยืน ยิ้มแล้วพูดกับพวกซ่างชิวทั้งสามคน“ข้าเคยอยู่ในวัดลัทธิเต๋า แล้วถูกท่านเจ้าอาวาสชี้แนะมาก่อน”“เขาบอกว่าข้ามีชะตาชีวิตสูงส่ง แต่ในชะตานั้นกลับมีคราวเคราะห์อยู่ จะต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากชั่วระยะหนึ่ง”“เขาเห็นว่าข้าขอคำชี้แนะอย่างจริงใจ จึงได้มอบสูตรลับสูตรหนึ่งให้ข้ามา”“น้ำที่ข้าใช้สูตรลับนี้ศึกษาออกมา สามารถทำให้ไม่ว่
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 239
เพราะอย่างไรครอบครัวของเจี่ยนอันอันก็เป็นคนจากต่างถิ่น เขาเกรงว่าคนจะพูดกันมากจนเกินไปหากว่าการจัดการของเขา จะไปทำให้ชาวบ้านคนอื่นๆ เกิดความไม่พอใจขึ้นมาอีกเกรงว่าวันหน้าอาจจะก่อให้เกิดปัญหาวุ่นวายที่ไม่จำเป็นขึ้นมาได้ท่านปู่เฉินพูดกับพวกของซ่างชิวทั้งสามคนว่า “พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน ข้าจะไปเรียกชาวบ้านคนอื่นๆ มาหารือเรื่องนี้กันที่นี่”เขาพูดจบ ก็รีบไปหาคนตามเรือนของชาวบ้านไม่นานนักชาวบ้านในหมู่บ้านชิงสุ่ย ต่างก็ตามท่านปู่เฉินมายังเรือนของเขาภายในลานถูกชาวบ้านออกันจนแน่นขนัดทุกคนต่างก็ไม่รู้ว่าตกลงแล้วท่านปู่เฉินจะหารือเรื่องอะไรท่านปู่เฉินพูดออกมาเสียงดัง “ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะหารือกับทุกคน”“ตอนนี้เรือนของจางต้าไม่มีคนพักอาศัยอยู่แล้ว ข้าอยากจัดการให้ครอบครัวของแม่นางเจี่ยนเข้าพักยังเรือนของจางต้า”“ไม่รู้ว่าทุกคนคิดเห็นกันเช่นไร”ในใจของท่านปู่เฉินเป็นกังวลเล็กน้อย เกรงว่าจะมีชาวบ้านคัดค้านออกมาชาวบ้านต่างก็พากันมองหน้ากัน ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่พูดออกมาซ่างชิวเมื่อเห็นเข้า ก็รีบพูดออกมาเสียงดัง “แม่นางเจี่ยนรักษาอาการป่วยตงเยว่ของข้าจนหาย ข้าเห็นด้วยกับการจัด
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 240
ทั้งหลายคนตามท่านปู่เฉินมายังเรือนของเจี่ยนอันอันพร้อมกันเจี่ยนอันอันในตอนนี้กำลังปลูกมันเทศอยู่ในลานบ้าน เมื่อเห็นว่าท่านปู่เฉินมาอีกครั้งอีกทั้งที่มาพร้อมกับเขานั้น ยังมีชาวบ้านอีกหลายคนที่ก่อนหน้านั้นถูกพิษน้ำยาคูหยาเข้าเจี่ยนอันอันพอจะเดาได้ ท่านปู่เฉินจะต้องมาช่วยร้องขอให้พวกเขาเป็นแน่นางขมวดคิ้วแน่น รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อยเจี่ยนอันอันไม่คิดจะใส่ใจพวกเขา สนใจเพียงแต่ปลูกมันเทศของตนฉู่จวินสิงที่ย่อกายอยู่ด้านข้าง คอยมองเจี่ยนอันอันปลูกมันเทศอยู่เมื่อเห็นทั้งกลุ่มคนมาถึง เขาก็หันไปเหลือบมองยังเจี่ยนอันอันได้ยินเพียงแค่นางพูดพึมพำออกมาเสียงเบา “ไม่ต้องสนใจพวกเขา”ฉู่จวินสิงที่เดิมทีก็เย็นชากับคนนอก แน่นอนว่าย่อมไม่ใส่ใจต่อท่านปู่เฉินและชาวบ้านเหล่านั้นท่านปู่เฉินเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันดูมีท่าทีไม่พอใจนัก เขาก็หันไปขยิบตาให้ชาวบ้านเหล่านั้นชาวบ้านทั้งหลายไม่นานนักก็เข้าใจขึ้นมา พวกเขาเดินก้าวใหญ่ไปยังเจี่ยนอันอันยังไม่ทันรอให้พวกเขาได้เข้าใกล้ ก็ถูกกำลังภายในอันรุนแรงกระแทกจนกระเด็นลอยไปชาวบ้านทั้งหลายตกลงบนพื้น ต่างพากันกุมหน้าอก ส่งเสียงกรีดร้องเจ็บปวดอ
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 241
เจี่ยนอันอันลุกขึ้นยืน เหลือบมองยังชาวบ้านที่ฉี่รดกางเกงอย่างดูแคลนนางมายังเบื้องหน้าของฉู่จวินสิง แล้วพูดกับท่านปู่เฉิน “ท่านปู่เฉิน หากว่าท่านมาที่นี่เพียงเพื่อช่วยขอร้องให้พวกเขาแล้ว ท่านก็ไปได้แล้ว”ท่านปู่เฉินเมื่อเห็นว่าเจี่ยนอันอันไม่ได้คิดจะช่วยรักษาให้เหล่าชาวบ้านทั้งหลาย เขาจึงรีบพูดออกมา“แม่นางเจี่ยน ที่ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเรื่องนี้เรื่องเดียว”เจี่ยนอันอันจับจ้องไปยังท่านปู่เฉินโดยไม่เลื่อนสายตาไปที่ใด รอให้เขาพูดต่อไปท่านปู่เฉินพูดออกมา “แม่นางเจี่ยน อันที่จริงแล้วที่ข้ามาที่นี้ ก็เพื่ออยากจะปรึกษาเรื่องหนึ่งกับเจ้า”“เมื่อครู่นี้ข้าปรึกษากับชาวบ้านคนอื่นๆ มาแล้ว พวกเรารู้สึกว่าครอบครัวของพวกเจ้าทั้งตระกูลอาศัยอยู่ที่นี้ ดูน่าจะอึดอัดไป”“บ้านของจางต้าตอนนี้ไม่มีคนอยู่แล้ว พวกเราต่างก็หวังว่าพวกเจ้าทั้งครอบครัว จะสามารถย้ายไปอยู่ที่นั่นได้”“ที่นั่นสถานที่ใหญ่โต ห้องหับก็มากมาย สามารถรองรับคนของพวกเจ้าทั้งครอบครัวได้อย่างแน่นอน”เจี่ยนอันอันไม่คิดเลยว่า ท่านปู่เฉินมายังเรือนของนางก็เพื่อเรื่องนี้นางเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้นในใจก็มีความสุขขึ้นมาทันทีน
Last Updated : 2024-11-05ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 242
ซ่างชิวและอวี๋ว่านเห็นชาวบ้านสองสามคนกำลังเคลื่อนย้ายอิฐหินไปมาทั้งสองคนเองก็อยากเข้าไปช่วย แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันส่งเสียงห้ามเอาไว้ “ในเมื่อพวกเขาอยากจะร้องขอให้ข้าช่วย แน่นอนว่าย่อมต้องช่วยออกแรงให้ข้า”ซ่างชิวและอวี๋ว่านมองสบตากัน ไม่เข้าใจคำของเจี่ยนอันอัน ว่าท้ายที่สุดแล้วหมายความว่าอย่างไรกันในเมื่อเจี่ยนอันอันไม่ให้พวกเขาไปทำงาน พวกเขาจึงทำได้เพียงแค่ตามคนกลุ่มคนและรถม้า มุ่งหน้าไปยังเรือนของจางต้านี่เป็นครั้งแรกที่ฮูหยินใหญ่มายังเรือนของจางต้า