ผลลัพธ์เท่ากับรัก ตอนที่ 2

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’

EP.2

ไม่มีงานแต่ง

วันต่อมา

โรงพยาบาล

แม้เป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่ด้วยจำนวนสถานพยาบาลในต่างจังหวัดมีไม่มากเหมือนอย่างในกรุงเทพฯ ส่งผลให้มีคนไข้เยอะพอสมควร บุคลากรทางการแพทย์ในชุดปฏิบัติการเดินกันขวักไขว่ คนไข้หลายช่วงวัยเดินกันว่อนเต็มรอบบริเวณ

ปราณเริ่มเวียนหัว เขาไม่ชอบความวุ่นวายเท่าไรนัก ปกติก็อยู่แต่ในสวนทุเรียนของที่บ้าน ใช้ชีวิตไกลสุดแค่ละแวกตลาดแถวบ้าน ซึ่งเป็นศูนย์กลางรวบรวมสารพัดร้านรวงทุกรูปแบบตลอดจนสถานที่สำคัญต่าง ๆ แต่บ้านเขาเป็นเพียงอำเภอเล็ก ๆ ที่นั่นไม่มีโรงพยาบาลเอกชน มีเพียงอนามัยชุมชน กับโรงพยาบาลรัฐประจำอำเภอแห่งเดียว

ไม่ต้องพูดถึงจำนวนคนไข้มหาศาล และการรอคิวเป็นวัน ๆ แค่ขึ้นชื่อว่า เป็นโรงพยาบาลรัฐเขาก็ค่อนข้างแน่ใจว่า ‘คนบางคน’ คงไม่พอใจที่จะใช้บริการ สุดท้ายจึงขับรถพาคนที่ว่าเข้าเมืองตั้งแต่เช้า

ชายหนุ่มเงยหน้าหลับตา พักสองแขนเข้ากับพนักพิง อ้าปากหาวด้วยความง่วงงุนเหลือประมาณ ส่งผลให้คนซึ่งนั่งอยู่ข้างกันหันมองผ่านแว่นดำ สองสายตาประสานกันเพียงแค่ครู่นรีก็เป็นฝ่ายละกลับ

มาก็มาด้วยกันแท้ ๆ แต่ยังไม่มีคำใดหลุดลอดจากปากใครสักคนแม้แต่คำ

ก็ดี ปราณไม่อยากให้ใครรู้ว่ามากับคนซึ่งแต่งตัวด้วยชุดเดรสปาดไหล่สีขาวมุกประดับโบช่อเท่าบ้าน เขาคงปฏิเสธไม่ได้ว่านรีเป็นคนสวย แต่ไม่แน่ใจนักว่าสายตาคนอื่นที่กำลังมองเป็นเพราะอีกฝ่ายสวยชวนตะลึง หรือเพราะอะไรกันแน่

         “คุณนรี เชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ”

         หลังจากรออยู่นานที่หน้าแผนกสูตินรีเวชทั้งคู่ก็เพิ่งได้ขยับตัวเป็นครั้งแรก ทว่าร่างสูงไม่ทันได้ลุกขึ้น เจ้าของชื่อที่ได้รับการขานเรียกก็เอ่ยขัดทันที

         “ปราณรอข้างนอก เราจะเข้าไปตรวจคนเดียว”

         “ไปด้วยกันไม่ได้รึไง?”

         “เราจะตรวจคนเดียว จะนั่งแหกขาให้คนอื่นมองได้ไง?”

         “…” คิ้วหนากระตุกกับคำค้านที่ได้ยิน

ปราณไม่รู้ว่านรีจะเขินอายไปทำไม อย่างไรเขาก็เคยเห็นเรือนร่างของเธอมาแล้วทั้งตัว กระนั้นต่อให้อยากเข้าไปด้วยแค่ไหนสุดท้ายก็ทำได้เพียงกระแทกตัวนั่งลงตามเดิม

