เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ ๙ รักเมียคนอื่น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-12 17:26:23
บทที่เกี่ยวข้อง
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๐ หน้าด้านหน้าทน
เจ็ดวันแล้วที่ทั้งสองห่างเหินไม่ยอมพูดคุยกันเฉินเหยียนเฟยก็มัวเรียนรู้แต่งานจนไม่มีเวลาที่จะปรับความเข้าใจกันส่วนหญิงสาวที่จะหลบหน้าตลอดเวลา “หลินเยี่ยนจือละ” “อยู่ที่สวนหลังบ้านค่ะ” เฉินเหยียนเฟยไม่รอช้าจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวเขาจะต้องรีบปรับความเข้าใจกันไม่อย่างนั้นก็คงหลบหน้ากันอยู่แบบนี้ “อุ้ย คุณ” “หลบหน้าฉันทำไม?” เขาถามออกไปตรงๆ เขาก็อึดอัดใจเช่นกันแถมงานอะไรก็ไม่รู้รัดตัวเขาอยู่ตลอดจนขยับไปไหนไม่ได้เลย “ปะ เปล่าค่ะ” “โกหก! หากเรื่องคืนนั้นฉันพร้อมจะรับผิดชอบ” ทำไมต้องใช้คำนี้ด้วยเพราะทั้งสองก็เป็นสามีภรรยากันแล้วแต่ภายในจิตใจไม่ใช่เฉินเหยีนเฟยตัวจริง “คุณไม่สบายหรือเปล่า” ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยเป็นเช่นนี้บางทีสมองอาจจะกระทบกระเทือนเกินไปถึงได้กลายเป็นคนละคนกัน “เยี่ยนจือพี่อยากดูแลเรา” เขาพูดความรู้สึกออกมาจากภายในจิตใจขอแค่ได้ดูแลก็ยังดีเขาจะชดเชยเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดให้หลินเยี่ยนจือเอง “...” “เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม” “คุณป่วยเหรอคะ” เขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนเธอเองก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๑ ดูแล (ทำไมไม่ตายไปเลย)
หลินเยี่ยนจือสงสารคนป่วยเลยเข้ามาดูแลหญิงสาวอยากอยู่ให้ห่างจากเขาเพราะกลัวหัวใจตัวเองว่าจะตกหลุมพรางเขาร้ายกาจยิ่งกว่าอะไร“ทำไมไม่ตายไปเลย” หญิงสาวบ่นออกมาเบาๆ โดยไม่ให้ชายหนุ่มได้ยิน“เธอกำลังด่าฉันอยู่หรือเปล่า” ทำปากแบบนั้นเขาเดาไม่ผิดแน่คนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ปากร้ายมาก ตอนนี้อยู่กับเจ้าของร่างตัวจริงจะปากเก่งแบบนี้ไหม“เปล่า”“เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอด่าคนฉันเก่งมากเลย” ที่เจอกันครั้งแรกหลินเยี่ยนจือไม่ใช่คนที่จะมาต่อปากต่อคำอะไรด้วย“เหรอฉันไม่เห็นรู้” เธอไม่รู้จริงๆ ว่ากลายเป็นคนแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไร“จะทำอะไร!”“อาบน้ำให้ฉันหน่อย” เฉินเหยียนเฟยเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวกลิ่นกายช่างหอยั่วยวนเขามาก ไม่เคยคิดอยากจะแกล้งใครแบบนี้มาก่อน“ถอยออกไปไม่ต้องมาใกล้ขนาดนี้ก็ได้” หญิงสาวจึงเดินเข้าไปในห้องน้ำเฉินเหยียนเฟยจึงเดินตามเข้าไปโดยที่ยังไม่ถอดเสื้อผ้าออก “ถอดเสื้อผ้าสิครับคุณภรรยาคงไม่ให้ผมอาบทั้งชุดหรอกนะ”“คุณพิการหรือไง” ปากได้แต่ต่อว่าเขาสุดท้ายก็ยอมถอดเสื้อเขาออกตามด้วยกางเกงหญิงสาวจึงรีบอาบน้ำให้เขาโดยที่สายตาไม่ยอมมอง“เธอถูกหัวนมของฉันเป็นชั่วโมงแล้ว จนมันแข็งแล้ว”“บะ บ้าที่สุดเลย
