บทที่ ๔ ไม่หย่า

        หลินเยี่ยนจือกลับมาถึงคฤหาสน์ก็ไม่ยอมพูดยอมจากันกับชายหนุ่มเธอกำลังโกรธเขาตามปีที่ผ่านมาเขาทรมานเธอไม่พออีกหรือหญิงสาวอยากหลุดพ้นไปจากตรงนี้

        “ฮึก ฮือ คุณพ่อขา” เมื่อความอ่อนแอเล่นงานคนที่พยายามจะเข้มแข็งจึงร้องไห้ออกมาพ่อทิ้งเธอไว้ให้เผชิญโลกกว้างและเขาคนนั้นที่ทิ้งเธอไว้ จางหย่งคือผู้ชายที่เธอรักเขาจากโลกนี่ไปได้สามปีแล้ว

        ปัง!

        “คุณเข้ามาทำอะไรออกไป”

        “อยากออกไปอยู่หรอกมากินข้าวก่อน” เฉินเหยียนเฟยให้สาวใช้ถืออาหารเข้ามาให้หญิงสาวตอนนี้เลยเวลาเที่ยงมานานมากแล้ว หญิงสาวทำนิ่ง

        “ออกไป”

        “กินก่อนเดี๋ยวฉันจะออกไป หรือกลัวว่าฉันจะวางยา” ชายหนุ่มหยิบขนมขึ้นมาและกดเข้าไปหนึ่งและเคี้ยวให้คนตัวเล็กดูแต่กินได้ไม่กี่คำรู้สึกว่าจะหายใจไม่ออก

        “นี่มันอะไร”

        “เซาปิ่ง^[2] ทำจากแป้งผสมมันเทศ” หญิงสาวจำมันได้ดีเพราะจางหย่งแพ้มันเทศแต่หญิงสาวกับชอบกินเซาปิ่งแต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะหน้าดำหน้าแดงไอออกมา

        “แค่กๆๆ”

        “อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ”

        “ชะ ช่วยฉันด้วย...” เขาไม่รู้ว่าข้างในคือมันเทศเขาแพ้มันเทศซึ่งมันเคยทำให้เขาเกือบตายมาแล้วหนึ่ง ครั้งนี่ดูเหมือนว่าจะไม่รอดอีกชายหนุ่มล้มลงไปชักที่พื้นจนหลินเยี่ยนจือใจคอไม่ค่อยดี

        “คุณเหยียนเฟย! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”

        หญิงสาวลงไปประคองศีรษะของชายหนุ่มขึ้นสาวใช้พ่อบ้านพากันได้ยินเสียงร้องของความช่วยเหลือจึงพากันรีบเข้ามาดู เย่าหยางกับลี่เจินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบพาคุณชายไปส่งโรงพยาบาลทันที โชคดีที่ถึงมือหมอทันเฉินเหยียนเฟยพ้นขีดอันตรายแพทย์ลงความเห็นว่าเขาแพ้มันเทศและถั่วขึ้นรุนแรงและแพ้มาตั้งแต่เกิด

        “แพ้ถั่ว!” จะเป็นไปได้อย่างไรที่เฉินเหยียนเฟยแพ้ถั่วและมันปกติก็เห็นเขากินเป็นประจำ หลินเยี่ยนจือจึงหันมาถามเย่าหยางซึ่งรู้ทุกอย่างดีที่สุด

        “คุณเหยียนเฟยแพ้ถั่วตั้งแต่ตอนไหน”

        “ผะ ผมไม่ทราบเช่นกันครับคุณผู้หญิง” เย่าหยางเลือกที่จะโกหกคุณผู้หญิงเพราะเขานั่นรู้ดีเพื่อความสบายใจและเพื่อธุรกิจต้องเดินต่อเขาต้องปิดบังไว้

        “คุณผู้หญิงเข้าไปดูคุณชายเถอะครับผมจะรออยู่ข้างนอก”

        เมื่อเห็นว่าหลินเยี่ยนจือเข้าไปหาคุณชายแล้วเขาจึงถอนหายใจออกมาไม่รู้ว่าเรื่องแบบนี้จะปิดบังทุกคนไปถึงเมื่อไร

        “ทำไมคุณชายเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคนกันเลยพี่” ลี่เจินถามออกมาอย่างสงสัยเพราะถึงแม้จะจับอะไรไม่ได้แต่ก็ไม่น่าเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้

        “รู้แล้วก็หุบปากให้ดี”

        “แสดงว่าคุณชายไม่ใช่!”

