บทที่8

สองวันมาแล้วที่ผมมาอยู่ที่คอนโดเธอ มีพื้นที่ข้างเตียงเป็นที่นอนของผม พาเธอไปหาหมอ ทำหน้าที่เป็นพ่อบ้านทำเมนูง่ายๆ ที่ผมถนัดมากอย่างข้าวไข่ดาว ข้าวไข่เจียว บางมื้อก็สั่งเดลิเวอร์รี่มากินกัน แม้แต่ดูดฝุ่นถูห้องผมทำให้หมด รวมถึงเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วลงเครื่องซักผ้าผมก็ทำ เพราะไม่อยากให้เธอที่เจ็บอยู่ลำบาก

"วันนี้น้องกายจะกลับห้องเลยมั้ย"

"ทำไมชอบไล่"

"ไม่ได้ไล่ ลูก... อะ อ้าว"

"..."

"น้องกาย สั่งสุกี้มาทำกินกันมั้ย"

"..."

"พีชอยากกินน้ำส้มขอกินบ้างสิ"

"..."

"ฮะ ฮึบ"

"พีชไม่ได้ไล่ แต่พรุ่งนี้กายมีเรียนพีชก็มีควิซเหมือนกัน"

"แล้วพีชก็ไม่เห็นว่ากายเตรียมเสื้อนักศึกษามาด้วย"

"..."

"หายงอนยัง"

"..."

"หายสิ หายงอนนะ"

"นั่นแหน่ น้องกายแอบยิ้มหรอ..."

"พูดเยอะ"

"อ๊ะ"

จุ๊บ

ผมเดินหนีเดินมาทางห้องครัวด้วยความน้อยใจเพราะเข้าใจไปคนเดียวว่าสิ่งที่เธอถามเหมือนไม่อยากให้ผมอยู่ด้วย จนกระทั่งหางตาเห็นเธอค่อยๆ เดินกะเผลกเข้ามาใกล้ในใจก็ร้อนรนอยากจะเดินไปอุ้มเธอกลับไปนั่ง แต่อีกใจก็อยากจะรู้ว่าเธอจะง้อผมบ้างหรือเปล่า เธอพยายามชวนผมคุยถามโน่นถามนี่ผมไปเรื่อย ส่งสายตาอ้อนอ้อนทำเสียงเล็กเสียงน้อยทำผมหลุดอมยิ้มออกมา แต่ยังทำเป็นไม่สนใจหันไปล้างจานแทน เพราะใจผมอ่อนยวบไปหมดแล้ว แล้วเธอก็ยังพยายามพาตัวเองมุดเข้ามาในอ้อมแขนผมที่กำลังยื่นไปหยิบจานในอ่างเพื่อจะตามมาแซวผมให้ได้ ผมเลยฉวยโอกาสพลิกตัวเธอให้หันไปอีกทางมีผมยืนซ้อนทางด้านหลังและจับมือนุ่มๆ หยิบฟองน้ำมาช่วยกันล้างจาน พร้อมกับแอบเนียนกดปากจูบผมหอมหอมของเธอไปด้วย

"ทำไมชอบแอบหอมผม"

"จะลองไม่สระผมสักวัน คอยดู"

"มีความหมายเถอะ"

"หมายความว่า?"

"ไม่บอก"

"..."

จุ๊บ

"นี่ เอาใหญ่ละนะ"

"ยังไม่ได้เอาซะหน่อย"

"น้องกาย!"

"ค้าบ พี่พีช"

ฉันได้แต่ยืนโกรธเขาจนหน้าดำหน้าแดงถลึงตามองเขาที่กำลังยืนย่อตัวมาสบตากันแถมยักคิ้วหลิ่วตาอย่างกวนประสาทใส่ฉันอีก ไม่รู้ว่าฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ยอมให้คนกะล่อนอย่างเขาเข้ามาอยู่ใกล้ตัวได้ขนาดนี้ ถ้าไม่ติดว่าเขาคอยช่วยเหลือฉันทุกอย่างและดูแลฉันเป็นอย่างดีจะไล่ให้กลับไปเดี๋ยวนี้แน่ จนต้องสะบัดหน้าใส่เพราะสู้สายตาเจ้าชู้ไม่ไหว แล้วค่อยๆ เดินกลับไปนั่งที่โซฟา แต่ดูเหมือนว่าฉันจะเดินไม่ทันใจเขาถึงได้วิ่งมาช้อนตัวฉันด้วยท่าเจ้าสาวพากันมานั่งที่โซฟาโดยที่ฉันนั่งอยู่บนตักกว้างของเขา มองเขากดหยุกหยิกในมือถืออยู่ครู่หนึ่งและยื่นมาตรงหน้าให้ฉันเลือกเครื่องสุกี้เพิ่ม ก่อนที่เขาจะเอาแก้มสากมาแนบต้นแขนของฉันมองดูเมนูและเลือกไปพร้อมกัน