นางเห็นว่าที่นี่มีถึงสิบห้อง ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมาทันทีมาตอนนี้ดีแล้ว พวกนางทั้งตระกูลสามารถอาศัยอยู่ที่นี่ได้แล้ว และไม่ต้องแออัดเหมือนกับเรือนก่อนหน้านั้นที่พวกเขาเคยอาศัยอยู่มาก่อนเด็กรับใช้ทำตามที่เจี่ยนอันอันสั่ง นำธัญพืชบนรถม้าทั้งหมดเก็บเข้าไปในยุ้งฉางที่นี่เองก็มีห้องใต้ดินเช่นกัน ด้านในกว้างขวางเป็นอย่างมากพืชผักและอาหารเหล่านั้น ทั้งหมดถูกนำไปเก็บในคลังใต้ดินสาวใช้และเหล่าชาวบ้าน แบกผ้าห่มและหมอนมา แล้วรอให้ฮูหยินใหญ่จัดสรรห้องพักฮูหยินใหญ่มองไปยังคนในครอบครัวของตนเอง ไม่นานนักก็จัดการออกมาอย่างรวดเร็วเจ
Last Updated : 2024-11-05
Latest chapter
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 490
เขามองไปยังเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง พูดพึมพำออกมา “พี่ใหญ่ ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าทำไมท่านถึงได้หย่ากับพี่สะใภ้ใหญ่?”ต่อให้พี่ใหญ่จะจำพี่สะใภ้ใหญ่ไม่ได้ ก็ไม่ควรจะทำเช่นนี้เสิ่นจือเจิ้งไม่อยากจะพูดถึงเรื่องเก่าอีก เขาทำหน้าเย็นชาแล้วพูดออกมา “หากว่าเจ้าไม่มีเรื่องอื่นให้พูดแล้ว ก็ออกไปเสียเถอะ”เสิ่นจืออวี้กัดฟัน สายตาที่มองไปยังเจี่ยนอันอันมีความโกรธเกลียดมากขึ้นเขารู้มาจากปากของเจียงหว่านเอ๋อร์ ว่าทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นเจี่ยนอันอันที่ทำขึ้นตั้งแต่ที่เจี่ยนอันอันปรากฏตัวออกมา ก็ทำให้พี่ใหญ่เปลี่ยนเป็นเช่นนี้ถึงแม้ว่าเขาจะซาบซึ้งในบุญคุณที่เจี่ยนอันอันช่วยชีวิตเอาไว้ ทว่าเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ก็ทำให้เขามีความไม่พอใจเจี่ยนอันอันมากขึ้นเจี่ยนอันอันมองความโกรธเกลียดในดวงตาของเสิ่นจืออวี้ออก นางพูดออกมาด้วยใบหน้าเย้ยหยัน “ทุกวันนี้ช่วยชีวิตคนยังมาถูกขุ่นเคืองเข้า ช่างเป็นเหมือนหมาป่าตาขาวเสียจริง”เสิ่นจืออวี้รู้ว่าไม่สมเหตุสมผล เขาไม่ควรจะขุ่นเคืองเจี่ยนอันอันทว่าเรื่องนี้เขาคิดไม่ออกจริงๆ ทำไมเสิ่นจือเจิ้งต้องเขียนหนังสือหย่านั่นด้วยเจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าเสิ่นจือเจิ้งไม่ย
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 489
