LOGINShare
บทที่ 14 บ้านใหม่
Last Updated:
2025-01-19 17:59:46
Related chapters
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 15 ไม่มีวันรัก
ประโยคสุดท้ายที่คนใจร้ายทิ้งท้ายเอาไว้ หลังจากกระชากชุดที่เธอสวมใส่อยู่จนขาดวิ่นไม่เหลือโครงเดิมให้ได้เห็นนั้น ส่งผลทำให้ตลอดทั้งวันที่เหลือของเอมมิกาเป็นไปอย่างยากลำบาก แต่กระนั้นพอสำนึกได้ว่าตัวเองมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร เธอจึงค่อยๆ วางทุกสิ่งลง เพราะช้าเร็วอย่างไร..เธอก็ต้องทำมันอยู่ดี เขาเริ่มต้นด้วยการกระชากเธอเข้าไปจูบ มันเป็นจูบที่ไร้ซึ่งความอ่อนโยน เชกเช่นเดียวกันนิสัยใจคอของเขาไม่ผิดเพี้ยน เนิ่นนานหลายนาทีทีเดียว กว่าที่เขาจะสำนึกได้ว่าจูบบ้าๆ พวกนี้ไม่อาจทำให้เขาได้ ‘ลูก’ สมใจอยาก ถึงได้ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก“อ๊ะ! เจ็บค่ะ...”ความเจ็บร้าวที่กำลังได้รับ แม้จะไม่เท่ากับครั้งแรก แต่ก็ยังหลงเหลือความรู้สึกให้ได้สัมผัส อาจเพราะขนาดที่ต่างกันจนเกินไป หรือว่าเพราะคนตรงหน้าอ่อนโยนไม่เป็น ก็สุดที่จะรู้ได้!“คะ…คุณกานต์เบาหน่อยค่ะ ฉันเจ็บ!” หญิงสาวกล่าวย้ำอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย “อดทนหน่อย อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว อ่าส์...คุณแน่นดีจัง!” เขาปลอบ ทั้งๆ ที่ก็ยังไม่รู้หรอกว่า เรื่องราวมันจะเป็นแบบที่พูดรึเปล่า แต่ท
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 16 ไม่ง้อ
คืนนั้นกานต์ไม่ได้กลับมานอนบ้าน และเธอก็ไม่สนด้วยว่าเขาจะไปนอนที่ไหนหรือไปนอนกับใคร สิ่งเดียวที่พอจะดึงดูดความสนใจจากเธอได้เห็นจะมีก็แต่การปรากฏตัวของคนตรงหน้านี้เท่านั้น “นายให้ผมมารับคุณเอมไปช่วยงานที่สำนักงานครับ” พูดได้เพียงเท่านั้นก็ต้องก้มหน้านิ่ง ไปพร้อมๆ กับความรู้สึกผิดที่ไม่อาจช่วยอะไรคนตรงหน้าได้ไปมากกว่านี้ได้ ด้วยกลัวว่าตนเองจะงานเข้า หากเผลอยื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องที่ผู้เป็นนายไม่ได้เอ่ยสั่ง “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณหินรอเอมสักครู่นะคะ” เมื่ออีกฝ่ายยิ้มให้ เอมมิกาจึงกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุดใหม่ ให้พร้อมสำหรับการทำงาน ที่คงไม่ได้สุขสบายมากนัก “นายให้คุณเอมทำทั้งหมดนี้...คนเดียวครับ” คนพูด มีท่าทีลำบากใจไม่น้อย ซึ่งเอมมิกาก็พอจะเข้าใจได้ว่า หากมีทางเลือกเขาคงไม่อยากทำแบบนี้สักเท่าไหร่ ถ้าไม่เป็นเพราะถูกใครบางคนฟาดคำสั่งใส่มาอีกที “ถ้าทำไม่เสร็จ...ก็จะไม่ได้ทานข้าวเที่ยงด้วยใช่ไหมคะ เอมเคยเห็นในละครบ่อยๆ” เพราะอยู่ด้วยกันมาเกือบสองเดือนแล้ว เธอเลยรู้จักนิสัยของอีกคนดี ถึงรู้ว่าทั้งหมดนี้เขาทำเพื่อแกล้งกันเท่านั้น แต่ถึงจะรู้ไป
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 17 ไม่มีสิทธิ์