"ซุปน้ำดำนะ"

"อืม"

"เพิ่มแมงกะพรุน กับสามชั้นสไลด์ด้วยสิ"

"เอาอะไรอีกมั้ย"

"หมี่หยกไง น้องกายจะได้อิ่มๆ"

"อ่า ฮะ"

"เอาขนมด้วยมั้ยอะ ถ้าสั่งสองร้านส่งฟรี"

"เอาสิ เอาอันนี้ปังเย็น"

"อืม กินด้วยกันแล้วกัน"

และเป็นเขาที่ทำหน้าที่ลงเอาของจากไรเดอร์ ส่วนฉันก็อยากจะช่วยเลยมาเตรียมชามช้อนและหม้อสุกี้นั่งรอเขา สุกี้ร้านนี้ฉันอยากกินมานานแล้วแต่พอชวนอาลีกับไอติมไปกินที่ร้านทีไรก็ต้องเปลี่ยนแผนกันทุกครั้งเพราะคิวเยอะและรอนานมากเลยไม่ได้กินสักที แต่พอมีเขาทุกเรื่องที่ว่ายากก็ดูง่ายไปหมดฉันเลยได้นั่งกินสุกี้อร่อยๆ น้ำซุปหวานๆ แมงกะพรุนกรุบกรอบ แบบนี้สมใจ แถมไม่ต้องรอคิวนานด้วย ซึ่งฉันก็ตอบแทนเขาโดยการคอยลวกหมูกับกุ้งตักใส่ชามให้เพราะอยากให้เขากินอร่อยไปพร้อมกับฉันด้วย

"พีช นั่งรถไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

"ไปไหนอะ"

"ไปเอาชุดไง พรุ่งนี้จะได้ไม่สาย"

"อืม"

ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันติดเขาหรือว่าเขาห่างฉันไม่ได้กันแน่ แล้วก็ไม่รู้ว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี้เรียกว่าอะไร ถ้าจะบอกว่าเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องฉันก็ไม่เคยให้ความสนิทสนมกับรุ่นน้องในคณะเท่าเขาที่อยู่ต่างคณะมาก่อน หรือจะเป็นเจ้าหนี้กับลูกหนี้ก็ไม่เชิง คนคุยคุยหรอ คนอื่นเขาจะอยู่ด้วยกันแบบนี้มั้ยนะ แต่อันที่จริง เขาอาจจะแค่สงสารฉันเลยอยู่ช่วยเหลือกันโดยไม่ได้คิดอะไรก็ได้เหมือนกัน

รู้ตัวอีกทีฉันก็กลายมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถนั่งรอเขาวิ่งขึ้นไปหยิบชุดนักศึกษาบนห้องเรียบร้อยแล้วแถมเปิดแอร์ให้ฉันเย็นฉ่ำจนรู้สึกเหมือนอาหารแช่แข็ง ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีฉันยังดูคลิปของน้องลลิลที่พึ่งลงไม่จบด้วยซ้ำ เสียงเคาะกระจกส่งสัญญาณว่าเป็นเขาก็ดังขึ้นฉันเลยหันไปมองตามเสียงพร้อมกับกดปุ่มปลดล็อคให้เขาเอาเสื้อผ้าแขวนไว้ด้านหลังคนขับ แต่มันหลายตัวจนฉันแอบจินตนาการที่ว่างในตู้เสื้อผ้าของฉันว่าจะมีพอให้แขวนของเขามั้ย นี่สรุปว่าเขาไปอยู่เป็นเพื่อนฉันหรือจะย้ายไปอยู่กับฉันกันแน่

"ทำไมเอาไปหลายตัวจัง"

"ก็ครบวันเรียนไง จะได้ไม่ต้องซัก"

"ครบวันเรียน อาทิตย์นึง?"

"อ่าฮะ"

"ยังไงกายก็ต้องไปรับไปส่งพีชอยู่แล้ว"

"รอรถพีชเสร็จด้วยพอดี"

"..."

#จูบเส้นผม = แสดงความคิดถึง