เขาได้ยินนรีสอบถามพยาบาลเมื่อครู่ก่อน ได้ข้อมูลว่าหากอยากเห็นภาพชัดเจนควรปรึกษาแพทย์เพื่อทำการอัลตราซาวนด์ช่องคลอดด้วยการสอดหัวตรวจเข้าสู่ช่องทางที่ว่า อีกฝ่ายจึงอาจไม่อยากให้เขาได้เห็นภาพประเภทนั้นเข้าให้กระมัง

หลังจากร่างแบบบางเดินนวยนาดตามพยาบาลเข้าห้องตรวจลับสายตา คนที่รอด้านนอกก็พรูลมหายใจเสียงดัง

มาถึงขั้นนี้แล้วปราณไม่คิดว่านรีจะโกหก แต่ที่เขาต้องพาเธอมาตรวจที่โรงพยาบาลก็เพื่อยืนยันผลที่ชัดเจน ที่สำคัญจะได้ประเมินอายุครรภ์ และทำการฝากครรภ์ให้เรียบร้อย ส่วนเรื่องอื่นทั้งคู่คงต้องกลับไปตกลงกันอีกที

ชายหนุ่มยังไม่มีพันธะกับใคร แม้มีใจให้ผู้หญิงคนหนึ่ง แต่คงไม่สามารถเรียกได้ว่าอยู่ในความสัมพันธ์ ฉะนั้นตอนนี้เขาโสดสนิท ไม่มีเมีย และแม้ไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจ อย่างไรปราณก็คิดว่าต้องรับผิดชอบลูกในท้องของนรี

แต่เพียงแค่คิดว่าจะต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับคนที่ว่า มือหนาก็พลันยกขึ้นลูบใบหน้าซึ่งสากระคายไปด้วยหนวดเครา ลมหายใจระบายเสียงดังด้วยความรู้สึกหนักอกหนักใจเหลือประมาณ

เขากับนรีไม่ได้รักกัน ไม่มีแม้กระทั่งความสัมพันธ์อันดีร่วมกัน ปราณคิดไม่ออกว่าจะอยู่ด้วยกันเข้าไปได้อย่างไร…

         รออยู่พักใหญ่หญิงสาวก็เดินกลับออกมา ไม่มีแว่นดำอันใหญ่คาดบนใบหน้าเหมือนก่อนเข้าไป ดวงหน้าสดสวยมีสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นอีกแบบ บัดนี้ปลายจมูกของนรีแดงก่ำ แพขนตาชื้นเปียกไปด้วยหยาดน้ำใส ทำเอาคนลอบชำเลืองมองจำต้องเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

         “หมอว่าไง?”

         “เก้าสัปดาห์แล้ว” เธอตอบกลับด้วยสุ้มเสียงแผ่วเบาพอกัน “ตอนนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนเริ่มสร้างกล้ามเนื้อ”

         “…”

         แม้เสียงจอแจรอบตัวยังคงดัง คนรอบด้านยังเดินขวักไขว่ แต่ปราณรู้สึกเหมือนไม่ได้ยินเสียงใดนอกจากเสียงสูดน้ำมูกของนรี

เขากับอีกฝ่ายไม่เคยคุยกันดี ๆ แม้สักครั้ง จะให้เอ่ยคำพูดใดก็ยากลำบากกว่าที่ใจคิด จึงทำได้แค่เบนตามองไปทางอื่น สัมผัสได้เพียงความรู้สึกประหลาดที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง

         ขณะเดียวกันนรีก็ยังคงสูดน้ำมูกปาดน้ำตาอยู่กับตัวเอง กระทั่งเวลาผ่านไปหลายต่อหลายนาทีทั้งคู่ก็ยังไม่คิดจะหันพูดคุยกัน ปราณเป็นคนเดินไปรับผลตรวจให้แทน เพราะอีกฝ่ายคงไม่มีแก่จิตแก่ใจจะฟังว่า มีการเรียกชื่อตนเองแล้วถึงสองครั้ง

         เมื่อได้ผลการตรวจมาถือไว้กับมือเป็นเครื่องยืนยันว่า หญิงสาวมีการตั้งครรภ์จริง เขาก็กวาดสายตาอ่านบนหน้ากระดาษซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาษาทางการแพทย์ แต่ก็มีรายละเอียดระบุบอกอายุครรภ์ รวมถึงภาพการอัลตราซาวนด์อย่างชัดเจน