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๒ เปิดใจอีกครั้ง
“ไงไปกินข้าวกับผู้ชายมาอร่อยใช่ไหมล่ะ” เขาได้รับรายงานมาว่าหลินเยี่ยนจือออกไปทานข้าวกับอดีตนายจ้างตัวเอง เขามองมาจากดาวอังคารยังรู้ว่ามันคิดไม่ซื่อ “คุณให้คนแอบตามฉันเหรอ” “เปล่า ก็แค่บังเอิญผ่านไปเห็น” ใครจะกล้าบอกว่าเขาให้คนแอบตามหญิงสาว “ก็ดีค่ะมาเข้าเรื่องของเราดีกว่า” “เรื่องอะไร” เฉินเหยียนเฟยหน้าตั้งขึ้นมาเพราะเขาไม่อยากได้ยินคำว่าหย่าจากปากของหญิงสาว เรื่องอะไรที่จะต้องยอมหย่าให้ “ถ้าคุณไม่ยอมหย่านั้นเราก็มาเป็นสามีภรรยากัน” เธอทำตามที่หลี่ย่าเสียนแนะนำ หากไม่หย่าก็แค่ศึกษาดูใจกัน “คุณไม่สบายใช่ไหม” ชายหนุ่มใช้มือมาแตะหน้าผากของหญิงสาวเขาไม่อยากจะเชื่อว่าหลินเยี่ยนจือจะพูดแบบนั้นออกมา ปกติอยากได้แต่ใบหย่า “คุณแน่ใจนะที่พูดออกมา” “ใช่ แต่ฉันมีข้อแม้” ผู้ชายแบบเขาต้องตามให้ทันเธอไม่ใช่คนอ่อนแออีกต่อไปแล้ว “ข้อแม้อะไร” นาทีนี้อะไรก็ยอมทั้งนั้นจะทำได้หรือไม่ได้ก็อีกเรื่องหนึ่ง ตอนนี้แค่หญิงสาวต้องการอะไรเขาก็ทำให้ได้หมด “คุณต้องเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคน” “ตกลง” เฉินเหยียนเฟยตอบตกลงอย่างรว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๓ ความจริง
เฉินลี่หยางได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของเย่าหยางสิ่งที่เขาสงสัยทั้งหมดก็เป็นเรื่องจริง พี่ชายของเขานั้นตายไปแล้วถึงพี่ชายเลวแค่ไหนแต่ก็เป็นพี่ชายของเขา “คุณชายรองจะทำอย่างไรต่อไปดีครับ” “เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน” ตอนนี้เขามืดแปดด้านไปหมดเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขาแล้วพี่ชายของเขาไปอยู่ที่ไหน คนนี้เป็นใคร “แต่คุณเฉินเหยียนเฟยก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรนะครับ” “ฉันรู้แต่ฉันไม่อยากให้เขามาเสี่ยง...” พี่ชายของเขาตายไปคนหนึ่งแล้วผู้ชายคนนั้นจะมีชีวิตรอดได้อย่างไรลำพังยังเอาตัวเองไม่รอดเลย “ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามทางของมันเถอะครับ” “แล้วพี่สะใภ้” หลินเยี่ยนจือจะรู้หรือยังว่าคนนั้นไม่ใช่สามีตัวจริง ตอนนี้ยิ่งคิดเขายิ่งปวดหัวไปหมด “คุณผู้หญิงน่าจะทราบดีครับ” “นั้นสิคนสันดานเลวแบบนั้นเปลี่ยนไปใครๆ ต้องรู้” พี่สะใภ้ของเขาจะได้หลุดพ้นจากบ่วงเสียที ขอแค่อำนาจตระกูลเฉินยังคงไม่สั่นคลอนก็พอ เช้าวันถัดมาเฉินลี่หยางพาเฉินเหยียนเฟยออกไปพบคนท่านผู้บัญชาการ สายรายงานว่าอีกไม่กี่วันจะมีการส่งของผิดกฎหมายกันผ่านน่านน้ำ “พ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๔ กำลังเรียนรู้