เจี่ยนอันอันยิ้มแล้วนำจานส่งไปเบื้องหน้าของกวนซิน “คุณหนูกวนรีบชิมเข้า แมลงนี้หลังจากที่ทอดไปแล้วหอมอร่อยมาก” กวนซินตกใจเสียจนสีหน้าซีดขาว นางหลับตาลงโบกมือติดต่อกัน“เจ้ารีบเอามันออกไปเถอะ ของเช่นนี้จะไปกินได้อย่างไรกัน น่ากลัวจนเกินไปแล้ว”เจี่ยนอันอันนำจานจานหนึ่งวางลงบนโต๊ะ แล้วส่งสัญญาณให้ชิวเหลียนรับไปชิมชิวเหลียนเองก็ตกใจไม่น้อย นางส่ายหัวอย่างแรง ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ไม่กล้าแตะตั๊กแตนในจานและก็เป็นในตอนนี้ ฉู่ตั๋วตั่วก็วิ่งเข้ามานางดมกลิ่นหอมจึงตามมานางมองเห็นสิ่งของที่อยู่ในจาน ก็ยื่นมือออกไปหยิบขึ้นมาหนึ่งตัวใส่เข้าไปในปากกวนซินไม่ทันได้ห้ามเอาไว้ ก็เห็นฉู่ตั๋วตั่วเริ่มเคี้ยวขึ้นมา“ตั๋วตั่ว รีบคายออกมา เจ้ากินไม่ได้”กวนซินตกใจเสียจนสีหน้าไม่น่ามอง นางกลัวว่าฉู่ตั๋วตั่วกินแมลงไปแล้วจะปวดท้องขึ้นมา“ท่านแม่ แมลงนี้อร่อยมาก ข้าไม่เคยกินแมลงที่อร่อยมากถึงขนาดนี้”หลังจากที่กวนซินได้ยินแล้ว ก็ตกใจเสียจนหลับตาลงชิวเหลียนเมื่อเห็นว่าฉู่ตั๋วตั่วกินอร่อยถึงเพียงนั้น นางเองก็อดไม่ได้ที่จะหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นใส่เข้าไปในปากไม่นานนักชิวเหลียนก็รู้ว่า ตนเองเมื่อคร
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 488
เนื้อสัมผัสที่กรุบกรอบ บวกกับกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ ทันใดนั้นก็เติมเต็มอยู่ในปากทันทีฉู่จวินสิงลืมตาขึ้น ดวงตาเป็นประกายแสงวาบขึ้นมาเมื่อครู่นี้ที่กินตั๊กแตนทอดไป ก็ทำให้ความกลัวแมลงของฉู่จวินสิง ลดน้อยลงมากคนอื่นๆ ล้วนแต่จ้องมองไปยังฉู่จวินสิงโดยไม่เลื่อนสายตาไปที่ใด ใบหน้าของแต่ละคน ล้วนแต่เต็มไปด้วยความกังวลฉู่จวินสิงกลืนตั๊กแตนในปากลงไป แล้วเริ่มยื่นมือออกไปหยิบอีกตัวหนึ่งใส่ปากฮูหยินใหญ่เมื่อเห็นฉู่จวินสิงเริ่มหยิบตั๊กแตนมากิน นางก็อดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้เรื่องที่ฉู่จวินสิงกลัวแมลงนั้น ขึ้นชื่อไปทั่วทั้งครอบครัว แล้วมาตอนนี้เขาจะหยิบมากินเองได้อย่างไรเจี่ยนอันอันยิ้มยิงฟันพลางพูด “เป็นอย่างไรบ้าง อร่อยหรือไม่?”ฉู่จวินสิงพยักหน้า “รสชาติไม่เลวเลย”คนอื่นๆ เมื่อได้ยินคำของฉู่จวินสิง ต่างก็อดที่จะเผยยิ้มออกมาไม่ได้พวกเขาเป็นครั้งแรกที่เห็นว่าตั๊กแตนสามารถนำมาทอดกินได้เจี่ยนอันอันที่อดทนไม่ไหวนานแล้ว ก็หยิบตั๊กแตนที่ทอดจนเสร็จแล้วขึ้นมา ใส่ปากแล้วเริ่มเคี้ยวเสียงกรุบกรอบ ลอยดังเข้าหูของทุกคนพวกเขาเมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกินอย่างเอร็ดอร่อย ต่างก็คิดอยากจะหยิบ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 487