“ฉันแค่อยากได้ความมั่นใจ ว่าเด็กที่กำลังจะเกิดมาจะมีความสุข อย่างน้อยฉันก็อยากให้คุณรักแกบ้าง...สักนิดก็ยังดี” รัก...แทนในส่วนของเธอที่อาจจะไม่มีแม้แต่โอกาสได้บอกลา ไม่ใช่ทำทุกอย่างเพียงเพราะหน้าที่ เพราะหากเป็นอย่างนั้น เธอคงสงสารลูกของเธอน่าดูที่ต้องมีพ่ออย่างเขา “แน่นอนว่าผมต้องรักเขาอยู่แล้ว เพราะว่าเขาเป็นลูกผม คุณห่วงเรื่องตัวเองไปเถอะ เรื่องอื่นผมจะจัดการเอง” เมื่ออีกคนยืนยันมาแบบนั้น เธอก็ไม่มีอะไรจะพูด แต่ครั้นตั้งใจจะหลับตาลงไปอีกครั้งก็พบว่าเขาทิ้งตัวลงมานอนข้างกันแล้ว ถึงได้เอ่ยตวาดขึ้นมาอีกรอบ “ฉันป่วยอยู่!” “รู้แล้ว” “รู้แล้วก็กลับไปนอนที่ห้องคุณสิคะ” ปกติแล้วเขาหวงความเป็นส่วนตัวจะตายไป เพราะรู้อย่างนั้นเธอถึงได้กล้าที่จะทักท้วง “ขี้เกียจเดิน!” คนหน้ามึนไม่พูดเปล่า แต่กลับทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหน้าตาเฉยซ้ำยังเอื้อมมือมาคว้าตัวเธอเข้าไปกอดอีกด้วย “คุณกานต์ คุณนอนที่นี่ไม่ได้นะคะ!” “นี่บ้านผม ผมจะนอนที่ไหนก็ได้...หุบปากแล้วหลับตา หรืออยากทำอย่างอื่นก่อน เอาไหม!” แน่นอนว่าเธอเลือกที่จะส่ายหน้า
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 18 ใครอีกคน
“กานต์!” “ถ้าธุระของคุณมีเท่านี้ ก็กลับไปเถอะ ไอ้หิน...ส่งแขก!” คำพูดนั้นเสียดแทงใจคนฟังจนทนไม่ไหว แต่ยังไม่ทันที่จะได้โต้ตอบอะไรกลับไป เขากลับหันไปออกคำสั่งกับคนสนิทของตัวเองเสียก่อน “ฐิตาไม่กลับ! ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ยังอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมฐิตาจะอยู่ไม่ได้ ในเมื่อฐิตาเองก็เคยเป็นเมียคุณเหมือนกัน!” เอมมิการู้สึกตกใจไม่มากเท่าไหร่ กับความจริงที่เพิ่งได้รู้จากปากของผู้หญิงคนตรงหน้า อันที่จริงเธอได้รับการเตือนบางอย่างผ่านสายตา สายตาที่มันทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าคนสองคนนี้ ความจริงแล้วเป็นแค่แม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยงจริงหรือ และก็เหมือนว่าเธอจะคิดถูก พวกเขาสองคนเป็นอะไรที่มากกว่านั้นจริงๆ “ผมไม่ยักจะรู้...ว่าเคยให้อภิสิทธิ์คนอย่างคุณมากมายขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!” ท่าทีนิ่งเฉย ทำราวกับว่าไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนครั้งที่ถูกทรยศหักหลังด้วยน้ำมือของคนรัก ยิ่งทำให้ฐิตาภาเข้าข้างตัวเองว่าเขายังมีเยื้อใยต่อกันอยู่ แต่ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้ใครเห็นถึงความอ่อนแอของตัวเองมันก็เท่านั้น เมื่อเข้าใจได้แบบนั้นเธอถึงได้ไม่โกรธเลยสักนิด กับคำพูดไร้ซึ่งเยื้อใยที่เข
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 19 ไกลกว่าเดิม
