LOGINShare
บทที่ ๒ ไอ้คนโง่
Last Updated:
2025-02-02 17:44:48เฉินเหยียนเฟยพอจะเดาเรื่องราวที่ผ่านมาได้บ้างเขานั่งจ้องใบหน้าของหลินเยี่ยนจือคนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก เจ้าพ่อมาเฟียตัวจริงก็โง่เสียยิ่งกว่าอะไรมีเมียสวยขนาดนี้ยังไม่รักเมีย
“คุณเป็นภรรยาผมจริงๆ ใช่ไหม”
“คุณถูกยิงที่หน้าอกทำไมสมองถึงได้รับความกระทบกระเทือน” หญิงสาวทำท่าทีสงสัยเพราะตั้งแต่นั่งคุยกันมาเขาจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจ
“คนไข้การสูญเสียความทรงจำชั่วคราวครับอาจจะมีเรื่องอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจ [1]” คุณหมออธิบายไปเกี่ยวกับอาการป่วยของชายหนุ่มแต่หลินเยี่ยนจือไม่เชื่อว่าเขาจะความจำเสื่อม
เฉินเหยียนเฟยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบหนึ่งเดือนเต็มถึงได้กลับมาที่คฤหาสน์หลังโตที่เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณชาย” สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันมายืนรอต้อนรับเจ้านายที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล
“ตามสบาย”
เขาเดินตัวปลิวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตและเห็นรูปแต่งงานของเฉินเหยียนเฟยกับหลินเยี่ยนจือรู้สึกคันยุกยิกที่หัวใจไม่น้อย ‘นายตายไปแล้วต่อไปฉันจะดูแลหลินเยี่ยนจือเอง’
“หลิวเยี่ยนจืออยู่ไหน”
“คุณผู้หญิงออกไปทำงานค่ะกลับมาอีกทีช่วงเย็นๆ”
“ทำงาน?”
“ใช่ค่ะคุณผู้หญิงต้องทำงานเพราะเอ่อ คุณผู้ชายไม่ยอมให้เงินค่ะ”
เฉินเหยียนเฟยไม่รู้จะตกใจกับคำตอบไหนก่อนดีบ้านก็รวยแต่ขี้งกแม้กระทั่งภรรยาตัวน้อยๆ
“เยี่ยนจือกลับมาแล้วให้มาหาฉันด้วย บอกไปว่าฉันรอที่ห้องนอน”
เขาเดินมายังชั้นสามของบ้านที่นี่กว้างใหญ่ไพศาลเขามีความทรงจำของเฉินเหยียนเฟยทั้งสองใบหน้าเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน คิดแล้วก็ปวดหัวเพราะชายต้องอยู่ท่ามกลางกระสุนและปืน
“ปวดหัวซะมัด”
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนและหลับตาลงในเมื่อเขาได้มาใช้ชีวิตในยุคนี้แถมยังมีเงินมีทองและภรรยาที่สวยขนาดนี้เขาก็จะใช้ชีวิตต่อไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณให้แม่บ้านไปตามฉันมาทำไมคะ”
“ผมมาคิดๆ ดุแล้วเราก็แต่งงานกันมาสามปีแล้วนะ”
“คุณจะหย่าเหรอคะ” แววตาแห่งความดีใจฉายชัดออกมาเธอรอเวลาที่จะคุยเรื่องนี้มานานแล้ว
“คุณดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ตกลงคุณจะหย่าใช่ไหมคะ” หลินเยี่ยนจือเอ่ยออกมาโดยไม่สนใจคำถามของเขา แต่ต้องรีบเก็บความดีใจลงเพราะประโยคที่ออกจากปากของเฉินเหยียนเฟย
“เปล่า ผมแค่จะบอกว่าต่อจากนี้คุณควรทำหน้าที่ภรรยาซะ”
“คุณผีเข้าหรือไง ตอนนั้นหาว่าฉันไม่สวยไม่คู่ควรกับคุณ?”