ชาวบ้านหยิบถุงตั๊กแตน มายังเบื้องหน้าของเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิง“แม่นางเจี่ยน ตั๊กแตนเหล่านี้จะจัดการอย่างไรดี?” อวี๋ว่านพูดออกมาก่อนเมื่อเห็นตั๊กแตนที่มีชีวิตอยู่ในถุงตาข่าย มุมปากของเจี่ยนอันอันก็ยกยิ้มขึ้นนางแทบทนรอไม่ไหวที่จะกินตั๊กแตนทอดแล้วนางพูดกับทุกคน “ที่เรือนของพวกเจ้าใครที่มีหม้อใหญ่บ้าง เอาไปที่ประตูเรือนข้าให้หมด”ถึงแม้ว่าชาวบ้านจะไม่รู้ว่าเจี่ยนอันอันจะเอาหม้อไปทำอะไร แต่พวกเขาต่างก็ให้ความร่วมมือมีชาวบ้านหลายคนที่ลุกขึ้นยืน เพื่อแสดงว่าเรือนของตนนั้นมีหม้อค่อนข้างใหญ่แม้แต่จ้าวอู่กับจ้าวลิ่วเองก็ลุกขึ้นยืนเช่นกันพวกเขานำถุงตาข่ายมอบให้ชาวบ้านคนอื่นๆ แล้วรีบวิ่งไปทางเรือนของตนเอง เจี่ยนอันอันเมื่อหาแม่ไก่สองตัวนั้นของท่านยายหลินพบ ก็อุ้มพวกมันเอาไว้ “พวกเรากลับกันเถอะ รออีกเดี๋ยวข้าจะเชิญพวกเจ้ามากินตั๊กแตนทอดกัน” หญิงชาวบ้านหลายคนเองก็พากันอุ้มไก่ของตัวเองกลับไป เมื่อได้ยินเจี่ยนอันอันบอกว่าจะกินตั๊กแตนทอด พวกนางก็อดจะยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ระหว่างทางกลับไป อวี๋ว่านอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “แม่นางเจี่ยน ตั๊กแตนพวกนี้กินได้อย่างนั้นหรือ?”เจี่ยนอันอัน
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 486
ฉู่จวินสิงใช้วิชาตัวเบา บวกกับความหวาดกลัวตั๊กแตนในใจ ไม่รู้ว่ามีความเร็วมากกว่าเจี่ยนอันอันถึงกี่เท่าตัวเจี่ยนอันอันกลับมาถึงเรือน ก็วิ่งไปหาแม่ไก่ที่บ้านท่านยายหลินให้มาสองตัวนางไปหาฉู่จื่อซี ให้เขาคิดหาวิธีเรียกนกให้บินไปยังที่ดินให้มากขึ้นฉู่จื่อซีรีบรับปาก ก้าวขาสั้นๆ วิ่งออกจากสวนไปเมื่อครู่ได้ยินเสียงของชาวบ้านร้องตะโกน คนในเรือนล้วนแต่ได้ยินหมดแล้วฟางอิ๋งตามไปอย่างไม่วางใจฉู่จื่อซีมาใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แล้วคุยกับรังนกที่อยู่บนต้นไม้ไม่นานนักก็มีนกหลายสิบตัว บินมุ่งหน้าไปยังที่ดินเจี่ยนอันอันกอดแม่ไก่เอาไว้ในอ้อมแขน ถูกฉู่จวินสิงกอดเอวอุ้มขึ้นไว้อีกครั้งเจี่ยนอันอันเมื่อเห็นว่าฉู่จวินสิงยังจะไปด้วย จึงเสนอแนะให้เขารออยู่ที่เรือนทว่าฉู่จวินสิงไม่ว่าจะพูดอะไรก็ไม่ยอมจากเจี่ยนอันอันไปแม้ครึ่งก้าวเจี่ยนอันอันพูดออกมาอย่างไม่วางใจ “ท่านจะต้องเอาชนะความกลัวตั๊กแตนในใจให้ได้”ฉู่จวินสิงกัดฟัน เมื่อเทียบกับความหวาดกลัวแมลงแล้ว เขาเป็นกังวลความปลอดภัยของเจี่ยนอันอันมากยิ่งกว่าเขาไม่อยากจะให้เจี่ยนอันอันถูกกู้มั่วหลีจับตัวไปอีกครั้งในตอนนี้ด้วยความเร็วของฉู่จ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 485