ลี่เจินเดินมารายงานเจ้านายตัวเองว่าหลินเยี่ยนจือไปหาหมอที่โรงพยาบาลและได้เจอกับซ่งห้าวอี้ แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก “ไอ้หมอนี้สงสัยอยากไปเฝ้านรก” ตามติดชีวิตของเขายังกับเป็นเงาตามตัว เขานั่งรอหลินเยี่ยนจือเพราะรอคำตอบจากหญิงสาวเรื่องลูก “คุณผู้หญิงกลับมาแล้วครับ” ลี่เจินเดินออกไปจากบริเวณนั้นเพราะเห็นว่าเจ้านายคงอยากอยู่กับภรรยาตามลำพัง “สรุปท้องได้กี่เดือนแล้ว” “ไม่ต้องยุ่งได้ไหม” อารมณ์คนท้องจึงหงุดหงิดขึ้นมายิ่งเห็นหน้าของเฉินเหยียนเฟยเธอยิ่งหงุดหงิด เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดทุกอย่าง “นั้นถามใหม่คุณเมียแพ้ท้องไหมครับ” เขาแน่ใจว่ายังไงหญิงต้องท้อง หลินเยี่ยนจือคงไม่แพ้ท้องเพราะตอนนี้เขารับกรรมนั้นมาเต็มๆ “คุณอย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม” “ใช่สิ คุณไม่ได้แพ้ท้องหนิจะไปรู้สึกอะไร” เขานี่เวียนหัวและอาเจียนจนไม่อยากลุกออกไปจากที่นอน โบราณเขาบอกถ้าแพ้ท้องแทนเมียแสดงว่ารักเมียมากคงจะจริง “คุณแพ้ท้องแทนฉันเหรอ” หลินเยี่ยนจือจึงเริ่มใจเย็นขึ้นมาเมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มไม่ดีขึ้น “อุ้ย จะทำอะไร!” “อยากกอดเมียอยา
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๕ เริ่มสงสัย
“พี่ชาย!” หลี่ย่าเสียนเดินเข้ามาเห็นพี่ชายตัวเองเหมือนกำลังทำอะไรอยู่จนเธอมองไม่ทัน “ย่าเสียนวันหลังเข้ามาเคาะประตูด้วย” หลี่ซืออี้รีบเก็บของเข้าไปในตู้เซฟ และปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้น้องสาวสงสัยว่าเขาทำอะไร “พี่ชายช่วงนี้ไม่ค่อยเข้าไปทำงานเลย” “พี่ พี่งานยุ่งนะ” ความจริงเขาไม่ได้เข้าไปดูโรงงานนานแล้วเพราะเขามีแห่งหาเงินที่ดีกว่านั้น “มีอะไรบอกน้องได้เลยนะ” “มองอะไร” เขาเห็นหลี่ย่าเสียนมองไปที่ตู้เซฟจึงทำเสียงดุ “ไม่มีอะไรน้องออกไปข้างนอกนะคะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรหลี่ย่าเสียนจึงออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย เธอเองยังสงสัยว่าช่วงนี้พี่ชายเป็นอะไร “เงิน เงินทั้งนั้น” หลี่ซืออี้กำลังหลงมัวเมากับสิ่งผิดกฎหมายโรงงานของเขาขาดสภาพคล่องตัวทางด้านการเงิน เขาจึงหันหน้ามาเพิ่งซ่งห้าวอี้ กริ้ง กริ้ง “ครับ” “นายมาพบฉันที่เดิม” “ผมจะรีบไปครับ” เมื่อวางสายหลี่ซืออี้จึงรีบแต่งตัวช่วงนี้เขาเริ่มทิ้งโรงงานตัวเอง บางครั้งของผิดกฎหมายก็แอบเอาเข้ามาพักไว้ที่โกดังของเขาก่อนจะลำเลียงขึ้นเรือไป “ไม่รวยวันนี้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๖ แล้วผิดอะไร