การมาเยือนของอดีตคนรัก ไม่ใช่เป็นผลทำให้กานต์โมโหได้มากเท่ากับภาพความสนิทสนมของคนสองคนตรงหน้าที่กำลังได้เห็น แม้หนึ่งในนั้นจะเป็นคนสนิทของตัวเอง เขาก็ไม่ชอบที่ได้เห็นมันอยู่ดี “มาทำอะไรตรงนี้!” เสียงตวาดที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ส่งผลให้คนสองคนที่กำลังพูดคุยกันชะงักด้วยความตกใจ ก่อนจะเป็นเอมมิกาที่แยกตัวเดินมาหาคนหน้าบึ้ง ที่ตอนนี้กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “ทำไมหมู่นี้ถึงได้ไปสนิทกับไอ้หินมันนัก หรือว่าชอบ ตัวดำๆ หุ่นล่ำๆ แบบนั้น!” คนถูกถามถึงกลับต้องนับหนึ่งถึงสิบในใจ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว จำต้องตอบโต้กลับไปบ้างเพื่อปกป้องตัวเอง “เราจะมองคนแค่ภายนอกอย่างเดียวคงไม่ได้หรอกนะคะ เพราะกับบางคนที่ดีพร้อมไปหมดทุกอย่าง แต่นิสัยกับเสียเสียยิ่งกว่าคนที่ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนก็มีถมเถไป!” แม้จะรู้ว่าสิ้นคำตอบนี้ตัวเองจะต้องเจอกับพายุอารมณ์ร้ายๆ ของอีกคน แต่เอมมิกาก็เลือกที่จะยอมรับทุกผลจากการกระทำในครั้งนี้ของตัวเองอยู่ดี อย่างน้อยก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ ให้เขาหาเรื่องฝ่ายเดียว! “ตราบใดที่ยังเป็นของผม อย่าริอาจทำตัวเหมือนผู้หญิงกลางคืน ที่พร้อมจะอ
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 20 ล่อลวง
‘เกาะโขดหินเอาไว้แน่นๆ แยกขาออกหน่อย’ ‘โยกหน่อย อย่ากินแรงสิ’ ‘อื้อ คุณกานต์...เบาหน่อย’ สามครั้งเห็นจะได้ที่เธอต้องว่ายวนอยู่กับความรู้สึกเหล่านั้น และก็เป็นทุกครั้งที่เขาสาดใส่ทุกสิ่งเข้าหากันด้วยเหตุประการเดียวนั่นคือเขาต้องการลูก แค่เพียง ‘ลูก’ เท่านั้น ที่เขาต้องการจากเธอ! เป็นอีกวันแล้วที่เอมมิกาต้องรับมือกับอดีตคนรักของกานต์ ที่ยังคงปักหลักอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน ต่างจากเจ้าตัวที่นอกจากจะไม่ทำอะไรแล้วนั้น เขายังมอบหน้าที่กำจัดคนน่ารำคาญให้เป็นสิทธิ์ขาดของเธออย่างเต็มตัวอีกด้วย ทั้งสองคนเหมือนกำลังเล่นสงครามประสาทกันโดยมีเธอคั่นกลาง ซึ่งนั่นดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอเลย ที่ต้องมารับศึกทั้งสองด้านพร้อมกันเอาอย่างนี้ “กานต์เขารักฉันมาก ทางที่ดีเธอควรไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่จะเสียตัว เสียใจไปมากกว่านี้!” นี่ถือเป็นคำเตือนใช่ไหม หรือหากไม่ใช่มันก็คงเป็นความหวังดี ที่แฝงมาพร้อมกับความรู้สึก ‘หวง’ เต็มหัวใจ “ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะคะ แต่ว่าฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้” ต่อให้สิ่งเหล่านั้น จะเป็นเรื่องที่เธออยากทำมากก็
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 21 หมดรัก