        “ลี่เจินเรามีวันนี่เพราะใครไม่สำคัญหรอกว่าเขาคนนั้นเป็นใครแต่จำเอาไว้เรามีหน้าที่ปกป้องคุณชาย” เย่าหยางตบบ่าน้องชายเรื่องนี้จะให้คนรู้เยอะไม่ได้เขาอยู่กับตระกูลเฉินมาตั้งแต่เด็กและเป็นเพื่อนเล่นเฉินเหยียนเฟยมานาน

        “อย่าบอกนะว่าวันนี้คุณชายเราตายไปจริงๆ ฮึก โอ๊ยแตะผมทำไม” ลี่เจิสนร้องไห้ออกมาเพราะเขานั้นรักคุณชายตัวจริงยิ่งกว่าอะไร

        “ฉันบอกให้เงียบห้ามให้คุณผู้หญิงรู้เด็ดขาด”

        เย่าหยางอยากจะหักคอน้องชายที่มาทำเป็นร้องไห้พออยู่ได้สวยกันกับเฉินเหยียนเฟยจริงๆ กับอยู่ไม่ได้เพราะฝ่ายนั้นโหดไม่มีความเมตตาให้ใคร

หลินเยี่ยนจือนั่งมองคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงคนไข้เธอจำได้ว่าเฉินเหยียนเฟยไม่เคยแพ้อะไร ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนไปนิสัยของเขาคล้ายคลึงกับคนรักเก่าไม่มีผิด

“โอ๊ย ฉันตายอีกแล้วเหรอ”

“คุณตื่นแล้วเจ็บตรงไหนไหม” หลินเยี่ยนจือแสดงออกว่าเป็นห่วงเขามากตั้งแต่แต่งงานกันมาเธอไม่เคยแสดงออกว่าห่วงใยเขาเลยจนวันที่เขาถูกยิง

“ฉันตายยัง”

เพียะ

“โอ้ยยย เยี่ยนจือเธอตบฉันทำไม” เฉินเหยียนเฟยลุกขึ้นมาแล้ะมือกุมใบหน้าไว้เพราะถูกหญิงสาวตบแต่ก็ไม่เจ็บเท่าไรเพราะหลินเยี่ยนจือไม่ได้ลงน้ำหนักมือมาก

“คุณน่าจะตายไปเลย”

หญิงสาวพูดจบก็เดินออกไปและไม่ยอมมานอนเฝ้าเขาจนตอนเช้าหมอจึงอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลสงสัยต้องไปทำบุญล้างซวยหน่อยช่วงนี้ป่วยบ่อยเกินไป

สองวันแล้วที่หลินเยี่ยนจือพยายามหลบหน้าเขาแต่ใครจะสนตอนนี้มีเงินแล้วขอออกไปท่องราตรีหน่อยก็แล้วกันลูกน้องทั้งสองคนจึงติดตามไปด้วย ตอนนี้มือทั้งสองข้างของเฉินเหยียนเฟยมีสาวสวยนั่งขนาบข้างทั้งสองข้าง

“คุณชายดื่มหน่อยนะคะ”

“กินนี่หน่อยนะคะ”

ชายหนุ่มอ้าปากรับและนั่งฟังดนตรีไปด้วยถึงแม้จะน่าเบื่อไปหน่อยแต่ก็พอฟังได้ เขาดื่มไปเรื่อยๆ จนเริ่มเมามายลูกน้องทั้งสองจึงพากลับคฤหาสน์

“ทำไมวันนี่ถึงปิดไฟช้ากัน”

“วันนี่วันคล้ายวันเกิดของคุณผู้หญิงครับอาจจะอยู่ฉลองกัน” เขาจะบอกคุณชายแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้บอกป่านนี้คงแยกย้ายกันไปนอนแล้ว

“แล้วเมียฉันอายุกี่ขวบแล้ววะ~” คนเมาเสียงเริ่มยานครางเขาลืมหรือว่าไม่ได้ใส่ใจกันแน่ แต่ตอนนี้มึนหัวอยากนอนมากไม่สนใจแล้วว่าใครจะอยากเกิดวันไหน

