ผลลัพธ์เท่ากับรัก ตอนที่ 3

ผลลัพธ์เท่ากับ ‘รัก’

EP.3

เก็บเป็นความลับ

กระบะรุ่นเก่าสภาพสมบุกสมบันเน้นใช้งานมากกว่าเน้นความสะดวกสบายแล่นลิ่วด้วยความเร็วพอประมาณไปตามถนนเส้นรอง บรรยากาศบนรถสงัดเงียบมีเพียงเสียงเครื่องยนต์รถกำลังทำงาน กับเสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าของคนนั่งตำแหน่งคนขับเท่านั้น

ไม่ใช่แค่ปราณที่ไม่อยากคุยกับนรี หญิงสาวเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน ตั้งแต่กลับออกมาจากสวน ต่างฝ่ายต่างก็ตกอยู่ในอาการปั้นปึ่งด้วยกันทั้งคู่ ในระหว่างความเงียบน่าอึดอัดใจ ตากลมโตก็บังเอิญสังเกตเห็นเข้ากับอะไรบางอย่างที่ข้างตัว

มันคือกล่องถุงยางอนามัยชนิดยกโหลซึ่งถูกแกะใช้ไปแล้วบางส่วนวางไว้อย่างเปิดเผยในช่องเก็บของระหว่างเบาะที่ไม่มีฝาปิด ความเป็นชายแท้ของอีกฝ่ายทำเอานรีพูดไม่ออก แม้รู้ว่าเธอเห็น เขาก็ไม่คิดที่จะเก็บให้พ้นสายตา

นรีไม่แปลกใจในความเป็นบุรุษเพศที่ได้เห็น หากไม่นับเรื่องความไม่ลงรอยระหว่างคนทั้งคู่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าปราณเป็นผู้ชายประเภทที่สาว ๆ ชื่นชอบ  สมัยเรียนเขาเป็นหนุ่มหล่อขวัญใจรุ่นพี่รุ่นน้องทุกชั้นปี เป็นนักกีฬาของมหา’ลัย เป็นนักกิจกรรมตัวยง ซ้ำยังได้เป็นประธานรุ่นอีกต่างหาก กระทั่งตอนนี้ผ่านมาร่วมสิบปี เธอก็ค่อนข้างแน่ใจว่าคงมีคนหลงไปรูปลักษณ์ภายนอกของคนที่ว่าเหมือนครั้งวันวาน

ปราณมีรูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางกระฉับกระเฉงคล่องตัว ซ้ำยังมีเครื่องหน้าคมชัดหล่อเหลา ยังไม่นับรวมเรือนร่างใต้ร่มผ้าที่เธอเคยได้สัมผัสมาแล้วก็ด้วย ยิ่งเวลาผ่านล่วงเลยไปไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขายิ่งดูดีขึ้นเป็นกอง

นรีคิดว่าคนเดียวบนโลกใบนี้ที่เหม็นขี้หน้าเขา คงมีแค่เธอ…

“ควรตกลงเรื่องระหว่างเราไหม?”

หญิงสาวเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นในจังหวะหนึ่ง ด้วยเล็งเห็นว่าการที่เธอโผล่มาแบบนี้ ซ้ำยังอุ้มท้องลูกเขามาด้วย อาจทำให้อีกฝ่ายเกิดความไม่สะดวกใจในบางเรื่อง

“เราคิดว่าควรเก็บเรื่องลูกเป็นความลับ ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องบอกใคร ปราณจะได้ไม่ต้องลำบากใจเวลาจะทำอะไร” ประกอบคำพูดนัยน์ตาสีอ่อนก็หลุบลงมองเครื่องป้องกันทางเพศที่ข้างตัวเพื่อสื่อความนัย

         “เธอจะบอกให้เราไปกินกับใครก็ได้?” เจ้าของเครื่องหน้าคมคายถามกลับอย่างตรงไปตรงมา จนสาวเจ้าถึงกับต้องเมินหันหนี

         “เราไม่ได้แต่งงาน ไม่ใช่สามีภรรยา เป็นแค่พ่อแม่ของลูกร่วมกัน ปราณจะทำอะไรก็ทำไปสิ”