ปัง! หลินเยี่ยนจือปิดประตูเสียงดังและมานั่งที่เก้าอี้มุมห้องคิดถึงคำพูดของเฉินลี่หยาง วันที่จางหย่งเสียชีวิตทุกคนลงความเห็นว่าเขาถูกคนร้ายยิงแต่ทำไมถึงเป็นฝีมือของเฉินเหยียนเฟยไปได้ “ทำไมต้องเป็นคุณด้วยตายไปแล้วก็กลับไปชดใช้สิ่งที่คุณเคยทำไว้ซะ” ชีวิตของเธอต้องอยู่ที่นั่งลำบากไม่เคยใช้ชีวิตเหมือนคนรุ่นราวคราวเดียวกัน “แล้วคุณจะไปจากฉันหรือเปล่า” เฉินเหยียนเฟยคนนี้ทำให้เธออยากจะรักใครอีกครั้ง เธอยินดีที่จะมอบกายและหัวใจให้เขาแค่คนเดียว แต่พอมารู้แบบนี้แล้วเธออดที่จะโกรธเขาไม่ได้หญิงสาวรู้ว่าเฉินเหยียนเฟยเป็นคนละคนกัน เขาคงไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวจึงเดินกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งเห็นเขากำลังนั่งเล่นกับสุนัขที่เคยกัดเขา สุนัขคงจะรู้ว่าใครคือเจ้านายตัวจริงของมัน “ฉันอยากคุยกับคุณ” “พูดมาสิ” “คุณรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนยิงจางหย่ง” มือที่กำลังลูบหัวสุนัขจึงหยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหลินเยี่ยนจือ หรือว่าหญิงสาวจะได้ยินในสิ่งที่น้องชายของเขาพูด “คุณได้ยินแล้วใช่ไหม” “เฉินเหยียนเฟยเป็นคนยิ่งเขาใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๗ หายตัวไป
“คุณจะไปไหนเหรอ” เฉินเหยียนเฟยเห็นหญิงสาวกำลังเตรียมของเหมือนจะออกไปข้างนอก แต่วันนี้เขามีประชุมงานจึงไม่สามารถออกไปได้ “ฉันจะไปหาคุณพ่อค่ะ” “แน่ใจว่าไปแค่นั้น” ไม่ใช่ว่าไปยืนอาลัยให้คนรักเก่าหรอกนะ เขาไม่ยอมเด็ดขาด อยู่กับเขาก็ต้องลืมคนรักเก่า “ค่ะ คุณจะให้ฉันไปไหนได้” “ระวังตัวด้วยนะผมเป็นห่วงคุณกับลูก” “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะคะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” หญิงสาวแก้มเขาและส่งเขาขึ้นรถ ส่วนเธอเตรียมตัวออกไปที่หลุมฝั่งร่างของบิดา วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันและลมแรงทำให้หลินเยี่ยนจือต้องกระชับผ้าคลุมไว้แน่น เธอเดินถือดอกไม้มาวางไว้ที่หน้าชื่อของบิดา “คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะตอนนี้หนูสบายดีค่ะและกำลังจะมีหลานให้คุณพ่อด้วย” หญิงสาวนั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาสักพักเมื่อได้สติจึงจะกลับไปรอเฉินเหยียนเฟยที่บ้าน แต่ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนมีชายฉกรรค์เดินมาขวางทางเธอไว้ “พวกคุณเป็นใคร!” หญิงสาวมองไปที่ลูกน้องของเฉินเหยียนเฟยที่สลบอยู่ที่พื้นหญ้าไม่ไกลจากรถที่จอดรอรับเธอ หลินเยี่ยนจือรู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย “ไปกับพวกผมดีๆ จะได้
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12
บทล่าสุด
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๒๒ พ่อของลูก END