เจี่ยนอันอันลอบพูดในใจว่าไม่ดีแล้ว เกรงว่าที่ดินในหมู่บ้านชิงสุ่ยจะต้องเกิดปัญหาขึ้นแน่ๆเหล่าชาวบ้านที่เดินออกมาจากเรือน เมื่อเห็นว่าบนท้องฟ้านั้นเต็มไปด้วยตั๊กแตน ในใจของทุกคนต่างก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา“แล้วนี่จะทำอย่างไรกันดี ที่ดินของข้าไม่ง่ายเลยถึงจะมีผลผลิตขึ้นมา คราวนี้จะต้องถูกแมลงกินจนหมดแน่”“บ้านข้าเองผลผลิตเพิ่งจะถือว่าดีกว่าเล็กน้อย ดันเกิดเรื่องตั๊กแตนระบาดขึ้นมาได้”“แล้วอย่างนี้จะทำอย่างไรดี พระเจ้ากำลังจะทำลายหมู่บ้านชิงสุ่ยของพวกเราอย่างนั้นหรือ!”ทุกคนต่างก็วิ่งไปยังทิศทางของที่ดิน แม้แต่อวี๋ว่านและคนอื่นๆ ที่กำลังสร้างเรือนอยู่ ต่างก็วางงานในมือลงพวกเขาจะมีใจคิดทำงานได้อย่างไรกันอาหารในที่ดินของตนหากว่าถูกตั๊กแตนกินจนหมด ต่อไปภายหน้าพวกเขาจะไม่มีอาหารให้กินแล้วขณะที่เจี่ยนอันอันกำลังจะไปยังที่ดิน กลับพบว่าฉู่ตั๋วตั่ววิ่งเข้ามา“ท่านน้า พิษที่ท่านสอนมา ข้าเชี่ยวชาญจนหมดแล้ว”“ทว่าข้าไม่มีขวดเล็กๆ ที่จะใส่ยาพิษ ท่านสามารถให้ขวดเล็กๆ ข้าสักสองสามขวดหรือไม่?”เจี่ยนอันอันไม่คิดเลยว่า ฉู่ตั๋วตั่วจะเชี่ยวชาญในเรื่องพิษได้เร็วถึงเพียงนี้นางหยิบขวดเล็กๆ ส
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 484
เมื่อเห็นว่าเสิ่นจือเจิ้งหลับตาลง ไม่ยินยอมแม้แต่จะมองมายังเขาเสิ่นจืออวี้เองก็ไม่กล้าจะพูดอะไรออกมา หันหลังแล้วตามออกไปเจียงหว่านเอ๋อร์ในใจของเขา เป็นคนที่ดีมาโดยตลอดหลายปีมานี้ เจียงหว่านเอ๋อร์ดูแลเขาเป็นอย่างดีมาโดยตลอดเสิ่นจืออวี้วิ่งออกไป แล้วขวางทางเจียงหว่านเอ๋อร์เอาไว้“พี่สะใภ้ใหญ่ ท่านจะไปที่ไหนกัน? พี่ใหญ่ของข้าเพียงแค่หุนหันไปชั่วคราวเท่านั้น ถึงได้ทำเรื่องไม่มีเหตุผลเช่นนี้ออกมา”“หนังสือหย่านี้ท่านเก็บเอาไว้ก่อน ไม่แน่ว่าต่อไปในอนาคต พี่ใหญ่ของข้าก็อาจจะนึกถึงที่ท่านทำดีกับเขาก็เป็นได้”“เขาจะต้องกลับไปอยู่ข้างกายท่านอีกครั้ง”เจียงหว่านเอ๋อร์เหลือบมองไปยังหนังสือหย่า ในใจอดที่จะคิดเย้ยหยันไม่ได้คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนเลวเหมือนกัน ยังวิ่งมาแสร้งทำดีกับนางเพื่ออะไรกันเจียงหว่านเอ๋อร์รับหนังสือหย่ามา แล้วยัดเข้าไปในเสื้อนางสะกดข่มความโกรธในใจเอาไว้ ใบหน้ายังคงทำทีเป็นอ่อนแอเช่นนี้“ข้าอยากจะดูว่าเรือนสร้างไปถึงไหนแล้ว ข้าไม่อยากให้คังเอ๋อร์ไปข้างคืนอยู่ข้างนอก”เสิ่นจืออวี้เกาศีรษะ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดีเรือนทั้งสองหลังนั้นสร้างเสร็จไปแล้วหนึ่งหลัง ทว
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 483