ตอนนี้เฉินเหยียนเฟยค้านหัวฝนฝาว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอที่ทั้งอ้วนและผิวพรรณไม่สวยเท่าผู้หญิงของเขาตอนนี้ทำไมจู่ๆ ถึงมาเปลี่ยนคำพูด
“ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วที่รักครับ” ก็ตอนนี้เขาไม่ใช่ไอ้เจ้าพ่อมาเฟียคนนั้นแล้วไง ใครมันตาถั่วมองว่าหญิงสาวไม่สวยกันคนตรงหน้านี่แหละที่เรียกว่านางฟ้าเดินดิน
“ถอยออกไปให้ห่างจากฉัน”
“ต่อจากนี้คุณไม่ต้องไปทำงานแล้วเตรียมทำหน้าที่ภรรยาก็พอ”
“คุณมันบ้าไปแล้ว” หลินเยี่ยนจือไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ตอนนั้นว่าน่ากลัวแล้วแต่ตอนนี้น่ากลัวกว่า
“คุณพร้อมเมื่อไร”
“พร้อมอะไรฉันจะไม่ลาออกหรอกนะ” เธอต้องทำงานหาเงินเพื่อมาใช้ในชีวิตประจำวันสามีใจดำยังไม่เคยเหลียวแลไม่คิดจะถามไถ่เลยสักครั้ง
“คุณลืมไปแล้วหรือว่าผมรวยแค่ไหน” ชายหนุ่มพูดอย่างพากย์ภูมิใจเขาจะใช้เงินให้หมดไปเลยชดเชยที่เขาเกิดมาจนต้องดิ้นรน แถมยังมีผู้หญิงสวยๆ อยู่ตรงหน้าอีก
“คุณเหยียนเฟย!”
“เรียกผมว่าสามีสิ” เขาเห็นแก้มแดงๆ ของหญิงสาวก็นึกอยากแกล้งขึ้นมาเพราะอะไรกันหนอที่เฉินเหยียนเฟยถึงไม่คิดจะรักภรรยาคนนี้ จะว่าไม่ชอบเด็กก็ไม่น่าใช่ข้ออ้างแต่เขาชอบเด็กเห็นแล้วมันหนุบหนับหัวใจ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณชายครับท่านผู้บัญชาการเติ้งหลานซีมาขอเข้าพบครับ”
เฉินเหยียนเฟยจึงหยุดชะงักใครคือผู้บัญชาการคงไม่ได้มาจับเขาหรอกนะทำไมเขาถึงคิดไม่ออกว่าคนผู้นี่เป็นใคร
“ท่านผู้บัญชาการคือคนที่ช่วยคุณดูแลพื้นในเขตนี้” หญิงสาวบอกเพราะเห็นท่าทีของเขาแล้วคงจะจำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่แววตาของเขาเปลี่ยนไปซึ่งเธอไม่ไว้ใจเขาที่เขาเกลียดเธอก็เพราะต้องแต่งงานกันแล้วทำให้คนรักของเขาหนีไป
เฉินเหยียนเฟยเดินลงมาตามลูกน้องต้องหยุดเพราะเห็นทหารมาเฝ้าหน้าบ้านคงไม่มีใครจะแอบมาฆ่าเขาอีกหรอกนะตายแล้วตายอีกเหนื่อยฉิบหาย
“คุณชายหายดีแล้วเหรอครับ” ผู้บัญชาการเติ้งทำความเคารพชายหนุ่ม เขากับเฉินเหยียนเฟยรู้จักกันมาตั้งนานและคอยคุ้มกันตลอดเวลา
“อืม”
“คนนี้เราจับคนร้ายได้แล้วครับคุณชายจะไปจัดการด้วยตัวเองไหมครับ”
“คนร้าย? จัดการอะไร” แล้วเฉินเหยียนเฟยมันโหดแค่ไหนเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยตอนนี้เขากลัวปืนมากและเกลียดเสียงปืนที่สุดสมัยนี้พากันถือปืนเต็มบ้านเต็มเมือง
“คุณชายคนร้ายที่ยิงไงครับ”
“ขอโทษด้วยครับคุณชายได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง” เย่าหยางเป็นคนมาอธิบายให้ผู้บัญชาการฟังเจ้านายของเขาตอนนี้เหมือนเด็กไม่มีผิด
“คุณชายถูกยิงไม่ใช่เหรอครับทำไมถึงลืมไปได้”
“ตอนนี้กำลังอยู่ในกระบวนการรักษาครับ”
“ผมจะไปดูคนร้าย” ชายหนุ่มอยากรู้เหมือนกันว่าคนที่นี่ถ้าทำผิดไม่ส่งตัวให้ทางการจะทำอะไรได้บ้าง ระหว่างอยู่บนรถเขาจึงหันมาถามเย่าหยาง
“คนที่นี่ส่วนมากเขาจัดการคนกันยังไง นายทำอะไร!”
