บทที่7

"ทำไมทำสีนิดเดียว ใช้เวลาตั้งอาทิตย์นึง"

"ดีไม่ทำทั้งคัน"

"แล้วลูกพีชจะไปเรียนยังไงละเนี่ย"

"เดี๋ยวไปรับ"

"บิ๊กไบค์หรอ"

"กล้านั่งมั้ย"

"ไม่มีหมวกกันน๊อค"

ระหว่างนั่งรอรถที่กดเรียกมารับเราสองคนเพื่อเดินทางกลับ เธอก็บ่นอุบไม่หยุดเพราะไม่คิดว่าการทำสีรถจะใช้เวลานานเป็นอาทิตย์คิดว่าเอามาทำตอนเช้าช่วงเย็นก็รับกลับได้เลย เธอก็เลยไม่ได้เก็บเอกสารสำคัญออกจากรถดีที่ผมดูความเรียบร้อยก่อนส่งกุญแจให้ช่างเลยหยิบทั้งหมดมาให้เธอเก็บใส่กระเป๋าผ้าใบใหญ่

"ก๋วยเตี๋ยวที่สั่งไว้ได้แล้วลูก"

"เก้าสิบห้าบาท"

"เอ่อ ขอเพิ่มแคปหมูกับเกี๊ยวกรอบอย่างละ1ด้วยครับ"

"เป็นร้อยสิบห้าบาทลูก"

"นี่ครับ ขอบคุณครับ"

พอมาถึงที่คอนโดของเธอ ผมก็ขอคีย์การ์ดจากเจ้าของห้องและทำหน้าที่ลงมาซื้อก๋วยเตี๋ยวต้มยำตรงตึกแถวข้างๆ เป็นบะหมี่แห้งต้มยำพิเศษและเส้นเล็กต้มยำธรรมดามื้อกลางวันตอนเกือบบ่ายสองสำหรับเราสองคน หลังจากสั่งเสร็จผมก็เดินเลยไปซื้อไข่ไก่ ไส้กรอก กิมจิ ขนม นมและน้ำอัดลมในร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เตรียมทำมาม่าหม้อไฟง่ายๆ กินกับเธอเย็นนี้ ส่วนขนมกับนมก็เผื่อเธอหิวเวลาผมไม่อยู่ เพราะดูจากรอยช้ำแล้วพรุ่งนี้น่าจะอักเสบขึ้นอีกแน่ หรือผมจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามานอนเป็นเพื่อนเธอดีนะ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด แกร๊ก!

"ไปนานจัง"

"หิว?"

"อืม ซื้ออะไรมาเยอะแยะ"

"ของทำมาม่าหม้อไฟเย็นนี้"

"ดีจัง อ๊ะ"

"พีช ไม่ต้องลุก เดี๋ยวไปใส่ชามมาให้"

"กินเสร็จแล้ว เดี๋ยวประคบเย็นนะ"

"อืม"

"..."

"หื้ม ลูกพีชพูดอะไรผิด"

"ทำไมพูดง่าย ไม่ดื้อ?"

"ก็ลูกพืชเจ็บ อยากหายเร็วๆ"

ผมปลีกตัวเอาของมาเก็บไว้ในตู้เย็น ก่อนจะแกะถุงก๋วยเตี๋ยวเทลงชามและแคปหมูกับเกี๋ยวกรอบใส่จานเธอจะได้หยิบกินได้สะดวก ยกไปวางที่โต๊ะตรงโซฟาที่เธอนั่งรอจนครบก็ลงมือกินพร้อมกันทันที จนทุกอย่างหมดเกลี้ยงด้วยฝีมือเราสองคน ผมก็ทำหน้าที่เป็นคนล้างจานเหมือนเดิม ส่วนเธอก็นั่งมองตาปริบๆ ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสะดวกเพราะนั่งไม่ค่อยถนัดจากอาการเจ็บสะโพกของเธอ

"ทำไมของน้องกายน่ากินจัง"

"ชิมมั้ย"

"ขอชิมคำนึง"

"อร่อยอะ"

"ถ้าพรุ่งนี้ปวดมากกว่าเดิมต้องไปหาหมอนะ"

"อืม"

ก่อนจะถามหาผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาใส่น้ำแข็งทำเป็นประคบเย็น ผมก็เดินมานั่งลงตรงปลายโซฟาที่เธอใช้เป็นที่นอนพักสายตาตอนนี้หนังท้องอิ่มหนังตาก็หย่อนของจริง 'หึ' ขืนรอให้เธอตื่นเธอคงไม่ยอมให้ผมประคบให้แน่ ผมเลยถือวิสาสะเลิกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยให้พอเห็นรอยช้ำ ค่อยๆ ลงมือประคบเย็นให้เธอซ้ำๆ บริเวณที่เธอรู้สึกเจ็บจนครบสามสิบนาทีตามที่อากู๋บอก ผมก็เดินเอาผ้าขนหนูที่ใช้เมื่อครู่ไปซักทำความสะอาดและตากไว้เพื่อใช้อีกครั้งตอนก่อนนอน