         เพราะการปะทะคารมคือเรื่องปกติระหว่างทั้งคู่ ได้ยินฝ่ายหญิงเสนอมาแบบนั้น ปราณก็อดไม่ได้ที่จะประชดประชัน

         “เธอก็เหมือนกัน ถ้าระหว่างนี้มีใครมาจีบก็เชิญได้ตามสบาย”

         นรีบึนปากด้วยหมั่นไส้ในความเย่อหยิ่งที่ได้เห็น เธออุตส่าห์คุยด้วยดี ๆ แต่ในสายตาเขาคงคิดว่าเธอเป็นศัตรูคู่อาฆาตมากกว่าแม่ของลูกแบบนั้นกระมัง

         “ปราณไม่บอกเราก็คิดจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว ได้ข่าวว่าคนต่างจังหวัดนี่เศรษฐีตัวจริง”

         “ท้องจะโตอยู่ไม่กี่วัน ยังคิดจะหาผู้ชาย” เสียงไร้อารมณ์ถากถาง ปราณไม่แม้แต่จะหันมองหน้าเธอ เมื่อกี้ก็เขานั่นแหละที่บอกให้เธอคุยกับคนอื่นได้ตามสบาย

นรีนึกอยากจะหันไปเขย่าคนตัวโตแรง ๆ ให้พักยกคุยกันเหมือนคนปกติสักที แต่ก็ทำได้เพียงสะกดเก็บอารมณ์ขุ่นมัวเอาไว้ เมื่อคิดได้ว่าทั้งคู่ต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกันไปอีกหลายเดือน ปรองดองกันไว้คงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า ซ้ำเธอเองเป็นฝ่ายมาอยู่อาศัยบ้านเขาก็ด้วย สุดท้ายจึงพยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

         “เราจะคุยกันดี ๆ สักครั้งไม่ได้รึไง?”

         “…”

         คู่สนทนาชะงักเล็กน้อย ก่อนจำต้องยอมเก็บหมากลับเข้าปากเป็นการชั่วคราว ปราณรู้ว่านรีต้องการคุยอย่างจริงจัง อีกทั้งสองคนไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะถกเถียงกันทุกครั้งที่เจอหน้าเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ชายหนุ่มมีสารพัดความคิดตบตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในหัว

จู่ ๆ เขาก็ต้องเป็นพ่อคนทั้งที่เมียก็ยังไม่มี ซ้ำร้ายแม่ของลูกยังเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายบนโลกที่เขาคิดจะใช้ชีวิตด้วย ไหนจะเสนอเรื่องงานแต่งแต่อีกฝ่ายกลับปฏิเสธ ไหนจะเรื่องลูกที่หากเขาไม่จดทะเบียนสมรสกับเธอ การร้องขอสิทธิ์ในการเลี้ยงดูก็จะยุ่งยากไปกันใหญ่หากเกิดปัญหาในภายภาคหน้า นี่ยังไม่นับรวมเรื่องหัวใจที่เขามีคนที่หมายตาต้องใจอยู่ก่อนแล้ว

มีแต่เรื่องประสาทกินแบบนี้ จะให้ปลอดโปร่งโล่งสบายได้อย่างไร?

         เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมีทีท่าอ่อนลง นรีก็ตั้งท่าเอ่ยอย่างเป็นงานเป็นการอีกครั้ง “เราพูดจริงนะ ปราณอยากทำอะไรก็ทำได้เลย ถ้ามีแฟนก็คบต่อได้ เราจะไม่ทำให้เกิดปัญหา”

ประโยคหลังแผ่วเบาจนน่าใจหาย นรีไม่คิดว่าจะต้องเป็นฝ่ายอ่อนข้อให้เขาขนาดนี้ แต่หากจะอยู่อย่างสงบสุข การยอมถอยคนละก้าวคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แม้ชั่วโมงที่ผ่านมาเธอและเขาเพิ่งผ่านการปะทะฝีปากกันมาก็ตามที