“ปืนของคุณชายไงครับ”
เฉินเหยียนเฟยตกใจที่ลูกน้องยื่นปืนมาให้เขาลังเลที่จะหยิบมันขึ้นมา แต่จำใจต้องหยิบขึ้นมาเป็นปืนลูกโม่ที่คนสมัยนี้นิยมใช้กันตรงด้ามจับสลักชื่อเฉินเหยียนเฟยไว้
“แล้วมันใช้ยังไงวะ” เขาพึมพำออกมาเพราะไม่เคยใช้ปืนมาก่อนเขาเป็นผู้ชายบอบบางไม่เคยจับอาวุธอะไรพอดีหลอกแต่เหยื่อโอนเงินไม่เคยยิงใคร
“คุณชายจะยิงทิ้งไวครับ”
“อะไรนะ! ยิงทิ้ง! ไม่นะฉันกลัว” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาเสียงดังจนลูกน้องที่อยู่ในรถคันเดียวกันต้องหันมามองหน้ากันมีแต่เย่าหยางที่รู้ว่าคนนี้ไม่ใช่คุณชายตัวเองแต่เขาไม่พูดอะไร ทุกอย่างมีเหตุผลของมันเขารักและเทิดทูนเฉินเหยียนเฟยยิ่งกว่าชีวิต
“เอ่อ เดี๋ยวผมจัดการเองครับคุณชายไปดูหน้ามันก็พอ”
เพราะไม่อยากให้ใครสงสัยในตัวเฉินเหยียนเฟยเขาจึงต้องปกป้องคุณชายเขาสาบานต่อหน้าหลุมศพของอดีตผู้บัญชาการใหญ่ซึ่งเป็นพ่อของคุณชายที่ช่วยเขาออกมาจากขุมนรก เขาจะดูแลคุณชายให้ดี
“อะไรกันก็ไม่รู้หลอกเอาเงินคนยังง่ายกว่ามาจับปืน”
รถแล่นเข้ามาจอดในโกดังของเฉินเหยียนเฟยศัตรูของชายหนุ่มมีมากมายจนไม่รู้ว่าใครคือคนคิดวางแผน แต่มีไม่กี่คนที่อยากขึ้นมาเป็นใหญ่แทนเขา
“แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ”
“คุณชายทำหน้าโหดๆ ไว้และเสียงโหดๆ ถามมันว่าใครส่งมันมาครับ” เย่าหยางแนะนำชายหนุ่มถึงแม่จะไม่ใช่คุณชายแต่นิสัยก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร เขารู้ตั้งแต่ตอนที่คุณชายถูกยิงแล้วว่ายังไงเขาก็ไม่รอดแน่เพราะลูกกระสุนตัดตรงขั้วหัวใจพอดี
[1] “สำหรับภาวะการสูญเสียความทรงจำชั่วคราว อาจเกิดจากการสูญเสียระดับความสมดุลในร่างกาย ถ้าในทางจิตวิทยานั้น มนุษย์เราจะมีระดับการรับรู้อยู่สองส่วนใหญ่ๆ คือ ระดับจิตสำนึก และระดับจิตใต้สำนึก จิตสำนึกเป็นระดับการรับรู้ปกติ ส่วนจิตใต้สำนึกเป็นส่วนที่มันเกิดขึ้นไปแล้วแต่ว่าเราจำไม่ได้ ตั้งแต่เราอยู่ในครรภ์จนถึงอายุ 1-2 ขวบ สมองก็รับรู้ข้อมูลมาตลอดแต่เราจำอะไรไม่ได้ ซึ่งเราจะเริ่มจำความได้ช่วงที่เรียนอนุบาล เพราะข้อมูลในช่วงเวลาก่อนหน้านั้นจะถูกเก็บอยู่ที่จิตใต้สำนึก
Related chapters
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๓ ไม่อยากเป็นแล้วเจ้าพ่อ
“ใครส่งพวกนายมา” เสียงโหดพอไหมวะชายหนุ่มปรับสีหน้าและแววตาให้ดูเหมือนคนโหดเหี้ยม แต่เหมือนคนร้ายจะไม่กลัวเลยสักนิด “ฮ่าๆๆ ฉันยอมตายดีกว่าพูด” “แล้วเราจะเอายังไงต่อมันไม่ยอมพูด” เฉินเหยียนเฟยหันมาถามเย่าหยางว่าเขาต้องทำยังไงต่อเจ็บตัวไม่พอยังต้องมาปวดสมองกับเรื่องไร้สาระอะไรอีก “ยิงมันเลยไหมครับ” ลี่เจินยื่นปืนให้คุณชาย “นายเอาออกไปไกลๆ อยากจะทำอะไรกับพวกมันก็ทำไป” เฉินเหยียนเฟยไม่ได้สนใจและให้ลูกน้องจัดการคนร้ายเขาอยากรู้ว่าคนพวกนี้จะทำยังไง