ผลลัพธ์เท่ากับรัก ตอนที่ 7

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’

EP.7

เป็นห่วง

“เราว่าอากาศกำลังดี อยากยืนต่ออีกหน่อย” นรีบอกจุดประสงค์ในตอนที่ร่างสูงก้าวเข้าใกล้ นัยน์ตาสีอ่อนกวาดมองไปรอบตัวที่มีเพียงความมืดมิด “ที่นี่เงียบสงบดี ดาวก็ชัด…”

“เข้าบ้านไป เราจะปิดบ้าน” ปราณพยักพเยิดบอกอีกครั้ง ส่งผลให้คนฟังเริ่มขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ

“ปราณก็เข้าไปสิ เดี๋ยวเราปิดให้เองก็ได้” แน่นอนว่านรีสามารถจัดการเองได้จริง อย่างไรก็ต้องล็อกประตูจากด้านใน แต่ปราณก็ยังคงเอ่ยย้ำในคำเดิม

“เข้าบ้าน”

“ก็เราบอกว่า…”

“จะยืนล่อเสือล่อตะเข้เพื่ออะไร?” คิ้วหนากดต่ำทั้งสีหน้าคล้ายจะตำหนิ “กลางคืนมีเรา แต่กลางวันเธอต้องอยู่คนเดียว ไม่กลัว?”

เพราะเหตุผลข้อนี้เองทำให้นรีถึงกับชะงัก หันมองซ้ายขวาด้วยแววตาหวั่นวิตก กระแสเสียงกรุ่นกังวลพึมพำแผ่วเบา รีบก้าวเข้าหาคนตรงหน้าโดยไม่รู้ตัว

“อย่าพูดแบบนี้สิ”

         “คิดได้แล้วก็รีบเข้าไป”

ปราณพูดจบก็เดินนำเข้าสู่ตัวบ้านในทันที หากเขาขู่ขนาดนี้แล้วยังดื้อด้านยืนต่อก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรเหมือนกัน แน่นอนว่าในจังหวะถัดมาคนที่ว่าก็ยอมกลับเข้าด้านในแต่โดยดี

         ทว่าหลังจากต้องกลับเข้าบ้านตามคำสั่ง นรีก็ยังคงยืนกอดอกรออีกฝ่ายปิดประตูลงกลอน เธอคิดจะชวนปราณคุยต่ออีกนิด แต่เมื่อเขาจัดการทุกอย่างเสร็จก็กลับออกคำสั่งเสียงเรียบ “ไปนอน”

หญิงสาวแอบทำเสียง ‘หึ’ ในใจ เขาคิดว่าเธอเป็นเด็กประถมหรืออย่างไร?

         “ที่ปราณว่าจะยืมรถเพื่อนมาให้ใช้ พูดจริงรึเปล่า?”

         “พรุ่งนี้เราจะขับมาจอดไว้ให้เธอ”

         “แล้วแถวนี้มีอะไรให้ทำบ้าง? อยู่บ้านคนเดียวแบบนี้น่าเบื่อจะตาย” นรีทำสีหน้าเบื่อหน่ายประกอบคำ หากต้องอยู่บ้านโดยไม่มีอะไรทำเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เห็นทีเธอคงได้เป็นเพื่อนกับพระอินทร์เป็นแน่

ชายหนุ่มเสยผมด้วยสีหน้ารำคาญใจเล็ก ๆ เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าผู้หญิงประเภทนรีนั้นชอบทำอะไร

         “ว่าไง?” ขณะเดียวกันคนที่ว่าก็ยังคงรอฟังคำแนะนำ

อันที่จริงหญิงสาวตัวเล็กกว่าปราณเกือบศอก เวลาคุยกันต้องเงยขึ้นมองเขาเสมอ หากเป็นเมื่อก่อนปราณคงได้เห็นสายตาอีกแบบของเธอ ทว่ายามนี้นัยน์ตาใสแลดูอ่อนหวานกว่าที่เคย แพขนตากะพริบอย่างช้า ๆ ยิ่งชวนให้คนมองรู้สึกประหลาดในอก