         “เราก็พูดจริง เธออยากทำอะไรก็ทำ” ปราณตอบกลับด้วยประโยคเดียวกัน “ถ้าเธอยืนยันว่าไม่แต่งแน่”

         “เราไม่แต่ง เราไม่ได้อยากแต่งกับปราณ” หญิงสาวตัดบทชนิดไม่จำเป็นต้องคิดให้เสียเวลา ทำเอาคู่สนทนาเริ่มรู้สึกเสียเซลฟ์เล็ก ๆ จนต้องแสร้งทำเสียงรำคาญใจ

         “เออ ไม่แต่งก็ไม่แต่ง”

         “ใครถาม ก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนปราณแค่นั้นพอ”

         “อืม เพื่อนที่อีกไม่กี่เดือนก็คงจะเดินท้องโต”

         “เรื่องไปหาหมอ เราก็คิดว่าน่าจะไปเองได้” นรีเมินคำถากถาง เธอคิดว่าคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงที่จะเดินทางเข้าตัวเมืองคนเดียว

         แม้ปราณจะไม่เห็นด้วยเพราะต้องขับรถข้ามอำเภออย่างไรเขาคงต้องเป็นฝ่ายพาไป แต่หากเสนอ นรีคงดึงดันที่จะรับผิดชอบตัวเอง เอาไว้ถึงเวลาเขาค่อยบังคับให้ไปด้วยกันแค่นั้นพอ

“เราจะพาแวะเข้าไปที่หน้าตลาด เผื่อเธอจะออกมาหาซื้ออะไรตอนเราไม่อยู่บ้าน” พูดจบ คนขับก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าสู่ถนนเทศบาลโดยไม่เอ่ยเรื่องเดิมเพื่อเป็นการยุติบทสนทนาในเรื่องนั้น

“ปกติปราณไม่อยู่บ้านเหรอ?”

“คนเขามีงานมีการให้ทำ ไม่ได้ว่างไปวัน ๆ” ประโยคท้ายนั้นราวกับจะค่อนขอด แต่นรีก็ทำทีไม่ได้ยิน

“แล้วปราณทำงานอะไร?”

“เป็นคนงานในสวน”

“เป็นเจ้าของสวนไม่ใช่เหรอ?”

“เจ้าของสวนแล้วทำงานไม่ได้?”

“ก็เราเห็นคนงานเยอะแยะออก”

นรีไม่ได้เอ่ยเรื่องเกินจริง เธอรู้มาจากเพื่อนว่า ฐานะทางบ้านฝ่ายชายนั้นใช่ว่าจะไก่กา อีกทั้งชั่วโมงที่ผ่านมาก็พิสูจน์กับตาแล้วว่าจริง

สวนตาหมานมีอาณาบริเวณกว้างขวาง เต็มไปด้วยคนงาน ทั้งฝ่ายเก็บเกี่ยว ฝ่ายคัดแยก ฝ่ายขนขึ้นรถ อีกทั้งโกดังพักผลผลิตก็ใหญ่โตจนอดจินตนาการไม่ได้ว่าขนาดพื้นที่ของ สวนบ้าน ๆ ดังคำเอ่ยอ้างที่ปราณมักบอกกับเพื่อนเสมอนั้นกินพื้นที่กี่ไร่ และทั้งหมดทั้งมวลทำให้นรีคิดว่า ลูกชายเจ้าของสวนไม่น่ามีอะไรให้ทำ

และแม้ชายหนุ่มจะทำตัวติดดิน ไม่ได้สวมใส่แบรนด์เนมแม้แต่ชิ้นเหมือนอย่างคนที่เธอเคยคบหา แม้กระบะที่ขับล้อทั้งสี่จะเต็มไปด้วยดินลูกรังเกรอะกรัง  ทว่าการที่เขาไม่อิดออดแม้แต่น้อยกับเรื่องลูกในท้องของเธอ ความพร้อมที่จะให้การรับผิดชอบนี้ทำให้มั่นใจได้ว่า ระหว่างอยู่ที่นี่เธอคงไม่ถึงกับลำบากตรากตรำ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ นรีก็ไหวไหล่