เจี่ยนอันอันเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้พูดอะไรออกมา นางอยากจะลองดู ว่าท้ายที่สุดแล้วเจียงหว่านเอ๋อร์จะเล่นลูกไม้อะไรเจียงหว่านเอ๋อร์เมื่อเห็นว่าแผนการนี้ของตน ดูจะไม่ได้ผลลัพธ์อะไรทุกคนที่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครก่นด่าเจี่ยนอันอันตามที่นางคิดเจียงหว่านเอ๋อร์กัดฟัน ในใจลอบคิดเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะว่าเจี่ยนอันอัน นางอาศัยที่ตนเองมีรูปลักษณ์ที่งดงาม จึงได้มาหลอกลวงใจของเสิ่นจือเจิ้งนางไม่สามารถจากไปเช่นนี้ได้ มิฉะนั้นแล้วก็จะสมดั่งความตั้งใจของเจี่ยนอันอันนางจะต้องอยู่ต่อ ต่อให้จะไม่อาจอยู่ด้วยกันกับเสิ่นจือเจิ้งได้ ก็ต้องหาวิธีการอยู่ที่หมู่บ้านชิงสุ่ยต่อเมื่อคิดถึงตรงนี้ ดวงตาของเจียงหว่านเอ๋อร์ก็แดงก่ำขึ้นมา น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงมา“แม่นางเจี่ยน ข้าขอร้องท่าน โปรดมอบที่อยู่ให้ข้าได้อาศัยอยู่”“ข้าไม่มีที่ให้อยู่ไม่เป็นไร ทว่าข้าไม่อยากให้คังเอ๋อร์ต้องลำบาก”“เขายังเล็กถึงเพียงนี้ ก็ถูกเนรเทศมาด้วยกันกับพวกเราจนถึงสถานที่แบบนี้”“ตอนนี้ข้าหย่ากับเสิ่นจือเจิ้งแล้ว แต่ว่าคังเอ๋อร์เป็นผู้บริสุทธิ์”เจียงหว่านเอ๋อร์ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเสียใจ น้ำตาไหลลงมาไม่หยุดเสิ่นจืออวี้ทนมองต่อไ
ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ บทที่ 482
เสิ่นจืออวี้คิดอยากจะเกลี้ยกล่อม แต่กลับพบว่าเจียงหว่านเอ๋อร์หยิบพู่กันขึ้นมานางสูดลมหายใจลึก กัดปากพูดออกมา “ดี ในเมื่อท่านต้องการจะหย่ามาก เช่นนั้นข้าก็จะยอมรับมัน!”เจียงหว่านเอ๋อร์พูดขึ้น แล้วเขียนชื่อของตัวเองลงไปบนหนังสือหย่าทว่านางไม่มีตราประทับสีแดง จึงกัดริมฝีปาก แล้วหยดเลือดสีแดงลงมาประทับรอยนิ้วมือของตนเองเมื่อทำทุกอย่างนี้เสร็จ นางก็โยนหนังสือหย่าลงบนพื้น“คังเอ๋อร์ พวกเราไปกัน”เจียงหว่านเอ๋อร์พูดขึ้น แล้วก็จะดึงมือของเสิ่นคัง“ข้าไม่ไป ข้าอยากให้ท่านพ่อและท่านแม่อยู่ด้วยกัน” ไม่ว่าจะพูดอะไรออกมาเสิ่นคังก็ไม่ยอมไปกับเจียงหว่านเอ๋อร์ใบหน้าเล็กๆ ของเขา ถูกน้ำมูกและน้ำตาไหลนองจนเลอะใบหน้าไปหมด“พี่ใหญ่ ต่อให้พี่สะใภ้ใหญ่ของข้าจะทำอะไรผิดไป ก็คงไม่ถึงขั้นหย่ากัน พวกท่านลองคุยกันเสียหน่อยไม่ได้หรือ?”เสิ่นจืออวี้ทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว เขาหยิบหนังสือหย่าบนพื้นขึ้นมา แล้วต้องการจะฉีกออกเสิ่นจือเจิ้งจ้องมองไปยังเสิ่นจืออวี้ “หากว่าเจ้ากล้าฉีกมันออก ข้าเองก็จะไม่ถือว่าเจ้าเป็นน้องชายอีกต่อไป”เสิ่นจืออวี้หยุดการกระทำในมือลง สีหน้าดูไม่น่ามองอย่างประหลาดเขาเพียงแค