หากลดท่าทางเย่อหยิ่งลงได้ก็ถือว่านรีน่าคบหาขึ้นเป็นกอง  อีกทั้งเครื่องหน้าหมดจดขาวเนียนก็สวยเป็นทุนเดิม เกือบทำเอาเขาเผลอใจคิดว่าเจ้าตัว น่ารัก ขึ้นมา

ทว่าก่อนจะได้หลงผิดคิดสั้น ตาคมก็รีบเบนมองไปทางอื่น เขาหย่อนกายนั่งบนพนักพักแขนของโซฟาตัวยาว แสร้งเอ่ยปากถามด้วยกลัวจะหลุดแสดงอากัปกิริยาผิดปกติไปจากที่เคย

         “แล้วเธอชอบทำอะไร?”

         “ปราณแนะนำก่อนสิ”

         “…”

เขาเงียบเสียงอยู่ครู่ คิดไม่ออกว่าจะมีอะไรที่ทำให้อีกฝ่ายสนใจ แต่แล้วใจกลับฉุกคิดได้หนึ่งอย่าง

         “น้องสาวเราเปิดสอนวาดรูป”

         “วาดรูปเหรอ?”

         “เสาร์อาทิตย์คนเยอะ แต่วันธรรมดาไม่ค่อยมีคน” เจ้าของบ้านให้ข้อมูล ตอนแรกเขาคิดว่านรีคงไม่สนใจ ทว่าหญิงสาวกลับพยักหน้าช้า ๆ ไม่ถึงกับปฏิเสธเสียทีเดียว

         “แล้วอยู่ไกลจากที่นี่รึเปล่า?”

         “ขับรถไปไม่นานอยู่ข้างบ้านไอ้เหนือ รอปายกลับจากกรุงเทพฯ จะพาเธอไปรู้จักอีกที”

         พูดจบปราณก็หยัดกายขึ้นยืน เขาคิดว่าคงเพียงพอแล้วกับการสนทนาครั้งนี้ แต่พอตั้งท่าจะเดินขึ้นด้านบน นรีกลับรีบขยับเข้าขวางทาง

กลิ่นหอมหวานของสตรีเพศในระยะประชิดทำเอาชายหนุ่มต้องสะกดกลั้นลมหายใจ อีกทั้งผิวพรรณผ่องขาวเนียนใสจนเห็นเส้นเลือดก็ทำเอาบุรุษเพศอย่างเขาต้องฝืนทนอย่างหนักที่จะไม่เสียอาการ

ทว่านรียังมองไม่เห็นความผิดปกติของคนตรงหน้า เธอลังเลใจอยู่ครู่ก็ลองถามต่อ “แล้วเราเข้าไปเที่ยวที่สวนบ้างได้ไหม?”

ปราณสั่นหัว เบี่ยงตัวเดินหนีแทบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา

“ไม่ต้องไป”

“ทำไมล่ะ?” คนตัวเล็กยังคงเดินดักหน้าดักหลังไม่ยอมให้เขาผละจาก

“จะไปทำไม? ที่นั่นไม่มีอะไรให้เธอทำ”

“ทำไมจะไม่มี เราอยากลองทำอะไรตั้งหลายอย่าง”

อันที่จริงนรีแค่คิดว่าจะเป็นที่ไหนก็คงดีกว่าต้องอยู่บ้านคนเดียวตลอดวัน กระนั้นปราณก็ยังเท้าสะเอวมองด้วยสายตาไม่เห็นด้วย

“เธอชอบอากาศร้อน?”

         แม้จะงุนงงกับการตั้งคำถาม แต่นรีก็สั่นหัวปฏิเสธ

“ไม่ชอบ”

         “ชอบมด แมลง หนอน?”

         “หนอนเนี่ยนะ?”

         แค่เห็นสีหน้าของหญิงสาว ลูกชายเจ้าของสวนก็ตัดสินใจให้เองด้วยคร้านจะคุยให้เสียเวลา “สรุปคือไม่ต้องไป”

         “เดี๋ยวสิ”

         “อะไร?”