หลายเดือนผ่านไปหลินเยี่ยนจือตั้งครรภ์ครบแปดเดือนแล้วอีกไม่นานเธอจะได้เจอหน้าลูกน้อย ไม่รู้ว่าในท้องของเธอจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย“อื้อออ”“ทำไมขี้อ้อนจังเลยคะ”“จะคลอดแล้วขอเข้าไปสะกิดลูกก่อนได้ไหม”สะกิดของเขาคงไม่ใช่การสะกิดธรรมดาเป็นแน่ ตั้งแต่เธอท้องมาเขาก็ขยันทำการบ้านเสียเหลือเกินวันไหนที่เขาว่าง จะเข้าไปทักทายลูกน้อยทุกครั้ง“คะ คุณอ่ะ”“รอบนี้จะทำเบาๆ นะครับ” แล้วเธอเคยปฏิเสธเขาได้ที่ไหนมีแต่ยอมทุกเขาทุกอย่างเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ห้ามเขาจึงไม่รอช้าหลังจากนี้คงไม่ได้ทำแบบนี้อีกนานหลายเดือน รอบหน้าจะเอาลูกหลายๆ คนเลยลูกน้องเต็มบ้านจะได้ช่วยกันเลี้ยง“ซี้ดดดด อ่าส์ นอนตะแคงนะ” เขาให้หญิงสาวนอนตะแคงข้างเพราะท้องโตมากแล้วต้องระวังให้มาก เขาจัดการสลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกตามด้วยของหญิงสาว“เหยียนเฟยคะ อื้อ” หญิงสาวครางออกมาเมื่อชายหนุ่มก้มไปดูดเลียติ่งเสียวและใช้มือบดขยี้จนแดงเถือกลิ้นอุ่นๆ สัมผัสกับกลีบดอกไม้งาม “เจ็บให้บอกนะที่รัก อ่าส์”บทรักที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้หลินเยี่ยนจือนอนหมดแรงอยู่บนเตียงช่วงนี้เขาพร่าๆ ลงมาเยอะเพราะเธอใกล้จะคลอดแล้ว2 สัปดาห์ต่อมาหลินเยี่ยนจือให้กำเนิ
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๒๑ ภรรยาและลูก
“โอ๊ยยยย” “คุณเหยียนเฟยคุณตบหน้าตัวเองทำไมคะ” ตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาแล้ว และตอนนี้อีกไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรมาหรือเปล่าหรือว่าผู้ชายคนนั้นกลับมา “ผมฟื้นแล้วจริงๆ” ค่อยโล่งอกไปหน่อยคิดว่าจะไม่กลับมาเสียแล้ว แต่ตอนนี้เขาเจ็บแผลเหมือนตอนนั้นแต่ความรู้สึกกลับแตกต่างกันออกไป “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” “ผมเจอกับเขา...” เขาที่ชายหนุ่มหมายถึงหลินเยี่ยนจือรู้ดีว่าหมายถึงใคร “เขาฝากมาบอกว่าขอโทษคุณสำหรับทุกอย่าง” เขาใจดีแล้วนะที่ยอมบอกหญิงสาว ทำเมียกูเจ็บยังจะมาฝากบอกอีกเขาไม่เตะหัวก็บุญแล้ว “เขาไปแล้วจริงๆ” หญิงสาวโล่งอกขึ้นมาต่อจากนี้เธอจะได้ไม่ต้องเจอคนใจร้ายคนนั้นอีก ไม่อยากแม้แต่จะรู้จักแต่เรื่องเกิดขึ้นมาแล้วเธอได้แต่ปล่อยวางและเดินหน้าต่อไป “ผมจะชดใช้ในสิ่งที่เขาทำลงไปทั้งหมด จะดูแลคุณกับลูกของเราเอง เจ้าตัวเล็กดื้อหรือเปล่า” เขาไม่อยากให้หลินเยี่ยนจือเศร้านานจึงเปลี่ยนเรื่องคุย “ไม่ดื้อเลยค่ะเหมือนจะรู้ว่าฉันไม่ค่อยสบาย” หญิงสาวไม่เคยแพ้ท้องเลยสักครั้ง และลูกก็ไม่ดื้อไม่ซนเหมือนจะรู้ว่าคนเป็นแม่ก็ทุกข์ใจอยู่แล้ว “ผมหลับไปหลา
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๒๐ ตื่นขึ้นมาได้แล้ว
หลินเยี่ยนจือนั่งมองเฉินเหยนเฟยที่นอนหลับไม่ได้สติมาสามวันแล้ว สามวันที่แสนจะทรมานสำหรับหญิงสาวเธอต้องเข้มแข็งเพื่อลูกน้อยในท้อง“คุณผู้หญิงกลับไปพักก่อนเถอะครับ” เย่าหยางเห็นใจหญิงสาวไม่น้อย หากมัวแต่โศกเศร้าอาการน่าจะทรุดไปตามๆ กัน“ฉันยังอยากอยู่กับเขา”หากชายหนุ่มตื่นขึ้นมาจะได้เจอหน้าเธอเป็นคนแรก