“เราจะไปรู้ได้ไงว่าที่สวนมีอะไรให้ปราณทำ”

ปราณคิดว่าถึงเขาจะอธิบายให้ฟังว่าในสวนนั้นมีงานให้ทำหลายอย่าง แต่คนซึ่งน่าจะไม่เคยทำงานอย่างนรีคงไม่มีวันเข้าใจ สุดท้ายจึงตัดจบด้วยคร้านจะแจกแจงรายละเอียดส่วนตัว

“เราเข้าสวนตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็ค่ำ ๆ”

“เราต้องอยู่คนเดียวจนถึงค่ำเลยเหรอ?”

“…”

ตอนนี้เองที่คิ้วหนากระตุก นรีคงไม่ได้หมายความว่าจะให้เขาหยุดทำงานมาอยู่ด้วยใช่หรือไม่? หากเป็นเช่นนั้นจะทำอย่างไร? เขาไม่ใช่คนประเภทอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน ยังชอบตะลอนไปนู่นมานี่ อีกทั้งไอ้คำว่า ‘ดูแล’ ที่พ่อเขากำชับนักหนามันมีขอบเขตประมาณไหนกันแน่?

นรีเห็นสีหน้าราวกับกำลังตบตีกับตัวเองอยู่ในใจ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายคิดไปไกลหลายหมื่นโยชน์กับการตั้งคำถามของเธอ

“เราแค่ถาม ไม่ต้องกลัวว่าจะทำให้ปราณวุ่นวายหรอก”

“ดี เราก็มีเรื่องส่วนตัวต้องทำเหมือนกัน”

สีหน้าโล่งใจชนิดไม่เก็บอาการของเขา ทำเอาหญิงสาวแอบทำเสียง ‘หึ’ ในใจ อดคิดไม่ได้ว่าในคืนนั้นเกิดปรากฏการณ์ราหูอมจันทร์ขึ้นหรืออย่างไรเธอกับเขาถึงได้ลงเอยกันบนเตียง ซ้ำร่างกายยังปะทะเข้าหากันจนถึงหัวรุ่งของอีกวัน

เพียงแค่ห้วงคำนึงคิดย้อน ภาพท่วงท่าเร่าร้อนของบุรุษเพศวัยฉกรรจ์ในคืนที่ว่าก็ฉายกลับเข้าหัวโดยพลัน มัดกล้ามขัดแข็งทั่วทั้งร่าง สัมผัสหนักหน่วงทว่ารัญจวนใจยังคงตราตรึง

นรีพลั้งเผลอชำเลืองมองอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ และดันมีคนสังเกตเห็นสายตาของเธอเข้าพอดี

“มองไร?”

“เปล่า”

“ถึงตลาดแล้วจะลงไหม? หรือแค่วนดูก็พอ?”

โชคดีที่ตอนนี้ถึงหน้าตลาดแล้วจริง ๆ กระบะจอดสนิทลงหน้าร้านข้าวมันไก่ที่คนเยอะเป็นพิเศษยิ่งกว่าร้านอื่นในบริเวณใกล้เคียงซึ่งตั้งเรียงรายอยู่ในอาคารชั้นเดียวตรงหน้า

หญิงสาวปลดเข็มขัดนิรภัยแทนการให้คำตอบเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ด แต่ปราณกลับรู้สึกพลาดท่าที่เสนอไปเช่นนั้น

เขาลืมคิดไปว่าคนที่กำลังลงจากรถแต่งตัวโดดเด่นแค่ไหน และลืมคิดว่า อาจเกิดสารพัดคำถามประเดประดังเข้ามา ด้วยคนละแวกนี้รู้จักมักคุ้นกับเขาด้วยกันทั้งสิ้น

ทว่าก็ทำได้เพียงพรูลมหายใจเสียงดัง กระแทกศีรษะเข้ากับเบาะรถด้วยความรู้สึกหนักอกเกินกว่าจะบรรยาย ก่อนจำใจต้องดับเครื่องยนต์ลง