“อีกสองวันผมต้องเข้ากรุงเทพ และคุณต้องไปกับผมด้วย เตรียมตัวให้พร้อม ถึงเวลาจะได้ไม่งอแง!” แม้จะอยากรู้ถึงเหตุผลว่าทำไมเขาจะต้องหนีบเอาเธอไปด้วย แต่เอมมิกาก็เลือกที่จะพยักหน้ากลับไปช้าๆ เท่านั้น เพราะหากเขาต้องการให้เธอรู้อะไรที่มันมากกว่านี้คงพูดออกมาแล้ว แต่ที่เขาเลือกที่จะบอกแค่นี้ ก็เท่ากับว่าเขาต้องการให้เธอรู้แค่นี้ ซึ่งนั่นเป็นอีกหนึ่งนิสัยเสียๆ ของเขาที่เธอต้องทำใจให้ชิน สองวันต่อมาเธอก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อนั่งรถเข้ากรุงเทพพร้อมกับกานต์และคนสนิทของเขา กระทั่งเมื่อถึงจุดหมายซึ่งก็คือคอนโดหรูแห่งหนึ่ง เขาก็จัดการไล่เธอลงจากรถ พร้อมกับคำสั่งที่ดังขึ้นหลังจากนั้น “อีกเดี๋ยวจะมีคนจากห้องเสื้อไปพบคุณที่ห้อง เตรียมตัวให้พร้อม สองทุ่มผมจะกลับมารับ” เธอยังไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อรถคันหรูก็แล่นผ่านหน้ากันไปเสียก่อนกว่าจะรู้เรื่องราวทั้งหมด ก็ตอนที่ได้เจอกับคนจากห้องเสื้อที่บอกให้รู้เพียงสั้นๆ ว่าคืนนี้กานต์มีงานเลี้ยงที่ต้องไปร่วม และเธอก็คือคนที่เขาได้เลือกแล้วว่าจะควงไปงานในค่ำคืนนี้ ส่วนจะด้วยสถานะอะไรนั้น คงขึ้นอยู่กับมุมมองของแต่ละคนที่จ้องมอง
Last Updated : 2025-01-19ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 22 เหนื่อยใจ
“ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่ต้องการให้เรายื่นมือเข้าไปช่วย แกยังจะไปวุ่นวายกับเขาอยู่อีกทำไมกันตาคี!” ไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรออกไปอีกครั้ง เสียงจากอีกคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาสมทบก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน “ไม่เจอกันเสียนานเลยนะ ดูเหมือนว่าหนูจะเก็บเอาคำแนะนำของฉันไปปรับใช้แล้วสินะจ๊ะ ก็ดีแล้วล่ะ ตาคีลูกชายฉันจะได้หลุดพ้นเสียที” คำถากถางนั้นดังก้องไปถึงกลางใจของคนสองคนแทบจะทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งชายหนุ่มหนึ่งเดียวในวงสนทนา ที่ตกใจต่อคำพูดของมารดาเสียจนเผลอหันไปตวาดใส่หน้าท่านอย่างไม่ตั้งใจ “คุณแม่!” “แกเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ คงยังไม่รู้จักคุณกานต์สินะ รายนี้น่ะขึ้นชื่อเรื่องการ ‘ซื้อกิน’ โดยเฉพาะ! จริงไหมจ๊ะหนูเอม หนูน่าจะให้คำตอบนี้กับลูกชายฉันได้ดีกว่าใครๆ สำหรับเรื่องพวกนี้!” เป็นอีกครั้งแล้วที่เอมมิกาต้องรับมือกับการถูกกดให้ต่ำลงด้วยคำพูดของคนตรงหน้า คนที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่วันไหน ก็ยังมองเธอเป็นเพียงสิ่งสกปรกที่เกาะติดลูกชายของท่านไม่เปลี่ยน แล้วมันจะผิดบาปอะไรตรงไหน ถ้าหากหนนี้เธอจะขอสู้กลับไปบ้าง จะไม่ยอมให้ตัวเองถูก ‘มนุษย์ป้า’ตรงหน้ากดขี่อีกต่อไป
Last Updated : 2025-01-19
Latest chapter
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทส่งท้าย