ภาพที่เห็นไม่ได้บ่งบอกถึงสิ่งที่เรียกว่าทารกชัดเจนขนาดนั้น ยังเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ขนาดเท่ากับเมล็ดถั่ว แต่แน่นอนว่าเมล็ดถั่วเล็ก ๆ ที่ได้เห็นในขณะนี้ คือลูกของเขากับนรี

         เขา… กำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้วจริง ๆ

สวนตาหมาน

ตาหมาน กับ ยายใจ ไม่คิดว่าสายวันนี้จะได้รับฟังข่าวใหม่ในเรื่องที่ว่า ตนกำลังจะได้หลานเพิ่มอีกคนจากลูกชายคนโต จริงอยู่ที่ไม่ใช่ความรู้สึกแปลกใหม่ ทั้งคู่มีประสบการณ์เป็นตายายมาก่อนหลังจากลูกสาวคนเล็กล่วงหน้ามีบุตรก่อนลูกชายคนโตไปเมื่อหลายปีก่อน

         แต่ไอ้ปราณมันยังไม่มีเมีย จู่ ๆ ข้ามขั้นมีลูกเลยแบบนี้แน่นอนว่าเป็นเรื่องน่าตระหนกตกใจ ทั้งยังมีการพาหญิงสาวแต่งตัวแปลกตาต่างจากชาวบ้านละแวกนี้มาทำความรู้จักก็ยิ่งสับสนไปกันใหญ่

         หลังจากนั่งประจันหน้ากันอยู่นานบนแคร่ไม้หน้าบ้านอีกหลังซึ่งเป็นบ้านในสวนทุเรียนของครอบครัว ปราณก็เริ่มหวั่นวิตกในใจ ด้วยกลัวเหลือเกินว่า เจ้าของสวนจะลุกมาไล่เตะเขาเข้าให้สักที แต่พ่อแม่เพียงแค่หันมองหน้ากันเอง สลับกับมองสำรวจนรีก็เท่านั้น 

         “แล้วเอ็งสองคนไปได้กันตั้งแต่เมื่อไหร่?” เงียบกันอยู่นานตาหมานก็ตั้งคำถามตรงไปตรงมาโดยไม่ได้คิดอะไรตามประสาคนบ้านนาตาสีตาสา แต่คำถามประเภทนี้ทำเอาบางคนถึงกับสองข้างแก้มฝาดแดง

         ปราณจำต้องกระแอมไอเสียงดังรีบพาพ่อเปลี่ยนจุดสนใจ ด้วยเกรงคนที่ว่าอาจทำตัวไม่ถูกขึ้นมา

         “นรีท้องได้สองเดือนแล้วพ่อ ผมเองก็เพิ่งรู้เมื่อคืน”

         “แล้วเราสองคนไปชอบพอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ หนูคนนี้เหมือนจะไม่ใช่คนบ้านเราไม่ใช่รึ?” ยายใจหันถามลูกชาย

สายตาประหลาดใจยังคงพิศมองคนไม่คุ้นหน้า รูปร่างหน้าตาผิวพรรณรวมถึงการแต่งกายของนรีต่างจากชาวบ้านแถวนี้โดยสิ้นเชิง ความเป็นคนเมืองฉายให้เห็นค่อนข้างชัดจึงตีความได้เช่นนั้น

         “แม่จำไม่ได้ว่าเคยเจอ” ยายใจยังคงพยายามนึก ลูกชายจึงต้องรับหน้าที่เฉลยข้อข้องใจ

“นรีเป็นเพื่อนผมสมัยเรียนมหา’ลัย บ้านอยู่กรุงเทพฯ พ่อกับแม่ยังไม่เคยเจอ”

“ก็แล้วเอ็งไปรักไปชอบพอกันได้ยังไง?”