         “ดะ… เดี๋ยว”

         นาทีนี้ถึงคราวนรีต้องตกเป็นฝ่ายใบ้กิน เมื่อจู่ ๆ เธอก็โดนกายหนาเบียดต้อนเข้าชิดกับผนังบ้าน ดวงหน้าอ่อนหวานกะพริบตาปริบเมื่อปราณก้มลงมองในระยะประชิด สายตารำคาญใจของเขาราวกับจะบอกให้เธอหยุดตั้งคำถามสักที

         “อยากถามอะไรอีก?”

         เสียงห้าวยังคงมั่นคงในระดับปกติ ขณะที่นรีกลับเป็นฝ่ายติดขัดเสียอาการ ได้แต่พยายามใช้ฝ่ามือดันแผ่นอกเปลือยให้ถอยออกห่าง “ปราณเข้ามาชิดขนาดนี้ทำไม?”

         “ก็เห็นดักหน้าดักหลังไม่หยุด เราทำบ้างผิดตรงไหน?”

ปราณทำทีคล้ายจะข่มขวัญ หากจุดประสงค์ของเขาเพียงเพื่อต้องการหาทางยุติบทสนทนาก็เท่านั้น ไม่คิดว่าผิวแก้มขาว ๆ ของอีกฝ่ายจะฝาดแดงขึ้นมาดื้อ ๆ ทั้งยังอึกอักตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบาเช่นนี้

         “เราก็แค่อยากหาเรื่องคุย”

         “อยากคุยอะไรก็ว่ามา”

         “ปราณถอยออกไปก่อนสิ”

         “คุยแบบนี้ไม่เห็นเป็นไร” ยิ่งพูดก็ราวกับจะยิ่งยุ ไออุ่นจากเรือนกายกำยำยิ่งเบียดใกล้ขึ้นอีกจนด้านหน้าของทั้งคู่ประชิดชนกันทุกส่วนสัด

         “ปราณถอยไปหน่อย”

มือบอบบางพยายามดันหน้าท้องแกร่งซึ่งอุดมด้วยมัดกล้ามเอาไว้ อีกทั้งเธอไม่สามารถฝืนทนสบตาจนต้องเป็นฝ่ายละจาก ทว่าการแสดงออกด้วยทีท่าแบบที่ว่า นรีคงไม่รู้ตัวว่ากำลังทำให้คู่สนทนาเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

ตาคมกวาดมองเสี้ยวหน้าของหญิงสาวซึ่งบัดนี้ฝาดแดงทั้งสองข้างแก้ม ริมฝีปากอิ่มที่เขาเคยได้ลิ้มรสขยับเม้มเข้าหากัน เนินอกอวบที่มือสากเคยได้เคล้นคลึง อีกทั้งเรี่ยวแรงน้อยนิดเหมือนกับ ในคืนนั้น ที่เจ้าตัวไม่สามารถควบคุมร่างกายตนเองได้แม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดทั้งมวลส่งผลให้ภาพสมรภูมิบนเตียงในคืนที่ว่าฉายกลับเข้าสู่ห้วงคิดของเขา

น้ำลายหนืดเหนียวกลืนกลับลงคอ ปราณจำต้องละสายตาจากการจดจ้องเรือนร่างผอมบาง ก่อนเบี่ยงประเด็นด้วยหวังจะสลัดภาพที่ว่าออกจากหัว

“ที่นี่ดึก ๆ อากาศหนาว ในตู้เสื้อผ้าปายน่าจะมีเสื้อกันหนาวหลายตัวเธอเอามาใส่ได้ ว่างแล้วเราจะขนผ้าห่มมาซักใหม่ให้อีกที” เขาหมายความตามที่พูด หากคนตรงหน้ายังสวมใส่เพียงชุดบางเบา ไม่น่าเกินสามวันอาจเกิดอาการป่วยไข้ขึ้นได้

นรีได้ฟังคำที่ราวกับจะแสดงความห่วงใยก็อดไม่ได้ที่จะช้อนสายตาพิศวงขึ้นมอง “ปราณจะทำให้เราเหรอ?”