พูดไม่ทันจะจบลี่เจินจึงยิงไปที่ต้นขาของคนร้ายหนึ่งนัด ปัง “เห้ยย” เฉินเหยียนเฟยใช้มือปิดปากตัวเองไว้เพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว ชายหนุ่มต้องแกล้งทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่ความจริงอยากจะร้องออกมาและวิ่งหนีไปเลย “คุณชายครับ คุณชาย!” “อะไรวะ ตกใจหมดเลยนายอยากจะทำอะไรก็ทำไป” เย่าหยางพาคุณชายกลับมารอที่รถสักพักพวกนั้นก็พากันออกมาภาพที่คนถูกยิงยังติดตาเขาอยู่เลย ตายเพราะกระสุนปืนยังคงวนเวียนอยู่แต่กับปืน เทวดาตนไหนผลักให้เขาเข้ามาอยู่ในร่างนี่
Last Updated : 2025-02-02ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๔ ไม่หย่า
หลินเยี่ยนจือกลับมาถึงคฤหาสน์ก็ไม่ยอมพูดยอมจากันกับชายหนุ่มเธอกำลังโกรธเขาตามปีที่ผ่านมาเขาทรมานเธอไม่พออีกหรือหญิงสาวอยากหลุดพ้นไปจากตรงนี้ “ฮึก ฮือ คุณพ่อขา” เมื่อความอ่อนแอเล่นงานคนที่พยายามจะเข้มแข็งจึงร้องไห้ออกมาพ่อทิ้งเธอไว้ให้เผชิญโลกกว้างและเขาคนนั้นที่ทิ้งเธอไว้ จางหย่งคือผู้ชายที่เธอรักเขาจากโลกนี่ไปได้สามปีแล้ว ปัง! “คุณเข้ามาทำอะไรออกไป” “อยากออกไปอยู่หรอกมากินข้าวก่อน” เฉินเหยียนเฟยให้สาวใช้ถืออาหารเข้ามาให้หญิงสาวตอนนี้เลยเวลาเที่ยงมานานมากแล้ว หญิงสาวทำนิ่ง “ออกไป” “กินก่อนเดี๋ยวฉันจะออกไป หรือกลัวว่าฉันจะวางยา” ชายหนุ่มหยิบขนมขึ้นมาและกดเข้าไปหนึ่งและเคี้ยวให้คนตัวเล็กดูแต่กินได้ไม่กี่คำรู้สึกว่าจะหายใจไม่ออก “นี่มันอะไร” “เซาปิ่ง[2] ทำจากแป้งผสมมันเทศ” หญิงสาวจำมันได้ดีเพราะจางหย่งแพ้มันเทศแต่หญิงสาวกับชอบกินเซาปิ่งแต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะหน้าดำหน้าแดงไอออกมา “แค่กๆๆ” “อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ” “ชะ ช่วยฉันด้วย...” เขาไม่รู้ว่าข้างในคือมันเทศเขาแพ้มันเทศซึ่งมันเคยทำให้เขาเกือ
Last Updated : 2025-02-02ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๕ แค่ลองชิม
ช่วงสายของมีขกเข้ามาขอพบเฉินเหยียนเฟยเขาคนนั้นคือเฉินลี่หยางลูกพี่ลูกน้องของชายหนุ่มแต่เฉินเหยียนเฟยกับมีความทรงจำเกี่ยวกับน้องชาย “พี่ชายวันนี่ผมกลับมาแล้วงานที่ให้ทำสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี” “งาน?” ชายหนุ่มสงสัยว่างานอะไรที่ให้น้องชายไปทำเพราะเขาจำไม่ได้นอกจากจะค้าขายกับต่างชาติยังมีอะไรอีก “ลืมไปว่าจำอะไรไม่ได้ก็พี่ส่งผมไปขายอาวุธให้รัฐบาลทางตอนใต้ไงได้เงินมาเยอะเลย” อาชีพที่ไม่ค่อยจะสุจริตพวกเขาก็ทำกันและยังมีผู้บัญชาการร่วมขบวนการ “อ้อฉันจำได้แล้ว” “ว้าวพี่สะใภ้วันนี่ผมมีของขวัญมาให้ด้วย” เฉินลี่หยางหยิบกำไรข้อมือออกมาเขาจำได้ว่าพี่สะใภ้ของเขาอายุครบยี่สิบสองปีแล้วชายหนุ่มจึงยื่นให้ “สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดครับ” “ขอบคุณค่ะคุณชายรอง” หญิงสาวหยิบขึ้นมาเป็นกำไรหยกสีเขียวสวยงามระรานตาราคาคงจะแพงไม่น้อย หลินเยี่ยนจือจึงส่งยิ้มให้เขา แต่เป็นเฉินเหยียนเฟยที่ตกหลุมพรางรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นเวลาอยู่กับน้องชายของเขาทำไมหญิงสาวจึงร่าเริงสดใสพออยู่กับเขากับทำท่าทีเหมือนจะขาดอากาศหายใจตาย “อะ แฮ่ม ไม่มีอะไรก็ไปทำงานข