เมื่อคำถามเดิมถูกถามย้ำ สองหนุ่มสาวก็หันมองกันด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน ปราณรู้ว่าเขาเป็นผู้ชาย รวมถึงเป็นลูกของพ่อกับแม่ด้วย สุดท้ายจึงตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา

“ผมกับนรีเป็นแค่เพื่อน”

“หืม?”

“เราไม่ใช่คนรักกัน”

“เอ้า!” ตาหมานอุทานเสียงดัง เกือบพลั้งมือตบหัวไอ้ลูกเวรเข้าให้สักที โชคยังดีที่เมียส่งสายตาปรามไว้ก่อน มิเช่นนั้นลูกชายคงได้โดนพ่อเพ่นกบาลโชว์คนนอกเป็นแน่

ถึงตัวคนนอกก็หน้าเสียเล็กน้อยเมื่อยังไม่สามารถตีความสถานการณ์ตรงหน้าได้ ปราณสังเกตเห็นสีหน้าแบบที่ว่าเข้าให้จึงส่งสัญญาณบางอย่างให้แม่ซึ่งใจดีกว่าพ่อรับรู้ แต่ยายใจที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ทำได้เพียงหันมองผัวทีหันมองลูกที อ้ำอึ้งเอ่ยคำใดไม่ออกแม้แต่ประโยคเดียว

สุดท้ายก็เป็นตาหมานที่เปิดปากคุยกับฝ่ายหญิงเป็นครั้งแรก ด้วยเห็นถึงความกังวลใจของคนที่ว่าเช่นเดียวกัน

“เอ็งไม่ต้องกังวล ท้องยังเล็ก ๆ จัดงานแต่งตอนนี้ยังทัน ไม่มีอะไรเสียหาย”

“งานแต่งเหรอคะ?” นรีเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ก่อนรีบหันหาคนข้างกาย ทว่าไม่มีเค้าประหลาดใจฉายบนดวงหน้าหล่อเหลา ราวกับปราณล่วงรู้อยู่ก่อนแล้วว่าพ่อจะต้องพูดเช่นนี้ แต่เธอไม่ได้คิดไปไกลถึงขั้นนั้น

“พรุ่งนี้เอ็งไปติดต่อสถานที่ หาฤกษ์หายามที่วัดเดิมที่เคยขอให้เจ้าเหนือกับเจ้าปายก็ได้” ขณะเดียวกันตาหมานก็รีบหันปรึกษากับเมียด้วยท่าทางเป็นงานเป็นการ นรีจึงจำต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขัดขึ้นในที่สุด

“นรีคิดว่า จะไม่แต่งงานกับปราณค่ะ”

“…”

พลันความเงียบก็เข้าแทรกวงสนทนา สายตาทุกคู่จับจ้องมองเธอเป็นตาเดียว

ปราณเริ่มหน้านิ่วคิ้วขมวด เมื่อคืนเขาคิดว่านรีอาจแค่เรียกร้องความสนใจ แต่เขาพามาเจอพ่อแม่ขนาดนี้แล้ว จะไม่แต่งได้อย่างไร?

         “นรีบอกปราณไปแล้วว่า จะเป็นคนรับผิดชอบเด็กในท้องเองค่ะ ที่มาหาปราณ เพราะแค่อยากรบกวนขออยู่ด้วยจนกว่าจะถึงกำหนดคลอดแค่นั้นค่ะ” หญิงสาวพยายามอธิบายจุดประสงค์ส่วนตัวท่ามกลางสายตาประหลาดใจ ก่อนที่ปราณจะกระชากเสียงถามด้วยเริ่มรู้สึกหงุดหงิดเต็มทน

“นั่นก็ลูกเรา เลิกพูดว่าจะรับผิดชอบคนเดียวสักที” เขาไม่เข้าใจสิ่งที่นรีต้องการสื่อ กระทั่งพ่อแม่ก็คงคิดแบบเดียวกัน

“เอ็งหมายความว่ายังไงนังหนู?”

“นรีอยากเก็บเด็กไว้ค่ะ แต่ไม่ได้อยากแต่งงานกับใคร” ประกอบคำนรีก็ปรายตามองคนข้างกายที่ก็ถึงกับหรี่ตามองตอบด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ

แม้พยายามระงับอารมณ์แล้ว แต่ปราณก็อดไม่ได้ที่จะสวนกลับ คิดว่าเขาอยากแต่งนักรึไง?