“คุณโสก็สวยค่ะ เหมาะสมกับพี่คีมากด้วย งานแต่งของพวกคุณเอมอาจไม่ได้ไป ถ้ายังไงขออวยพรล่วงหน้าเลยก็แล้วกันนะคะ” เจ้าของเสียงหวานขานรับ ก่อนจะหันไปมองรักแรกของตัวเองนานร่วมนาที…”เอมขอให้พี่คีมีความสุขมากๆ นะคะ เอมเชื่อว่าคุณโสจะทำให้พี่คีมีความสุขค่ะ” ถ้าเพียงแต่เขายอมเปิดใจสักนิด บางทีอาจได้เห็นบางสิ่งจากดวงตาคู่สวยคู่นั้น ที่จนกระทั่งตอนนี้มันก็ยังจดจ้องอยู่ที่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ทั้งหมดนี้ทำให้เธอเหมือนได้ย้อนกลับไปมองดูตัวเองอีกครั้ง ตัวเองที่เคยตกหลุมรักผู้ชายคนนี้ ก่อนที่ความเป็นจริงจะผลักให้เธอตื่นจากฝัน ตื่นขึ้นมาพบว่าเธอกับเขานั้นแตกต่างกันแค่ไหน แต่กับผู้หญิงตรงหน้านี้โชคดีกว่าเธอมากที่เกิดมามีพร้อมทุกสิ่ง จะเหลือก็แค่ต้องพยายามอีกสักนิด ทำให้พี่คีรักให้ได้ก็เท่านั้น! “ช่างเรื่องของพี่เถอะ ว่าแต่เอมเถอะ มั่นใจแล้วจริงๆ ใช่ไหม ว่าทั้งหมดนี้คือความรัก” เรื่องราวระหว่างเอมมิกากับผู้ชายคนนั้นเกิดขึ้นเร็วเกินไป นั่นเลยทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเป็นความรักอย่างที่เธอบอกจริงๆ เพราะหากไม่ใช่ความรัก เอมมิกาก็ยังพอมีโอกาสจบทุกสิ่ง และถ้าหากเธอเลือกแบบนั้น
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 33
หลังจากได้เมียกลับคืนมา กานต์ก็แทบไม่ยอมให้อีกฝ่ายคลาดสายตาไปไหน การกระทำนั้นเองที่มันทำให้เอมมิการู้สึกอึดอัดไม่น้อยสุดท้ายเมื่อทนไม่ไหวถึงได้ตัดสินใจเปิดอกพูดคุยกับเขาตรงๆ “เอมไปแค่ร้านกาแฟเอง พี่กานต์ไม่ต้องไปด้วยก็ได้” ทะเบียนสมรสก็ยอมจดด้วยแล้วแท้ๆ ไม่รู้จะกลัวเธอหนีไปไหนอีก “ก็พี่อยากไปด้วย” “เอมไม่หนีไปไหนแล้วค่ะ นี่พี่กานต์ไม่เชื่อใจเอมเหรอคะ” “ก็ได้ครับ แต่ห้าโมงต้องถึงบ้านนะ ไม่อย่างงั้นพี่จะออกไปรับด้วยตัวเองจริงๆ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้ม และไม่ลืมขยับไปจูบเบาๆ ที่แก้มสาก แทนคำขอบคุณที่เขาทำตัวน่ารักมากขึ้นไปทุกวัน แม้จะจดทะเบียนกันแล้ว หากแต่สิ่งที่กานต์หวังจะทำให้ภรรยานั้นกลับเป็นสิ่งที่สร้างความปวดหัวให้กับเขาไม่น้อย และถ้าไม่ใช่เพราะอยากเห็นเมียรักมีความสุขที่ได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ ให้ตายเขาก็คงไม่มานั่งอยู่ที่นี่ตรงนี้ ต่อหน้าผู้เป็นป้าของเธอแน่! “แค่รักอย่างเดียวมันไม่ได้หรอกนะคะ ถึงยัยเอมจะเป็นหลาน แต่ดิฉันกับสามีก็เลี้ยงดูมาเป็นอย่างดีไม่ต่างอะไรกับลูกแท้ๆ ของตัวเองเลยสักนิด แล้วอยู
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 32 เจออีกครั้ง
“นี่เมลต้องหางานใหม่อีกแล้วเหรอคะ เสียดายจัง!” อีกฝ่ายบ่นอุบอิบ ก่อนจะลอบยิ้มเมื่อเพื่อนสนิทยืนยันบางสิ่งกลับมาเบาๆ “ไว้ผมจะหางานที่เหมาะสมกับคุณให้ ต้องขอโทษคุณด้วยจริงๆ” เพราะเมียไม่ปลื้ม เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขอร้องให้เพื่อยุติการทำหน้าที่พี่เลี้ยงของลูกเป็นการถาวรนับตั้งแต่วันนั้นที่เอมมิกาหนีไป ซึ่งอีกฝ่ายก็พร้อมที่จะเข้าใจถึงความจำเป็นของเขา “เมลจะยกโทษให้ ถ้าคุณตามหาน้องเอมให้เจอ ถ้าไม่เจอก็อย่าฝันเลย ว่าเมลจะยอมให้อภัย!” นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้สนทนากับอีกฝ่ายตามลำพัง