Last Updated : 2025-02-02ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทนำ ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80
“พี่ใหญ่เหงื่อออกร้อนหรือกลัว”“ใครกลัวตามฉันมา” คนปากเก่งเดินนำหน้าไปพอเห็นลูกน้องของศัตรูก็เบรกแทบหัวทิ่มและให้ลูกน้องตัวเองนำหน้าไปเขาก็แค่กลัวตายนิดหน่อย“ทำเป็นปากเก่ง” เฉินลี่หยางเดินนำหน้าและต่างคนต่างประจันหน้ากันอยู่ ซ่งห้าวอี้ที่รออยู่แล้วจึงหัวเราออกมาวันนี้ชัยชนะต้องเป็นของเขา“ไม่ได้เจอกันเลยฉันคิดว่านายตายไปแล้วดวงแข็งยังฟื้นขึ้นมาได้อีก”“ทุกอย่างเป็นฝีมือนายใช่ไหม”“ไม่มีหลักฐานอย่ามาพูดมัว”เฉินลี่หยางหยิบปืนออกมาวันนี้เขาจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเองพวกที่ใช้วิธีสกปรกมักไม่ตายดีกัน“จุ๊ๆ เด็กอย่างนายหลีกไป กลัวจนต้องไปหลบหลังเลยเหรอ”“กูไม่เคยกลัวมึง” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาหน้าตาก็น่ากลัวจิตใจยังจะน่ากลัวอีกรอยแผลเป็นที่หน้าคงถูกใครหลายคนหมายหัวมา“แล้วเรามาดูกันว่าใครจะกลัว ไปเอาตัวผู้หญิงมา!”ลูกน้องของซ่งห้าวอี้ลากหลินเยี่ยนจือออกมาใบหน้าเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะกลัว“เยี่ยนจือ / พี่สะใภ้!”“ยิงมาสิมึงยิงกูยิงเมียมึง เสียดายหน้าสวยๆ แบบนี้ไม่น่าต้องตายเร็ว” ซ่งห้าวอี้จ่อกระบอกปืนไปที่ต้นคอของหญิงสาวที่ยื่นตัวสั่นอยู่มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเชือก“ฮึก” ถึงแม้จะกลัวแต่ก็พยา
Last Updated : 2025-02-02ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑ แก๊งคอลเซนเตอร์
“ถ้าอย่างรบกวนคุณไห่ลี่โอนเงินจำนวน 3 หมื่นหยวนเข้ามาในระบบเลยครับทางเราจะได้ทำเรื่องเบิกเงินให้ครับ” เมื่อเหยื่อหลงกลและโอนเงินเข้ามาทำให้เฉินเหยียนเฟยยิ้มออกมาอย่างพอใจที่สามารถหลอกเหยื่อให้ตายใจได้ เมื่อเงินถูกโอนเข้ามาในบัญชีเขาจึงรีบบล็อกทุกช่องทางการติดต่อโดยไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่าเหยื่อจะเป็นอย่างไร “โห่พี่เก่งมากเลยนับถือ” “พี่แน่อยู่แล้วไอ้น้อง” เฉินเหยียนเฟย ชายหนุ่มวัยสามสิบสองปีที่ทำอาชีพแก๊งคอเซนเตอร์หลอกลวงชาวบ้าน เขาอยู่วงการนี้มาเกือบสามปีแล้วใครว่าคนน่ากลัวความจนต่างหากที่น่ากลัวเขาปากกัดตีนถีบตัวเองมาจนมีเงินมีทองทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย “ไอ้หนุ่มดวงถึงแล้ว” ยายชราที่นั่งอยู่บริเวณคอสะพานเอ่ยขึ้นมาเมื่อเฉินเหยียนเฟยเดินผ่านหน้า เธอรู้เธอเห็นอีกไม่กี่ชั่วโมงหรอกน่าสงสารอายุยังน้อยอยู่เลย “ยายพูดอะไรแก่แล้วเลอะเลือนหรือไง” เขาหัวเสียขึ้นมาที่ถูกทักแบบนั้น ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนแก่และเป็นหญิงชราเขาเตะหัวคว่ำไปแล้ว “อย่าเดินไปทางนั้นเลยไอ้หนู” “พูดอะไรของยายมาแช่งกันทำไม” “คนเราหนีไม่พ้นความตายหรอก” แล้วแต่
Last Updated : 2025-02-02
Latest chapter
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๕ แค่ลองชิม
ช่วงสายของมีขกเข้ามาขอพบเฉินเหยียนเฟยเขาคนนั้นคือเฉินลี่หยางลูกพี่ลูกน้องของชายหนุ่มแต่เฉินเหยียนเฟยกับมีความทรงจำเกี่ยวกับน้องชาย “พี่ชายวันนี่ผมกลับมาแล้วงานที่ให้ทำสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี” “งาน?” ชายหนุ่มสงสัยว่างานอะไรที่ให้น้องชายไปทำเพราะเขาจำไม่ได้นอกจากจะค้าขายกับต่างชาติยังมีอะไรอีก “ลืมไปว่าจำอะไรไม่ได้ก็พี่ส่งผมไปขายอาวุธให้รัฐบาลทางตอนใต้ไงได้เงินมาเยอะเลย” อาชีพที่ไม่ค่อยจะสุจริตพวกเขาก็ทำกันและยังมีผู้บัญชาการร่วมขบวนการ “อ้อฉันจำได้แล้ว” “ว้าวพี่สะใภ้วันนี่ผมมีของขวัญมาให้ด้วย” เฉินลี่หยางหยิบกำไรข้อมือออกมาเขาจำได้ว่าพี่สะใภ้ของเขาอายุครบยี่สิบสองปีแล้วชายหนุ่มจึงยื่นให้ “สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดครับ” “ขอบคุณค่ะคุณชายรอง” หญิงสาวหยิบขึ้นมาเป็นกำไรหยกสีเขียวสวยงามระรานตาราคาคงจะแพงไม่น้อย หลินเยี่ยนจือจึงส่งยิ้มให้เขา แต่เป็นเฉินเหยียนเฟยที่ตกหลุมพรางรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นเวลาอยู่กับน้องชายของเขาทำไมหญิงสาวจึงร่าเริงสดใสพออยู่กับเขากับทำท่าทีเหมือนจะขาดอากาศหายใจตาย “อะ แฮ่ม ไม่มีอะไรก็ไปทำงานข
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๔ ไม่หย่า
หลินเยี่ยนจือกลับมาถึงคฤหาสน์ก็ไม่ยอมพูดยอมจากันกับชายหนุ่มเธอกำลังโกรธเขาตามปีที่ผ่านมาเขาทรมานเธอไม่พออีกหรือหญิงสาวอยากหลุดพ้นไปจากตรงนี้ “ฮึก ฮือ คุณพ่อขา” เมื่อความอ่อนแอเล่นงานคนที่พยายามจะเข้มแข็งจึงร้องไห้ออกมาพ่อทิ้งเธอไว้ให้เผชิญโลกกว้างและเขาคนนั้นที่ทิ้งเธอไว้ จางหย่งคือผู้ชายที่เธอรักเขาจากโลกนี่ไปได้สามปีแล้ว ปัง! “คุณเข้ามาทำอะไรออกไป” “อยากออกไปอยู่หรอกมากินข้าวก่อน” เฉินเหยียนเฟยให้สาวใช้ถืออาหารเข้ามาให้หญิงสาวตอนนี้เลยเวลาเที่ยงมานานมากแล้ว หญิงสาวทำนิ่ง “ออกไป” “กินก่อนเดี๋ยวฉันจะออกไป หรือกลัวว่าฉันจะวางยา” ชายหนุ่มหยิบขนมขึ้นมาและกดเข้าไปหนึ่งและเคี้ยวให้คนตัวเล็กดูแต่กินได้ไม่กี่คำรู้สึกว่าจะหายใจไม่ออก “นี่มันอะไร” “เซาปิ่ง[2] ทำจากแป้งผสมมันเทศ” หญิงสาวจำมันได้ดีเพราะจางหย่งแพ้มันเทศแต่หญิงสาวกับชอบกินเซาปิ่งแต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะหน้าดำหน้าแดงไอออกมา “แค่กๆๆ” “อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ” “ชะ ช่วยฉันด้วย...” เขาไม่รู้ว่าข้างในคือมันเทศเขาแพ้มันเทศซึ่งมันเคยทำให้เขาเกือ