“เราก็ไม่ได้อยากแต่งกับเธอ แต่ลูกมาแล้วจะทำแบบนั้นได้ไง?”

“ลูกเรา เรารับผิดชอบเองได้” หญิงสาวยืนยันคำเดิมอย่างไม่ลดละ ฝ่ายชายก็แค่นหัวเราะไม่คิดลดราวาศอกเช่นกัน

“นั่นก็ลูกเราเหมือนกัน”

“เราแค่ต้องการมาขออยู่ด้วยสักพักมันก็เท่านั้นเอง” ปากอิ่มโค้งคว่ำ นรีไม่ได้อยากได้เขาเป็นพ่อของลูกสักหน่อย

อันที่จริงเขาควรดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องมารับผิดชอบ แต่ดูเหมือนปราณจะไม่ได้คิดเห็นแบบเดียวกันกับเธอ…

         คิ้วหนายังคงขมวด กระทั่งสายตาไม่ชอบใจก็ยังคงเดิม ซ้ำดูจะคุกรุ่นกว่าเดิมด้วยซ้ำไป

“คือคลอดเสร็จเธอจะพาลูกไป?”

“ก็คิดว่าต้องเป็นแบบนั้น”

“เรื่องอะไรจะยอม” ว่าที่คุณพ่อถึงกับระบายลมหายใจเสียงดัง

แม้เมื่อคืนเขาจะไม่ทันได้เตรียมตัวเตรียมใจในการเป็นพ่อคน แต่เมื่อชั่วโมงที่ผ่านมานี้เอง ห้วงคิดก็เกิดจินตนาการว่าในอนาคตอันใกล้เขาจะได้อุ้มเด็กตัวน้อย ๆ แนบไว้กับอก เด็กตัวน้อยที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง ทว่านรีกลับเอ่ยขัดจินตภาพที่ว่าให้ขาดสะบั้นลง

“เราเป็นแม่ มีสิทธิ์ในตัวลูกร้อยเปอร์เซ็นต์ และเผื่อปราณลืม  เราสองคนไม่ได้จดทะเบียนกัน”

“งั้นไปจดวันนี้ จดมันก่อนแต่ง”

“เราไม่จด”

“จด!”

“ไม่จด!”

ตาหมานกับยายใจหันมองซ้ายทีขวาทีเมื่อสองหนุ่มสาวเริ่มถกเถียงกันด้วยระดับเสียงที่ดังขึ้น ปกติลูกชายของตนนั้นใจเย็นพอสมควรแม้ไม่ได้ใจดีประหนึ่งพ่อพระ แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้  

มองปราดเดียวก็รู้…

รู้ว่านอกจากจะไม่ใช่ผัวเมีย น่าจะใช้คำว่าเพื่อนไม่ได้ด้วยซ้ำ ปราณกับนรีคงไม่ถูกโรคกันอย่างแรง สังเกตได้จากท่าทางที่เหมือนจะกินหัวกันอยู่รอมร่อ รวมถึงการเลือกใช้คำพูดที่ไม่พร้อมจะอยู่ด้วยกันอย่างเห็นได้ชัด แม้ไอ้ลูกชายตั้งท่าจะฉุดลากฝ่ายหญิงไปอำเภอมันนาทีนี้เลยก็ตาม

ฟังหนุ่มสาวเถียงกันอยู่นาน เจ้าของสวนก็ยกมือขึ้นเบรกก่อนจะรับหน้าที่ห้ามทัพในที่สุด

“เอ้า ๆ พวกเอ็งใจเย็น ๆ”

เพราะพ่อส่งสายตาปราม ปราณก็จำต้องพ่นลมหายใจเสียงดังเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ขณะที่นรีเองต้องระงับอารมณ์ให้เป็นปกติเช่นเดียวกัน

“ข้าว่าแต่งให้มันเรียบร้อยจะดีกว่านา” ตาหมานพยายามเสนอแนะ โดยมียายใจช่วยสมทบเสียง

“นั่นสิ พ่อแม่เรารู้เรื่องหรือยังล่ะลูก?”