ขอร้องอย่าทิ้งเธอไปก็พอตอนนี้เธอไม่เหลือใครแล้ว“หากคุณชายตื่นผมจะรีบบอกคุณผู้หญิงคนแรกเลยครับ”หลินเยี่ยนจือจึงยอมและกลับมาพักผ่อนที่บ้านแต่ระหว่างที่กำลังจะก้าวเข้าบ้านกลับได้ยินเหมือนเสียงคนทะเลาะกันดังออกมาจากบ้านพักของเฉินลี่หยาง“ย่าเสียน! เธอมาทำอะไรที่นี่”“เยี่ยนจือช่วยฉันด้วย!” ย่าเสียนวิ่งเข้ามากอดเพื่อนสาวไว้เธออยากกลับไปอยู่บ้านแต่เขาก็ไม่ยอม ความเสียใจบวกกับความโกรธทำให้เธอขาดสติทำร้ายเขา“เกิดอะไรขึ้น!” หญิงสาวมองเจ้าของบ้านที่สภาพไม่ต่างจากคนที่เพิ่งไปกัดกับสุนัขมา หลินเยี่ยนจือมองทั้งสองคนสลับกันไปมาต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่“ฉันอยากกลับไปหาพี่ชายฉัน ฮึก”“คุณทำอะไรเพื่อนฉัน” หญิงสาวหันมาถามเฉินหลี่ยางเธออยากถามเขาแต่ตอนนี้ต้องจัดการเรื่องของหลี่ย่าเสียนเสียก่อน“ผมเปล่านะ
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๙ ปล่อยเมียฉัน
หลินเยี่ยนจือถูกพาตัวออกมาจากบ้านพัก หญิงสาวมองไปรอบๆ เห็นคนของซ่งห้าวอี้กำลังลำเลียงอาวุธขึ้นเรือ ดวงตาสบประสานกันกับหลี่ซืออี้ เวลานี้เธอมองเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีอีกต่อไปไม่ได้ “พามันขึ้นเรือไปด้วย” “ถ้าเราถึงจุดหมายปลายแล้วจะทำยังไงครับ” “ยิงมันทิ้งหรือไม่ก็ยกให้พวกบ้ากาม” ซ่งห้าวอี้มองหลินเยี่ยนจือด้วยแววตาที่สมน้ำหน้า “ไปกันเถอะ” “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” หญิงสาวขยับตัวหนีเพื่อไม่ให้หลี่ซืออี้เข้ามาจับตัว เธอแค่ขอให้เขามาช่วยเธอไว้ได้ทัน “คุณพ่อช่วยลูกด้วยนะคะ” “เจ้านายครับ! รถเที่ยวสุดท้ายถูกตำรวจจับไว้ได้ครับ” เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้หญิงสาวพยายามที่จะฟัง ลูกน้องของซ่งห้าวอี้มารายงานว่ารถบรรทุกเที่ยวสุดท้ายถูกจับได้แล้ว “ไหนมึงบอกว่าตำรวจไม่เคยตรวจจุดนี้วะ” ซ่งห้าวอี้อารมณ์เสียขึ้นมา เพราะมูลค่าความเสียหายนั้นมากพอสมควร “ตำรวจตั้งด่านเต็มเมืองไปหมดเลยครับ เราต้องรีบแล้วไม่น่าจะถึงครึ่งชั่วโมงตำรวจแห่กันมาแน่” “รีบขนขึ้นเรือ!” เขาจะต้องไม่ถูกจับเวลาไม่ถึงสิบนาทีตำรวจหลายสิบนายบุกเข้ามา พร้อมกับคนที่เขาอยากจะเจอหน
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๘ ฉันยอมตายดีกว่า
เยี่ยนจือค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบากเหตุการณ์ต่างๆ หลั่งไหลเข้ามา หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่งมือยังคงถูกมัดอยู่ที่หัวเตียง ไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แอด หญิงสาวหันไปที่ประตูที่เปิดออกตามมาด้วยคนตัวสูงที่ก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว หลินเยี่ยนจือจำเขาได้ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นหลี่ซืออี้ ตอนนี้เธอกำลังสับสนว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร “หลี่ซืออี้เกิดอะไรขึ้น” “พี่ขอโทษเยี่ยนจือพี่จำเป็นต้องทำ” หากเขาไม่ทำตัวเขาและน้องสาวก็จะตกอยู่ในอันตรายเขาเชื่อว่ายังไงเฉินเหยียนเฟยจะต้องมาตามหาหญิงสาว