มองเวลาดูนิดหน่อยก็คิดว่าถ้ากลับไปเอาเสื้อผ้าตอนนี้ น่าจะกลับมาทันทำมาม่าหม้อไฟสำหรับมื้อเย็น ไวเท่าความคิด ผมก็เลยเขียนโพสต์อิทแปะไว้ที่หน้าผากมนของเธอ แล้วหยิบคีย์การ์ดเรียกรถกลับห้องตัวเองทันที

' เดี๋ยวกายมานะ ^3^ '

ฉันที่แกล้งหลับในตอนแรกเพราะหนีความเขินอายตอนที่เขากำลังประคบให้ แต่ดันหลับจริงเพราะเคลิ้มไปกับเขาที่ค่อยๆ ทำให้ฉันอย่างเบามือ จนได้ยินเสียงปิดประตูเบาเบาเป็นการปลุกให้ฉันรู้สึกตัว ก่อนจะเอามือปัดหยิบสิ่งที่ติดอยู่ที่หน้าผากมาดู อ่านข้อความที่เขาเขียนทิ้งไว้พร้อมกับวาดอิโมจิส่งจูบอย่างเจ้าชู้ตามนิสัยที่ชอบทำใส่ฉัน

รอแล้วรอเล่าจนผ่านไปสามชั่วโมงเขาก็ยังไม่มาฉันเลยหาอะไรทำแก้เบื่อเบี่ยงเบนความสนใจอาการท้องร้องที่ดังอยู่ตอนนี้ เลยขยับพลิกตัวนอนวาดรูปในไอแพดพร้อมกับตีขาไปมาอย่างอารมณ์ดี เป็นรูปเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักใส่ชุดเอี๊ยมยีนส์ขาสั้นอายุประมาณสี่ขวบยืนยิ้มตาหยีถือของเล่นอย่างหุ่นยนต์สีเหลืองตัวโปรดอยู่ในมือ ภาพที่ฉันพอจะจำได้ตอนนั้น ฉันอายุหกขวบอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดกับคุณยายจะมีน้องตัวเล็กเดินมาชวนฉันให้ไปเล่นเป็นเพื่อนตรงชิงช้าริมทะเลหน้าบ้านอยู่บ่อยๆ วันไหนที่ฉันต้องไปโรงเรียนอนุบาลน้องก็จะมานั่งเล่นรถบังคับรอฉันกลับมาทุกวัน คอยเรียกฉันว่า 'พีก พีก' เพราะความพูดไม่ชัดและไม่เคยเรียกฉันว่า 'พี่' เลยสักครั้ง ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มแล้วมั้ง พอวาดเสร็จฉันก็โพสต์ลงเพจส่วนตัวที่เป็นเหมือนไดอารี่รวมเรื่องราวของฉันที่ถ่ายทอดออกมาเป็นภาพวาดเล็กๆ เพิ่มแคปชั่นสั้นสั้นว่า ' สวัสดีน้องตัวเล็กของพี่พีก^^ '

"ตื่นนานยัง"

"นานแล้ว หอบอะไรมาเยอะแยะอะ"

"กระเป๋าเสื้อผ้า จะมาอยู่เป็นเพื่อน"

"ห๊ะ"

"อ้าปากขนาดนั้น แมลงวันบินเข้าไปทั้งครอบครัวแล้วมั้ง"

เพี๊ยะ

"พูดซะเห็นภาพเลย"

"หึ ทำมาม่าหม้อไฟกันเลยมั้ย"

"เอามาทำตรงนี้ได้มั้ย อยากทำด้วย"

"อืม รอแป๊บ"

"ใส่ไข่กี่ฟอง"

"สามมั้ย น้องกายสอง ลูกพีชหนึ่ง"

"มีไส้กรอกด้วยหรอ ฉบับเด็กหอสุดสุด"

"อืม มีชีสด้วย ค่อยใส่แล้วกัน"

"ขอเผ็ดเผ็ดนะ"

"กินเผ็ดได้?"

"ได้ สบายมาก"

ผมนั่งแอบขำให้กับคนที่บอกว่าตัวเองกินเผ็ดได้ เวลานี้ปากเล็กๆ กลายเป็นสีแดงบวมเจ่อเหงื่อเริ่มซึมตามกรอบหน้าจนผมอดที่จะเอาทิชชู่มาช่วยซับให้ไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้นไปชงน้ำแดงโซดาที่พึ่งซื้อเข้ามาให้เธอคลายความเผ็ดร้อน

"พีช มันช้ำขึ้นมากนะ"

"หรอ มิหน่าละรู้สึกปวดกว่าเดิม"

"พรุ่งนี้เช้ารีบไปหาหมอกัน ตอนนี้ไม่มีหมอเฉพาะทาง ดึกแล้ว"

คิ้วของผมผูกกันแน่นเมื่อเห็นผิวขาวบอบบางขึ้นสีแดงม่วงเข้มขึ้นอยากจะเป็นคนที่เจ็บแทน แต่ก็ทำได้แค่คอยดูแลเอาหมอนมารองหลังเธอที่นอนตะแคงไว้ให้นอนสบายขึ้น ส่วนผมก็หาผ้านวมมาปูนอนที่พื้นข้างเตียงของเธอ เผื่อเธอตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำกลางดึกผมจะได้ดูแลได้ง่าย

"น้องกาย"

"หืม"

"ขอบคุณนะ แล้วก็ฝันดี"

"ฝันดีเหมือนกัน"