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๓ ไม่อยากเป็นแล้วเจ้าพ่อ
“ใครส่งพวกนายมา” เสียงโหดพอไหมวะชายหนุ่มปรับสีหน้าและแววตาให้ดูเหมือนคนโหดเหี้ยม แต่เหมือนคนร้ายจะไม่กลัวเลยสักนิด “ฮ่าๆๆ ฉันยอมตายดีกว่าพูด” “แล้วเราจะเอายังไงต่อมันไม่ยอมพูด” เฉินเหยียนเฟยหันมาถามเย่าหยางว่าเขาต้องทำยังไงต่อเจ็บตัวไม่พอยังต้องมาปวดสมองกับเรื่องไร้สาระอะไรอีก “ยิงมันเลยไหมครับ” ลี่เจินยื่นปืนให้คุณชาย “นายเอาออกไปไกลๆ อยากจะทำอะไรกับพวกมันก็ทำไป” เฉินเหยียนเฟยไม่ได้สนใจและให้ลูกน้องจัดการคนร้ายเขาอยากรู้ว่าคนพวกนี้จะทำยังไง พูดไม่ทันจะจบลี่เจินจึงยิงไปที่ต้นขาของคนร้ายหนึ่งนัด ปัง “เห้ยย” เฉินเหยียนเฟยใช้มือปิดปากตัวเองไว้เพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว ชายหนุ่มต้องแกล้งทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่ความจริงอยากจะร้องออกมาและวิ่งหนีไปเลย “คุณชายครับ คุณชาย!” “อะไรวะ ตกใจหมดเลยนายอยากจะทำอะไรก็ทำไป” เย่าหยางพาคุณชายกลับมารอที่รถสักพักพวกนั้นก็พากันออกมาภาพที่คนถูกยิงยังติดตาเขาอยู่เลย ตายเพราะกระสุนปืนยังคงวนเวียนอยู่แต่กับปืน เทวดาตนไหนผลักให้เขาเข้ามาอยู่ในร่างนี่
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๒ ไอ้คนโง่
เฉินเหยียนเฟยพอจะเดาเรื่องราวที่ผ่านมาได้บ้างเขานั่งจ้องใบหน้าของหลินเยี่ยนจือคนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก เจ้าพ่อมาเฟียตัวจริงก็โง่เสียยิ่งกว่าอะไรมีเมียสวยขนาดนี้ยังไม่รักเมีย “คุณเป็นภรรยาผมจริงๆ ใช่ไหม” “คุณถูกยิงที่หน้าอกทำไมสมองถึงได้รับความกระทบกระเทือน” หญิงสาวทำท่าทีสงสัยเพราะตั้งแต่นั่งคุยกันมาเขาจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจ “คนไข้การสูญเสียความทรงจำชั่วคราวครับอาจจะมีเรื่องอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจ [1]” คุณหมออธิบายไปเกี่ยวกับอาการป่วยของชายหนุ่มแต่หลินเยี่ยนจือไม่เชื่อว่าเขาจะความจำเสื่อม เฉินเหยียนเฟยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบหนึ่งเดือนเต็มถึงได้กลับมาที่คฤหาสน์หลังโตที่เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้ “ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณชาย” สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันมายืนรอต้อนรับเจ้านายที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล “ตามสบาย” เขาเดินตัวปลิวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตและเห็นรูปแต่งงานของเฉินเหยียนเฟยกับหลินเยี่ยนจือรู้สึกคันยุกยิกที่หัวใจไม่น้อย ‘นายตายไปแล้วต่อไปฉันจะดูแลหลินเยี่ยนจือเอง’