พรุ่งนี้ทุกอย่างจะจบลงด้วยดี “คุณทำงานให้ใครหรือ?” เขาไม่น่าจะใช่คนแบบนั้นแต่คนเราก็ไม่สามารถหยั่งรู้ภายในจิตใจมนุษย์ได้ “เอาไว้เมื่อถึงเวลาจะรู้เอง ต่อจากนี้ทำตามที่พี่บอกก็พอเธอจะได้ไม่ลำบาก” “ฉันไม่คิดว่าพี่จะทำแบบนี้” “พี่ทำเพื่อครอบครัว” หลี่ซืออี้เห็นสายตาที่ผิดหวังของหลินเยี่ยนจือก็รู้สึกเจ็บแต่พยายามที่จะเก็บอาการไว้ ยังไงเขาก็ทำมาถึงขนาดนี้แล้ว “กินข้าวเถอะพรุ่งนี้จะได้ออกเดินทาง” “เดินทาง? เราจะไปไหน”
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๗ หายตัวไป
“คุณจะไปไหนเหรอ” เฉินเหยียนเฟยเห็นหญิงสาวกำลังเตรียมของเหมือนจะออกไปข้างนอก แต่วันนี้เขามีประชุมงานจึงไม่สามารถออกไปได้ “ฉันจะไปหาคุณพ่อค่ะ” “แน่ใจว่าไปแค่นั้น” ไม่ใช่ว่าไปยืนอาลัยให้คนรักเก่าหรอกนะ เขาไม่ยอมเด็ดขาด อยู่กับเขาก็ต้องลืมคนรักเก่า “ค่ะ คุณจะให้ฉันไปไหนได้” “ระวังตัวด้วยนะผมเป็นห่วงคุณกับลูก” “คุณดูแลตัวเองดีๆ นะคะเดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา” หญิงสาวแก้มเขาและส่งเขาขึ้นรถ ส่วนเธอเตรียมตัวออกไปที่หลุมฝั่งร่างของบิดา วันนี้อากาศหนาวกว่าทุกวันและลมแรงทำให้หลินเยี่ยนจือต้องกระชับผ้าคลุมไว้แน่น เธอเดินถือดอกไม้มาวางไว้ที่หน้าชื่อของบิดา “คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะตอนนี้หนูสบายดีค่ะและกำลังจะมีหลานให้คุณพ่อด้วย” หญิงสาวนั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาสักพักเมื่อได้สติจึงจะกลับไปรอเฉินเหยียนเฟยที่บ้าน แต่ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนมีชายฉกรรค์เดินมาขวางทางเธอไว้ “พวกคุณเป็นใคร!” หญิงสาวมองไปที่ลูกน้องของเฉินเหยียนเฟยที่สลบอยู่ที่พื้นหญ้าไม่ไกลจากรถที่จอดรอรับเธอ หลินเยี่ยนจือรู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย “ไปกับพวกผมดีๆ จะได้
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๖ แล้วผิดอะไร
ปัง! หลินเยี่ยนจือปิดประตูเสียงดังและมานั่งที่เก้าอี้มุมห้องคิดถึงคำพูดของเฉินลี่หยาง วันที่จางหย่งเสียชีวิตทุกคนลงความเห็นว่าเขาถูกคนร้ายยิงแต่ทำไมถึงเป็นฝีมือของเฉินเหยียนเฟยไปได้ “ทำไมต้องเป็นคุณด้วยตายไปแล้วก็กลับไปชดใช้สิ่งที่คุณเคยทำไว้ซะ” ชีวิตของเธอต้องอยู่ที่นั่งลำบากไม่เคยใช้ชีวิตเหมือนคนรุ่นราวคราวเดียวกัน “แล้วคุณจะไปจากฉันหรือเปล่า” เฉินเหยียนเฟยคนนี้ทำให้เธออยากจะรักใครอีกครั้ง เธอยินดีที่จะมอบกายและหัวใจให้เขาแค่คนเดียว แต่พอมารู้แบบนี้แล้วเธออดที่จะโกรธเขาไม่ได้หญิงสาวรู้ว่าเฉินเหยียนเฟยเป็นคนละคนกัน เขาคงไม่รู้เรื่องอะไรด้วย เมื่อตั้งสติได้หญิงสาวจึงเดินกลับมาหาชายหนุ่มอีกครั้งเห็นเขากำลังนั่งเล่นกับสุนัขที่เคยกัดเขา สุนัขคงจะรู้ว่าใครคือเจ้านายตัวจริงของมัน “ฉันอยากคุยกับคุณ” “พูดมาสิ” “คุณรู้ใช่ไหมว่าใครเป็นคนยิงจางหย่ง” มือที่กำลังลูบหัวสุนัขจึงหยุดชะงักและเงยหน้าขึ้นมาสบตากับหลินเยี่ยนจือ หรือว่าหญิงสาวจะได้ยินในสิ่งที่น้องชายของเขาพูด “คุณได้ยินแล้วใช่ไหม” “เฉินเหยียนเฟยเป็นคนยิ่งเขาใ