“แบบเธอ น่าจะทำเองไม่เป็น”

ที่เขาว่าก็ไม่ผิดนัก นรีทำอะไรแบบนั้นไม่เป็นจริง ๆ แต่เพราะความเกรงใจหญิงสาวจึงเลือกที่จะเสนอตัวจัดการเอง

“เราทำเองได้ ปราณแค่บอกว่าอยู่ตรงไหนก็พอ”

“ถ้าอยากทำก็ทำ พรุ่งนี้จะขนมาวางไว้ให้”

“อืม ขอบคุณ”

แม้จะเอ่ยได้ไม่เต็มเสียง นรีก็ยังพยายามปั้นยิ้มให้เขาอีกสักที ตอนนี้ปราณอาจยังไม่คุ้นชินกับรอยยิ้มของเธอ แต่หากเวลาผ่านไปก็คงเริ่มชินได้ในสักวัน และถึงตอนนั้นเป็นไปได้ว่าเขาและเธออาจเป็นพ่อแม่ของลูกร่วมกันได้โดยไม่กัดกันทุกสิบนาทีเหมือนที่ผ่านมา

แต่ยิ้มของนรีก็กลับค้างงันอยู่เช่นนั้น กระทั่งปราณเองก็ราวกับจะสติหลุดไปชั่วขณะ นัยน์ตาสงบนิ่งยังคงหลุบมอง ทั้งความชิดใกล้ก็ยังอยู่ในระยะเดิม

         คนตัวเล็กพยายามสะกดเก็บอาการหวาดหวั่นไว้ที่ข้างใน ก่อนสองฝ่ามือที่วางเหนือหน้าท้องแกร่งจะทิ้งลงสู่ข้างลำตัว เธอได้แต่ภาวนาให้คนตรงหน้าถอยห่างไปสักนิดก็ยังดี ทว่าจนแล้วจนรอด ปราณก็ไม่คิดจะกระดิกตัวแม้แต่ขยับเดียว…

ไม่ใช่แค่นรีที่ไม่เข้าใจเขา ปราณก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน จากแค่จะตัดรำคาญในตอนแรก เหตุใดร่างกายจึงไม่เคลื่อนขยับออกห่างจากร่างนุ่มนิ่มตรงหน้าสักที

“เราคิดว่าจะขับรถไปเที่ยวในเมืองบ้าง”

“…”

“บอกเผื่อเอาไว้ ปราณจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

และประโยคท้ายของนรีก็กระชากสติของปราณให้กลับคืน ร่างสูงผละออกห่างจากหญิงสาวในตอนนี้เอง…

“เธอจะไปไหนก็ไป ไม่ใช่เรื่องของเรา”

เจ้าของกระแสเสียงเฉยชาทิ้งสายตาหลุบมองเรือนร่างสะโอดสะองเพียงเสี้ยววินาทีก็หันกายกลับ ขายาวก้าวขึ้นชั้นบนทันทีไม่แม้แต่จะเหลียวสายตากลับมา ทิ้งให้คนด้านหลังขมวดคิ้วมองตามด้วยความงุนงง

ดูเหมือนบ้านนี้จะมีคนท้องถึงสองคนด้วยกัน…

ไม่ใช่แค่นรีคนเดียวที่อารมณ์แปรปรวนจากระดับฮอร์โมนที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเพราะการตั้งครรภ์ แต่น่าจะรวมถึงคนที่เมื่อครู่ยังแทบจะสิงร่างเธอ แต่ไม่กี่นาทีก็พลันมึนตึงขึ้นมาอีกหน…

นรีอดคิดไม่ได้ว่าอาจต้องมีคนแนะนำเขาให้ลองไปตรวจเช็กสุขภาพจิตอย่างเป็นจริงเป็นจังดูสักที…