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑ แก๊งคอลเซนเตอร์
“ถ้าอย่างรบกวนคุณไห่ลี่โอนเงินจำนวน 3 หมื่นหยวนเข้ามาในระบบเลยครับทางเราจะได้ทำเรื่องเบิกเงินให้ครับ” เมื่อเหยื่อหลงกลและโอนเงินเข้ามาทำให้เฉินเหยียนเฟยยิ้มออกมาอย่างพอใจที่สามารถหลอกเหยื่อให้ตายใจได้ เมื่อเงินถูกโอนเข้ามาในบัญชีเขาจึงรีบบล็อกทุกช่องทางการติดต่อโดยไม่ทุกข์ร้อนอะไรว่าเหยื่อจะเป็นอย่างไร “โห่พี่เก่งมากเลยนับถือ” “พี่แน่อยู่แล้วไอ้น้อง” เฉินเหยียนเฟย ชายหนุ่มวัยสามสิบสองปีที่ทำอาชีพแก๊งคอเซนเตอร์หลอกลวงชาวบ้าน เขาอยู่วงการนี้มาเกือบสามปีแล้วใครว่าคนน่ากลัวความจนต่างหากที่น่ากลัวเขาปากกัดตีนถีบตัวเองมาจนมีเงินมีทองทุกวันนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย “ไอ้หนุ่มดวงถึงแล้ว” ยายชราที่นั่งอยู่บริเวณคอสะพานเอ่ยขึ้นมาเมื่อเฉินเหยียนเฟยเดินผ่านหน้า เธอรู้เธอเห็นอีกไม่กี่ชั่วโมงหรอกน่าสงสารอายุยังน้อยอยู่เลย “ยายพูดอะไรแก่แล้วเลอะเลือนหรือไง” เขาหัวเสียขึ้นมาที่ถูกทักแบบนั้น ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนแก่และเป็นหญิงชราเขาเตะหัวคว่ำไปแล้ว “อย่าเดินไปทางนั้นเลยไอ้หนู” “พูดอะไรของยายมาแช่งกันทำไม” “คนเราหนีไม่พ้นความตายหรอก” แล้วแต่
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทนำ ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80
“พี่ใหญ่เหงื่อออกร้อนหรือกลัว”“ใครกลัวตามฉันมา” คนปากเก่งเดินนำหน้าไปพอเห็นลูกน้องของศัตรูก็เบรกแทบหัวทิ่มและให้ลูกน้องตัวเองนำหน้าไปเขาก็แค่กลัวตายนิดหน่อย“ทำเป็นปากเก่ง” เฉินลี่หยางเดินนำหน้าและต่างคนต่างประจันหน้ากันอยู่ ซ่งห้าวอี้ที่รออยู่แล้วจึงหัวเราออกมาวันนี้ชัยชนะต้องเป็นของเขา“ไม่ได้เจอกันเลยฉันคิดว่านายตายไปแล้วดวงแข็งยังฟื้นขึ้นมาได้อีก”“ทุกอย่างเป็นฝีมือนายใช่ไหม”“ไม่มีหลักฐานอย่ามาพูดมัว”เฉินลี่หยางหยิบปืนออกมาวันนี้เขาจะฆ่ามันด้วยมือของเขาเองพวกที่ใช้วิธีสกปรกมักไม่ตายดีกัน“จุ๊ๆ เด็กอย่างนายหลีกไป กลัวจนต้องไปหลบหลังเลยเหรอ”“กูไม่เคยกลัวมึง” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาหน้าตาก็น่ากลัวจิตใจยังจะน่ากลัวอีกรอยแผลเป็นที่หน้าคงถูกใครหลายคนหมายหัวมา“แล้วเรามาดูกันว่าใครจะกลัว ไปเอาตัวผู้หญิงมา!”ลูกน้องของซ่งห้าวอี้ลากหลินเยี่ยนจือออกมาใบหน้าเปื้อนด้วยน้ำตาเพราะกลัว“เยี่ยนจือ / พี่สะใภ้!”“ยิงมาสิมึงยิงกูยิงเมียมึง เสียดายหน้าสวยๆ แบบนี้ไม่น่าต้องตายเร็ว” ซ่งห้าวอี้จ่อกระบอกปืนไปที่ต้นคอของหญิงสาวที่ยื่นตัวสั่นอยู่มือทั้งสองข้างถูกมัดไว้ด้วยเชือก“ฮึก” ถึงแม้จะกลัวแต่ก็พยา