ก่อนที่จะส่งเธอไปทำงานในสำนักงานของไร่ ซึ่งก็เหมือนว่าเมลจะชอบงานนั้นมากกว่างานพี่เลี้ยงเสียอีก! “นายครับ”เสียงเรียกจากคนสนิททำให้คนที่กำลังคิดอะไรเงียบๆ ตามลำพังเงยหน้าขึ้น ทันทีที่ได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่าย ก็รู้ได้ทันทีว่างานที่เขาสั่งให้ไปทำนั้น คงจะล้มเหลวไม่เป็นท่าเหมือนทุกที “จ้างนักสืบเพิ่มอีก แพงแค่ไหนฉันก็พร้อมจ่าย!” ขอแค่ให้เขาได้เจอเมียอีกครั้ง ต่อให้ต้องเสียมากกว่านี้เขาก็พร้อมจ่ายอย่างไม่ลังเล ให้มันรู้กันไปเลยว่านักสืบพวกนั้นจะไร้ประสิทธิภาพถึ
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 31 ปล่อยมือ
ร่องรอยของคราบน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ายังหลงเหลือให้ได้เห็น มันทำให้อดคิดไม่ได้เลยว่ากว่าจะข่มใจเขียนไอ้จดหมายบ้าๆ ฉบับนี้เสร็จ เมียเขาต้องเสียน้ำตาไปมากสักแค่ไหนกัน! แล้วเรื่องอะไรต้องมาบอกให้เขากับลูกแบ่งพื้นที่ว่างให้คนอื่น ในเมื่อที่ตรงนั้นมันเป็นของเธอ เธอเท่านั้นไม่ใช่ใครที่ไหนก็ได้! กานต์ใช้เวลาตลอดทั้งวันที่เหลือหมดไปกับการตามหาแม่ของลูกในสถานที่ที่คิดเอาเองว่าเธอน่าจะไป นี่ถ้าไม่ติดว่าเคยเห็นการปะทะคารมของเมียกับคุณหญิงนั่นในงานเลี้ยงมาก่อนเขาอาจจะบุกไปที่บ้านของหมอนั่นแล้ว สุดท้ายที่ทำได้ก็มีแค่ขอให้พี่สาวเมียช่วยสืบให้ ก่อนจะพบว่าเอมมิกาไม่ได้ไปอยู่กับหมอนั่น ‘เอมเขาก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เวลารู้สึกอะไรมักจะไม่ค่อยพูดออกมา แม้แต่สิเองก็ยังไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน้องต้องเจอกับอะไรบ้าง รบกวนคุณช่วยตามหายัยเอมให้เจอทีนะคะ ถึงตอนนั้นถ้าพวกคุณไม่รักน้องสาวของสิแล้วก็ไม่เป็นไร น้องแค่คนเดียวสิดูแลเองได้’ เป็นสิตาที่ตัดสินใจเอ่ยขึ้น หลังจากได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับน้องสาวของตัวเองจนจบ แน่นอนว่าพอได้รู้มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิด ที่ปล่อย
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 30 ขอเจออีกครั้ง
ตีห้าไม่ขาดไม่เกิน คนที่ไม่ได้นอนเลยตลอดทั้งคืนก็ค่อยๆ ขยับลุก สิ่งแรกที่ทำคือไปเคาะประตูห้องพี่เลี้ยงเพื่อขอลูกคืน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมส่งแกให้แต่โดยดี นั่นเลยทำให้เธอมีโอกาสได้จูบลาลูกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะต้องปล่อยแกไว้กับพ่อไปตลอดกาล “เป็นเด็กดีของพ่อกับย่าทวดนะปกป้อง แม่ขอโทษที่อยู่กับหนูไม่ได้” เธออยากอยู่กับลูก อยากอยู่กับเขาในทุกช่วงชีวิต แต่เพราะรู้ว่าตัวเองเป็นใคร จึงไม่กล้าแม้แต่จะคิดไปไกลเกินกว่านี้ มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอมั่นใจ นั่นคือลูกของเธอจะมีความสุขหากอยู่ที่นี่ แกจะมีพ่อที่พร้อมจะดูแล