“นรียังไม่ได้บอกค่ะ คิดว่าคงไม่บอกจนกว่าจะคลอด”

“…”

และความเงียบก็กลับเข้าครอบครองบรรยากาศโดยพลัน

ปราณหรี่ตามองไปยังความเขียวสดของต้นไม้ใบหญ้ารอบอาณาบริเวณซึ่งเป็นพื้นที่ของสวนทุเรียนขนาดใหญ่ เขาเหนื่อยใจจะคุยกับนรีเต็มที ให้พ่อแม่คุยคงดีกว่า เถียงกับเจ้าตัวไปก็รังแต่จะตีกันเองเปล่า ๆ

“อันที่จริงบ้านข้าก็พร้อมรับผิดชอบ ให้ลงไปคุยกับพ่อแม่เอ็งที่กรุงเทพฯ วันนี้เลยยังได้” ตาหมานพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ทว่าอีกฝ่ายยังคงยืนกราน

“นรีไม่อยากแต่งกับปราณค่ะ” แม้นาทีนี้จะเห็นได้ชัดแล้วว่าครอบครัวฝ่ายชายเต็มใจที่จะรับผิดชอบ แต่นรีไม่ได้ต้องการเรียกร้องอะไรถึงขั้นนั้น

“ถ้านรีแค่อยากรบกวนขอมาอยู่ด้วยจนกว่าจะคลอด คุณพ่อคุณแม่จะสะดวกไหมคะ?” เธอตัดสินใจถามเข้าประเด็นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา คำที่ราวกับจะยืนยันในความคิด ทำเอาทุกคนไม่สามารถต่อประโยคใดได้

นรีตั้งมั่นมาแบบนี้ ปราณจะไปบังคับขืนใจได้อย่างไร แต่เรื่องลูกในท้อง พ่อกับแม่คงพออ่านอาการเขาออก สุดท้ายยายใจจึงรับหน้าที่เจรจา

“จะมาอยู่บ้านเรามันก็ได้อยู่แล้วละลูก เรื่องนั้นไม่มีปัญหา เราก็อยู่ที่บ้านกับเจ้าปราณได้ตามสบาย…”

“ขอบคุณนะคะคุณแม่” ริมฝีปากอิ่มยิ้มขึ้นได้ในจังหวะนี้เอง นรีรีบยกมือไหว้อย่างมีมารยาท คนรับไหว้ผงกหัวรับด้วยสีหน้าเอ็นดูพลางก็เอ่ยต่อ

“เรื่องแต่งงานคงต้องแล้วแต่ทั้งสองคนไปตกลงกัน ส่วนเรื่องลูกเอาไว้คลอดเมื่อไหร่ค่อยมาคุยกันอีกทีจะดีกว่า แม่ว่าเจ้าปราณก็คงอยากรับผิดชอบด้วยเหมือนกัน”

“ยังไงมันก็เป็นพ่อ จะไม่ให้ลูกเจอพ่อเลยมันจะกระไรอยู่นา ถือว่าเห็นแก่เด็ก” ตาหมานว่า และเหตุผลข้อนี้เองทำให้นรีชะงักนิ่ง

นัยน์ตาอ่อนลงแล้วชำเลืองมองคนซึ่งนั่งอยู่ข้างกัน ก่อนที่เธอเองจำต้องเป็นฝ่ายลดทิฐิลง พยักหน้ารับอย่างจำยอม

“เรื่องรับผิดชอบ เราคงรับผิดชอบร่วมกันได้ค่ะ เอาไว้คุยอีกทีตอนคลอดก็ได้ค่ะ”

อันที่จริงเรื่องนี้ไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว เพียงแค่ในตอนแรกเธอไม่คิดว่า อีกฝ่ายจะอยากมีส่วนร่วมในตัวลูกจึงพูดไปเช่นนั้น ก็หากว่าปราณต้องการเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่ออย่างจริงจัง นรีจะไปขัดได้อย่างไร…