“อายุครบ 22 ปีพอดีครับ” ไม่เด็กมากแสดงว่าเขาจิ้มได้แล้วชายหนุ่มเซไปหยุดที่หน้าประตูห้องของหลินเยี่ยนจือและเคาะเสียงดังพร้อมกับตะโกนออกมา

“เยี่ยนจื่อเปิดประตูให้โหน่ยยย”

“คุณมาโวยวายอะไร...” หญิงสาวได้กลิ่นเหล้าโชยออกมาจากตัวเขาใบหน้านั้นแดงก่ำไปหมดหลินเยี่ยนจือเดินถอยหลังออกห่างแต่เฉินเหยียนเฟยยิ่งเดินตามเข้ามา

“เมียฉันสวยจริงๆ ยิ่งมองใกล้ๆ” ชายหนุ่มโน้มตัวลงมาสูดดมกลิ่นกายของภรรยาในนามและหัวเราะออกมาเบาๆ ที่แกล้งหญิงสาวได้สำเร็จลูกกวางน้อยดูตื่นกลัวไปหมด

“คุณเมาแล้วก็ควรไปพักผ่อน”

“ฉันอยากนอนกับเมีย”

“อื้อ~” เขาขโมยจูบของเธอไปเป็นจูบแรกของเธอหญิงสาวพยายามขัดขืนแต่สู้แรงของเขาไม่ไหวจึงปล่อยให้เฉินเหยียนเฟยทำตามอำเภอใจ ลิ้นอุ่นชื้นดันเข้ามาในโพรงปากฉกชิมน้ำหวานอย่างพึงพอใจ

“อืม” ชายหนุ่มครางออกมาอย่างถูกใจถึงแม้ท่าทีของหญิงสาวจะจูบตอบแบบไร้เดียงสาแต่เขากลับชอบ มือหนาจับคางของหญิงสาวเพื่อตอบรับจูบของเขา

หลินเยี่ยนจือรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกห่างและแตะเข้าไปที่จุดยุทธศาสตร์อย่างเต็มแรงเธอผลักเขาออกให้พ้นจากประตูห้องและรีบปิดประตูเธอไม่สนใจว่าเขาจะเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่

“โอ๊ย!! เยี่ยนจือออยัยตัวแสบ”

เฉินเหยียนเฟยล้มลงนอนที่พื้น ตัวงอเป็นกุ้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหนออกมาทั้งจุกและเจ็บไปหมดคอยดูเถอะเขาได้โอกาสเมื่อไรอย่าหวังว่าจะได้หนีไปไหม เขานอนอยู่อย่างนั้นเมื่อเริ่มดีขึ้นมาจึงพยายามพยุงตัวเองกลับไปที่ห้องของเขา

“โอ๊ย แม่งกูหายเมาเลย”

ชายหนุ่มสบถคำหยาบออกมาและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างอยู่ที่นี่ก็สบายดีอยู่หรอกแต่ไม่สามารถใช้โซเชียลได้สมัยนี้น่าจะมีแต่วิทยุและโทษทัศน์

“ใครมันผลักกูมาอยู่นี่วะปล่อยให้ตายยังดีกว่าเลย”

เพราะความตายคือของขวัญที่ดีที่สุดแล้วไม่ต้องผิดหวังไม่ต้องเสียใจไม่ต้องมีความเจ็บปวดอะไร แต่ตอนนี้ชายหนุ่มต้องเริ่มใช้ชีวิตใหม่แถมยังอยู่ท่วมกลางลูกกระสุนเขาจะตายวันไหนอีกก็ไม่ทราบได้

[2] เซาปิ่ง 燒餅 (shāobǐng) หรือ ฮวงกั๊วะเปี๊ยะ เป็นขนมโบราณของคนจีน ทำจากแป้งหรือแป้งผสมมันเทศบด สามารถกินได้สองแบบ คือแบบไม่มีไส้ กับแบบมีไส้ ซึ่งจะยัดไส้ด้วยถั่วเหลือง หรือเผือก กดให้แบนแล้วนำไปทอด บางสูตรอาจโรยงา