ซ้ำยังมีย่าทวดคอยปกป้องตามชื่อที่ท่านเป็นคนตั้งให้ตั้งแต่วันแรกที่รู้เพศ หญิงสาวใช้เวลาพักใหญ่ก่อนจะพาลูกกลับไปส่งคืนให้กับพี่เลี้ยงสาว ที่ในอนาคตอีกฝ่ายอาจมีโอกาสขยับไปเป็นอะไรที่มากกว่านั้น ดูได้จากที่หลายๆ คนที่เหมือนจะรักและเอ็นดูมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะคุณย่าของกานต์ ที่มักจะชวนอีกฝ่ายไปกินข้าวด้วยบ่อยๆ แต่เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องที่เธอให้ความสนใจเท่ากับเรื่องลูกชายเธอ ขอแค่อีกฝ่ายรักและพร้อมที่จะปกป้องแก เธอรับได้ทั้งนั้นถ้าหากอนาคตลูกเธอจะต้อ
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 29 ไม่ขอทน
เอมมิกาไม่ได้บอกเล่าถึงเงื่อนไขที่มีต่ออีกคนให้พ่อของลูกได้รับรู้ กานต์จึงคิดเอาเองว่าบางทีย่าของเขาอาจจะแค่โกรธ ไม่นานความรู้สึกเหล่านั้นก็คงบางเบาลงจึงไม่ได้เอะใจสงสัย ในขณะที่เอมมิกาเองก็ทำตัวเป็นปกติ ด้วยรู้ดีว่าเวลาที่จะได้อยู่กับพ่อของลูกนั้น เหลือน้อยลงทุกวัน… “วันนี้หนูทำอะไรบ้างครับ แล้วคนที่บ้านใหญ่มากวนใจรึเปล่า” เป็นเสียงเข้มที่ดังขึ้นอย่างอดห่วงไม่ไหว แม้จะรู้ดีว่าเนื้อแท้ของผู้เป็นย่านั้นไม่ใช่คนใจร้ายอะไรเลย แต่ก็ไม่อยากไว้ใจอยู่ดี “เอมอ่านหนังสือค่ะ ส่วนคุณย่าท่านไม่ได้ทำอะไร นอกจากให้คนเอาของพวกนี้มาให้” พอเห็นของที่ว่ากานต์ก็ถึงกับลอบยิ้ม เพราะแต่ละอย่างนั้นคือของบำรุงครรภ์แทบจะทั้งสิ้น ลองมาแบบนี้ดูท่าว่าเรื่องที่จะทำให้ย่ายอมใจอ่อน ให้อภัยกันคงไม่ยากอย่างที่คิด เขาก็แค่ต้องรอเวลาให้ท่านใจเย็นลงกว่านี้อีกนิดก็เท่านั้น… หลายเดือนต่อมา ตลอดหลายเดือนมานี้ทุกคนดูแลเธอเป็นอย่างดี ในขณะที่เธอเองก็มีความสุขทุกวันที่ได้อยู่ที่นี่ ตราบเท่าที่เขายังอยู่ตรงนี้ด้วยกัน ส่วนอดีตคนรักของเขานั้นถูกไล่ออกไปจากที่นี่ตั้
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 28 หลง
ความจริงที่ได้รับรู้หลังจากหมอถูกตามตัวมาดูอาการของคนที่อยู่ๆ ก็หมดสติไปนั้น สร้างความรู้สึกหลากหลายให้แก่ทุกคนในบ้านเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะกานต์ ที่แทบไม่ยอมให้คนที่กำลัง ‘อุ้มท้อง’ ลูกของเขา ได้คาดสายตาไปไหนเลยสักนาทีเดียว“ไหนๆ แม่นี่ก็ตั้งท้องแล้ว ก็รอจนเด็กคลอด แล้วค่อยให้เงินสักก้อนไปก็แล้วกัน ยังไงเสีย ย่าจะไม่มีวันรับหลานสะใภ้ที่ปมหลังเต็มไปด้วยคำโกหกแบบนี้แน่!”คำกล่าวนี้เองที่มันทำให้คนฟังเจ็บจนพูดไม่ออกไปนานร่วมนาที แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องมานั่งฟังใครสักคนถากถางถึงความไม่เหมาะ จะต่างกันก็แค่ตัวละครกับสถานที่เท่านั้น แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวของเธอเอง ที่เลือกเกิดไม่ได้ “เรื่องทั้งหมดคนผิดคือผม ถ้าย่าคิดอยากจะโกรธใครสักคน ก็ขอให้คนๆ นั้นเป็นผมเถอะครับ!” เป็นกานต์ที่เอ่ยขึ้นมาบ้าง ซึ่งถ้าว่ากันตามความจริงแล้ว เขาคือคนที่ทำทุกอย่าง ในขณะที่เอมมิกาเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในเกมเท่านั้น เธอไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด เธอก็แค่ทำทุกอย่างเพื่อช่วยครอบครัวที่กำลังตกที่นั่งลำบาก เป็นเขาเองเสียมากกว่าที่เป็นคนเริ่มต้นทุกอย่าง! “กับแกย่าก็โกรธ แต่ย่าโกรธผู้หญ