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๕ เริ่มสงสัย
“พี่ชาย!” หลี่ย่าเสียนเดินเข้ามาเห็นพี่ชายตัวเองเหมือนกำลังทำอะไรอยู่จนเธอมองไม่ทัน “ย่าเสียนวันหลังเข้ามาเคาะประตูด้วย” หลี่ซืออี้รีบเก็บของเข้าไปในตู้เซฟ และปรับสีหน้าให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้น้องสาวสงสัยว่าเขาทำอะไร “พี่ชายช่วงนี้ไม่ค่อยเข้าไปทำงานเลย” “พี่ พี่งานยุ่งนะ” ความจริงเขาไม่ได้เข้าไปดูโรงงานนานแล้วเพราะเขามีแห่งหาเงินที่ดีกว่านั้น “มีอะไรบอกน้องได้เลยนะ” “มองอะไร” เขาเห็นหลี่ย่าเสียนมองไปที่ตู้เซฟจึงทำเสียงดุ “ไม่มีอะไรน้องออกไปข้างนอกนะคะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรหลี่ย่าเสียนจึงออกมาจากห้องทำงานของพี่ชาย เธอเองยังสงสัยว่าช่วงนี้พี่ชายเป็นอะไร “เงิน เงินทั้งนั้น” หลี่ซืออี้กำลังหลงมัวเมากับสิ่งผิดกฎหมายโรงงานของเขาขาดสภาพคล่องตัวทางด้านการเงิน เขาจึงหันหน้ามาเพิ่งซ่งห้าวอี้ กริ้ง กริ้ง “ครับ” “นายมาพบฉันที่เดิม” “ผมจะรีบไปครับ” เมื่อวางสายหลี่ซืออี้จึงรีบแต่งตัวช่วงนี้เขาเริ่มทิ้งโรงงานตัวเอง บางครั้งของผิดกฎหมายก็แอบเอาเข้ามาพักไว้ที่โกดังของเขาก่อนจะลำเลียงขึ้นเรือไป “ไม่รวยวันนี้
ผมย้อนเวลามาเป็นเจ้าพ่อมาเฟียในยุค 80 บทที่ ๑๔ กำลังเรียนรู้
ลี่เจินเดินมารายงานเจ้านายตัวเองว่าหลินเยี่ยนจือไปหาหมอที่โรงพยาบาลและได้เจอกับซ่งห้าวอี้ แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก “ไอ้หมอนี้สงสัยอยากไปเฝ้านรก” ตามติดชีวิตของเขายังกับเป็นเงาตามตัว เขานั่งรอหลินเยี่ยนจือเพราะรอคำตอบจากหญิงสาวเรื่องลูก “คุณผู้หญิงกลับมาแล้วครับ” ลี่เจินเดินออกไปจากบริเวณนั้นเพราะเห็นว่าเจ้านายคงอยากอยู่กับภรรยาตามลำพัง “สรุปท้องได้กี่เดือนแล้ว” “ไม่ต้องยุ่งได้ไหม” อารมณ์คนท้องจึงหงุดหงิดขึ้นมายิ่งเห็นหน้าของเฉินเหยียนเฟยเธอยิ่งหงุดหงิด เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดทุกอย่าง “นั้นถามใหม่คุณเมียแพ้ท้องไหมครับ” เขาแน่ใจว่ายังไงหญิงต้องท้อง หลินเยี่ยนจือคงไม่แพ้ท้องเพราะตอนนี้เขารับกรรมนั้นมาเต็มๆ “คุณอย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม” “ใช่สิ คุณไม่ได้แพ้ท้องหนิจะไปรู้สึกอะไร” เขานี่เวียนหัวและอาเจียนจนไม่อยากลุกออกไปจากที่นอน โบราณเขาบอกถ้าแพ้ท้องแทนเมียแสดงว่ารักเมียมากคงจะจริง “คุณแพ้ท้องแทนฉันเหรอ” หลินเยี่ยนจือจึงเริ่มใจเย็นขึ้นมาเมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มไม่ดีขึ้น “อุ้ย จะทำอะไร!” “อยากกอดเมียอยา