“ดีแล้วละลูกเอ๊ย”

“เชื่อข้าเถอะว่ามันดี”

สองตายายถึงกับถอนหายใจโล่งอก พยักหน้าให้หญิงสาวกันคนละที อย่างไรเสียทั้งคู่ก็โตพอที่จะตัดสินใจกันเองได้แล้ว ให้พูดมากกว่านี้คงไม่เหมาะ

เมื่อได้คำตอบที่แน่นอนเจ้าของดวงหน้าผุดผาดก็มีสีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อชั่วโมงก่อนอย่างเห็นได้ชัด ทว่าในสายตาคนบางคนที่เอาแต่เงียบเสียงก็ยังไม่ชอบใจในตัวเธออยู่ดี…

ปราณยังคงไม่มองหน้า เขาคร้านจะสนทนากับนรี แต่สิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่ถือว่าเป็นเรื่องดี…

แม้นรียืนยันที่จะไม่แต่งงาน แต่หากสามารถตกลงรับผิดชอบลูกร่วมกันได้ก็ไม่มีปัญหา สำหรับเขาสนเพียงแค่ลูกเท่านั้น เขาไม่ได้อยากได้เมียเป็นเธอ เหมือนที่เธอก็ไม่ได้อยากได้เขาเป็นผัวเหมือนกัน

“เอ็งก็อาศัยอยู่ที่บ้านกับเจ้าปราณไป พักหลังข้ากับเมียแทบจะย้ายมาอยู่ที่นี่กันถาวรแล้ว มีอะไรขาดเหลือก็ขอให้มาบอก ข้าจะจัดหาให้” ตาหมานพยักพเยิดบอกคนซึ่งตั้งแต่นี้ต่อไปจะมีศักดิ์เป็นแม่ของหลานด้วยท่าทางเป็นกันเอง

หญิงสาวยิ้มรับอีกครั้ง ความรู้สึกกังวลใจตลอดหลายวันที่ผ่านมาแทบเลือนหาย เธอไม่คิดว่าพ่อแม่ของฝ่ายชายจะให้การต้อนรับอย่างดีเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่เหมือนกับคนบางคน…

คุยกับนรีเรียบร้อย ตาหมานก็หันหาไอ้ลูกชายที่ยังคงนั่งเงียบทอดสายตาชมนกชมไม้ไม่คิดพูดจา จะตอบสนองก็ตอนได้ยินเสียงเอ่ยทัก

“เอ็งก็เหมือนกัน ดูแลเมียให้ดี ๆ ยิ่งกำลังท้องกำลังไส้ก็ยิ่งต้องดูแลอย่างดี”

“เมียอะไรพ่อ…” ปราณเลิกคิ้วหันมองหน้านรี “ไม่ได้แต่ง ผมไม่นับว่าเป็นเมีย”

สายตาทั้งคู่สบประสานอีกครั้ง ก่อนเมินไปคนละทางอีกที

ในระหว่างความอึมครึมของสองหนุ่มสาว ตาหมานกับยายใจได้แต่ส่ายหัวด้วยความรู้สึกหนักอกหนักใจ

กระนั้นลางสังหรณ์ของคนซึ่งอาบน้ำร้อนมาก่อนก็รู้ดีว่า ภาพที่ได้เห็นอาจแปรเปลี่ยนไปในไม่ช้า ผู้เป็นพ่อและแม่หันมองกันเองด้วยสายตาชนิดหนึ่งที่ราวกับจะคิดเห็นไปในทิศทางเดียวกัน

อีแรกเริ่มไม่ถูกกันแบบนี้ แต่อยู่ไปอยู่มาก็เห็นลูกดกหัวปีท้ายปีทุกราย ซ้ำมีอีกหนึ่งชีวิตกำลังจะถือกำเนิด อะไรก็ย่อมเกิดขึ้นได้…

แต่ที่อดสับสนไม่ได้คงเป็นเรื่องที่ว่า หนุ่มสาวสองคนไม่ลงรอยกันขนาดนี้ แล้วไปทำกันอีท่าไหนถึงได้เด็กติดท้องมาตั้งคน…