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 27 รักแรก
“เขาเคยเป็นรักแรกของเอมค่ะ” แม้จะรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้ว แต่พอได้มายินมันชัดๆ จากปากคนที่เพิ่งจะเดินตามมาสมทบ ก็เหมือนจะยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นกว่าเดิมอยู่ดี “แต่พี่เป็นผัว เพราะฉะนั้นพี่ขอใช้สิทธิ์ที่มีสั่ง ว่าจากนี้ห้ามเอมไปเจอกับหมอนั่นอีก!” แค่วันนี้เท่านั้นที่เขาจะยอมให้ หลังจากวันนี้อย่าได้หวังเลยว่าเขาจะใจกว้างเหมือนอย่างวันนี้อีก ไม่มีวัน “ทีพี่กานต์ยังไปเจอกับอดีตคนรักได้เลย แบบนี้มันจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอคะ” คนได้ฟังยิ้มรับ ก่อนจะขยับเข้าไปโอบกอดคนแสนงอนจากด้านหลัง ราวกับต้องการจะง้องอน “ถ้างั้นพี่จะสั่งให้คนไล่ฐิตาภาออกเดี๋ยวนี้เลย โอเคไหม!” “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ แค่อย่าปล่อยให้เขาเข้าใกล้เหมือนวันนี้อีกก็พอ เอมหวง” คำว่า ‘หวง’ ของเธอนั้นมีผลรุนแรงต่ออีกคนไม่น้อย แน่นอนว่าเขาไม่ได้ให้สิทธิ์หวงกับใครง่ายๆ เช่นกัน และเมื่อได้รับไปแล้ว เอมมิกาต้องอยู่หวงเขาไปทั้งชีวิต! ห้ามไปไหนทั้งนั้น! การที่จะเสาะหาโอกาสได้อยู่กับอดีตคนรักนั้นว่ายากแล้ว แต่การทำงานในแต่ละวันกลับยากยิ่ง
ผูกใจร้ายเพียงเธอ บทที่ 26 ใจบางๆ
หลังจากใช้เวลาจัดการกับธุระที่กรุงเทพนานเกือบหกวัน ทั้งหมดก็พากันกลับ พร้อมฐิตาภาที่ขอติดสอยห้อยตามมาด้วย หากแต่การกลับมาในครั้งนี้ของเธอนั้น คือกลับมาในฐานะลูกน้องกินเงินเดือนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่แม่เลี้ยงของกานต์อีกต่อไป “งานหนักแบบนั้น คุณฐิตาเธอจะทำไหวเหรอคะ” เป็นเอมมิกาที่เอ่ยถามขึ้น หลังจากทราบจากคนอื่นๆ ถึงงานแรกที่ผู้หญิงคนนั้นได้รับมอบหมายให้ไปทำ “ไม่ไหวก็ลาออกไป”เขาถือว่าเขาได้ช่วยเท่าที่พอจะช่วยได้ไปแล้ว ส่วนอีกฝ่ายจะไปรอดหรือไม่นั้น มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่เขาต้องไปใส่ใจเลยสักนิด หากเป็นบางสิ่งที่มันกำลังขัดหูขัดตาอยู่ตอนนี้ก็ว่าไปอย่าง “กางเกงที่ใส่มีสั้นกว่านี้อีกไหม พี่จะได้ขนไปเผาทีเดียว” คนได้ฟังถึงกลับหน้ามุ้ยเมื่อได้ยิน ก่อนจะพบว่าตัวการที่ทำให้เสื้อผ้าหลายชุดของเธอหายไปจากตู้เสื้อผ้าดูเหมือนจะอยู่ใกล้ตัวกว่าที่คิด “สั้นที่ไหนกันคะ คนอื่นๆ เขาก็ใส่กันทั้งนั้น” อดีตคนรักของเขาสั้นกว่านี้อีก ไม่เห็นเขาจะว่าอะไรสักคำ “ใครอยากใส่ก็ใส่ไป แต่ต้องไปใช่คนของพี่…” เขาตอบก่อนจะขยับเข้ามาใกล้
